Στον επίσκοπο Ιωάννη Ζηζιούλα
Ο Θεός μετέστησε εκ των προσκαίρων τον δούλον του Ιωάννην και, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τον ανέπαυσεν «ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός» επειδή τα παρ’ αυτού πραχθέντα αμαρτήματα «ἐν λόγῳ ἢ ἔργῳ ἢ διανοίᾳ» πλήγωσαν το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας Του και πρόσβαλαν το «Τὸ τριλαμπές, τῆς μιᾶς Θεότητος».
Ο εκλιπών Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας κόσμησε τη βιωτή του με ανώτερους τίτλους εκκλησιαστικής παιδείας, έζησε στιγμές δόξας ως τιμώμενο πρόσωπο σε Συνέδρια με αντικείμενο τη νοσούσα «θεολογία» του, εκλέχθηκε Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών ενώ, για τη θεωρητική υποστήριξη της βουλιμίας για εξουσία του π.Βαρθολομαίου ανυψώθει σε Γέροντα Μητροπολίτη.
Ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας υποστηρίζοντας ως «θεολόγος» ότι: «Ο Πατήρ ως αίτιος είναι ελεύθερος θελητής της ιδίας αυτού υποστάσεως, της υποστάσεως της Τριάδος και μ’ αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα που δημιουργείται με τους Αρειανούς όταν ο Αθανάσιος αρνείται το «εκ βουλήσεως χωρίς να αρνείται το θέλειν και μη αβουλήτως» στόχευε τόσο στη διόρθωση της θεολογίας του Αγίου Αθανασίου, όσο και στη βελτίωση των όρων της αίρεσης του Αρειανισμού.
Ο μεταστάς εκ των προσκαίρων κυρός Ιωάννης, υποστηρίζει ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος: «ἑρμηνεύει τὸ δόγμα ἐν σχέσει πρὸς τὰ θεμελιώδη προβλήματα τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι καὶ τοῦ κόσμου καὶ ἐγγίζει τὰς ὑπαρξιακὰς χορδὰς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου!»
Ποια όμως Ορθόδοξη Οικουμενική ή Τοπική Σύνοδος, ποιοι από τους Πατέρες της Εκκλησίας ερμήνευσαν το Δόγμα με κοινωνικά ή φιλοσοφικά κριτήρια;
Ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας «Ἐπλανήθην ὡς πρόβατον ἀπολωλός», προξενώντας με τις ετεροδοξίες της «θεολογίας» του, μέγιστο σκανδαλισμό στο πλήρωμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, καθότι, με τις κακοδοξίες του, δυστυχέστατα, σήμερα μεγαλώνει «µιά γενιά θεολόγων καί Κληρικῶν µέ ἀνορθόδοξες ἀπόψεις στό δόγµα τῆς Ἁγίας Τριάδος».
Σε δημόσιες ομιλίες του ο κυρός Ιωάννης υποστήριξε πως, δεν μπορούμε να βάλουμε «τὸν Υἱὸν πάνω ἀπὸ τὸν Πατέρα ἤ δίπλα»! προκαλώντας αντιδράσεις, μεταξύ των άλλων και του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.Ιερόθεου ο οποίος προσάπτει στον εκλιπόντα την εσκεμμένη παρερμηνεία του Τριαδικού Δόγματος όπως αυτό διδάχθηκε από τους Καπαδόκες Πατέρες της Εκκλησίας, το Μέγα Αθανάσιο και τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή.
Με τις κακόδοξες γνώμες του περί της μοναρχικωτάτης Αγίας Τριάδος ο κυρός Ιωάννης διαγράφει τόσο τη θεολογία της Ορθόδοξης υμνογραφίας π.χ. από την εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου το: «…Ἀναλήψει σου Χριστέ, εἰς οὐρανούς ἀναγαγών, τῷ θρόνῳ τῷ πατρικῷ σου, συγκάθεδρον ἀπειργάσω…» και, το: «Ἐπιβὰς ἐν νεφέλαις τῶν οὐρανῶν, καταλείψας εἰρήνην τοῖς ἐπὶ γῆς, ἀνῆλθες καὶ ἐκάθισας, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν…» όσο και, κυρίως, τον έκτο όρο του Συμβόλου της Ορθοδόξου Πίστεως: «Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός» και, συνελόντι ειπείν, ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας υποστήριξε έτι ζων ότι δεν υπάρχει επί της ουσίας ισότητα των Προσώπων στην Αγία Τριάδα, δηλαδή, όσα αιρετικά υποστηρίζει η παπική θεολογία του filioque!
Ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας, υπήρξε ο θεωρητικός της μεγάλης πλάνης του π.Βαρθολομαίου «ότι δεν υπάρχει «σύνοδος» χωρίς τον πρώτο. Η σύνοδος δεν είναι πάνω από τον πρώτο, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν» και, ως εκ τούτου, ο Κωνσταντινουπόλεως είναι «πρώτος άνευ ίσων»!
Ο οδεύων εις ανάστασιν κρίσεως Ιωάννης Ζηζιούλας υποστήριξε «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» σε θεολογικό συνέδριο ότι υπάρχει «μία ἐλεύθερη βούληση, αἰώνια, ἀΐδια τοῦ Πατρός» και υφίσταται «ἐλεύθερο θέλημα τοῦ Πατρός»! Κοντολογίς ο κυρός Ιωάννης εισάγει όρους κτιστής φύσεως στη Θεία φύση και, επιπρόσθετα, ότι ο Θεός-Πατέρας έχει σαν τον άνθρωπο ελευθερία επιλογής!
Τούτο αυτό σημαίνει ότι ο «παραβάσει ἐντολῆς… ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην» επίσκοπος Ιωάννης καταλαβαίνει και διδάσκει ότι οι Θείες ενέργειες είναι υπερκείμενες της Θείας υποστάσεως του Πατρός τον οποίο αντιλαμβάνεται ως «Μονωτάτη» δημιουργική αρχή. «Αλλά [διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός] αν θα ήθελε [ο Θεός] σαν Πατέρας, το θέλημά του θα ήταν άλλο από το θέλημα του Υιού του. Γιατί ο Υιός δεν είναι Πατέρας. Αν όμως ο Πατήρ θέλει μόνο κατά το ότι είναι Θεός, Θεός είναι και ο Υιός, Θεός και το Πνεύμα το Άγιο. Άρα το θέλημα τους αυτό, είναι χαρακτηριστικό της φύσεώς τους, δηλαδή φυσικό».
Ο «μονοθεϊσμός του Πατρός» που διδάσκει η κακοθεολογία του κυρού Ιωάννη Ζηζιούλα σχετίζεται και υποστηρίζει άμεσα την παναίρεση του οικουμενισμού και την πολιτική του νεοεποχίτικου θρησκευτικού συγκρητισμού των Αβρααμικών θρησκειών, τόσο όσο να επιτρέπει στον π.Βαρθολομαίο να αποκαλεί ανερυθρίαστα τους μουσουλμάνους «ὡς ἐν τῷ ἑνί Θεῷ ἀδελφῶν!».
Ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας υποστηρίζει την ακραία πλανεμένη θέση ότι είναι μπορετό να εισέλθουμε στα ενδότερα της Αγίας Τριάδος με τρόπο στοχαστικό και υπαρξιακό! Υπόθεση που ορθότατα στηλιτεύεται από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.Ιερόθεο που επισημαίνει ότι: «εἶναι θεολογικό λάθος καί θεολογικό ἀτόπημα νά συνδέεται ἡ φύση μέ τήν ἀνάγκη, ἡ βούληση μέ τό πρόσωπο, νά γίνεται λόγος γιά τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου, γιά προτεραιότητα τοῦ προσώπου ἔναντι τῆς οὐσίας, γιά κοινωνία προσώπων καί ὄχι γιά κοινωνία φύσεως».
Ο κυρός Ιωάννης εξέκλινε από των κριμάτων που ενομοθέτησε ο Κύριος και όρμισε προς την αμαρτία χωρίς να εννοήσει και υπολογίσει «το φρικτόν και ανύποιστον του Χριστού δικαστήριον».
Κατήγαγε μεν νίκη περιφανή στην ληστρική σύνοδο στο Κολυμπάρι της Κρήτης, αφού απέκλισε την τροπολογία του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.Ιερόθεου «Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνω κόσμω» που είχε την έγκριση της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά, φευ! «Ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος»;
Ο Θεός «τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός, ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας, τὸν δὲ διάβολον καταργήσας καὶ ζωὴν τῷ κόσμῳ δωρησάμενος» θα ζητήσει ανυπερθέτως «τὸ ἓν τάλαντον» που ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας έκρυψε και έφθειρε στη γη της κακόδοξης θεολογίας του.
Προσευχόμαστε ο κυρός Ιωάννης να μην ακούσει από το «δικαστή της αληθείας και κριτή αδυσώπητο» την εντολή Του: «τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων».
Τον Ιωάννην «οἰκτείρησον, σὸν πλάσμα ὤν Δέσποτα, καὶ καθάρισον σῇ εὐσπλαγχνίᾳ».
Ο εκλιπών Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας κόσμησε τη βιωτή του με ανώτερους τίτλους εκκλησιαστικής παιδείας, έζησε στιγμές δόξας ως τιμώμενο πρόσωπο σε Συνέδρια με αντικείμενο τη νοσούσα «θεολογία» του, εκλέχθηκε Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών ενώ, για τη θεωρητική υποστήριξη της βουλιμίας για εξουσία του π.Βαρθολομαίου ανυψώθει σε Γέροντα Μητροπολίτη.
Ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας υποστηρίζοντας ως «θεολόγος» ότι: «Ο Πατήρ ως αίτιος είναι ελεύθερος θελητής της ιδίας αυτού υποστάσεως, της υποστάσεως της Τριάδος και μ’ αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα που δημιουργείται με τους Αρειανούς όταν ο Αθανάσιος αρνείται το «εκ βουλήσεως χωρίς να αρνείται το θέλειν και μη αβουλήτως» στόχευε τόσο στη διόρθωση της θεολογίας του Αγίου Αθανασίου, όσο και στη βελτίωση των όρων της αίρεσης του Αρειανισμού.
Ο μεταστάς εκ των προσκαίρων κυρός Ιωάννης, υποστηρίζει ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος: «ἑρμηνεύει τὸ δόγμα ἐν σχέσει πρὸς τὰ θεμελιώδη προβλήματα τοῦ ἀνθρωπίνου εἶναι καὶ τοῦ κόσμου καὶ ἐγγίζει τὰς ὑπαρξιακὰς χορδὰς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου!»
Ποια όμως Ορθόδοξη Οικουμενική ή Τοπική Σύνοδος, ποιοι από τους Πατέρες της Εκκλησίας ερμήνευσαν το Δόγμα με κοινωνικά ή φιλοσοφικά κριτήρια;
Ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας «Ἐπλανήθην ὡς πρόβατον ἀπολωλός», προξενώντας με τις ετεροδοξίες της «θεολογίας» του, μέγιστο σκανδαλισμό στο πλήρωμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, καθότι, με τις κακοδοξίες του, δυστυχέστατα, σήμερα μεγαλώνει «µιά γενιά θεολόγων καί Κληρικῶν µέ ἀνορθόδοξες ἀπόψεις στό δόγµα τῆς Ἁγίας Τριάδος».
Σε δημόσιες ομιλίες του ο κυρός Ιωάννης υποστήριξε πως, δεν μπορούμε να βάλουμε «τὸν Υἱὸν πάνω ἀπὸ τὸν Πατέρα ἤ δίπλα»! προκαλώντας αντιδράσεις, μεταξύ των άλλων και του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.Ιερόθεου ο οποίος προσάπτει στον εκλιπόντα την εσκεμμένη παρερμηνεία του Τριαδικού Δόγματος όπως αυτό διδάχθηκε από τους Καπαδόκες Πατέρες της Εκκλησίας, το Μέγα Αθανάσιο και τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή.
Με τις κακόδοξες γνώμες του περί της μοναρχικωτάτης Αγίας Τριάδος ο κυρός Ιωάννης διαγράφει τόσο τη θεολογία της Ορθόδοξης υμνογραφίας π.χ. από την εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου το: «…Ἀναλήψει σου Χριστέ, εἰς οὐρανούς ἀναγαγών, τῷ θρόνῳ τῷ πατρικῷ σου, συγκάθεδρον ἀπειργάσω…» και, το: «Ἐπιβὰς ἐν νεφέλαις τῶν οὐρανῶν, καταλείψας εἰρήνην τοῖς ἐπὶ γῆς, ἀνῆλθες καὶ ἐκάθισας, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν…» όσο και, κυρίως, τον έκτο όρο του Συμβόλου της Ορθοδόξου Πίστεως: «Καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός» και, συνελόντι ειπείν, ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας υποστήριξε έτι ζων ότι δεν υπάρχει επί της ουσίας ισότητα των Προσώπων στην Αγία Τριάδα, δηλαδή, όσα αιρετικά υποστηρίζει η παπική θεολογία του filioque!
Ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας, υπήρξε ο θεωρητικός της μεγάλης πλάνης του π.Βαρθολομαίου «ότι δεν υπάρχει «σύνοδος» χωρίς τον πρώτο. Η σύνοδος δεν είναι πάνω από τον πρώτο, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτόν» και, ως εκ τούτου, ο Κωνσταντινουπόλεως είναι «πρώτος άνευ ίσων»!
Ο οδεύων εις ανάστασιν κρίσεως Ιωάννης Ζηζιούλας υποστήριξε «δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» σε θεολογικό συνέδριο ότι υπάρχει «μία ἐλεύθερη βούληση, αἰώνια, ἀΐδια τοῦ Πατρός» και υφίσταται «ἐλεύθερο θέλημα τοῦ Πατρός»! Κοντολογίς ο κυρός Ιωάννης εισάγει όρους κτιστής φύσεως στη Θεία φύση και, επιπρόσθετα, ότι ο Θεός-Πατέρας έχει σαν τον άνθρωπο ελευθερία επιλογής!
Τούτο αυτό σημαίνει ότι ο «παραβάσει ἐντολῆς… ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην» επίσκοπος Ιωάννης καταλαβαίνει και διδάσκει ότι οι Θείες ενέργειες είναι υπερκείμενες της Θείας υποστάσεως του Πατρός τον οποίο αντιλαμβάνεται ως «Μονωτάτη» δημιουργική αρχή. «Αλλά [διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός] αν θα ήθελε [ο Θεός] σαν Πατέρας, το θέλημά του θα ήταν άλλο από το θέλημα του Υιού του. Γιατί ο Υιός δεν είναι Πατέρας. Αν όμως ο Πατήρ θέλει μόνο κατά το ότι είναι Θεός, Θεός είναι και ο Υιός, Θεός και το Πνεύμα το Άγιο. Άρα το θέλημα τους αυτό, είναι χαρακτηριστικό της φύσεώς τους, δηλαδή φυσικό».
Ο «μονοθεϊσμός του Πατρός» που διδάσκει η κακοθεολογία του κυρού Ιωάννη Ζηζιούλα σχετίζεται και υποστηρίζει άμεσα την παναίρεση του οικουμενισμού και την πολιτική του νεοεποχίτικου θρησκευτικού συγκρητισμού των Αβρααμικών θρησκειών, τόσο όσο να επιτρέπει στον π.Βαρθολομαίο να αποκαλεί ανερυθρίαστα τους μουσουλμάνους «ὡς ἐν τῷ ἑνί Θεῷ ἀδελφῶν!».
Ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας υποστηρίζει την ακραία πλανεμένη θέση ότι είναι μπορετό να εισέλθουμε στα ενδότερα της Αγίας Τριάδος με τρόπο στοχαστικό και υπαρξιακό! Υπόθεση που ορθότατα στηλιτεύεται από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.Ιερόθεο που επισημαίνει ότι: «εἶναι θεολογικό λάθος καί θεολογικό ἀτόπημα νά συνδέεται ἡ φύση μέ τήν ἀνάγκη, ἡ βούληση μέ τό πρόσωπο, νά γίνεται λόγος γιά τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου, γιά προτεραιότητα τοῦ προσώπου ἔναντι τῆς οὐσίας, γιά κοινωνία προσώπων καί ὄχι γιά κοινωνία φύσεως».
Ο κυρός Ιωάννης εξέκλινε από των κριμάτων που ενομοθέτησε ο Κύριος και όρμισε προς την αμαρτία χωρίς να εννοήσει και υπολογίσει «το φρικτόν και ανύποιστον του Χριστού δικαστήριον».
Κατήγαγε μεν νίκη περιφανή στην ληστρική σύνοδο στο Κολυμπάρι της Κρήτης, αφού απέκλισε την τροπολογία του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.Ιερόθεου «Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνω κόσμω» που είχε την έγκριση της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά, φευ! «Ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος»;
Ο Θεός «τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός, ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας, τὸν δὲ διάβολον καταργήσας καὶ ζωὴν τῷ κόσμῳ δωρησάμενος» θα ζητήσει ανυπερθέτως «τὸ ἓν τάλαντον» που ο κυρός Ιωάννης Ζηζιούλας έκρυψε και έφθειρε στη γη της κακόδοξης θεολογίας του.
Προσευχόμαστε ο κυρός Ιωάννης να μην ακούσει από το «δικαστή της αληθείας και κριτή αδυσώπητο» την εντολή Του: «τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων».
Τον Ιωάννην «οἰκτείρησον, σὸν πλάσμα ὤν Δέσποτα, καὶ καθάρισον σῇ εὐσπλαγχνίᾳ».
ΑΠΛΩΣ ΕΙΣΗΓΑΓΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΙΔΙΟ ΤΡΙΑΔΑ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΘΕΜΙΤΗ ΑΝΑΛΟΓΙΑ, ΤΗΝ ΤΑΥΤΙΣΗ ΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, ΠΡΟΟΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΝΕΑ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ.
Ο ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΒΛΑΧΟΣ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ;
« Ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσουμε το χαρακτηριστικό στοιχείο της σχέσεως του μοντέρνου ανθρώπου με τον κόσμο του, είναι ίσως να πούμε πως ο κόσμος του είναι ο ιστορικός. Που σημαίνει τί και πώς, με ποιόν τρόπο αυτός αντιλαμβάνεται τον κόσμο στον οποίο ζει, σαν δικό του. Σαν δικό του δηλαδή με την έννοια πως είναι έργο δικό του, όχι σαν να τον δημιούργησε, αλλά πάντως με έναν τέτοιο τρόπο που να λαμβάνει την ιστορική του μορφή, την συγκεκριμένη, πάντοτε από αυτόν».
Αυτή η «ιστορικοποίηση» του κόσμου υπονοεί την παρακμή της γεωκεντρικής θεωρήσεως και της συναφούς ιδέας ενός υπερβατικού κόσμου: «Με την εννοιολόγηση του κόσμου σαν κόσμου ιστορικού, καταστρέφεται εκείνη η ενότης του σύμπαντος με τον υπερβατικό κόσμο». Αυτό σημαίνει επίσης πως «γίνεται όλο και πιο αστήρικτη η ιδέα , η οποία έχει συλληφθεί πάνω σε αυτή την βάση, του γεγονότος του έργου της θείας σωτηρίας, το οποίο υπερβαίνει την ιστορία» [Γι’ αυτό και εγκατελείφθη ο Χριστός σαν αδύναμος, για να πάρει την θέση του το άγιο Πνεύμα που οδηγεί μόνο του πλέον την ιστορία του κόσμου, την σωτηρία του κόσμου, στα έσχατα]. Από εδώ και στο εξής ο ίδιος ο άνθρωπος φέρει την ευθύνη για την ποιότητα του κόσμου του και αυτός έχει την συνείδηση του πράγματος. Και μ’ αυτό εισήχθη στην σκηνή μια καινούργια εικόνα του ανθρώπου: «μπορούμε να την περιγράψουμε με μια μόνο λέξη! Το ιδεώδες την προσωπικότητος ή του αυτόνομου ανθρώπου».
Στην εκκοσμίκευση του κόσμου αντιστοιχεί αυτό που ονόμασε ο Γκογκάρτεν «η ιστορικότης, η ιστορίκευση» της ανθρώπινης υπάρξεως. Το γεγονός ότι η ανθρώπινη ύπαρξη γίνεται ιστορική σημαίνει από το ένα μέρος πώς «ο άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη της δικής του ζωής, για την μορφή, τον τρόπο και την πορεία της και για την μορφή του δικού του κόσμου». Από το άλλο μέρος σημαίνει πώς μία τέτοια ευθύνη καθορίζεται από την εννοιολόγηση, από το νόημα του όλου, της ενότητος τής ανθρώπινης ζωής και του κόσμου, αλλά μ’έναν τέτοιο τρόπο ώστε ο άνθρωπος να μην δύναται να διαθέτει την έσχατη σημασία της ζωής και του κόσμου, διότι αυτό το έσχατο νόημα βασίζεται στον Θεό, και όχι στον άνθρωπο, ούτε και στον κόσμο. Γι’αυτό και ο άνθρωπος στην πράξη του μπορεί μόνον να κατευθυνθεί ερωτηματικά προς αυτό το τελικό νόημα! Η κατανόηση του είναι μία γνώση στο στυλ τού ερωτήματος: αυτή η ευθύνη γνωρίζει το όλον ερωτηματικά….όσο αυτή είναι ιστορική, δεν ξεπερνά αυτές τις ερωτήσεις, ούτε τις υπερβαίνει. Ένα χαρακτηριστικό τής πίστεως είναι πώς ο άνθρωπος παραμένει ανοιχτός για το μέλλον. Το άνοιγμα τής Χριστιανικής πίστεως προς το μέλλον είναι αυτό ακριβώς που την καθιστά ιστορική. Μόνον σ’αυτό το άνοιγμα προς το μέλλον στο οποίο εκτίθεται η πίστη ελπίζοντας, ανήκει στον άνθρωπο και στον κόσμο του εκείνη η πληρότης την οποία και οι δύο, ο άνθρωπος σαν υιός του Θεού και ο κόσμος σαν δημιουργία του, μπορούν να έχουν μόνον στο γεγονός και στο μέλλον του Θεού.
" σημειώσαμε πολλές φορές ότι εάν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο η αντίφαση πρέπει να υπάρξει, αυτός ο ίδιος λόγος εμποδίζει την παραδοχή ότι αυτή πρέπει να ακυρωθεί αναγκαίως. Ο μοναδικός λόγος που ισχύει για την παραδοχή αυτής της ματαίωσης είναι η α.τ.μ.α., αλλά αυτή εμποδίζει την αντίφαση να υπάρχει, στην πραγματικότητα, ούτε καν για μία στιγμή. Ελλείψει μίας τέτοιας αποδείξεως η διαλεκτική και ακόμη περισσότερο οι παρασυνεπείς λογικές, μειώνονται σε μία απλή “αφήγηση”, όπως το ομολογεί ο ίδιος ο Marconi ή στην καλύτερη περίπτωση όπως είδαμε στις περιπτώσεις του Χέγκελ και του Μαρξ, σε μία “κατανόηση” ή σε μία “ερμηνεία” της ιστορίας, χωρίς την δύναμη της αποδείξεως.
Ο σκοπός ακόμη και των διαλεκτικών που χρησιμοποιούν τις παρασυνεπείς λογικές, να αφαιρέσουν την αντίφαση και να καταστήσουν τοιουτοτρόπως την διαλεκτικά αληθινά αποδεικτική, μας οδηγεί να σκεφθούμε γι’άλλη μια φορά ότι το αυθεντικό μοντέλο της μοντέρνας διαλεκτικής, όπως και της συγχρόνου, συνεχίζει να παραμένει η αρχαία διαλεκτική του Πλάτωνος και του Αριστοτέλη, η οποία είναι ικανή να αποδείξει διά της αναιρέσεως, χωρίς όμως να αρνηθεί την πολυσημαντότητα και την συνθετότητα του πραγματικού. Εάν αυτό αληθεύει ακόμη και από την μοντέρνα διαλεκτική και την σύγχρονη πιστοποιείται το σημείο της αποδείξεως διά της αναιρέσεως σαν η λογική δομή της φιλοσοφίας."
ΕΛΛΕΙΨΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑ ΤΗΣ α.τ.μ.α. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ, ΝΕΩΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΦΗΓΗΜΑ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΗΝ ΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ (ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΣ) ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΑ Ή ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ.
ΕΝΑ ΑΦΗΓΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΘΕΙ Η ΑΙΡΕΣΗ, ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗ.
ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΗΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΗΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΤΟ ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΟ ΑΙΣΘΗΤΟ. ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΝ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΡΙΟΥ. ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου