Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (1) Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

        

  Η νέα αίρεση γεννήθηκε στην Νάπολη από τον Καλαβρέζο μοναχό Ιωακείμ τής Φλόρας (1145-1202). Επινόησε ένα νέο είδος προφητείας, ένα νέο σύστημα προφητειών που επηρέασε την Ευρώπη, μέχρι την εμφάνιση του Μαρξισμού, ο οποίος τήν ενσωμάτωσε και τήν εκκοσμίκευσε. Αφού είχε δεχθεί μία πολύ λεπτή επεξεργασία από τον Γερμανικό ιδεαλισμό.
Ο αββάς αυτός, ο ερημίτης, δέχθηκε ανάμεσα στο 1190 και το 1195 μία έμπνευση, που του φανέρωσε μέσα στις Γραφές ένα κρυφό νόημα μεγάλης προγνωστικής αξίας.
Η άποψη ότι οι Γραφές περιέχουν ένα κρυφό νόημα ήταν παλαιά και οι εξηγήσεις και οι αλληγορικές ερμηνείες συνιστούσαν την παράδοση της Δύσεως. Το νέο στοιχείο ήταν ότι οι εξηγήσεις αυτές μπορούσαν να εφαρμοστούν όχι μόνο για ηθικό δίδαγμα ή για δογματικούς σκοπούς, αλλά σαν μέσον για να κατανοήσουμε και να προβλέψουμε την εξέλιξη της ιστορίας. Ο Ιωακείμ ήταν πεπεισμένος πώς είχε βρεί ένα κλειδί, το οποίο εάν εφαρμοζόταν στα γεγονότα και τα πρόσωπα της παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ιδίως δέ στην Αποκάλυψη, θα του έδινε την δυνατότητα να αντιληφθεί στην ιστορία ένα πρότυπο και ένα νόημα και να προφητεύσει με λεπτομέρειες τα μελλοντικά της στάδια. Η ερμηνεία την οποία επεξεργάστηκε βάσει των Γραφών, στηριζόταν στην άνοδο μέσα στην ιστορία και την κυριαρχία τριών διαδοχικών εποχών, που στην καθεμία από αυτές δέσποζε ένα από τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.
Η πρώτη εποχή ήταν η εποχή του Πατρός ή του Νόμου, η δεύτερη εποχή ήταν η Εποχή του Υιού ή του Ευαγγελίου, και η τρίτη Εποχή θα ήταν η εποχή του πνεύματος και αυτή θα ήταν σε σχέση με τις προηγούμενες ό,τι το μεσημεριάτικο φώς σε σύγκριση με το φώς των άστρων και την χαραυγή, ότι το κατακαλόκαιρο σε σύγκριση με τον χειμώνα και την άνοιξη. Αν η πρώτη εποχή ήταν μία εποχή φόβου και δουλείας και η δεύτερη μία εποχή πίστης και υιϊκής υπακοής, η τρίτη θα ήταν μία εποχή αγάπης, χαράς και ελευθερίας, όταν η γνώση του Θεού θα φανερωνόταν άμεσα στις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Η εποχή του πνεύματος θα είναι το Σάββατο ή ο καιρός ανάπαυσης τής ανθρωπότητας. Τότε ο κόσμος θα είναι ένα πελώριο μοναστήρι, στο οποίο όλοι οι άνθρωποι θα είναι διαλογιζόμενοι μοναχοί, βυθισμένοι στην μυστικιστική έκσταση και ενωμένοι στην εξύμνηση των εγκωμίων του Θεού. [στην ευχαριστιακή εκκλησιολογία]. Και αυτή η καινούρια εκδοχή του Βασιλείου των Αγίων θα διαρκέσει μέχρι την Έσχατη Κρίση.
Ο Ιωακείμ δέν ήταν συνειδητά αιρετικός και δέν επιθυμούσε να υπονομεύσει την Εκκλησία. Με την ενθάρρυνση τριών παπών κατέγραψε τις αποκαλύψεις με τις οποίες τον ευνόησε ο Θεός. Και παρ'όλα αυτά η σκέψη του είχε δυσάρεστες επιπτώσεις, έως διαλυτικές, για την Θεολογική δομή της Μεσαιωνικής εκκλησιολογίας.
Η άποψή του για την τρίτη εποχή ήταν αδύνατον να συμφιλιωθεί με την αυγουστίνεια άποψη ότι πραγματώθηκε το Βασίλειο του Θεού, όπως μπορεί να πραγματωθεί κάτι ποτέ σ'αυτή την γή, την στιγμή που γεννήθηκε η Εκκλησία και ότι δέν θα υπήρχε ποτέ Χιλιετής Βασιλεία του Θεού άλλη από τούτην εδώ. Ο Ιωακείμ όσο προσεκτικός και αν υπήρξε, διέδωσε ένα καινούριο τύπο χιλιασμού τον οποίο έμελλε να επεξεργαστούν οι επόμενες γενεές, πρώτα με μία αντιεκκλησιαστική και αργότερα με μία καθαρά κοσμική έννοια.
Αυτές οι εικοτολογίες του Ιωακείμ μπορούν να ανιχνευθούν ώς τις μέρες μας και ιδιαιτέρως σε ορισμένες "φιλοσοφίες της ιστορίας", τις οποίες αποδοκιμάζει με σθένος η Εκκλησία. Χωρίς καμμία αμφιβολία αυτή η Ιωακείμια φαντασίωση των τριών εποχών επανεμφανίζεται στις θεωρίες της ιστορικής εξέλιξης των φιλοσόφων του Γερμανικού ιδεαλισμού, Λέσινγκ, Σέλινγκ, Φίχτε και σε κάποιο βαθμό και στον Χέγκελ. Όπως και στην άποψη του Αύγουστου Kont που έβλεπε μία άνοδο, από την θεολογική δια μέσου της μεταφυσικής, στην επιστημονική φάση. Όπως και στην μαρξιστική διαλεκτική των τριών σταδίων - πρωτόγονου κομμουνισμού, ταξικής κοινωνίας και ενός τελικού κομμουνισμού, που θα είναι το βασίλειο της ελευθερίας και στο οποίο θα χαθεί το κράτος. Και παρότι φαντάζει λίγο παράδοξο, η έκφραση "το τρίτο Ράιχ", που πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1923 από τον δημοσιογράφο Μάλερ βαν ντεν Μπρούκ και υιοθετήθηκε σαν το όνομα της "νέας τάξης", η οποία υποτίθεται ότι θα διαρκούσε χίλια χρόνια, δέν θα είχε τόσο μεγάλη συναισθηματική σημασία, αν η φαντασίωση μίας τρίτης και πάρα πολύ ένδοξης καταστάσεως πραγμάτων δέν είχε γίνει κοινός τόπος στη Ευρωπαϊκή κοινωνική μυθολογία.

Συνεχίζεται

Οι πληροφορίες αντλούνται από το έκτο κεφάλαιο του βιβλίου του Νόρμαν Κον, "Αγώνες για την έλευση της Χιλιετούς Βασιλείας του Θεού", των εκδόσεων ΝΗΣΙΔΕΣ.

 

Αμέθυστος. 

 

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΙΣΑΓΩΓΕΙΣ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΤΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΥΠΗΡΞΑΝ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΖΗΣΗΣ. ΜΑΛΛΟΝ ΔΕ Η ΕΠΑΡΣΗ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΙΔΙΩΜΑ.ΣΗΜΕΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ, ΚΑΤΕΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΝΩΣΤΟ ΜΑΣ ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟ.