Συνέχεια από Τετάρτη, 29 Ιουλίου 2020
2.7. Το σωματίδιο Higgs
I. Τα αναγκαία μαθηματικά προσόντα μιας φυσικής θεωρίας για την περιγραφή της μικροσκοπικής δομής της ύλης
Είναι προφανές ότι όταν κατασκευάζεται μία θεωρία με σκοπό να περιγράφει τον κόσμο των στοιχειωδών σωματιδίων και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, θα πρέπει να ικανοποιεί κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Η πρώτη και προφανέστερη προϋπόθεση όλων είναι να μπορεί να περιγράφει επιτυχώς όλα τα σωματίδια που έχουν παρατηρηθεί μέχρι τη στιγμή της δημιουργίας της θεωρίας αλλά και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ αυτών. Μία και μόνη παρατήρηση που έρχεται σε αντίφαση με τις προβλέψεις της θεωρίας, είναι δυνατόν να την απορρίψει ως εσφαλμένη ή στην καλύτερη περίπτωση να οδηγήσει σε βελτιωτική τροποποίησή της. Η δεύτερη αναγκαία προϋπόθεση είναι να μπορεί η θεωρία να περιγράφει φαινόμενα που θα παρατηρηθούν στο μέλλον. Κάτι τέτοιο προφανώς θα ενισχύει την αξιοπιστία και την εγκυρότητά της. Τρίτη προϋπόθεση είναι να μην κάνει η θεωρία προβλέψεις για φαινόμενα που διαπιστωμένα δε μπορούν να παρατηρηθούν στη φύση. Τέταρτη προϋπόθεση είναι να παρουσιάζει η θεωρία αυτοσυνέπεια, δηλαδή να μην οδηγεί σε αφύσικα αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα σε απειρισμούς142. Βέβαια υπάρχουν θεωρίες που δίνουν πάρα πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα σε μεγάλο πλήθος φαινομένων και σε ακραίες περιπτώσεις δίνουν απειρισμούς. Σε μία τέτοια περίπτωση δεχόμαστε την θεωρία ως ατελή και πιστεύουμε ότι αποτελεί μέρος μιας πληρέστερης θεωρίας που δεν είναι ακόμα γνωστή.
Οι κλασικές θεωρίες στην προσπάθειά τους να περιγράψουν τη συμπεριφορά της ύλης σε μικροσκοπικό επίπεδο προσέκρουαν σε πολλούς απειρισμούς. Τα στοιχειώδη σωμάτια κατά την μαθηματική τους προσέγγιση δεν έχουν διαστάσεις· είναι υλικά σημεία και τίποτε δεν τα εμποδίζει να πλησιάσουν απεριόριστα μεταξύ τους. Εάν λοιπόν υποθέσουμε ότι έχουμε δύο ηλεκτρόνια που πλησιάζουν απεριόριστα μεταξύ τους, σε επίπεδο μαθηματικών η απόστασή τους τείνει να μηδενιστεί και η ενέργεια του ζεύγους βάσει της κλασικής προσέγγισης τείνει να απειριστεί, δηλαδή να υπερβεί ακόμη και την ενέργεια ολοκλήρου του Σύμπαντος. Για τον λόγο αυτό η κλασική προσέγγιση χαρακτηρίστηκε ως «σκληρή»143 και απαιτήθηκε προσέγγιση που να «απαλύνει» αυτήν τη σκληρότητα. Μία πρώτη προσπάθεια έγινε από τον Dirac στα 1930 με την ανακάλυψη της αντιύλης. Η αντιύλη έκανε τους απειρισμούς πιο ήπιους (λογαριθμικούς) και κατέστησε δυνατή τη διατύπωση της Κβαντικής Φυσικής ως συνεπούς μαθηματικής θεωρίας144.
Περαιτέρω εξομάλυνση της σκληρότητας οδήγησε στις θεωρίες βαθμίδας (Gauge Theories). Οι μοναδικές θεωρίες που έχουν κατασκευαστεί μέχρι σήμερα και υπακούν στους παραπάνω αυστηρούς κανόνες είναι οι θεωρίες βαθμίδας. Για να καταστεί επομένως εφικτή η περιγραφή του κόσμου των στοιχειωδών σωματιδίων, οι προσπάθειες των επιστημόνων εστιάστηκαν στη δημιουργία θεωριών βαθμίδας για τις τέσσερις θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις της Φύσης· τις ηλεκτρομαγνητικές, τις ασθενείς πυρηνικές, τις ισχυρές πυρηνικές και τις βαρυτικές. Κάθε θεωρία βαθμίδας περιγράφεται από ένα σύνολο μαθηματικών εξισώσεων και κάθε μαθηματική εξίσωση περιλαμβάνει ένα πλήθος όρων. Ο κάθε όρος της εξίσωσης αντιστοιχεί σε φυσικές ποσότητες, όπως η κινητική ενέργεια, η δυναμική ενέργεια, η αλληλεπίδραση μεταξύ των σωματιδίων και η μάζα των σωματιδίων. Μία σοβαρή όμως απαίτηση των θεωριών βαθμίδας είναι τα σωματίδια – φορείς των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των σωματιδίων της ύλης να μην έχουν μάζα, διότι αυτό αντιβαίνει στους αυστηρούς όρους αυτοσυνέπειας της θεωρίας145· όσο στις εξισώσεις δεν υπάρχει μάζα οι απειρισμοί είναι ήπιοι (λογαριθμικοί) και οι δυνάμεις εμφανίζουν αποδεκτές σκληρότητες· όταν όμως εμφανίζεται όρος μάζας, τότε οι σκληρότητες των δυνάμεων απειρίζονται146.
2.7. Το σωματίδιο Higgs
I. Τα αναγκαία μαθηματικά προσόντα μιας φυσικής θεωρίας για την περιγραφή της μικροσκοπικής δομής της ύλης
Είναι προφανές ότι όταν κατασκευάζεται μία θεωρία με σκοπό να περιγράφει τον κόσμο των στοιχειωδών σωματιδίων και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, θα πρέπει να ικανοποιεί κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Η πρώτη και προφανέστερη προϋπόθεση όλων είναι να μπορεί να περιγράφει επιτυχώς όλα τα σωματίδια που έχουν παρατηρηθεί μέχρι τη στιγμή της δημιουργίας της θεωρίας αλλά και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ αυτών. Μία και μόνη παρατήρηση που έρχεται σε αντίφαση με τις προβλέψεις της θεωρίας, είναι δυνατόν να την απορρίψει ως εσφαλμένη ή στην καλύτερη περίπτωση να οδηγήσει σε βελτιωτική τροποποίησή της. Η δεύτερη αναγκαία προϋπόθεση είναι να μπορεί η θεωρία να περιγράφει φαινόμενα που θα παρατηρηθούν στο μέλλον. Κάτι τέτοιο προφανώς θα ενισχύει την αξιοπιστία και την εγκυρότητά της. Τρίτη προϋπόθεση είναι να μην κάνει η θεωρία προβλέψεις για φαινόμενα που διαπιστωμένα δε μπορούν να παρατηρηθούν στη φύση. Τέταρτη προϋπόθεση είναι να παρουσιάζει η θεωρία αυτοσυνέπεια, δηλαδή να μην οδηγεί σε αφύσικα αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα σε απειρισμούς142. Βέβαια υπάρχουν θεωρίες που δίνουν πάρα πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα σε μεγάλο πλήθος φαινομένων και σε ακραίες περιπτώσεις δίνουν απειρισμούς. Σε μία τέτοια περίπτωση δεχόμαστε την θεωρία ως ατελή και πιστεύουμε ότι αποτελεί μέρος μιας πληρέστερης θεωρίας που δεν είναι ακόμα γνωστή.
Οι κλασικές θεωρίες στην προσπάθειά τους να περιγράψουν τη συμπεριφορά της ύλης σε μικροσκοπικό επίπεδο προσέκρουαν σε πολλούς απειρισμούς. Τα στοιχειώδη σωμάτια κατά την μαθηματική τους προσέγγιση δεν έχουν διαστάσεις· είναι υλικά σημεία και τίποτε δεν τα εμποδίζει να πλησιάσουν απεριόριστα μεταξύ τους. Εάν λοιπόν υποθέσουμε ότι έχουμε δύο ηλεκτρόνια που πλησιάζουν απεριόριστα μεταξύ τους, σε επίπεδο μαθηματικών η απόστασή τους τείνει να μηδενιστεί και η ενέργεια του ζεύγους βάσει της κλασικής προσέγγισης τείνει να απειριστεί, δηλαδή να υπερβεί ακόμη και την ενέργεια ολοκλήρου του Σύμπαντος. Για τον λόγο αυτό η κλασική προσέγγιση χαρακτηρίστηκε ως «σκληρή»143 και απαιτήθηκε προσέγγιση που να «απαλύνει» αυτήν τη σκληρότητα. Μία πρώτη προσπάθεια έγινε από τον Dirac στα 1930 με την ανακάλυψη της αντιύλης. Η αντιύλη έκανε τους απειρισμούς πιο ήπιους (λογαριθμικούς) και κατέστησε δυνατή τη διατύπωση της Κβαντικής Φυσικής ως συνεπούς μαθηματικής θεωρίας144.
Περαιτέρω εξομάλυνση της σκληρότητας οδήγησε στις θεωρίες βαθμίδας (Gauge Theories). Οι μοναδικές θεωρίες που έχουν κατασκευαστεί μέχρι σήμερα και υπακούν στους παραπάνω αυστηρούς κανόνες είναι οι θεωρίες βαθμίδας. Για να καταστεί επομένως εφικτή η περιγραφή του κόσμου των στοιχειωδών σωματιδίων, οι προσπάθειες των επιστημόνων εστιάστηκαν στη δημιουργία θεωριών βαθμίδας για τις τέσσερις θεμελιώδεις αλληλεπιδράσεις της Φύσης· τις ηλεκτρομαγνητικές, τις ασθενείς πυρηνικές, τις ισχυρές πυρηνικές και τις βαρυτικές. Κάθε θεωρία βαθμίδας περιγράφεται από ένα σύνολο μαθηματικών εξισώσεων και κάθε μαθηματική εξίσωση περιλαμβάνει ένα πλήθος όρων. Ο κάθε όρος της εξίσωσης αντιστοιχεί σε φυσικές ποσότητες, όπως η κινητική ενέργεια, η δυναμική ενέργεια, η αλληλεπίδραση μεταξύ των σωματιδίων και η μάζα των σωματιδίων. Μία σοβαρή όμως απαίτηση των θεωριών βαθμίδας είναι τα σωματίδια – φορείς των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των σωματιδίων της ύλης να μην έχουν μάζα, διότι αυτό αντιβαίνει στους αυστηρούς όρους αυτοσυνέπειας της θεωρίας145· όσο στις εξισώσεις δεν υπάρχει μάζα οι απειρισμοί είναι ήπιοι (λογαριθμικοί) και οι δυνάμεις εμφανίζουν αποδεκτές σκληρότητες· όταν όμως εμφανίζεται όρος μάζας, τότε οι σκληρότητες των δυνάμεων απειρίζονται146.
Η πρώτη θεωρία βαθμίδας που αναπτύχθηκε, η Κβαντική Ηλεκτροδυναμική (QED), εξηγούσε με εκπληκτική ακρίβεια τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις. Όσο για το σωματίδιο – φορέα της δύναμης αυτής, το φωτόνιο, δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα εφόσον είναι πράγματι άμαζο. Πιστεύεται όμως ότι οι φορείς των τεσσάρων αλληλεπιδράσεων διαδίδονται μέσω του ίδιου μηχανισμού που πρώτος διατύπωσε ο Yukawa στα 1935. Σύμφωνα με τον μηχανισμό αυτό η εμβέλεια των δυνάμεων εξαρτάται από τη μάζα των σωματιδίων – φορέων τους και δίνεται από την προσεγγιστική σχέση147 R ≅ ħ/mc. Από τη σχέση αυτή φαίνεται ότι άπειρη εμβέλεια οφείλεται υποχρεωτικά σε μηδενική μάζα και πολύ μικρή εμβέλεια σε πολύ μεγάλες μάζες. Τα πειραματικά δεδομένα έδιναν πολύ μικρή εμβέλεια στις ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις, πράγμα που σήμαινε πως οι φορείς της δύναμης έχουν υποχρεωτικά πολύ μεγάλη μάζα. Αυτό όμως έρχεται αυτομάτως σε αντίθεση με τη θεωρία βαθμίδας που προσπαθώντας να περιγράψει τις δυνάμεις αυτές, θέτει ως προϋπόθεση τα σωματίδια – φορείς της δύναμης να είναι άμαζα, διότι διαφορετικά οδηγεί σε σκληρούς απειρισμούς. Επομένως η όποια προσπάθεια των επιστημόνων εστιάστηκε στο να εισαχθεί στις εξισώσεις της θεωρίας βαθμίδας για τις ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις ένας νέος όρος ο οποίος, χωρίς να θίγει τους παραπάνω μαθηματικούς κανόνες, θα μπορούσε να δώσει ερμηνεία στο πρόβλημα της μάζας των φορέων των δυνάμεων αυτών.
Η αντιμετώπιση αυτής της δυσκολίας μπήκε στο ερευνητικό πεδίο, όταν για πρώτη φορά ξεκίνησε η προσπάθεια για ενοποίηση της πετυχημένης θεωρίας βαθμίδας, της Κβαντικής Ηλεκτροδυναμικής (QED), με μια αντίστοιχη για τις ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις148. Ονόματα πολλών επιστημόνων εμπλέκονται στην προσπάθεια αυτή. Η έναρξη έγινε στα 1961, όταν οι Y. Nambu και G. Jona–Lasinio έδειξαν ότι με τη διαδικασία του αυθόρμητου σπασίματος της συμμετρίας θα μπορούσαν να εξηγήσουν την προέλευση της μάζας149. Τον επόμενο χρόνο οι Goldstone, Salam και Weinberg έδειξαν ότι η προσέγγιση Nambu – Lasinio είχε κάποιο κενό, το οποίο προσπάθησαν να καλύψουν εργαζόμενοι και πάλι στην ιδέα του σπασίματος της συμμετρίας150. Δύο χρόνια αργότερα οι Englert και Brout προσέγγισαν ακόμη περισσότερο την ιδέα ότι η μάζα προέρχεται από το σπάσιμο μιας αρχικής συμμετρίας151. Ένα μήνα αργότερα ο Higgs, βασισμένος στις εργασίες των προηγουμένων επιστημόνων και επισημαίνοντας ένα λάθος που είχε κάνει η ομάδα Goldstone, δημοσίευσε δύο διαδοχικές εργασίες του, στις οποίες εισάγοντας ένα βαθμωτό κβαντικό πεδίο στις αρχικές εξισώσεις, προσπάθησε να δείξει πώς το αυθόρμητο σπάσιμο συμμετρίας θα μπορούσε να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο τα γνωστά μέχρι τότε σωματίδια μπορούσαν να αποκτήσουν μάζα152. Η συμμετρία επικρατεί στον χώρο των σωματιδίων όσο αυτά είναι ενεργειακές οντότητες και πριν αποκτήσουν την υλική τους υπόσταση. Με το σπάσιμο της αρχικής συμμετρίας εξαιτίας του βαθμωτού πεδίου, τα σωματίδια αποκτούν μάζα χωρίς ταυτόχρονα να θίγεται η αυτοσυνέπεια της θεωρίας βαθμίδας. Η εφαρμογή του βαθμωτού πεδίου στις εξισώσεις άφηνε έναν μαθηματικό όρο ως κατάλοιπο· ο όρος αυτός χαρακτηρίστηκε ως το «εναπομείναν σωματίδιο», το οποίο δεν είναι άλλο από αυτό που αργότερα ονομάστηκε σωματίδιο Higgs153, αυτό που αλληλεπιδρώντας με τα αρχικά άμαζα – ενεργειακά σωματίδια εξηγούσε πλήρως την απόκτηση της μάζας τους. Τελικά οι Weinberg και Salam στα 1968 αποδέχτηκαν την εισαγωγή του βαθμωτού πεδίου που πρότεινε ο Higgs στις εξισώσεις τους, προκειμένου να περιγράψουν και να ερμηνεύσουν την ενοποίηση των ηλεκτρομαγνητικών με τις ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις. Η θεωρία αυτή όπως αναφέρθηκε στέφθηκε με επιτυχία τόσο στο θεωρητικό όσο και στο πειραματικό επίπεδο και εδραίωσε την αλήθεια του μοντέλου Higgs σε όλα τα άλλα σημεία, εκτός της ύπαρξης του ίδιου του σωματιδίου. Έτσι προς το παρόν τα σωματίδια Higgs είναι οι οντότητες που υπακούν στις εξισώσεις της θεωρίας και αποτελούν μια μαθηματική διέξοδο στο αδιέξοδο της προέλευσης της μάζας. Παρόλα αυτά δε νομιμοποιείται η οποιαδήποτε εκ των προτέρων βεβαιότητα για την αλήθεια του μηχανισμού. Το Καθιερωμένο Πρότυπο όμως που χρησιμοποιεί τον μηχανισμό αυτό είναι τόσο εκπληκτικά επιτυχές που θα ήταν άδικο να μην ενδιαφερθούμε να παρατηρήσουμε το σωματίδιο Higgs154. Σήμερα μετά τις πρόσφατες ανακοινώσεις για τον εντοπισμό του νέου σωματιδίου με ιδιότητες όμοιες με αυτές του Higgs απομένει ο λεπτομερής έλεγχος της απόλυτης ταυτοποίησή του.
II. Τα μαθηματικά προσόντα του μηχανισμού Higgs
Από μαθηματικής πλευράς το μοντέλο G–S–W (των Glashow, Salam και Weinberg), που προτάθηκε για την ενοποίηση των ηλεκτρομαγνητικών με τις ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις, βασίζεται στην παραδοχή ότι τα στοιχειώδη σωμάτια υπακούν σε μια συμμετρία βαθμίδας G, η οποία επιλέχθηκε να είναι το γινόμενο τριών συμμετριών (πεδίων βαθμίδας), δηλαδή:
Gs = SUc(3) x SUI(2) x UY(1)
όπου οι τρεις επιμέρους όροι SUc(3), SUI(2) και UY(1) αντιστοιχούν στις τρεις επιμέρους θεωρίες βαθμίδας που περιγράφουν τις δυνάμεις αλληλεπίδρασης. Οι ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις περιγράφονται από την SUc(3) θεωρία βαθμίδας, οι ασθενείς πυρηνικές από την SUI(2) και οι ηλεκτρομαγνητικές από την UY(1)155. Εφόσον η Gs είναι μια θεωρία βαθμίδας, όλα τα σωμάτια της θεωρίας (κβάντα των επιμέρους πεδίων βαθμίδας) έχουν αρχικά μηδενική μάζα. H Λαγκρανζιανή εξίσωση του συστήματος παραμένει αναλλοίωτη κάτω από τοπικούς μετασχηματισμούς βαθμίδας μόνο αν τα σωματίδια που περιγράφει είναι άμαζα. Στο σημείο αυτό εισήχθη ο μηχανισμός Higgs, ως επιτακτική ανάγκη να δοθεί μάζα στα διανυσματικά μποζόνια W+ , W- , Ζ0 της ασθενούς αλληλεπίδρασης, χωρίς να καταστραφεί η συμμετρία βαθμίδας. Σύμφωνα με τον Higgs, όλο το σύμπαν διαπερνάται από ένα βαθμωτό πεδίο, το οποίο αλληλεπιδρά με όλα τα σωματίδια και είναι αυτό που τους προσδίδει μάζα. Η δυναμική ενέργεια του βαθμωτού πεδίου που πρότεινε ο Higgs έχει μορφή που δίνεται από τη σχέση V=-μ^2Φ^2+λΦ^4. Η δράση αυτού του πεδίου έγκειται στη διατήρηση της συμμετρίας βαθμίδας και στην εκδήλωση του αυθόρμητου σπασίματος της συμμετρίας. Πριν από τη ρήξη της SUI(2) η συμμετρία ήταν απόλυτη, καθώς όλα τα σωματίδια ήταν άμαζα. Οι φορείς W+, W-, Ζ0 και το φωτόνιο γ της ενιαίας ηλεκτρασθενούς συμμετρίας ήταν απολύτως ισοδύναμοι, εκδηλώνοντας μόνο την ενεργειακή τους υπόσταση. Αυτό συνέβαινε όσο η θερμοκρασία του Σύμπαντος ήταν μεγαλύτερη από 10^16Κ. Καθώς όμως το Σύμπαν διαστέλλονταν, η θερμοκρασία του έπεφτε με αποτέλεσμα να σπάσει η συμμετρία κάτω από τους 10^16Κ. Τότε, οι τέσσερις φορείς «πάγωσαν» και απέκτησαν τις μάζες που μετράμε σήμερα156.
Το κρίσιμο σημείο της ιδέας που κρύβεται πίσω από την εξίσωση του βαθμωτού πεδίου Higgs είναι ότι το σημείο ελάχιστης ενέργειας του πεδίου που περιγράφει δε μηδενίζεται στην τιμή Φ=0 αλλά σε μία μη μηδενική τιμή Φ=Φο. Αυτό σημαίνει ότι το πεδίο Higgs αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη είχε μηδενική τιμή, αλλά αυτή δεν αντιστοιχούσε σε σταθερή κατάσταση λόγω του υψηλού ενεργειακού περιεχομένου της. Στην κατάσταση αυτή της πολύ μεγάλης ενεργειακής πυκνότητας τα πάσης φύσεως σωματίδια εμφάνιζαν απολύτως συμμετρική – ομοιόμορφη συμπεριφορά. Μετά από περίπου 10^(-12) δευτερόλεπτα, με την πτώση της θερμοκρασίας κάτω από τους 10^16Κ, συνέβη η αυθόρμητη ρήξη της αρχικής συμμετρίας, που οδήγησε σε «πάγωμα» του πεδίου Higgs και έτσι αυτό απέκτησε παντού σταθερή μη μηδενική τιμή157. Αυτή η μη μηδενική τιμή του πεδίου στην κατάσταση ελάχιστης ενέργειάς του είναι που δίνει τη μάζα στα πάσης φύσης σωματίδια, καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το πεδίο.
II. Τα μαθηματικά προσόντα του μηχανισμού Higgs
Από μαθηματικής πλευράς το μοντέλο G–S–W (των Glashow, Salam και Weinberg), που προτάθηκε για την ενοποίηση των ηλεκτρομαγνητικών με τις ασθενείς πυρηνικές δυνάμεις, βασίζεται στην παραδοχή ότι τα στοιχειώδη σωμάτια υπακούν σε μια συμμετρία βαθμίδας G, η οποία επιλέχθηκε να είναι το γινόμενο τριών συμμετριών (πεδίων βαθμίδας), δηλαδή:
Gs = SUc(3) x SUI(2) x UY(1)
όπου οι τρεις επιμέρους όροι SUc(3), SUI(2) και UY(1) αντιστοιχούν στις τρεις επιμέρους θεωρίες βαθμίδας που περιγράφουν τις δυνάμεις αλληλεπίδρασης. Οι ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις περιγράφονται από την SUc(3) θεωρία βαθμίδας, οι ασθενείς πυρηνικές από την SUI(2) και οι ηλεκτρομαγνητικές από την UY(1)155. Εφόσον η Gs είναι μια θεωρία βαθμίδας, όλα τα σωμάτια της θεωρίας (κβάντα των επιμέρους πεδίων βαθμίδας) έχουν αρχικά μηδενική μάζα. H Λαγκρανζιανή εξίσωση του συστήματος παραμένει αναλλοίωτη κάτω από τοπικούς μετασχηματισμούς βαθμίδας μόνο αν τα σωματίδια που περιγράφει είναι άμαζα. Στο σημείο αυτό εισήχθη ο μηχανισμός Higgs, ως επιτακτική ανάγκη να δοθεί μάζα στα διανυσματικά μποζόνια W+ , W- , Ζ0 της ασθενούς αλληλεπίδρασης, χωρίς να καταστραφεί η συμμετρία βαθμίδας. Σύμφωνα με τον Higgs, όλο το σύμπαν διαπερνάται από ένα βαθμωτό πεδίο, το οποίο αλληλεπιδρά με όλα τα σωματίδια και είναι αυτό που τους προσδίδει μάζα. Η δυναμική ενέργεια του βαθμωτού πεδίου που πρότεινε ο Higgs έχει μορφή που δίνεται από τη σχέση V=-μ^2Φ^2+λΦ^4. Η δράση αυτού του πεδίου έγκειται στη διατήρηση της συμμετρίας βαθμίδας και στην εκδήλωση του αυθόρμητου σπασίματος της συμμετρίας. Πριν από τη ρήξη της SUI(2) η συμμετρία ήταν απόλυτη, καθώς όλα τα σωματίδια ήταν άμαζα. Οι φορείς W+, W-, Ζ0 και το φωτόνιο γ της ενιαίας ηλεκτρασθενούς συμμετρίας ήταν απολύτως ισοδύναμοι, εκδηλώνοντας μόνο την ενεργειακή τους υπόσταση. Αυτό συνέβαινε όσο η θερμοκρασία του Σύμπαντος ήταν μεγαλύτερη από 10^16Κ. Καθώς όμως το Σύμπαν διαστέλλονταν, η θερμοκρασία του έπεφτε με αποτέλεσμα να σπάσει η συμμετρία κάτω από τους 10^16Κ. Τότε, οι τέσσερις φορείς «πάγωσαν» και απέκτησαν τις μάζες που μετράμε σήμερα156.
Το κρίσιμο σημείο της ιδέας που κρύβεται πίσω από την εξίσωση του βαθμωτού πεδίου Higgs είναι ότι το σημείο ελάχιστης ενέργειας του πεδίου που περιγράφει δε μηδενίζεται στην τιμή Φ=0 αλλά σε μία μη μηδενική τιμή Φ=Φο. Αυτό σημαίνει ότι το πεδίο Higgs αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη είχε μηδενική τιμή, αλλά αυτή δεν αντιστοιχούσε σε σταθερή κατάσταση λόγω του υψηλού ενεργειακού περιεχομένου της. Στην κατάσταση αυτή της πολύ μεγάλης ενεργειακής πυκνότητας τα πάσης φύσεως σωματίδια εμφάνιζαν απολύτως συμμετρική – ομοιόμορφη συμπεριφορά. Μετά από περίπου 10^(-12) δευτερόλεπτα, με την πτώση της θερμοκρασίας κάτω από τους 10^16Κ, συνέβη η αυθόρμητη ρήξη της αρχικής συμμετρίας, που οδήγησε σε «πάγωμα» του πεδίου Higgs και έτσι αυτό απέκτησε παντού σταθερή μη μηδενική τιμή157. Αυτή η μη μηδενική τιμή του πεδίου στην κατάσταση ελάχιστης ενέργειάς του είναι που δίνει τη μάζα στα πάσης φύσης σωματίδια, καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το πεδίο.
ΣΧΗΜΑ 3
Στα συνήθη κβαντικά πεδία δυνάµεων η κατάσταση ελάχιστης ενέργειας (που ισοδυναµεί µε το κενό) αντιστοιχεί σε µηδενική τιµή του πεδίου (σχήµα α). Το πεδίο Higgs στην κατάσταση µηδενικής ενέργειας παίρνει µη µηδενική τιµή, δηλαδή το κενό είναι γεµάτο από το πεδίο Higgs που έχει σταθερή µη µηδενική τιµή. Η κατάσταση (α) ισχύει όταν η θερµοκρασία του Σύµπαντος είναι αρκούντως µεγάλη (kT>>250GeV, k=σταθερά Boltzman). Όταν αυτή πέσει κάπως (kT<<250gev p="">
Το πεδίο Higgs όπως φαίνεται και στο σχήµα 3 διαφοροποιείται από τα συνηθισµένα πεδία δυνάµεων σε κάποια βασικά σηµεία. Η κβαντική θεωρία πεδίου (QFT) προβλέπει ότι σε κατάσταση κενού, που αντιστοιχεί σε µηδενική τιµή ενέργειας, τα πεδία παίρνουν µηδενική τιµή (σχήµα 3α). Το πεδίο Higgs αντίθετα, παίρνει µη µηδενική τιµή στην κατάσταση ελάχιστης ενέργειας, πράγµα που σηµαίνει πως το κενό είναι γεµάτο από το πεδίο αυτό· βρίσκεται παντού µέσα στο χώρο και αποτελεί ένα σταθερό υπόβαθρό του (σχήµα 3β). Έτσι, λόγω της ιδιαιτερότητας του πεδίου και το σωµατίδιο Higgs έχει ιδιαίτερες ιδιότητες και συµπεριφορά· έχει µηδενικό ηλεκτρικό φορτίο, σε αντίθεση µε όλα τα άλλα γνωστά στοιχειώδη σωµατίδια, και µηδενική ιδιοπεριστροφή (spin), σε αντίθεση µε όλα τα µποζόνια που είναι φορείς των υπόλοιπων πεδίων. Αυτές οι «µηδενικές» ιδιότητες σχετίζονται µε το γεγονός ότι πολλά σωµατίδια Higgs, οµοιόµορφα κατανεµηµένα µέσα στο χώρο, συνθέτουν το πεδίο Higgs σαν ένα πλέγµα, το συµπύκνωµα Higgs, το οποίο αισθανόµαστε ως κενότητα ή καθαρό κενό. Αν και τα µεµονωµένα σωµατίδια Higgs είναι εξαιρετικά ασταθή, µία οµοιόµορφη κατανοµή τους σταθεροποιείται µέσω αµοιβαίων αλληλεπιδράσεών τους. Ορατά σωµατίδια Higgs είναι διαταραχές πάνω σ’ αυτό το ομοιόμορφο φόντο158. Με πιο απλά λόγια, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κενό στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου άδειο αλλά γεμάτο από το πεδίο Higgs που «υφαίνεται» από τα σωματίδια Higgs· οι ιδιότητές τους είναι τέτοιες, ώστε τους επιτρέπουν την κατασκευή αυτού του ομοιόμορφου πλέγματος – συμπυκνώματος. Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των σωματιδίων είναι τέτοιες που εμποδίζουν τα μεμονωμένα σωματίδια να εξέλθουν του πλέγματος και να παρατηρηθούν ως ελεύθερα. Στον LHC, δίνοντας πολύ μεγάλες ενέργειες, διεγείρουμε το πλέγμα και αποσπούμε κάποια από αυτά τα σωματίδια. Ο εξαιρετικά μικρός χρόνος ζωής τους μας υποχρεώνει να τα εντοπίσουμε από τις διαδικασίες διάσπασής τους ή όπως αλλιώς αποκαλούνται τα κανάλια διάσπασής τους (decay modes). Αυτά τα κανάλια διάσπασης είναι χαρακτηριστικά για κάθε ασταθές σωματίδιο και αποτελούν κατά κάποιον τρόπο την «υπογραφή»159 του σωματιδίου. Έτσι η ταυτοποίηση πολλών σωματιδίων όπως και του Higgs είναι υποχρεωτικό να γίνει μέσα από αυτές τις «υπογραφές». Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η ανακάλυψη του νέου σωματιδίου, που ανακοινώθηκε τον περασμένο Ιούλιο (2012), δεν είναι ακόμη απολύτως βέβαιη· αναμένεται αφενός να γίνει η ταυτοποίηση από το σύνολο των υπογραφών – καναλιών διάσπασης που προβλέπει η θεωρία και αφετέρου θα πρέπει το νέο σωματίδιο για να ταυτοποιηθεί με απόλυτο τρόπο ως το σωματίδιο Higgs να μη δώσει και κάποιες υπογραφές διαφορετικές από αυτές που προβλέπει η θεωρία.
Το πεδίο Higgs όπως φαίνεται και στο σχήµα 3 διαφοροποιείται από τα συνηθισµένα πεδία δυνάµεων σε κάποια βασικά σηµεία. Η κβαντική θεωρία πεδίου (QFT) προβλέπει ότι σε κατάσταση κενού, που αντιστοιχεί σε µηδενική τιµή ενέργειας, τα πεδία παίρνουν µηδενική τιµή (σχήµα 3α). Το πεδίο Higgs αντίθετα, παίρνει µη µηδενική τιµή στην κατάσταση ελάχιστης ενέργειας, πράγµα που σηµαίνει πως το κενό είναι γεµάτο από το πεδίο αυτό· βρίσκεται παντού µέσα στο χώρο και αποτελεί ένα σταθερό υπόβαθρό του (σχήµα 3β). Έτσι, λόγω της ιδιαιτερότητας του πεδίου και το σωµατίδιο Higgs έχει ιδιαίτερες ιδιότητες και συµπεριφορά· έχει µηδενικό ηλεκτρικό φορτίο, σε αντίθεση µε όλα τα άλλα γνωστά στοιχειώδη σωµατίδια, και µηδενική ιδιοπεριστροφή (spin), σε αντίθεση µε όλα τα µποζόνια που είναι φορείς των υπόλοιπων πεδίων. Αυτές οι «µηδενικές» ιδιότητες σχετίζονται µε το γεγονός ότι πολλά σωµατίδια Higgs, οµοιόµορφα κατανεµηµένα µέσα στο χώρο, συνθέτουν το πεδίο Higgs σαν ένα πλέγµα, το συµπύκνωµα Higgs, το οποίο αισθανόµαστε ως κενότητα ή καθαρό κενό. Αν και τα µεµονωµένα σωµατίδια Higgs είναι εξαιρετικά ασταθή, µία οµοιόµορφη κατανοµή τους σταθεροποιείται µέσω αµοιβαίων αλληλεπιδράσεών τους. Ορατά σωµατίδια Higgs είναι διαταραχές πάνω σ’ αυτό το ομοιόμορφο φόντο158. Με πιο απλά λόγια, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κενό στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου άδειο αλλά γεμάτο από το πεδίο Higgs που «υφαίνεται» από τα σωματίδια Higgs· οι ιδιότητές τους είναι τέτοιες, ώστε τους επιτρέπουν την κατασκευή αυτού του ομοιόμορφου πλέγματος – συμπυκνώματος. Οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των σωματιδίων είναι τέτοιες που εμποδίζουν τα μεμονωμένα σωματίδια να εξέλθουν του πλέγματος και να παρατηρηθούν ως ελεύθερα. Στον LHC, δίνοντας πολύ μεγάλες ενέργειες, διεγείρουμε το πλέγμα και αποσπούμε κάποια από αυτά τα σωματίδια. Ο εξαιρετικά μικρός χρόνος ζωής τους μας υποχρεώνει να τα εντοπίσουμε από τις διαδικασίες διάσπασής τους ή όπως αλλιώς αποκαλούνται τα κανάλια διάσπασής τους (decay modes). Αυτά τα κανάλια διάσπασης είναι χαρακτηριστικά για κάθε ασταθές σωματίδιο και αποτελούν κατά κάποιον τρόπο την «υπογραφή»159 του σωματιδίου. Έτσι η ταυτοποίηση πολλών σωματιδίων όπως και του Higgs είναι υποχρεωτικό να γίνει μέσα από αυτές τις «υπογραφές». Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η ανακάλυψη του νέου σωματιδίου, που ανακοινώθηκε τον περασμένο Ιούλιο (2012), δεν είναι ακόμη απολύτως βέβαιη· αναμένεται αφενός να γίνει η ταυτοποίηση από το σύνολο των υπογραφών – καναλιών διάσπασης που προβλέπει η θεωρία και αφετέρου θα πρέπει το νέο σωματίδιο για να ταυτοποιηθεί με απόλυτο τρόπο ως το σωματίδιο Higgs να μη δώσει και κάποιες υπογραφές διαφορετικές από αυτές που προβλέπει η θεωρία.
Σημειώσεις
141. Βλ. Frank Wilczek, όπ. παρ. σελ. 95.
142. Τράκας Ν., Τι είναι, επί τέλους, αυτό το σωματίδιο higgs; http://www.physics.ntua.gr/POPPHYS/articles/higgs.html
143. Γούναρης Γεώργιος, Τι ελπίζουμε από τον μεγάλο επιταχυντή στο CERN, σελ. 4, στη
144. Στην Κλασική Φυσική ένα e− με ακτίνα re θα είχε μάζα me≈a/re που θα απειριζόταν
«ταχύτατα» καθώς re→ 0. Στην Κβαντική Φυσική η μάζα του ηλεκτρονίου συμπεριφέρεται
ως me∼αln(1/re), απειριζομένη μόνο λογαριθμικά, καθώς re→0. Ο λογαριθμικός απειρισμός
είναι «ήπιος» και καθιστά συνεπή τη μαθηματική θεωρία της Κβαντικής Φυσικής. Βλ.
Γούναρης Γεώργιος, Τι ελπίζουμε από τον μεγάλο επιταχυντή στο CERN, όπ. παρ., σελ. 4.
145. Όπ. παρ., Τράκας Ν., Τι είναι, επί τέλους, αυτό το σωματίδιο higgs;
146. Γούναρης Γεώργιος, Τι ελπίζουμε από τον μεγάλο επιταχυντή στο CERN, όπ. παρ., σελ. 5.
147. Όπου R είναι η εμβέλεια της δύναμης, ħ μία σταθερά, m η μάζα του σωματιδίου φορέα
της δύναμης και c η ταχύτητα του φωτός στο κενό. Βλ. Αργύρη Νικολαΐδη, Στοιχειώδη
Σωμάτια, Α΄ Τεύχος, Έκδοση Β΄, Εκδόσεις Αϊβαζής, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 17 – 20.
148. Όπ. παρ., Τράκας Ν., Τι είναι, επί τέλους, αυτό το σωματίδιο higgs;
149. Dynamical model of elementary particles based on an analogy with superconductivity. Y. Nambu, G. Jona–Lasinio, Phys. Rev. v. 122, No 1, pages 345–358, (1961).
150. Broken Symmetries, Goldstone,J., Salam,A., Weinberg,S., Phys. Rev. v. 127, No 3, pages 965– 970, (1962).
151. Broken Symmetry and the Mass of Gauge Vector Mesons, Englert F., Brout R., Phys. Rev. Lett., v. 13, No 9, pages 321–323 (1964).
152. Broken Symmetries, Massless Particles and Gauge Fields, Higgs P., Physics Letters, v. 12, No 2, pages 132–133, (1964). Broken Symmetry and the Masses of Gauge Bosons, Higgs P., Phys. Rev. Lett., v. 13, No 16, pages 508–509, (1964).
154. Όπ. παρ., Τράκας Ν., Τι είναι, επί τέλους, αυτό το σωματίδιο higgs;
155. Η SUc(3) είναι η ειδική μοναδιακή συμμετρία στις τρεις διαστάσεις, διέπει τις ισχυρές αλληλεπιδράσεις, σχετίζεται με τον κβαντικό αριθμό χρώμα και χαρακτηρίζεται από n^2–1=3^2-1=8 γεννήτορες που αντιστοιχούν στα 8 γκλουόνια gi. Η συμμετρία έγκειται στην πλήρη ταύτιση αδρονίων μετά την αλλαγή των χρωμάτων τους, αρκεί και ο νέος συνδυασμός να είναι άχρωμος, όπως π.χ. το p+(urugub) ταυτίζεται με το p+(ugubur).
Η SUI(2) είναι η ειδική μοναδιακή συμμετρία στις δύο διαστάσεις, διέπει τις ασθενείς αλληλεπιδράσεις, σχετίζεται με τον κβαντικό αριθμό ασθενές ισοτοπικό spin ΙW και χαρακτηρίζεται από n^2–1=2^2-1=3 γεννήτορες που αντιστοιχούν στα W+, W- και W3 (με φορτία +1, -1 και 0 αντίστοιχα).
Η UY(1) συμμετρία αντιστοιχεί σε απλό πολλαπλασιασμό με μια βαθμωτή συνάρτηση (Αβελιανή συμμετρία), διέπει τις Η/Μ αλληλεπιδράσεις και χαρακτηρίζεται από 1 γεννήτορα Υ και ένα σωμάτιο βαθμίδας Β, που είναι ηλεκτρικά ουδέτερο. (Τα Η/Μ φαινόμενα εξαρτώνται από διαφορές δυναμικού και όχι από τις απόλυτες τιμές τους. Έτσι ένα πείραμα σε ένα εργαστήριο δεν θα επηρεαστεί αν τεθεί όλο το εργαστήριο κάτω από ένα δυναμικό V). Βλ. Ι. . Βέργαδος, Η. Τριανταφυλλόπουλος, όπ. παρ., σελ. 89.
155. Η SUc(3) είναι η ειδική μοναδιακή συμμετρία στις τρεις διαστάσεις, διέπει τις ισχυρές αλληλεπιδράσεις, σχετίζεται με τον κβαντικό αριθμό χρώμα και χαρακτηρίζεται από n^2–1=3^2-1=8 γεννήτορες που αντιστοιχούν στα 8 γκλουόνια gi. Η συμμετρία έγκειται στην πλήρη ταύτιση αδρονίων μετά την αλλαγή των χρωμάτων τους, αρκεί και ο νέος συνδυασμός να είναι άχρωμος, όπως π.χ. το p+(urugub) ταυτίζεται με το p+(ugubur).
Η SUI(2) είναι η ειδική μοναδιακή συμμετρία στις δύο διαστάσεις, διέπει τις ασθενείς αλληλεπιδράσεις, σχετίζεται με τον κβαντικό αριθμό ασθενές ισοτοπικό spin ΙW και χαρακτηρίζεται από n^2–1=2^2-1=3 γεννήτορες που αντιστοιχούν στα W+, W- και W3 (με φορτία +1, -1 και 0 αντίστοιχα).
Η UY(1) συμμετρία αντιστοιχεί σε απλό πολλαπλασιασμό με μια βαθμωτή συνάρτηση (Αβελιανή συμμετρία), διέπει τις Η/Μ αλληλεπιδράσεις και χαρακτηρίζεται από 1 γεννήτορα Υ και ένα σωμάτιο βαθμίδας Β, που είναι ηλεκτρικά ουδέτερο. (Τα Η/Μ φαινόμενα εξαρτώνται από διαφορές δυναμικού και όχι από τις απόλυτες τιμές τους. Έτσι ένα πείραμα σε ένα εργαστήριο δεν θα επηρεαστεί αν τεθεί όλο το εργαστήριο κάτω από ένα δυναμικό V). Βλ. Ι. . Βέργαδος, Η. Τριανταφυλλόπουλος, όπ. παρ., σελ. 89.
156. Βλ. Penrose Roger, όπ. παρ., σελ. 643.
157. Βλ. Penrose Roger, όπ. παρ., σελ. 643 – 644.
158. Frank Wilczek, The Higgs boson explained, στην ηλεκτρονική διεύθυνση
http://www.pbs.org/wgbh/nova/physics/blog/2012/06/the-higgs-boson-explained/
159. Διονύσης Π. Σιμόπουλος, Διευθυντής Ευγενιδείου Πλανηταρίου, Αυτός ο Κόσμος ο
Μικρός, ο Μέγας…, http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_04/07/2012_450457
H ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘ'ΟΜΟΙΩΣΙΝ, Η ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. ΕΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ.
ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΣΑΝ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ, ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ.
ΤΟ ΣΩΜΑ ΟΜΩΣ ΜΟΙΡΑΙΩΣ ΠΑΡΕΔΟΘΗ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΜΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ. ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΘΕΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ, ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΤΥΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟΠΟΝ ΨΥΧΗΣ, ΤΟ ΣΩΜΑ ΠΛΕΟΝ ΡΙΧΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ(ΜΗΔΕ-ΕΝ) ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΝΤΛΗΣΕΙ ΝΟΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΡΟΣΩΠΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΥΛΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, ΖΩΝΤΑΣ ΑΝΑΓΚΑΙΩΣ ΣΤΟ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ.
Η ΚΟΙΝΗ, ΜΙΑ, ΟΥΣΙΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ ΣΑΝ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΥΛΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ "ΥΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΟΥΣΑΝ" ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ-ΦΥΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ. ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΝΟΥΝ Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΥΣΙΑ, ΒΑΡΕΤΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΑ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΘΕΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, ΤΟ SPIRIT ΤΗΣ ΚΟΚΑ-ΚΩΛΑΣ.
157. Βλ. Penrose Roger, όπ. παρ., σελ. 643 – 644.
158. Frank Wilczek, The Higgs boson explained, στην ηλεκτρονική διεύθυνση
http://www.pbs.org/wgbh/nova/physics/blog/2012/06/the-higgs-boson-explained/
159. Διονύσης Π. Σιμόπουλος, Διευθυντής Ευγενιδείου Πλανηταρίου, Αυτός ο Κόσμος ο
Μικρός, ο Μέγας…, http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_04/07/2012_450457
H ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘ'ΟΜΟΙΩΣΙΝ, Η ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. ΕΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ.
ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΣΑΝ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ, ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ.
ΤΟ ΣΩΜΑ ΟΜΩΣ ΜΟΙΡΑΙΩΣ ΠΑΡΕΔΟΘΗ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΜΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ. ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΘΕΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ, ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΤΥΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟΠΟΝ ΨΥΧΗΣ, ΤΟ ΣΩΜΑ ΠΛΕΟΝ ΡΙΧΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ(ΜΗΔΕ-ΕΝ) ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΝΤΛΗΣΕΙ ΝΟΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΡΟΣΩΠΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΥΛΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, ΖΩΝΤΑΣ ΑΝΑΓΚΑΙΩΣ ΣΤΟ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ.
Η ΚΟΙΝΗ, ΜΙΑ, ΟΥΣΙΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ ΣΑΝ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΥΛΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ "ΥΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΟΥΣΑΝ" ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ-ΦΥΣΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ. ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΝΟΥΝ Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΥΣΙΑ, ΒΑΡΕΤΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΑ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΘΕΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, ΤΟ SPIRIT ΤΗΣ ΚΟΚΑ-ΚΩΛΑΣ.
14 σχόλια:
Σε αυτό το τμήμα της εργασίας του κ.Τακαρίδη η πιο σημαντική παράγραφος είναι αυτή που περιγράφει την γραφική παράσταση: "Το κρίσιμο σημείο της ιδέας που κρύβεται πίσω από την εξίσωση του βαθμωτού πεδίου Higgs, είναι ότι το σημείο ελάχιστης ενέργειας του πεδίου που περιγράφει δε μηδενίζεται στην τιμή Φ=0 αλλά σε μία μη μηδενική τιμή Φ=Φο. Αυτό σημαίνει ότι το πεδίο Higgs αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη είχε μηδενική τιμή, αλλά αυτή δεν αντιστοιχούσε σε σταθερή κατάσταση λόγω του υψηλού ενεργειακού περιεχομένου της. Στην κατάσταση αυτή της πολύ μεγάλης ενεργειακής πυκνότητας τα πάσης φύσεως σωματίδια εμφάνιζαν απολύτως συμμετρική – ομοιόμορφη συμπεριφορά. Μετά από περίπου 10^(-12) δευτερόλεπτα, με την πτώση της θερμοκρασίας κάτω από τους 10^16Κ, συνέβη η αυθόρμητη ρήξη της αρχικής συμμετρίας, που οδήγησε σε «πάγωμα» του πεδίου Higgs και έτσι αυτό απέκτησε παντού σταθερή μη μηδενική τιμή. Αυτή η μη μηδενική τιμή του πεδίου στην κατάσταση ελάχιστης ενέργειάς του είναι που δίνει τη μάζα στα πάσης φύσης σωματίδια, καθώς αυτά αλληλεπιδρούν με το πεδίο. Στα συνήθη κβαντικά πεδία δυνάµεων η κατάσταση ελάχιστης ενέργειας (που ισοδυναµεί µε το κενό) αντιστοιχεί σε µηδενική τιµή του πεδίου Το πεδίο Higgs στην κατάσταση µηδενικής ενέργειας παίρνει µη µηδενική τιµή, δηλαδή το κενό είναι γεµάτο από το πεδίο Higgs που έχει σταθερή µη µηδενική τιµή. Με πιο απλά λόγια, αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κενό στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου άδειο αλλά γεμάτο από το πεδίο Higgs που «υφαίνεται» από τα σωματίδια Higgs, πολλά σωµατίδια Higgs, οµοιόµορφα κατανεµηµένα µέσα στο χώρο, συνθέτουν το πεδίο Higgs σαν ένα πλέγµα, το συµπύκνωµα Higgs, το οποίο αισθανόµαστε ως κενότητα ή καθαρό κενό..."
Αυτό το "κενό" ,που τελικά δεν είναι κενό, αλλά το πεδίο Higgs με φορείς του τα σωματίδια Higgs, αλληλεπιδρά με τα σωματίδια και αναλόγως με τα δικά τους χαρακτηριστικά (spin, φορτίο κτλ) τους "δίνει" την μάζα που έχει το καθένα και την "υλικότητα" που έχουν. Κάποια άλλα, όπως τα φωτόνια, οι φορείς του φωτός των άστρων όπως ο Ήλιος μας (δηλ. πυρηνικές συντήξεις υδρογόνο, μην πάει ο νους μας σε...άλλο Φως) δεν αλληλεπιδρούν με τα σωματίδια Higgs και έτσι μένουν άμαζα και άρα άυλα. Αυτό λοιπόν περιγράφει αυτή η θεωρία σε γενικές γραμμές. Τίποτε άλλο...
Η ονομασία: "το σωματίδιο του Θεού" για το σωματίδιο Higgs είναι βλακωδώς λανθασμένη. Δεν ανακαλύφθηκε τίποτα σχετικό με το Θεό κι ούτε το σωματίδιο αυτό είναι του Θεού, ή μάλλον, είναι του Θεού, όπως όλα τα άλλα. Το μποζόνιο αυτό, πήρε το όνομά του από τον Βρετανό καθηγητή φυσικής Peter Higgs, ο οποίος πρότεινε την ύπαρξή του. Θεωρήθηκε τόσο σημαντικό, που σε βιβλίο που έγραψε για αυτό ο Leon Lederman του έδωσε τον τίτλο "The God Particle" (To Σωματίδιο Θεός). Πολλοί επιστήμονες διαφώνησαν με την εκλαϊκευμένη ονομασία, αλλά αυτή ως "πιασάρικη" επικράτησε στα ΜΜΕ. Στα μίντια της Ελλάδας όμως το Σωματίδιο Θεός έγινε το Σωματίδιο του Θεού με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κάποιοι "τσίμπησαν" χωρίς ιδιαίτερο λόγο, και άρχισαν την παραφιλολογία οι άθεοι, για την μη ύπαρξη Θεού, ή τους εξορκισμούς για τα πειράματα στο Cern κάποιοι άλλοι. Εννοείται πως η μετάφραση θα ήταν σωστή μόνο αν η αρχική φράση είχε απόστροφο και τελικό σίγμα στη λέξη God (δηλαδή αν ήταν God's Particle). Να σημειωθεί επίσης ότι ο συγγραφέας είχε βάλει τίτλο στο βιβλίο που καμία σχέση με τον Θεό δεν είχε: το είχε ονομάσει "God-damn Particle" (Καταραμένο στοιχείο), επειδή ήταν τόσο εκνευριστικά δύσκολο να αποδειχτεί, αλλά ο εκδότης ντράπηκε να χρησιμοποιήσει τον τίτλο και κατέληξαν μαζί (ο εκδότης με τον συγγραφέα) στο "Το Σωματίδιο Θεός". Εάν δεν υπήρχε αυτός ο τίτλος του βιβλίου για το σωματίδιο Higgs (όχι από τους επιστήμονες αλλά από τον συγγραφέα), οι υπόλοιποι, μη ειδικευμένοι σε αυτά, δεν θα είχαμε να λέμε, όπως δεν ασχολούμαστε με τόσα άλλα σωματίδια που η συμπεριφορά τους προβληματίζει αρκετά τους επιστήμονες, όπως το νετρίνο.
Μόνον εφόσον ισχύει η μεγάλη έκρηξη. Εφόσον δέν υπάρχει ψυχή καί η θερμότης είναι ο συμπαντικός ρυθμιστής. Θέματα τά οποία αναπτύχθηκαν πλήρως από τούς προσωκρατικούς καί απορρίφθηκαν από τήν φιλοσοφία σάν βάρβαρη σκέψη. Αναγκάζοντας τόν Γιανναρά, οπαδό τού υλισμού αλλά όχι τού διαλεκτικού υλισμού,νά ισχυρισθεί ότι δέν υπάρχει ψυχή, είναι μιά επινόηση τού Σωκράτη.
Βλέπουμε ψύχραιμα τα πράγματα.Υπάρχουν κι άλλες θεωρίες. Το σύμπαν υπάρχει αιώνια, και επομένως δεν έγινε ποτέ μια Μεγάλη Έκρηξη που το δημιούργησε, συμπεραίνει ένα νέο μοντέλο που ανέπτυξαν δύο φυσικοί από το πανεπιστήμιο της Μπένχα στη Αίγυπτο και του Λέθμπριτζ στον Καναδά. Η γενική πεποίθηση για την ηλικία του σύμπαντος είναι πως ανέρχεται στα 13,8 δισ. χρόνια, όπως υπολογίζεται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας. Τότε, ένα σημείο με άπειρη πυκνότητα, γνωστό ως μοναδικότητα (singularity), άρχισε να διαστέλλεται με τη Μεγάλη Έκρηξη, δημιουργώντας έτσι εξελισσόμενο τον κόσμο που μας περιβάλλει. Παρόλο που ένα τέτοιο φαινόμενο προκύπτει απευθείας από τους νόμους της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, μερικοί επιστήμονες το θεωρούν προβληματικό, επειδή τα μαθηματικά μπορούν να εξηγήσουν τι συνέβη αμέσως μετά στη μοναδικότητα – και όχι τη χρονική στιγμή «μηδέν» ή νωρίτερα από τη Μεγάλη Έκρηξη.
«Πρόκειται για το πιο σοβαρό πρόβλημα της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, αφού κάνει τους νόμους της φυσικής να παρουσιάζουν ασυνέχεια», λέει χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα Phys.org ο Αχμέτ Φαράζ Αλί, φυσικός από το Πανεπιστήμιο Μπένχα και ένας από τους συγγραφείς του άρθρου.
Αντίθετα, το μοντέλο των δύο επιστημόνων επιλύει αυτό το πρόβλημα, αφού σύμφωνα με αυτό το σύμπαν δεν έχει χρονική αρχή και τέλος. Επομένως, καταργεί ουσιαστικά τη Μεγάλη Έκρηξη. Οι δύο φυσικοί τονίζουν με έμφαση πως το μοντέλο τους δεν δημιουργήθηκε ad hoc, σε μία προσπάθεια να παρακαμφθεί η ιδέα της Μεγάλης Έκρηξης της μοναδικότητας.
Για την κατασκευή του, βασίσθηκαν στην ιδέα των κβαντικών τροχιών, που διατύπωσε τη δεκαετία του ’50 ο θεωρητικός φυσικός και φιλόσοφος Ντέιβιντ Μπομ, καταλήγοντας έτσι σε κβαντικές διορθώσεις των εξισώσεων Φρίντμαν, οι οποίες περιγράφουν τη διαστολή του σύμπαντος στα πλαίσια της γενικής θεωρίας της σχετικότητας.
Πάντως, πέρα από το ότι δεν περιλαμβάνει τη Μεγάλη Έκρηξη μιας μοναδικότητας ως αρχής του σύμπαντος, το νέο μοντέλο αποκλείει επίσης ότι το σύμπαν θα αρχίσει να συρρικνώνεται, καταλήγοντας σε ένα σημείο άπειρης πυκνότητας.
Με κοσμολογικούς όρους, οι κβαντικές διορθώσεις «μεταφράζονται» σε μία κοσμολογική σταθερά, η οποία που δεν χρειάζεται την ύπαρξη της σκοτεινής ενέργειας για να δικαιολογηθεί. Επίσης, οι προβλέψεις του μοντέλου συμφωνούν με την κοσμολογική σταθερά και την πυκνότητα του σύμπαντος, όπως προκύπτουν από τις παρατηρήσεις.
Με φυσικούς όρους, το μοντέλο περιγράφει το σύμπαν σαν να κατακλύζεται από ένα κβαντικό ρευστό. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το ρευστό αυτό πιθανόν αποτελείται από βαρυτόνια , υποθετικά σωματίδια χωρίς μάζα που αναλαμβάνουν να «μεταφέρουν» τις δυνάμεις ανάμεσα σε δύο σώματα που αλληλεπιδρούν. Αν υπάρχουν, τα βαρυτόνια θεωρείται πως θα παίξουν κεντρικό ρόλο σε μια θεωρία κβαντικής βαρύτητας.
Μιά χαρά λοιπόν... και άσε τον Γιανναράνα λέει τα δικά του...
Γιατί η ψυχή πού είναι; Η δημιουργία τού σύμπαντος δέν εννοεί καθόλου τήν δημιουργία τής ζωής.
Δέν ταυτίζονται. Εσένα τί σούδωσε η γνώση τής σημερινής φυσικής;
Η φυσική προσφέρει μια προσωρινή και διαψεύσιμη, παρ’ όλα αυτά όμως ορθολογική, προσέγγιση της φύσης της φυσικής πραγματικότητας.
Η φύση μέρος τής οποίας είναι ο άνθρωπος γεννά Η σύγχρονη φυσική δέν ασχολείται μέ τήν φύση. Η ανθρώπινη φύση γεννά επίσης εν καλώ. Γίγνεται.Η καινή εν Κυρίω φύσις, υιοθετείται καί γένοιται κατά τό ρήμα Του.Η μαθηματική λογική δέν ισχύει στό έσω άνθρωπο. Παληά ακούγαμε ότι τό πάθος Σέρν πλοίο. Σήμερα τό ίδιο πάθος μαθαίνουμε Σέρν τό Σύμπαν.(Γιά νά μήν μάς αρπάξει η σοβαρότης)
Οι νέες ανακαλύψεις στον μικρόκοσμο έδειξαν ότι καθώς περνούμε από τον κόσμο της κλίμακας που ζούμε, όπου κυριαρχεί στην επεξήγηση η Νευτώνεια Μηχανική, στο εσωτερικό της σύστασης του ατόμου, δεν έχουμε να κάνουμε μόνον με μια αλλαγή στο μέγεθος των αντικειμένων. Κβαντικά άλματα, μεταπτώσεις, ασυνεχές, χαρακτήρες διττής φύσης σωματιδίων κτλ. Τα αποτελέσματα της πειραματικής έρευνας, είχαν δραματικές επιπτώσεις στον τρόπο με τον οποίο οι επιστήμονες προσπάθησαν να προσεγγίσουν και να κατανοήσουν τον φυσικό κόσμο. Παρακολουθούν γεννήσεις νέων σωματιδίων, εξαϋλώσεις άλλων, γεννήσεις και θάνατο αστέρων, νεκρούς αστέρες, κόκκινους γίγαντες, ερυθρούς νάνους και τόσα άλλα. Και έχουν δουλέψει σκληρά και οι περισσότεροι τίμια για την μελέτη όλων αυτών των φαινομένων. Η σύγχρονη φυσική λοιπόν ασχολείται με την φύση, σε ένα ποιοτικά διαφορετικό επίπεδο φυσικής πραγματικότητας, όπου η ύλη εμφανίζει "παράξενες" ιδιότητες και τρόπους συμπεριφοράς δύσκολο στην κατανόηση και παρεξηγημένο από αρκετούς. Την παρακολουθούμε με αρκετό ενδιαφέρον.
Φίλε Νίκο η Φύση δέν είναι η ύλη. Καί ακόμη πιό σοβαρό αυτό τό ποιοτικά διαφορετικο επίπεδο κατασκευάζεται. Τί ελπίζουν νά βρούν; Δές πού εμφανίζεται στήν ανθρώπινη ιστορία η μάζα. Σέ έναν μεγάλο σεισμό, σέ μιά επανάσταση, σέ μιά φωτιά, όπου οι άνθρωποι πέφτουν στό κενό κυνηγημένοι από τόν πανικό. Υπάρχει ένα στοιχείο τό οποίο μεταμορφώνει τήν μεγάλη ποσότητα ενέργειας σέ μάζα. Εκρήξεις θυμού, εκτρώσεις. δολοφονίες. λεηλασίες, μάστιγες, ανεμοστρόβιλοι. Είναι τό κακό φίλε. Ανεξήγητο όπως καί τό αγαθό. Οι ελληνικοί πολιτισμοί ερεύνησαν τό αγαθό γιά ευνόητους λόγους. Πώς νά ερευνηθεί τό κακό; Γιά ποιό λόγο;Ας σκεφθούμε επίσης καί τήν αποτροπή τών σοφών καί τών Αγίων.Μήν κοιτάζετε τόν ουρανό από εκεί θάρθει τό κακό. Οι άκτιστες ενέργειες, η Πρόνοια η οποία κινεί τήν δημιουργία δέν ενυλώνουν, εξαυλώνουν.Διότι η ύλη πού χρησιμοποιήθηκε στήν δημιουργία τού έσω ανθρώπου δέν είναι γή, ούτε μάζα.Ο Κύριος λέει ο Αγιος Χρυσόστομος πήρε ύλη από τήν γή, ότι πολυτιμότερο διαθέτει η γή. Πού πάει όλη αυτή η ενέργεια η οποία δημιουργείται αενάως στούς γαλαξίες;
Διαβάζοντας το απόσπασμα της εργασίας του κ.Τακαρίδη προσπάθησα, με τρόπο απλό, να κατανοήσω τα γραφόμενα του συγκεκριμένου αποσπάσματος. Αυτά που αναφέρεις,είναι ίσως μεγάλες αλήθειες, που όμως δεν δύναμαι να τις συνδέσω με τα πειράματα, τις ανακαλύψεις, ή τις νέες θεωρίες για στοιχειώδη σωματίδια και πεδία που αναφέρει το άρθρο. Προσπάθησα να κατανοήσω την εξαϋλωση κατά την σύγκρουση μποζονίων. Σε καμία περίπτωση δεν το συνέδεσα με την εξαϋλωση των ακτίστων ενεργειών που διάβασα στο τελευταίο σχόλιο: "Οι άκτιστες ενέργειες, η Πρόνοια η οποία κινεί τήν δημιουργία δέν ενυλώνουν, εξαυλώνουν". Ούτε φυσικά αμφισβητώ τα γραφόμενα σου για την δημιουργία τού έσω ανθρώπου, αλλά ούτε και βρήκα κάτι σχετικό στο άρθρο ώστε να γράψω κάτι. Την ανάρτηση την μελετώ στο πλαίσιο, όπως είπα και πριν, μιας προσωρινής ίσως και διαψεύσιμης, παρ’ όλα αυτά όμως ορθολογικής, προσέγγισης της σύστασης και του τρόπου συμπεριφοράς των στοιχείων της ύλης της φυσικής πραγματικότητας, του κόσμου που μας περιβάλλει. Στα σχόλια σου, με τα οποία δεν διαφωνώ, διακρίνω μια βαθύτερη προσέγγιση πάνω στο θέμα...Άλλο εντελέχεια και άλλο ενδελέχεια...
Τό άρθρο έχει σάν στόχο μιά σύνθεση η οποία υποτίθεται θά πλησιάσει τήν αντίθεση αυτής τής επιστήμης μέ τήν ορθόδοξη θεολογία. Κατανοώ πολύ καλά τήν προσπάθειά σου καί τήν προσφορά σου αλλά επιμένω ότι η βαρύτητα δέν αποτελεί τήν βασική δύναμη τής φύσης. Η εκ τού μηδενός δημιουργία σημαίνει ότι δέν υπήρχε τό μηδέν καί ακολούθησε η δημιουργία.Τό μηδέν εμφανίζεται λογικώς τής δημιουργίας ένεκεν. Παρομοίως ο Κύριος δημιούργησε τίς αγγελικές δυνάμεις καί τόν νοητό κόσμο καί ένεκεν αυτών τό πνεύμα εφέρετο υπεράνω τού σκότους τής αβύσσου.Είναι ακριβώς τό αντικείμενο τής συγχρόνου φυσικής. Η σύγχρονη φυσική είναι μιά συνεχής επανάσταση. Εναντίον; Σκέψου ότι οι Ελληνες γνώριζαν τήν περιστροφή τής γής γύρω από τόν ήλιο αλλά δέν διαλύθηκαν από τό σόκ. Η ουσία δέν γνωρίζεται. Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί. Η σημερινή φυσική ερευνά τόν θεό πρίν από τόν θεό, εξελίσσοντας τήν γραμμή τών γνωστικών οι οποίοι κατασκεύασαν έναν θεό μετά τόν θεό. Καί απορούμε μέ τό παλληκάρι τό οποίο κοπίασε τόσο μέ τήν οντολογία τού νού γιά νά τήν ξεχάσει μέσα σέ ένα χρόνο. Είναι μιά προειδοποίηση γιά όλους μας. Δέν μπορούμε νά έχουμε πρόσβαση στούς Πατέρες, χάθηκε τό πνεύμα τους, δέν διδάσκεται καί ότι λέγεται πέφτει στή άβυσσο τής αδιαφορίας μας.Στήν εισαγωγή καί στόν επίλογο τού κειμένου γράφεται η τραγωδία μας. Δέν μιλάμε βαθειά ή επιφανειακά γιά τό ίδιο θέμα.Μιλάμε γιά άλλη φύση καί άλλο άνθρωπο.
Μια επισήμανση για την τοποθέτηση πως η επιστήμη έχιε ως χαρακτηριστικό την "ορθολογική προσέγγιση" (στα φαινόμενα που μελετά):
Η διήγηση για την συγχρονη, κβαντική φυσική, ξεκινά ως εξής:
Το 1900 ο Max Planck έθεσε τα θεμέλια της κβαντικής φυσικής, εισάγοντας την σταθερά Planck, (h=6x10^-34 Js). Η σταθερά αυτή προσδιορίζει την μονάδα, κβάντο, ενέργειας που μπορεί να έχει ένα σωματίδιο ή κύμα (φωτόνιο). Όποια ενέργεια και να έχει ένα σωματίδιο, είναι πάντα ένα ακέραιο πολλαπλάσιο της σταθερά του Planck (και της συχνότητας του κύματος που το περιγράφει).
Ο Planck εισήγαγε την σταθερά αυτή, για να βγαίνουν τα νούμερα. Συμφιλίωσε δηλαδή δυο μαθηματικά μοντέλα της ακτινοβολίας μέλανος σώματος (μια καλή προσέγγίση είναι η παλιά κλασική ηλεκτρική λάμπα), σε μια εξίσωση. Για να κάνει αυτή την σύνθεση, συμφιλίωση, αναγκάστηκε να εισάγει αυτή την σταθερά. Αυτό το γεγονός δεν τον άφησε ευχαριστημένο, και δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την ιδέα πως μπορεί να είναι από φυσικής άποψης σωστό.
Το δεύτερο ορόσημο στην ανάπτυξη της κβαντικής θεωρίας εντοπίζεται το 1905, όταν ο Einstein ερμήνευσε το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο με την βοήθεια της κβάντωσης της ενέργειας των σωματιδίων και φωτονίων, σύμφωνα με την πρόταση του Planck. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, τα ηλεκτρόνια που βρίσκονται στην επιφάνεια μιας μεταλλικής επιφάνειας, μπορούν να προσλάβουν ενέργεια μόνο από φωτόνια που έχουν ένα συγκεκριμένο μήκος κύματος και πάνω. Αν το μήκος κύματος δεν είναι το σωστό, τα ηλεκτρόνια δεν προσλαμβάνουν ενέργεια, όσο δυνατό και να είναι το φως.
Κατόπιν ήρθε Niels Bohr και έδωσε την ερμηνεία για τα επιτρεπτά επίπεδα ενέργειας του ηλεκτρονίου στο άτομο υδρογόνου. Και κάπως έτσι έχουμε το θεμέλιο της κβαντικής φυσικής, η οποία εξελίχτηκε βάσει αυτών των τριών ερμηνειών.
Σε τι όμως βασίστηκε ο Bohr; Τι τον κέντρισε και του έδωσε την ιδέα για να προχωρήσει στην ερμηνεία που έδωσε;
Ο Bohr εργαζόταν με τον Rutherford (που πρότεινε το πλανητικό μοντέλο του ατόμου, και ήταν δεινός πειραματικός φυσικός). Τότε ήρθε στα χέρια του η εξίσωση του Balmer, από την οποία "φωτίστηκε" και δημιούργησε την θεωρία του.
Τι ήταν αυτή η εξίσωση και ποιος ήταν ο Balmer;
Ο Balmer ήταν δάσκαλος μαθηματικών στη Βασιλεία της Ελβετίας. Τον συνέπαιρνε όμως η καμπαλιστική διδασκλία περί αριθμών, και σε όλα τα πράγματα προσπαθούσε να βρει κάποια αριθμητική σχέση.
Την εποχή του, μετά το 1850, άρχισαν να εμφανίζονται τα αποτελέσματα μετρήσεων του φάσματος φωτός του ήλιου (του οπτικού και αυτοδίδακτου φυσικού Josef von Fraunhofer) και του ατόμου του υδρογόνου σε διάφορες θερμοκρασίες (των χημικών Bunsen και Kirchhof).
O Balmer προσπάθησε να βρει κάποια σχέση μεταξύ των αριθμητικών αποτελεσμάτων των Bunsen και Kirchhof. Οι αριθμοί αυτοί σήμαιναν το μήκος κύματος (στην πραγματικότητα ο αριθμός των μηκών κύματος που χωρούν σε ένα μέτρο) του εκπεμπόμενου φωτός από το υδρογόνο σε διάφορες θερμοκρασίες.
Με διαιρέσεις και απλοποιήσεις αυτών των πολύ μεγάλων αριθμών, και φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους, ο Balmer έφτασε σε μια πολύ απλή και "όμορφη" εξίσωση. Αυτή είχε μπροστά από την παρένθεση μια σταθερά (Rydberg, για να βγαίνουν τα νούμερα) και στην παρένθεση αφαίρεση τετραγώνων δυο αριθμών (https://en.wikipedia.org/wiki/Balmer_series).
Αυτή λοιπόν την εξίσωση είδε ο Bohr και εμπνεύστηκε την ερμηνεία της κβαντικής φυσικής που έδωσε.
Πηγή:
http://scienceblogs.de/primaklima/2009/07/16/zahlenmystik-quantenphysik-und-schmutzige-tucher/
Φίλε Νίκο νά λοιπόν πού βρέθηκε κάποιος μέ τόν οποίο μπορείς νά συζητήσεις τά θέματα τής φυσικής πού σέ συνεπαίρνουν.
Μπα, δε νομίζω να συνεχίσω. Άλλωστε αν ήταν αυτός ο σκοπός μου, υπάρχουν άλλα ιστολόγια, πιο σχετικά με τέτοια θέματα, σε συνεχή ροή. Στάθηκα, λόγω της προηγούμενης εργασίας του κ.Τακαρίδη. Εδώ σε αυτή του την εργασία, που βέβαια δεν έχει αναρτηθεί ολόκληρη, με τίτλο:" Θεωρίες της Φυσικής και Βιβλική Κοσμολογία σε θέση αντίθεση και σύνθεση", περιμένω να δω την "σύνθεση", αλλιώς είναι σαν να προσπαθεί να εφαρμόσει τους νόμους της μηχανικής που διέπουν το πέταγμα των αεροσκαφών...στο φτερούγισμα των Αγγέλων...
"περιμένω να δω την "σύνθεση", αλλιώς είναι σαν να προσπαθεί να εφαρμόσει τους νόμους της μηχανικής που διέπουν το πέταγμα των αεροσκαφών...στο φτερούγισμα των Αγγέλων..."
Φίλε θά στό κλέψουμε!!!
Δημοσίευση σχολίου