Λίγα λόγια για να περιγράψουμε τους λόγους τού μίσους…
Καρικατούρα του Georges Ferdinand Bigot (1860-1927) Η Ιαπωνία εναντίον της Ρωσίας. Η Μεγάλη Βρετανία πιέζει την Ιαπωνία ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ
Σήμερα θέλω να χρησιμοποιήσω μόνο λίγες λέξεις γιατί η πραγματικότητα κάνει τώρα το δικό της δρόμο ανάμεσα στα συντρίμμια των πληροφοριών που προσπαθούν να την πνίξουν. Λίγα λόγια για να περιγράψουμε τους λόγους του μίσους που βλέπουμε στη μανία της αγγλοσαξονικής αυτοκρατορίας εναντίον της Ρωσίας και πιο πρόσφατα κατά της Κίνας που δεν φαίνεται να έχει κανένα κίνητρο, αλλά που εν τω μεταξύ κρατά τα πόδια της στη σύγκρουση στην Ουκρανία και τρομάζει με το ζήτημα της Ταϊβάν. Ένα μίσος που υιοθετούμε σάν δικό μας, το οποίο κάνει παιχνίδι όλο και περισσότερο στην εξουσία, το οποίο αντλείται από τα μέσα ενημέρωσης και ολόκληρο τον δικαστικό μηχανισμό και το οποίο εκφράζεται επίσης υπό το δέρμα από τον Ντράγκι όταν λέει ότι χρειάζεται μια ριζική αλλαγή για να ανταγωνιστεί την Κίνα και με τη νέα μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη. Αυτό που ορίζει επειγόντως μοιάζει με το σενάριο των φίλων του ελεγκτών του Νταβός: μια έκκληση για δράση για «ενσωμάτωση» των χωρών της ΕΕ με τήν σιδερένια γροθιά, αναγκάζοντάς τες να παραχωρήσουν τα μεμονωμένα σημεία επιρροής τους σε μια ανώτερη, μη εκλεγμένη γραφειοκρατία.
Η διαλεκτική είναι πάντα η ίδια: δημιουργήστε έναν μπαμπούλα για να ενώσει τεχνητά τους ανθρώπους κάτω από μια ενιαία σημαία για λόγους «ασφάλειας» και έτσι να αποφύγετε τον θάνατο ενός αιώνιου συστήματος αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης, προς όφελος μιας τάξης εμπορικών και τραπεζικών οικογενειών». ελίτ της οποίας η ισχύς και η επιρροή έχουν διαρκέσει για αιώνες. Αλλά αυτό σίγουρα δεν μας αφορά.
Τώρα ποιες είναι οι ρίζες του μίσους στο οποίο πρέπει να προσηλυτιστούμε; Ξεκίνησε τον 19ο αιώνα όταν, μετά την αντιναπολεόντεια συμμαχία, η Μεγάλη Βρετανία συνειδητοποίησε ότι η απεραντοσύνη και η δύναμη της Ρωσίας ήταν το πραγματικό εμπόδιο για την εμπορική κυριαρχία του κόσμου και σταδιακά δίδαξε αυτά τα πράγματα στην Αμερική: η Ρωσία ήταν το έθνος που θα μπορούσε να αντιταχθεί στον Αυτοκρατορικό - μονοπωλιακό σχεδιασμό. Έτσι ήταν μισητό όταν ήταν κάτω από τη φτέρνα των τσάρων, όταν ήταν κομμουνιστικό και όταν δεν ήταν πια κομμουνιστικό. Ένας διακεκριμένος ιστορικός, ο JH Gleason , απάντησε σε αυτό το ερώτημα ήδη από τη δεκαετία του 1950: το βασικό σημείο είναι ότι δεν υπήρχε λόγος για το μίσος. Η Ρωσία δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα, ήταν απλώς μια μεγάλη δύναμη και επομένως προσβολή στη βρετανική ηγεμονία . Αυτός είναι ο ίδιος λόγος που οι ΗΠΑ μισούν την Κίνα: όχι για οτιδήποτε κάνει στην πραγματικότητα η Κίνα, αλλά επειδή είναι μεγάλη . Πιο συγκεκριμένα, οι Βρετανοί είχαν καταλάβει ότι η Ρωσία θα εισέβαλε στην Ινδία μέσω της Κεντρικής Ασίας και του Αφγανιστάν –μια από τις πιο περίεργες, ψευδείς και λανθασμένες ιδέες που μπορεί να φανταστεί κανείς, που αργότερα θεματοποιήθηκε από τον Mackinder στη θεωρία του «Heartland» – αλλά τήν πήραν κυριολεκτικά. . Και είπαν μεταξύ τους: «Είμαστε οι ιμπεριαλιστές. Πώς τόλμησε η Ρωσία να εισβάλει στην Ινδία;
«Ποιος ελέγχει την Ανατολική Ευρώπη διοικεί την Χάρτλαντ: ποιος ελέγχει την Χάρτλαντ διοικεί το Νησί του Κόσμου: ποιος ελέγχει το Νησί του Κόσμου διοικεί τον κόσμο» Χάλφορντ Τζον Μάκιντερ
Αυτός είναι ο λόγος για τους πολέμους πρώτα για να βοηθήσουν την Τουρκία και μετά οι παγκόσμιοι πόλεμοι που ήθελαν να αποτρέψουν οποιαδήποτε φιλία μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας. Είναι όμως και η ρίζα του πολέμου στην Ουκρανία. Αγνοώ εδώ ολόκληρο το κεφάλαιο που αφορά τον Benjamin Disraeli – μέχρι σήμερα τον μοναδικό Εβραίο πρωθυπουργό στη βρετανική ιστορία και τον πρώτο γνωστό Σιωνιστή, την εβραϊκή διασπορά μετά τα πογκρόμ στη Ρωσία προς αυτό που σήμερα ονομάζουμε ανατολικές χώρες, την εισροή Rothschild banking, γιατί Είναι μια πολύ περίπλοκη ιστορία, αλλά που τελικά μας κάνει να καταλάβουμε γιατί το ουκρανικό μέτωπο κατά της Ρωσίας οδήγησε επίσης στη σύγκρουση στην Παλαιστίνη. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι η ρωσοφοβία δεν μας αφορά ούτε ως χώρα ούτε ως ήπειρο και στην πραγματικότητα είναι εναντίον μας. Ακούγεται γελοίο στους άθλιους ντόπιους ιερείς του, τόσο ερημικά ανόητοι και αδαείς. Ακούγεται σαν προσβολή για τον πολιτισμό μας, αλλά και σαν επίθεση στην οικονομία μας, την οποία ο Ντράγκι θα ήθελε να εμπλουτίσει με νέους εργατικούς σκλάβους και ευρωκεντρικό ολοκληρωτισμό για να ευχαριστήσει την Ουάσιγκτον. Δεν έχουμε καμία σχέση με το μίσος που πυροδοτεί την παρακμή της αγγλοσαξονικής Δύσης: το μέλλον δεν είναι πια εκεί για να ενεργούμε ως σερβιτόροι στον τελευταίο χορό των βρικολάκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου