Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Οι κίνδυνοι της παραδοσιακής στάσης.
Θα χρειαστεί να επιστρέψουμε στις Πράξεις των Αποστόλων, το πρώτο βιβλίο της εκκλησιολογίας[1], για να δούμε τι θέση δίνεται εκεί στους Εθνικούς. Στην αφήγηση του Κορνήλιου μαθαίνουμε ότι «σε κάθε έθνος ο άνθρωπος που έχει φόβο Θεού και κάνει ό,τι είναι σωστό είναι αποδεκτός» στον Θεό (10:35). «Στο παρελθόν, ο Θεός επέτρεψε σε όλα τα έθνη να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο» (14:16) «εν τούτοις δεν τα άφησε χωρίς κάποια ένδειξη για την ύπαρξή Του» (14:17). Υπάρχει ανάμεσα στους Εθνικούς μια λαχτάρα για τον "άγνωστο Θεό" (17:23), μια αναζήτηση για τον Θεό ο οποίος "δεν απέχει πολύ από τον καθένα μας, διότι μέσα στην θεία Του παρουσία και αγαθότητα ζούμε και υπάρχουμε" (17 : 28). Αλλά αυτό το άνοιγμα στον παγανιστικό κόσμο δεν προσδίδει θεολογική θέση σε αυτό, γιατί οι "θεοί που φτιάχτηκαν από ανθρώπινα χέρια δεν είναι θεοί" (19:26). Ο Παύλος είναι αρκετά κατηγορηματικός: "ένας ψεύτικος Θεός δεν έχει καμία ύπαρξη στον πραγματικό κόσμο" (1Κορ. 8: 4). Στην Αποκάλυψη, ένα εξαιρετικό εκκλησιολογικό βιβλίο, ο παγανισμός αναγνωρίζεται ως ψέμα (21: 8) και ως πλάνη (22:15). Από την άποψη αυτή, η Καινή Διαθήκη δεν καινοτομεί ως προς την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο παγανισμός θεωρείται από τους προφήτες ως βδέλυγμα. Παρ' όλα αυτά, η άποψη του Αποστόλου, όπως εκφράζεται στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο, είναι ότι οι Αθηναίοι λατρεύουν τον αληθινό Θεό χωρίς να τον αναγνωρίζουν ως τον Δημιουργό. Το πρόσωπό του δεν τους είχε αποκαλυφθεί. Με άλλα λόγια, ήταν Χριστιανοί χωρίς να το γνωρίζουν[2]. Ο Παύλος έδωσε στο Θεό τους ένα όνομα.
Το όνομα, μαζί με τα χαρακτηριστικά του, είναι η αποκάλυψη του Θεού. Βρίσκουμε εδώ το φύτρο μιας θετικής στάσης απέναντι στον παγανισμό, που συμβαδίζει με την πλήρη άρνηση που κληρονόμησε από τον Ιουδαϊσμό. Αυτό εξηγεί γιατί, από την αρχή, η χριστιανική απολογητική είχε δύο διαφορετικές προσεγγίσεις. Από τη μία πλευρά, οι θεοί που ταυτίζονται με εικόνες ξύλου ή πέτρας κατασκευασμένες από ανθρώπινα χέρια και θεωρούνται ως δαίμονες που πολεμούν ενάντια στον Κύριο, και από την άλλη πλευρά, διαπιστώνεται μια πιο θετική και περιεκτική στάση[3]. Η αμυντική και εχθρική προσέγγιση της χριστιανικής απολογητικής έγινε ολοένα και περισσότερο σταθερή θέση, καθώς ο δογματισμός αποκρυσταλλώθηκε σε επίσημο σώμα διδασκαλίας και καθώς η Εκκλησία και ο Χριστιανισμός ανέλαβαν μια δική τους ταυτότητα τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση και καθώς η μάχη ενάντια στην αίρεση προκάλεσε στο μυαλό των απολογητών όλων των περιόδων μια εχθρότητα στο λάθος που έφθασε σχεδόν στο μίσος. Επιπλέον, η μισαλλοδοξία των χριστιανών έναντι του άλλου θα αντανακλάται στη στάση τους απέναντι στις μη χριστιανικές θρησκείες. Ήταν περίπτωση είτε να σώσετε τον άλλο άνθρωπο είτε να τον σκοτώσετε! Μια περίεργη ιδέα για μια αλήθεια διαζευγμένη από την αγάπη!
Συνεχίζεται
Μετάφραση: Γεώργιος Η. Μπόρας
Σημειώσεις
1. ΣτΜ: Το βιβλίο αυτό η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου, το ενέταξε στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αναφέρεται στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι ένα βιβλίο της Εκκλησίας. Τότε γιατί εκκλησιολογία; Είναι οπωσδήποτε μια σχολαστική προσέγγιση. Εισάγει την αυτονομία και αναφέρετε σε μια εκκλησία αυτονομημένη, μακράν του Κυρίου. Η εκκλησία αυτή μπορεί να είναι οποιαδήποτε εκκλησία. Δεν είναι σώμα Κυρίου αλλά άψυχο σώμα το οποίο ανατέμνει μια θρησκειολογική επιστήμη. Στην Ορθόδοξη παράδοση δεν υπήρξε συστηματικός τομέας εκκλησιολογίας ή εκκλησιολογικές πραγματείες ας πούμε. Δεν είναι δυνατό να παρουσιαστεί η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου ή η θεολογία της, σαν αντικείμενο υπό εξέταση ή σαν ένα δόγμα ή σαν ένας θεσμός ή και ίδρυμα. Η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου,επέλεξε κάποια βιβλία για να δώσει το στίγμα της. Η εκκλησιολογία που έρχεται ως εξωτερικόςπαρατηρητήςκαικαταγράφει τα τεκταινόμενα, τους νόμους τους κανόνες τη διοίκηση κ.τ.λ. της Εκκλησίας είναι μια εκκλησιαστικά νεκρή επιστήμη. Μια επιστήμη εξωτερική ως προς το γεγονός της Εκκλησίας ως σώματος Κυρίου. Για την Εκκλησία ως σώμα Κυρίου μπορεί να μιλήσει μόνο η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου και ιδιαιτέρως οι Άγιοι της οι οποίοι συνιστούν και το σώμα Κυρίου. Ο λόγος τους δεν είναι λόγος για την Εκκλησιά ως σώμα Κυρίου, αλλά είναι ο ίδιος ο λόγος της Εκκλησίας ως σώμα Κυρίου, ο οποίος λόγος είναι ο λόγος του Λόγου. Αλλά και πάλι δεν μπορεί να υφίσταται λόγος περί Εκκλησίας από αυτούς που δεν συνιστούν την Εκκλησία, πολύ περισσότερο δε δεν είναι ο λόγος τους ο λόγος της Εκκλησίας ως σώματος Κυρίου. Ο χαρακτηρισμός ενός εκκλησιαστικού βιβλίου, όπου η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου αποκαλύπτεται, ως εκκλησιολογικού, σαφέστατα μειώνει την Εκκλησία ως σώμα Κυρίου σε λόγο περί της Εκκλησίας και δεν είναι το ίδιο. Πέραν τούτου η θεώρηση του συγκεκριμένου βιβλίου ως εκκλησιολογικού, αλλά και άλλων, ρίχνει στο κρεβάτι του παπικού Προκρούστη το γεγονός της Εκκλησίας ως σώμα Κυρίου. Η Εκκλησία παύει να υφίσταται ως σώμα Κυρίου, αυτονομείται και μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε εκκλησία όπως προείπαμε. Γίνεται έτσι ο λόγος περί της Εκκλησίας ένας λόγος σχετικός. Κάλλιστα θα μπορούσε να καταλήξει σε συμπεράσματα εντελώς διαφορετικά από αυτά που η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου μαρτυρά για τον εαυτό της,μη αυτονομημένη. Και φυσικά αυτό το έχουμε δει. Η εκκλησιολογία, χωρίς αυστηρότατες προϋποθέσεις, είναι μια αναίρεση της Εκκλησίας ως σώματος Κυρίου. Θα λέγαμε δε ότι είναι και αχρείαστη. Στα πλαίσια μιας ακαδημαϊκής προσέγγισης θα μπορούσε να εννοηθεί, όπως προείπαμε υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Στα πεδία της εκκλησιολογίας θυσιάζουν την Εκκλησία ως σώμα Κυρίου. Είναι η τράπεζα των διαλόγων και των προδοσιών. Άλλως είναι δούρειος ίππος.
2. ΣτΜ: Είναι εντυπωσιακή η σπουδή να απεμπολήσουμε την πίστη μας. Πραξ. 17,32-34: Όταν όμως ήκουσαν δι' ανάστασιν νεκρών, άλλοι μεν τον ενέπαιζαν, άλλοι δε του είπαν• “θα σε ακούσωμεν και πάλιν δια το ζήτημα αυτό”. Έτσι δε, αφού είπε και ήκουσε αυτά ο Παύλος, ανεχώρησε από τον Άρειον Πάγον εκ μέσου αυτών. Μερικοί όμως άνθρωποι προσκολλήθηκαν εις αυτόν και τον ηκολούθησαν με εμπιστοσύνην και επίστευσαν στο κήρυγμά του. Μεταξύ δε αυτών ήτο και ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης και κάποια γυναίκα, ονόματι Δαμαρις, και μερικοί άλλοι μαζί με αυτούς.
3. ΣτΜ: Προφανώς, κατά τον Georges Khodr, η στάση του Αποστόλου Παύλου είναι η περιεκτική. Το ζήτημα που τίθεται στα μέχρι τώρα λεγόμενα είναι ένα ζήτημα πρόσληψης. Ο στόχος είναι να αναγεννηθούν οι παγανιστές; Αυτός που οι Αθηναίοι λατρεύουν ως άγνωστο Θεό φυσικά και δεν είναι ο Κύριος για τους Αθηναίους. Θα μπορούσε όμως να γίνει. Ο Απόστολος με αυτήν την ήπια παραποίηση ή και παράφραση εισάγει τους Αθηναίους στο γεγονός της παρουσίας του Κύριου στη γη. Ο Κύριος προσέλαβε την ανθρωπινή φύση και όχι η ανθρώπινη φύση τον Κύριο. Υπάρχει, ας μας επιτραπεί η έκφραση μια πρώτη στρατηγική κίνηση του Κυρίου που ανοίγει, το θέατρο των επιχειρήσεων θα λέγαμε επηρεασμένοι από την τρέχουσα ορολογία, την περιπέτεια της σωτηρίας. Το επίστευσαν σημαίνει ότι οι πιστεύσαντες θα είναι ώριμοι να ζήσουν το μυστήριο της πρόσληψης από τον Κύριο μετανοούντες και απορρίπτοντας τα ψεύδη και το ψεύδος, ήτοι τα είδωλα και να τύχουν της αλήστου μνήμης μέτοχοι, γνωρίζοντας αυτόν που μέχρι πριν ήταν τωόντι άγνωστος. Σε καμιά περίπτωση η περιεκτική στάση του Αποστόλου Παύλου δεν ερμηνεύεται ως ανεκτικότητα ή αποδοχή ή συμψηφισμό ή συνύπαρξη του Κυρίου μετά των ειδώλων.
ΥΠΟΥΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΠΟΡΕΥΘΕΝΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΥΣΑΤΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΕΣ....
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΞΕΒΑΠΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΟΥΣ ΤΡΙΑΔΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΤΡΙΑΔΕΣ ΤΗΣ ΜΑΦΙΑΣ ΠΑΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ.
ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΝΕΤΟΣ ΤΖΩΡΤΖ.
Οι κίνδυνοι της παραδοσιακής στάσης.
Θα χρειαστεί να επιστρέψουμε στις Πράξεις των Αποστόλων, το πρώτο βιβλίο της εκκλησιολογίας[1], για να δούμε τι θέση δίνεται εκεί στους Εθνικούς. Στην αφήγηση του Κορνήλιου μαθαίνουμε ότι «σε κάθε έθνος ο άνθρωπος που έχει φόβο Θεού και κάνει ό,τι είναι σωστό είναι αποδεκτός» στον Θεό (10:35). «Στο παρελθόν, ο Θεός επέτρεψε σε όλα τα έθνη να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο» (14:16) «εν τούτοις δεν τα άφησε χωρίς κάποια ένδειξη για την ύπαρξή Του» (14:17). Υπάρχει ανάμεσα στους Εθνικούς μια λαχτάρα για τον "άγνωστο Θεό" (17:23), μια αναζήτηση για τον Θεό ο οποίος "δεν απέχει πολύ από τον καθένα μας, διότι μέσα στην θεία Του παρουσία και αγαθότητα ζούμε και υπάρχουμε" (17 : 28). Αλλά αυτό το άνοιγμα στον παγανιστικό κόσμο δεν προσδίδει θεολογική θέση σε αυτό, γιατί οι "θεοί που φτιάχτηκαν από ανθρώπινα χέρια δεν είναι θεοί" (19:26). Ο Παύλος είναι αρκετά κατηγορηματικός: "ένας ψεύτικος Θεός δεν έχει καμία ύπαρξη στον πραγματικό κόσμο" (1Κορ. 8: 4). Στην Αποκάλυψη, ένα εξαιρετικό εκκλησιολογικό βιβλίο, ο παγανισμός αναγνωρίζεται ως ψέμα (21: 8) και ως πλάνη (22:15). Από την άποψη αυτή, η Καινή Διαθήκη δεν καινοτομεί ως προς την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο παγανισμός θεωρείται από τους προφήτες ως βδέλυγμα. Παρ' όλα αυτά, η άποψη του Αποστόλου, όπως εκφράζεται στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο, είναι ότι οι Αθηναίοι λατρεύουν τον αληθινό Θεό χωρίς να τον αναγνωρίζουν ως τον Δημιουργό. Το πρόσωπό του δεν τους είχε αποκαλυφθεί. Με άλλα λόγια, ήταν Χριστιανοί χωρίς να το γνωρίζουν[2]. Ο Παύλος έδωσε στο Θεό τους ένα όνομα.
Το όνομα, μαζί με τα χαρακτηριστικά του, είναι η αποκάλυψη του Θεού. Βρίσκουμε εδώ το φύτρο μιας θετικής στάσης απέναντι στον παγανισμό, που συμβαδίζει με την πλήρη άρνηση που κληρονόμησε από τον Ιουδαϊσμό. Αυτό εξηγεί γιατί, από την αρχή, η χριστιανική απολογητική είχε δύο διαφορετικές προσεγγίσεις. Από τη μία πλευρά, οι θεοί που ταυτίζονται με εικόνες ξύλου ή πέτρας κατασκευασμένες από ανθρώπινα χέρια και θεωρούνται ως δαίμονες που πολεμούν ενάντια στον Κύριο, και από την άλλη πλευρά, διαπιστώνεται μια πιο θετική και περιεκτική στάση[3]. Η αμυντική και εχθρική προσέγγιση της χριστιανικής απολογητικής έγινε ολοένα και περισσότερο σταθερή θέση, καθώς ο δογματισμός αποκρυσταλλώθηκε σε επίσημο σώμα διδασκαλίας και καθώς η Εκκλησία και ο Χριστιανισμός ανέλαβαν μια δική τους ταυτότητα τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση και καθώς η μάχη ενάντια στην αίρεση προκάλεσε στο μυαλό των απολογητών όλων των περιόδων μια εχθρότητα στο λάθος που έφθασε σχεδόν στο μίσος. Επιπλέον, η μισαλλοδοξία των χριστιανών έναντι του άλλου θα αντανακλάται στη στάση τους απέναντι στις μη χριστιανικές θρησκείες. Ήταν περίπτωση είτε να σώσετε τον άλλο άνθρωπο είτε να τον σκοτώσετε! Μια περίεργη ιδέα για μια αλήθεια διαζευγμένη από την αγάπη!
Συνεχίζεται
Μετάφραση: Γεώργιος Η. Μπόρας
Σημειώσεις
1. ΣτΜ: Το βιβλίο αυτό η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου, το ενέταξε στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. Αναφέρεται στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι ένα βιβλίο της Εκκλησίας. Τότε γιατί εκκλησιολογία; Είναι οπωσδήποτε μια σχολαστική προσέγγιση. Εισάγει την αυτονομία και αναφέρετε σε μια εκκλησία αυτονομημένη, μακράν του Κυρίου. Η εκκλησία αυτή μπορεί να είναι οποιαδήποτε εκκλησία. Δεν είναι σώμα Κυρίου αλλά άψυχο σώμα το οποίο ανατέμνει μια θρησκειολογική επιστήμη. Στην Ορθόδοξη παράδοση δεν υπήρξε συστηματικός τομέας εκκλησιολογίας ή εκκλησιολογικές πραγματείες ας πούμε. Δεν είναι δυνατό να παρουσιαστεί η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου ή η θεολογία της, σαν αντικείμενο υπό εξέταση ή σαν ένα δόγμα ή σαν ένας θεσμός ή και ίδρυμα. Η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου,επέλεξε κάποια βιβλία για να δώσει το στίγμα της. Η εκκλησιολογία που έρχεται ως εξωτερικόςπαρατηρητήςκαικαταγράφει τα τεκταινόμενα, τους νόμους τους κανόνες τη διοίκηση κ.τ.λ. της Εκκλησίας είναι μια εκκλησιαστικά νεκρή επιστήμη. Μια επιστήμη εξωτερική ως προς το γεγονός της Εκκλησίας ως σώματος Κυρίου. Για την Εκκλησία ως σώμα Κυρίου μπορεί να μιλήσει μόνο η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου και ιδιαιτέρως οι Άγιοι της οι οποίοι συνιστούν και το σώμα Κυρίου. Ο λόγος τους δεν είναι λόγος για την Εκκλησιά ως σώμα Κυρίου, αλλά είναι ο ίδιος ο λόγος της Εκκλησίας ως σώμα Κυρίου, ο οποίος λόγος είναι ο λόγος του Λόγου. Αλλά και πάλι δεν μπορεί να υφίσταται λόγος περί Εκκλησίας από αυτούς που δεν συνιστούν την Εκκλησία, πολύ περισσότερο δε δεν είναι ο λόγος τους ο λόγος της Εκκλησίας ως σώματος Κυρίου. Ο χαρακτηρισμός ενός εκκλησιαστικού βιβλίου, όπου η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου αποκαλύπτεται, ως εκκλησιολογικού, σαφέστατα μειώνει την Εκκλησία ως σώμα Κυρίου σε λόγο περί της Εκκλησίας και δεν είναι το ίδιο. Πέραν τούτου η θεώρηση του συγκεκριμένου βιβλίου ως εκκλησιολογικού, αλλά και άλλων, ρίχνει στο κρεβάτι του παπικού Προκρούστη το γεγονός της Εκκλησίας ως σώμα Κυρίου. Η Εκκλησία παύει να υφίσταται ως σώμα Κυρίου, αυτονομείται και μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε εκκλησία όπως προείπαμε. Γίνεται έτσι ο λόγος περί της Εκκλησίας ένας λόγος σχετικός. Κάλλιστα θα μπορούσε να καταλήξει σε συμπεράσματα εντελώς διαφορετικά από αυτά που η Εκκλησία ως σώμα Κυρίου μαρτυρά για τον εαυτό της,μη αυτονομημένη. Και φυσικά αυτό το έχουμε δει. Η εκκλησιολογία, χωρίς αυστηρότατες προϋποθέσεις, είναι μια αναίρεση της Εκκλησίας ως σώματος Κυρίου. Θα λέγαμε δε ότι είναι και αχρείαστη. Στα πλαίσια μιας ακαδημαϊκής προσέγγισης θα μπορούσε να εννοηθεί, όπως προείπαμε υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Στα πεδία της εκκλησιολογίας θυσιάζουν την Εκκλησία ως σώμα Κυρίου. Είναι η τράπεζα των διαλόγων και των προδοσιών. Άλλως είναι δούρειος ίππος.
2. ΣτΜ: Είναι εντυπωσιακή η σπουδή να απεμπολήσουμε την πίστη μας. Πραξ. 17,32-34: Όταν όμως ήκουσαν δι' ανάστασιν νεκρών, άλλοι μεν τον ενέπαιζαν, άλλοι δε του είπαν• “θα σε ακούσωμεν και πάλιν δια το ζήτημα αυτό”. Έτσι δε, αφού είπε και ήκουσε αυτά ο Παύλος, ανεχώρησε από τον Άρειον Πάγον εκ μέσου αυτών. Μερικοί όμως άνθρωποι προσκολλήθηκαν εις αυτόν και τον ηκολούθησαν με εμπιστοσύνην και επίστευσαν στο κήρυγμά του. Μεταξύ δε αυτών ήτο και ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης και κάποια γυναίκα, ονόματι Δαμαρις, και μερικοί άλλοι μαζί με αυτούς.
3. ΣτΜ: Προφανώς, κατά τον Georges Khodr, η στάση του Αποστόλου Παύλου είναι η περιεκτική. Το ζήτημα που τίθεται στα μέχρι τώρα λεγόμενα είναι ένα ζήτημα πρόσληψης. Ο στόχος είναι να αναγεννηθούν οι παγανιστές; Αυτός που οι Αθηναίοι λατρεύουν ως άγνωστο Θεό φυσικά και δεν είναι ο Κύριος για τους Αθηναίους. Θα μπορούσε όμως να γίνει. Ο Απόστολος με αυτήν την ήπια παραποίηση ή και παράφραση εισάγει τους Αθηναίους στο γεγονός της παρουσίας του Κύριου στη γη. Ο Κύριος προσέλαβε την ανθρωπινή φύση και όχι η ανθρώπινη φύση τον Κύριο. Υπάρχει, ας μας επιτραπεί η έκφραση μια πρώτη στρατηγική κίνηση του Κυρίου που ανοίγει, το θέατρο των επιχειρήσεων θα λέγαμε επηρεασμένοι από την τρέχουσα ορολογία, την περιπέτεια της σωτηρίας. Το επίστευσαν σημαίνει ότι οι πιστεύσαντες θα είναι ώριμοι να ζήσουν το μυστήριο της πρόσληψης από τον Κύριο μετανοούντες και απορρίπτοντας τα ψεύδη και το ψεύδος, ήτοι τα είδωλα και να τύχουν της αλήστου μνήμης μέτοχοι, γνωρίζοντας αυτόν που μέχρι πριν ήταν τωόντι άγνωστος. Σε καμιά περίπτωση η περιεκτική στάση του Αποστόλου Παύλου δεν ερμηνεύεται ως ανεκτικότητα ή αποδοχή ή συμψηφισμό ή συνύπαρξη του Κυρίου μετά των ειδώλων.
ΥΠΟΥΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΠΟΡΕΥΘΕΝΤΕΣ ΜΑΘΗΤΕΥΣΑΤΕ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΕΣ....
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΞΕΒΑΠΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΟΥΣ ΤΡΙΑΔΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΙΝΕΖΙΚΕΣ ΤΡΙΑΔΕΣ ΤΗΣ ΜΑΦΙΑΣ ΠΑΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ.
ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΝΕΤΟΣ ΤΖΩΡΤΖ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου