ΕΚΚΛΗΣΙΑ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ
ΚΑΙ Η ΑΥΤΟ-ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΜΕΝΗ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Α. Χριστιανισμού πρώτοι βηματισμοί. Εκκλησία νέα, άλλης τάξεως κοινωνία !Μέλη της, Ελληνιστές χριστιανοί -πρώηνειδωλολάτρες ελληνιστικής εποχής- καιΕβραίοι χριστιανοί-πρώην της τότε Μωσαϊκής Παράδοσης. Αισθάνονται αδελφοί, τα έχουν όλα κοινά! «Του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία, και ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ην αυτοίς άπαντα κοινά» -Πραξ.4,32. Αλλά ! «Ο παλαιός άνθρωπος» κάτι ακόμα κρατεί, αψευδής μάρτυρας εδώ, του ζεύγους Ανανία-Σαπφείρας η καταδολίευση -Πραξ.5,1κε. Και λίγο μετά.«Εκείνες τις μέρες, καθώς μεγάλωνε ο αριθμός των χριστιανών, άρχισαν να παραπονιούνται οι Ελληνόφωνοι πιστοί εναντίον των Εβραιοφώνων, ότι στη διανομή των καθημερινών τροφίμων, δεν φρόντιζαν τις Ελληνόφωνες χήρες όσο έπρεπε» -«Εν δε ταις ημέραις εκείναις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο αι χήραι αυτών εν τη διακονία τη καθημερινη» -Πραξ.6,1.
Το χειρότερο. Πέτρος και οι άλλοι Μαθητές του Χριστού πιέζονται δεινά από ζηλωτές Εβραίους χριστιανούς, που απαιτούν να τηρούν και το Μωσαϊκό Νόμο -περιτομή- οι Ελληνιστές χριστιανοί, για να είναι και να λογίζονται γνήσιοι του Χριστού πιστοί ! Καθώς όμως στο μεταξύ ο πρώην διώκτης Σαούλ, είναι ήδη Παύλος «κλητός Απόστολος Ιησού Χριστού εις τα έθνη» -ειδωλολατρικός κόσμος ελληνιστικής εποχής- και έχει ελκύσει στην Εκκλησία μέγα πλήθος πιστών, εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο να περάσει αυτό ! Κοντά στα άλλα, ως εξηγεί στις Επιστολές, για εγείρει θέμα καίριο και ουσιαστικό ! Ποιος τελικά σώζει τον άνθρωπο; Ασφαλώς όχι ο Μωυσής και ο Νόμος του, αλλά ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού !
Το πρόβλημα λύνεται στην Αποστολική Σύνοδο το έτος 48. Οι «εξ εθνών»χριστιανοί, απαλλάσσονται από το βάρος αυτό. «Αποφασίστηκε από το Άγιο Πνεύμα και από εμάς να μη σας επιβάλουμε κανένα πρόσθετο βάρος»-Πραξ,15,28.Ωστόσο, ο αυστηρός έλεγχος -«Κατά πρόσωπον αυτώ αντέστην ότι κατεγνωσμένος ην»- Γαλ.2,11- που απευθύνει ο Παύλος προς τον Πέτρο στην Αντιόχεια, όταν άλλαξε στάση και συμπεριφορά, μόλις έφτασαν εκεί ζηλωτές Εβραίοι χριστιανοί. Και, πιο πολύ οι αναφορές στις Επιστολές του, για τα δεινά που επέφεραν στον ίδιο και στις εκκλησίες που ίδρυε, οι καταδρομικές επελάσεις αυτών, μαρτυρούν ότι, τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ ! Η Εκκλησία έμελλε να φέρει στους ώμους αυτό το σταυρό σε παραλλαγές για χρόνο πολύ !
Στους διωγμούς και το σωρείτη των Γνωστικών αιρέσεων που ακολούθησε, το πράγμα πέρασε μάλλον σε δεύτερη μοίρα. Αλλά ! Το γραφόμενο Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στον προς Μέγα Βασίλειο Επιμνημόσυνο λόγο του μαρτυρεί, ότι τον 4ο αιώνα πήρε τη μορφή οξείας αποστροφής μερίδας χριστιανών απέναντι σε κάθε τι σχετιζόμενο με τον Ελληνικό λόγο, παιδεία-γνώση. «Ην- Ελληνική παιδεία-γνώση-τινές διαπτύουσιν-φτύνουν-ως επίβουλον, σφαλεράν και πόρω Θεού βάλλουσαν» !
Β. Άλμα στα καθ’ ημάς. Με ανθολόγηση, φιλοκαλία καίριων σημείων από την ανάρτηση της ομιλίας: «Η οικουμενικότητα της διδασκαλίας των Τριών Ιεραρχών», του Καθηγητή της Δογματικής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Επισκόπου Αβύδου Κύριλλου Κατερέλου κατά τον εκεί εορτασμό της Μνήμης τους.
«Οι Τρεις Ιεράρχες δεν υπήρξαν παθητικοί θεατές των προκλήσεων της εποχής τους …Τέθηκαν οι ίδιοι μπροστά …Οδήγησαν τα δύο ξεχωριστά και μοναδικά μεγέθη, τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, σε μια εκλεκτική προσέγγιση-δηλαδή,αμοιβαίο πνευματικό δούναι και λαβείν -υπερβαίνοντας εν πολλοίς την ένταση του μεταξύ τους χάσματος»- δηλαδή, Χριστιανισμός και Ελληνισμός από εχθροί ως δείχνει η ανωτέρω παράθεση Αγίου Γρηγορίου, έγιναν φίλοι αδελφικοί ! «Οι Τρεις Ιεράρχες κατόρθωσαν να υπερβούν τη δυναμική της αυτοπεριχαράκωσης που τότε και σήμερα αναπτύσσεται στους κόλπους της Εκκλησίας …»
Και όχι μόνο, αλλά αυτό τους το άθλημα και επίτευγμα, «συνιστά αλλαγή παραδείγματος … που … χρήζει αναλογιών … Ανέδειξαν την οικουμενικότητα του Χριστιανικού λόγου που όχι μόνο διαλέγεται και καταφάσκει στο μέτρο του εφικτού την ετερότητα, αλλά την αναδεικνύει ως ουσιώδες στοιχείο της χριστιανικής ταυτότητας … Έδειξαν … ότι οι γνήσιοι Χριστιανοί δεν είναι γνήσιοι, γιατί αυτοαποκαλούνται ως γνήσιοι, αλλά επειδή είναι πολίτες της Οικουμένης, ανοικτοί στο ιστορικό είναι και γίγνεσθαι του κόσμου» !Και το άξιο όλως ιδιαίτερης προσοχής ! «Αυτή η πορεία από την αποκλειστικότητα προς την οικουμενικότητα, αποτελεί «το ιερό καταπίστευμα, την ιερά παρακαταθήκη των Τριών Ιεραρχών», και σηματοδοτεί «τη δυναμική διαχρονική παρουσία της Χριστιανικής αλήθειας στον κόσμο» !!
Αυτά τα διαβάζουν και τα καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά, πάρα πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί. Ευάριθμοι άλλοι θέλουν την Ορθοδοξία, αυτό-περιχαρακωμένη, έγκλειστη εις εαυτόν, εις τείχη υψηλά !Μάλιστα σήμερα, που ο κόσμος έγινε ένα μεγάλο χωριό, καθώς η τεχνολογία φέρνει μέσα σε κάθε σπίτι αυτοστιγμεί παν το συμβαίνον και στην εσχατιά της γης ! Και, η μετανάστευση ως κινούμενη άμμος εγκαθιστά πλάι-πλάι ανθρώπους με ετερότητα πολιτισμική και θρησκευτική !
Δικαίωμά τους αυτό, και λίαν σεβαστό ! Αυτά είναι τα όριά τους, αυτά τα φτερά τους ! Άλλωστε, κατά την εύστοχη επισήμανση Π. Ευδοκίμωφ: «Η Ορθοδοξία ευνοεί και
προστατεύει τη μέγιστη ελευθερία των θεολογικών γνωμών μέσα στα πλαίσια της μιας παραδόσεως, Η Εκκλησία ξεπερνά κάθε σχολή, ενώ τις περιέχει όλες» ! Βέβαια, δεν ξέρω, αν γι αυτό η ανάρτηση της ομιλίας, να το πει έτσι κανείς,έμεινε ορφανή από ορυμαγδό ιεροεξεταστικό και αχταρμά ανωνυμίας «ορθόδοξης» ! Το τραγικό όμως είναι ότι δε σταματούν ως εδώ, προχωρούν στο μη περαιτέρω, Εκλαμβάνουν τη θέση τους απόλυτα, μοναδικά ορθή, και θεωρούν κάθε έξοδο σε διάλογο και επαφή με τη Δυτική Χριστιανοσύνη, Ρωμαιοκαθολική και Προτεσταντική, πιο πολύ με άλλη δοξασία ή παράδοση θρησκευτική από ύποπτη προδοσίας της Ορθοδοξίας μέχρι επικίνδυνη και, απαράδεκτη αίρεση ! Τι λέω αίρεση, τη θεωρούν ... «παν- αίρεση του «Οικουμενισμού», και στιγματίζουν … «οικουμενιστές», «παν-αιρετικούς όσους την αποτολμούν.
Κατά ταύτα, αρνούνται ότι: «Η στάση … των Τριών Ιεραρχών συνιστά αλλαγή παραδείγματος … που χρήζει αναλογιών» ! Ότι, η οικουμενικότητα είναι «το ιερό καταπίστευμα, η ιερά παρακαταθήκη τους», και συνεπάγεται «τη δυναμική διαχρονική παρουσία της Χριστιανικής αλήθειας στον κόσμο» ! Ότι, «ο Χριστιανικός λόγος όχι μόνο διαλέγεται και καταφάσκει στο μέτρο του εφικτού την ετερότητα, αλλά και την αναδεικνύει ως ουσιώδες στοιχείο της χριστιανικής ταυτότητας» !
Και επικαλούνται, για να υπερασπιστούν αυτή τους τη θέση, μεταξύ άλλων την αντίστοιχη επιφανών κληρικών και συγχρόνων Οσίων. Αλλά !Αν βάλει εδώ κανείς πλάι-πλάι τη γνώμη αυτών των Οσίων και τις θέσεις των Τριών Κορυφαίων-«τους τρεις μεγίστους φωστήρας»-Πατέρων της Εκκλησίας και Οικουμενικών Διδασκάλων της, συν την καίρια επισήμανση του Απ. Παύλου. «Άλλη η λάμψη του ήλιου, άλλη της σελήνης, άλλη των άστρων, αλλά και μεταξύ των άστρων, άλλη η λάμψη του ενός, και άλλη του άλλου»-1Κορ.15,41-είναι ηλίου φαεινότερο προς ποια πλευρά θα γύρει η πλάστιγγα !
Διό δεν θα επαναλάβω ότι η όλη υπόθεση είναι μια ιδεοληπτική φαντασίωση ! Το αναγκαίο σκιάχτρο, το αντίπαλο δέος προς καταπολέμηση και αποκόμιση αξιομισθίας προασπιστή, ως πιστεύουν, της Ορθοδοξίας. Ιδιαίτερα κάποιοι κληρικοί που πρωτοστατούν και ενεργούν ως κήνσορες, ως ιεροεξεταστές κατά πάντων και επί παντός ! Και, τελευταία άφησαν να διαφανεί ότι διεκδικούν και ρόλο, αν μη και θέση Οσίου Μαξίμου Ομολογητή εποχής ! Λίγη ταπείνωση, πρώτιστο στην Ορθοδοξία, θα ήταν λίαν ωφέλιμη, μάλιστα αυτή την περίοδο, ως υπομνηματίζει του τελώνη η περίπτωση !
Όμως ως προεξάρχοντες του Ευχαριστιακού Δείπνου σε κάποια Ενορία τους ερωτώ. Στα πενήντα και πλέον χρόνια που πέρασαν από τότε που ο μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας αποτόλμησε έξοδο από τα υψηλά τείχη της απομόνωσης -1964- συνάντηση με τον Πάπα και έναρξη των θεολογικούς Διαλόγων. Στα ίχνη του κινήθηκε ο επίσης μακαριστός Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος, Και, συνεχίζει για μακρά σειρά ετών δυναμικά και πολύπλευρα ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, έχοντας σύμφωνη σύμπασα την κατ’ Ανατολάς Ορθόδοξη Εκκλησία. Τι ακριβώς άλλαξε, παραχαράχτηκε, αλλοιώθηκε στην Ακολουθία της Θείας Λειτουργίας, το όλο, τη ζωογόνο πηγή της Ορθοδοξίας; Μήπως και πέρασε το «Φιλιόκβε» στο Σύμβολο της Πίστεως και δεν το πήραμε είδηση; Προς τι, λοιπόν, αυτό το φοβικό σύνδρομο, ο κινδυνολογικός οργασμός, και τα φοβερά συμπαρομαρτούντα;
Γ. Αγιογραφική αναφορά και προσέγγιση. α. Βασικές Προκείμενες, 1. «Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανεν»-«Το υπέροχο και ουσιαστικό είναι ότι η αγάπη του Θεού για μας-τους ανθρώπους-ξεπέρασε κάθε όριο, καθώς ενώ εμείς ζούσαμε ακόμα στην αμαρτία, ο Χριστός έδωσε τη Ζωή του για μας»-Ρωμ.5,8. 2. Ο Χριστός εντέλλεται στους Μαθητές του, ευρύτερα στους δικούς του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη …»-Ματθ,28,19. Ανοιχτείτε στην οικουμένη και αναγγείλτε σε όλους τους ανθρώπους ότι ο Σωτήρας ήρθε ! 3. Αλλά και ξεκαθαρίζει προς κάθε κατεύθυνση : «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν …»-Μαρκ.8,34. Ήγουν, «Δεν αναγκάζω κανέναν να Με αγαπήσει» ! Σέβομαι τη θέληση κάποιου να μείνει άλλος, «έτερος» ! 3. «Το Πνεύμα (το Άγιο) όπου θέλει πνει-πνέει»-Ιωαν.3,8. Ο Θεός δε ζητάει την άδεια κανενός-ούτε του νεόκοπου κληρικού-για το πού και πώς θα στείλει τη Χάρη Του, πώς θα ενεργήσει ό, τι Εκείνος αποφασίσει ! 4. Από τον Προφήτη Ησαϊα διαμηνύει ίσια και καθαρά : «Ουκ εισιν αι βουλαί μου, ώσπερ αι βουλαί υμών, ουδέ αι οδοί υμών ώσπερ αι οδοί μου λέγει Κύριος»-55,8. Πράγμα που οφείλει καθείς να το λαμβάνει υπόψη του σε κάθε βήμα και στιγμή !
β. Υπό το πρίσμα αυτών προσεγγίζουμε τα εξής: 1. Ο Χριστός αποκαλύπτει ότι είναι ο Μεσσίας-«Εγώ ειμί, ο λαλών σοι», ο Υιός του Θεού, ο αληθινός Θεός σε μια άπιστη, μια εξωμότρια της τότε «ορθής» Ιουδαϊκής Παράδοσης γυναίκα της Σαμάρεια-Ιωαν,4,1κε. Και τι γυναίκα, «πέντε γαρ άνδρες έσχες, και νυν ον έχεις ουκ έστι σου ανήρ» ! Η οποία Του αρνήθηκε ένα ποτήρι νερό, πετώντας του κατάμουτρα ένα. «Ου συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις» ! 2. Ο Ίδιος βάζει έναν Σαμαρείτη, επίσης άπιστο, επίσης εξωμότη της «ορθής» Ιουδαϊκής παράδοσης, να προσφέρει θυσιαστική αγάπη στον πληγωμένο και μισοπεθαμένο προφανώς Ιουδαίο, που «κατέβαινε από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ» ! Και όχι τους, ιερέα και λευίτη, Δάσκαλους του Μωσαϊκού νόμου, της τότε «ορθής» Ιουδαϊκής Παράδοσης, τους οποίους πρώτα και από όλους πιο πολύ λόγω της ιδιότητάς τους βάραινε το χρέος της βοήθειας, της συμπάθειας και συμπαράστασης στον πατριώτη τους άλλωστε. Αμφότεροι βλέπουν σε τι κατάσταση είναι και τον προσπερνούν-Λουκ,10,25κε. Συμπληρωματικά προσθέτω και ότι από τους δέκα λεπρούς που θεράπευσε ο Χριστός, μόνο ένας γύρισε να του πει ευχαριστώ, και αυτός ήταν Σαμαρείτης, άπιστος, εξωμότης ! Εξ ου και το παράπονο του Χριστού, «Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού; Ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ, ει μη ο αλλογενής ούτος;». Αλλά ! «Και είπεν αυτώ. Άναστάς, πορεύου. Η πίστις σου σέσωκέ σε». Ποιον; Εσένα, τον άπιστο, τον «αλλογενή» !!-Λουκ.17,12-19. 3. Ρωμαίος εκατόνταρχος-ειδωλολάτρης αξιωματικός- παρακαλεί το Χριστό να θεραπεύσει το δούλο του. Ο Χριστός δέχεται να πάει στο σπίτι του γι αυτό ! «Δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ», απαντά. Μετά ομιλεί και προτείνει ως αξιωματικός, «Όπως εγώ διατάζω τους στρατιώτες μου, και εκτελούν, έτσι κι Εσύ, αν δώσεις από δω εντολή θεραπείας του, ασφαλώς θα εκτελεστεί». Ο Χριστός ανταποκρίνεται, και, ο ειδωλολάτρης εκατόνταρχος εκτός από τη θεραπεία του δούλου του κερδίζει και τον ως σήμερα γνωστό θαυμασμό του Χριστού. «Σας βεβαιώνω ότι τέτοια πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες -που έπρεπε, και όφειλαν να έχουν- δε βρήκα» -Λουκ.7,1κε. 4. Το αυτό με τη Χαναναία, άλλη ειδωλολάτρισσα. Παρακαλεί θερμά και επίμονα το Χριστό να θεραπεύσει την κόρη της, Εκείνος τη δοκιμάζει πολύ αυστηρά. «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί από τα παιδιά-Ισραηλίτες-και να το πετάξει στα σκυλιά-ειδωλολάτρες»! Αυτή επιμένει, και απαντά. «Αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια των κυρίων τους». Και η ειδωλολάτρισσα κερδίζει τη θεραπεία της κόρης της και τον ως σήμερα γνωστό θαυμασμό του Χριστού.!«Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα» -Ματθ.15,28 5. Έτερος ειδωλολάτρης εκατόνταρχος, ο Κορνήλιος, «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν συν παντί τω οίκω αυτού, ποιών ελεημοσύνας πολλάς τω λαώ» ! Ειδοποιημένος με αγγελικό όραμα στέλνει και ζητεί να έρθει ο Πέτρος να τους κατηχήσει οικογενειακώς. Ο Πέτρος από την πλευρά του πέφτει σε έκσταση και βλέπει να κατεβαίνει μπροστά του μεγάλο σεντόνι με όλα «τα τετράποδα της γης, και τα θηρία…». Ξυπνάει κι ακούει μια φωνή. «Σφάξε και φάγε». «Θύσον και φάγε». «Μηδαμώς, Κύριε, ότι ουδέποτε ΄έφαγον παν κοινόν-απαγορευμένο- ή ακάθαρτον», απαντά. Η φωνή του μιλάει για δεύτερη φορά. «Αυτά που καθάρισε ο Θεός, εσύ μην τα θεωρείς ακάθαρτα». Αυτό έγινε τρεις φορές, στο μεταξύ είχαν φτάσει οι απεσταλμένοι του Κορνήλίου, ο Πέτρος κατάλαβε και προχώρησε-Πράξ.10,1κε. Ελπίζω ότι πάρα πολλοί χριστιανοί ορθόδοξο καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά τι σημαίνουν αυτά !
γ. Πιο ειδικά για τη … «συν- προσευχή. 1. Τρεις Ευαγγελιστές-Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς-φέρουν το Χριστό να πήγε στη Συναγωγή της Ναζαρέτ, τον Εβραϊκό Οίκο Προσευχής. Τυπικά βέβαια ως Εβραίος-Περιτομή-ουσιαστικά όμως ως της «καινής κτίσεως» φορέας και κομιστής ! Τους διάβασε γραφόμενο του Προφήτη Ησαϊα, τους είπε ανοιχτά και καθαρά ότι Αυτόν αφορά ! Εξοργίστηκαν και ήθελαν να τον πετάξουν στο γκρεμό. Πέρασε όμως ανάμεσά τους, και έφυγε, χωρίς κανείς να τολμήσει να τον αγγίξει ποσώς ! -Ματθ.13,53-58, Μαρκ.6,1-6, Λουκ,4.16κε. 2. Παύλος και Σίλας στους Φιλίππους της Μακεδονίας βγαίνουν «έξω από την πόλη στο ποτάμι, όπου σκεφτήκαμε ότι θα είναι τόπος προσευχής των Ιουδαίων». Αυτοί όμως τώρα είναι της «καινής κτίσεως» εκπρόσωποι και ευαγγελιστές !-Πραξ.16,11κε. 3. Ώσπου να έρθουν οι άλλοι στην Αθήνα, ο Παύλος περιεργάζεται τα ειδωλολατρικά ιερά. Από το πλήθος τους αναστατώνεται εσωτερικά-«παρωξύνετο το πνεύμα αυτού εν αυτώ, θεωρούντι κατείδωλον ούσαν την πόλιν». Αδημονεί να τους μηνύσει την Καινή Διδαχή. Αλλά και, πηγαίνει στη Συναγωγή-τόπο προσευχής των Εβραίων, Εβραίος, βέβαια, κι αυτός, πλην εκείνη την ώρα άλλος, εντελώς, ως «της καινής κτίσεως» φορέας και ευαγγελιστής ! Εκεί «συζητάει με τους Ιουδαίους και τους προσήλυτους. και στην αγορά με όποιον ειδωλολάτρη τύχαινε» !-Πραξ.17,16κε. 4. Το πιο σπουδαίο. Και τα τη συγκλονιστική ομιλία του στο επίσημο βήμα τους, τον Άρειο Πάγο. χαρακτηρίζει τους Αθηναίους, τους κατ’ εξοχήν εκπροσώπους και εκφραστές της
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι το νόημα και το πνεύμα όλων αυτών μπορούν να το διαβάσουν και να το καταλάβουν πάρα πολύ καλά, πάρα πολλοί χριστιανοί ορθόδοξοι !
Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα…»
Αθανάσιος Κοτταδάκης
Αναστάσιος
Μήπως σέ αφήκε όμως η πρώτη αγάπη; Μωραίνει Κύριος; ή αφήνει τόν μωρό στήν μοίρα του;
Συλλείτουργο ο Κύριος βρέ φίλε; Ούτε οι αποτειχισμένοι δέν ξεστόμισαν τέτοια βαρειά ανοησία, οι οποίοι διαλαλούσαν ότι ο Κύριος υπήρξε ο πρώτος αποτειχισμένος!!
Οι ειδωλολάτρες Κοτταδάκη , τής εποχής τού Κυρίου, δέν ήταν άθεοι, όπως είναι σήμερα οι μετα-χριστιανοί!!
Ιστορικά τραγικά λάθη απαίδευτου καί φανατικού ανθρώπου κολλημένου στούς θρόνους καί στίς εξουσίες τού χρυσοποίκιλτου κλήρου.
Δέν είχες καλό δάσκαλο καί ίσως ισχύσει σάν ελαφρυντικό.
Συνεχίζουν νά κοροιδεύουν τόν εαυτό τους οι σημερινοί χριστιανοί ότι είναι διάδοχοι τής θριαμβεύουσας εκκλησίας τού Βυζαντίου ή ακόμη χειρότερα τής πρώτης εκκλησίας, σάν τούς προτεστάντες.
Αμέθυστος
11 σχόλια:
Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει.
Θά ἤθελα νά παρακαλέσω θερμά ὅλους τούς φιλενωτικούς ἀδελφούς μας: Ἐπειδή τό θέμα τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι κάτι τό πνευματικόν καί ἀνάγκην ἔχουμε πνευματικῆς ἀγάπης, ἄς τό ἀφήσουμε σέ αὐτούς πού ἀγαπήσανε πολύ τόν Θεόν καί εἶναι θεολόγοι, σάν τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας – καί ὄχι νομολόγοι – πού προσφέρανε καί προσφέρουν ὁλόκληρο τόν ἑαυτό τους εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας (ἀντί μεγάλης λαμπάδας), τούς ὁποίους ἄναψε τό πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ ἀναπτήρας τοῦ νεωκόρου. Ἄς γνωρίζωμεν ὅτι δέν ὑπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, ἀλλά καί πνευματικοί. Ἑπομένως, ἡ μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθῇ μέ συνεταιρισμόν ἁμαρτωλῶν (διότι διπλῆν ὀργήν θά λάβωμεν), ἀλλά μέ μετάνοιαν καί τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.
Επειδη παλιοτερα ο Κοτταδακης διαστρεβλωσε τα λογια του Αγιου Παισιου μενοντας στις δυο πρωτες σειρες του παραπανω κειμενου βαζουμε και το υπολοπιπο για να φανει η στοχευση του χαμενου του Κοταδακη.
Εντυπωσιάζει η ψευδολογία τών οπαδών τού Βαρθολομαίου. Τού πρωτείου. Η Αγιομαχία τών παραεκκλησιαστικών οργανώσεων. Διότι ο Αγιος είναι ταπεινός δέν ταιριάζει στό πάθος τής κενοδοξίας τών οπαδών τού πρωτείου. Είτε εμφανίζονται σάν σωτήρες είτε νομίζουν ότι μετέχουν τού πρωτείου πού λατρεύουν στό πρόσωπο τού Βαρθολομαίου. Σ' αυτή τήν προβολή στηρίζεται καί η επιτυχία τού πάπα.
γλιτσα αμεθυστε. Διαβαζεις τα παραπανω, αν μπορεις δηλαδη, και αναγουλιαζεις. ΤΑ ΑΛΩΝΙΑ ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΦΡΟΥΙ ΖΕΛΕ.
Βλεπεις τον Κοταδακη, δεν εχουμε τιποτε προσωπικο με τον φιλο, αλλα εμενα μουρχεται στο νου αυτο που λεγανε και οι παλαιοτεροι. ΚΟΨΕ ΦΑΤΣΑ ΚΑΙ ΒΓΑΛΕ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΑΜΕΘΥΣΤΟ, ΦΙΛΟΥΣ, ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ.
Σχετικά με το σχόλιο του Αμέθυστου (9.31 π.μ.)
Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης μας μιλά για την αλυσίδα των αρετών.Η κάθε αρετή τραβάει πίσω της και άλλες, όπως το κάθε ελάττωμα, επίσης τραβάει και άλλα.
Η ταπείνωση φέρνει την υπομονή, τη σοφία, την διάκριση.
Ο εγωισμός φέρνει την ακαταστασία, την ασοφία, την α-διακρισία των καταστάσεων.
Ο οικουμενισμός ξεκίνησε φανερά (γιατί σε ιδεολογικό επίπεδο πάει πιο πίσω), τον τελευταίο αιώνα, και έγινε βεβιασμένα το σχίσμα του παλαιού ημερολογίου, που συμπαρέσυρε πολλούς.
Υπήρξαν και άνθρωποι αγαθοί (με την καλή έννοια), που πίστεψαν ότι έκαναν το σωστό (και φυσικά ο Θεός που κρίνει 'κατά την καρδίαν', ξέρει πολύ καλύτερα από μας και θα σώσει τον καθένα ανάλογα με την προαίρεσή του), που βρέθηκαν σε αυτό το χώρο.
Όμως μεγάλη ευθύνη έχουν οι πρωτεργάτες και αρχηγοί, οι πρώτοι και οι μετέπειτα που άρχισαν και συνέχισαν τον πολυτεμαχισμό, λόγω της ανυποταξίας και του εγωισμού.
Φανταστείτε τώρα αν όλες αυτές οι δυνάμεις που υποτίθεται ότι είναι το πιο 'μαχητικό κομμάτι' της Εκκλησίας, και το πιο ενημερωμένο στα δογματικά θέματα, είχαν παραμείνει στην Εκκλησία, πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα.
Δεν θα υπήρχε αυτή η χαλάρωση [το ζητούμενο βέβαια, δεν είναι η γενική και αόριστη 'παραδοσιακότητα', αλλά η πνευματικότητα... 'παραδοσιακός' ΚΑΙ νομικιστής, είναι το χειρότερο μείγμα, και η μεγαλύτερη δυσφήμιση της Πίστης μας], και δεν θα τολμούσαν να μιλάνε σήμερα για αλλαγές Θρησκευτικών ή λειτουργικής γλώσσας, ή να επιχειρούν οι φιλενωτικοί όσα κάνουν, κτλ... όπως τώρα που τους ευνοεί ο πολυτεμαχισμός.
Αυτό το διαζύγιο (που έκαναν για να κρατηθούν πνευματικά 'ΚΑΘΑΡΟΙ') κατάστρεψε και τους ίδιους τους αποκομένους, γιατί συμβαίνει ακριβώς ότι και ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, που όταν είναι μαζί υπάρχει κριτική και έλεγχος αλλά υπάρχει και αγάπη και όλα κινούνται μέσα στα πραγματικά τους όρια, ενώ αν χωρίσουν ακούμε τον ένα να κατηγορεί με τα χειρότερα λόγια τον άλλο, ακριβώς γιατί ενδόμυχα θέλει να ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΘΕΙ, επειδή αποχωρίστηκε.
Και μαζί με αλήθειες λέει και υπερβολές, ακόμα και φαντασιοπληξίες.
Και τελικά η Αλήθεια χάνεται.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι οι αποτειχισμένοι, που επιδείνωσαν περισσότερο τη σύγχυση, γιατί τουλάχιστον οι Παλαιοημερολογίτες αποσχίστηκαν οριστικά, έκαναν μια δική τους Εκκλησία, και ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε, με βάση και τα λόγια των Αγίων μας περί σχίσματος. Οι αποτειχισμένοι όμως δημιουργούν περισσότερη σύγχυση στον κόσμο.
Είναι ένα είδος 'ήξεις αφήξεις'.
Και που στηρίζεται; Σε μια σαθρή βάση, της 'λογικής', ότι ο αστυνόμος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνόμος είναι μπουζούκι.
Έχουν πάρει τον 15ο κανόνα που αναφέρεται σε περίπτωση ΚΗΡΥΞΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ, και τον 'εφαρμόζουν' δια πάσαν νόσον.
Ανακατεύουν όλες τις περιπτώσεις επισκόπων ή κληρικών, και όλα τα παραπτώματα, τα βάζουν σε ένα τσουβάλι, τους χαρακτηρίζουν όλους 'αιρετικούς ποιμένες' και αρχίζουν το γνωστό 'φεύγετε τους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ως από όφεως', για να δικαιολογήσουν την αποκοπή τους. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.
Αυτό προφανώς ισχύει για μάρτυρες Ιεχωβά, προτεστάντες κ.ο.κ. Δεν αναφέρεται όμως στην Εκκλησία, η οποία έχει σήμερα δυστυχώς εκκοσμικευθεί κατά ένα μεγάλο βαθμό.
Η Εκκλησία βέβαια στην αληθινή της έννοια, είναι Σώμα Χριστού, είναι επομένως ένα μέρος των Ορθοδόξων (λαϊκών και κληρικών), και όχι οι κατ' όνομα, αν και βαπτισμένοι ή και εκκλησιαζόμενοι, τυπικοί, εκκοσμικευμένοι, χαλαροί, υλικόφρονες, (και φυσικά οι κακόδοξοι) που είναι επί της ουσίας μακρυά απ΄τον Κύριο αφού λατρεύουν τα είδωλα.
Απέναντι σε όλους αυτούς, πρέπει εμείς να είμαστε πρότυπο, με την πνευματικότητά μας, και την ευλάβειά μας, και την ορθοτόμηση του Λόγου του Θεού, ώστε να έρχονται όσο γίνεται σε συναίσθηση, γιατί ο Θεός μπορεί να βρει χίλιους τρόπους να φέρει κοντά του και να σώσει τελικά ένα άνθρωπο. Άλλωστε όλοι μας είμαστε σε κάποιο στάδιο, είτε κληρικοί είτε λαϊκοί.Δεν γίνεται να τους τσουβαλιάζουμε όλους, για να δικαιολογεί τις εμμονές του ο καθένας.
Το γεγονός ότι από τους 10.000 κληρικούς μίλησαν λίγοι π.χ. για την σύνοδο της Κρήτης, μπορεί να σημαίνει είτε άγνοια, είτε φόβο απέναντι στον Επίσκοπο λόγω δεσποτοκρατίας, είτε ακόμα και αδιαφορία και ανεπάρκεια.
Δεν είναι όμως ΑΙΡΕΣΗ, ώστε να δικαιολογεί την αποτείχιση.
H Oρθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μία ακόμα ΑΙΡΕΣΗ, ώστε να την αντιμετωπίζουμε έτσι.
Υπάρχουν δυτικές κακοδοξίες που έχουν διεισδύσει, και επισημοποιήθηκαν με διάφορους δυτικόφρονες επισκόπους, και με βάση αυτές καταπέφτουν σταδιακά τα νοητά τείχη που μας χωρίζουν από τον παπισμό. Με λίγα λόγια πάνε να μας κάνουν ένα παπικό αντίγραφο, ένα εκκοσμικευμένο εκκλησιαστικό ίδρυμα με αρχηγούς και οπαδούς, με θεία Χάρη που εξαρτάται απ΄τους επισκόπους.
Σε αυτό το σημείο ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ οι οικουμενιστές με τους αποτειχισμένους, γιατί ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ πιστεύουν ότι τα Μυστήρια σχετίζονται με τον επίσκοπο και για αυτό υποτίθεται ότι 'μολύνονται' από τον κακόδοξο.
Όλα αυτά χρειάζονται θεολογική αντιμετώπιση.
Παραθέτω και ένα σχόλιο από την Π.Π.
«κ. Σημάτη δέν ξέρετε τί σᾶς γίνεται.Ἀποδίδετε εὐκαίρως ἀκαίρως τήν λέξη "αἱρετικός" καί τήν λέξη "αἵρεση" καί ἀποφασίζετε μόνος σας ὠς Ἐκκλησία ποιός εἶναι αἱρετικός καί τί αἵρεση πρεσβεύει, καί ἄν πρεσβεύουν αἵρεση ὅλοι αὐτοί πού ἔχετε στό μυαλό σας καί δέν πέφτουν σέ ἀντικανονικές πράξεις μόνο (παράβαση Κανόνων).
Χρησιμοποιεῖτε ἐσφαλμένως παραδείγματα προκειμένου νά "ἐπιχειρηματολογήσετε" καί νά ἑδραιώσετε τήν δική σας θέση, ὄπως τόν Ἀπόστολο Ἰωάννη πού λέτε πώς λέγει, ἀντιγράφω: "Νὰ φεύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· κι ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχετε μυστηριακή-ἐκκλησιαστικὴ σχέση, ἀλλ’ οὔτε «χαίρετε» νὰ μὴν τοὺς λέτε!".
Μά κύριε, γιά αἱρετικό μᾶς μιλᾶ ὁ Ἀπόστολος, ὄχι γιά κάποιον πού ἐμεῖς ἀποφασίζουμε ἀπό μόνοι μας ποιός εἶναι αἱρετικός!
Εἶναι δυνατόν νά μιλᾶ διά γραφίδος ἤ διά ζώσης σέ χιλιάδες ἁπλούς πιστούς (καί στά ἐκατομμύρια μέχρις ἐσχάτων) ὁ Ἀπόστολος καί νά τούς δίνει τό δικαίωμα νά θεωροῦν αἱρετικό ὅποιον αὐτοί νομίζουν;;
Δέν βλέπετε πώς ἐσεῖς οἰ ἀποτειχισμένοι (μία χοῦφτα ἀνρθώπων) δέν μπορεῖτε νά βγάλετε ἄκρη, καί θά ἔδινε ὁ Ἀπ. Ἰωάννης σέ ὅλους τούς πιστούς τήν νομιμότητα νά ἀποκαλοῦν αἱρετικό ὅποιον νομίζουν;
Αὐτά λέγει ἠ Ἱερά Παράδοση καί ἡ ἐκκλησιολογία; Λίγη ταπείνωση δέν βλάπτει.
Προσθέσατε μέ θράσος στά λεγόμενα τοῦ Ἀποστόλου τήν δική σας φράση: "κι ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχετε μυστηριακή-ἐκκλησιαστικὴ σχέση".
Δέν ντρέπεσθε λιγάκι; Ποῦ λέει κάτι τέτοιο ὁ Ἀπόστολος;
Ἐσεῖς τό προσθέσατε αὐτό, γιά νά περάσετε "αὐθαίρετα" ποιος είναι "αἱρετικός", ὥστε νά "ἀποδείξετε" πάλι ψευδῶς στούς θεολογικά ἀδαεῖς καί ἀπρόσεχτους ἀναγνῶστες σας πώς "μολύνονται" ἀπό τούς κακόδοξους ἤ αἵρετίζοντες ἤ ἐν δυνάμει καί ὄχι ἐν ἐνεργείᾳ αἰρετικόύς καί τά Μυστήριά τους.
Τά ὁποῖα Μυστήριά "τους" δέν εἶναι "τους", ἀλλά Τοῦ Ἀρχιερέως ΧΡιστοῦ. Ἀπό Αὐτόν προέρχεται ἡ Χάρις γιά τήν οἰκονομία τῶν πιστῶν. Καί ὅσο τούς κρατᾶ μέσα στήν Ἐκκλησία ΤΟΥ, αὐτοί μπορεῖ νά κολάζονται, ἀλλά τά Μυστήρια εἶναι ἔγκυρα.
Ὅ,τι ἄλλο λέτε δέν ἔχει σχέση μέ τήν Ἐκκλησία μας.
Τό ὅτι χρησιμοποιεῖτε ὡς παράδειγμα προηγούμενα γραφόμενα καί λεχθέντα τοῦ π. Ζήση, αὐτό κι ἄν εἶναι ἀστεῖο.
Γιά νά ἀποδείξουμε τήν Ἀλήθεια παραπέμπουμε στήν Ἁγία Γραφή καί στούς Ἁγίους καί ὄχι σέ κάποιον ἄλλον.
ΔΕΝ ἀποτελεῖ ἐπιχείρημα γιά τήν Ἀλήθεια ἡ ὄποια ἀντί ἀντίφαση τοῦ π. Ζήση ἤ ὁποιουδήποτε ἀποτειχισμένου, μᾶλλον ἀποδεικνύει τήν ἀποτυχία τῆς ἀποτείχισης καί ἐκθέτει ὑμᾶς τούς ἀποτειχισμένους καί τήν θεολογική σας ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΑ.
Ὅσο γιά τήν ἀδιάκριτη πιπίλα τῶν ἀποτειχίσεων τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἐπιτέλους πεῖτε τήν ἀλήθεια:
http://www.oodegr.com/oode/biblia/Sxisma_Zilwtikou_Palaioimerologitismou/1_3_18.htm
Ὁ Ἄγιος κατάλαβε καί ἔβαλε μετάνοια, γι' αὐτό καί παρέμεινε Ἅγιος.
Σταματῆστε νά ἐκμεταλλεύεσθε τό ὄνομά του καί τίς ἀποτειχίσεις του, ΧΩΡΙΣ τήν τελική τους φάση!»
Σε τελική ανάλυση ας κάνει καθένας ότι θέλει. Δεν χρειάζεται υπερβολική ανησυχία, γιατί η Εκκλησία είναι του Χριστού, και δεν θα χαθεί. Απλά ας αναρωτηθεί αν τελικά υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα, ως προς την επέλαση του συγκρητισμού και του οικουμενιστικού πνεύματος γενικότερα.
Ομως αγαπητέ φίλε δέν βαπτιστήκαμε χριστιανοί γιά νά κάνει ο καθένας μας ό,τι θέλει.Σωστό καί πραγματικό τό ερώτημά σου. Αυξάνονται καί πληθύνονται. Αλλο νά τούς κατηγορείς γιά συλλείτουργα και παράβαση κανόνων καί άλλο νά τούς αποδεικνύεις ότι υβρίζουν τό Αγιο Πνεύμα, τήν μόνη ασυγχώρητη αμαρτία.
Αγαπητέ Αμέθυστε, προφανώς δεν μπορεί να κάνει καθένας ότι θέλει, γιατί όταν η Εκκλησία καταστρέφεται, αυτό έχει επιπτώσεις σε όλους. Αλλά δεν μπορείς και να υποχρεώσεις κάποιον να κάνει κάτι άλλο από αυτό που ο ίδιος θέλει, και πιστεύει. Δεν υπάρχει τρόπος.
Έχω μια ευαισθησία ως προς το θέμα της πλάνης γιατί έχω δει περιπτώσεις που πιο εύκολα θα τους βγάλεις το δέρμα, παρά την πλάνη. Όποια και αν είναι αυτή, είτε αίρεση, είτε κακοδοξία. Και γιατί επιχειρήθηκε και σ΄εμένα σε μικρή ηλικία, να με επηρεάσουν, και ξέρω τι σημαίνει να σου βάλουν απ΄το πουθενά ιδέες και αμφιβολίες όταν δεν έχεις πνευματικές αντιστάσεις και κατάρτιση. Βασανίζεσαι μέχρι να βρεις άκρη. Ίσως ο Θεός το επιτρέπει για να σε «αναγκάσει» να ερευνήσεις και να ψάξεις και δεν αφήνει να πειραστείς πάνω απ΄τη δύναμή σου.Όμως αυτές είναι δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να σε φτάσουν στα άκρα, και να μην ξεπεραστούν εντελώς για καιρό.Το λένε άλλωστε και οι Πατέρες ότι τα πνεύματα της πλάνης είναι τα ανώτερα στην δαιμονική ιεραρχία, και είναι τόσο λεπτά και αδιόρατα, που δεν αντιμετωπίζονται, παρά μόνο με προσωπική επέμβαση του Θεού στον άνθρωπο. Καμία σχέση με πάθη κτλ.. που μπορεί ο άνθρωπος να τα παλέψει με τις δυνάμεις του, φυσικά με την ενίσχυση του Θεού. Η πλάνη δεν αντιμετωπίζεται. Γι αυτό και μιλάμε, για να μην μπλέξουν κάποιοι με όσα ακούνε στους λαβύρινθους των προσωπικών ερμηνειών, και αναλωθούν σε μια προσπάθεια δήθεν «να μην μολυνθούν», όταν οι δυνάμεις της ψυχής πρέπει να χρησιμοποιούνται θετικά, για να φέρνουμε το φως στον εαυτό μας και τους άλλους όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος. Γιατί δεν ακολουθούμε τους Αγίους μας;
Σχετικά με την βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, δεν την έχει μόνο ο Πάπας που θεωρεί ότι είναι ο πάροχος της Θείας Χάρης, και παίρνει τη θέση του «Θεού επί της γης», ή όποιος άλλος νιώθει έτσι, και αντιγράφει τον Πάπα, αλλά και όσοι λένε ότι τα Ιερά Μυστήρια έχουν μολυσμό. Ούτε σωματικό μολυσμό έχουν (ιερείς κοινωνούσαν μετά από φυματικούς ή λεπρούς και δεν έπαθαν τίποτα ποτέ, ούτε όλα αυτά τα χρόνια), αλλά ούτε και πνευματικό. Είναι αμαρτία και μόνο που ασχολούμαστε (αναγκαστικά για να απαντήσουμε). Λες δηλαδή, «τι κάθομαι τώρα και συζητώ»... Πολύ περισσότερο δεν είναι άκυρα ή ανυπόστατα. Έλεος με όλα αυτά, που έχουν ως μόνο λόγο να πείσουν τους ανθρώπους να αποκοπούν. Έχουμε αγιασμό χρόνια, και ανοίγεις το βαζάκι και μοσχοβολάει. Το απλό νερό γεμίζει βούρκο σε λίγες μέρες. Τι να πρωτοπώ για την Αγία Εκκλησία μας. Ντροπή σε όσους την διαβάλλουν και την κατατάσσουν ως αίρεση, εξαιτίας ατοπημάτων προσώπων που έρχονται και παρέρχονται.
Μάλιστα φίλε. Καθαρός ο λόγος. Ευχαριστούμε γιά τόν καθορισμό τών πραγμάτων. Ελπίζουμε νά βάλουμε όλοι μας ένα λιθαράκι στό ξεκαθάρισμα, έστω καί στό μέλλον,τής βρωμιάς πού έχει μαζευτεί γύρω από τήν εκκλησία τού Κυρίου μας. Καλή Σαρακοστή.
2.20 Εχουν παρασύρει πολλούς. Οσους βαριούνται στήν ζωή τους καί θέλουν μιά κάποια ιερή δράση. Νά αλλάξουν τήν εκκλησία στά μέτρα τους.
Καλή Σαρακοστή, επίσης... Και κάτι τελευταίο προς τους «ζηλωτές ου κατ΄επίγνωσιν» (όπου και αν ανήκουν), που προσωπικά πιστεύω ότι νομίζουν ότι πράττουν το σωστό, και γι αυτό θέλω να τους πω δύο λόγια. Απευθύνονται προς το «ποίμνιο που τρώει κουτόχορτο» για να το «ξυπνήσουν» σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, και να ξεσηκωθεί υποτίθεται απέναντι στους Επισκόπους, βρίζοντας τον Πατριάρχη τους Επισκόπους, και πολλές φορές και ολόκληρο τον κλήρο. Τους πληροφορώ λοιπόν ότι δεν υπάρχει τέτοιο ποίμνιο, υποτακτικό και ΄θρησκόληπτο' όπως νομίζουν, εκτός ίσως από κάποιους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα, και σε λίγο θα πεθάνουν. Στην κοινωνία βασιλεύει η άγνοια, η χλιαρότητα, η ανυποταξία απέναντι στον Θεό και τις εντολές Του, και η αθεϊα. Οι άνθρωποι είναι περικυκλωμένοι απ΄όλα αυτά και δέχονται ένα διαρκή αφανή πόλεμο με χίλιους τρόπους. Ο δημόσιος λόγος απευθύνεται σε όλους. Αν δεν υπάρχει διάκριση, ο χλιαρός απλά θα απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο απ΄την Πίστη. Θα δικαιολογηθεί απέναντι στη συνείδησή του, για την δική του χλιαρότητα. Όλοι αυτό το διάστημα βρίζουν τον Πατριάρχη για το θέμα της Ουκρανίας. Λένε στις συζητήσεις ότι πάντα η Εκκλησία υπήρξε 'αντιδραστική' και ανακατεύουν μέχρι και τον Πατριάρχη Γρηγόριο που κρέμασαν οι Τούρκοι, ότι αφόρισε τους επαναστατημένους Έλληνες.Οι υπόλοιποι ακούνε αυτές τις ύβρεις. Κλονίζεται μέσα τους ο ίδιος ο θεσμός της Εκκλησίας, αυξάνεται η απιστία. Ιδιαίτερα τα παιδιά.Όταν και εμείς δεν μιλάμε όπως πρέπει, δυστυχώς συμβάλουμε στον επιπλέον σκανδαλισμό. Η Εκκλησία βάλλεται εξίσου και από οικουμενιστές και από ζηλωτές.Ο εξτρεμισμός (και στον πολιτικό χώρο), έχω ξαναπεί ότι λειτουργεί ως φόβητρο και αποτρεπτικό (γι΄αυτό το κάνει ο διάβολος, χρησιμοποιώντας ανθρώπους που έχουν το πάθος της εμπάθειας του αυταρχισμού του θυμού και της κατάκρισης), και οδηγεί τελικά στην αφωνία και στην αδράνεια, μέσω του νόμου δράσης-αντίδρασης, σαν μια αυτοάμυνα των πιστών, που θεωρούν ότι οι ύβρεις δίνουν όπλα στους εχθρούς της Εκκλησίας. Η κριτική λοιπόν, που φυσικά πρέπει να γίνεται (αλίμονο αν δεν γίνεται), πρέπει να είναι στα όρια των πραγματικών γεγονότων και όχι των εικασιών ή της φαντασίας μας, ως προς τις προθέσεις, και να είναι ε-ποι-κο-δο-μη-τι-κή. Όποιος εκφέρει δημόσιο λόγο και θέλει να κάνει καλό και όχι κακό, ας ζητήσει σοφία και διάκριση απ΄τον Θεό, και απαλλαγή από τα πάθη του. Οι Άγιοι δεν ήταν εμπαθείς, και γι αυτό ενεργούσαν σωστά.-
Δημοσίευση σχολίου