Βλαντιμίρ Σολόβιεφ - Η Ρωσία και η Παγκόσμια Εκκλησία (30)

Συνέχεια από: Κυριακή, 12 Νοεμβρίου 2017

Η Μεσσιανική προπαρασκευή μεταξύ των Ινδουιστών, των Ελλήνων και των Εβραίων

Στην αυγή της ιστορίας, κάθε πατέρας ενός σπιτιού είναι ένας ιερέας ή θύτης, κάθε γιος του σπιτιού είναι ένας πολεμιστής. Καθώς η κοινωνία επεκτείνεται και οργανώνεται, συγκεκριμένοι ιερείς αρχίζουν να συγκεντρώνονται σε ένα ενιαίο σώμα, σχηματίζοντας μία ειδική θρησκευτική αδελφότητα, ένα ιερατείο περισσότερο ή λιγότερο συγκεντρωμένο στο πρόσωπο του επικεφαλής ιερέα ή ποντίφικα· την ίδια στιγμή το ενεργό τμήμα του πληθυσμού οργανώνεται, κάτω από τις διαταγές ενός κυρίαρχου ο οποίος δεν είναι μόνο στρατιωτικός ηγέτης σε καιρό πολέμου, αλλά και ο επικεφαλής της κοινωνίας σε καιρό ειρήνης. Υπεύθυνος για όλες τις υποθέσεις και τα πρακτικά ζητήματα που προκύπτουν από μία πιο περίπλοκη κοινωνική ζωή. Όταν η κοινωνία δεν είναι πια απλώς μια οικογένεια και τα πολύπλευρα ενδιαφέροντα της δεν εναρμονίζονται πλέον άμεσα από τη φυσική συγγένεια και από την προφανή ανάγκη για μια άκαμπτη αλληλεγγύη, οι συγκρούσεις και οι αγώνες προκύπτουν και κάποια αμερόληπτη αρχή καθίσταται αναγκαία για την εγκαθίδρυση της κοινωνικής ισορροπίας. Έτσι, η κύρια λειτουργία του κυρίαρχου σε καιρό ειρήνης είναι αυτή του δικαστή, όπως βλέπουμε σε όλες τις πρωτόγονες κοινωνίες. Να οδηγεί το έθνος στο πεδίο της μάχης και να επιλύει τις διαφορές του (του έθνους).

Ενώ τα αποσυντιθέμενα και διάσπαρτα στοιχεία του πνευματικού και του φυσικού σώματος της ανθρωπότητας έτσι επανασυναρμολογούταν, στο πλαίσιο της δράσης του ιστορικού Λόγου, σε επί μέρους ενότητες υποτυπωδών εκκλησιών και πολιτειών, η ψυχή της ανθρωπότητας, επαναλαμβάνοντας σε υψηλότερο επίπεδο τα στάδια της κοσμογονικής διαδικασίας, εντατικοποιούσε τις προσπάθειές της για να εισέλθει σε μια όλο και πιο στενή ένωση με το πνεύμα της αιώνιας Σοφίας.

Στην Ινδία, η ψυχή της ανθρωπότητας, εκδηλώνοντας τον εαυτό της πρώτα μέσα από τις διαισθήσεις των αγίων και σοφών του ορθόδοξου Βραχμανισμού, στη συνέχεια, μέσα από τη διδασκαλία του ορθόδοξου σοφού Καπίλα (ΣτΜ: Kapila ή Maharishi Kapila: ήταν ένας σοφός των Βεδών. Παραδοσιακά θεωρείται ότι είναι ιδρυτής του συστήματος Σάμκυα της ινδικής φιλοσοφίας), ιδρυτή της φιλοσοφίας Samkhia (ή Sankhia), και, τέλος, μέσω της νέας θρησκείας του Βούδα Σακιαμούνι (ΣτΜ: Ο ιστορικός ιδρυτής του Βουδισμού γνωστός και ως Σιντάρτα Γκαουτάμα. Γεννήθηκε στο σημερινό Νεπάλ), αναγνώρισαν και αγάπησαν το Απόλυτο κυρίως στην αρνητική μορφή του ως το αντίθετο της ύπαρξης έξω από τον Θεό, ή τη φύση του κόσμου. Για πρώτη φορά η ψυχή της ανθρωπότητας είχε βαθιά επίγνωση της ματαιοδοξίας της υλικής ζωής και διαισθάνθηκε μία αφόρητη αηδία για αυτή τη ζωή της ψευδαίσθησης, η οποία είναι στην πραγματικότητα θάνατος παρά ζωή, στο μέτρο που η ίδια καταβροχθίζει τον εαυτό της συνεχώς και ποτέ δεν επιτυγχάνει σταθερότητα ή ικανοποίηση. Αλλά η αηδία για την ψεύτικη ζωή δεν αποκάλυψε την αλήθεια. Η ανθρώπινη ψυχή, όπως εκδηλώνεται στην Ινδία, ενώ υποστηρίζει με τέλεια βεβαιότητα και αξιοθαύμαστη δύναμη ότι το Απόλυτο δεν βρίσκεται στην υλική ζωή, ότι δεν είναι ταυτόσημο με τη φύση και τον κόσμο, δεν ήταν σε θέση να ανακαλύψει ή να πει πού μπορεί να βρεθεί ή τι είναι αυτό. Όμως, αντί της αναγνώρισης αυτής της αδυναμίας και της αναζήτησης των αιτίων της, η σοφία της Ινδίας υποστήριξε τη δική της ανικανότητα ως την τελευταία λέξη της αλήθειας και αποφάνθηκε ότι το Απόλυτο βρίσκεται στην ανυπαρξία, ότι είναι μη-ύπαρξη, Nirvana (ΣτΜ: Κατά τον Jorge Luis Borges σ' αυτή την όμορφη λέξη χρωστάει ο βουδισμός μεγάλο μέρος της υποδοχής που είχε στη Δύση. Είναι η αληθινή πνευματική ηρεμία, που ελευθερώνει από το φυσικό, κοσμικό πόνο. Η Νιρβάνα είναι το τίποτα – είναι η ευδαιμονία που είναι απλά, η ουσία πέρα από τη γέννηση και το θάνατο. Είναι η ενότητα, Η Νιρβάνα είναι η ύψιστη μορφή ύπαρξης και αυτή η καθαρή ύπαρξη επιτυγχάνεται με μέσα που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος.).

Για μια στιγμή η Ινδία, μέσω των σοφών της, ενήργησε ως όργανο της καθολικής ψυχής της ανθρωπότητας, βασισμένη στην αντίληψη για τη ματαιότητα της φυσικής ύπαρξης και στην απελευθέρωση της από τα δεσμά της τυφλής επιθυμίας. Η σκέψη και το συναίσθημα που κατείχε ο Βούδας και οι μαθητές του, όταν επιβεβαίωσε ότι το Απόλυτο δεν είναι τίποτα, ότι δεν είναι όλα τα πράγματα που υπάρχουν στη Φύση, ήταν στην πραγματικότητα μια καθολική πράξη της ψυχής της ανθρωπότητας, η οποία ήταν υποχρεωμένη να περάσει μέσα από αυτή την αρνητική αλήθεια πριν από τη σύλληψη της θετικής ιδέας του Απόλυτου. Η σοφία, όμως, ή μάλλον η τρέλα, από την Ανατολή συνίσταται στη λήψη μια σχετικής και προσωρινής ανακάλυψης ως πλήρους και οριστικής αλήθειας. Το σφάλμα αυτό δεν είναι της ανθρώπινης ψυχής, αλλά της ψυχής αυτών των σοφών και των εθνών που υιοθέτησαν την διδασκαλία τους. Σταματώντας σε ένα αναγκαίο, αλλά χαμηλότερο στάδιο της κοσμικής διαδικασίας, αυτά τα έθνη δεν έλεγξαν την πρόοδο της ιστορίας, αλλά παρέμειναν τα ίδια έξω από το προοδευτικό κίνημα της ανθρωπότητας μακριά από την βύθιση του σε μια βάρβαρη ιδιαιτερότητα. Η παγκόσμια ψυχή τους εγκατέλειψε και πήγε να αναζητήσει ανάμεσα σε άλλες χώρες τα πνευματικά όργανα νέους τρόπους ένωσης με τη Θεία ουσία. Μέσα από τους εμπνευσμένους σοφούς, ποιητές και καλλιτέχνες της Ελλάδας έγινε αντιληπτό και αγαπήθηκε το Απόλυτο, όχι ως η Ανυπαρξία του Βουδισμού, αλλά ως η ιδέα και ο ιδανικός κόσμος του Πλάτωνα, ένα αιώνιο σύστημα των καταληπτών αληθειών αντανακλάται εδώ κάτω από τις λογικές μορφές της ομορφιάς.

Ο ιδεαλισμός της Ελλάδας ήταν μια μεγάλη αλήθεια, πιο θετική και ολοκληρωμένη από το μηδενισμό της Ινδίας. Ωστόσο, δεν ήταν η πλήρης και οριστική αλήθεια, εφ' όσον ο ιδανικός κόσμος, θεωρήθηκε στην καθαρά θεωρητική και αισθητική άποψη του, κι εφ' όσον απλά σχεδιάσθηκε εκτός της πραγματικότητας και της ζωής ή πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά στις επιφανειακές μορφές της πλαστικής ομορφιάς. Αν ο ιδανικός κόσμος είναι πιο αληθινός από τον υλικό κόσμο, δεν μπορεί να είναι αδύναμος απέναντί του. Πρέπει να διεισδύσει, να τον καθυποτάξει από μέσα και να τον αναζωογονήσει. Το κατανοητό φως του υψηλότερου κόσμου πρέπει να μεταγγίζεται στην ηθική και πρακτική ζωή του κάτω κόσμου· το θείο θα πρέπει να επιτευχθεί στη Γη, όπως είναι στον Ουρανό. Ο Λόγος του Θεού δεν είναι μόνο ο ήλιος της αλήθειας, του οποίου η αντανάκλαση φαίνεται στην ταραγμένη ροή της φυσικής ζωής· είναι επίσης ο ευεργετικός άγγελος που κατέρχεται μέσα στο ρεύμα για να καθαρίσει τα νερά του και να ανοίξει κάτω από την άμμο και τις βλέννες των ανθρώπινων παθών και λαθών το φρέαρ του ζώντος ύδατος που αναπηδά επάνω στην αιωνιότητα. Η σοφία των Ελλήνων, όπως και των Ινδουιστών, αρκέστηκε να υιοθετήσει ένα οριστικό τέρμα στο στάδιο της αλήθειας που είχε φθάσει. Η τελευταία έκφραση της Ελληνικής σοφίας, η Νεοπλατωνική φιλοσοφία, επέμεινε ακόμη περισσότερο από ό,τι ο ίδιος ο Πλάτων στον καθαρά θεωρητικό ή στοχαστικό χαρακτήρα της πρακτικής ζωής. Η αληθινή σοφία, σύμφωνα με τον Πλωτίνο, πρέπει να είναι ξένη σε κάθε πρακτικό σκοπό, κάθε δραστηριότητα, κάθε κοινωνικού ενδιαφέροντος. Ο Άνθρωπος πρέπει να εγκαταλείψει τον κόσμο, προκειμένου, πρώτον να αυξήσει τον εαυτό του μέσω του αφηρημένου διαλογισμού στον κόσμο των νοητών και στη συνέχεια να απορροφηθεί σε έκσταση από την ανώνυμη άβυσσο της απόλυτης ενότητας. Εν κατακλείδι, η τελική απορρόφηση στο ανώνυμο Απόλυτο του Νεοπλατωνισμού είναι ολόιδια, εκτός από τα λόγια, με την Βουδιστική Νιρβάνα.[;;;;;]

Εάν τα δύο μεγάλα Άρια έθνη περιορίστηκαν σε αυτήν την έσχατη λύση, την αρνητική αποκάλυψη του Απόλυτου, η θετική αποκάλυψη δημιούργησε για τον εαυτό της ένα εθνικό όργανο από τους Σημιτικής καταγωγής Εβραίους. Η θρησκευτική ζωή και η ιστορία της ανθρωπότητας συμπυκνώνονται σε αυτούς τους μοναδικούς ανθρώπους επειδή μόνο αυτοί ζητούσαν στο Απόλυτο τον ζωντανό Θεό, το Θεό της ιστορίας (ΣτΜ: αντιφάσκει εδώ ο Σολόβιεφ. Προσεγγίζει εμπαθώς και όχι με ψυχρή απόσταση τα πράγματα)· το θετικό μέλλον της ανθρωπότητας παρασκευάστηκε και αποκαλύφθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους επειδή μόνοι αυτοί είδαν στο Θεό, όχι μόνο Αυτόν ο Οποίος είναι, αλλά επίσης Αυτόν ο Οποίος θα είναι, Γιαχβέ, ο Θεός του μέλλοντος. Η σωτηρία ήρθε από τους Εβραίους και θα μπορούσε να προέλθει μόνο από αυτούς, επειδή αυτοί και μόνο κατανόησαν την αληθινή σωτηρία—όχι απορρόφηση σε Νιρβάνα από σωματική και ηθική αυτοκτονία, όχι αφαίρεση του νου στην καθαρή ιδέα από έναν θεωρητικό στοχασμό, αλλά αγιασμός και ανάπλαση του όλου είναι και της ύπαρξης του ανθρώπου από μία ζωντανή δράση, ηθική και θρησκευτική, με την πίστη και τα έργα, με την προσευχή, την εργασία και τη φιλανθρωπία (ΣτΜ: Ζωγραφίζει. Το πεδίο είναι ελεύθερο).

Ενώ οι Ινδουιστές και οι Έλληνες σταμάτησαν σε επί μέρους πτυχές της θεότητας οι οποίες ήταν αρκετά ανόητες για να εκληφθούν ως η όλη αλήθεια, μετατρέποντας έτσι την αλήθεια σε πλάνη, οι Εβραίοι είχαν λάβει μέσω της αποκεκαλυμμένης θρησκείας τους, το ζωντανό φύτρο της θείας Ουσίας στην πλήρη και τελική αλήθεια της (ΣτΜ: αυτό δεν ισχύει)· όχι ότι αυτή η ουσία εκδηλώθηκε σε αυτούς σε μια στιγμή σε όλη την απόλυτη τελειότητα της: αντίθετα, οι εκδηλώσεις της ήταν σταδιακές και πολύ ατελείς, αλλά ήταν πραγματικές και αληθινές. Δεν ήταν μακρινές αντανακλάσεις ή διάσπαρτες ακτίνες της θείας ιδέας που φωτίζουν το μυαλό ενός απομονωμένου σοφού—ήταν σημαντικές εκδηλώσεις της ίδιας της Αγίας Σοφίας, που παράγεται από την προσωπική δράση του Λόγου και του Αγίου Πνεύματος και απευθύνεται σε ολόκληρο το έθνος ως μια κοινωνική οντότητα. Η Θεία Σοφία μπήκε όχι μόνο στην νοημοσύνη των Ισραηλιτών· αλλά πήρε στην κατοχή της τις καρδιές και τις ψυχές τους, και την ίδια στιγμή τους εμφανίστηκε σε λογικές μορφές (ΣτΜ: και έδιωξε τον Κύριο της Δόξης. Αντιλαμβανόμαστε ποια είναι αυτή η σοφία).

Βλέπουμε, στην πραγματικότητα, στην Παλαιά Διαθήκη μια διπλή σειρά θείων εκδηλώσεων: τα φαινόμενα της υποκειμενικής συνείδησης, με την οποία ο Θεός μιλάει στην ψυχή των δικαίων Του, οι Πατριάρχες και οι Προφήτες, και τις αντικειμενικές εμφανίσεις με τις οποίες η θεία δύναμη ή δόξα (Shekhinah) [(ΣτΜ: Shekhinah (επίσης Shekhina ή Shekina), σημαίνει στην εβραϊκή «Θεία Εκδήλωση», «Θεία Παρουσία», «Θεία Δύναμη», «Δόξα» και «Χάρη». Στην Καμπάλα (Kabbalah) το Shekhinah είναι το αρχέτυπο του θείου θηλυκού, που χαρακτηρίζεται από τα επίθετα Μητέρα, Αδελφή, Κόρη, Αγαπημένη, Νύφη και Βασίλισσα. Σύμφωνα με το σύστημα των δέκα (10) Sephirah του δέντρου της ζωής, το Shekhinah συνδέεται με το SephirahMalkhut] εκδηλώνεται πριν από όλους τους ανθρώπους, που συγκεντρώνονται γύρω από υλικά αντικείμενα, όπως ο Βωμός της Θυσίας και η Κιβωτός της Διαθήκης. Αυτή η διπλή διαδικασία της ηθικής αναγέννησης και της εξωτερικής θεοφάνειας ήταν υποχρεωμένη να επιτύχει το στόχο της· αυτά τα δύο θεογονικά ρεύματα αναπόφευκτα συναντήθηκαν και συνέπεσαν στη δημιουργία ενός ατομικού όντος που, απολύτως άγιο και καθαρό στο σώμα και στην ψυχή, θα μπορούσε όχι μόνο ηθικά αλλά και σωματικά να ενσαρκώσει τον Θεό στον εαυτό του και θα μπορούσε να ενώσει σε ένα ον τον Ιακώβ και την Πέτρα του Μπέθελ​​, τον Μωυσή και την Κιβωτό της Διαθήκης, τον Σολομώντα και τον Ναό του.

  Όλοι οι λαοί, ή σχεδόν όλοι, είχαν στις θρησκείες τους, την έννοια μίας θείας γυναίκας και ενός θείου άνδρα, μιας Παρθένου-Μητέρας και ενός Υιού του Θεού που κατεβαίνει στη Γη για να αγωνιστεί ενάντια στις δυνάμεις του κακού, να υποφέρει και να κατακτήσει. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι μόνο στη μήτρα του εβραϊκού λαού αυτές οι οικουμενικές ιδέες έχουν λάβει σωματική μορφή και έχουν πράγματι υποστασιαστεί στα δύο ιστορικά πρόσωπα της Παναγίας και του Ιησού Χριστού. Αυτό το μοναδικό φαινόμενο συνεπάγεται μια μοναδική ιστορία, ένα παρασκεύασμα ή μια ειδική εκπαίδευση αυτού του λαού. Ακόμα και οι ορθολογιστές πρέπει να οδηγούνται αναγκαστικά σε αυτό το συμπέρασμα. Και πράγματι, εκτός από όλα τα θαυμαστά γεγονότα στη σωστή έννοια του όρου, υπάρχει στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα ένα γενικό γεγονός το οποίο διακρίνει την ιστορία του λαού του Ισραήλ και του δίνει μία ουσιαστική υπεροχή πάνω από τα δύο μεγάλα έθνη τα οποία από την πρωτότυπη και δημιουργική ιδιοφυΐα τους φάνηκε ότι κλήθηκαν να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στις τύχες της ανθρωπότητας. Ενώ η εθνική ανάπτυξη τόσο των Ινδουιστών και των Ελλήνων ακολούθησε το δρόμο της κρίσης και της επανάστασης και οδηγήθηκε σε καθαρά αρνητικά αποτελέσματα, η ανάπτυξη των Εβραίων στο σύνολό της προκάλεσε μαζί οργανικές και εξελικτικές γραμμές και οδηγήθηκε σε ένα θετικό αποτέλεσμα τεράστιας και παγκόσμιας σημασίας, δηλαδή, τον Χριστιανισμό. Από τη μία πλευρά, βλέπουμε μόνο διαστρεβλωμένες και αποκομμένες σκιαγραφήσεις του τριαδικού Ανθρώπου ή της μεσσιανικής μορφής· από την άλλη, θα βρούμε τα τρία πραγματικά στοιχεία του κοινωνικού Μεσσιανισμού στην ομαλή και αρμονική σχέση τους, προαναγγέλλοντας και προετοιμάζοντας την εμφάνιση του πραγματικού προσωπικού Μεσσία.

Στην Ινδία, η ιερατική κάστα των Βραχμάνων, εκπρόσωπος της θρησκευτικής παράδοσης, του ιερού και απαραβίαστου παρελθόντος, στόχευσαν στη διατήρηση της δικής του αποκλειστικής κυριαρχίας και άσκησαν στην πραγματική ζωή την καταπιεστική εξουσία ενός αδίστακτου νομικισμού, την καταστολή κάθε δυνατότητας ελεύθερης πνευματικής κίνηση ή την κοινωνική πρόοδο. Αλλά όταν οι ιερείς φιλοδοξούν να κατευθύνουν την κυβέρνηση του κόσμου, αναπόφευκτα υποκύπτουν σε ένα μοιραίο δίλημμα: είτε να κυβερνούν στην πραγματικότητα, εισερχόμενοι στις υλικές λεπτομέρειες της κοσμικής πραγματικότητας, και έτσι να θέσουν σε κίνδυνο το θρησκευτικό τους κύρος, να μειώσουν την ιερή αξιοπρέπειά τους και στο τέλος να χάσουν την εξουσία τους στα μάτια των μαζών και μαζί με αυτή όλη τους τη δύναμη· ή αλλιώς, διατηρώντας τον άμεσο έλεγχο της κοινωνίας, επιθυμούν να παραμείνουν αληθινοί ιερείς, και ως εκ τούτου η κυβέρνησή τους χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας και, μη μπορώντας να ανταποκριθούν στις νόμιμες ανάγκες εκείνων τους οποίους κυβερνούν, αυτοί είτε καταστρέφονται κοινωνικά αν παραμείνουν πιστοί σ΄αυτούς ή στερούνται και συμπληρώνονται από το ενεργό τμήμα του έθνους. Στην Ινδία, η ιερατική κάστα ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει ένα μεγάλο μέρος του ελέγχου της στην τάξη των πολεμιστών, αλλά αυτό που διατήρησε ήταν αρκετό για να σταματήσει την ελεύθερη ανάπτυξη της εθνικής ζωής. Ο αγώνας αυτός ήταν περίπλοκος από την αυξανόμενη δραστηριότητα της τρίτης από τις κοινωνικές τάξεις, των σοφών, οι οποίοι απέκλιναν όλο και περισσότερο από την ορθόδοξη διδασκαλία και την παραδοσιακή πειθαρχία και τελικά ήρθαν σε ανοιχτή σύγκρουση με τους Βραχμάνους. Η στρατιωτική ή βασιλική τάξη διαιρέθηκε στον αγώνα, αλλά τελικά τάχθηκε με τους εκπροσώπους της παράδοσης· και οι Ινδουιστές προφήτες, οι σοφοί του Βουδισμού, διώχτηκαν απάνθρωπα και τελικά απελάθηκαν από την Ινδία. Εάν, από τη μία πλευρά, η αρνητική σοφία του Βουδισμού, που αντιτάχθηκε πικρά στο παρόν και στο παρελθόν, δεν ήταν παρά μία άδεια και άγονη ουτοπία, το ιερατείο και η μοναρχία, από την άλλη πλευρά, ενούμενα εναντίον του νέου κινήματος σκέψης και πετώντας το έξω με τη βία, λήστεψαν την Ινδία όλης της ελευθερίας και της στέρησαν κάθε δυνατότητα ιστορικής προόδου. Παρά την ανωτερότητα της Άριας φυλής και τις μεγάλες αρετές της εθνικής ιδιοφυΐας της, η Ινδία έχει παραμείνει έκτοτε μια ανίκανη σκλάβος, ενδίδοντας χωρίς αντίσταση σε κάθε κυρίαρχο, που την διεκδίκησε.

Η άνοδος του ινδικού πολιτισμού χαρακτηρίζεται από την επικράτηση της ιερατικής κάστας, εκπρόσωπο του παρελθόντος και της κοινής παράδοσης· οι απαρχές της ιστορίας της Ελλάδας, από την άλλη πλευρά, χαρακτηρίζονται από την κυριαρχία του ενεργού μέρους της κοινωνίας, οι πολεμιστές, οι άνδρες της αυτοπεποίθησης, της αυτο-προβολής και της περιπετειώδους βίας. Αν και η ανωτερότητα αυτού του στοιχείου της κοινωνίας ήταν αρχικά κατεξοχήν ευνοϊκή για την πρόοδο όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, η κρυστάλλωση της στρατιωτικής τάξης στις πόλεις-κράτη δεν παρέλειψε στη συνέχεια να γίνει μια απειλή και ένα εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία του εθνικού πνεύματος, και στην πραγματικότητα καθόρισε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του. Μια κοινωνία που επικεντρώνεται σε ένα μόνο αμιγώς πολιτικό σώμα εκφυλίζεται αναπόφευκτα σε μια κατάσταση δεσποτισμού, ανεξάρτητα από τη μορφή που η κυβέρνηση μπορεί να έχει. Οι άνδρες του παρόντος, οι πρακτικοί άνδρες που κυβερνούν απόλυτα κράτη, είτε δημοκρατίες ή μοναρχίες, δυσπιστούν στο παρελθόν και φοβούνται το μέλλον. Επιπλέον, αν και οι ίδιοι στερούνται αληθούς ευσέβειας ή αληθινής πίστης, ανέχονται τους εκπροσώπους της θρησκευτικής παράδοσης ως αβλαβείς ή και χρήσιμους, υπό την προϋπόθεση ότι παραμένουν αδρανείς·αναθέτουν μια αξιότιμη θέση σε ένα επίσημο ιερατείο, όχι μόνο ως μέσο για τον έλεγχο του τυφλού όχλου, αλλά και ως διακοσμητικό λίθο-επιστέγασμα στο οικοδόμημα του παντοδύναμου κράτους.Αλλά έχουν ένα αδυσώπητο μίσος για κάθε ελεύθερη και αυθόρμητη κίνηση της θρησκείας, για κάτι που ανοίγει νέους ορίζοντες για την ψυχή του ανθρώπου ή τείνει να τον προωθήσει με κάθε τρόπο προς το ιδανικό μέλλον του. Η αθηναϊκή κυβέρνηση, παρόλο τον δημοκρατικό της χαρακτήρα,δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα, παρά να εξορίσει τον Αναξαγόρα και να δηλητηριάσει τον Σωκράτη στο όνομα της Πατρίδας, δηλαδή, του απόλυτου Κράτους. Υπό αυτές τις συνθήκες, το προοδευτικό κίνημα της θρησκευτικής και φιλοσοφικής σκέψης αναπόφευκτα έφερε σε ρήξη τις δυνάμεις του παρόντος και την παράδοση του παρελθόντος, με το Κράτος και την Επίσημη θρησκεία του Κράτους. Η σκέψη γίνεται κοσμοπολίτικη· ενώ ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας περιφρόνησαν την Αθηναϊκή Δημοκρατία, ο Αριστοτέλης περιφρόνησε όλα τα συντάγματα των δημοκρατιών των ελληνικών πόλεων και προτίμησε την ημι-βάρβαρη μοναρχία των Μακεδόνων (ΣτΜ: τελικά οι Ρώσοι δεν έχουν καταλάβει πολλά πράγματα. Δεν ξέρω δε αν είναι σε θέση να προσλάβουν την σύνολη πατερική γραμματεία. Έχουν πολλές ελλείψεις), μέχρι που στο τέλος οι Κυνικοί και οι Στωικοί φιλόσοφοι απέρριψαν κάθε ιδέα Πατρίδας ή Κράτος, και δήλωσαν ότι είναι αδιάφοροι σε όλα τα κοινά θέματα. Η ανεξαρτησία και η πολιτική οργάνωση της Ελλάδος καταστράφηκαν από μια φιλοσοφία και μια φιλοσοφική θρησκεία οι οποίες δεν έχτισαν τίποτα πάνω στα ερείπια της Πατρίδας.

Αυτός ο ανταγωνισμός μεταξύ της παρούσας ύπαρξης του έθνους, όπως αντιπροσωπεύεται από τις Ελληνικές δημοκρατίες, και την υψηλότερη σκέψη, το μέλλον του έθνους, όπως αντιπροσωπεύεται από τον ιδεαλισμό των Ελλήνων, αυτός ο αγώνας ανάμεσα στη Φιλοσοφία και το Κράτος ήταν μοιραίος και για τους δύο. Το Κράτος έχασε τον λόγο ύπαρξής του, και το ιδανικό των φιλοσόφων απέτυχε να επιτύχει κάποια συγκεκριμένη ή ζωντανή πραγματοποίηση. Το Κράτος, με το περιεχόμενο του να βασίζεται αποκλειστικά στη βία, έχασε την ύπαρξή του από τη βία· και η Φιλοσοφία, πολύ περιφρονητική της πραγματικότητας, παρέμεινε ένα αφηρημένο και αδύνατο ιδανικό. Η δικαιοσύνη απαίτησε ότι έτσι έπρεπε να είναι. Οποιαδήποτε περισσότερο θετική έκβαση της εθνικής ζωής δεν θα ήταν μόνο αδύνατη για τους Έλληνες όπως και για τους Ινδουιστές· δεν θα ήταν επιθυμητή. Δεδομένου ότι οι δύο μεγαλύτερες συλλήψεις οι οποίες ενέπνευσαν την ιδιοφυΐα των δύο αυτών χωρών—η Ινδική απαισιοδοξία με το Νιρβάνα της, και ο Ελληνικός ιδεαλισμός με την απορρόφησή του στο Απόλυτο—δεν ήταν καμία από αυτές η πλήρης και οριστική αλήθεια, δεν είχαν ούτε τη δύναμη ούτε το δικαίωμα για να επιτύχουν μια μόνιμη και αρμονική υλοποίηση. Μια μηδενιστική απαισιοδοξία δημιουργώντας μια κοινωνική οργάνωση, ένας στοχαστικός ιδεαλισμός ικανός να τροποποιεί τα πράγματα ως έχουν—αυτά είναι αντιφάσεις εν τοις όροις. Και αν, παρά την εγγενή αντίφαση, σ΄αυτές τις δύο ατελείς εθνικές ιδέες είχε δοθεί σταθερότητα και μονιμότητα από μια εξωτερική ισορροπία των κοινωνικών δυνάμεων, η ανθρωπότητα δεν θα είχε ωφεληθεί στο ελάχιστο. Θα υπήρχαν απλώς τρεις Κίνες αντί για μία.

Αν η ιστορία των Εβραίων έφερε ένα διαφορετικό χαρακτήρα και παρήγαγε άλλους καρπούς, ήταν επειδή η εθνική ζωή του Ισραήλ βασιζόταν σε μια θρησκευτική αρχή η οποία ήταν πλήρης από μόνη της και ικανή οργανικής ανάπτυξης. Αυτή η αρχή ήταν πρόδηλη κατά την τριαδική μορφή της Εβραϊκής θεοκρατίας στην οποία οι τρεις κοινωνικές δυνάμεις, που βρίσκονται οι ίδιες σε μια ομαλή και αρμονική σχέση, προανήγγειλε και προετοίμασε το Βασίλειο του αληθινού Μεσσία. Εμείς δεν ξεχνάμε την απιστία του Εβραϊκού λαού και τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειές του να συντρίψει την τριαδική μορφή της Μωσαϊκής θεοκρατίας. Γνωρίζουμε καλά ότι ο βασιλιάς Σαούλ έσφαξε τους ιερείς του Γιαχβέ στη Nob, και ότι οι διάδοχοι βασιλείς, τόσο στη Σαμάρεια όσο και στην Ιερουσαλήμ, εδίωξαν και θανάτωσαν τους αληθινούς προφήτες. Αλλά αυτά τα γεγονότα, τα οποία είναι πάρα πολύ συγκεκριμένα, δεν πρέπει να μας εμποδίζουν να αναγνωρίσουμε τρεις αναμφισβήτητες αλήθειες της ιστορίας: (1) ότι η ιδέα της τριαδικής θεοκρατία, δηλαδή της οργανικής συνεργασίας και ηθικής αρμονίας μεταξύ των τριών εξουσιών που διέπονται από μία πλήρης κοινωνία—ότι αυτή η ιδέα, αρκετά άγνωστη τόσο στους Ινδουιστές όσο και στους Έλληνες, ήταν πάνταπαρούσα στο μυαλό του Ισραήλ· (2) ότι η ιδέα αυτή, στις πιο επίσημες κρίσεις της Εβραϊκής ιστορίας, πήρε μορφή και αποτελεσματικά συνειδητοποιήθηκε· (3) ότι οι εκπρόσωποι των εθνικών εκθέσεων προόδου, ​​οι άνδρες του μέλλοντος, οι άνδρες που έγραψαν ιστορία—με μια λέξη, οι προφήτες—δεν περπάτησαν ποτέ πάνω στο μονοπάτι της καθαρής επανάστασης· ενώ μαστίγωσαν με τα εμπνευσμένα λόγια τους, τα παραπτώματα των ιερέων και των πριγκίπων του έθνους, ποτέ δεν αποκήρυξαν καταρχήν την ιεροσύνη του Ααρών ή τη βασιλεία του Δαβίδ.

Ο Μωυσής, ο μεγαλύτερος των προφητών, δεν ανέλαβε την ιερατική εξουσία, την οποία άφησε για τον Ααρών, ούτε τη στρατιωτική ηγεσία, η οποία απονεμήθηκε στον Ιησού του Ναυή. Επίσης, δεν θα διεκδικήσει οποιαδήποτε αποκλειστική άσκηση της προφητικής δύναμης, την οποία μετέδωσε στους εβδομήντα εκπρόσωπους του λαού, δείχνοντας ότι όλοι οι Ισραηλίτες θα μπορούσαν να λάβουν το χάρισμα της προφητείας. Έτσι, επίσης, ο Δαυίδ, το ανώτατο παράδειγμα του θεοκρατικού βασιλιά, ήταν ο συντηρητής και πρωταθλητής της ιεροσύνης. Δεν θα κάνουμε τίποτα χωρίς διαβούλευση με το αλάθητο μαντείο (η Urim και Θουμμίμ) [ΣτΜ: Το Urim («φώτα») και Thummim («προτερήματα-χάρες») ήταν πολύτιμοι λίθοι που φορούσε ο Αρχιερέας  του Ισραήλ στο ephod (τα ιερατικά του ενδύματα). Χρησιμοποιούνταν από τον Αρχιερέα για να καθορίσουν τη θέληση του Θεού σε ορισμένες περιπτώσεις], το οποίο ανήκε στο γραφείο του Αρχιερέα· και την ίδια στιγμή, αν και ο ίδιος ένας προφήτης με προσωπική χορηγία, υποκλίθηκε στο ηθικό κύρος της δημόσιας προφητείας. Η ιστορία της θεοκρατίας στην Παλαιά Διαθήκη φτάνει στο αποκορύφωμά της —την πλήρη διαφοροποίηση και τέλεια αρμονία των τριών εξουσιών— όταν, προς το τέλος της βασιλείας του Δαβίδ, ο γιος του Σολομών ανυψώνεται στο θρόνο και χρίεται βασιλιάς από τον αρχιερέα Σαδώκ και τον προφήτη Νάθαν. Τα παιδιά του Ισραήλ δεν ξέχασαν ποτέ ότι η Κοινωνία είναι το σώμα του τέλειου Ανθρώπου, ο οποίος είναι κατ' ανάγκη τριαδικός: ιερέας του Υψίστου, ο βασιλιάς της Γης και ο προφήτης της ένωσης μεταξύ του ανθρώπου και του Θείου. Αυτός ο μοναδικός άνθρωπος ανέμενε και προετοίμασε τον ερχομό του Θεανθρώπου, όχι μόνο από την διορατικότητα των προφητών του, αλλά και από το Σύνταγμα της κοινωνίας του, από το ίδιο το γεγονός της τριαδικής θεοκρατίας του.

Είναι γνωστό ότι το ιερό χρίσμα των ηγεμόνων ήταν μεταξύ των Εβραίων, το κοινό προνόμιο των ιερέων, βασιλέων και προφητών. Έτσι, ο υπέρτατος Χρισμένος (ο Μεσσίας ή Χριστός) έμελε να ενώσει στον Εαυτό του τις τρεις εξουσίες. Και στην πραγματικότητα αποκάλυψε τον Εαυτό του ως απόλυτα αγνό και άγιο Ιερέα ή θύτη, προσφέροντας στον Ουράνιο Πατέρα την πλήρη θυσία του ανδρισμού Του· ως αληθινό βασιλιά του κόσμου και της υλικής Φύσης, την οποία με την ανάστασή Του έσωσε από το νόμο του θανάτου και κατέκτησε για την αιώνια ζωή· και, τέλος, ως τέλειος Προφήτης, δείχνοντας στους άνδρες, με  την ανάληψή Του στον Ουρανό, το απόλυτο τέλος της ύπαρξής τους, και δίνοντάς τους, με την αποστολή του Αγίου Πνεύματος και την ίδρυση της Εκκλησίας, τη δύναμη και τα μέσα που είναι αναγκαία για την επίτευξη του σκοπού αυτού.
Συνεχίζεται

ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ ΕΧΟΥΝ ΚΥΡΙΕΥΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ. Ο ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΚΔΟΧΗ ΣΑΝ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΕΚΔΟΧΗ ΣΑΝ ΠΑΠΙΣΜΟΣ