Δ.Μαυρόπουλος: «To Άγιο Πνεύμα μας συγκροτεί ως λαό του θεού»

 

https://www.youtube.com/watch?v=oyb8a3wDMUk

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ  ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (Ι)

Ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος

“Τους Ιερούς Κανόνες τους συνέταξαν οι Πατέρες της Εκκλησίας σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή με τις δικές της καταστάσεις με σκοπό να την βοηθήσουν να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα. Όμως η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι ένα απολίθωμα του χθες, αλλά ένας διαχρονικός ζωντανός οργανισμός, το Μυστικό Σώμα του Χριστού του οποίου κεφαλή είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός”.
Και συνεχίζει :
“Και σήμερα υπάρχουν Μεγάλοι Πατέρες στην Εκκλησία, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση. Όσοι αμφισβητούν ότι και αυτοί φωτίζονται από το Άγιο Πνεύμα θα πρέπει να προσέξουν μη τυχόν βλασφημούν εναντίον του Αγίου Πνεύματος”!

Είχε πολύ δίκιο, τελικά, ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Στυλιανός Παπαδόπουλος, ότι σήμερα” παρά το έντονο ενδιαφέρον για τους Πατέρες, οι μεγάλοι αυτοί άνδρες αντιμετωπίζονται συνήθως σαν εξαιρετικοί συγγραφείς[ΜΕΓΕΝΤΟΡΦ] και σπάνια σαν όργανα του Πνεύματος προς ευρύτερη και πληρέστερη φανέρωση της θείας αλήθειας”. (Στυλιανού Παπαδόπουλου, “Πατρολογία Α” Αθήναι 1994, σελ. 42).

Οι Πατέρες εισέδυσαν στα κεκρυμμένα νοήματα της Γραφής, στο “απόθετον κάλλος”, δηλαδή στην” άπειρη πραγματικότητα της αληθείας, κάτι που αποτελεί κατ εξοχήν επίτευγμα των Πατέρων και Διδασκάλων και είναι ακριβώς εκείνο που κάνει έναν θεολόγο Πατέρα και Διδάσκαλο” (ε.α. σελ. 38-39).

Μιά διευκρίνηση του π. Ρωμανίδη που μάλλον δε θα χαροποιήσει τους Ρωμαιοκαθολικούς, ότι “ο ισχυρισμός ότι το Άγιο Πνεύμα οδηγεί την Εκκλησίαν εις βαθυτέραν κατανόησιν και εναργέστερον σύλληψιν των μυστηρίων της διά του Ιησού Χριστού επιτελεσθείσης σωτηριώδους οικονομίας είναι δόγμα της φραγκοπαπικής αυγουστινείου παραδόσεως, βάσει του οποίου οι Φράγκοι εδογμάτισαν το 809 μ.Χ. το αιρετικόν περί filioque δόγμα…το οποίον δόγμα επί αιώνας καταδικάζει η Ορθόδοξος Εκκλησία.

Όθεν δεν οδηγείται η Εκκλησία εις πάσαν την αλήθειαν ή εις βαθυτέραν κατανόησιν αυτής, αλλά απλώς οι πιστοί οδηγούνται εις βαθυτέραν αυτής κατανόησιν διά της καθάρσεως, του φωτισμού και της υπερβαινούσης την κατανόησιν θεώσεως”!!!

 http://aktines.blogspot.com/2024/07/blog-post_898.html

Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος Λόγος Πρώτος - Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς (3)

1. Η πρόφασις την οποίαν επικαλείσθε, ότι δηλαδή, αφού μερικοί ισχυρίζονται ότι δεν θα είναι ίσος με τον Πατέρα ο Υιός αν δεν κατέχει και αυτός την εκπορευτικήν λειτουργίαν, σεις σπεύδοντες να δείξετε ότι είναι ίσος εισηγάγετε αυτήν την προσθήκην, δεν είναι καθόλου εύλογος. Διότι τότε, αν μερικοί έλεγαν ότι πρέπει αυτός να έχει και την γεννητικήν λειτουργίαν, αφού αυτή απουσιάζουσα αφαιρεί την ισότητα, θα ήταν ανάγκη να προσθέσουμε και τούτο πειθόμενοι στους ασύνετους· και γενικώς θα ήταν ανάγκη να μην θεωρούμε ανώτερο του Υιού τον Πατέρα κατά το αίτιον, για να μην αθετήσουμε την ισότητα του Υιού προς αυτόν.

Αυτό δε ακριβώς φαίνεται να υποβάλλετε δολίως σε αντίθεσιν προς τα ευαγγελικά δόγματα και διδάγματα. Διότι αυτός ο οποίος ισχυρίζεται ότι και ο Υιός είναι αίτιος της θεότητος αθετεί τον ίδιον τον Υιόν, ο οποίος είπε σαφώς στο ευαγγέλιο, «ο Πατήρ μου είναι μεγαλύτερος μου», όχι μόνον ως ανθρώπου, αλλά και ως Θεού, κατά το αίτιον της θεότητος. Δια τούτο δε δεν είπε «ο Θεός» αλλά «ο Πατήρ»· διότι δεν είναι μεγαλύτερος από τον Υιόν ως Θεός — τί ασέβεια θα ήταν τούτο! — αλλ’ ως αίτιος θεότητος, καθώς μας ερμήνευσαν τα πράγματα και οι θεοφόροι πατέρες. Όπως φαίνεται λοιπόν, αντιλέγετε σε αυτούς τους θεοφόρους και στον Χριστόν, τον Θεόν των θεοφόρων, οι οποίοι δεν θεωρούν ίσον προς τον Πατέρα τον Υιό κατά το αίτιον.
Αλλά εμείς και το ίσον του Υιού προς τον Πατέρα κατά την φύσιν γνωρίζομε και το μείζον του Πατρός κατά το αίτιον ομολογούμε, το οποίον συμπεριλαμβάνει αμφότερα, και το γεννάν και το εκπορεύεσθαι. Και σε αυτούς δε οι οποίοι το συνέταξαν πρώτοι, ενώ αγωνίζονταν για την συμφυΐα δηλαδή την ομοτιμία του Υιού προς τον Πατέρα, το σύμβολο της πίστεως εφάνη ικανοποιητικό χωρίς την δική σας προσθήκη.

ΣΧΟΛΙΟ: Πολλά, εμφανή ήδη καί δυσάρεστα γιά μάς τά συμπεράσματα πού απορρέουν από τούς λόγους τού Αγίου. «ο Πατήρ μου είναι μεγαλύτερος μου», όχι μόνον ως ανθρώπου, αλλά και ως Θεού, κατά το αίτιον της θεότητος. Δια τούτο δε δεν είπε «ο Θεός» αλλά «ο Πατήρ»· διότι δεν είναι μεγαλύτερος από τον Υιόν ως Θεός — τί ασέβεια θα ήταν τούτο! — αλλ’ ως αίτιος θεότητος, καθώς μας ερμήνευσαν τα πράγματα και οι θεοφόροι πατέρες.
Η σύγχρονη εμμονή λοιπόν στόν Πατέρα καί στήν υποταγή τού Υιού, όπως καί η αναβάθμιση τής Αγίας Τριάδος από τή προτεσταντική ψευδοθεολογία, οφείλονται στήν απώθηση καί τήν βαθμιαία κατάργηση τής ουσίας τού Θεού, τουτέστιν τού Θεού τού ιδίου. Μιά συνέπεια τής απωθήσεως τής Μεταφυσικής η οποία συμπαρέσυρε καί κάθε έννοια ουσίας τού αισθητού μέ τήν παράλληλη υποβάθμιση τών αριστοτελικών κατηγοριών εκ μέρους τού Κάντ. Μετά από αυτά στόν Θεό έμειναν τά Πρόσωπα σάν σχέσεις καί όχι σάν υποστάσεις όπως ακριβώς τά δίδαξε ο Αυγουστίνος. Ο Αυγουστίνος υποβάθμισε τίς Υποστάσεις σέ Πρόσωπα διότι στηρίχτηκε στήν έννοια τής Ουσίας καί στήν ενότητα τήν οποία εμπεριέχει. Μέ τήν εγκατάλειψη τής ουσίας όμως σάν μεταφυσικής έννοιας χάθηκε η ενότης καί στόν Θεό καί στόν άνθρωπο τού Θεού, στήν θεανθρωπότητα καί ευλόγως καί στήν εκκλησία, τόν οίκο τής θεανθρωπότητος Μέσα στίς μάταιες προσπάθειες επανεύρεσης τής χαμένης ενότητος η οποία έφερε καί τόν θάνατο τού Δυτικού Θεού , ανήκουν καί οι μάταιες προσπάθειες ενώσεως τών εκκλησιών. Η εκκοσμίκευση.

 Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Α’ – Λαμβάνουν όλοι το Αγ. Πνεύμα;

Και να μην πει κανείς: “Εγώ έχω λάβει το Χριστό με το άγιο βάπτισμα”, αλλά ας μάθει ότι δεν λαμβάνουν το Χριστό με το βάπτισμα όλοι όσοι βαπτίζονται. Λαμβάνουν μόνοι αυτοί που είναι είτε βεβαιόπιστοι και έχουν γνώση τέλεια είτε αυτοί που τακτοποίησαν τον εαυτό τους, καθαρίζοντας τον από πριν και έτσι βαπτίζονται. Και τούτο το γνωρίζει αυτός που ερευνά τις Γραφές, από τους αποστολικούς λόγους και πράξεις. Γιατί έχει γραφεί: “ Όταν άκουσαν οι απόστολοι που βρίσκονταν στα Ιεροσόλυμα, ότι η Σαμάρεια έχει δεχτεί το λόγο του Θεού, έστειλαν σε αυτούς τον Πέτρο και τον Ιωάννη, οι οποίοι αφού κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα, προσεύχονταν να λάβουν το Άγιο Πνεύμα οι Σαμαρείτες. Και δεν είχε λάβει ακόμη κανένας το Άγιο Πνεύμα, υπήρχαν δε, μόνο βαπτισμένοι στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τότε έβαζαν τα χέρια τους επάνω τους, και ελάμβαναν το Άγιο Πνεύμα”.

Είδες πως δεν λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα, αμέσως όλοι όσοι βαπτίζονται; Έμαθες από τους Αποστόλους, πως κάποιοι που αν και πίστεψαν και βαπτίστηκαν, δεν ‘ντύθηκαν’ το Χριστό, με το βάπτισμα; Γιατί, εάν αυτό είχε γίνει (να ‘ντυθούν’ το Χριστό), δεν θα προσεύχονταν μετά και θα έβαζαν τα χέρια τους οι Απόστολοι σε αυτούς. Λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα, τον Κύριο Ιησού ελάμβαναν. Γιατί, δεν είναι άλλο ο Χριστός και άλλο το Άγιο Πνεύμα. Και ποιος το λέει αυτό; Ο ίδιος ο Θεός Λόγος, μιλώντας στην Σαμαρείτιδα: “Είναι Πνεύμα ο Θεός”. Εάν λοιπόν ο Χριστός είναι Θεός, είναι Πνεύμα κατά τη φύση της θεότητας, και αυτός που έχει το Χριστό, Άγιο Πνεύμα έχει. Αυτός δε που έχει το Άγιο Πνεύμα, τον ίδιο πάλι τον Κύριο έχει, καθώς λέει και ο Παύλος: “Το δε Πνεύμα, ο Κύριος είναι”…
Πηγή: Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, “Βίβλος των Ηθικών”, Λόγος Ι΄

ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΥΝΑΝΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΧΑΡΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Β’ – Περι αυτών που νομίζουν πως έχουν το Άγιο Πνεύμα

Να και πάλιν εγώ απευθύνομαι προς αυτούς που λέγουν ότι έχουν Πνεύμα Άγιον, δίχως να το γνωρίζουν, και νομίζουν ότι το απέκτησαν με το Θείον Βάπτισμα μέσα τους. Νομίζουν ότι έχουν τον θησαυρόν (Β’ Κορ. 4, 7), αλλά όμως καταλαβαίνουν ότι ο εαυτός τους είναι εντελώς άδειος από αυτόν. Προς εκείνους που ομολογούν ότι εις το άγιον Βάπτισμα δεν αισθάνθηκαν τελείως τίποτε, αλλά πιστεύουν ότι από τότε η δωρεά του Θεού κατοίκησε μέσα τους και μέχρι τώρα υπάρχει μέσα εις την ψυχήν τους, δίχως να την καταλαβαίνουν και να την αισθάνωνται. Και όχι μόνον προς αυτούς (απευθύνομαι) αλλά και προς εκείνους που λέγουν ότι δεν έλαβαν ποτέ καμμίαν αίσθησι της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος δια της θεωρίας και αποκαλύψεως, αλλά μόνον με την πίστι και τον λογισμό. Και δεν εδέχθησαν την Χάρι δια της εμπειρίας αλλά την κρατούν μέσα τους με την ακρόασι των θείων λόγων.

Περί θείας ενώσεως και διακρίσεως(2) - Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς

 14. Ας μαρτυρήσει δε με εμάς ο θείος Μάξιμος, ο οποίος γράφει στα Σχόλια ότι η ποιητική πρόνοια των όντων είναι οι πρόοδοι αυτές του Θεού˙ «είναι δε κοινές της τρισυποστάτου διακεκριμένης ενάδος οι δημιουργικές πρόνοιες και αγαθότητες», δηλαδή οι ουσιώσεις, οι ζωώσεις, οι σοφοποιήσεις. Με το να βεβαιώσει ότι αυτές είναι πολλές και διακεκριμένες έδειξε ότι αυτές δεν είναι η ουσία του Θεού διότι αυτή είναι μία και εντελώς αδιαίρετος. Επειδή δε επιβεβαίωσε και ότι είναι κοινές τής τρισυποστάτου διακεκριμένης ενάδος, παρέστησε σε εμάς ότι δεν είναι ούτε ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα˙ διότι κανένα από αυτά δεν είναι κοινή ενέργεια των τριών. Με το ότι δε δεν ονόμασε αυτές μόνον πρόνοιες και αγαθότητες, αλλά και δημιουργικές, έδειξε ότι είναι άκτιστες. Αλλιώς, το δημιουργικό θα είναι δημιουργημένο, επομένως θα είναι δημιουργημένο από άλλο δημιουργικό και εκείνο πάλι από άλλο, και τούτο προχωρούν στο έσχατο σημείο ουτοπίας δεν θα σταματήσει να βαδίζει προς το άπειρον.[Εδώ βρίσκεται φωτισμένη η νέα αίρεση τού spiritus creator]

Η διδασκαλία του Ιωακείμ της Φλόρα περί πνεύματος

 Το Άγιο Πνεύμα ως «motor omnis creature» ενεργεί στην ιστορία της ανθρωπότητας με τρόπο διαλεκτικό: καταστρέφει και δημιουργεί, κινεί και δίνει ησυχία, σκοτώνει και ζωογονεί, είναι πόλεμος και ειρήνη, υποταγή και συμφιλίωση, οξύτητα και απαλότητα, τρόμος και χαρά, ανάθεμα και έλεος, κρίση και παρηγοριά. Αυτή η θεολογία του Πνεύματος δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια συγκεκριμένη μορφή έκφρασης του Πνεύματος: ο λόγος του Ευαγγελίου είναι μόνο μια από τις εμφανίσεις Του, όπως η εμφάνιση (γνωστοποίηση) στον λόγο της δημιουργίας, στην πολλαπλότητα των δωρεών της χάριτος, στην εσωτερική φωτιά της έμπνευσης. Κατά την έκπτυξη του Αγίου Πνεύματος αναδύεται ένα εξαιρετικά σημαντικό χαρακτηριστικό: πριν εμφανιστεί στις πολλαπλές μορφές των χαρισμάτων, διαποτίζει ενεργά το σύμπαν. Πριν ανυψώσει την ιστορία σε ιστορία της σωτηρίας, δίνει παλμό στην φύση. Πριν προβληθεί στην ιστορία της σωτηρίας ως δημιουργός του νέου, ως ο νικητής του θανάτου και ως ανανεωτής της ζωής, αποκαλύπτεται στο σύμπαν ως δημιουργός. Πριν κινηθεί στα πνεύματα των σοφών, αιωρείται πάνω από τα ύδατα. Πριν απευθυνθεί με τον λόγο του Ευαγγελίου στον κόσμο, μιλά δια των προφητών της παλιάς ανθρωπότητας. Όλα όμως στοχεύουν στην γέννηση της κοινότητας, στην οποία ο κόσμος θα βρίσκεται στην τάξη του Αγίου Πνεύματος. Εκείνης της κοινότητας που έχει ως χαρακτηριστικό το «pax, quies, gaudium» (ειρήνη, ησυχία, χαρά). Στην θεολογία αυτή περί Αγίου Πνεύματος βρίσκεται ένα πυρακτωμένο μεταρρυθμιστικό στοιχείο: γνωρίζει πως η ανανεωτική δύναμη του Αγίου Πνεύματος μπορεί να στραφεί και εναντίον υφιστάμενων τάξεων (οργανώσεων), που εναντιώνονται στην πραγμάτωση του. Δεν πρέπει μάλιστα να διστάσει ούτε μπροστά στους θεσμούς εκείνους που κάποτε ιδρύθηκαν εν ονόματι του Θεού, ο χρόνος των οποίων τελείωσε και πρέπει να κάνουν τόπο για τις νέες δημιουργίες του Αγίου Πνεύματος. Ο Ιωακείμ λοιπόν, έγινε ο πατέρας των μεταρρυθμιστών. Στα μάτια όμως των δυνάμεων που απειλούνται από τους μεταρρυθμιστές αυτούς, είναι ο αιρετικός.

Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΑΚΤΙΣΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ. ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΑΣΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ.