Από την πορνοθεολογία στην πορνοιεραρχία

Λουκά 6:45
Ο αγαθος ανθρωπος εκ του αγαθου θησαυρου της καρδιας αυτου εκφερει το αγαθον, και ο κακος ανθρωπος εκ του κακου θησαυρου της καρδιας αυτου εκφερει το κακον· διοτι εκ του περισσευματος της καρδιας λαλει το στομα αυτου.

Gederson Falconmet

« Ποια αρχή ανανέωσης μπορεί να είναι μια θεολογία που εκκοσμικεύει την ηθική χωρίς ενδοιασμούς και, σχεδόν ντροπιασμένη για το ιδεώδες της χριστιανικής αγνότητας και φτώχειας, εισβάλλει καί αυτή σέ μια ύπαρξη που χαρακτηρίζεται από ευχαρίστηση, άρνηση θυσίας,  στον εορτασμό της ανοιχτότητας του σεξ (πορνοθεολογία ): εν συντομία,γιά να ευθυγραμμιστεί με την ταξική πάλη, να διακηρύξει τη λυτρωτική αθωότητα των ενστίκτων με τη βιαιότητα της πιο οπισθοδρομικής ψυχανάλυσης; Τι να κάνει ο κόσμος ή τι μπορεί να κάνει με μια θεολογία χωρίς ντροπή, που αφοπλίζει μπροστά στο κακό; Τι μπορεί να σημαίνει μια θεολογία που να σώσει τόν κόσμο πίνει από το δηλητήριο που μεθάει τον κόσμο, για την καταναλωτική κοινωνία, που βυθίζεται στην ανία και στην εξέγερση της ατιμώρητης πράξης; ”

Με αυτά τα λόγια, ο θεολόγος πατήρ Cornelio Fabro κατήγγειλε, το 1973, την ψευδή θεολογία που διέφθειρε την καθολική ηθική και την οποία ονόμασε «πορνοθεολογία».
Η συγγραφή χρονολογείται πέντε χρόνια μετά τον Μάιο του 1968, και όπως διαβάζουμε στο κείμενο του πατέρα Fabro [που αναπαράγεται παρακάτω], ο Μάιος του 1968 δεν είχε καμία σχέση με τη θεολογική μετατόπιση της καθολικής ηθικής. Αυτό που μπορούμε να αναρωτηθούμε σήμερα είναι: τι έχει κάνει η ιεραρχία της Εκκλησίας για να περιορίσει αυτή την πορνο-θεολογία μέσα της; Δυστυχώς, η ιεραρχία δεν έκανε τίποτα. Ενιψε τα χέρια της , όπως ο Πόντιος Πιλάτος.

Μάλιστα, από το Βατικανό Β', η Εκκλησία έχει μετρήσει στην ιεραρχία της μερικούς αληθινούς εξομοιωτές του Πόντιου Πιλάτου. Είτε ασχολούμαστε με πειθαρχικά, θεολογικά ή λειτουργικά ζητήματα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια απελευθέρωση χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της Εκκλησίας και μαζί με μια ιεραρχία που επιβεβαιώνει αυτόν τον ελευθεριασμό με τη δειλία και τη σιωπή της, γιατί επιτρέπει τα πάντα. Αυτή η συμπεριφορά ισοδυναμεί με πραγματικό αθεϊσμό: επειδή ακριβώς εκεί που υποστηρίζεται ότι δεν υπάρχει Θεός επιτρέπονται όλα, τίποτα δεν μπορεί να απαγορευτεί, γιατί δεν υπάρχει νόμος, παρά μόνο ένα είδος αυτόματου νομικισμού και απόλυτου ελέους που ακυρώνει κάθε ίχνος δικαιοσύνης. Μια ιεραρχία που επιτρέπει την ελευθερία είναι στην υπηρεσία αυτού ακριβώς του ανθρώπου που ήθελε να τόν μεταμορφώσει σε Θεό, υποστηρίζοντας την αντιστροφή της πραγματικότητας του ανθρώπου, που πρέπει να γονατίσει και να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού· Δυστυχώς, εδώ και πενήντα χρόνια, με αυτή τη σύγχρονη ιεραρχία, τα πράγματα δεν έχουν πάει έτσι.

Αυτό εξηγεί γιατί σε αυτά τα πενήντα χρόνια η ίδια ιεραρχία προστατεύει όσους εμπλέκονται σε σεξουαλικά σκάνδαλα, δεν κάνει τίποτα ενάντια στις λειτουργικές καταχρήσεις και δεν μάχεται ενάντια στις ψεύτικες θεολογίες που αφθονούν μέσα της. Η ακολασία απολαμβάνει απόλυτη ελευθερία μέσα της. Σε σχέση με τη Β' Σύνοδο του Βατικανού, για παράδειγμα, οι ψεύτικες θέσεις για την ερμηνευτική της μεταρρύθμισης στη συνέχεια, αφενός, και της ερμηνευτικής της ρήξης, από την άλλη, έχουν αρχίσει να προωθούνται, αλλά όταν επρόκειτο νά δώσει ένα όνομα στις απελευθερώσεις, η ιεραρχία ενιψε τα χέρια της από αυτό.
Σε αυτό το σημείο εναπόκειται στους απλούς πιστούς να κάνουν το έργο της ιεραρχίας και, μέσα από προσεκτική εξέταση με βάση την παραδοσιακή διδασκαλία, να εντοπίσουν ποιοι είναι οι ερμηνευτές και των δύο πλευρών. Το ίδιο ισχύει και για τα σκάνδαλα της σεξουαλικής κακοποίησης, εναπόκειται στους απλούς πιστούς να εντοπίσουν τους δράστες των κακοποιήσεων και να προστατευτούν από αυτές. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: τι είδους ποιμένες είναι αυτοί; Ποιμένες που οδηγούν την αγέλη των λύκων;

Τελευταία, λοιπόν, οι ανώτατοι εκπρόσωποι της ιεραρχίας βγήκαν παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους δημόσια με καθαρά χέρια, και αφού παραπονιούνται ότι το Συμβούλιο θα είχε διαστρεβλωθεί από τα μέσα ενημέρωσης, τώρα παραπονιούνται ότι η καθολική ηθική θα είχε διαστρεβλωθεί από την καταιγίδα του Μαΐου. 1968. Εν τω μεταξύ, όμως, ενώ όλα ανατρέπονται, τι κάνει η ιεραρχία για να εμποδίσει τους κακούς να πετύχουν τους στόχους τους; Τίποτα! Είναι μια ιεραρχία ποιμένων που δεν εργάζονται για το καλό των προβάτων, αλλά για αυτούς που τα δαγκώνουν και τα καταβροχθίζουν. Είναι μια τέλεια ανατροπή!

Το αποτέλεσμα της εκτροπής αυτής της ιεραρχίας στον τομέα της ηθικής θεολογίας ήταν ότι η πορνοθεολογία έχει ριζώσει στα «καθολικά» σεμινάρια και στους πνευματικούς κύκλους. και με αυτό έχει εκπαιδευτεί ένα μεγάλο μέρος των νέων γενιών θρησκευτικών, ιερέων, επισκόπων και καρδιναλίων, οι ίδιοι που ασκούν εξουσία στην Εκκλησία σήμερα.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι από την πορνοθεολογία φτάσαμε στην πορνοιεραρχία. και είναι η παρουσία αυτής της πορνο-ιεραρχίας που εξηγεί τα περισσότερα από τα σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης που έχουν συμβεί στην Εκκλησία τις τελευταίες δεκαετίες.
Είναι απαράδεκτο η Εκκλησία, που γεννήθηκε για να υπηρετεί τον Θεό, να έχει γίνει πρακτικά ένα είδος πορνογραφικού στούντιο, όπου διαπράττονται τα πιο αποκρουστικά σεξουαλικά σκάνδαλα, εις βάρος των αληθινών χριστιανικών ιδεωδών, και χωρίς να υψώνεται με δύναμη καμία φωνή για να ανακόψει και να εξαφανίσει αυτό κακό.

Η Εκκλησία στη Γερμανία, με την προεδρία του πορνοκαρδινάλιου Μαρξ - nomen omen - έχει γίνει ουσιαστικά μια πορνο-εκκλησία. Θέλει μάλιστα το τέλος της ιερατικής αγαμίας, την ευλογία των ομοφυλοφιλικών ενώσεων, την απελευθέρωση των αμβλώσεων κ.λπ. Ο καρδινάλιος Μαρξ έφτασε στο σημείο να πει: «η Εκκλησία της Γερμανίας δεν είναι κλάδος της Εκκλησίας της Ρώμης». Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι απλώς ένας πορνοκαρδινάλιος, αλλά ο πορνοπάπας της γερμανικής εκκλησίας. Λαμβάνοντας υπόψη ότι με τη Β' Σύνοδο του Βατικανού θριάμβευσαν η γερμανική και η γαλλική θεολογία, αντικαθιστώντας τη ρωμαϊκή θεολογία, η τάση είναι ότι η Εκκλησία της Ρώμης, αν δεν γίνει τίποτα, θα γίνει σαν τη Γερμανική Εκκλησία. Ακόμη περισσότερο με έναν Πάπα σαν τον Φραγκίσκο ο οποίος με το Amoris laetitiae , αποδεικνύεται λάτρης της πορνοθεολογίας.

Σήμερα υπάρχουν ακόμα εκείνοι που λένε ότι το σχίσμα στην Εκκλησία είναι σιωπηλό. Το σχίσμα της Εκκλησίας στη Γερμανία χρονολογείται από τη δημοσίευση του Humanae Vitae του Παύλου VI. Αν μπορούμε να μιλήσουμε για σιωπή, είναι η ίδια η σιωπή μιας ιεραρχίας που, όπως είπαμε, έχει πλύνει τα χέρια της όπως ο Πόντιος Πιλάτος. Για δεκαετίες έχουμε δει ανυπακοή σε σημαντικά ζητήματα που σχετίζονται με τον Πάπα και την Αγία Έδρα, και στο μεταξύ γίναμε μάρτυρες της βαθύτερης σιωπής εκ μέρους των ίδιων των Παπών και της ίδιας της Αγίας Έδρας. Αυτή η σιωπή της Ρώμης μετέτρεψε το σχίσμα της Εκκλησίας στη Γερμανία σε αποστασία. Είναι καθήκον του Πάπα να απαιτήσει, όταν χρειάζεται, από τους Καθολικούς να τηρούν την πίστη: και αντ' αυτού η Ρώμη, μετά τη Σύνοδο, έχει εκδώσει μόνο αδύναμα έγγραφα για αυτά τα θέματα και δεν ζήτησε καμία συναίνεση στις αποφάσεις της. Έτσι δεν ξεχωρίζει το λάδι από το σιτάρι, ούτε τους λύκους, τα σκυλιά και τα γουρούνια από τα πρόβατα. Το κοπάδι που βόσκει αυτή τη σύγχρονη ιεραρχία δεν αποτελείται πλέον μόνο από πρόβατα, αλλά είναι πλουραλιστικό, αποτελείται από διαφορετικά ζώα. Έχουμε μια ιεραρχία που έχει ένα μεταμορφωτικό όραμα για το κοπάδι και που δείχνει πρόβατα όταν πρόκειται για λύκους, σκύλους και χοίρους: μια τρανσέξουαλ νεοεκκλησία: τρανσπρόβατα.

Έχουμε πορνοκαρδινάλιους όπως ο MacCarrick, ο Coccopalmerio, ο Kasper, κ.λπ., έχουμε τον πορνοεπίσκοπο Vincenzo Paglia και πολλούς άλλους πορνοεπισκόπους που ευλογούν με χαρά τα συνδικάτα ομοφυλόφιλων, καλύπτουν τους κακοποιούς και προωθούν την πορνοθεολογία. Έχουμε επίσης πορνο-ιερείς όπως οι Ιησουίτες James Martin και Antonio Spadaro, οι οποίοι είναι ειδικοί στην επικοινωνία και διαδίδουν την πορνο-θεολογία σε κάθε γωνιά. και περιοριστήκαμε στο παράδειγμα της Εκκλησίας στη Γερμανία, γιατί αν έπρεπε να μετρήσουμε όλες τις περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης, θα κάναμε αυτό το άρθρο πορνογραφικό.

Τέλος, καλό είναι να μείνετε μακριά από μια Εκκλησία όπου, όπως είδαμε, όλα επιτρέπονται. Στην πραγματικότητα είναι μια νεοεκκλησία που είναι μόλις πενήντα ετών και όπως ο Φραγκίσκος σκέφτεται: «Ποιος είμαι εγώ να κρίνω;» Αυτό ακριβώς το προδοτικό ερώτημα είναι που καθορίζει πολύ καλά τη μετασυνοδική Εκκλησία. Μια νέα εκκλησία που είναι χειρότερη και από τον Πόντιο Πιλάτο, γιατί τουλάχιστον ο τελευταίος ενέδωσε στην επιμονή των Εβραίων, αλλά δεν έπλυνε τα χέρια του λέγοντας: ποιος είμαι εγώ να κρίνω;

Αυτή η νεοεκκλησία που δεν ήθελε να κρίνει την πορνο-θεολογία όταν πρωτοεμφανίστηκε, έπλυνε τα χέρια της από αυτήν, μετά αναπόφευκτα ανέθρεψε μέσα της μια γενιά ιερέων που έγιναν επίσκοποι και καρδινάλιοι και κατέληξε να αποτελεί μια πορνο-ιεραρχία της οποίας η Εκκλησία σήμερα κλαίει και υφίσταται τις συνέπειες της κακοποίησής της

---

                                         Cornelio Fabro:
αντιμετωπίζουμε την έκρηξη μιας «πορνοθεολογίας» που τρέφεται από τον κόσμο

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Il Timone

http://www.iltimone.org/news-timone/cornelio-fabro-siamo-di-fronte-allirrompere-di-una/

… Η δυσκολία και η δοκιμασία της πίστης είναι αυτή του να είσαι νέος στο αρχαίο και πρωτότυπος στο μόνιμο, αφού ανήκει στον άνθρωπο να είναι παραγωγικός με ελευθερία στη σφαίρα της αλήθειας σε κάθε επίπεδο, ακόμα και σε αυτό της πίστης και της σωτηρίας. Το πνεύμα δεν είναι ένα καλάθι που δέχεται παθητικά, αλλά μια αρχή που υλοποιεί τον εαυτό του «τακτοποιώντας» καί λύνοντας την εναλλακτική της σωτηρίας του με την επιλογή. Αυτή είναι η πρόοδος στη συνέχεια και η πιστότητα στην παράδοση σύμφωνα με τον χρυσό κανόνα του Vincent of Lérins, που εισήχθη στα αυθεντικά κείμενα του magisterium: «Διδάξτε τα ίδια πράγματα που έχετε μάθει, ώστε λέγοντας τα με νέο τρόπο να μην λέτε νέα πράγματα. .Αλλά δεν θα υπάρξει τότε, ρωτά αμέσως, καμία πρόοδος στην Εκκλησία του Χριστού; Και πως! απαντάει και πολύ μεγάλος. Και ποιος είναι ο άνθρωπος που ζηλεύει τόσο τους ανθρώπους, καί μισεί τόσο τον Θεό που θα προσπαθήσει να το αποτρέψει αυτό; Φυσικά, πρέπει να είναι πρόοδος, όχι αλλαγή : μια αυθεντική αύξηση για όλους και για όλους, για κάθε άνθρωπο και για ολόκληρη την Εκκλησία αλλά στο ίδιο δόγμα, με την ίδια έννοια και με τον ίδιο τύπο».

Όποιος ισχυρίζεται ότι προχωρά κόβοντας τους δεσμούς με το παρελθόν δεν προχωρά αλλά πέφτει στο κενό, δεν συναντά τον ιστορικό άνθρωπο στο δρόμο του προς το μέλλον της σωτηρίας αλλά ρουφιέται στις δίνες του απελπιστικού χρόνου.Η σύγχρονη θεολογία φαίνεται να βρίσκεται σε κρίση ακριβώς σε αυτό το σημείο, εκείνο δηλαδή της πίστης ως ανοιχτής έντασης μεταξύ των καιρών της σωτηρίας που φωτίζεται από την παρουσία του πνεύματος του Χριστού με την καθοδήγηση της Εκκλησίας. Τα πεφωτισμένα πνεύματα εκφράζουν συχνά σοβαρή αμηχανία σχετικά με την κατεύθυνση της νέας «οριζόντιας» θεολογίας, προκαλώντας φωτιά διαμαρτυριών από τους ενδιαφερόμενους -χωρίς, ωστόσο, ακόμη να έχουν αυτή τη συνάντηση και συζήτηση για τις ακριβείς αμφισβητήσεις που προσκαλούν- επιβεβαιώνοντας έτσι την πραγματικότητα και τη σοβαρότητα του η κατάσταση. Ωστόσο, η πρόσκληση από τη Λερινέζα είναι πάντα ανοιχτή.

Επομένως, μπορούμε να αναρωτηθούμε: ποιο μήνυμα σωτηρίας μπορεί να διακηρύξει στον κόσμο μια θεολογία που απομυθοποιεί τα γεγονότα της σωτηρίας, η οποία αφήνει στη σκιά - κάποιος τα αρνείται ή τα παραλείπει εντελώς - τα θεμελιώδη μυστήρια και δόγματα του Χριστιανισμού να εφαρμόζονται μόνο στίς κοινωνικές δομές καί τίς πολιτικοοικονομικές πτυχές του ανθρώπου, με την απόρριψη του μυστηρίου της πτώσης και της λύτρωσης του ανθρώπου νάμειώνονται σε μια απλή «μεταφορά»; Ποια αρχή ανανέωσης μπορεί να είναι μια θεολογία που εκκοσμικεύει ασυνείδητα την ηθική και, σχεδόν ντροπιασμένη για το ιδανικό της χριστιανικής αγνότητας και φτώχειας, εισβάλλει επίσης για μια ύπαρξη που χαρακτηρίζεται από ευχαρίστηση, άρνηση θυσίας, για ανοιχτό εορτασμό του σεξ (πορνοθεολογία): εν συντομία,γιά να ευθυγραμμιστεί με την ταξική πάλη, να διακηρύξει τη λυτρωτική αθωότητα των ενστίκτων με τη βιαιότητα της πιο οπισθοδρομικής ψυχανάλυσης; Τι να κάνει ο κόσμος ή τι μπορεί να κάνει με μια θεολογία χωρίς ντροπή, που αφοπλίζει μπροστά στο κακό; Τι μπορεί να σημαίνει μια θεολογία που  πίνει  από το δηλητήριο που μεθάει τον κόσμο για την καταναλωτική κοινωνία, που βυθίζεται στην ανία και στην εξέγερση της ατιμώρητης πράξης;

Dalla pornoteologia alla pornogerarchia - Articolo di Gederson Falcometa (www-unavox-it.translate.goog)