Στο θέμα του Συντάγματος, διαπιστώνεται αμέσως πως αποτελεί μία αγωνιώδη προσπάθεια διατήρησης του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος – το οποίο θέλει να νομιμοποιήσει τις εγκληματικές του ενέργειες, επικαλούμενο κάθε φορά την κατ’ επίφαση αριστερά. Το ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, που πρόδωσε τόσο την Ελλάδα, όσο και την ιδεολογία του. Το γεγονός αυτό φαίνεται σε όλες τις επιτροπές της Βουλής, όπου η ΝΔ αιτιολογεί το ξεπούλημα ή όλα τα άλλα μέτρα που υιοθετεί κατ’ εντολή των επιτηρητών της χώρας, λέγοντας μονότονα πως το ίδιο έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ – σαν να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα! Αυτό που χρειάζεται όμως η Ελλάδα δεν είναι η επανάληψη του ίδιου πειράματος για πολλοστή φορά, με τα ίδια σάπια υλικά, περιμένοντας ανόητα ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, αλλά ένας νέος τρόπος οργάνωσης του κράτους.
Εισήγηση
Θα ξεκινήσω την τελευταία ομιλία μου για την κατ’ επίφαση αναθεώρηση του Συντάγματος, με δύο γεγονότα που αναδεικνύουν το σκοτεινό αληθινό πρόσωπο μίας κυβέρνησης που, ενώ συνέβαλλε τα μέγιστα στη χρεοκοπία της χώρας μας, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, η οποία δεν είναι δυστυχώς μόνο οικονομική, αλλά επί πλέον πολιτική, πολιτιστική, ηθική και κοινωνική, έχει την απίστευτη αμετροέπεια να ισχυρίζεται σήμερα πως διαθέτει τις ικανότητες να μας διασώσει!
Χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας δε, θα σας επιστήσω την προσοχή στο ότι το Έθνος μας, εάν συνεχιστεί αυτή η καταστροφική πολιτική, τόσο η οικονομική, όσο και η γεωπολιτική, θα απειληθεί πολύ σοβαρά με τον αφανισμό του.
Το πρώτο αφορά τις ακραίες αντιλήψεις της κυβέρνησης, κρίνοντας αφενός μεν από τη δημιουργία του Επιτελικού Κράτους και τα συνεχή νομοσχέδια με τις δεκάδες τροποποιήσεις της τελευταίας στιγμής με την επίκληση του κατεπείγοντος, αφετέρου από τη απαράδεκτη, ανερυθρίαστα αντιδημοκρατική συμπεριφορά του βασικού εισηγητή της, απέναντι σε ένα μέλος και σε ένα κόμμα της ελληνικής Βουλής.
Το δεύτερο έχει σχέση με τον προϋπολογισμό, με τον οποίο φαίνεται καθαρά πως έχει την πρόθεση να συνεχίσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας – ενώ ταυτόχρονα δρομολογεί από τις αρχές του 2020 το ξεπούλημα της ιδιωτικής, με τους δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμούς που θα διενεργήσουν οι αφελληνισμένες τράπεζες.
Εκείνες οι τράπεζες που σχεδιάζει επί πλέον να προικίσει ξανά όχι με τα 9 δις € που είχε ανακοινώσει για το σχέδιο Ηρακλής, αλλά με 12 δις € – διαπιστώνοντας πως οι Έλληνες έχουν πια συνθηκολογήσει και αποδέχονται τα πάντα με σκυφτό το κεφάλι.
Δυστυχώς, όπως διαπιστώσαμε κατά τη συζήτηση του απολογισμού του 2017, η κυβέρνηση πιστεύει απόλυτα λανθασμένα πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ούτε το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος, ούτε το μοναδικό στην ιστορία κόκκινο ιδιωτικό – αλλά οι επενδύσεις και μάλιστα οι ξένες, παρά το ότι γνωρίζει πως ποτέ δεν ξεπέρασαν το 2% του ΑΕΠ έναντι σχεδόν 25% των εγχωρίων.
Πιστεύει δηλαδή στην προσφορά, όταν ακόμη και ένα μικρό παιδί γνωρίζει, το αργότερο μετά τη Μεγάλη Ύφεση στις ΗΠΑ το 1930 ότι, η ζήτηση είναι αυτή που μπορεί να διασώσει μία χώρα, από τη στιγμή εκείνη και μετά που έχει βυθιστεί στην ύφεση.
Ειδικότερα η ανταγωνιστική με τις γύρω χώρες φορολογία και οι δημόσιες επενδύσεις, έτσι ώστε να υπάρξουν δουλειές, να δημιουργηθεί εγχώρια ζήτηση και να ακολουθήσει ο ιδιωτικός τομέας – πόσο μάλλον όταν η ξένη ζήτηση είναι όνειρο θερινής νύχτας, αφενός μεν επειδή η ΕΕ οδηγείται ξανά σε ύφεση, αφετέρου λόγω του ότι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας έχει χαθεί, παρά την κατακόρυφη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος, εξαιτίας του ότι οι εγχώριες επενδύσεις μειώθηκαν πολύ περισσότερο.
Αναφέρει λοιπόν, με την υπερηφάνεια του αδαή ή του δουλοπρεπή, πως το δημόσιο θα εισπράξει το 2020 ένα ποσόν της τάξης 2,44 δις € από τις ιδιωτικοποιήσεις που θα δρομολογήσει το ΤΑΙΠΕΔ – χωρίς όμως να μας λέει πως το ΤΑΙΠΕΔ είναι μία ξένη επιχείρηση, ένας σύνδικος πτώχευσης των δανειστών, με την εντολή να ξεπουλήσει αυτά που του έχει μεταβιβάσει η Ελλάδα, χωρίς καν να εκτιμήσει την αξία τους.
Λιμάνια, μαρίνες, ενεργειακές εταιρείες, κοιτάσματα φυσικού αερίου, νερά, ηλεκτρισμό, αυτοκινητοδρόμους όπως την Εγνατία, τραίνα, λαχεία, ραδιοσυχνότητες, τράπεζες, ακίνητα και ότι άλλο διαθέτει η Ελλάδα – ενώ τα έσοδα θα οδηγηθούν στο εξωτερικό, στραγγαλίζοντας ακόμη περισσότερο τη ρευστότητα της Οικονομίας μας.
Η κυβέρνηση δεν διστάζει ακόμη και να δημιουργήσει μία αγορά χρηματιστηριακών παραγώγων στον τομέα της ενέργειας, παρά το ότι θα πρέπει να γνωρίζει ότι, ακριβώς αυτά τα παράγωγα χρεοκόπησαν την Καλιφόρνια – την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη, η οποία ξεπερνάει τη Μ. Βρετανία.
Έτσι φυσικά θα έχει η Ελλάδα ανάπτυξη – αλλά τέτοια που δεν θα ωφελήσει καθόλου τους Έλληνες. Αντίθετα, θα τους οδηγήσει στον αφανισμό, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής – αφού οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας θα έχουν κάθε συμφέρον να απασχολούν φθηνούς ξένους μετανάστες, οι οποίοι ήδη κατακλύζουν την Ελλάδα με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης, αφού οι μεταναστευτικές ροές έχουν αυξηθεί κατά 200% από τότε που ανέλαβε.
Στο θέμα τώρα του Συντάγματος, διαπιστώνεται αμέσως πως αποτελεί μία αγωνιώδη προσπάθεια διατήρησης του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος – το οποίο θέλει να νομιμοποιήσει τις εγκληματικές του ενέργειες, επικαλούμενο κάθε φορά την κατ’ επίφαση αριστερά. Το ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, που πρόδωσε τόσο την Ελλάδα, όσο και την ιδεολογία του.
Το γεγονός αυτό φαίνεται σε όλες τις επιτροπές της Βουλής, όπου η ΝΔ αιτιολογεί το ξεπούλημα ή όλα τα άλλα μέτρα που υιοθετεί κατ’ εντολή των επιτηρητών της χώρας, λέγοντας μονότονα πως το ίδιο έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ – σαν να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα! Ακόμη δε και ο κ. Δραγασάκης το πιστοποίησε, λέγοντας στην επιτροπή του αναπτυξιακού πως η ΝΔ αντέγραψε το αναπτυξιακό της νομοσχέδιο από το ΣΥΡΙΖΑ!
Αυτό που χρειάζεται όμως η Ελλάδα δεν είναι η επανάληψη του ίδιου πειράματος για πολλοστή φορά, με τα ίδια σάπια υλικά, περιμένοντας ανόητα ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, αλλά ένας νέος τρόπος οργάνωσης του κράτους. Ο τρόπος αυτός θα πρέπει να στηρίζεται στους εξής πέντε βασικούς άξονες:
(α) Σε μια ισχυρή και σταθερή εκτελεστική εξουσία.
(β) Σε μια ανεξάρτητη και ισχυρή Βουλή που θα απεικονίζει αριθμητικά τις ακριβείς ιδεολογικές αντιλήψεις των Πολιτών.
(γ) Σε μια πραγματικά ανεξάρτητη και αυτοελεγχόμενη δικαιοσύνη.
(δ) Σε μια ισχυρότατη και ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση και
(ε) Στην άμεση συμμετοχή των πολιτών σε όλες τις εξουσίες.
Σε ότι αφορά το πρώτο, εάν διενεργήσουμε μια δημοσκόπηση ή ένα δημοψήφισμα, θα διαπιστώσουμε πως οι Έλληνες Πολίτες προτιμούν την προεδρική δημοκρατία
Σε ότι αφορά το δεύτερο, η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι υπέρ της απλής αναλογικής.
Σε ότι αφορά το τρίτο, κυριολεκτικά οι πάντες θέλουν μια πραγματικά και όχι μόνο στα λόγια ανεξάρτητη και ισχυρή δικαιοσύνη.
Σε ότι αφορά το τέταρτο, στο οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια, όλοι επιθυμούν μια ισχυρή και ανεξάρτητη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Τέλος, σε ότι αφορά το πέμπτο και σημαντικότερο, τη συμμετοχή δηλαδή των πολιτών στη διακυβέρνηση της χώρας, είναι απαίτηση του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας – η οποία γνωρίζει πια πως είναι ο μοναδικός τρόπος για να ανακάμψει η Ελλάδα και να μη χρεοκοπήσει ποτέ ξανά.
Εάν δρομολογηθούν όλα αυτά, σωστά και μεθοδικά, η Ελλάδα δεν θα ανακτήσει μόνο την εθνική της κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την υπερηφάνεια της, δεν θα επιστρέψουν μόνο τα παιδιά μας στην πατρίδα τους συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση της, αλλά θα εξελιχθεί στην ωραιότερη, στην πλουσιότερη και στην πιο ευτυχισμένη χώρα του πλανήτη – κάτι που σίγουρα οφείλουμε στους προγόνους μας που μας κληροδότησαν έναν μοναδικό στην ιστορία πολιτισμό, αλλά και στα παιδιά μας που τα καταδικάσαμε σε μία οδύνη δίχως τέλος, λόγω της απίστευτης ανευθυνότητας μας τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Στα σημερινά άρθρα τώρα, το 101Α αναφέρεται στις Ανεξάρτητες Αρχές. Η πλειοδοσία στη δημιουργία Ανεξάρτητων Αρχών, οι οποίες είναι σχετικά πρόσφατος θεσμός, τεκμηριώνει δύο εκδοχές: Είτε ότι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία αντιμετωπίζει πλέον προβλήματα στη λειτουργία της και καλεί άλλους να της τα λύσουν, είτε ότι αυτές οι Αρχές επιβάλλονται γενικότερα και όχι μόνο στην Ελλάδα από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης – με στόχο να ατονήσει σταδιακά και να καταλυθεί η εξουσία του εθνικού κράτους.
Θεωρούμε πως συμβαίνουν και τα δύο – με κριτήριο τα είδη των Ανεξάρτητων Αρχών που δημιουργούνται, καθώς επίσης τις αποφάσεις που λαμβάνουν, συνήθως εναντίον των βασικών χαρακτηριστικών του εθνικού κράτους. Πρόσφατο παράδειγμα στην Ελλάδα η απόφαση για το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά πως τα χαρακτηριστικά των αποφάσεων που παίρνουν, κινούνται στη λογική του Open Society – στη λογική δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και ανθρώπων, μεταναστών. Ακριβώς αυτά όμως είναι χαρακτηριστικά των στόχων της παγκοσμιοποίησης, με στόχο την κατάλυση του εθνικού κράτους.
Σε κάθε περίπτωση, οι Ανεξάρτητες Αρχές τείνουν να γίνουν Κράτος εν Κράτει – θεσμικά η Τέταρτη Εξουσία, η οποία ελέγχει όλες τις άλλες και μάλιστα όχι με βάση το εθνικό συμφέρον. Αντίθετα, με πρόσχημα τα ατομικά δικαιώματα, προβάλει εμπόδια στην άσκηση τόσο της εκτελεστικής, όσο και της νομοθετικής εξουσίας.
Η άποψή μας είναι ότι, αντί να δημιουργούμε συνεχώς Ανεξάρτητες Αρχές για να επιλύουμε δυσλειτουργίες του κοινοβουλευτικού συστήματος, θα ήταν καλύτερα να βελτιώσουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς – κυρίως μέσω της συμμετοχής των Πολιτών στην Πολιτική.
Ειδικά όσον αφορά την αναθεώρηση του άρθρου 101Α έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
(1) Έρχεται προς αναθεώρηση με την ισχυρή πλειοψηφία των 232 βουλευτών – γεγονός που σημαίνει πως επαφίεται στην αποκλειστική βούληση της ΝΔ να το διαμορφώσει όπως θέλει.
(2) Στην παράγραφο 2 του άρθρου, προτείνεται να ιδρύονται ανεξάρτητες αρχές με νόμο που θα ψηφίζουν 180 βουλευτές. Συμφωνούμε αναγκαστικά με τη σκέψη της πρότασης που έρχεται προς συζήτηση, αλλά προτείνουμε να προστεθεί ένα νέο εδάφιο που θα ορίζει ότι, για τη δημιουργία νέων Ανεξάρτητων Αρχών, πέραν αυτών που προβλέπονται από το Σύνταγμα, θα απαιτείται η ψήφος 200 βουλευτών.
(3) Όσον αφορά το διορισμό των μελών της αρχής, προτείνουμε να παραμείνει η παράγραφος 2 του άρθρου ως έχει και η πλειοψηφία των 4/5 της Διάσκεψης των Προέδρων. Θα πρέπει η Διάσκεψη των Προέδρων να προσπαθεί να επιτύχει την καλύτερη δυνατή σύνθεση των μελών μιας Ανεξάρτητης Αρχής και όχι να αφήνεται ουσιαστικά στην αρμοδιότητα της εκάστοτε πλειοψηφίας.
(4) Συμφωνούμε για την παράγραφο 3, να προστεθεί νέο εδάφιο στο οποίο να ορίζεται ότι οι Ανεξάρτητες Αρχές υπόκεινται στον έλεγχο της Βουλής για πράξεις ή παραλείψεις τους.
Όσον αφορά τώρα το άρθρο 102 παράγραφος 2 για την ΤΑ, προτείνουμε τα εξής:
(1) Πραγματική αποκέντρωση της άσκησης της εξουσίας και εγκαθίδρυση της δημοκρατίας του δήμου – όχι απλά μία τυπική γραφειοκρατική αποκέντρωση.
(2) Να θεσπιστεί πραγματικό τεκμήριο αρμοδιότητας υπέρ της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δηλαδή, όποια αρμοδιότητα δεν προβλέπεται ρητά ότι ανήκει στην Κεντρική Κυβέρνηση, εκ του Συντάγματος να ανήκει στην ΤΑ.
(3) Η συλλογή των φόρων να ανατεθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση. Από τα χρήματα που θα εισπράττει, θα παρακρατεί το ποσοστό που της αναλογεί βάση νόμου, ενώ το υπόλοιπο θα το αποδίδει στην Κεντρική Κυβέρνηση – έτσι ώστε να σταματήσει η ελεημοσύνη της ΤΑ από την Κυβέρνηση.
(4) Οι αρχές των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης να εκλέγονται με καθολική και μυστική ψηφοφορία, από τους Έλληνες πολίτες, με δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια: ένα για το Δήμαρχο ή Περιφερειάρχη κατά περίπτωση, οι οποίοι θα εκλέγονται με απόλυτη πλειοψηφία και ένα για τα αντίστοιχα συμβούλια – για τα οποία θα ισχύει η εκλογή τους με το σύστημα της απλής αναλογικής.
Σε περίπτωση που υποψήφιος δήμαρχος ή περιφερειάρχης αντίστοιχα, δεν συγκέντρωσε απόλυτη πλειοψηφία, η εκλογή θα επαναλαμβάνεται την επόμενη Κυριακή, μεταξύ των δύο σχετικώς πλειονοψηφησάντων.
(5) Με πρόταση Πολιτών που εκπροσωπούν το 5% του εκλογικού σώματος, να προκηρύσσεται υποχρεωτικά δεσμευτικό τοπικό δημοψήφισμα για οποιοδήποτε τοπικό θέμα.
(6) Τα αιρετά όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης να λογοδοτούν δημόσια ενώπιον συνέλευσης των Πολιτών και να χάνουν το αξίωμα τους σε περίπτωση ποινικής καταδίκης τους για τα αδικήματα που θα προβλέπει σχετικός νόμος περί λογοδοσίας.
(7) Οποιοδήποτε περιουσιακό αντικείμενο υπάρχει μέσα στην επικράτεια ενός ΟΤΑ, εκτός εκείνων της εθνικής άμυνας, των εθνικών δικτύων ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, εθνικών οδών και σιδηροδρόμων, να περιέλθουν στην κυριότητα και στη διαχείριση του αντίστοιχου ΟΤΑ.
Κλείνοντας, προφανώς είμαστε υπέρ της συνταγματικής καθιέρωσης του αναλογικού συστήματος στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Είμαστε επίσης υπέρ των τοπικών δημοψηφισμάτων με την πρωτοβουλία των Πολιτών, αλλά θα πρέπει αυτά να είναι δεσμευτικά – τόσο όσον αφορά την πρόταση για διεξαγωγή τους, όσο και το αποτέλεσμα.
Δυστυχώς όμως, ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την ΤΑ, έχει τόσες προϋποθέσεις για την διεξαγωγή των δημοψηφισμάτων, ώστε στην πράξη να τα αναιρεί. Τέλος, είμαστε υπέρ της θέσπισης τοπικών λαϊκών συνελεύσεων, με αποφασιστικές όμως αρμοδιότητες κατά τα πρότυπα της Ελβετίας.
Από την άλλη πλευρά, διαφωνούμε με την ψήφο των αλλοδαπών για την τοπική αυτοδιοίκηση – θεωρώντας πως πρέπει να ψηφίζουν μόνο εκείνοι οι Έλληνες Πολίτες που είναι εγγεγραμμένοι στους σχετικούς εκλογικούς καταλόγους. Ήδη, κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι, οι εγγεγραμμένοι αλλοδαποί στους εκλογικούς καταλόγους της χώρας ανέρχονται στους 220.000.
Βασίλης Βιλιάρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου