Δυστυχώς η εποχή μας…
μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η εποχή της υποκειμενικότητας, της αναφοράς στο πρόσωπό μας, στην προσωπικότητά μας, στο “εγώ” μας. Για τον τελευταίο αιώνα, αυτό το φαινόμενο της έντονης υποκειμενικότητας, έχει υποστηριχθεί ακουσίως από εμάς τους ίδιους και τις διάφορες δράσεις του εκάστοτε κράτους στο όνομα είτε του μοντερνισμού είτε της απόλυτης αυτονομίας του υποκειμένου.
Αυτή η αφοσίωση στην υποκειμενικότητα δίνει νέο περιεχόμενο στο πως πρέπει να διαχειριστούμε αυτή την αυτοαναφορικότητα καθώς και το πως να προσεγγίσουμε με μια πιο κοινωνική αντίληψη τον κόσμο. Η υποκειμενικότητα αποτελεί πολλές φορές «κερκόπορτα» για τον εγωϊσμό να προσβάλει την κοινωνική μας αίσθηση και ως αποτέλεσμα να μας διαβάλει από την πορεία της Εκκλησίας. Για αυτό και οφείλουμε ιδιαίτερη προσοχή στην αντιμετώπιση αυτού του θέματος καθώς και την αποφυγή της εκτροπής από την πορεία του ενός Σώματος της Εκκλησίας.
Με τον π. Νικόλαο Λουδοβίκο, καθηγητή δογματικής και φιλοσοφίας της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης.
Το βίντεο πλαισιώνει το Δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής του Αντίπασχα (του Θωμά) «Μεθ’ ἡμέρας ὀκτὼ…» σε ήχο πλ. β’
Ψάλλει η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία (ΕΛ.ΒΥ.Χ.) με χοράρχη τον αείμνηστο Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως κ. Λυκούργο Αγγελόπουλο
2 σχόλια:
Να υποθέσουμε ότι η απουσία σχολίου με κόκκινα γράμματα σημαίνει και συμφωνία?
Τό βιβλιαράκι Τό υποκείμενο εκκλησιάζεται είναι "αμέθυστος". Οπου αποδεικνύεται ότι δέν είναι εφικτος ο εκκλησιασμός τού υποκειμένου.
Δημοσίευση σχολίου