Η ψυχή, ο χρόνος καί τό τίποτα.

 Marcello Veneziani

Δεν νομίζω ότι φοβάμαι να πω την αλήθεια. Αυτό που γράφω και λέω ανταποκρίνεται σε αυτό που σκέφτομαι, είναι μια ελευθερία που μου προκαλεί ζημιά και επαίνους, αλλά τήν ασκώ ανεξάρτητα.

Αλλά όχι όλα όσα εγώ νομίζω γράφω και λέω. Για παράδειγμα, υπάρχουν κάποιες σκέψεις, συναισθήματα ή διαδρομές που θέλω να κρατήσω κρυφά και επομένως δεν θα τα πω ούτε με αυτήν την ευκαιρία. Μετά υπάρχουν και άλλες σκέψεις που δεν θα τις πω για να μην πληγώσω ανθρώπους χωρίς λόγο. Aν λέγαμε σε όλους τι σκεφτόμαστε βαθιά για αυτούς, θα ήμασταν σε πόλεμο με τον κόσμο, ξεκινώντας από τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Έπειτα, υπάρχουν και άλλα ξεσπάσματα προσωπικής φύσης, που ίσως θα ήθελα να τα γράψω και να τα πω αλλά κανείς δεν θα ενδιαφερόταν, απλώς θα ήταν μια επίδειξη εγωκεντρισμού. Τι μένει να πεις χωρίς να φοβάσαι να τό πεις; Τίποτα ή λίγα αμελητέα πράγματα. Και τότε κλείνω τα μάτια μου, σβύνω τήν σκέψη μου και αφήνω ελεύθερα - λυμένα - ό,τι περνάει από το μυαλό μου και άλλα λίγο πολύ πολύτιμα όργανα, από την καρδιά μέχρι το συκώτι και κάτω.

Το να ζεις είναι ένα άχρηστο πάθος , αν ήταν απλώς να ζεις δεν θα άξιζε να το ζεις. Θά έπρεπε να εγκαταλειφθούμε στο ρεύμα, εντελώς, και να αφεθούμε να ζήσουμε και να πεθάνουμε, χωρίς να προβάλουμε καμία αντίσταση. Το να ζεις «αξίζει» κάτι αν προβάλλεις τον εαυτό σου, ναι, άν ριχτείς όπως μια σφαίρα, σαν να προβάλλεται μια ταινία ή σαν να εκσπερματώνεις για να γεννήσεις, σαν να γέρνεις έξω από τον εαυτό σου. Όπως ένας προγραμματισμός. Αλλά το κλουβί για να βγεις είναι το εγώ. Τό εγώ δεν σε πάει πουθενά, δεν είναι τίποτα απόλυτο και οριστικό, είναι απλώς ένας κρίκος σε μια άπειρη αλυσίδα, ένας κόκκος άμμου ή ένα κομπολόι, εξαρτάται από σένα. Η αληθινή ελευθερία δεν είναι η ελευθερία του ατόμου, αλλά είναι η απελευθέρωση του εαυτού μας από το εγώ, τη φυλακή μας, θα έλεγα την κατάρα μας. Βλέποντας τόν εαυτό σου σάν έναν μεταξύ τών πολλών, περνώντας. Τούτου λεχθέντος, ομολογώ μια αυξανόμενη αντιπάθεια για τη ζωή, μερικές φορές μια επιθυμία να λιώσει στη θάλασσα, σαν λίγο πολύ ένα αναβράζον χάπι. Ίσως περιττώματα εφοδιασμένα με αγάπη από την παιδική μου ηλικία. Επικεντρώνομαι στην ψυχή, γράφω γι' αυτήν στο τελευταίο μου  βιβλίο, Ψυχή και σώμα, αλλά η ψυχή δεν εννοείται ως η ακραία μείωση του εγώ, ούτε ως καταφύγιο στο Υπερβατικό εγώ, αλλά σάν η απόδραση από το εγώ και η επανένωση στην ύπαρξη, στό Είναι, όπως το θραύσμα του (τού είναι) ή η ανάσα του που επιστρέφει στην Προέλευση, στήν Καταγωγή..

Από αυτές τις προϋποθέσεις είναι ξεκάθαρο γιατί θεωρώ μάταιο να επιχειρούμε ιστορικές και αστικές περιπέτειες, κοινοπραξίες για λογοτεχνικές επιχειρήσεις. Όχι από απομόνωση αλλά από απώλεια ενδιαφέροντος για τα πάντα για τη ζωή, την ιστορία, τον εαυτό . Και από έμφυτη πεποίθηση ότι πρόκειται για άχρηστα εγχειρήματα, πού δεν οδηγούν πουθενά. Δεν φτάνω σε αυτό το συμπέρασμα μόνο μέσω μιας διαδικασίας σκέψης αλλά και μέσω εμπειριών ζωής, ίσως μέσα από καψίματα, απογοητεύσεις, τις χιλιάδες επιχειρήσεις που ξεκίνησαν με τον καιρό και όταν πετυχαίνουν, δεν αναγνωρίζονται ή συνεχίζονται από άλλους, και όταν αποτυγχάνουν, δέν βοηθούν, δέν προτρέπουν να αναλαμβάνεις άλλες. Και η ηλικία προχωρά, καλπάζοντας… Δεν υπάρχει πιά χρόνος, δεν είναι πια η ώρα μας. Ή όχι ακόμα…

Έπειτα γράφω, και θεωρώ το γράψιμο πιο σημαντικό από το να ζω, αλλά χωρίς άλλο σκοπό από το μυστηριώδες κάλεσμα για γραφή, χωρίς άλλες φιλοδοξίες, όνειρα δόξας και αξιώσεις για το τίποτα, μόνο μέ την πεποίθηση της συμμετοχής σε μια περαιτέρω ζωή, έναν υπερκόσμο,[ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ], που είναι πέρα ​​από την κοινότοπη, βέβηλη ζωή τής καθαρής κατανάλωσης. Και στο ταξίδι συνοδοιπορώ με χίλια μεγαλύτερα αδέρφια που είναι οι συγγραφείς για τους οποίους διαβάζω και γράφω, και μαζί τους παρακολουθώ τον κόσμο να περνάει, τα λίγα που μένουν, τα πολλά που χάνονται στό Τίποτα.

Τα υπόλοιπα είναι ζωή. Μέσα σε τόση γαλήνη υπάρχει κάποιος φόβος, αλλά όχι ο φόβος να μιλήσεις…

L'anima, il tempo e il nulla (Il Giornale, 2014) - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)