Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Έπρεπε λοιπόν να παλεύη ο Πρόχορος [πρόκειται για το βαπτιστικό όνομα του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ].
Πάλαιψε τόσο πολύ και τόσο καλά, που έπεσε τελικά άρρωστος. Η ασθένειά του – πιθανώς υδρωπικία – κράτησε τρία χρόνια. Στην αρχή, σερνόταν προσπαθώντας να δουλεύη. Προς το τέλος όμως δεν μπορούσε πια να σηκωθή από το στρώμα του. Όλο του το σώμα ήταν πρησμένο. Υπέφερε πολύ χωρίς να παραπονήται. Κανένας γιατρός δεν ερχόταν να τον εξετάση. Οι ανώτεροί του όμως, οι Πατέρες Παχώμιος, Ιωσήφ και Ησαΐας, τον περιέβαλλαν με τη στοργή τους.
Προφανώς στη μακρά αυτή περίοδο των πόνων ο Πρόχορος ξεκαθάρισε τη γνώμη του για την αρρώστια.
«Το σώμα είναι ο δούλος της ψυχής. Η ψυχή είναι η βασίλισσα. Όταν το σώμα εξασθενή από την αρρώστια, αυτό είναι ένα δείγμα της ευσπλαχνίας του Θεού: η αρρώστια αδυνατίζει συγχρόνως τα πάθη και ο άνθρωπος επιστρέφει στον εαυτό του. Καμιά φορά μάλιστα συμβαίνει η ασθένεια να δημιουργήται από τα πάθη. Αφαιρέσατε την αμαρτία – οι ασθένειες θα εξαφανισθούν”, βεβαιώνει ο Μέγας Βασίλειος. Ο Κύριος δημιούργησε το σώμα και όχι την ασθένεια, την ψυχή και όχι την αμαρτία. Τι λοιπόν είναι σωτήριο και απαραίτητο; Η ένωση με το Θεό και μια δοσοληψία αγάπης μαζί Του. Χάνοντας την αγάπη χωριζόμαστε από το Θεό, και χωρισμένοι απ᾽ Αυτόν γινόμαστε λεία πολλών δεινών. Αντίθετα, σ᾽ αυτόν που υπομένει την αρρώστια καρτερικά, καταλογίζεται σαν ασκητικό κατόρθωμα, κι ακόμη πιο πολύ».
Πιστός στα βιβλικά παραγγέλματα και στην ησυχαστική διδασκαλία, δεν χώριζε το σώμα από την ψυχή, αλλά υποστήριζε την αλληλεξάρτησή τους.[ΜΟΝΟ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΨΜΑ ΠΡΙΝ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΤΟΥΣ] Όλο το κακό προέρχεται από τα πάθη,παιδιά του εγωκεντρισμού του πεπτωκότος ανθρώπου.
Στο τέλος των τριών ετών ο ηγούμενος Παχώμιος που δεν έφευγε ποτέ από το κελλί του νεαρού Πρόχορου, πρότεινε, τρομαγμένος από την τροπή που έπαιρνε η αρρώστια, να φωνάξουν ένα γιατρό. Ο Πρόχορος αρνήθηκε. Το μόνο φάρμακο που επιθυμούσε και ζητούσε ήταν η Αγία Κοινωνία.
Για χάρη του ο Πατήρ Ιωσήφ ο οικονόμος έκανε εσπερινό και μια λειτουργία, κατά την οποίαν ολόκληρη η κοινότητα προσευχήθηκε θερμά. Ο Πρόχορος εξομολογήθηκε και μετάλαβε.
Μπήκε τότε στο κελλί του, τυλιγμένη μέσα σ’ ένα ανέκφραστο φως, η Αγία Μητέρα του Θεού, η Παναγία Παρθένος. Όπως και τότε που επισκέφθηκε τον Άγιο Σέργιο, έτσι και τώρα ήταν μαζί της οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης. Γυρίζοντας προς αυ τους και δείχνοντας τον άρρωστο τους είπε:
«Αυτός είναι απ’ τη γενιά μας».
«Ακούμπησε το δεξί της χέρι στο μέτωπό μου, διηγόταν ο ίδιος στα γηρατειά του. Με το αριστερό Της χέρι κρατούσε ένα σκήπτρο. Με το σκήπτρο αυτό άγγιξε τον ταπεινό Σεραφείμ. Στο σημείο εκείνο· στο δεξιό μου ισχίο – έγινε ένα μικρό βαθούλωμα. Κι από κεί έτρεξε το υγρό. Κι έτσι η Βασίλισσα των Ουρανών έσωσε τον ταπεινό Σεραφείμ».
Προς κατάπληξη όλων, ο άρρωστος έγινε καλά. Μια βαθιά ουλή στο γοφό πιστοποιούσε το θαύμα. Ό,τι απέμενε πια στον Πρόχορο, από ανθρώπινα πάθη, που με τόση ενεργητικότητα τα είχε παλαίψει, ίσως νάφυγαν μαζί με τους άρρωστους χυμούς από το σώμα του, που είχε προσφερθή ολοκαύτωμα.
Σαν δείγμα ευγνωμοσύνης ανέλαβε ένα δύσκολο και κοπιαστικό διακόνημα: να μαζέψη χρήματα για το χτίσιμο μιας εκκλησίας κοντά σ’ ένα άσυλο ηλικιωμένων και αναπήρων, που ήθελαν να χτίσουν οι μοναχοί στην θέση του κελλιού, όπου έζησε ως άρρωστος. Κατά τις μετακινήσεις του αυτές, επισκέφθηκε το Κούρσκί Είχε την ευτυχία να αγκαλιάση ακόμη μια φορά τη μητέρα του ο αδελφός του του έδωσε ένα μεγάλο ποσόν. Αποχαιρετώντας τον του είπε: «Δεν θα ξαναϊδωθούμε πια στη γη. Όταν όμως πεθάνω, σύντομα θα με ακολουθήσης». Έτσι κι έγινε.
Από τότε κάθε δεσμός του με τον κόσμο είχε οριστικά κοπεί.
Γυρίζοντας στο Σάρωφ ο Πρόχορος δόθηκε με πάθος στην κατασκευή ενός θυσιαστηρίου από ξύλο κυπαρισσιού για την καινούργια εκκλησία, όπου ως τις τελευταίες του ημέρες πήγαινε και μεταλάμβανε σε ανάμνηση της θεραπείας του από την Αγία Μητέρα του Σωτήρος.
Τιμάται στις 2 Ιανουαρίου ενώ στις 19 Ιουλίου γιορτάζεται η ανακομιδή των ιερών του λειψάνων που έγινε το 1903.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ειρήνης Γκοραΐνωφ, ο «Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ» των εκδόσεων Τήνος.
«Ακούμπησε το δεξί της χέρι στο μέτωπό μου, διηγόταν ο ίδιος στα γηρατειά του. Με το αριστερό Της χέρι κρατούσε ένα σκήπτρο. Με το σκήπτρο αυτό άγγιξε τον ταπεινό Σεραφείμ. Στο σημείο εκείνο· στο δεξιό μου ισχίο – έγινε ένα μικρό βαθούλωμα. Κι από κεί έτρεξε το υγρό. Κι έτσι η Βασίλισσα των Ουρανών έσωσε τον ταπεινό Σεραφείμ».
Προς κατάπληξη όλων, ο άρρωστος έγινε καλά. Μια βαθιά ουλή στο γοφό πιστοποιούσε το θαύμα. Ό,τι απέμενε πια στον Πρόχορο, από ανθρώπινα πάθη, που με τόση ενεργητικότητα τα είχε παλαίψει, ίσως νάφυγαν μαζί με τους άρρωστους χυμούς από το σώμα του, που είχε προσφερθή ολοκαύτωμα.
Σαν δείγμα ευγνωμοσύνης ανέλαβε ένα δύσκολο και κοπιαστικό διακόνημα: να μαζέψη χρήματα για το χτίσιμο μιας εκκλησίας κοντά σ’ ένα άσυλο ηλικιωμένων και αναπήρων, που ήθελαν να χτίσουν οι μοναχοί στην θέση του κελλιού, όπου έζησε ως άρρωστος. Κατά τις μετακινήσεις του αυτές, επισκέφθηκε το Κούρσκί Είχε την ευτυχία να αγκαλιάση ακόμη μια φορά τη μητέρα του ο αδελφός του του έδωσε ένα μεγάλο ποσόν. Αποχαιρετώντας τον του είπε: «Δεν θα ξαναϊδωθούμε πια στη γη. Όταν όμως πεθάνω, σύντομα θα με ακολουθήσης». Έτσι κι έγινε.
Από τότε κάθε δεσμός του με τον κόσμο είχε οριστικά κοπεί.
Γυρίζοντας στο Σάρωφ ο Πρόχορος δόθηκε με πάθος στην κατασκευή ενός θυσιαστηρίου από ξύλο κυπαρισσιού για την καινούργια εκκλησία, όπου ως τις τελευταίες του ημέρες πήγαινε και μεταλάμβανε σε ανάμνηση της θεραπείας του από την Αγία Μητέρα του Σωτήρος.
Τιμάται στις 2 Ιανουαρίου ενώ στις 19 Ιουλίου γιορτάζεται η ανακομιδή των ιερών του λειψάνων που έγινε το 1903.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Ειρήνης Γκοραΐνωφ, ο «Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ» των εκδόσεων Τήνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου