Η κοινωνία της επιτήρησης. Ο ολοκληρωτισμός της τρίτης χιλιετίας – Roberto Pecchioli

ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Η κοινωνία επιτήρησης είναι ο ορισμός της εποχής μας που δόθηκε από τον κοινωνιολόγο David Lyons, και είναι ο τίτλος ενός από τα επιτυχημένα βιβλία του, καθώς και μια περιγραφή της μετανεωτερικότητας στην οποία συμφωνούν πολλοί παρατηρητές. Η ίδια η κατηγορία τής ελευθερίας πρέπει τώρα να αναδιατυπωθεί υπό το πρίσμα της ικανότητας της εξουσίας να κατέχει, μέσω συνεχώς νέων τεχνολογιών, με επιτήρηση, ολόκληρη την κοινωνία και τον καθένα μας.

Ο ολοκληρωτισμός είναι μια σοβαρή, δεσμευτική λέξη, αλλά όχι υπερβολική αν αξιολογήσουμε πόσο η επιτήρηση εισβάλλει, εισέρχεται, απαιτεί, διαπερνά, θεσπίζει κανόνες, εξαλείφει ιδέες και οράματα για τον κόσμο, γελοιοποιεί ή αποσιωπά κάθε μη κομφορμιστική αρχή (σκεφτείτε την έμφαση που αποδίδεται στην ιδέα της καινοτομίας ή της νεωτερικότητας) και κάνουν το παρόν, το άμεσο, τον χρόνο να υπερισχύει του τόπου και της ρίζας.

Στον Ερρίκο Ε', ο Σαίξπηρ λέει μέ έναν από τους χαρακτήρες του: "ο βασιλιάς σημειώνει όλες τις προθέσεις τους με μέσα που δεν μπορούν καν να φανταστούν". Στην εποχή του, το μέσο ήταν πάνω από όλα η κατασκοπεία ή η καταγγελία. Σήμερα, τα πάντα έχουν αλλάξει και  η μεγάλη καινοτομία (τα μεγάλα νέα) είναι η επέκταση των τεχνολογικών μέσων, η αποτελεσματικότητα και η διάδοσή τους και η ποικιλία των οργάνων ελέγχου, επιτήρησης και καταναγκασμού.

Και αν το μέσο είναι το μήνυμα, όπως προειδοποιεί ο Marshall McLuhan, η δύναμη των μέσων ενημέρωσης είναι ήδη στοιχείο εκφοβισμού, εισβολής στο ιδιωτικό, καταναγκασμού του μηχανισμού ελέγχου προς την πλειοψηφία, άρα κομφορμισμού, μια εποχική μετάβαση από μια πειθαρχική κοινωνία μέσω της τιμωρίας σε έναν ολοκληρωτισμό μέσω της επιτήρησης. Ο Σαίξπηρ, με τη διαίσθηση των ποιητών, κατάλαβε ότι η ουσία της εξουσίας είναι ο έλεγχος, που ασκείται σήμερα μέσω τεχνικών, εργαλείων και τεχνολογιών που στοχεύουν στην οικοδόμηση και αναπαραγωγή της μαζικής ομοιομορφίας, και μια παράξενη νέα συναίνεση που επιτεύχθηκε λόγω της κούρασης και της έλλειψης εναλλακτικών.

Πρέπει να αρνηθούμε τη συγκατάθεσή μας σε αυτή τη νέα κοινωνία, προσπαθώντας ακόμη και να θέσουμε τα θεμέλια για μια ριζοσπαστική διαφωνία, αλλά πρώτα από όλα ενημερωμένη.

Σε αυτό το θέμα, υπάρχει ένα πολιτισμικό χρέος απέναντι σε κάποιους φιλελεύθερους εκκεντρικούς, έναν του δέκατου ένατου αιώνα, τον Αλέξις ντε Τοκβίλ, και έναν του εικοστού αιώνα, τον Ζοζέ Ορτέγκα Γκασέτ, που αντιλήφθηκε την ουσιαστική κομφορμιστική ολοκληρωτική φύση της μαζικής κοινωνίας, προς έναν καταραμένο διανοούμενο κατά τα άλλα, τόν Michel Foucault, ο οποίος στο θεμελιώδες βιβλίο του, Surveillance and Punish, αποκάλυψε τον κρυμμένο αυταρχικό και τιμωρητικό χαρακτήρα της φιλελεύθερης νεωτερικότητας, καθώς και προς τον Prezzolini, με την πάντα παρούσα πρόσκλησή του να "μην πιει", δηλ. να μην τό πιστέψει αυτό καθώς εμφανίζεται, διατηρώντας την ανεξαρτησία της κρίσης και το μεράκι για ελεύθερη γνώση.

Όσον αφορά τον ρόλο της τεχνολογίας, παραθέτω τον μεγαλύτερο στοχαστή του εικοστού αιώνα, τον Μάρτιν Χάιντεγκερ,
«Η θέληση που οργανώνεται με την τεχνική προς κάθε κατεύθυνση εφαρμόζει βία στη γη και την παρασύρει στην εξάντληση, στην φθορά και στις μεταμορφώσεις του τεχνητού. Ο ίδιος ο άνθρωπος γίνεται ανθρώπινο υλικό».

Παύουμε να είμαστε πρόσωπα, μεταμορφωνόμαστε σε ένα πράγμα, ένα τεχνούργημα, ένα πλαστικό προϊόν που πρέπει να χειραγωγηθεί, να μεταμορφωθεί και να χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με προκαθορισμένα σχέδια. Η επιτήρηση ως τεχνική, που πραγματοποιείται από μια «σκέψη που δεν σκέφτεται», σύμφωνα με τον ορισμό του ίδιου του Χάιντεγκερ.

«Παραμένουμε πάντα αιχμάλωτοι της τεχνολογίας και αλυσοδεμένοι σε αυτήν, είτε την αποδεχόμαστε με ενθουσιασμό είτε την αρνούμαστε κατηγορηματικά. Αλλά είμαστε ακόμη πιο σοβαρά στην εξουσία της όταν τήν θεωρούμε κάτι ουδέτερο. Στην πραγματικότητα αυτή η αναπαράσταση που τείνουμε να δεχόμαστε με ιδιαίτερη εύνοια μας κάνει εντελώς τυφλούς στην ουσία της τεχνικής».

Τυφλοί και ανήμποροι, ειδικά αν δεν καταφέρουμε να αντιληφθούμε τη μη ουδετερότητα της τεχνικής και των τεχνολογιών, το πολύ πολύ την απροσωπία τους, και προφανώς τη φύση των σκοπών, και όχι πλέον των μέσων. [ΟΠΩΣ ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ Ο ΚΑΝΤ]

Είναι, προφανώς, όπλα που η εξουσία που τα ελέγχει τά στοχεύει σε εμένα ως άτομο, σε εμάς ως κοινότητα, σάν όργανα τεράστιας μαζικής κυριαρχίας (Carl Schmitt).

Ο κίνδυνος είναι οι τεχνικές επιτήρησης να μην γίνουν κατανοητές, να μην αποκαλυφθούν, να μην προσληφθούν με την καταστροφική τους σημασία της εισβολής και ερημοποίησης των ελευθεριών, της προοδευτικής κατάργησης της ιδιωτικής ζωής, της ίδιας της οικειότητας πλέον, και της συντριβής, της αναδιαμόρφωσης ατομικών προσωπικοτήτων και συλλογικών αντιλήψεων.

Να ομολογήσεις, να επηρεαστείς, να πειστείς, παρά να εκπαιδευτείς. Τα προνομιακά κανάλια είναι η πληροφορική, η τηλεματική, η διαφήμιση, ο έλεγχος πληροφοριών και ψυχαγωγίας, οι νευροεπιστήμες και ο νευρογλωσσικός προγραμματισμός (NLP), στα οποία έχει προστεθεί η εφαρμοσμένη νανοτεχνολογία τα τελευταία χρόνια, κόρη των κεκτημένων της κβαντικής φυσικής.

Με τον όρο νευροεπιστήμη εννοούμε εκείνους τους κλάδους της ιατρικής, της ψυχολογίας, της νευρολογίας, της βιοχημείας που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατανόηση και την ανακατασκευή των μηχανισμών της ανθρώπινης σκέψης για σκοπούς ελέγχου ή επηρεασμού. Σε αυτούς τους πολύ ευαίσθητους τομείς επενδύονται τεράστια ποσά από τις λεγόμενες ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), πίσω από τις οποίες αναπόφευκτα κρύβονται τα μεγάλα κέντρα δεσμευμένης ισχύος του πλανήτη και οι μεγάλες ολιγαρχικές οικογένειες που τραβούν τα νήματα, οι Ροκφέλερ, οι Βάρμπουργκ, οι Ρότσιλντ και μερικοί άλλοι. Φυσικά, το ενδιαφέρον της CIA είναι επίσης πολύ υψηλό, μέσω προγραμμάτων όπως το DARPA, ανοιχτό στό ρίσκο επιχειρηματικών κεφαλαίων (όπου μπορεί νά υπάρχει κερδος…) και το Ινστιτούτο Tavistock, ένα αρχαίο, απαίσιο παρακλάδι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Το NLP (νευρογλωσσικός προγραμματισμός) είναι μια τεχνική που σας επιτρέπει να επηρεάσετε τα πρότυπα συμπεριφοράς ενός ατόμου μέσω του χειρισμού των νευρολογικών διεργασιών μέσω της γλώσσας και επηρεάζει τομείς όπως η εκπαίδευση, η διαπραγμάτευση, οι πωλήσεις, οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων, η εκπαίδευση και η αποδοχή ηγεσίας. Ακούμε ξανά από τον Carl Schmitt, τον μεγαλύτερο νομικό του 20ού αιώνα:


«Λειτουργεί μια ψυχοτεχνική μηχανή μαζικής πρότασης που εργάζεται με λέξεις και νοήματα και ξαναδιαμορφώνει μια πλαστική ανθρωπότητα. Υπάρχει στο λεξιλόγιό της ένας μυστικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο σήμερα ο πιο τρομερός πόλεμος μπορεί να γίνει μόνο στο όνομα της ελευθερίας και η πιο άθλια απανθρωπιά στο όνομα της ελευθερίας».

Το ανθρώπινο υλικό μεταφέρεται από έναν χώρο τόπων σε έναν χώρο ροών - ελεγχόμενων πληροφοριών, καταλογοποιημένων και συνδεδεμένων δεδομένων- και όλα γίνονται ένα δίκτυο, ή μάλλον ένας ιστός αράχνης που τυλίγει εκατομμύρια άτομα που στερούνται πραγματικών σημείων αναφοράς, θεατές που πληρώνουν και χειροκροτούν, καταναλωτές που αγοράζουν.

Ο στόχος είναι η καθαρή δύναμη (εξουσία): το ατέλειωτα επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται η νέα αλήθεια και έννοιες όπως η δημοκρατία και η ελευθερία μετατρέπονται σε άδεια κελύφη, ψέματα που πιστεύονται από συσσώρευση και υπερφόρτωση.

Η εξουσία φτιάχνει το νόμο και η νομιμότητα γίνεται η ενάρετη επιταγή όποιου επιβάλλει το νόμο, χωριστά από την ιδέα του καλού. Ό,τι είναι νόμιμο σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή είναι σωστό, και ο νομικός θετικισμός είναι η μόνη θεωρία που γίνεται αποδεκτή και διαδεδομένη στα πανεπιστήμια, τού Kelsen συν τον θλιβερό Norberto Bobbio: διαδικασία ως αυτοσκοπός, νομική τεχνική και όχι "ius"(ο νόμος, το δίκαιο). Ανεπαίσθητα, αλλά δραματικά, ξεφεύγει ο τόπος, ο «τόπος» της εξουσίας. Πάνω; Όχι, γύρω, μέσα, σαν γκάζι (υγραέριο).

Προφανώς, κανείς δεν είναι εναντίον της επιστήμης και της τεχνολογίας, πόσο μάλλον κατά του Διαδικτύου, αλλά χρειαζόμαστε μια σκληρή προειδοποίηση ενάντια στα μέσα που γίνονται σκοποί και παίρνουν τη θέση μας στην κρίση.

Μια άνιση, αναγκαστική σχέση έχει διαμορφωθεί σε σχέση με την τεχνολογία της πληροφορίας, που μας αναγκάζει να υιοθετήσουμε μια γλώσσα για όλους, μονότονη, ανώδυνη, κοινότοπη, ουδέτερη, εξασθενημένη και σε διαδικασίες που μας απαλλάσσουν από συλλογισμούς και πειραματισμούς.

Για να μας κάνουν να δεχθούμε την παρακολούθηση (επιτήρηση), μας ναρκώνουν με αφηρημένη ελευθερία. Η Δύναμη (Εξουσία) έχει καταλάβει καλά μια διαίσθηση του Σίλερ – πάντα οι ποιητές! – δηλαδή ότι οι άνθρωποι απαιτούν την ελευθερία του λόγου για να αντισταθμίσουν την ελευθερία της σκέψης, την οποία, αντίθετα, αποφεύγουν. Έτσι χτίζει μια φυλακή χωρίς τσιμεντένιους τοίχους, μια επιτήρηση που ωθείται στο ασυνείδητο, τώρα πραγματικά «με μέσα που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί».

Αντίθετα, ας τα φανταστούμε και ας κάνουμε μια γρήγορη απογραφή τους. Υπάρχει φυσική επιτήρηση – τα πανταχού παρόντα συστήματα κάμερας, οι κυψέλες κινητών τηλεφώνων – μια μια ηλεκτρονική επιτήρηση, μέσα από τα ίχνη των υπολογιστών, του Διαδικτύου και της Κάρτας με την οποία έχουμε γεμάτα πορτοφόλια.

Έπειτα, υπάρχει η ψυχολογική επιτήρηση, με τη διαφήμιση και τη ρυθμιστική δύναμη των μέσων ενημέρωσης, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Δυστυχώς, υπάρχει και ψυχική επιτήρηση, που ωθείται στο σημείο να εισάγουμε τσιπς κάτω από το δέρμα στο ανθρώπινο σώμα: για το καλό μας, φυσικά, για την υγεία μας.

Έπειτα, υπάρχει η νομική, που αποτελείται από την τεράστια μάζα νόμων, κανονισμών, γραφειοκρατιών, κανόνων που καθορίζουν τι μπορεί, και πάνω απ' όλα, τι δεν πρέπει να σκέφτεσαι. Κλασικό παράδειγμα, έστω και κωμικό αν δεν αφορούσε μιά τραγωδία, είναι η νομική απαγόρευση συζήτησης, δεν λέω παράκληση, των «επίσημων» όρων του θέματος του ολοκαυτώματος και στη συνέχεια ο νόμος Mancino για την καταστολή που ονομάζεται διάκριση.

Η πολιτική επιτήρηση, λοιπόν, συνυφασμένη, αλληλένδετη με τον νευρογλωσσικό προγραμματισμό, την ψυχολογία των μαζών και τον έλεγχο λογοκρισίας της γλώσσας, των εννοιών και των νοημάτων που λειτουργούν από το πολιτικά ορθό. Κατασκευή/σύσταση λεξιλογίου που μεταφέρει φορμαλιστικά ουδέτερες, άσηπτες, αφηρημένες ιδέες και έννοιες, μέσα από ένα μείγμα ευφημισμού, υποκρισίας, αυτολογοκρισίας, ψέματος. Προφανώς γιά τό καλό…

Το καλύτερο παράδειγμα είναι ο όρος εξωκοινοτικός αντί για ξένος, μια βρώμικη λέξη μιας γραφειοκρατικής εφημερίδας, που δηλώνει μια νομική προϋπόθεση, όχι φυσική ή πραγματική. Ξένος σημαίνει ξένος για μένα, δεν είναι «κακή» λέξη, απλά σηματοδοτεί το γεγονός ότι δεν είμαι συμπατριώτης ενός Κινέζου και δεν είναι δικός μου. Πολίτης εκτός ΕΕ (Εξωκοινοτικός) είναι κάποιος που μένει εκτός μιας προσωρινής, κινητής περιμέτρου που μπορεί να αφαιρεθεί με ένα πάτημα ενός στυλό. Είναι μια λέξη που αφοπλίζει: ο ξένος δεν υπάρχει πια, αρκεί να αποφασίσουμε να προχωρήσουμε τα σύνορα παραπέρα, αρκεί μια πολιτική απόφαση και, ως δια μαγείας, μόνο οι Ελβετοί θα παραμείνουν ως πολίτες εκτός ΕΕ. Η τελευταία εφεύρεση είναι ο «μετανάστης», ένα είδος διαρκούς μετακίνησης, που δεν γνωρίζει ότι είναι μέρος των υπέροχων φιλελεύθερων ελευθεριών που κατοχυρώνουν την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, χρημάτων και ανθρώπων.

Στη συνέχεια, αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας σύνδεσμος της δύναμης ελέγχου που ξεκινά από την επιστήμη, η οποία ανακαλύπτει τους φυσικούς νόμους, την τεχνική, η οποία προσδιορίζει τις εφαρμογές της και καταλήγει στην τεχνολογία που τις καθιστά συγκεκριμένες και τις καθιστά βιομηχανικά προϊόντα. Μας μένει η υποχρέωση της συμμόρφωσης, του κομφορμισμού: να αποδεχόμαστε και να ασκούμε τον αναγκαστικό επιπολιτισμό.

Ως εκ τούτου, είναι επείγον να χτιστούν αναχώματα, να υψωθούν πολιτιστικά χαρακώματα, να αναπτυχθούν αντισώματα, να οργανωθεί λαϊκή αντίσταση, ή μάλλον, μιά αντιπολιτισμική, γιατί ένας άνθρωπος χωρίς τις δικές του ιδέες είναι σκλάβος όλων, και ο Σενέκας το ανακάλυψε αυτό την εποχή του Νέρωνα. 

Αν ο εικοστός αιώνας ήταν ο αιώνας της τεχνολογίας, το έτος 2000 κινδυνεύει να είναι η εποχή της επιτήρησης. Και πάλι Carl Schmitt:

«Οι τεχνικές ανακαλύψεις είναι το εργαλείο μιας νέας, τεράστιας μαζικής κυριαρχίας. Η τεχνική μπορεί να είναι τυφλή, αλλά όχι ουδέτερη».

Στην πραγματικότητα, ο κίνδυνος είναι ότι οι νέες τεχνικές επιτήρησης δεν γίνονται κατανοητές με την έννοια της αναγωγής στο πανομοιότυπο και της αναδιαμόρφωσης των μεμονωμένων προσωπικοτήτων σε μια νεο-ανθρωπότητα που περιορίζεται εντός του υλοποιημένου Πανοπτικού.

Το Πανοπτικόν, «αυτό που βλέπει τα πάντα» ήταν μια πρόταση και μια πνευματική κατασκευή του ωφελιμιστή φιλοσόφου Τζέρεμι Μπένθαμ, μια ορθολογική φυλακή, αλλά και ένα πολύ ορθολογικό ραδιοκεντρικό εργοστάσιο, με έναν μόνο φύλακα να επιβλέπει, αόρατος, όλους τους κρατούμενους ανά πάσα στιγμή. Ο φύλακας δεν είναι ορατός στους παρατηρούμενους, επομένως οι παρατηρούμενοι δεν μπορούν να γνωρίζουν αν παρακολουθούνται ή όχι, σε μια οδυνηρή αντίληψη της αόρατης παντογνωσίας.

Αυτό τους παρακινεί να εξασκήσουν την πειθαρχία σαν να ήταν πάντα υπό έλεγχο, σαν να τους παρακολουθούν πάντα: μετά από χρόνια επαναλαμβανόμενου καταναγκασμού, εσωτερικεύεται ως ο μόνος τρόπος συμπεριφοράς και αλλάζει ανεξίτηλα τον χαρακτήρα. Η πανοπτική μέθοδος θεωρητικοποιήθηκε ανοιχτά ως ένας τρόπος απόκτησης εξουσίας πάνω στα μυαλά με τρόπο και έκταση που δεν έχουμε ξαναδεί.

Στο βιβλίο ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ, ο Michel Foucault θα λάβει το πανοπτικό ως πρότυπο και μορφή εξουσίας στη σύγχρονη κοινωνία. Η αρχιτεκτονική του γίνεται σύμβολο μιας εξουσίας που δεν κατεβαίνει πλέον στην κοινωνία από ψηλά, αλλά την διαπερνά από μέσα και εγκαθιδρύει μια σειρά από πολλαπλές και πολύμορφες σχέσεις εξουσίας. Ενεργεί λοιπόν έναν ισχυρό ανθρωπολογικό μετασχηματισμό της ανθρωπότητας: έρχεται στο μυαλό η δυστοπία  για τον νέο κόσμο του Aldous Huxley.

Ο "νέος κόσμος" βασίζεται στη σειριακότητα. Όλα είναι μαζική παραγωγή, ξεκινώντας από την τεκνοποίηση, εντελώς αποκομμένα από την αγάπη και τη σεξουαλικότητα, αφού τα ανθρώπινα έμβρυα αναπτύσσονται σε ειδικά εργοστάσια χωρίς οικογενειακούς δεσμούς. Από τις φανταστικές κάστες, μόνο οι Άλφα προορίζονται να ηγηθούν και τα μέλη κάθε ομάδας φορούν στολές διαφορετικού χρώματος. Η εμμονική, υπνωτική επανάληψη των συνθημάτων είναι το μεγαλύτερο εκπαιδευτικό εργαλείο και όλοι εκτός από τους άλφα εμφανίζουν μια έντονη νοοτροπία αγέλης.

Λογοτεχνικός εφιάλτης ή αρχόμενη πραγματικότητα χειραγώγησης και σχεδιασμένης καταστροφής πνευματικών και συναισθηματικών φιλοδοξιών;

Σίγουρα, μια αντιστροφή νοήματος, που επίσης διαισθάνεται ο Τζορτζ Όργουελ, με τον Μεγάλο Αδερφό του που διατυπώνει τη θεωρία «ο πόλεμος είναι ειρήνη, η αλήθεια είναι ένα ψέμα, η ελευθερία είναι σκλαβιά». Φαίνεται ότι οι μόνοι που έχουν καταλάβει την πραγματική απειλή είναι οι συγγραφείς αρνητικών ουτοπιών. Ο Μάσιμο Φίνι, στον «Θεό Θωθ», φαντάζεται έναν τρόπο συνολικής ενημέρωσης, μέσα στον οποίο η μάζα των ειδήσεων κρύβεται, και δεν αποκαλύπτεται. Το κείμενο του Άμλετ είναι θαμμένο στη μεγάλη παγκόσμια βιβλιοθήκη, από 70 εκατομμύρια σχετικά αρχεία και κανείς δεν μπορεί να το διαβάσει πια, κρυμμένο ανάμεσα σε δισεκατομμύρια πληροφορίες.

Αν τότε, στο παρελθόν, η επιτήρηση ήταν το μονοπώλιο της κρατικής εξουσίας, σήμερα είναι δικτυωτή και υπάρχουν πολλά υποκείμενα που παρεμβαίνουν στη διαδικασία ελέγχου, μέχρι το παράδοξο των πολλών που εποπτεύουν τους λίγους, και στην αυτοεπιτήρηση, μια λογοκρισία στον εαυτό μας με την εισαγωγή των προδιαγεγραμμένων συμπεριφορών.

Σε περιόδους καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη, αλλά αν η αλήθεια είναι ψέμα και η ειρήνη είναι πόλεμος, αυτά είναι τα λάβαρα ενός ανεστραμμένου κόσμου, του οποίου η επιτήρηση είναι ο άξονας. Αλλά

«Όπου μεγαλώνει ο κίνδυνος, μεγαλώνει και αυτό που σώζει»

λέξη του Χέλντερλιν, ενός άλλου ποιητή. Και αυτό που σώζει είναι η γνώση, η επίγνωση και, όπως πάντα, το σθένος και η ηθική αντοχή (ανθεκτικότητα).

Η επιτήρηση είναι η προοδευτική κατάργηση συγκεκριμένων, καθημερινών ελευθεριών, το τέλειο έγκλημα που καλύπτεται από τη φασαρία που περιβάλλει μια ασώματη, αφηρημένη, στερημένη νοήματος ελευθερία. Σκεφτόμαστε, σαν νήματα αράχνης, τη φορολογική δήλωση, την κάρτα φιλάθλου, τις πληροφορίες που δίνουμε για τον εαυτό μας, αυθόρμητα και ακόμη και χαρούμενα μέσω του Διαδικτύου και των κοινωνικών δικτύων, την γονατιστή αποδοχή των τηλεοπτικών καμερών, που υπάρχουν παντού γύρω από εμάς και από πάνω μας (τράπεζες, σταυροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, γήπεδα, εμπορικά κέντρα) στο όνομα της ασφάλειας ή του φόβου, της δυσπιστίας, της καχυποψίας. Αρνητική ελευθερία, ελευθερία «από».

Για τους αρχαίους ελευθερία ήταν να συμμετέχεις στη δημόσια ζωή, για τους σύγχρονους είναι να απελευθερωθείς από τους περιορισμούς και τις παραδόσεις που έλαβες, για τους μεταμοντέρνους ίσως να μην είναι κοντά σε μια κάμερα ή ένα κινητό τηλέφωνο.

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ

Ας προσπαθήσουμε να αναλογιστούμε τα ίχνη των ηλεκτρονικών μας καρτών, των θρυλικών καρτών. Βγαίνουμε από το σπίτι και ανοίγουμε την πύλη με μια κάρτα, με μια άλλη βγάζουμε χρήματα από το ATM, με μια τρίτη πληρώνουμε τον αυτοκινητόδρομο και ούτω καθεξής μέχρι το βράδυ, με το κινητό στο αυτί μας να δείχνει τη θέση μας στο μετρό. Μετά πάμε σπίτι, ένα σπίτι που η τεχνολογία GPS δείχνει μέχρι το κατώφλι και, αν ανοίξουμε το παράθυρο, μπορούμε να πούμε ένα γεια στο «συνδεδεμένο» σύμπαν.

Όλα αυτά είναι νόμιμα. Είναι όμως θεμιτά; Στον ανεστραμμένο κόσμο, αντιστροφή και υποκατάσταση νοημάτων. Υπάρχει πράγματι μια επιτήρηση μέσω του πεδίου των λέξεων.

Κάποια είναι θετικά, όπως η πρόοδος, η ανάπτυξη, η δημοκρατία, ο νεωτερισμός, και ως εκ τούτου αδιαμφισβήτητα, γιατί ο απόλυτος καπιταλισμός δεν πουλάει μόνο αγαθά υπό μονοπωλιακό καθεστώς, αλλά ήχους, εικόνες, συνδέσεις, νοήματα. Αποικίζει τη φαντασία: δεν αγοράζουμε πλέον ένα προϊόν, αλλά ένα σήμα, που ονομάζεται επωνυμία. Ήταν γραμμένο στην Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη: «Έκανε όλους, μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και σκλάβους, να λάβουν ένα σήμα στο δεξί χέρι και στο μέτωπο. Ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αγοράσει ή να πουλήσει χωρίς να έχει αυτό το σημάδι στο δεξί του χέρι και στο μέτωπό του. Δηλαδή το όνομα του θηρίου ή τον αριθμό του ονόματός του. Και αυτός ο αριθμός είναι 666». Το Θριαμβευτικό Τέρας!

Και η πιθανότητα, ήδη αρκετά συγκεκριμένη, να εμφυτευτούμε υποδόρια τσιπ με όλα τα δεδομένα μας μέσα είναι πραγματικά διαβολική. Δεδομένα, πάντα δεδομένα: είμαστε το αποτέλεσμα ενός μαθηματικού μοντέλου… για το καλό μας, για την υγεία μας. Το έχουμε συνηθίσει και δίνουμε με χαρά τη συγκατάθεσή μας ‒ όταν μας τήν ζητούν… ‒ σε ολοένα καινούριες μορφές ελέγχου.

Οι επισκέψεις μας σε ιστότοπους και κοινωνικά δίκτυα σημειώνονται και διασταυρώνονται, ακόμη και οι κάρτες εκπτώσεων και αφοσίωσης των σούπερ μάρκετ μιλούν για εμάς, τις αγορές, τα γούστα, τις τάσεις μας.

Μετά είναι ο Τύπος και η τηλεόραση, το κύριο εργαλείο παρακολούθησης, γιατί μας κρατάει στο σπίτι, παθητικούς υποδοχείς χιλίων διαφορετικών ίσων καναλιών από άποψη γενικής κοπής, επιλογής ειδήσεων, εκτεταμένης βίας, προσανατολισμού αποσταγμένων και ενσταλμένων ιδεών. Και η διαφήμιση, που είναι παντού, μητέρα και δασκάλα, με τόνο εικόνας και γλώσσα πότε μελωδική, πότε υπαινιγματική, συχνά βασισμένη στα πιο τετριμμένα ένστικτα.

Όσον αφορά την επιτήρηση μέσω των νόμων και της γραφειοκρατίας, ειδικά στην Ιταλία γνωρίζουμε ότι μας θάβουν δεκάδες χιλιάδες κανόνες που ρυθμίζουν λεπτομερώς κάθε πτυχή της ζωής μας, καταργώντας τις υποθέσεις μας.

Το NLP (νευρογλωσσικός προγραμματισμός) κάνει τα υπόλοιπα, με την ξεδιάντροπη χειραγώγηση της γλώσσας, την ίδια πλημμύρα λέξεων, σημαίνοντα χωρίς νόημα, αφηγήσεις χωρίς πλοκή. Εκατοντάδες τερατώδεις σελίδες παραθέσεων και παραπομπών είναι η Συνθήκη της Λισαβόνας, η οποία μετονομάστηκε τώρα σε Συνθήκη για τη Λειτουργία (ωχ…) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πόσες πόλεις, στις συνθήκες, Νίκαια, Μάαστριχτ, Άμστερνταμ, Σένγκεν. Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα και, φυσικά, όλα είναι επίτηδες!

Οι κανονισμοί των Ευρωπαικών εποπτικών αρχών είναι ανώτεροι σε σημασία από τους νόμους του κοινοβουλίου, οι αποφάσεις των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, μάλιστα των «αρχών», είναι εντελώς αδιαμφισβήτητες, ακόμη και άν καταργούν την ιδιωτική ιδιοκτησία των χρημάτων μας (βλ. τις πολύ πρόσφατες ρυθμίσεις που απαλλοτριώνουν τους καταθέτες και ομολογιούχων σε περίπτωση αφερεγγυότητας, χρεοκοπίας της τράπεζας). Και τι γίνεατι με τη δημοκρατία, την ύψιστη λέξη, το απαράβατο ταμπού, το καθημερινό μάντρα; Έχουν επίσης καθιερώσει έναν ολοκληρωτισμό εννοιών, τόσο άκαμπτο όσο το μονοπώλιο στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Ένα 12χρονο αγόρι έχει ήδη δει 100.000 διαφημίσεις στην τηλεόραση, έχει δει μερικές χιλιάδες δολοφονίες και, όπως όλοι, έχει ήδη μυηθεί στη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας.

Κομφορμιστής, ομοιόμορφος: ο τυφλός είναι μή βλέπων, ένας Αμερικανός νέγρος είναι αφροαμερικανός, ένας λευκός είναι καυκάσιος και, φυσικά, ένα ανάπηρο άτομο είναι διαφορετικά ικανό. Υποθέτω ότι μια πολύ άσχημη γυναίκα θα πρέπει να οριστεί ως ελκυστική με διαφορετικό τρόπο... Είμαι ευτυχής που είμαι δημοκρατικός με διαφορετικό τρόπο, αλλά πέραν τής ειρωνείας, είμαστε θύματα μιάς ψευδούς πρακτικής, ψεύδο ηθικιστικής, ψευδο ισότητας. Ψευδές! Όποιος δεν ταιριάζει σε αυτό είναι αποκλίνων.


Το χειρότερο είναι ότι, μέσω του πολιτικά ορθού, περνά η άρνηση της αλήθειας και τού συγκεκριμένου, στο όνομα ενός σχεδίου εσωτερικής αναδόμησης και αποικισμού πάνω στό κλειδί της διαφοράς και της διάκρισης. Μια μαλακή, ήπια και απολυμασμένη κόλαση, πολυσύχναστη, ένας μεγαλειώδης μαζικός εμβολιασμός κατά της πραγματικότητας, όχι με ισότητα, αλλά με ισοδυναμία ή ισοτιμία, όχι αλήθεια, αλλά υποκρισία, όχι ευθύνη, αλλά υποτίμηση, υπό την αιγίδα του μοναδικού θεού που παραδέχτηκες, της αγοράς, και της μόνης σωζόμενης δημόσιας λατρείας, αυτή του χρήματος. Η μόνη επιζώσα και σεβαστή εξουσία, η απρόσωπη διοίκηση της αγοράς, μέσω της τεχνικής (τεχνολογίας), στο όνομα της προόδου και της αλλαγής, αναπόφευκτα αναγνωρίζεται ως θετική: το υπέροχο και προοδευτικό…

Σκεφτόμαστε την αναγκαστική διάχυση του ομοφυλοφιλικού μοντέλου και της λεγόμενης θεωρίας φύλου (ή μάλλον του φύλου, που στα αγγλικά είναι πιο κοντά σε αυτό), μια κατασκευή στην οποία η κατάσταση του άνδρα και της γυναίκας είναι μόνο ένα αρχικό, προσωρινό, ανακλητό γεγονός, επιλέγοντας να ανήκουμε σε οποιοδήποτε από τα δεκατέσσερα φύλα (πρώην φύλα, αλλά πριν ήταν δύο, με την προσθήκη του τρίτου για τα ανεστραμμένα). Στα έγγραφα, αρκετά με την ένδειξη του πατέρα και της μητέρας, μετατράπηκαν σε γονέα 1 και γονέα 2 (αλλά μπορούν να γίνουν ακόμα περισσότερα, μεταξύ βιοτεχνολογιών και δικαστικών αποφάσεων), ενώ ο ουδέτερος σύζυγος αντικαθιστά τον σεξιστικό δυϊσμό συζύγων.

Μια μεταστοιχείωση, ή επανεκτίμηση των αξιών, ή, πιο πεζά, μια αντιστροφή της κοινής λογικής που υλοποιείται μέσω του ελέγχου και της κυριαρχίας της γλώσσας, του λόγου. Άρχοντες των λέξεων, άρχοντες των πάντων. «Εν αρχή ήταν ο λόγος», αρχίζει έτσι το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο.

Αν πριν, η μόνη εποπτική υπηρεσία ήταν το κράτος, το πολύ-πολύ η καθιερωμένη θρησκεία, τώρα οι ελεγκτές μας είναι πολλοί: γραφειοκρατίες, διεθνικές τεχνοκρατίες, τράπεζες, διαχειριστές δικτύων επικοινωνίας, διαφημιστές, διανοούμενοι υπηρεσιών, εκτός από τους αμέτρητους «ειδικούς», μέ τήν νέα έννοια υπάλληλοι της εποπτείας του ολοκληρωτισμού, ιερείς της μορφωμένης μαζικής άγνοιας.

Στόχος είναι η κυριαρχία και, παραδόξως, το χρήμα είναι ένα απλό μέσο. Το μοντέλο είναι μοναδικό, όπως στους κλασικούς ολοκληρωτισμούς, σωματικά βίαιο, αναγνωρίσιμο, αλλά βασίζεται, και αυτή είναι η δύναμη και η γοητεία του, στον άπειρο πολλαπλασιασμό των παραλλαγών σε ένα μόνο θέμα: χρήμα, αγορά, κατανάλωση.

Επιβεβαιώνεται, και αναγκαστικά πιστεύεται, ότι το τρέχον κυρίαρχο μοντέλο, που αυτονόητα θεωρείται ανώτερο από όλα τα άλλα, είναι στην πραγματικότητα ένας φυσικός μηχανισμός, μια ανακάλυψη της επιστημονικής νεωτερικότητας, ένας νόμος της φύσης, ο μόνος και το γεγονός είναι επίσης ότι ανατράπηκε τό συστατικό της εξουσίας. Είναι η εξουσία που ορίζει τήν αυθεντία και όχι το αντίστροφο. Για τους παρεκκλίνοντες, η καταστροφική τιμωρία είναι ο αποκλεισμός: από την κοινωνική αναγνώριση, από την πολιτιστική συζήτηση, από την κατανάλωση, από την κατοχή μαγικών καρτών και, φυσικά, από την αγορά ως μέτρο όλων των πραγμάτων. Εξαιρείται λόγω της μοναδικότητας, του μη αναστρέψιμου και του αδιαμφισβήτητου μοντέλου. Πέρα από τις μορφές, αυτό δεν είναι ολοκληρωτισμός;

Ας αναλύσουμε τις διάφορες παρακολουθήσεις/επιτηρήσεις λίγο πιο προσεκτικά. Αναφέραμε την υλική, που αποτελείται από κάμερες σε μη χώρους, σε τράπεζες, στους δρόμους, σε εμπορικά κέντρα και στους χώρους εργασίας. Μένει να επισημάνουμε την εμμονή με τις διάφορες μορφές ασφάλειας, που στη συνέχεια είναι η πρόκληση του φόβου για τον άλλον από τον εαυτό μας. Ο Ortega y Gasset το κατάλαβε όταν επιβεβαίωσε ότι στην εποχή των μαζών η κοινωνία θα κατακερματιζόταν σε μυριάδες αμοιβαία εχθρικές ομάδες.

Αν μας παρατηρούν τόσα ηλεκτρονικά μάτια, οι συμπεριφορές μας αλλάζουν, πρώτα συνειδητά και μετά ακούσια. Γινόμαστε αυτό που απαιτεί η εξουσία: πειθήνιοι, πειθαρχημένοι, αυτοεποπτευόμενοι, καλοί καταναλωτές, συμβατοί με τη μόδα, όχι πια άνθρωποι, αλλά αυτόματα με προγραμματισμένη συμπεριφορά.

Φορολογική επιτήρηση. Είναι πολύ εύκολο να θυμηθούμε τη βαρύτητα της φορολογικής επιβάρυνσης και την σοβαρότητα των συνδεδεμένων υποχρεώσεων, ειδικά στην Ιταλία. Σοβαροί είναι οι τρόποι με τους οποίους ενεργεί ο εφοριακός. Αρκεί να αναφέρουμε την Equitalia, το κρατικό τέρας που αποκλείει, απαλλοτριώνει, τρομοκρατεί χωρίς καν να έχει εξακριβωθεί ή ακόμη και να γίνει γνωστή η ποιότητα των οφειλετών. Έπειτα, υπάρχει ο μετρητής εισοδήματος, το redditest και πρόσφατα έχουν εφεύρει ένα άλλο φορολογικό gadget που ονομάζεται SID. Για όσους δεν είναι πλέον νέοι, το όνομα παραπέμπει στο ακρωνύμιο των μυστικών υπηρεσιών στα στα μολυβένια χρόνια.

Πάνω απ' όλα υπάρχει η καταγγελία που προωθείται και ενθαρρύνεται μέσω του τηλεφωνικού αριθμού 117 και είναι η οριστική απόδειξη της διεστραμμένης φύσης του φορολογικού μας συστήματος. Ο φοροεισπράκτορας Βασιλιάς εποπτεύει όλους τους φορολογούμενους και η κατασκοπεία ήταν πάντα το κατ' εξοχήν μέσο εξουσίας. Ο εφοριακός μπορεί να ελέγξει τον τραπεζικό λογαριασμό μας. Το Big Brother banking (ο Μεγάλος Αδελφός των τραπεζών) κοινοποιεί πρόθυμα όλες τις καταθέσεις, αναλήψεις, κινήσεις, επενδύσεις και σε κάθε περίπτωση γνωρίζει ήδη αν έχουμε πληρώσει τους λογαριασμούς μας ή αν χρωστάμε, οι σύγχρονοι λεπροί... Τώρα μπορούν επίσης να γνωρίζουν πόσες φορές ανοίγουμε τη θυρίδα: η συμμαχία μεταξύ της τεχνολογίας, της τράπεζας (της ισχυρότερης μεταξύ των δυνάμεων) και του κράτους προκαλεί απαίσια ρίγη.

Διαφωτιστική ήταν μια δήλωση του Attilio Befera, πρώην ισχυρού διευθυντή της Agenzia delle Entrate και της Equitalia: «Ο πολίτης πρέπει να επανεκπαιδευτεί στη φορολογική νομιμότητα». Επανεκπαιδεύτηκε! Ακόμα και στα γκουλάγκ και στην Καμπότζη του Πολ Ποτ επανεκπαιδεύτηκε. Υπάρχει όμως και η άλλη μαγική λέξη, η νομιμότητα, που παραπέμπει σε έναν απαλό, ναρκωτικό ολοκληρωτισμό: ο νόμος είναι κυρίαρχος, η νομιμότητα είναι αδιαμφισβήτητη. Δεν είναι έτσι! Ένας κανόνας είναι θεμιτός (νόμιμος) αν είναι δίκαιος, δηλαδή σε συμφωνία με την αλήθεια, το νόημα και το κοινό καλό. Νόμιμη είναι κάθε πράξη που παραδέχεται η κυρίαρχη εξουσία. Νόμιμη ήταν η τρομοκρατία των Ιακωβίνων, οι εκτοπίσεις των Ναζί, οι σταλινικές εκκαθαρίσεις ήταν νόμιμες, ακόμη και οι συνοπτικές εκτελέσεις του άγριου μεταπολεμικού ιταλικού εμφυλίου ήταν νόμιμες.

Επί της ουσίας, λοιπόν, παρόλο που οι δικαιολογημένες εκστρατείες κατά της φοροδιαφυγής διεξάγονται με το όπλο του μίσους, ακόμη και του ρατσισμού: εικόνες μικρών, σκοτεινών, άσχημων ανδρών, των απαίσιων φοροφυγάδων. Ή μήπως δεν είναι πάνω απ' όλα φοροφυγάδες το ληστρικό τραπεζικό σύστημα, η μεγάλη πολυεθνική βιομηχανία, η χρηματοδότηση, η ανώνυμη εταιρεία και η μεγάλη πρόσοδος; Όλο και περισσότεροι βιοτέχνες, μικροέμποροι, αυτοαπασχολούμενοι, δεν είναι λίγοι καί οι επαγγελματίες που έχουν την εναλλακτική να τα βγάλουν πέρα με τους φόρους ή να κλείσουν τό μαγαζί τους. Υπεκφεύγει των δεσμεύσεών του το κράτος με τους θεσμούς του, που δεν πληρώνει τους προμηθευτές και σε κάθε περίπτωση είναι ολοκληρωτικό να αφαιρεί από τον καθένα τουλάχιστον το 60 τοις εκατό της εργασίας του, συμπεριλαμβανομένων εισφορών, κοινωνικής ασφάλισης, IMU, TARSU, TASI, των κρατικών, δημοτικών, περιφερειακών IRPEF, των ειδικών φόρων κατανάλωσης ενέργειας με ΦΠΑ. Αλλά όλα είναι τρομερά νόμιμα!

Επιπλέον, η φοροδιαφυγή είναι το τέλειο άλλοθι για να δικαιολογηθούν οι χρεοκοπίες και οι καταχρήσεις και να συνεχίσει να μας εξαπατά, όπως στις πρόσφατες κυβερνητικές δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες ως δια μαγείας θα δημιουργηθούν έως και τριακόσιες χιλιάδες θέσεις εργασίας από την είσπραξη της φοροδιαφυγής. Σιωπή, από την άλλη, για δώρα σε επενδυτικές τράπεζες, για μεγάλες εκροές κεφαλαίων στο εξωτερικό, για κρυφά κέρδη κεφαλαίου, για εκπτώσεις φόρων για χειριστές παιχνιδιών και κουλοχέρηδες. Νερό στο στόμα (κουβέντα καμιά δηλ.), για τα 60 δισ. που πλήρωσε ο Ιταλός φορολογούμενος για τη χρηματοδότηση του πορτογαλικού, ελληνικού, ισπανικού κρατικού χρέους προς τις τράπεζες και στη γενναιόδωρη ιταλική συνεισφορά στον ESM, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Σιωπή για τις μυστικές συναλλαγές σε φορολογικούς παραδείσους, για τα τραπεζικά κέρδη, για τον ρόλο των εκκαθαριστικών γραφείων και στις «καλυμμένες» αγορές όπου ολοκληρώνονται οι πιο απερίσκεπτες χρηματοοικονομικές πράξεις, πολύ πέρα ​​από την εγκληματικότητα.

Παρακολούθηση που λειτουργεί πολύ καλά, σε ένα φορολογικό αστυνομικό κράτος, που συνορεύει με την πολύ δραστήρια ψυχοαστυνομία, που μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε ελεύθερα μόνο ό,τι αρέσει στους «ανώτερους».

Το αριστούργημα της επιτήρησης είναι αυτό που επιτυγχάνεται στην πληροφορική και τις επικοινωνίες, μέσω υπολογιστών, τηλεφώνων, ηλεκτρονικών καρτών, με την αλληλεπίδραση και τη διασταύρωση βάσεων δεδομένων που καταγράφουν, επεξεργάζονται, οργανώνουν και διαχέουν τα δεδομένα που μας αφορούν. «Όσο περισσότερα καταγράφουν οι βάσεις δεδομένων των τραπεζών για τον καθένα μας, τόσο λιγότερο υπάρχουμε», λέει ο Μάρσαλ ΜακΛούχαν, και η οικονομική δύναμη πλέον μας κατέχει κυριολεκτικά.

Κατέχει και δημιουργεί χρήματα από το τίποτα, αλλά ταυτόχρονα τα παίρνει από τα χέρια μας με το ηλεκτρονικό χρήμα. Μας επιβάλλουν και εικονικές πληρωμές. Mario Monti: "Πρέπει να μειώσουμε περαιτέρω το όριο για τη χρήση μετρητών, να ενθαρρύνουμε τη μεγαλύτερη χρήση του ηλεκτρονικού χρήματος". Η δικαιολογία, επειδή είναι μια παιδαριώδης δικαιολογία, είναι η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η αλήθεια είναι άλλη: η εκτύπωση χρημάτων κοστίζει στην εκδότρια τράπεζα, η οποία, καημένη, θέλει να αποταμιεύσει. Το εγγενές κόστος των νομισμάτων είναι η μόνη υποχρέωση που βαρύνει το τραπεζικό σύστημα. Αλλά πάνω από όλα, μέσω του ηλεκτρονικού χρήματος, σκοπεύουν να ελέγξουν τη ζωή των καταναλωτών -αυτό είναι το νέο προσόν των πρώην πολιτών- τα γούστα, τις επιλογές, τις μετακινήσεις στην επικράτεια, τις τάσεις τους. Μια τριχοειδής κυριαρχία, με μεγάλο πλεονέκτημα για διαφήμιση, μάρκετινγκ, οι γίγαντες της βιομηχανίας και της διανομής. Αγαθά και υπηρεσίες που μπορούν να αγοραστούν μόνο με πιστωτικές κάρτες, κάθε κίνηση πιστοποιημένη, ταυτοποιημένη, εντοπισμένη, συμπεριλαμβανομένου του τόπου αγοράς.

Το παράλογο είναι ότι το νόμισμα γεννήθηκε για να διευκολύνει και όχι για να εμποδίζει τις ανταλλαγές, και ως εκ τούτου, μπροστά στις οικονομίες για τους άρχοντες και τον μαζικό έλεγχο, δεν θα έπρεπε να υπάρχει βλάβη στην ευημερία και την ελευθερία των κυριαρχούμενων.

Επιπλέον: αν χάσω τη δουλειά μου, δεν θα μπορώ να ανανεώσω τις κάρτες μου, και επομένως δεν θα μπορώ να πάω πια στο χασάπη, αναγκασμένος να σταματήσει να δέχεται τα μετρητά που μου έχουν απομείνει. Εναλλακτικές; Ζήτα δάνειο, ή μάλλον άνοιγμα τοκογλυφικής πίστωσης, το παράνομο και το πολύ νόμιμο, γίνε οφειλέτης ισόβια, υποθήκευσε τα πραγματικά σου περιουσιακά στοιχεία -όσο τα έχεις- για καθαρή επιβίωση. Το ηλεκτρονικό χρήμα είναι μια νέα νίκη των ολιγαρχιών πάνω στα σκλαβωμένα πλήθη: λιγότερα μετρητά, λιγότερο μετρημένα, προειδοποιεί ένα αποτελεσματικό σύνθημα.

Ο νέος παρίας, στιγματισμένος και αποκλίνων, είναι αυτός που δεν μπορεί να αναχρηματοδοτήσει ή να κατέχει πιστωτική κάρτα, ή χειρότερα, αυτός από τον οποίο θα αποκλειστεί ή θα επιβληθεί, αναμφισβήτητα, ίσως λόγω καθυστερημένης πληρωμής, ή ανεργίας, ασθένειας, κοινωνικής δυσπραγίας, ή ποιος ξέρει, ως παρεπόμενη ποινή σε μια νέα «νομιμότητα».

Παρακολούθηση, τιμωρία, αποκλεισμός, πολιτικός, πιθανώς σωματικός θάνατος. Ολοκληρωτισμός με αποβολή, κόκκινη κάρτα στο όνομα του οικονομικά ορθού. Υπερβάλλω; Κι όμως, ο έλεγχος μέσω υπολογιστών και ηλεκτρονικών τεχνολογιών συνδυάζεται με πρόσβαση στις ιδιωτικές μας επικοινωνίες, e-mail, τηλεφωνία, smartphone και μας αφήνει γυμνούς μπροστά σε ένα τεράστιο τηλεσκόπιο που είναι στραμμένο 360 μοίρες ακριβώς πάνω μας.

Κακά, όπως σχεδόν πάντα, δεν είναι τα μέσα, αλλά οι σκοποί και οι καταχρήσεις όσων τα κατέχουν.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ επιτήρησης και διασταύρωσης πληροφοριών από αναρίθμητες βάσεις δεδομένων οδήγησε στην εισαγωγή του όρου επιτήρηση δεδομένων ή επιτήρηση μέσω δεδομένων. Δεν είμαστε παρά μια ακολουθία δυαδικών αριθμητικών κωδικών που τρέχουν μεταξύ διακομιστών και διασυνδεδεμένων συστημάτων. Γνωρίζουμε τα πάντα για τη δυνατότητα εντοπισμού μέσω των καρτών SIM των κινητών τηλεφώνων: λίγοι γνωρίζουν ότι τα smartphone διαθέτουν προγράμματα που φωτογραφίζουν και καταγράφουν χωρίς συγκατάθεση. Οι «εφαρμογές» (apps) που προσφέρονται στους κατόχους smartphone επιτρέπουν στον προμηθευτή να κάνει ηχογραφήσεις και να τραβήξει εικόνες χωρίς επιβεβαίωση από τον χρήστη.

Όλα είναι επιπόλαια νόμιμα, και είναι γραμμένα με τις δυσανάγνωστες συνθήκες στις οποίες όλοι συμφωνούμε το βιαστικό μας «δέχομαι».

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε το σύστημα Echelon των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας, το οποίο έχει πλέον αντικατασταθεί από τις νέες τεχνολογίες, το οποίο παρακολουθεί όλες τις τηλεφωνικές μας συνομιλίες μέσω πολύ ισχυρών ηλεκτρονικών κέντρων ακρόασης, με συστήματα άμεσης αποκρυπτογράφησης και λέξεις-κλειδιά που ενεργοποιούν τους υποδοχείς. Τώρα, αλλά πάντα για το καλό μας, υπάρχει και ο SIS, ο νεότερος, Ευρωπαίος αδελφός του Echelon, για να υπερασπιστεί επίσημα τα κοινοτικά σύνορα. Το πρόσχημα είναι τόσο γελοίο που δεν του αξίζει ούτε ένα κλείσιμο του ματιού.

Στην Ιταλία, λοιπόν, υπάρχει υπερπληθώρα επίσημων και νόμιμων τηλεφωνικών υποκλοπών. Γενικά, διατάσσονται περισσότερο να διώκουν άτυχους ανθρώπους, ειδικά αν είναι πολιτικά μη ορθοί, παρά να ερευνούν αναφορές για εγκλήματα. Ούτε ο Ναπολιτάνο, που ήταν ακόμη πρόεδρος της μπανανικής δημοκρατίας μας, δεν διασώθηκε.

Οι βάσεις δεδομένων που αποθηκεύουν τα δεδομένα από τους υπολογιστές μας, τα tablet, τις ηλεκτρονικές κάρτες, τα ΑΤΜ και άλλα παρόμοια - τα πορτοφόλια μας είναι γεμάτα από αυτά - αγοράζονται και πωλούνται από παρόχους και παρόχους υπηρεσιών/διαχειριστές. Αυτό δεν είναι (ακόμα) νόμιμο, αλλά συμβαίνει επί του παρόντος, γενικά για εμπορικούς σκοπούς ελλείψει ελέγχων, αλλά τελικά, ελεγχόμενοι και ελεγκτές είναι τελικά τα ίδια άτομα. Αλλά εκτός από την παράνομη και, για μια φορά, παράνομη εισβολή στις υποθέσεις μας, μπορούμε να αποκλείσουμε πολιτικές ή άλλου τύπου προθέσεις από αυτούς που, διαχειριζόμενοι δίκτυα και συνδέσεις, είναι κύριοι του κόσμου; Και, ας είναι ξεκάθαρο, είναι πάντα οι ίδιοι, βιομηχανικός στρατιωτικός μηχανισμός των ΗΠΑ, υψηλή χρηματοδότηση, τραπεζικός θόλος, μερικές δεκάδες γιγάντιες πολυεθνικές, σιωνιστές.

Όσο για την επιτήρηση στο χώρο εργασίας, με οπτικοακουστικά συστήματα και βιντεοκάμερες, κανείς δεν ξεφεύγει από την απεχθή τέτοια συμπεριφορά και την αδύναμη νομική άμυνα έναντι αυτών των καταχρήσεων. Εν τω μεταξύ, στις αναζητήσεις προσωπικού, έχει γίνει ευρέως διαδεδομένη η συνήθεια να ελέγχετε το Facebook και το Twitter για να εντοπίσετε το προφίλ των υποψηφίων και να μάθετε τα πάντα για τη ζωή τους. Τι να πω; Προσοχή σε όσα αποκαλύπτουμε για τον εαυτό μας στο διαδίκτυο: μια συμβουλή που είναι καθαρή πρόσκληση για αυτολογοκρισία!

Δύο στοχασμοί στο Διαδίκτυο: το δίκτυο είναι η μεγάλη ελπίδα για τη μετάδοση δυσάρεστων αληθειών στο κοινό, τη διάδοση ανεπιθύμητων ιδεών και γνώσεων, ανοίγοντας μάτια και μυαλά. Ωστόσο, ένας ειδικός είπε ότι «Το Διαδίκτυο είναι τόσο ασφαλές όσο το Ανατολικό Λος Άντζελες το βράδυ του Σαββάτου». Η πλοήγησή μας παρακολουθείται από ισχυρές και αιχμηρές συσκευές, μέσω προγραμμάτων που ονομάζονται «έξυπνοι πράκτορες», που καταφέρνουν να επεξεργάζονται τεράστιο όγκο πληροφοριών με πολύ υψηλή ταχύτητα, απορρίπτοντας αυτές που δεν ενδιαφέρουν και επιλέγοντας τις άλλες. Πρόκειται για πραγματικούς ηλεκτρονικούς κατασκόπους (spyware), αόρατες και ισχυρές, μεταφορές παγκόσμιας επιτήρησης. Μετά είναι τα μπισκότα με ένα σαγηνευτικό όνομα (cookies), που συχνά δεν δηλώνεται, τα οποία εισχωρούν στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή, συλλέγοντας πληροφορίες χρήσιμες για την ανίχνευση της εμπορικής μας ταυτότητας για χρήση στη διαφήμιση.

Ο τελευταίος σταθμός της «via crucis» (Οδού του Μαρτυρίου) μας αφορά τη διαφήμιση, για να επιβεβαιώσουμε τον καθολικό χαρακτήρα και τον καθοριστικό ρόλο της στην οικοδόμηση κοινωνικής συναίνεσης. Οι μηχανισμοί είναι γνωστοί από τη δεκαετία του 1950, από το βιβλίο του Vance Packard «Hidden Persuaders». Λιγότερο γνωστή είναι η στενή σχέση μεταξύ της διαφήμισης και της ψυχανάλυσης του ασυνείδητου, της νευροεπιστήμης και του PNL στις πιο πρόσφατες τεχνικές πειθούς.

Ο δάσκαλος ήταν ο Edward Bernays, ένας Αμερικανός ανιψιός του Φρόιντ, ένας Ισραηλίτης σαν κι αυτόν, του οποίου το εννοιολογικό αριστούργημα ήταν μια μεγαλειώδης κρυφή διαφήμιση υπέρ του καπνίσματος που επιτεύχθηκε μέσω της προπαγάνδας υπέρ της ψήφου των γυναικών. Οργάνωσε μια εκστρατεία στην οποία γυναίκες, όλες ελκυστικές, μοντέρνες, πολυάσχολες, στην καριέρα, περήφανες για τον εαυτό τους και για τα νέα τους δικαιώματα, απεικονίζονταν πάντα με ένα τσιγάρο στο στόμα ή στο χέρι. Διέδιδε λοιπόν την εικόνα του καπνίσματος ως μια μοντέρνα, θετική, μοδάτη συμπεριφορά συμβατή με την επιτυχία.

Ένα άλλο στοιχείο, όλο και πιο κεντρικό στις στρατηγικές μάρκετινγκ, είναι η εμμονική επανάληψη του μηνύματος ως στοιχείο πειστικής δύναμης. «Ένα ψέμα που επαναλαμβάνεται χίλιες φορές γίνεται αλήθεια».

Το ότι κάτι το βλέπουν και το μοιράζονται πολλοί «αποδεικνύει» ότι είναι καλό, θετικό. Ονομάζεται πλειοψηφικός εκφοβισμός, και είναι η κύρωση της δύναμης της αγοράς και της οικονομίας, δηλαδή μιας καθαρά εμπορικής νομιμότητας, καθώς και η καταστολή-υποβολή του καταναλωτή, ου υποτιθέμενα ελεύθερου και πεφωτισμένου. Μεταθανάτια νίκη της διατριβής του Jean Baptiste Say για τη ζήτηση που καθορίζει την προσφορά ή μάλλον της προσφοράς που επιβάλλει τη ζήτηση.

Ένας ενδιαφέρον μηχανισμός είναι το Auditel, ο μικρός μετρητής που εφαρμόζεται σε ορισμένες επιλεγμένες τηλεοράσεις, ο οποίος μετρά τον αριθμό των θεατών και σίγουρα όχι την ποιότητα ή τη δημοτικότητα των προγραμμάτων. ΣΣτους ανθρώπους αρέσει αυτό που τους κάνουν να τους αρέσει!

Το διακριτικά ολοκληρωτικό στοιχείο της διαφημιστικής επικοινωνίας δεν έγκειται μόνο στην ποσότητα, την ικανότητα και την επιστημονική φύση της, αλλά και στην πεποίθηση που την υποστηρίζει και την τρέφει, δηλαδή ότι η ευτυχία και ο λόγος ύπαρξης της ανθρώπινης παρουσίας στον κόσμο μειώνονται ή συγχέονται με την κατανάλωση. Επιπλέον, δεν διαφημίζονται πλέον μόνο προϊόντα, αλλά και συμπεριφορές, ιδέες, τρόποι ζωής, άμεσα ή μέσω της γενικής εστίασης των μηνυμάτων.

Τέλος, ο στόχος δεν είναι να ενισχύσουμε ένα συγκεκριμένο προϊόν, αλλά να τονίσουμε την πράξη της αγοράς, δηλαδή το σύστημα των προϊόντων, και όλα είναι «προϊόν». Η διαφήμιση ενσωματώνει τη γλώσσα του εμπορεύματος, η οποία γίνεται το παράδειγμα και το κλειδί για την κατανόηση όλων των κοινωνικών γλωσσών. Χτίζει μια αστραφτερή εσωτερική φυλακή για να εμπορευματοποιήσει και να ελέγξει, μειώνοντας την ανθρωπότητα σε ανθρώπινα βοοειδή, εν τέλει σε ένα εμπόρευμα το ίδιο - η άθλια εμπορία οργάνων, το εμπόριο αίματος, η μίσθωση μήτρας και η βιοτεχνολογία προετοιμάζουν περισσότερα.

Μόλις αποδειχθεί η καθόλου ουδέτερη ποιότητα των τεχνικών επιτήρησης των ολιγαρχιών για σκοπούς κυριαρχίας, επιβάλλεται ένα ζοφερό συμπέρασμα: βρισκόμαστε στη μέση ενός εντελώς νέου, δικτυωτού ολοκληρωτισμού που σαγηνεύει, εξαφανίζει, πείθει, ξεριζώνει, ασφυκτιά, και κυρίως κρύβεται.

Τι να κάνω; Υπάρχει διέξοδος; Πραγματικά δεν ξέρουμε, αλλά πρέπει επίσης να κολυμπήσουμε σε αυτό το νερό, να καβαλήσουμε την τίγρη, να στέκεσαι όρθιος ανάμεσα στα ερείπια, όπως απαιτούσε ο Julius Evola.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν πάλι από τα γεγονότα, από την εκ νέου/ανακάλυψη της αλήθειας, από την υπομονετική διάχυση της γνώσης, από την επίγνωση του να είσαι στόχος ψεμάτων, εξαπατήσεων, συστηματικής καταστροφής σημείων αναφοράς και συγκεκριμένων ελευθεριών. Στις μορφές που περιγράφονται και σε αυτές που επεξεργάζονται μεταξύ επιστήμης, οικονομίας και πολιτικής, η κοινωνία επιτήρησης στοχεύει στην απόλυτη κυριαρχία στον άνθρωπο με τα μέσα χειραγώγησης της γνώσης, των τεχνολογικών εφαρμογών και του αναγκαστικού προσανατολισμού των σκέψεων, των κλίσεων, των πράξεων.

Πρόκειται για μια αδυσώπητη αρνητική ανθρωπολογία με μηδενιστική κατάληξη σε μια πατροκτονική νεωτερικότητα, η οποία, ορφανή του πατέρα, πέφτει πίσω σε έναν δάσκαλο (την τεχνική, τεχνολογία) που επιβάλλεται από έναν κυρίαρχο (τον παγκοσμιοποιητικό παγκόσμιο επόπτη).

Σε αυτή τη νέα Βαβυλώνα, το αυθεντικό πλανητικό Matrix, οι ελεύθεροι άνθρωποι, οι πρωτοπόροι, έχουν το καθήκον να ταράξουν τα νερά, να αφυπνίζουν συνειδήσεις, να υπερβαίνουν την κυρίαρχη σκέψη, τα καθησυχαστικά ψέματα και το πνεύμα της εποχής, για μια επιστροφή στήν αλήθεια, που είναι πάντα, όπως μας δίδαξε ο Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης, η σύμπτωση πραγματικότητας και ευφυΐας. Σήμερα μικρές εστίες αντιπολίτευσης και αντιπληροφόρησης, αύριο, ποιος ξέρει, θα είναι μια πολιτιστική εναλλακτική, νέες ιδέες που θα συγκινήσουν τον κόσμο.

Ζούμε τις άρρωστες εποχές μας ως μέτωπο, ελπίζοντας ότι αργά ή γρήγορα ο νικητής θα είναι αυτοί που κατάφεραν να μαντέψουν τις πέτρες ενός καθεδρικού ναού στη μέση των ερειπίων.

La società della sorveglianza. Totalitarismo del terzo millennio – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

"Να ομολογήσεις, να επηρεαστείς, να πειστείς, παρά να εκπαιδευτείς".

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΣΤΗΝ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ  ΚΑΙ Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΗ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ. Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΠΑΛΕΨΕ ΚΑΙ ΠΕΤΥΧΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ Μ.Ε. ΠΟΥ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΓΕΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ, ΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ.