Γεγονός είναι ότι ήμουν σε ψυχιατρείο και είχα αλλάξει και το όνομά μου: όλοι με φώναζαν Ναπολέοντα, γιατί –έτσι μου είπαν– σε κάθε άσυλο που σέβεται τον εαυτό του υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι είναι ο Ναπολέοντας. Ίσως εξαιτίας αυτού του προκλητικού ονόματος είχα γίνει φίλος με κάποιον Μεφιστοφελή, έναν ελαφρώς παράξενο τρελό, πολύ συγκρατημένο, με ένα δικό του μεγάλο δωμάτιο, γεμάτο οθόνες και υπολογιστές, από το οποίο, μου αποκάλυψε, έτρεχε τον κόσμο. Εδώ είναι κάποιος πιο τρελός από μένα, σκέφτηκα, ειδικά από τη στιγμή που κάθε απόγευμα έφευγε διακριτικά για να αναφέρει τις πράξεις του σε κάποιον. Μου το αποκάλυψε με μεγάλη μυστικότητα: το αφεντικό του λεγόταν Princeps Huius Mundi, αλλά δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, γιατί ξέρω μόνο τη δική μου γλώσσα και λίγο globish, το ενιαίο γρύλισμα των Δυτικών.
Το βράδυ του ονείρου ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος και, ως απόδειξη της φιλίας του, μου επέτρεψε να μπω στη σπηλιά του και να ακούσω την περιοδική αναφορά στους ανωτέρους του. Τα όνειρα είναι περίεργα, και στην πραγματικότητα ο Μεφίστο (μου επέτρεψε να τον αποκαλώ έτσι, εμπιστευτικά) μου εξήγησε ότι οι ηγέτες του δεν ήταν πάνω, αλλά κάτω, στον κάτω κόσμο, ένα μέρος που δεν εμφανίζεται σε κανένα γεωγραφικό χάρτη. Απόψε ο φίλος μου - καλός άνθρωπος, τελικά - είχε τα κομπλιμέντα του Princeps και ένα μπόνους. Μάλιστα, κάποια θετικά γεγονότα είχαν λάβει χώρα στο δυτικό άσυλο, που προκλήθηκαν –έτσι φάνηκε να καταλαβαίνω– από τον Mephisto.
Σε ένα αμερικανικό σχολείο, ένας διευθυντής απολύθηκε επειδή έδειξε το άγαλμα του Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου σε μαθητές της έκτης δημοτικού. Φαίνεται ότι κάποιοι γονείς εξοργίστηκαν και η προβολή θεωρήθηκε πορνογραφική. Ταυτόχρονα –ο Mephisto είναι σκληρά εργαζόμενος, πάντα στο καθήκον– σε ένα άλλο μέρος του κόσμου που βλέπουμε ζωντανά στο Αλέφ, στην παγωμένη Φινλανδία, το πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας έχει δώσει στην Greta Thunberg, μια Σουηδή κοπέλα με εμμονή με το περιβάλλον, επίτιμο πτυχίο θεολογίας. Ο Mephisto θριαμβεύει και δέχεται τα συγχαρητήρια του Matrix του κάτω κόσμου, παρουσία μου.
Ήταν τόσο χαρούμενος που μου αποκάλυψε άλλη μια από τις επιτυχίες του. Στην Ισπανία είναι πολύ δημοφιλής, οι οπαδοί του είναι στην κυβέρνηση: αυτή την περίοδο ενέκριναν έναν νόμο - που ονομάζεται trans νόμος - στον οποίο γράφει, μεταξύ άλλων, ότι ο καθένας μπορεί να ζητήσει από το ληξιαρχείο να εγγραφεί με το φύλο -σε ψυχιατρείο λέγεται είδος- που προτιμά. Ένας διαγωνιζόμενος για τη θέση του αστυνομικού δήλωσε γυναίκα και νίκησε τις συναγωνίστριες στα τεστ επάρκειας. Θα προσληφθεί και σύντομα θα είναι ανάμεσά μας στο άσυλο. Οι Ισπανοί φίλοι του Mephisto δεν σταματούν εδώ: εγκρίνουν έναν νόμο που θα παρέχει «ανθρώπινα» δικαιώματα σε ανώτερα πρωτεύοντα θηλαστικά, δηλαδή σε πιθήκους, ουρακοτάγκους, μπονόμπο και χιμπατζήδες. Δεν καταλαβαίνω πώς θα τα διεκδικήσουν, αλλά το άσυλο είναι καλά οργανωμένο: θα στήσουν ειδικό γραφείο με διευθυντές και υπαλλήλους. Ζούμε στο καλύτερο από όλα τα πιθανά άσυλα.
Έχοντας εμπιστοσύνη στη φιλία με τον Mephisto, τον ρώτησα πώς κατάφερε να γεμίσει το Δυτικό άσυλο. Μου έδωσε μια μεγάλη ομιλία γεμάτη δύσκολες λέξεις – υλισμός, προπαγάνδα, νευρογλωσσικός προγραμματισμός, αποδόμηση, κριτική θεωρία, μηδενισμός και πολλά άλλα, αλλά άρπαξα την πρόταση που μου φαινόταν πιο σημαντική, στην προσιτότητα όλων, ακόμα και σε απλούς τρελούς σαν εμένα. «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαβάζουν, δεν ενημερώνονται, δεν ενδιαφέρονται για ιδέες: στην πράξη δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα. Αλλά μόλις η τηλεόραση λέει μια ιστορία ή αποκαλύπτει ειδήσεις, οι μάζες παίρνουν θέση και το πιστεύουν ακόμη και χωρίς να γνωρίζουν τίποτα. Δουλεύω πάνω σε αυτή τη μάζα που είναι ανίκανη για αυτόνομη σκέψη και την αναγκάζω να κάνει αυτό που θέλω».
Πράγματι, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι στο πλουσιότερο και πιο ισχυρό έθνος στόν κόσμο - τις ΗΠΑ - οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι ο Δαβίδ, ποιος ήταν ο Μιχαήλ Άγγελος, δεν αισθάνονται με την ψυχή και την καρδιά τους το εξαιρετικό μεγαλείο αυτού του μαρμάρου που πήρε σάρκα και οστά κάτω από τα χτυπήματα μιας σμίλης. Στο άσυλο είμαστε αδαείς, ειδικά αν έχουμε εκπαιδευτικά προσόντα που μας κάνουν υπερόπτες, αλαζόνες, αλλά ούτε κι εγώ πίστευα ότι δεν ξέραμε τίποτα για τον Μικελάντζελο και μπερδέψαμε τον Δαβίδ με τον Ρόκο Σιφρέντι. Ο Mephisto μου εξήγησε το μυστήριο: Ο απόκρυφος Θεός μπερδεύει αυτούς που θέλει να τιμωρήσει και εμείς αξίζουμε την τιμωρία. Μετά έρχεται, ο εκπρόσωπος του κάτω κόσμου, και μας τρελαίνει. Κατάφερε να μας κάνει να ξεχάσουμε το πνεύμα, την υπέρβαση, την ίδια την ιδέα του Θεού, «την υπόθεση που δεν έχω σκεφτεί», όπως θα έλεγε ο επιστήμονας Laplace σε έναν άλλο Ναπολέοντα, έναν Κορσικανό στρατηγό που έγινε Γάλλος.
«Σκεφτείτε, μου αποκάλυψε ο Mephisto, ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας –μια επιχείρηση στην οποία συμμετείχα με τη συνεργασία πολλών υπευθύνων του Matrix του υποκόσμου– είχαμε έναν καραμπινιέρο που διέκοψε τη λειτουργία κατά τη διάρκεια του αγιασμού. Ο απρόσεκτος ένστολος είπε ότι δεν ήξερε τι είναι ο καθαγιασμός και τον πιστεύω: δουλέψαμε καλά, σε βάθος. Η άγνοια έχει εξαπλωθεί σε όλα, αλλά έχουμε παρατηρήσει ένα πρόβλημα. Οι άνθρωποι, όταν δεν πιστεύουν πλέον στον Θεό, αρχίζουν να πιστεύουν σε όλα. Μου φαίνεται ότι το είπε κάποιος Τσέστερτον, ένας Άγγλος που έγραφε αστυνομικές ιστορίες με έναν ιερέα, τον πατέρα Μπράουν. Χωρίς να το ξέρει, μας προειδοποίησε και κάναμε κάποιες εξετάσεις. Είναι πραγματικά αλήθεια: πίστευαν, στο δυτικό άσυλο, στις μάσκες, στην αποτελεσματικότητα των περίεργων τσιμπημάτων, ακριβώς όπως είναι πεπεισμένοι ότι είναι βολικό να μην έχει κανείς τα λεφτά του στην τσέπη του και ότι η ψηφιακή ταυτότητα, δηλαδή το σύστημα απόλυτου ελέγχου, είναι καλό».
Μπορούσαν να το πιστέψουν μόνο σε ψυχιατρείο, συνέχισε ο Mephisto με εμπιστευτική διάθεση, γι' αυτό ανοίξαμε τις πύλες και φτιάξαμε ένα ψυχιατρείο τόσο μεγάλο όσο ένας πολιτισμός, τή Δύση. Έπρεπε να γίνουν περισσότερα: να δημιουργηθεί μια νέα θρησκεία, ή μάλλον μια μαζική πίστη, με τις τελετές της, τα σύμβολά της, τους ιερείς της. Εμείς εφεύραμε το green, το περιβάλλον, έπεισε τους Δυτικούς (οι πιο ευκολόπιστοι μεταξύ των ανθρώπων, μετά τη θεραπεία μας) ότι η Γη, που μετονομάστηκε σε Γαία, κινδυνεύει εξαιτίας τους, στείλαμε προφήτες και προφήτισες στον κόσμο. Η μία από αυτές είναι η Γκρέτα, ένα κοριτσάκι γεμάτο προβλήματα –όμοιο με τους νέους του δυτικού ασύλου– το κουβαλήσαμε σαν την προσκυνητή Μαντόνα τής ξεθωριασμένης θρησκείας, ανάμεσα σε χειροκροτήματα και αιτήματα για θαύματα. Το μόνο που απέμενε ήταν να διοριστεί θεολόγος, δηλ. ειδικός στη νέα Θεά, τη Γαία, και τον νέο Όλυμπο, την κλιματική θρησκεία.
Σοκαρισμένος από τις αποκαλύψεις, προσπάθησα να ξυπνήσω: μάταια. Ο Μεφίστο κάλεσε τον ψυχίατρο σε εφημερία που με γέμισε ψυχοφάρμακα. Είπε ότι πρέπει να ηρεμήσω, πρέπει να αποδεχτώ την κατάσταση και ότι δεν υπάρχει τίποτα σαν τα χάπια για να νιώθω χαλαρός, ήρεμος και χαρούμενος. Μετά τις διαμαρτυρίες μου, με οδήγησε σε μια πτέρυγα του ασύλου όπου ζούσε ένας ανυπολόγιστος αριθμός ανθρώπων, ο καθένας μόνος του, τούς «εθισμούς» του ή, σύμφωνα με τον Mephisto, τούς σκοπούς της ζωής του. Άλλοι αφοσιώθηκαν στον τζόγο, άλλοι στην κατανάλωση «ουσιών» (τα ναρκωτικά δεν λέγονται πια έτσι, ο Mephisto λέει ότι οι λέξεις πρέπει να αλλάξουν για να μας κάνουν ευτυχισμένους), άλλοι σε εκείνους που οι χθεσινές λανθασμένες πεποιθήσεις αποκαλούσαν «θανάσιμα αμαρτήματα».
Βλέπεις πόσο χαρούμενοι είναι, ειρωνεύτηκε ο Μεφίστο. Όλα χάρη σε εμάς. Πρέπει να μην έπαιρνα χάπια ακόμα, γιατί απάντησα ότι δεν μου φάνηκαν χαρούμενοι και οι «τεχνητοί παράδεισοι» (τους αποκαλούσε έτσι) μου φάνηκαν αληθινές κολάσεις. Περισσότερα χάπια, πιο ισχυρά, παρήγγειλε ο ψυχίατρος σε ορισμένες νοσοκόμες που μας ακολουθούν παντού. Δεν ξέρω πώς το έκανα, αλλά κατάφερα να αποφύγω τη νέα δόση ενίσχυσης και μάλιστα ρώτησα τον Mephisto πώς ήταν δυνατόν να φτάσω στο σημείο να θεωρήσω πορνογραφία ένα από τα πιο ισχυρά παγκόσμια έργα τέχνης. Η απάντηση ήρθε από μία ασθενή που είχε ακούσει τα πάντα. Αναμαλλιασμένη, κακοντυμένη, γεμάτη τατουάζ, με μαλλιά βαμμένα σε αφύσικα χρώματα, μου πέταξε με μίσος την αλήθεια της: Η τέχνη είναι ο αισθητικός κώδικας των νεκρών ετεροφυλόφιλων λευκών αρσενικών. Έτσι ο Δαβίδ δεν είναι ένα αριστούργημα, αλλά μια δομή κυριαρχίας ενάντια στους καταπιεσμένους.
Σε εκείνο το σημείο δεν καταλάβαινα πια τίποτα και ζήτησα από τον Κύριο βοήθεια. Δεν το είχα κάνει ποτέ: οι συνήθεις Ερινύες, υποστηριζόμενες από έναν ασθενή ντυμένο επίσκοπο, με προειδοποιούσαν να μην απευθυνθώ στον Θεό με την αρσενική μορφή. Αφού όλα μπορούν να συμβούν στα όνειρα, εμφανίστηκε και η Γκρέτα, με το μυτερό απόφοιτο καπέλο της, συνοφρυωμένη περισσότερο από ποτέ, με πρόσταξε να μην εκπέμψω CO2 (δεν ξέρω τι είναι αυτό...) και να μην μολύνω το ψυχιατρείο. Καλοπροαίρετη όσο μόνο οι θεολόγοι μπορούν να είναι, μου έδωσε ένα φυλλάδιο με οδηγίες: Δεν χρειάζεται πλέον να ξεπλένω την τουαλέτα, πρέπει να αποφεύγω τη χρήση μηχανοκίνητων οχημάτων, πρέπει να ξαναφτιάξω το σπίτι από την αρχή για να το προσαρμόσω στο πέμπτο πράσινο Ευαγγέλιο και πολλά άλλα πράγματα. Λέει ότι είναι η Ατζέντα 2030, που την επινόησαν σε ένα άλλο μαγικό βουνό, το Νταβός, και είναι μέρος της Μεγάλης Επαναφοράς, ενός από τα δόγματα της νέας θρησκείας.
Εντελώς σοκαρισμένος, είχα σοβαρές παραισθήσεις. Σε μία είδα τις νωπογραφίες του Μιχαήλ Άγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα καλυμμένες με κουρέλια, τον Θεό με μπλου τζιν, τον Αδάμ με ένα ουράνιο τόξο φόρεμα Gay Pride, ενώ πίσω από τίς πλάτες μου γελούσε ένας αρχαίος ζωγράφος, ο Daniele Ricciarelli, γνωστός ως il Braghettone (ο βρακάς) επειδή είχε καλύψει ορισμένα μέρη του σώματος τίς τοιχογραφίες του Μιχαήλ Άγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα. Τελικά, φώναξε, κατάλαβαν ποια ήταν η ιδιοφυΐα –εγώ– και ποιος ο πορνογράφος, ο Μικελάντζελο.
Η Γκρέτα, από την κορυφή των θεολογικών της γνώσεων, έγνεψε με πεποίθηση. Όλα ήταν εναντίον μου, και το όνειρο έγινε εφιάλτης. Ο Ισπανός αστυνομικός με γυναικείο όνομα εισέβαλε επίσης και ένιωσα χαμένος, ανάμεσα σε ψυχιάτρους, διαβόλους, θεολόγους και εξαγριωμένους αγωνιστές, αλλά «η ζωή είναι όνειρο και τα όνειρα όνειρα». Ο Calderòn de la Barca ήρθε να με σώσει: ιδρωμένος, τρέμοντας, αλλά ξύπνιος. Το δυτικό άσυλο είχε εξαφανιστεί, ούτε μια σκιά του Μεφιστοφελή, ο Μιχαήλ Άγγελος επέστρεψε ως παγκόσμια ιδιοφυΐα, η Γκρέτα ένα κορίτσι με σύνδρομο Άσπεργκερ. Το West Asylum είχε εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Ή μήπως όχι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου