Το καλύτερο μάθημα πολιτικής τέχνης (γιατί δεν είναι επιστήμη) των τελευταίων δεκαετιών παραδόθηκε στη Μητρόπολη Αθηνών
Η κηδεία του βασιλιά Κωνσταντίνου ήταν μια ανεκτίμητης αξίας μαθητεία στην ελληνική μαζοψυχή. Εξω από τον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών έδωσε το «παρών» μια λαϊκή μάζα έμπλεη συναισθήματος, διαπνεόμενη από συγκίνηση, σεβασμό για τις αξίες του έθνους, την πατρίδα, τη θρησκεία, την οικογένεια, και με έκδηλη την αγάπη για τον Κωνσταντίνο και την οικογένειά του.
Ο λαός αυτός συγκεντρώθηκε στο κέντρο της πρωτεύουσας κάνοντας μια βουβή προσευχή για την ανάπαυση της ψυχής του εκδημήσαντος βασιλέα και περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του για να αποτίσει φόρο τιμής σ’ έναν ανυποχώρητο Ελληνα, που επέμενε να βοηθά την πατρίδα του επί δεκαετίες και να κατορθώνει να σιωπά όταν δεχόταν αδιάκοπες επιθέσεις από ένα σύμφυρμα δυνάμεων, που λειτουργούσαν σαν νεκροβόρα όρνεα, τα οποία συντηρούνται από τη σήψη και την παρακμή.
Κι είναι να απορεί κάποιος: εμείς, που υποτίθεται ότι βλέπουμε από… μακριά όσα γίνονται και με την άνεση της παρέλευσης ικανού χρονικού διαστήματος από τα συμβάντα των δεκαετιών του ’60 και του ’70, για πόσο μεγάλο διάστημα θα μπορούσαμε να αντέξουμε να σιωπούμε υβριζόμενοι, λοιδορούμενοι, κατασυκοφαντηθέντες από δυνάμεις πτωτικές και από πρόσωπα ανυπόληπτα, όπως κατόρθωσε ο Κωνσταντίνος; Ποιος άραγε θα μπορούσε να ζήσει έτσι τη ζωή του γινόμενος συνεχώς αντικείμενο ειρωνείας από χείρονας αυτού;
Ο Κωνσταντίνος ήταν μια μαρτυρική μορφή. Τον χαρακτηρισμό τούτον τον πίστωναν στον νεκρό πολλοί εκ των παρευρεθέντων στην κηδεία του. Πολιτικά χρήσιμο θα ήταν να καταγραφούν και να ακουστούν από τους άμεσα ενδιαφερομένους τα σχόλια των πολιτών για τη στάση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο θέμα της ταφής και των τιμών που έπρεπαν στον τεθνεώτα. Και, εδώ που τα λέμε, πολύ πιο απειλητικό για το καθεστώς από τις κραυγές και τις εκφράσεις δυσαρέσκειας είναι η βουβή αποφασιστικότητα για την επόμενη ημέρα. Και η επόμενη ημέρα είναι εκείνη που θεωρούν οι πολλοί ότι τους αξίζει. Θα είναι πολύ διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει να περνάμε.
Το συναίσθημα της χθεσινής ημέρας είναι ανίκητο. Οσοι διαφωνούν δεν έχουν παρά να αναμετρηθούν με αυτό…
1 σχόλιο:
Πιο προοδευτικές χώρες από την Σουηδία και την Νορβηγία υπάρχουν; Νομίζω πως όχι. Και όμως έχουν Βασιλεία. Στην Ελλάδα κυριαρχεί μια κομπλεξική, απαρχεωμένη αριστερά, με εμμονές και τσιτάτα του περασμένου αιώνα. Το ΚΚΕ ζει ακόμη στην εποχή του Τσάρου(1917) και η άλλη αριστερά στον Μάιο του 68...Είναι σαν τα κέρινα ομοιόματα στο μουσείο της Μαντάμ Τισό.Δυστυχώς δεν κάνει αρκετή '''ζέστη'' στην Ελλάδα για να τα λιώσει...Ο λαός που έχει απομείνει 'αμόλυντος' από την αριστερή πεζότητα, έλκεται από τα σύμβολα και τα αρχέτυπα μιας Τελετής, δεν τα επεξεργάζεται λογικά, τα νοιώθει στο βάθος της ψυχής του.
Βέβαια, αυτός ο συγκεκριμένος λαός, θα απογοητευόταν αν γνώριζε ότι οι σημερινοί βασιλείς της ευρώπης, το βάθος και την έννοια αυτών των συμβόλων, ούτε την γνωριζουν ούτε αποτελεί μέρος της ζωής τους.Περί άλλων τυρβάζουν....Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε, χαριτολογώντας αλλά και σοβαρά, ότι εκείνος ο μικρός λαός είναι Βασιλικότερος του βασιλέως...
Κατά τα λοιπά https://www-ariannaeditrice-it.translate.goog/articoli/16209?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp
Δημοσίευση σχολίου