Αντιναταλισμός, θέληση για εξαφάνιση – Roberto Pecchioli

Αν έπρεπε να διαλέξουμε μια εικόνα για να φωτογραφίσουμε την κατάσταση του πολιτισμού μας, θα διστάζαμε ανάμεσα στο αυτοκίνητο της Θέλμα και της Λουίζ που πετάχτηκε στη χαράδρα στο τέλος της φυγής πού πραγματοποίησαν οι δύο δυσαρεστημένες φίλες και του φωτισμένου Τιτανικού με επιβάτες που συμμετέχουν σε πάρτι ενώ το πλοίο έτρεχε προς το μοιραίο βουνό του πάγου. Ο χαρούμενος θάνατος, μια επίμονη θέληση για εξαφάνιση μεταμφιεσμένη σε ελευθερία, φως και δικαιώματα, έχει καταλάβει την τερματική Δύση και το σημείο χωρίς επιστροφή μάλλον έχει περάσει.

Αν, από την άλλη, θέλαμε να εντοπίσουμε τα πολιτιστικά σταυροδρόμια όλων των μεταμοντέρνων ιδεολογιών, σίγουρα θα υποδεικνύαμε τον αντιναταλισμό, το προχωρημένο σημείο του cupio dissolvi (άγχος ακύρωσης) της δυτικής ανθρωπότητας, γυμνής και χαρούμενης πριν την (άξια) έξοδό της από την ιστορία. Η ριζοσπαστική φεμινίστρια των ΗΠΑ Kimberle Crenshaw εισήγαγε την κατηγορία της διατομής για να περιγράψει την επικάλυψη («τομή») όλων των κοινωνικών διακρίσεων, καταπίεσης και κυριαρχίας. Πρόκειται για βιολογικές, κοινωνικές και πολιτισμικές κατηγορίες, όπως το γένος/φύλο, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η θρησκεία, οι ηλικιακές ομάδες, οι κοινωνικές τάξεις και η διαστρωμάτωση, η αναπηρία, η εθνικότητα, ακόμη και το είδος. Η ιδέα τής Crenshaw είναι ότι αυτές και άλλες ταυτότητες λειτουργούν σε πολλαπλά ταυτόχρονα επίπεδα. Όλα είναι αλληλένδετα για να οικοδομήσουμε πολλαπλές μορφές καταπίεσης και διακρίσεων που συναντώνται και διασταυρώνονται.

Αν χρησιμοποιήσουμε – αναποδογυρίζοντάς το – το κριτήριο τής Crenshaw, γίνεται σαφές ότι ο αντιναταλισμός είναι το σημείο συνάντησης, το κοινό νήμα που ενώνει όλες τις ιδεολογίες του μεταμοντέρνου προοδευτισμού. Το σημείο τομής είναι το μίσος για τη ζωή και τον άνθρωπο. Τι άλλο είναι - πετάξτε τις μάσκες και τις θεωρητικές δικαιολογίες - αν όχι αυτό, το κυρίαρχο σύστημα αξιών που βασίζεται στην περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, κοινό με τις φρενήρεις αμβλώσεις που θεωρείται παγκόσμιο δικαίωμα, ο ριζοσπαστικός φεμινισμός που θεωρεί τη μητρότητα κοινωνικό κατασκεύασμα και παράγει κινήματα όπως αυτό των γυναικών «ελεύθερες παιδιών »(“ child free”) που αρνούνται να γίνουν μητέρες,  η ιδεολογία τού πράσινου κλίματος που μισεί τον άνθρωπο ως ρυπαίνοντα, δηλητήριο μιας ανύπαρκτης φυσικής Αρκαδίας; Ο αντι-ειδισμός που βάζει τον άνθρωπο και τα άλλα έμβια όντα στο ίδιο επίπεδο, η ευθανασία που απομακρύνει τους άρρωστους, τους αδύναμους, τους ηλικιωμένους, ακόμη και τους φτωχούς, στο όνομα της «ποιότητας ζωής»; η προώθηση από την παιδική ηλικία στείρων μορφών σεξουαλικότητας, που δεν ενδιαφέρονται για την πρωταρχική, φυσική λειτουργία, αυτή της αναπαραγωγής της ζωής; τόν ευτελισμό όλων των μορφών εθισμού, από τα ναρκωτικά μέχρι τα φάρμακα, το αλκοόλ, από τον τζόγο μέχρι το σεξ, την ιδεολογία της κοινωνικής ανταγωνιστικότητας και του ακραίου ατομικισμού που βλέπει στον Άλλο έναν εχθρό που πρέπει να σκοτωθεί ή ένα αντικείμενο που πρέπει να χρησιμοποιηθεί και να κατακτηθεί;

Οι γραμμές που ενώνουν τη μεταμοντέρνα ιδεολογία -η οποία αυτοαποκαλείται κουλτούρα της ακύρωσης- συγκλίνουν σε ένα κέντρο του οποίου ο ισχυρός πυρήνας είναι το μίσος για τη ζωή, η περιφρόνηση για τον άνθρωπο και, κατά συνέπεια, η πρακτική συμπεριφορών και τρόπων ζωής που κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η διακοπή τής ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι μια βαθιά απαισιόδοξη, αγωνιώδης και οδυνηρή κατασκευή πέρα ​​από την επιδεικτική χαρά των ναυαγών, της οποίας το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι το τέλος ενός εξαφανισμένου και μετουσιωμένου πολιτισμού μέσω εκούσιας εξαφάνισης, ακόμη και ευτυχίας να ακυρωθεί, ένας μαζικός αυτοτραυματισμός συγκρίσιμος με τήν «ακατανόητο αυτοκτονική συμπεριφορά ορισμένων κητωδών που συναντούν το θάνατό τους φεύγοντας από το φυσικό τους στοιχείο, το νερό, για να καταλήξουν εγκλωβισμένοι στήν ξηρά;

Όλα αυτά έχουν τεράστιες πολιτιστικές, περιβαλλοντικές, γεωπολιτικές, κοινωνικές, καθώς και δημογραφικές επιπτώσεις. Επομένως, πριν εξετάσουμε το ιδανικό σύμπαν του αντιναταλισμού (καθώς και τούς μέντορές του και τούς χρηματοδότες του) χρειάζεται μια επισκόπηση ή μάλλον μια «στοχαστική σκέψη» με ιστορική και συνάμα φιλοσοφική οπτική. Αναγνωρίσιμη άμεσα λοιπόν είναι η μετατροπή της εξουσίας σε βιοδύναμη, δηλαδή η κυριαρχία στη ζωή, ξεκινώντας από την τριχοειδή επιτήρηση, από τον έλεγχο του φυσικού σώματος και την ικανότητα προσδιορισμού της συμπεριφοράς από την πλευρά των κυρίων της κυρίαρχης αφήγησης. [Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΞΙΣΜΟΥ]

Στη θεωρία του κράτους του Χέρμαν Χέλερ, Γερμανού νομικού και πολιτικού επιστήμονα (1891-1933), η επικράτεια (χώρος) και ο λαός (χρόνος) είναι τα δύο συστατικά στοιχεία της πολιτικής ενότητας. Ο χώρος και το σχέδιο διαμορφώνουν την πολιτική μορφή. το άμεσο αντικείμενο είναι η διάταξη του χώρου, αφού η ανθρώπινη συνύπαρξη οργανώνεται και επιμένει σε αυτόν (το επίπεδο). Τα αναμφισβήτητα συμπτώματα της παρακμής είναι τόσο η συρρίκνωση του χώρου, η απώλεια εδαφικών θέσεων, όσο και η ερήμωση ή η κατάρρευση του ποσοστού γεννήσεων. Μια πολιτική κοινότητα χωρίς έδαφος εξαφανίζεται. Μια πολιτική κοινότητα χωρίς γεννήσεις πεθαίνει. Η χωρική συνείδηση ​​ενός λαού είναι γεωπολιτική (πολιτική γεωγραφία), η χρονική είναι δημοπολιτική (πολιτική δημογραφία).

Η Hannah Arendt υπενθυμίζει ότι «το ποσοστό γεννήσεων, και όχι η θνησιμότητα, είναι η κεντρική κατηγορία της πολιτικής σκέψης, αφού η πολιτική βασίζεται στον πλουραλισμό των ανδρών». Ωστόσο, η άρθρωση αυτού του προπολιτικού γεγονότος (η γέννηση νέων ανθρώπων και, κατά συνέπεια, η διαδοχή των γενεών) δεν είναι μονοσήμαντη, αλλά εξαρτάται από τον δημογραφικό μεταβολισμό κάθε ανθρώπινης ομάδας, ενός σύνθετου συλλογικού πλάσματος που μεγαλώνει και μειώνεται. υπόκειται σε νόμους που δεν γνωρίζουμε και τους οποίους η εξουσία προσπαθεί να επηρεάσει.

Η βιοπολιτική έχει δύο αντίθετα πρόσωπα, το ένα «λαϊκίστικο» (αντι-Μαλθουσιανό) και το άλλο αντι-λαϊκίστικο (Μαλθουσιανό). Ο λαϊκισμός και ο αντιλαϊκισμός ξεπερνούν τις δεξιές-αριστερές, συντηρητικές-προοδευτικές, τυχαίες και ανούσιες διχοτομίες, παρανοήσεις που πρέπει να επιλυθούν το συντομότερο δυνατό.Δεν είναι περίεργο που ο αρχικός σοσιαλισμός, που αυτοπροσδιοριζόταν ως ανθρωπιστικός, ήταν πληθυσμιακός. Ο Pierre-Joseph Proudhon (1809-1865) είπε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι πάρα πολλοί. «Δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο – μόνο ο Μάλθους – που να έχει γίνει αντιλαϊκιστής». Το οικονομικό δικαίωμα γλιστράει από τη μια θέση στην άλλη ανάλογα με τα συμφέροντά του. Στην παρούσα φάση, η τεχνολογία αχρηστεύει τη συμβολή τεράστιων ανθρώπινων μαζών για την προώθηση της παραγωγικής, τεχνολογικής μηχανής και ακόμη και του πολέμου, της «παγκόσμιας υγιεινής» για τις ολιγαρχίες. Οι διαφορετικές στάσεις απέναντι στην αύξηση ή τη μείωση του πληθυσμού έχουν μια εκπληκτική συσχέτιση με το διάστημα και τον πόλεμο. Για τον Γάλλο κοινωνιολόγο Gaston Bouthoul (196-1980), μελετητή των πολεμικών φαινομένων, οι θαλασσοκρατικές – ναυτικές – δυνάμεις (ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία) είναι αντιπληθυσμιστικές, ναυτικές (σήμερα αεροναυτικές και διαστημικές) στην αντίληψή τους για τον πόλεμο, τα πεδία στά οποία η υπεροχή είναι θέμα πλούτου και τεχνολογίας, και απαιτεί σχετικά μικρό αριθμό μαχητών. Οι ηπειρωτικές δυνάμεις, από την άλλη, «ζουν με εμμονή με την ευθραυστότητα των συνόρων τους, με τη δύναμη των σύγχρονων στρατών και με την απαίσια κατανάλωση ανδρών στους πρόσφατους πολέμους». Ο Carl Schmitt σημείωσε επίσης τη στενή συσχέτιση μεταξύ των αρχών του νέου διεθνούς δικαίου που διεκδικούν οι ναυτικές δυνάμεις και των πιέσεών τους για μείωση του ποσοστού γεννήσεων, τις οποίες θεώρησε «ανήθικα και απάνθρωπα επιχειρήματα μιας ατομικιστικής και φιλελεύθερης κοσμοθεωρίας». Πέρα από τη δημογραφική μετάβαση που εκτυλίσσεται σιωπηλά για περισσότερο από μισό αιώνα στα υπνοδωμάτια σε όλη την Ευρώπη – τώρα και αλλού – προωθείται μια άλλη ατζέντα στον αγώνα κατά της ζωής. Είναι μια κουλτούρα θανάτου αποκομμένη από κάθε ηθική σκέψη με την παραδοσιακή, πνευματική ή υπερβατική έννοια, η οποία εκφράζεται με μια πολιτική που αποθαρρύνει τις γεννήσεις, που τροφοδοτείται από το επιβαλλόμενο μεταπολιτισμικό κλίμα και από τη «θετική» νομοθεσία. Αυτό το μακροπρόθεσμο αντιναταλιστικό ρεύμα τροφοδοτείται από μια τάση που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία: τήν μετατροπή της τεκνοποίησης σε εθελοντική και στοχαστική πράξη. Οι φαρμακολογικές τεχνικές, ιδιαίτερα το αντισυλληπτικό χάπι και στη συνέχεια ο ευτελισμός της άμβλωσης, με τον καιρό έχουν προκαλέσει την αποσύνδεση της σεξουαλικότητας από την τεκνοποίηση. Το επόμενο στάδιο, που βρίσκεται σε εξέλιξη με τεράστια χρήση μέσων, είναι η προώθηση όλων των μορφών στείρας σεξουαλικότητας. Ο Bouthoul περιέγραψε τον μετασχηματισμό της παραδοσιακής (δημογραφικής) νοοτροπίας: όταν η τεκνοποίηση ήταν ένα φυσιολογικό γεγονός, ο προσωπικός προβληματισμός προϋπέθετε τη σεξουαλική αποχή. Όταν η φυσιολογική συμπεριφορά είναι η μη τεκνοποιία, αυτό που απαιτεί συνειδητή και στοχαστική αξιολόγηση είναι η σεξουαλικότητα προσανατολισμένη στη γέννηση νέων μελών της κοινότητας. Είναι ένα παράδοξο τεράστιας πολιτικής σημασίας: η αναπαραγωγική αναστολή, συνέπεια του γενικευμένου εξορθολογισμού, έχει γίνει κοινή λογική και δεν χρειάζεται πλέον να γίνεται αντανακλαστικά, αφού είναι η «φυσιολογική» συμπεριφορά που εισάγεται από την πλειοψηφία. Σε αυτό το δυσμενές για τη ζωή και τη συνέχεια των γενεών πλαίσιο –στο οποίο πρωταρχικό ρόλο έχει η κατάρρευση του οικογενειακού θεσμού και ο αγώνας για ατομική επιτυχία, όπου τα παιδιά αποτελούν εμπόδιο – ο ιδεολογικός αντιναταλισμός παίζει το παιχνίδι του χωρίς να  αναγνωρίζει τό προφανέστατο αποτέλεσμα: το τέλος των κοινοτήτων, των ανθρώπινων ομάδων και των πολιτισμών που καταφέρνει να αποτυπώσει. Ή ίσως, αυτός ακριβώς είναι ο στόχος του. Μετά τη σφαγή της ευρωπαϊκής νεολαίας στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και τον φρικτό χημικό πόλεμο που εφαρμόστηκε από τους διεκδικητές, ο Paul Valéry έγραψε: οι πολιτισμοί πλέον γνωρίζουν ότι είναι θνητοί. Κανένας, ωστόσο, δεν έχει πραγματοποιήσει ποτέ ένα συγκεκριμένο έργο αυτοκτονίας.

Ως αρνητική ιδεολογία, ο αντιναταλισμός στοχεύει στην ηθική απονομιμοποίηση όσων έχουν παιδιά για να επιβάλλουν ένα αντι-οικογενειακό ήθος προσαρμοσμένο στον μετα-ανθρώπινο κόσμο των απομονωμένων και υπερψηφιοποιημένων υποκειμένων που επιβάλλουν οι άρχουσες τάξεις. Πατέρες και μητέρες, αποχαρακτηρισμένοι ως γονείς 1 και 2, είναι τά θύματα ενός αυθεντικού πολέμου. Ο αντιγεννητισμός ανοίγει τον δρόμο του τροποποιώντας στενά την ανθρώπινη φύση και το ένστικτο του είδους, μέσω μορφών παραμόρφωσης της φύσης, κόρες των θεωριών ψυχολόγων όπως ο John Watson και ο Burrhus Skinner, οι πατέρες του συμπεριφορισμού, που μας μετατρέπει σε πειραματόζωα υποβαλόμενα σέ αναμόρφωση.

Ο αντιναταλιστικός τρόπος λειτουργίας είναι να ανατρέπουμε την πραγματικότητα, ισχυριζόμενος ενάντια σε όλες τις αποδείξεις ότι υπάρχει κοινωνική πίεση για να κάνεις παιδιά αντί να μην τα κάνεις. Η πραγματικότητα είναι το αντίθετο: διαδίδονται φήμες που δεσμεύονται να επιβεβαιώσουν ότι το να φέρεις παιδιά στον κόσμο είναι «ηθικά προβληματικό», για περιβαλλοντικούς λόγους και όχι μόνο. Άλλοι εκφράζουν μια ψυχρή απαισιοδοξία σε αντίθεση με τον μύθο της προόδου: «η αναπαραγωγή είναι μια εντελώς εγωιστική πράξη: ο γιος ή η κόρη σου θα ζήσουν σε έναν φρικτό κόσμο», υποστηρίζει ένας πολύ δημοφιλής Ισπανός ηθοποιός στους νέους, ο Εντουάρντο Καζανόβα.

Ο αντιναταλισμός όχι μόνο συμβάλλει στον δημογραφικό χειμώνα, αλλά εκφράζει επίσης ένα καταστροφικό όραμα που απευθύνεται στις γυναίκες: το να είσαι μητέρα και φεμινίστρια, ισχυρίζεται, δεν είναι δυνατό, επειδή ο χειραφετητικός φεμινισμός δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί με το «ναταλιστικό, μητριαρχικό μέτωπο ( πατριωτικό)». Σε αυτόν τον (μπερδεμένο) πολιτισμικό πόλεμο, η πραγματική μάχη για τη συμπεριφορική μεταμόρφωση του πληθυσμού λαμβάνει χώρα στην κατασκευή ενός κοινόχρηστου φαντασιακού που παρουσιάζει τη στειρότητα ως ορίζοντα πολιτισμού και προόδου. Η βιομηχανία του θεάματος είναι το βασικό όργανο της επιχείρησης: τηλεοπτικές σειρές, ταινίες, διαφημιστικά μηνύματα καταρρίπτουν καθημερινά τον «μύθο» της μητρότητας και μάλιστα καλούν κάθε γυναίκα να αποκλείσει τη γενιά των παιδιών από τον ορίζοντά της, επίσης για να αποφύγει τον πόνο και την απογοήτευση. Διακόπτης(στην ηλεκτρονική και την επιστήμη των υπολογιστών, ένας ταλαντωτής που παράγει ηλεκτρικούς παλμούς υψηλής συχνότητας με σταθερή περίοδο, χρονομέτρηση της λειτουργίας των κυκλωμάτων και συγχρονισμό λειτουργιών), μια πρόσφατη παραγωγή της Disney για παιδιά, αφηγείται τις «ταλαιπωρίες» μιας γυναίκας που υφίσταται σκληρή και ασφυκτική κοινωνική πίεση να κάνει παιδιά. Αυτή η πίεση, όσο εξωπραγματική και απίθανη κι αν είναι, μεταφέρει στον έφηβο θεατή την εντύπωση ότι το να μην κάνεις παιδιά σήμερα είναι μια ηρωική θέση όταν ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Θαύματα του ψεύτικου παραβατικού κομφορμισμού στον οποίο η εξουσία εκπαιδεύει γενιές. Τίς πρόσφατες γενιές, αφού η νίκη του αντιναταλισμού συνεπάγεται τη βιολογική εξαφάνιση του τμήματος της ανθρωπότητας που πιστεύει στις αυτοκτονικές της τρέλες. μεταφέρει στον έφηβο θεατή την εντύπωση ότι το να μην κάνεις παιδιά σήμερα είναι μια ηρωική θέση όταν ισχύει ακριβώς το αντίθετο. 

Ο αντιναταλισμός, είπαμε, είναι το σημείο τομής διαφόρων κινημάτων και προτάσεων στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται η θέληση να βάλουμε ένα τέλος στον πολιτισμό μας. Δεν είναι χωρίς νόημα ότι μια από τις πιο δραστήριες ομάδες –που επίσης ασχολούνται με βανδαλισμούς μνημείων και έργων τέχνης– ονομάζεται Extinction Rebellion . Η αναστροφή φτάνει στο μέγιστο: επαναστατούν ενάντια στην εξαφάνιση της φύσης δουλεύοντας αποτελεσματικά για αυτόν τού homo sapiens . Όλα διαδραματίζονται στην αυτοκτονική συντομογραφία στήν οποία οι μαριονέτες  καθοδηγούνται από τη μισάνθρωπο και αντιανθρώπινη βούληση της ελίτ.

Antinatalismo, la volontà di estinzione – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΚΜΗΔΕΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ.
ΣΤΗΝ ΨΕΥΤΟΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ Η ΜΟΝΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΠΟΥ ΕΥΔΟΚΙΜΕΙ, ΚΑΙ ΣΩΣΤΑ, ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗ Η ΕΞΗΓΗΣΗ.
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΔΙΕΞΗΧΘΗ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΓΓΛΟΣΑΞΩΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΙΣΜΟ. ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΡΕΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΜΙΝΑΛΙΣΜΟ (ΟΝΟΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ), ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ Ο ΝΟΜΙΝΑΛΙΣΜΟΣ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΚΑΡΠΟ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥ ΚΑΡΤΕΣΙΟΥ, ΤΗΝ res cogitans ΤΟΥ ΚΑΡΤΕΣΙΟΥ, ΤΗΝ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΣΑΝ ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΚΑΘΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. 

ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΟ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΗΚΕ Ο ΑΚΙΝΑΤΗΣ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΜΕΝΙΔΕΙΟ ΑΡΧΗ: TAYTON ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ ΝΟΕΙΝ ΤΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ. ΣΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΝΟΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ. ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΝΑΛΙΣΜΟΥ, ΝΤΥΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΥΠΑΡΞΙΣΜΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΦΤΑΣΕ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΘΗΤΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΤΟΛΑΤΡΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ, ΕΝΑ ΔΙΑΣΗΜΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΓΟΥΕΑΡ.
ΔΙΕΛΥΘΗ ΛΟΙΠΟΝ Η ΤΑΥΤΟΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΡΙΜΩΧΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ, ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ, ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΔΗΛ. ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑΣ.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ. ΟΤΙ ΔΗΛ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΑΝΟΗΣΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ.