Πηγή: Federico Punzi
Η υποβόσκουσα ιδεολογία των ελίτ μιας ολόκληρης ηπείρου γιορτάστηκε. Μια αγενής παράσταση, ένα κακόγουστο θέαμα, μια έκθεση ασχήμιας. Μακιγιάζ και περούκες τύπου Hunger Games
Δεν υπάρχει τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων ή άλλου σημαντικού αθλητικού γεγονότος που να μην είναι βαρετά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού 2024 ξεκίνησαν επίσης έτσι, αλλά στη συνέχεια η πλήξη αντικαταστάθηκε από μια άλλη αίσθηση: την αηδία. Ξέρεις, όπως όταν χαλασμένο φαγητό μπαίνει κάτω από τη μύτη σου.
Μπορούμε να πούμε ότι η τελετή έναρξης του Παρισιού 2024 ήταν πολύ πιο ιδεολογική και προπαγανδιστική από εκείνη του Πεκίνου του 2008. Και αυτό λέει κάτι, αν σκεφτούμε πόσα είχε επενδύσει το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα σε εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τουλάχιστον όμως, από χορογραφική και ιστορική και πολιτιστική σκοπιά, ήταν αξιόλογο, όμορφο και συναρπαστικό.
Χθες στο Παρίσι, όμως, είδαμε πράγματα που εσείς οι άνθρωποι... Ο Μυστικός Δείπνος σε drag queen εκδοχή (δοκίμασέ το με τον Μωάμεθ!), ένας γενειοφόρος άνδρας ντυμένος γυναίκα που στριφογύριζε προσπαθώντας να φανεί σεξουαλικά προκλητικός, ένας άλλος βαμμένος ολόκληρος μπλε (σε πλήρη στρουμφοχρώματα) και με κίτρινη γενειάδα μπροστά σε ένα πιάτο μπλε τυριά, και άλλα παρόμοια κολλώδη κακόγουστα πράγματα. Το πανηγύρι της ασχήμιας. Μετά το αναπόφευκτο «Imagine», ειρήνη και αγάπη, χωρίς σύνορα κ.λπ.
Αυτό είναι πιθανώς το μόνο που έχει να προσφέρει μια ετοιμοθάνατη ήπειρος. Μια παράσταση που αποσπά την προσοχή, αγενής, άχρηστη, κακόγουστη και μερικές φορές φθηνή παράσταση (πρέπει να αναγνωριστεί μια ορισμένη συνέπεια με τα κρεβάτια από χαρτόνι). Καί απελπισμένη στις αδέξιες προσπάθειές της να προκαλέσει έκπληξη. Στο τέλος αυτό που βγήκε ήταν κάτι στα μισά του δρόμου μεταξύ οποιουδήποτε Gay Pride και οποιασδήποτε ντίσκο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ο αθλητισμός με τις αξίες του; Εντελώς οριακό. Οι αθλητές; Από τα έξτρα, οι σημαιοφόροι μετά βίας φαίνονταν.
Το φως του Πύργου του Άιφελ σώθηκε (πολύ εύκολο, ε;). Το Παρίσι σώζεται, πάντα μαγικό με τον υπέροχο ορίζοντα του, μια κληρονομιά ενός παρελθόντος που, ωστόσο, οι ισχυροί και οι σημερινοί σεναριογράφοι τους κάνουν τα πάντα για να αφαιρέσουν.
Στο Παρίσι έπρεπε να πανηγυρίσουν ένα καθεστώς. Και με τον τρόπο τους το έκαναν... Προσοχή όμως, δεν μιλάμε μόνο για τη βασιλεία του βασιλιά Sòla Macron που μόλις και μετά βίας κατάφερε να σώσει τη Βαστίλη του και να εξασφαλίσει το στέμμα του. Θα ήταν απλοϊκό να σκεφτόμαστε μόνο τη Γαλλία. Η Ursula Von der Leyen προσπάθησε επίσης να βάλει το καπέλο της: «Όπως η Ευρωπαϊκή μας Ένωση, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δείχνουν τη δύναμη της διαφορετικότητας και του ομαδικού πνεύματος».
Αλλά όχι, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βαθύτερο, προπολιτικό και υπερπολιτικό καθεστώς. Με όλη την αλαζονεία και την ασυνειδησία που είναι ικανή η εξουσία, που συχνά συνορεύει με το γελοίο και τη χυδαιότητα, γιορτάστηκε η υποβόσκουσα ιδεολογία των ελίτ μιας ολόκληρης ηπείρου, έτη φωτός μακριά από την ταυτότητα και τον πολιτισμό των εθνών των οποίων είναι προέλευση. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το μακιγιάζ και οι περούκες έμοιαζαν σαν να ήταν βγαλμένα απευθείας από την Περιοχή 1 των Hunger Games (Αγώνων Πείνας), ενώ οι άσχημοι, βρώμικοι άνθρωποι από τις άλλες Περιφέρειες παρακολουθούσαν στις οθόνες κρατώντας απόσταση ασφαλείας.
Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα όπου το «διαφορετικό» αποκλείει όλα τα άλλα και γίνεται ολοκληρωτικό, παμφάγο, οικειοποιώντας κάθε δημόσια αφορμή για να υπογραμμίσει το κυρίαρχο πλέον καθεστώς του. Δεν υπάρχει κανένα γεγονός του οποίου η αναπαράσταση να μην είναι σε κάποιο βαθμό εργαλείο για αυτήν την ιδεολογία. Ήταν το Παρίσι, αλλά θα μπορούσε να ήταν στη Ρώμη, στο Βερολίνο, στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στο Σαν Φρανσίσκο... Αλλά υπάρχει ακόμα ελπίδα: η αίσθηση του γελοίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου