Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά – Ομιλία στα Εισόδια της Θεοτόκου

 

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
ΤΗΣ ΠΑΝΥΠΕΡΑΓΝΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Εάν το δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό και το καλό δέντρο παράγει επίσης καλό καρπό[βλ. Ματθ.7,16: «Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. μήτι συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα;(: Από τη διαγωγή τους και τα έργα τους, που σαν καρπό παράγουν, θα τους μάθετε καλά. Μήπως μαζεύουν από τα αγκάθια σταφύλια ή από τους αγκαθωτούς θάμνους σύκα;)»
και Λουκ.6,44: «Ἓκαστον γὰρ δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γινώσκεται. οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσι σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου τρυγῶσι σταφυλήν(:Κάθε δέντρο διακρίνεται και αναγνωρίζεται εάν είναι καλό ή κακό από τον καρπό που βγάζει· διότι από αγκάθια δεν μαζεύουν ως καρπό σύκα, ούτε από βάτο τρυγούν ποτέ σταφύλι)»], η μητέρα τής αυτοαγαθότητος, η γεννήτρια της αΐδιας καλλονής, πώς δεν θα υπερείχε ασυγκρίτως κατά την καλοκαγαθία από κάθε αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο; Διότι η δύναμη που καλλιέργησε τα πάντα, η συναϊδία και απαράλλακτη εικόνα της αγαθότητας, ο προαιώνιος και υπερούσιος και υπεράγαθος Λόγος, από ανέκφραστη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία, για χάρη μας θέλησε να περιβληθεί τη δική μας εικόνα, για να ανακαλέσει τη φύση που είχε συρθεί κάτω στους μυχούς του άδη και να την ανακαινίσει, διότι είχε παλαιωθεί, και να την αναβιβάσει προς το υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και θεότητός Του.

Για να ενωθεί, λοιπόν, με αυτήν καθ’ υπόσταση, επειδή χρειαζόταν σαρκικό πρόσλημμα και σάρκα νέα συγχρόνως και δική μας, ώστε να μας ανανεώσει από εμάς τους ίδιους, και επιπλέον χρειαζόταν και κυοφορία και γέννα σαν τη δική μας, τροφή μετά τη γέννα και κατάλληλη αγωγή, γινόμενος προς χάριν μας καθ΄όλα σαν εμάς, βρίσκει για όλα πρέπουσα υπηρέτρια και χορηγό αμόλυντης φύσεως από τον εαυτό της αυτήν την αειπάρθενη, η οποία υμνείται από εμάς και της οποίας σήμερα εορτάζουμε την παράδοξη είσοδο στα άγια των αγίων· διότι αυτήν προορίζει πριν από αιώνες ο Θεός για τη σωτηρία και αποκατάσταση του γένους και την εκλέγει ανάμεσα από όλους, όχι απλώς τους πολλούς, αλλά τους από τους αιώνες εκλεγμένους και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και σύνεση, καθώς και για τα κοινωφελή και θεοφιλή συγχρόνως ήθη και λόγια και έργα.

Διότι στην αρχή σηκώθηκε εναντίον μας ο νοητός και αρχέκακος όφις και μας κατέρριψε στα βάραθρα του άδη. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους σηκώθηκε εναντίον μας και υποδούλωσε τη φύση μας· φθόνος και ζηλοτυπία και μίσος, αδικία και δόλος και σοφιστεία, και μαζί με τα τέτοια, η θανατηφόρος δύναμη που έχει μέσα του, την οποία πρώτος γέννησε και μόνος του, αφού πρώτος αυτός αποστάτησε από την αληθινή ζωή. Πραγματικά στην αρχή φθόνησε τον Αδάμ, όταν τον είδε να ζει στον τόπο της άφθαρτης τρυφής και να περιλάμπεται με θεοειδή δόξα και να οδηγείται από τη γη στον ουρανό, από όπου αυτός απορρίφθηκε δικαίως και από φθόνο εξεμάνη εναντίον του με τη χειρότερη μανία, ώστε να θελήσει και να τον θανατώσει ακόμη.

Ο φθόνος είναι πατέρας όχι του μίσους μόνο, αλλά και του φόνου, τον οποίο επέφερε σε εμάς αναμειγνύοντάς τον με δόλο ο δολερός και αληθινά μισάνθρωπος όφις. Διότι καταλήφθηκε από έρωτα προς την τυραννία σε βάρος του εντελώς άδικα, για καταστροφή του πλασθέντος κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού· επειδή όμως δεν τόλμησε να επιτεθεί κατά πρόσωπο, χρησιμοποίησε τον δόλο και την πονηρία. Αφού πλησίασε δια του αισθητού όφεως ως φίλος και καλός σύμβουλος ο φοβερός και πραγματικά εχθρός και επίβουλος, κατορθώνει, φευ, κρυφά να επιτύχει και με την αντίθεη συμβουλή χύνει σαν δηλητήριο στον άνθρωπο τη θανατηφόρα δύναμή του.

Εάν λοιπόν ο Αδάμ, κρατώντας δυνατά τότε τη θεία εντολή, απέρριπτε την εχθρική πονηρή συμβουλή, θα φαινόταν νικητής κατά του αντιπάλου και ανώτερος της θανατηφόρας φθοράς, καταντροπιάζοντας τον μανιακό και δόλιο προσβολέα. Επειδή όμως εκείνος υποκύπτοντας εκουσίως, που δεν έπρεπε ποτέ να το κάμει, νικήθηκε και αχρειώθηκε, και έτσι, αφού ήταν ρίζα του γένους μας, ανέδειξε καταλλήλους θνητούς βλαστούς, χρειαζόταν οπωσδήποτε, αν έπρεπε να ανταποδώσουμε την ήττα, να κερδίσουμε την νίκη, να απορρίψομε με ψυχή και σώμα το θανατηφόρο δηλητήριο και να απολαύσουμε ζωή και μάλιστα ζωή αιώνια και απαθή.

Χρειαζόταν λοιπόν το γένος μας νέα ρίζα, δηλαδή νέο Αδάμ, όχι μόνο αναμάρτητο, αλλά και εντελώς ανεξαπάτητο και αήττητο, που επιπλέον μπορεί και να συγχωρεί τις αμαρτίες και να καθιστά αθώους τους ενόχους, που όχι μόνο ζει αλλά και ζωοποιεί, ώστε να μεταδίδει ζωή και άφεση αμαρτιών και στους προσκολλωμένους σε Αυτόν και συγγενείς κατά το γένος, αναζωογονώντας όχι μόνο τους μεταγενεστέρους, αλλά και τους πριν από Αυτόν αποθανόντες.

Γι΄αυτό ο Παύλος, η μεγάλη σάλπιγγα του Πνεύματος, βοά λέγοντας: «Ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος Ἀδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν· ὁ ἔσχατος Ἀδὰμ εἰς πνεῦμα ζωοποιοῦν» [Α΄Κορ.15,45]. Αναμάρτητος δε και ζωοποιός και ικανός να συγχωρεί αμαρτίες δεν είναι κανείς πλην του Θεού. Επομένως ο νέος Αδάμ ήταν αναγκαίο να είναι όχι μόνο άνθρωπος, αλλά και Θεός, να είναι κυριολεκτικώς ζωή και σοφία, δικαιοσύνη και αγάπη, ευσπλαχνία και κάθε άλλο αγαθό, ώστε να διενεργήσει την ανακαίνιση και αναζώωση του παλαιού Αδάμ με έλεος και σοφία και δικαιοσύνη. Ο νοητός και αρχέκακος όφις, χρησιμοποιώντας τα αντίθετα από αυτά, προκάλεσε σε μας την παλαίωση και τη νέκρωση.

Όπως λοιπόν στην αρχή ο ανθρωποκτόνος από φθόνο και μίσος ξεσηκώθηκε εναντίον μας, έτσι ο Αρχηγός της ζωής κινήθηκε προς υπεράσπισή μας από υπερβολή φιλανθρωπίας και αγαθότητας· διότι αγάπησε δίκαια τη σωτηρία του πλάσματός Του, που ήταν να το φέρει πάλι στην εξουσία και να το ξανασώσει, όπως εκείνος ο αρχέκακος άδικα αγάπησε την απώλεια του πλάσματος του Θεού, που ήταν να το υποτάξει στον εαυτό του και να του επιβάλλεται τυραννικώς. Όπως δε αυτός διέπραξε τη νίκη του και την πτώση του ανθρώπου με αδικία και δόλο, με απάτη και σοφιστεία, έτσι ο Ελευθερωτής με δικαιοσύνη και σοφία και αλήθεια πραγματοποίησε την τελική ήττα του αρχέκακου και την ανακαίνιση του πλάσματός Του. Αλλά η ανάπτυξη του θέματος για τη σοφία που υπάρχει σε αυτή τη Θεία Οικονομία δεν είναι του παρόντος καιρού.

Ήταν δε θέμα ακριβούς δικαιοσύνης και η ίδια η ανθρώπινη φύση που ηττήθηκε και εκούσια υποδουλώθηκε, εκούσια να ξαναπαλαίψει και για τη νίκη και να απωθήσει τη δουλεία. Γι'αυτό ο Θεός ευδόκησε να αναλάβει από εμάς τη φύση μας, ενούμενος με αυτήν παραδόξως καθ’ υπόσταση. Ήταν δε αδύνατο η υψίστη εκείνη και υπεράνω του νου καθαρότητα να ενωθεί με μολυσμένη φύση, διότι ένα μόνο πράγμα είναι αδύνατο στον Θεό, το να συνέλθει σε ένωση με ακάθαρτο, πριν αυτό καθαριστεί.

Γι΄αυτό και χρειαζόταν κατ’ ανάγκη μια τελείως αμόλυντη και καθαρότατη παρθένος για κυοφορία και γέννηση Εκείνου που είναι και εραστής της και δοτήρ της καθαρότητας, η οποία και προορίστηκε και αποτελέστηκε και φανερώθηκε, και το σχετικό με αυτήν μυστήριο τελέστηκε, με πολλά παράδοξα γεγονότα που κατά καιρούς συνήλθαν σε ένα.

Γι΄ αυτό και τα γεγονότα που συνετέλεσαν σε αυτό εορτάζονται από εμάς σήμερα, αφού από το αποτέλεσμα αντιληφθήκαμε κυρίως το μεγαλείο των γεγονότων που οδήγησαν προς το τόσο μεγάλο τέλος· διότι Αυτός που είναι εκ Θεού και προς τον Θεό και Θεός, και Λόγος και Υιός του υψίστου Πατρός, συνάναρχος και συναΐδιος, γίνεται υιός ανθρώπου, αυτής της αειπάρθενης. «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας(:Ο Ιησούς Χριστός ήταν χθες, είναι και σήμερα ο ίδιος, και θα είναι ο ίδιος και στους αιώνες)»[Εβρ.13,8], άτρεπτος κατά τη θεότητα, άμεμπτος κατά την ανθρωπότητα. «Αυτός μόνος», όπως ήδη προεμαρτύρησε ο Ησαΐας[Ησ.53,9] «ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ(:δεν διέπραξε καμία παράβαση του νόμου, ούτε βρέθηκε δόλος ή λόγος ψεύτικος στο στόμα του)». Και όχι μόνο αυτό, αλλά και Αυτός μόνος δεν συνελήφθηκε με ανομίες, ούτε γεννήθηκε με αμαρτίες, όπως μαρτυρεί ο Δαβίδ στους Ψαλμούς για τον εαυτό του και για κάθε άνθρωπο, ώστε να είναι και κατά το πρόσλημμα τελείως καθαρός και αμόλυντος και να μην χρειάζεται ούτε κατ’ αυτό καθάρσια μέσα για τον εαυτό Του· για να είναι έτσι δυνατό, διαβιβάζοντας σε εμάς για χάρη μας δικαίως μαζί και πανσόφως τόσο την κάθαρση, όσο και το πάθος, να δεχθεί και τον θάνατο και την ανάσταση.

Πραγματικά η κατά τη σάρκα ορμή προς γένεση, που είναι ακουσία και απειθής στον νόμο του νοός, αν και από μερικούς δουλαγωγείται βιαίως, από μερικούς δε σωφρόνως αφήνεται μόνο για παιδοποιία, πάντως φέρει τα σύμβολα της από την αρχή καταδίκης, καθώς είναι και λέγεται φθορά και οπωσδήποτε για τη φθορά γεννά, και είναι εμπαθής κίνηση του ανθρώπου που δεν κράτησε την τιμή, την οποία η φύση μας πήρε από τον Θεό, αλλά ομοιώθηκε με τα κτήνη.

Γι΄αυτό όχι μόνο ήλθε ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά και ήλθε από Παρθένο αγνή και αγία, μάλλον δε Πανυπέραγνη και Υπεραγία, αφού είναι παρθένος όχι μόνο υπερτέρα μολυσμού σαρκός, αλλά και ανωτέρα από μολυσμένους σαρκικούς λογισμούς. Τη σύλληψή της επέφερε επέλευση παναγίου Πνεύματος, όχι ορέξεως σαρκός, προκάλεσε ευαγγελισμό και πίστη στην ενανθρώπηση του Θεού που νικά κάθε λόγο ως εξαίσια και υπέρ λόγο, αλλά δεν πρόλαβε συγκατάθεση και πείρα εμπαθούς· διότι συνέλαβε και γέννησε, ενώ είχε εντελώς απομακρυσμένη τέτοια επιθυμία με την προσευχή και την πνευματική θυμηδία -διότι είπε η παρθένος προς τον ευαγγελιστή άγγελο: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου(:Ιδού είμαι η δούλη του Κυρίου, πρόθυμη να υπηρετήσω τις βουλές Του. Ας γίνει σε ‘μένα όπως το είπες)»[Λουκά 1,38]. Για να ευρεθεί λοιπόν παρθένος ικανή γι΄αυτό, ο Θεός προορίζει προ αιώνων και εκλέγει ανάμεσα στους εκλεγμένους από αιώνες αυτήν την υμνουμένη τώρα από εμάς αειπάρθενη κόρη.

Και βλέπετε από πού άρχισε η εκλογή. Ανάμεσα στα παιδιά του Αδάμ εξελέγη από τον Θεό ο θαυμάσιος Σηθ, που με την ευκοσμία των ηθών, την ευταξία των αισθήσεων και την ευπρέπεια των αρετών έδειχνε τον εαυτό του έμψυχο ουρανό και πέτυχε γι΄αυτό την εκλογή, από την οποία επρόκειτο να βλαστήσει αυτή η παρθένος ως θεοπρεπές όχημα του υπερουράνιου Θεού και να ανακαλέσει τους ανθρώπους προς ουράνια υιοθεσία.

Γι΄αυτό όλοι οι από του Σηθ[Γέν. 4,26: «Καὶ τῷ Σὴθ ἐγένετο υἱός, ἐπωνόμασε δὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐνώς· οὗτος ἤλπισεν ἐπικαλεῖσθαι τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ(:Και από τον Σηθ γεννήθηκε υιός και έδωσε σε αυτόν τον όνομα Ενώς· αυτός πίστεψε και στήριξε τις ελπίδες του στον Θεό και λάτρεψε και έκανε πάντοτε επίκληση στο όνομα Κυρίου του Θεού)» ονομάζονταν «υιοί Θεού», διότι από αυτήν τη γενεά επρόκειτο ο Υιός του Θεού να γίνει υιός ανθρώπου, εφόσον άλλωστε και ο Σηθ γλωσσικώς σημαίνει ανάσταση, μάλλον δε εξανάσταση, η οποία είναι κυρίως ο Κύριος που επαγγέλλεται και χαρίζει αθάνατη ζωή σε όσους πιστεύουν σε Αυτόν.

Και πόσο ταιριαστός είναι ο τύπος! Ο μεν Σηθ έγινε για την Εύα όπως λέγει αυτή στη θέση του Άβελ, τον οποίο φόνευσε από φθόνο ο Κάιν[Γέν. 4,25: «Ἒγνω δὲ Ἀδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ Ἄβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν(: Και συνευρέθηκε ο Αδάμ με τη γυναίκα του την Εύα, η οποία αφού έμεινε έγκυος γέννησε υιό και έδωσε σε Αυτόν το όνομα Σηθ, λέγοντας με πόνο ψυχής: ‘’Τον ονόμασα Σηθ[:εξανάσταση], διότι ο Θεός μού έδωσε άλλο παιδί αντί του Άβελ, τον οποίο σκότωσε ο Κάιν)»]· ο δε τόκος της Παρθένου, Χριστός, έγινε στη φύση αντί για τον Αδάμ, τον οποίο θανάτωσε από φθόνο ο αρχηγός και προστάτης της κακίας. Αλλά ο μεν Σηθ δεν ανέστησε τον Άβελ, αφού ήταν απλώς τύπος της αναστάσεως· ο δε Κύριός μας Ιησούς Χριστός ανέστησε τον Αδάμ, διότι Αυτός είναι η αληθινή των ανθρώπων Ζωή και Ανάσταση, εξαιτίας της οποίας και οι απόγονοι του Σηθ αξιώθηκαν τη θεία υιοθεσία κατά την ελπίδα τους, ονομαζόμενοι «υιοί του Θεού». Ότι δε ονομάζονταν υιοί του Θεού εξαιτίας αυτής της ελπίδας είναι φανερό από τον πρώτο ονομασθέντα που διαδέχθηκε την εκλογή. Ήταν δε αυτός ο Ενώς του Σηθ, ο οποίος κατά το γεγραμμένο από τον Μωυσή πρώτος «οὗτος ἤλπισεν ἐπικαλεῖσθαι τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ(: αυτός πίστεψε και στήριξε τις ελπίδες του στον Θεό και λάτρεψε και έκανε πάντοτε επίκληση στο όνομα Κυρίου του Θεού)» [Γέν. 4,26]. Βλέπετε σαφώς ότι πέτυχε το θείο όνομα σύμφωνα με την ελπίδα;

Αφού λοιπόν άρχισε από τα ίδια τα παιδιά του Αδάμ η εκλογή γι’ αυτήν που κατά την πρόγνωσή Του θα γινόταν μητέρα του Θεού και επετελείτο διαμέσου των κατά καιρούς γενεών, κατέβηκε μέχρι του βασιλέως και προφήτου Δαβίδ και των διαδόχων του θρόνου και του γένους του. Επειδή δε ο καιρός καλούσε τώρα την αποτελείωση της θείας αυτής εκλογής, εξελέγησαν από τον Θεό ο Ιωακείμ και η Άννα από τον οίκο και τη γενεά του Δαβίδ, που ήσαν μεν άτεκνοι, συζούσαν δε με σωφροσύνη και ήσαν ανώτεροι στην αρετή από όλους όσοι ανάγουν στον Δαβίδ την ευγένεια του γένους και του ήθους. Αυτό το ζεύγος ζητούσε δια της ασκήσεως και προσευχής τη λήξη της ατεκνίας τους από τον Θεό και υποσχόταν να αναθέσουν σε Αυτόν από βρέφος αυτό που θα γεννούσαν.

Τότε παρέχεται η υπόσχεση και δίδεται παιδί, η τωρινή Θεομήτωρ, ώστε η πανάρετη κόρη να γεννηθεί από πολυαρέτους γονείς και η πάναγνη από εξαιρετικά σώφρονες, και να λάβει ως καρπό η σωφροσύνη, συνερχομένη με την προσευχή και την άσκηση, το να γίνει γεννήτρια της παρθενίας, και μάλιστα παρθενίας που προβάλλει αφθόρως κατά τη σάρκα τον προαιωνίως γεννημένο από παρθένο Πατέρα κατά τη θεότητα. Τι φτερά είχε εκείνη η προσευχή! Τι παρρησία που βρήκε ενώπιον του Κυρίου!

Αλλά επειδή βέβαια εκείνοι πέτυχαν έτσι τα ζητούμενα με την προσευχή τους και είδαν την προς αυτούς θεία επαγγελία να εκπληρώνεται έμπρακτα, σπεύδοντας και αυτοί να εκπληρώσουν την προς τον Θεό υπόσχεση ως φιλαλήθεις και θεοφιλείς και φιλόθεοι συγχρόνως, ευθύς μετά τον απογαλακτισμό οδηγούν την αληθινά ιερά και θεόπαιδα και τώρα θεομήτορα Παρθένο στο ιερό του Θεού και στον ιεράρχη που βρισκόταν σε αυτό.

Αυτή δε, γεμάτη θεία χάρη και τέλειο νου ακόμη και σ’ αυτήν την ηλικία, αντιλαμβανόταν από τότε, και μάλιστα καλύτερα από τους άλλους τα τελούμενα σε αυτήν, και έδειξε, με όποιον τρόπο μπορούσε, ότι δεν οδηγείται, αλλά αυτή μόνη της με ελεύθερη γνώμη προσέρχεται στον Θεό, σαν να είναι από εαυτού της πτερωμένη προς τον ιερό και θείο έρωτα και να θεωρεί αγαπητή και να αναγνωρίζει ως αξία της την είσοδο και κατοικία στα άγια των αγίων.

Γι΄αυτό και ο αρχιερέας του Θεού, αφού αντιλήφθηκε τότε ότι η κόρη είχε ένοικη τη θεοειδή χάρη παραπάνω από όλους, έπρεπε να την αξιώσει το ανώτερο από όλους, να την εισαγάγει στα άγια των αγίων και να πείσει αυτό που γινόταν όλους τους τότε ανθρώπους να αγαπούν, με τη σύμπραξη και απόφαση του Θεού μαζί, που έστελνε από άνω δι’ αγγέλου απόρρητη τροφή στην Παρθένο εκεί.

Με αυτήν την τροφή δυνάμωνε καλύτερα τη φύση της και συντηρούσε και τελειοποιούσε τον εαυτό της κατά το σώμα καθαρότερα και ανώτερα από τις ασώματες δυνάμεις, έχοντας ως υπηρέτες τους ουράνιους νόες, διότι δεν εισήχθηκε απλώς και μόνο στα άγια των αγίων, αλλά και κατά κάποιον τρόπο παραλήφθηκε από τον Θεό σε συνοίκηση με Αυτόν για όχι ολίγα έτη· ώστε έτσι στον κατάλληλο καιρό να ανοιχθούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αΐδια κατοικία σε όσους πιστεύουν στην παράδοξη γέννα της.

Έτσι λοιπόν και γι’αυτούς τους λόγους απετέθη δικαίως σήμερα στα άγια άδυτα σαν θησαυρός του Θεού η κόρη που εξελέγη ανάμεσα στους εκλεκτούς από αιώνες, που αναδείχθηκε αγία των αγίων, που έχει το σώμα καθαρότερο και θειότερο ακόμη και από τα δια της αρετής κεκαθαρμένα πνεύματα, ώστε να μην είναι δεκτικό μόνο του τύπου των θείων λόγων, αλλά και του ιδίου του Ενυποστάτου και Μονογενούς Λόγου του προανάρχου Πατρός· σαν θησαυρός που ο Λόγος θα τον χρησιμοποιούσε στον καιρό του, όπως και έγινε, για πλουτισμό και υπερκόσμιο και συγχρόνως παγκόσμιο κόσμημα.

Κι έτσι και γι’αυτόν τον λόγο δοξάζει τη μητέρα Του και πριν από τη γέννηση και μετά τη γέννηση. Εμείς δε, κατανοώντας τη σημασία της σωτηρίας που μας ετοιμάστηκε δι’ αυτής, αποδίδουμε με όλη τη δύναμή μας την ευχαριστία και τον ύμνο. Πραγματικά, αν η ευγνώμων γυναίκα που αναφέρεται στο ευαγγέλιο, μόλις άκουσε για λίγο τους σωτηριώδεις λόγους του Κυρίου, απέδωσε τον μακαρισμό και την ευχαριστία στη μητέρα τούτου, υψώνοντας τη φωνή της από τον όχλο και λέγοντας προς τον Χριστό: «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας(:Ευτυχισμένη η κοιλιά που σε βάστασε και οι μαστοί που θήλασες)»[Λουκ.11,27], εμείς που έχουμε κοντά μας γραμμένα όλα τα λόγια της αιώνιας ζωής και όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τα θαύματα και τα παθήματα και την δι’ αυτών έγερση της φύσεώς μας από τους νεκρούς και ανάληψή της από τη γη στον ουρανό, και την δι’ αυτών επηγγελμένη σε εμάς αθάνατη ζωή και αμετάτρεπτη σωτηρία, πώς δεν θα ανυμνήσουμε και μακαρίσουμε αδιαλείπτως τη μητέρα του χορηγού της σωτηρίας, του δοτήρος της ζωής, εορτάζοντας τώρα και τη σύλληψη αυτής και τη γέννηση και τη μετοίκηση στα άγια των αγίων;

Αλλά ας μετοικήσουμε κι εμείς τους εαυτούς μας, αδελφοί, από τη γη στα άνω· ας μεταφερθούμε από τη σάρκα επάνω στο πνεύμα· ας μεταθέσουμε τον πόθο από τα πρόσκαιρα στα μόνιμα· ας καταφρονήσουμε τις σαρκικές ηδονές, που έχουν ευρεθεί ως δέλεαρ κατά της ψυχής και παρέρχονται γρήγορα· ας επιθυμήσουμε τα πνευματικά χαρίσματα που μένουν άφθαρτα· ας υψώσουμε από την κάτω τύρβη τη στάση και τη διάνοιά μας· ας την ανεβάσουμε στα ουράνια άδυτα, εκείνα τα άγια των αγίων, όπου τώρα κατοικεί η Θεοτόκος.

Διότι έτσι θα εισέλθουν σε αυτήν επωφελώς για μας με θεάρεστη παρρησία και τα άσματά μας και οι δεήσεις μας προς αυτήν και έτσι, εκτός από τα παρόντα, με τη μεσιτεία της θα γίνομε κληρονόμοι και των μελλόντων και μενόντων αγαθών, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας που γεννήθηκε από αυτήν για μας, στον Οποίο πρέπει δόξα, τιμή και προσκύνηση, μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το συναΐδιο και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

                  ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

               επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

Γρηγορίου του Παλαμά, Άπαντα τα έργα, Ομιλίες ΜΓ΄- ΞΓ΄, ομιλία ΝΒ’, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1986, τόμος 11, σελίδες 237-258.Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
Η Παλαιά Διαθήκη μετά Συντόμου Ερμηνείας, Παναγιώτης Τρεμπέλας, Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήνα, 1985.
https://www.agia-aikaterini-larissis.com/agia-grafi-palaia-diathiki/
https://www.agia-aikaterini-larissis.com/agia-grafi-kaini-diathiki/
Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016.
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

ΑΚΤΙΝΕΣ: Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά – Ομιλία στα Εισόδια της Θεοτόκου

Έρχονται Εισόδια!

 

Ή Εκκλησία πιστεύει σε μια θετική καί πνευματική κληρονομικότητα. Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πόσες γενιές ανθρώπων πού αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πρίν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο καί εύωδιαστό λουλούδι -την Παρθένο Παναγία!

Δυστυχώς όμως, ή κληρονομιά του κακου είναι πολύ πιο ορατή καί γνωστή σήμερα. Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή ή πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητα του να παραδίδει στίς μελλοντικές γενιές μια φωτεινή κληρονομιά καλωσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό καί την υποψία... Αυτός ό εχθρικός κυνισμός καί ή αποθαρρυντική υποψία είναι ακριβώς ό,τι μας κάνει ν' απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία, τη στιγμή πού αυτή γιορτάζει.με τέτοια χαρά καί πίστη, [ένα κορίτσι]στο όποιο συγκεντρώνεται όλη ή καλωσύνη,ή πνευματική ομορφιά, ή αρμονία καί ή τελειότητα, πού είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως.

Μέσα άπ' αυτό το κορίτσι, ό Χριστός -το δώρο του Θεού, ή συνάντηση μαζί Του - έρχεται ν' αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας , βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κινούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.

+π.Αλεξ.Σμέμαν

πηγή

Προσκυνητής: Έρχονται Εισόδια!

ΑΣ ΠΟΥΜΕ. ΔΥΟ ΛΟΓΟΙ. Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ!!!!

Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν

                                               

∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου[1]

Ὕψωσε τὸν λογισμόν σου ὑπεράνω ἀπὸ κάθε καιρὸν καὶ χρόνον, καὶ ὑπεράνω ἀπὸ κάθε κτίσμα νοητὸν καὶ αἰσθητόν. Καὶ ἐμβαίνων (διὰ νὰ εἰπῶ ἔτσι) μέσα εἰς τὴν ἰδίαν αἰωνιότητα καὶ εἰς τὸν νοῦν τοῦ Θεοῦ, συλλογίσου τὰς τρυφὰς καὶ ἀρρήτους ἀγαλλιάσεις ὁπού ἐλάμβανεν ἐν ἑαυτῷ ὁ Θεὸς διὰ τὴν ἀειπάρθενον Μαρίαν…

Μὲ κάθε δίκαιον ἔχαιρε καὶ ὑπερέχαιρε πρὸ τοῦ αἰῶνος ἡ Ἁγία Τριάς, προγινώσκουσα κατὰ τὴν θεαρχικήν Της ἰδέαν, τὴν ἀειπάρθενον Μαριάμ. Διότι, εἶναι γνώμη τινῶν Θεολόγων, ὅτι ἂν καθ’ ὑπόθεσιν ὅλα τὰ ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων ἤθελαν κρημνισθῇ ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ γίνουν δαίμονες· ἂν ὅλοι οἱ ἀπὸ τοῦ αἰῶνος ἄνθρωποι ἤθελαν γίνῃ κακοὶ καὶ ὅλοι νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν κόλασιν χωρὶς νὰ γλυτώσῃ τινάς· ἂν ὅλα τὰ κτίσματα, οὐρανός, φωστῆρες, ἄστρα, στοιχεῖα, φυτά, ζῶα, ἤθελαν ἀποστατήσῃ κατὰ τοῦ Θεοῦ, νὰ εὔγουν ἀπὸ τὴν τάξιν των καὶ νὰ ὑπάγουν εἰς τὸ μὴ ὄν· μ’ ὅλον τοῦτο, ὅλες αὐτὲς οἱ κακίες τῶν κτισμάτων, συγκρινόμεναι μὲ τὸ πλήρωμα τῆς ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου, δὲν ἠδύναντο νὰ λυπήσουν τὸν Θεόν. Διότι, μόνη ἡ Κυρία Θεοτόκος ἦτον ἱκανὴ νὰ Τὸν εὐχαριστήση κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα καὶ νὰ μὴ Τὸν ἀφήση τόσον νὰ λυπηθῆ διὰ τὸν χαμὸν καὶ τὴν ἀπώλειαν τῶν τόσων καὶ τόσων κτισμάτων Του, ὅσον ἤθελε Τὸν κάμει νὰ χαίρη ὑπερβαλλόντως διὰ λόγου Της μόνον.

Ἤγουν, διότι Αὐτὴ μόνη ἀσυγκρίτως Τὸν ἠγάπησεν ὑπὲρ πάντα· διότι Αὐτὴ μόνη ὑπὲρ πάντα ὑπήκουσεν εἰς τὸ θέλημά Του καὶ διότι Αὐτὴ μόνη ἐστάθη χωρητικὴ καὶ δεκτικὴ ὅλων ἐκείνων τῶν φυσικῶν, τῶν προαιρετικῶν καὶ τῶν ὑπερφυσικῶν χαρισμάτων, ὁπού ὁ Θεὸς διεμοίρασεν εἰς ὅλην τὴν κτίσιν.

Ἐν συντομίᾳ, διότι Αὐτὴ ἔγινεν ἕνας ἄλλος δεύτερος κόσμος, ἀσυγκρίτως καλύτερος ἀπὸ ὅλον τὸν νοητὸν καὶ αἰσθητὸν κόσμον καὶ ἀρκετὸς μόνος νὰ δοξάζη αἰωνίως τὸν Ποιητὴν ἐκ τῆς καλλονῆς καὶ ποικιλίας τῶν χαρισμάτων του περισσότερον ἀπὸ ὅλην τοῦ παντὸς τὴν δημιουργίαν.
Συνάγεται λοιπὸν ἐκ τῶν εἰρημένων, ὅτι, ἐπειδὴ καὶ ὁ Θεὸς προώρισε τὴν Θεοτόκον κατὰ τὴν προαιώνιον Αὐτοῦ εὐδοκίαν, ἥτις εἶναι, οὐχὶ τὸ ἑπόμενον καὶ κατ’ ἐπακολούθησιν θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ προηγούμενον καὶ κύριον Αὐτοῦ θέλημα, ὡς τὸ ἑρμηνεύει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος[2]· συνάγεται, λέγω, ἐκ τούτων, ὅτι, καθὼς τὸ περιβόλι γίνεται διὰ νὰ φυτευθῆ τὸ δένδρον καὶ πάλιν τὸ δένδρον φυτεύεται διὰ τὸν καρπόν, τοιουτοτρόπως ὅλος ὁ νοητὸς καὶ αἰσθητὸς κόσμος ἔγινε διὰ τὸ τέλος τοῦτο, ἤτοι διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον· καὶ πάλιν ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Καὶ οὕτως ἐτελειώθη ἡ ἀρχαία βουλὴ καὶ ὁ σκοπὸς ὁ πρῶτος τοῦ Θεοῦ· μὲ τὸ νὰ ἀνακεφαλαιώθησαν τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ[3], καὶ ἡνώθη ἡ κτίσις μὲ τὸν Κτίστιν, οὐχὶ φυσικῶς, οὐχὶ προαιρετικῶς καὶ κατὰ χάριν, ἀλλὰ κατ’ αὐτὴν τὴν ὑπόστασιν· ὅστις εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμὸς τῆς ἑνώσεως, ὕστερα ἀπὸ τὸν ὁποῖον, ἄλλος ἀνώτερος, οὔτε εὑρέθη, οὔτε εὑρεθήσεται.(.)

(ΠΗΓΕΣ)
1)Ἀόρατος Πόλεμος, Μέρος πρῶτον, Κεφάλαιον ΜΘ, Τρόπος διὰ νὰ προσεύχεσαι διὰ μέσου τῆς Θεοτόκου Μαρίας, σέλ. 118-119, ἐκδόσεις Σ. Ν. Σχοινᾶ, ἐν Βόλῳ 1965.
2)Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία ΝΗ´, «Εἰς τὴν κατὰ σάρκα γέννησιν τοῦ Κυρίου … », §§ 13-14 καί Ὁμιλία Ξ, «ρηθεῖσα ἐν τῇ Ἁγίᾳ ἑορτῇ τῶν Φώτων», § 19-20, βλ. Ἔργα, Ε.Π.Ε. τ. 11, σελ. 472-477 καὶ σελ. 532-535, Θεσ/νίκη 1986.
3)Πρβλ. Ἐφεσ. α´ 10.

15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. ...

...ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν.

προοραθείσα και προορισθείσα (ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το θέλημά Σου... ) ...15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν (Γεν.γ')

Η συνέχεια, και η ''τομή'' στον κόσμο. Η εκ Θεού ευθεία, ρίζα και καρπός

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν

Φλέγεται η Ρωσία-Μαζική αεροπορική επιδρομή με δεκάδες ουκρανικά drones σε Μπέλγκοροντ-Μόσχα-Ροστόφ-Εκτοξεύθηκε πύραυλος Storm Shadow

50 ουκρανικά drones έπληξαν Μπέλγκοροντ, Βορονέζ και Μόσχα
Τις τελευταίες ώρες οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις λέγεται πως εξαπέλυσαν μαζική αεροπορική επιδρομή με μη επανδρωμένα αεροχήματα σε διάφορα σημεία της Ρωσίας. Συνολικά λέγεται πως εκτοξεύθηκαν περισσότερα από 40 drones και πύραυλος κρουζ.

Τα ουκρανικά πλήγματα στις περιοχές Μπέλγκοροντ και Βορονέζ, που απέχει μικρότερη απόσταση από την ουκρανική ενδοχώρα, φαίνεται πως ήταν καταστροφικότερα.

Βίντεο και φωτογραφίες που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο δείχνουν ζημιές που σημειώθηκαν σε βιομηχανικές υποδομές σε αυτές τις δύο ρωσικές περιφέρειες. Τα ουκρανικά drones στόχευσαν εργοστάσια, υποδομές παραγωγές και βιομηχανίες της Ρωσίας.

Σύμφωνα και με τοπικές πηγές, δεν σημειώθηκαν έμψυχες απώλειες αλλά εργοστάσια της περιοχής υπέστησαν σοβαρές ζημιές.

Ο τοπικός κυβερνήτης (του Μπέλγκοροντ) ονόματι Βιάτσεσλαβ Γκλάντκοφ δήλωσε πως μεταξύ των στόχων της ουκρανικής επίθεσης ήταν η πόλη Αλεκσίιβκα. Συγκεκριμένα εκεί κατέπεσαν τα συντρίμμια ενός ουκρανικού drone μετά την κατάρριψή του. Τα συντρίμμια προσγειώθηκαν σε ένα εργοστάσιο και ως αποτέλεσμα προκλήθηκε πυρκαγιά.

Η ουκρανική αεροπορική επίθεση προκάλεσε αρκετές πτώσεις της ηλεκτροδότησης στο Μπέλγκοροντ, πρόσθεσε ο κυβερνήτης της ρωσικής συνοριακής περιφέρειας. Αυτήν την στιγμή οι ρωσικές αρχές εργάζονται για την επιδιόρθωση των ζημιών και την επαναφορά της ηλεκτρικής ενέργειας.

Φλέγεται η Ρωσία-Μαζική αεροπορική επιδρομή με δεκάδες ουκρανικά drones σε Μπέλγκοροντ-Μόσχα-Ροστόφ-Εκτοξεύθηκε πύραυλος Storm Shadow | Pentapostagma

Jannik, ο γιος που θα θέλαμε

του Marcello Veneziani

Ο Jannik Sinner είναι ο γιος που θα θέλαμε να αποκτήσουμε. Όχι επειδή είναι ένας εξαιρετικός πρωταθλητής που μαζεύει νίκες γιά τόν οποίο θά είμαστε περήφανοι. θα ήταν πολύ εύκολο. Όχι επειδή φέρνει στο σπίτι έναν τόνο λεφτά. Όλοι είναι καλοί στο να θέλουν ένα παιδί που να φέρνει εκατομμύρια  στην οικογένεια, μην είστε επιθετικοί, προφανείς ή πνευματώδεις. Και όχι επειδή παίζει θεϊκά και κάνει τους φίλους του τένις να το απολαμβάνουν, στούς οποίους προσωπικά δεν ανήκω. Αλλά ο Jannik Sinner είναι ο γιος που θα θέλαμε να έχουμε για αυτό που είναι σε ανθρώπινο επίπεδο, για αυτό που λέει, για το πώς το λέει και για το πώς συμπεριφέρεται ανάλογα.Αμέσως μετά τη νίκη του στο τουρνουά Masters είπε με φυσική χάρη: «Οι γονείς μου είναι πρώτοι από κάθε τρόπαιο ή επιτυχία. Όχι μόνο το δάκρυ της μητέρας μου όταν  βραβεύτηκα στο νούμερο ένα. ακόμα και ο πατέρας μου, ο αδερφός μου, όλοι. Οι γονείς μου είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που αφαιρώ από εδώ, μόνο αυτοί ξέρουν τις θυσίες που έχουμε κάνει: είναι ωραίο να μπορώ να δώσω κάτι λίγο πίσω». Ολα γι αυτό τό κάτι λίγο....

Θυμάμαι και την άλλη φορά που μετά από νίκη, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στη θεία του που τον συνόδευε στην προπόνηση και που δεν ήταν καλά (λίγο μετά την ευγνωμοσύνη του πέθανε η θεία του). Μιλώντας για την αθλητική του δέσμευση είπε: «Είμαι κάποιος που του αρέσει να δουλεύει πολύ, που ερευνά: τι κάνω, τι κάνω λάθος, τι μπορώ να κάνω καλύτερα». Και οι προπονητές του επιβεβαιώνουν ότι ο Γιάννικ είναι έτσι, έτοιμος να αμφισβητήσει τον εαυτό του, να δοκιμάσει άλλους δρόμους, να μάθει αμέσως.
Τέλος στην τηλεόραση πρόσθεσε, ή μάλλον επανέλαβε: «Είμαι περήφανος που είμαι Ιταλός». Χρειαζόμασταν ένα αγόρι που φαίνεται τόσο μη Ιταλό, με γερμανικό όνομα και επώνυμο, που να μιλά γερμανικά, για να εκφράσει το απλό και όμορφο συναίσθημα, την περηφάνια του να είσαι Ιταλός. Θυμίζω εκείνα τα ιταλικά πρακτορεία τύπου και εκείνες τις εφημερίδες που μίλησαν για την πρόκληση μεταξύ του Νότιου Τιρολέζικου Sinner και του Αμερικανού Taylor Fritz. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Αμερικανός δεν θυμάται τη χώρα καταγωγής του, αλλά την αμερικανική εθνικότητά του, και γιατί ο Sinner θυμάται την περιοχή του και όχι την εθνικότητά του... Ωστόσο, ο Jannik δεν έχει δηλώσει περήφανος που είναι Νότιος Τιρόλος (στην οποία σίγουρα θα είναι περήφανος, αλλά ξέρει ότι η εθνικότητά του είναι ιταλική).
Βάλε τα πράγματα που είπε στη σειρά και σκέψου τα ένα προς ένα και μετά όλα μαζί: την αγάπη για την οικογένεια, την ευαισθησία για τη μητέρα και τον πατέρα του, την ευγνωμοσύνη τους, το πνεύμα της θυσίας , το να μοιράζεσαι τη θυσία ως νίκη. («οι θυσίες που έχουμε κάνει»). την ταπεινοφροσύνη να δουλέψεις , να επιστρέψεις στο παιχνίδι και να διορθώσεις τον εαυτό σου στην πορεία, την υγιή αθλητική πρακτική, να μην νιώθεις αστέρι αλλά ακόμα ένα αγόρι που πρέπει να μάθει. Τέλος, το καμάρι να έχεις πατρίδα, εθνικό ανήκειν, να νιώθεις Ιταλός. Και το πιο όμορφο συναίσθημα, που αφαιρεί από τη νίκη, σε ένα μέρος μακριά από το σπίτι του είναι η χαρά της οικογένειάς του.
Απλά, όμορφα πράγματα, χωρίς ρητορική, υγιή, στοιχειώδη συναισθήματα, αληθινά αισθητά, όπως καταδεικνύει καθημερινά. Και θα προσθέταμε: χωρίς να πάρει πολύ πολύ , αν η φράση δεν είχε ήδη γίνει μανιερισμός χρωματισμένος με υποκρισία.
Προσπαθήστε να επαναφέρετε αυτές τις λέξεις, αυτά τα δηλωμένα συναισθήματα στο δρόμο. Δηλαδή, προσπαθήστε να τοποθετήσετε τις δηλώσεις του Sinner στο πλαίσιο της σύγχρονης Ιταλίας, στις πιο γνωστές στάσεις και φράσεις των νέων της γενιάς του. ή χειρότερα, συγκρίνετε αυτές τις λέξεις, εκείνες τις συμπεριφορές του πρωταθλητή με τις θλιβερές αν όχι άγριες ειδήσεις των καθημερινών ειδήσεων.
Μπορούμε να πούμε ότι ο Jannik Sinner είναι τελικά ένα θετικό παράδειγμα για τους συνομηλίκους του και για τους συμπατριώτες και συγχρόνους του; Μπορούμε να πούμε ότι η χώρα μας θα ήταν απείρως καλύτερη αν τα λόγια του Jannik ακούγονταν πιο προσεκτικά από αυτά των influencers, των μικρών γκουρού των social media ή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, από τον κινηματογράφο μέχρι την τηλεόραση, μέσω της μουσικής και της μόδας;
Ποιος διδάσκει περισσότερο την αγάπη για την οικογένεια, την αίσθηση της θυσίας, το μοίρασμα στην κοινότητα, την ταπεινοφροσύνη και την επιθυμία για εργασία, την αγάπη για την πατρίδα, την ομορφιά του αθλητισμού, την ευγνωμοσύνη προς τους γονείς; Επομένως, λέω χωρίς πολλές διανοητικές στροφές, ότι ο Jannik είναι ο γιος που μας λείπει, ο γιος που θα θέλαμε, και ξέρω ότι δεν μιλώ μόνο με προσωπική ιδιότητα. Φυσικά, ας αναρωτηθούμε και από την αντίθετη σκοπιά: πόσοι γονείς αξίζουν να τους αναγνωρίζουν και να αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά τους, πόσοι μπόρεσαν να τα αγαπήσουν με υγιή, δίκαιο, γόνιμο τρόπο και να μοιραστούν τις χαρές τους ? Πόσες φορές τα παιδιά επιστρέφουν με αχαριστία, αδιαφορία και έλλειψη στοργής ό,τι εισέπραξαν ή παραμορφωμένους, βλαβερούς, κτητικούς και φοβικούς έρωτες; Αυτό ισχύει επίσης.
Αλλά όταν βρεθούμε μπροστά σε ένα επιτυχημένο παράδειγμα, έναν ευτυχισμένο αμοιβαίο δεσμό, ας το πάρουμε ως πρότυπο, ας μην υποχωρήσουμε στη σκεπτικιστική, κυνική γενική μας απογοήτευση, αλλά ας εκτιμήσουμε μια εμπειρία του αντίθετου ζωδίου, που διαψεύδει το πνεύμα της εποχής.
Από ένα παιδί δεν περιμένουμε θριάμβους και τρόπαια, δέσμες χρημάτων και επιτυχίες, είμαστε έτοιμοι να τούς σηκώσουμε στους ώμους μας, χωρίς να τους κρατάμε απέναντί ​​τους, τα λάθη και τις αποτυχίες τους, τις απογοητεύσεις που μας δίνουν και ακόμη και οδυνηρές διαφωνίες. αλλά θα θέλαμε τουλάχιστον μια φορά να αισθανθούμε το ψίχουλο αυτής της προσοχής, αυτής της απλής άσκησης ευγνωμοσύνης, ένα κόκκο αυτής της στοργής που τους δίναμε για μια ολόκληρη ζωή και που ίσως θα θέλαμε απλώς να αναλογιστούμε σε μια ματιά, σε μια λέξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα δημοσίευσα ένα βιβλίο με τίτλο Χωρίς Κληρονόμους, αφιερωμένο στους Δασκάλους που δεν έχουν πλέον μαθητές. Ο Sinner που κέρδισε το τουρνουά Masters, είναι ο κληρονόμος που θα θέλαμε να έχουμε, πράγματι είναι η απόδειξη ότι ακόμη και ένας πρωταθλητής που θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην υπεροχή του, έχει τη σεμνότητα και την ευαισθησία να νιώθει και να δηλώνει γιος, ευγνώμων κληρονόμος του τους γονείς του και τη χώρα του. Να τους έχουν σαν κι αυτόν, όχι πρωταθλητές -που γεννιούνται κάθε τόσο- αλλά τύπους τέτοιους, που σε κάνουν να κοιτάς το μέλλον με περισσότερη αυτοπεποίθηση και με περισσότερο σεβασμό στο παρελθόν.

Jannik, il figlio che vorremmo - Marcello Veneziani

Θεολογία, αποκορύφωμα της μεταφυσικής

                                      

του Φραντσέσκο Λαμεντόλα

Η σύγχρονη φιλοσοφία, ξεκάθαρα και ρητά ξεκινώντας από τον Καντ, αλλά σε μια φαινομενικά λιγότερο δραστική μορφή πολύ νωρίτερα, ιδιαίτερα με τον Γουλιέλμο του Όκαμ, έχει παραμερίσει τη μεταφυσική, περιορίζοντας τον εαυτό της σε έναν ριζοσπαστικό εμπειρισμό (ή, που είναι τελικά το ίδιο, ακόμα κι αν Δεν φαίνεται, στην πραγματικότητα φαίνεται το αντίθετο) σε έναν εξίσου ριζοσπαστικό ιδεαλισμό, όπως συμβαίνει με τον Χέγκελ. Η μεταφυσική, ωστόσο, δεν είναι μέρος της φιλοσοφίας, ένα μέρος που μπορεί να θυσιαστεί με κάποιο τρόπο, όπως ο καπετάνιος ενός πλοίου που, για να το κρατήσει στη ζωή σε μια καταιγίδα, αποφασίζει να πετάξει το φορτίο στη θάλασσα, δίνοντας προτεραιότητα στη σωτηρία των ανθρώπων : είναι η καρδιά και το αποκορύφωμα της φιλοσοφίας, γιατί χωρίς τη μεταφυσική δεν υπάρχει πια η αληθινή εικόνα του κόσμου και αυτό γίνεται, όπως συνέβη στην πραγματικότητα τους τελευταίους αιώνες, κάτι ακατανόητο και παράλογο, ένα αίνιγμα, ένας λαβύρινθος, μια σφίγγα που χλευάζει την ανάγκη μας για αλήθεια.

Είπαμε, σε προηγούμενη γραφή, ότι η διάνοια αναζητά την αλήθεια και η θέληση θέλει το καλό. και ότι, αν δεν συμβεί αυτό, είναι επειδή η νόηση και η θέληση έχουν παρεκκλίνει από τον φυσικό τους σκοπό, και η ψυχή είναι άρρωστη, έχει χάσει το δρόμο της και έχει ανατρέψει τη σωστή υπαρξιακή προοπτική. Τώρα, υπάρχει μόνο ένα αντικείμενο σκέψης στο οποίο η προσπάθεια και η ένταση της γνώσης ηρεμούν και καθησυχάζονται σε τέλεια χαρά και αρμονία, και αυτός είναι ο Θεός, που είναι η ουσία της αλήθειας, του καλού και της ομορφιάς, της καθαρής πράξης, χωρίς κανένα υπόλειμμα δύναμη, που θα πει ατέλεια. Ωστόσο, η οντολογική διαφορά που χωρίζει τον Θεό από τον άνθρωπο είναι τέτοια που η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να συλλάβει το θείο στην ουσία του: μπορεί μόνο να πει ότι είναι, ότι υπάρχει και όχι τι είναι, ποιες ιδιότητες έχει. και αν παρ' όλα αυτά το κάνει, το κάνει με μεταφορική έννοια, κατ' αναλογία με τον εαυτό του: αλλά γνωρίζοντας καλά ότι είναι ακατάλληλη παρομοίωση και εξαναγκασμός, γιατί ο Θεός από μόνος Του είναι το ακατάληπτο για τον άνθρωπο).

Αλλά τι γίνεται με τη θεία Διάνοια σε σχέση με τη δική του σκέψη; Ο Θεός, σκεπτόμενος τον εαυτό του, νομίζει τα πάντα κατανοητά: καθαρή πράξη(ενέργεια), δεν μπορούσε να σκεφτεί τι είναι δύναμη(δυνάμει), γιατί σε Αυτόν δεν υπάρχει δύναμη, αλλά πάντα και μόνο ενέργεια. Επομένως, όταν ο άνθρωπος σκέφτεται κάτι, υψώνεται πάνω από τη συνηθισμένη του κατάσταση, επειδή απελευθερώνεται, μέχρι ένα ορισμένο σημείο, από τη ρύθμιση της ύλης (μέχρι ένα ορισμένο σημείο, επίσης επειδή κάθε σκέψη ξεκινά από την αίσθηση, και έτσι εξαρτάται από το θέμα!). Αλλά αν ο Θεός, σκεπτόμενος τον εαυτό Του, βρίσκεται στο δικό Του στοιχείο, μαγευτικό και ζωτικό, ο άνθρωπος επίσης, που σκέφτεται και γνωρίζει τον Θεό, είναι με τη σειρά του ευλογημένος, όπως δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αλλιώς: μακαριότητα που θα είναι τέλεια στα μάτια του Θεού, μετά θάνατο, αλλά που ήδη μερικές φορές χορηγείται, ως σπάνιο προνόμιο, σε αγίες ψυχές που βρίσκονται ήδη σε αυτή τη ζωή, και έστω με ασυνεχές και εξαιρετικά φευγαλέο τρόπο.

Ο Αριστοτέλης γράφει στη Μεταφυσική (μτφρ. επιμέλεια G. Reale, Napoli, Loffredo, 1968, τ. 1, σσ. 179-180· τόμ., σ. 231-232, 239):

Όλες οι επιστήμες αναζητούν, σε σχέση με καθένα από τα αντικείμενα που εμπίπτουν στο πεδίο της γνώσης τους, ορισμένες αιτίες και ορισμένες αρχές: έτσι η ιατρική, η γυμναστική και καθεμία από τις άλλες ποιητικές και μαθηματικές επιστήμες. Καθεμία από αυτές, στην πραγματικότητα, περιορίζεται στη διερεύνηση ενός συγκεκριμένου είδους πραγμάτων, και το καθένα το αντιμετωπίζει ως κάτι πραγματικό και υπαρκτό, αλλά δεν το θεωρεί ΩΣ ΟΝ : στην πραγματικότητα η επιστήμη του όντος είναι διαφορετική από αυτές τις επιστήμες και ξεχωριστά από αυτές. Κάθε μια από τις επιστήμες που αναφέρθηκαν παραπάνω παίρνει κατά κάποιο τρόπο την ουσία που είναι συγκεκριμένη για το είδος των πραγμάτων με τά οποία ασχολείται και προσπαθεί να καταδείξει οτιδήποτε άλλο με περισσότερη ή λιγότερη αυστηρότητα. Και μερικές από αυτές τις επιστήμες προσλαμβάνουν την ουσία τους μέσω των αισθήσεων, άλλες, ωστόσο, μέσω της υπόθεσης. (…)

Τώρα, εφόσον υπάρχει μια επιστήμη του Είναι  ΩΣ ΟΝ ΚΑΙ ΩΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ , πρέπει να εξετάσουμε αν πρέπει να θεωρηθεί ως πανομοιότυπο με τη φυσική ή ως διαφορετικό. Αλλά η φυσική μελετά πράγματα που έχουν μέσα τους την αρχή της κίνησης. Τα μαθηματικά είναι μια θεωρητική επιστήμη που μελετά οντότητες που δεν υπόκεινται σε γίγνεσθαι, αλλά δεν χωρίζονται. Υπάρχει, λοιπόν, μια άλλη επιστήμη, διαφορετική τόσο από τη φυσική όσο και από τα μαθηματικά, που μελετά το ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟ ΟΝ , δεδομένου ότι είναι πραγματικά μια ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΗ ουσία , όπως θα προσπαθήσουμε να δείξουμε. Και αν μια πραγματικότητα αυτού του είδους υπάρχει μεταξύ των όντων, το θείο πρέπει επίσης να συνίσταται σε αυτήν και πρέπει να είναι η πρώτη και υπέρτατη αρχή.

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι υπάρχουν τρία είδη θεωρητικών επιστημών: ΦΥΣΙΚΗ , ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ και ΘΕΟΛΟΓΙΑ . Τώρα, μεταξύ όλων των ειδών των επιστημών, το είδος των θεωρητικών επιστημών είναι το πιο εξαιρετικό, ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΞΙΑ , και κάθε επιστήμη χαρακτηρίζεται ως ανώτερη ή κατώτερη με βάση το αντικείμενο της. (…)

Πρέπει να αποδείξουμε ότι μια αιώνια και ακίνητη ουσία υπάρχει αναγκαστικά. Οι ουσίες, στην πραγματικότητα, έχουν προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων τρόπων ύπαρξης, και αν ήταν φθαρτές, τότε ό,τι υπάρχει θα ήταν φθαρτό. Αλλά είναι αδύνατο η ΚΙΝΗΣΗ να δημιουργηθεί ή να διαφθαρεί, γιατί ήταν πάντα? Ούτε είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ή να αλλοιωθεί ο ΧΡΟΝΟΣ , γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρχει το «πριν» και το «μετά» αν δεν υπήρχε ο χρόνος. Επομένως, η κίνηση είναι επίσης συνεχής όπως ο χρόνος: στην πραγματικότητα ο χρόνος είναι είτε το ίδιο πράγμα με την κίνηση είτε ένα χαρακτηριστικό της. Και δεν υπάρχει άλλη συνεχής κίνηση εκτός από την τοπική, πράγματι, αυτής, μόνο η κυκλική είναι συνεχής.

Εάν, λοιπόν, υπήρχε μια κινητική και αποτελεσματική αρχή, αλλά δεν ήταν ΣΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ , δεν θα υπήρχε κίνηση. Στην πραγματικότητα είναι πιθανό ότι ό,τι ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΆΜΕΙ να ΜΗΝ περάσει στό ΕΝΕΡΓΕΙΑ (επομένως δεν θα έχουμε κανένα πλεονέκτημα εάν εισάγουμε αιώνιες ουσίες, όπως κάνουν οι υποστηρικτές της θεωρίας των Μορφών, εάν δεν υπάρχει σε αυτές μια αρχή ικανή να προκαλέσει αλλαγή. Επομένως, δεν είναι αρκετός αυτός ο τύπος ουσίας, ούτε η άλλη ουσία που εισάγουν εκτός από τις Ιδέες [δηλαδή οι ιδανικοί αριθμοί], διότι εάν αυτές οι ουσίες δέν είναι ενεργείς, δεν θα υπάρχει κίνηση. Και πάλι, δεν αρκεί καν νά είναι ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, αν η ουσία του συνεπάγεται δυνατότητα: στην πραγματικότητα, σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να μην υπάρχει αιώνια κίνηση, γιατί είναι πιθανό αυτό που είναι εν δυνάμει να μην περάσει στό Ενεργεία(στήν πραγματικότητα). ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ  ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΧΗ, Η ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ . Κατά συνέπεια, είναι επίσης απαραίτητο αυτές οι ουσίες να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΠΟ ΥΛΗ , γιατί πρέπει να είναι αιώνιες, αν υπάρχει κάτι αιώνιο. Επομένως, πρέπει να είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ . (…)

Επομένως, τό πρώτο κινούν κινείται ως ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΑΓΑΠΗΣ (ΕΡΩΤΟΣ, ΟΡΕΞΕΩΣ) , ενώ όλα τα άλλα πράγματα κινούνται χωρίς να συγκινούνται( δέν είναι αυτόνομα, αυτοέρωτας, ναρκισσισμός).

Τώρα, αν κάτι κινείται, μπορεί επίσης να είναι διαφορετικό από αυτό που είναι. Επομένως, η πρώτη κίνηση της μετάβασης, ακόμα κι αν βρίσκεται σε εξέλιξη, μπορεί ωστόσο να είναι διαφορετική από αυτό που είναι, τουλάχιστον στο βαθμό που είναι κίνηση: προφανώς διαφορετική ανάλογα με τον τόπο, ακόμη και αν όχι σύμφωνα με την ουσία. Αλλά, εφόσον υπάρχει κάτι που κινείται, όντας το ίδιο ακίνητο και εν δράσει, δεν μπορεί να είναι διαφορετικό από αυτό που είναι υπό καμία έννοια. Η κίνηση της μετάβασης, στην πραγματικότητα, είναι η πρώτη μορφή μετάλλαξης, και η πρώτη μορφή μετάβασηςείναι η κυκλική: και αυτή είναι η κίνηση που παράγει τό πρώτο κινούν. Επομένως, αυτό είναι ένα ον που υπάρχει αναγκαστικά. και εφ' όσον υφίσταται εξ ανάγκης, υπάρχει ως αγαθό, και κατ' αυτόν τον τρόπο είναι Αρχή. (Μάλιστα, το «αναγκαίο» έχει τις εξής σημασίες: αυτό που γίνεται ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΑ ενάντια στην κλίση, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ και, τέλος, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ) .

Ο Αριστοτέλης συνεχίζει δηλώνοντας ότι η σκέψη είναι το πιο εξαιρετικό πράγμα σε σύγκριση με τη δράση (ανωτερότητα της αδιάφορης ενατένισης έναντι της πρακτικής σφαίρας δράσης), η οποία είναι πάντα μια ενέργεια που βασίζεται στην κίνηση και επομένως μια αλλαγή, η οποία είναι ουσιαστική ποιότητα των υλικών πραγμάτων. και ότι η ίδια η σκέψη είναι η πιο εξαιρετική από όλες τις σκέψεις, γιατί σε αυτήν η νοημοσύνη συμπίπτει με το κατανοητό, ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η νοημοσύνη πρέπει να κάνει προσπάθεια να συλλάβει το κατανοητό, που είναι ένα αντικείμενο έξω από αυτήν.

Λάβετε υπόψη τι είναι η γνώση για τον Αριστοτέλη, δηλαδή μια διαδικασία που ξεκινά από την αίσθηση ( nihil est in sensu quod prius non fuerit in sensu ); Ωστόσο, στην περίπτωση της σκέψης που σκέφτεται τον εαυτό της, δεν υπάρχει αίσθηση, αλλά μόνο η ευχαρίστηση της γνώσης και της αναγνώρισης του εαυτού της. ή μάλλον, αν θέλουμε να είμαστε ακόμη πιο ακριβείς, πρέπει να πούμε ότι η αίσθηση και η σκέψη αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο (πράγμα προφανώς αδύνατο και σχεδόν αδιανόητο για το ανθρώπινο υποκείμενο). Αυτή είναι η πραγματικότητα του Θεού: σκέψη σκέψης, πράξη χωρίς κανένα υπόλειμμα δύναμης και, επομένως, καθαρή πράξη. μια απέραντη απόλαυση που απορρέει από την ολική σύμπτωση μεταξύ του γνώστη και του γνωστού, άρα και η διάλυση της γνώσης στην απόλυτη αυτογνωσία.

Τέλος, ο συλλογισμός του Αριστοτέλη κάνει ένα βήμα που, υπό μια ορισμένη έννοια, δεν θα περίμενε κανείς, όταν εισάγει, παράλληλα με τις έννοιες του στοχασμού, της καθαρής ενέργειας και της σύμπτωσης της σκέψης και του κατανοητού, την έννοια της ζωής. Η σκέψη, λέει, είναι συνώνυμη με τη ζωή: γιατί όπου δεν υπάρχει σκέψη δεν υπάρχει ζωή. Ο Θεός, επομένως, είναι κάτι περισσότερο από μια καθαρή (και αφηρημένη) σκέψη που αυτοστοχάζεται και απολαμβάνει απεριόριστα τον εαυτό του και τίποτα άλλο (αυτή η τελευταία ιδέα απέχει πολύ από τη χριστιανική ιδέα του Θεού, του δημιουργού και, ως εκ τούτου, υπέρτατης αγάπης και αγάπης. συμπονετικός προς τα πλάσματά του): είναι η Ζωή στο υψηλότερο επίπεδο, η Απόλυτη Ζωή, θα λέγαμε, πολύ πιο «αληθινή» από την εφήμερη ζωή των πεπερασμένων όντων.

Ο μεγάλος φιλόσοφος λέει επί λέξει (παραπ., τ. Β', σελ. 244):

Αν, λοιπόν, σε αυτήν την ευτυχισμένη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μερικές φορές, ο Θεός βρίσκεται διαρκώς, είναι υπέροχο. και αν είναι σε ανώτερη κατάσταση, είναι ακόμα πιο υπέροχο. Και ουσιαστικά βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Και είναι επίσης ΖΩΗ , γιατί η δραστηριότητα της νοημοσύνης είναι ζωή, και είναι ακριβώς αυτή η δραστηριότητα. Και η δραστηριότητά του, που υφίσταται από μόνη της, είναι η άριστη και αιώνια ζωή. Λέμε, μάλιστα, ότι ο Θεός είναι ζωντανός, αιώνιος και άριστος, ώστε μια ΠΟΛΥ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ να ανήκει στον Θεό : αυτός είναι, λοιπόν, ο Θεός .

Τώρα, ας αφήσουμε λίγο στην άκρη αυτό που μας έμαθαν στο σχολείο , ότι δηλαδή ο Θεός του Αριστοτέλη είναι ψυχρός, απάνθρωπος, αποστασιοποιημένος και απρόσιτος. που είναι απείρως εγωιστής, γιατί όχι μόνο δεν δημιούργησε τον κόσμο, αλλά δεν τον νοιάζει καν. και ότι δεν μπορεί να νοιαστεί για αυτό , γιατί αυτό θα ήταν σε σύγκρουση με την αιώνια, αμετάβλητη, απόλυτη ευτυχία και τελειότητα του. Βάλτε αυτή την εικόνα τού Αριστοτελικού Θεού, που όλοι έχουμε ενσωματώσει σε κάποιο βαθμό από τα χρόνια του γυμνασίου μας, του Αριστοτελικού Θεού, σε παρένθεση και ξαναδιαβάστε προσεκτικά την τελευταία πρόταση του αποσπάσματος που αναφέρθηκε παραπάνω: [Ο Θεός] είναι επίσης ζωή. (…) Λέμε, μάλιστα, ότι ο Θεός είναι ζωντανός, αιώνιος και άριστος, ώστε να ανήκει στον Θεό μια ΠΟΛΥ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ .

Δεν υπάρχει ουσιαστική συμφωνία (όσο θα μπορούσε να επιτρέψει ο φυσικός λόγος ενός ειδωλολάτρη, με τις δικές του δυνάμεις) με τα Λόγια του θείου Διδασκάλου ( Λκ 20, 28): Ο Θεός δεν είναι Θεός των νεκρών, αλλά των ζωντανών : γιατί όλοι ζουν για αυτόν ; Στην πραγματικότητα, ως τελική αιτία, ο Θεός έλκει τα πάντα στον εαυτό του: τα πάντα και κάθε ον τείνουν προς Αυτόν ως απώτερο σκοπό τους. Η μόνη ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο αντιλήψεων (η οποία, φυσικά, δεν είναι μικρή διαφορά: αλλά ο φυσικός λόγος μπορούσε και μπορεί να φτάσει τόσο μακριά χωρίς τη βοήθεια της χάρης· και όχι παραπέρα) είναι ότι ο Θεός του Αριστοτέλη έλκει τα πάντα στον εαυτό του, ή μάλλον Αυτός είναι το τέλος των πάντων (ενώ ο χριστιανικός Θεός, εκτός από ελκύει, είναι και αγάπη και πρόνοια προς τα πλάσματα, και επομένως, παρόλο που δεν «έλκεται» από αυτά, γιατί είναι απείρως ελεύθερος, με απόλυτο) εντούτοις απλώνει το χέρι του. , με ελεύθερη επιλογή Του, προς αυτούς (στο σημείο να έχει ενσαρκωθεί σε ένα θνητό σώμα, και να έχει επιλέξει τον θάνατο για την αγάπη των ανθρώπων!), και επομένως λαμβάνει χώρα μια διπλή κίνηση: των πραγμάτων προς τον Θεό και του Θεού προς τα πράγματα . Πράγμα που, για τον Αριστοτέλη, είναι αδύνατο, αφού η κίνηση ανήκει μόνο σε πεπερασμένα πράγματα και επομένως σε καμία περίπτωση δεν είναι κατάλληλη για τον Θεό.

Ενώ ήδη στην Παλαιά Διαθήκη ( Δευτ . 5,26) είναι γραμμένο: Γιατί ποιος από όλους τους θνητούς άκουσε, όπως εμείς, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΘΕΟΥ να μιλάει από τη φωτιά και έμεινε ζωντανός;

Και ο Άγιος Πέτρος, σε μια συγκεκριμένη ερώτηση του Δασκάλου ( και ποιος λέτε ότι είμαι;), απαντά ( Ματθ. 16,15-16 ): Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος .

Και ο Άγιος Παύλος, στους Λυστριώτες που ήθελαν να τον προσκυνήσουν , μαζί με τον Βαρνάβα, σαν να ήταν θεός (Πράξεις 14,15):

Άνθρωποι, γιατί το κάνετε αυτό; Κι εμείς είμαστε άνθρωποι, θνητοί όπως εσείς, και σας ανακοινώνουμε ότι πρέπει να μεταστραφείτε από αυτές τις ματαιοδοξίες στον ζωντανό Θεό, που έφτιαξε τον ουρανό, τη γη, τη θάλασσα και όλα όσα βρίσκονται σε αυτά.

Τώρα, για τον Αριστοτέλη, η ζωή είναι κίνηση, αλλά η κίνηση είναι γένος και διαφθορά . Είναι λοιπόν ήδη πολύ αξιοσημείωτο ότι, ξεκινώντας από αυτές τις υποθέσεις, κατέληγε να καταλάβει ότι ο Θεός, μια καθαρή ενέργεια, είναι ταυτόχρονα Ζωή, πλήρης και απόλυτη.

 https://www-brigataperladifesadellovvio-com.translate.goog/blog/la-teologia-culmine-della-metafisica?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp

Η Χάρις είναι αυτό που ψάχνεις

Ο ιερομόναχος Ζαχαρίας της Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου στο έσσεξ υπήρξε πιστός υποτακτικός του Αγίου Σωφρονίου - μας νουθετεί για το σήμερα, εξιστορώντας μας το χθες της ζωής του Ακτίστου Φωτός των Αγίων Σιλουανού & Σωφρονίου

Η Χάρις είναι αυτό που ψάχνεις

Νεοεκκλησία, η τελευταία βλασφημία: τα Θεοφάνεια των Λαών

 του Φραντσέσκο Λαμεντόλα

Εμείς οι οπισθοδρομικοί και αντιδραστικοί Καθολικοί νομίζαμε ότι ξέραμε τι είναι τα Θεοφάνεια: δηλαδή (από τα αρχαία ελληνικά) η φανέρωση του Κυρίου στην ανθρωπότητα, που γιορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου, δώδεκα ημέρες μετά τα Χριστούγεννα, θυμίζοντας την επίσκεψη των Τριών Βασιλέων (Μάγων). Αλλά δεν έχουμε λάβει υπόψη τα υπέρτατα ύψη της θεολογικής ενημέρωσης που μπορεί να φτάσει η νέα εκκλησία, όταν βάλει το μυαλό της σε αυτήν. Διότι, όπως λέει ο καρμελίτης πατέρας Giorgio Rossi (στο περιοδικό Il Carmelo Oggi, Monza, τεύχος Νοεμβρίου 2012, σελ. 28):

Το δόγμα μεγαλώνει, αναπτύσσεται και βαθαίνει: είναι ζωντανό. Επειδή εκφράζει και εμβαθύνει το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, η κατανόησή Του αυξάνεται σε όλη την ιστορία. Γνωρίζουμε τον Ιησού, προσαρμοζόμαστε στον Χριστό ανά τους αιώνες. όπως έκανε μαζί μας στο σύντομο διάστημα της ζωής του ως άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους.

Μεταφρασμένο σε πιο απλά λόγια: οι παππούδες και οι πατέρες μας, οι φτωχοί, με την απλότητά τους, πίστευαν ότι λάτρευαν τον Ιησού με το πνεύμα της αλήθειας, σύμφωνα με την χιλιόχρονη διδασκαλία της Εκκλησίας. και πιστεύαμε ότι ο Ιησούς που λάτρευαν ήταν ο ίδιος που είχαν λατρέψει και ο Άγιος Μαξιμιλιανός Κόλμπε, ο Άγιος Ιωάννης Μπόσκο, ο Άγιος Κουρέ του Αρς, ο Άγιος Αλφόνσο Μαρία ντε Λιγκουόρι, ο ευλογημένος Μάρκο ντ' Αβιάνο, η Αγία Τερέζα της Αβίλα, ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού, ο Άγιος Φίλιππος Νέρι, ο Άγιος Φραγκίσκος της Πάολα, η Αγία Αικατερίνη της Σιένα, ο Άγιος Αντώνιος της Πάδοβας, ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, η Αγία Κλάρα, ο Άγιος Δομίνικος, ο Άγιος Θωμάς Ακινάτης, ο Άγιος Αλβέρτος ο Μέγας...  Μα κάναμε λάθος. Η γνώση και η κατανόηση του Ιησού μεγαλώνουν με την πρόοδο του χρόνου, γυρίζουν με τον τροχό της ιστορίας: επομένως ο Ιησούς που γνωρίζουμε σήμερα, χάρη στη νέα εκκλησία και τους νέους θεολόγους, είναι ένας πιο «αληθινός» Ιησούς, πιο «ζωντανός», από αυτόν που γνώριζαν και λάτρευαν όλοι αυτοί, γιατί είμαστε πιο σύγχρονοι από αυτούς. Όπως λέει ο Ισπανός Ιησουίτης Busto Saiz, τώρα έχουμε μπροστά μας, χάρη στις προσπάθειες ενημέρωσης/επικαιροποίησης και εμβάθυνσης αυτής της νέας εκκλησίας, έναν πιο αξιόπιστο Ιησού, ενώ εκείνος που ήταν γνωστός και λατρεμένος στο παρελθόν από τις γενιές των Καθολικών που προηγήθηκαν, ήταν -προφανώς- λιγότερο αξιόπιστος .
Αυτό είναι σωστό: δεν έχουμε τον Ιησού μπροστά μας, αλλά "έναν" νέο και πιο αξιόπιστο Ιησού. Πιστεύαμε, στην αφέλειά μας και στη βαριά άγνοιά μας ότι ο Ιησούς, ο Ιησούς της πίστης, ήταν πάντα ο ίδιος με τον εαυτό Του, αλλά κάναμε λάθος, γιατί ο Ιησούς είναι ακόμα ένας άνθρωπος της ιστορίας, που εκδηλώνεται στην ιστορία, ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους. Επομένως, κάθε εποχή έχει τον «δικό της» Ιησού. Ω, αλλά μην ανησυχείτε: ένας Ιησούς που είναι όλο και πιο αληθινός, όλο και πιο ανθρώπινος και όλο και πιο αξιόπιστος.

Ποιος ξέρει πόσο καλά θα τον γνωρίσουν τότε οι απόγονοι, για παράδειγμα εκείνοι που θα ζήσουν στα μέσα της τρίτης χιλιετίας, ή, καλύτερα, στο τέλος της. για να μην αναφέρουμε τους πολύ τυχερούς χριστιανούς της πέμπτης, έκτης και έβδομης χιλιετίας! Ας αφήσουμε  τα κοινότυπα θαύματα του μέλλοντος ενός Ιουλίου Βερν: αυτές θα είναι γενιές που θα φιλήσει στο μέτωπο η τύχη, φυσικά χάρη στον θεό Πρόοδο: χάρη σε αυτόν, θα έχουν σχεδόν φτάσει στο σημείο να δουν τον Ιησού πρόσωπο με πρόσωπο, με Όχι άλλα μυστικά, σαν να ήταν ένας από εμάς, ένας άνθρωπος σαν όλους μας...

Αλλά, για μισό λεπτό, περιμένετε λίγο: κάτι δεν κολλάει. Τι απαγγέλλουμε στο Σύμβολο της Πίστεως (αυτό στο οποίο ο π. Fredo Olivero λέει, εν μέσω της Θείας Λειτουργίας, ότι δεν πιστεύει, άρα δεν το απαγγέλλει και δεν βάζει να το απαγγέλλουν οι πιστοί της ενορίας του);
Α, ναι: λέει ακριβώς έτσι:
Πιστεύω σε έναν Κύριο, τον Ιησού Χριστό, / τον μονογενή Υιό του Θεού, / γεννημένο από τον Πατέρα πριν από όλους τους αιώνες: / Θεός από τον Θεό, Φως από φως, / αληθινός Θεός από αληθινό Θεό, / γεννημένος, μη κτισμένος, από τον ίδια ουσία του πατέρα / δι' αυτού δημιουργήθηκαν τα πάντα. / Για εμάς τους ανθρώπους και για τη σωτηρία μας κατέβηκε από τον ουρανό, / και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος / ενσαρκώθηκε στην κοιλιά της Παρθένου Μαρίας / και έγινε άνθρωπος. / Σταυρώθηκε για εμάς υπό τον Πόντιο Πιλάτο, / πέθανε και θάφτηκε. / Την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, / σύμφωνα με τις Γραφές, ανέβηκε στους ουρανούς, / κάθεται στα δεξιά του Πατέρα...

Επομένως, ο Ιησούς δεν ήταν άνθρωπος. Δεν ήταν απλά ένας άνθρωπος. Έχετε δει ποτέ άνθρωπο που πεθαίνει, θάβεται και ανασταίνεται την τρίτη ημέρα μετά το θάνατό του και μετά ανεβαίνει στον Παράδεισο; Επομένως, ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο ο ιστορικός Ιησούς: Γεννήθηκε από τον Θεό πριν από όλους τους αιώνες, και όλα τα πράγματα δημιουργήθηκαν μέσω Αυτού. Επομένως, στον ιστορικό Ιησού συνυπήρχαν δύο φύσεις, η ανθρώπινη και η θεία. Και χάρη σε αυτό το θείο αναστήθηκε και επέστρεψε στον ουρανό, στα δεξιά του Πατέρα, από όπου θα επιστρέψει, μια μέρα, με δόξα, για να κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς, και το βασίλειό του θα είναι χωρίς τέλος.
Επομένως, το να λέμε ότι μπορούμε να γνωρίζουμε τον Ιησού όλο και καλύτερα, χάρη στην πρόοδο της ιστορίας, είναι απλώς ανοησία : επειδή ο Ιησούς της ιστορίας, υποθέτοντας ότι μπορούμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα, είναι μόνο η μία πλευρά του θείου Προσώπου του Ιησού Χριστού: η άλλη πλευρά είναι πάντα η ίδια, ίση με τον εαυτό Του, τέλεια, αμετάβλητη, και οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει ζήσει σε οποιαδήποτε εποχή, ξεκινώντας από την Ενσάρκωσή του, μπορεί να τον γνωρίσει και να τον λατρέψει, με την ίδια πληρότητα όπως οποιοσδήποτε άλλος. Είναι θέμα πίστης, όχι επιστήμης. Οι τελευταίες αρχαιολογικές ή παπυρολογικές ανακαλύψεις δεν υπολογίζονται, ούτε οι τελευταίες «κατακτήσεις», αληθινές ή εικαζόμενες, μιας ορισμένης προοδευτικής και μοντερνιστικής θεολογίας, λίγο πολύ «δρόμου», όπως είναι της μόδας να λέγεται σήμερα. Η πίστη μετράει.
Όσοι έχουν μεγάλη πίστη το γνωρίζουν όσο είναι δυνατόν να το γνωρίσει ένας άνθρωπος, που εξακολουθεί να φέρει το γήινο βάρος της σάρκας: όπως το γνώριζαν ο Άγιος Φραγκίσκος, η Αγία Αικατερίνη της Σιένα, η Αγία Τερέζα της Άβιλα κ.λπ. Όσοι δεν έχουν πίστη, αυτοί που έχουν λίγη, όσοι προτιμούν να βασίζονται στην επιστήμη ή στην «ανθρωπολογική στροφή» στη θεολογία, θα γνωρίζουν λίγα για τον Ιησού: θα γνωρίζουν τα λίγα που ταιριάζουν με τα κριτήριά τους, τον τρόπο σκέψης τους, όλα όσα εκ των οποίων είναι απλώς ανθρώπινα. Θα είναι ένας μικρός Ιησούς, που θα τον γνωρίζουν στενά και, το χειρότερο, αλαζονικά μυαλά.

Λέγαμε ότι πιστεύαμε, μέχρι τις προάλλες, ότι ξέραμε τι είναι τα Θεοφάνεια, δηλαδή η εκδήλωση του Ιησού στους ανθρώπους. Λοιπόν, κάναμε λάθος. τώρα πληροφορούμαστε δεόντως ότι η τελευταία κραυγή των μετασυνοδικών «κατακτήσεων» είναι τα Θεοφάνεια των Λαών.
Ναι, έτσι είναι: «Λαοί» με κεφαλαίο γράμμα, όπως λένε οι αφίσες πολυάριθμων ιταλικών επισκοπών και ενοριών.
Και τι είναι αυτός Είναι ο εορτασμός της αυτο-εισβολής στην Ευρώπη από ορδές ψεύτικων προσφύγων, σχεδόν όλοι Ισλαμιστές και κυρίως Αφρικανοί, που έγιναν δεκτοί ως δώρο θείας χάρης και γιορτάστηκαν ως οι νέοι Τρεις Μάγοι. Είναι περιττό να επισημάνουμε, σε αυτό το σημείο, ότι το «καλωσόρισμα τους» δεν είναι πλέον ζήτημα φιλανθρωπίας, αλλά απόλυτο χριστιανικό καθήκον: το να μην τους καλωσορίσουμε, στην πραγματικότητα, ισοδυναμεί με την αγνόηση των θείων Θεοφανείων, συγνώμη, θέλαμε να πούμε τα Θεοφάνεια των Λαών. Ακριβώς. Τώρα, αν τα Θεοφάνεια του Κυρίου Ιησού έχουν μετατραπεί, προς τιμή προς τους εισβολείς, σε Θεοφάνεια των Λαών, είναι πολύ σωστό ότι η κοινότοπη, ξεπερασμένη και σκονισμένη Θεία Λειτουργία των Θεοφανείων δίνει τη θέση της σε μια νέα Θεία Λειτουργία, των Λαών. Δικαίως: δεν κάνει καμία ρυτίδα.

Και εδώ είναι ο επίσκοπος του Πράτο, Φράνκο Αγκοστινέλι - ο επίσκοπος, δηλαδή, μιας πόλης και μιας επισκοπής που είναι τώρα το σύμβολο αυτής της μετα-ιταλικής και μετακαθολικής, πολυεθνικής και πολυφυλετικής Ιταλίας, που αρέσει τόσο πολύ στον (ψευτο)Πάπα Μπεργκόλιο, αλλά και, κοίτα, καί σέ κάποιον Τζορτζ Σόρος, κάνει μια πολύγλωσση Θεία Λειτουργία στον καθεδρικό ναό τα Θεοφάνεια, ακριβώς για να εξυψώσει την Ιταλία και την Ευρώπη σύμφωνα με το Σχέδιο Καλέργκι (Kalergi).
Μπροστά στην κινεζική (καθολική;), τη νιγηριανή (καθολική;), τη ρουμανική (καθολική;), την φιλιππινέζικη, την πακιστανική (καθολική;), την πολωνική και την ουκρανική κοινότητα, ο καλός επίσκοπος δήλωσε μεταξύ άλλων:

Ο καθένας είναι παρών εδώ με τη δική του ιστορία και κουλτούρα, οι διαφορές μας είναι πολύτιμη κληρονομιά για ολόκληρη την κοινότητα του Πράτο. Σήμερα γιορτάζουμε τα Θεοφάνεια αλλά οι γιορτές, όπως λέει η παροιμία, δεν τελειώνουν εδώ, πράγματι πρέπει να συνεχιστούν. Η γιορτή είναι εμείς οι συγκεντρωμένοι εδώ με την επιθυμία να περπατήσουμε μαζί στο όνομα του Κυρίου.

Ευχαριστώ, Σεβασμιότατε Agostinelli. Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας: μετά από μια ομιλία αυτού του είδους, όλοι νιώθουμε πιο παρηγορημένοι στην καθολική μας πίστη (αν επιτρέπεται να εκφρασθούμε με αυτόν τον τρόπο, αφού ο ψεύτικος Πάπας Μπεργκόλιο είπε επί λέξει ότι ο Θεός δεν είναι Καθολικός· έτσι ίσως δεν είναι καλό να υπαινίσσεσαι την καθολική μας πίστη, μυρίζει υπερβολική ευρωκεντρική και ρατσιστική αλαζονεία). Από τα συγκινητικά και πολύ ενδιαφέροντα λόγια σας, μάθαμε κάποια πράγματα που ειλικρινά δεν γνωρίζαμε πριν, γι' αυτό είμαστε ιδιαίτερα ευγνώμονες για αυτό το πολύ γρήγορο φρεσκάρισμα του μαθήματος της ποιμαντικής. 

Πρώτον, μάθαμε ότι δεν είναι απαραίτητο να είσαι Καθολικός για να πας στη Θεία Λειτουργία , όλοι είναι ευπρόσδεκτοι και ειδικά οι μη Καθολικοί, Μουσουλμάνοι, οι μετανάστες γενικά. Επομένως, ότι η Θεία Λειτουργία δεν είναι πλέον η κεντρική ιεροτελεστία της καθολικής θρησκείας, αλλά μια στιγμή διαθρησκευτικής συνάντησης, όπου η κοινότητα «γιορτάζεται», με την έννοια της λαϊκής κοινότητας, όχι της καθολικής κοινότητας.

Δεύτερον, ότι τα Θεοφάνεια δεν είναι μια θρησκευτική περίσταση , δεν είναι ο εορτασμός του Ιησού που αποκαλύπτεται στους ανθρώπους, αλλά είναι μια γιορτή, κατανοητή γενικά και κοσμικά: τόσο πολύ που για τον εορτασμό της δεν αναφέρονται χωρία από τη Βίβλο, αλλά οι λαϊκές παροιμίες. Η γιορτή πρέπει να συνεχιστεί, η παράσταση πρέπει να πάει καλά (παρεμπιπτόντως, σε ποια παροιμία αναφέρεται ο Μονσινιόρ του Πράτο;).

Τρίτον, μαθαίνουμε ότι ένας από τους πυλώνες του μεταναστευτικού ευαγγελίου πέφτει, όπως μας είχαν διδάξει μέχρι τώρα, δηλαδή η ένταξη: τώρα δεν μιλάμε πλέον για ενσωμάτωση αλλοδαπών, αλλά για αξιοποίηση των αντίστοιχων διαφορών τους, που θεωρούνται πολύτιμη κληρονομιά για όλους .
Πολύ καλά; καλό να τό ξέρω. Αλλά δεν μπορούσαν να μας το είχαν πει πριν; Γιατί, μέχρι σήμερα, μας το είχαν πει τελείως διαφορετικά: ότι δηλαδή, με καλή θέληση, και από την πλευρά μας και από την πλευρά τους, οι ξένοι θα ενσωματώνονταν, θα γίνονταν μέρος του πολιτισμού μας. τώρα, όμως, μας παρουσιάζεται ένα μέλλον με στεγανά διαμερίσματα, το καθένα με τις διαφορές του. Ας ετοιμαστούμε: οι παραδοσιακοί μουσουλμάνοι θα μπορούν να απαιτούν, στο νοσοκομείο, την ασφυξία των κοριτσιών τους. και φυσικά το δικαίωμα να φοράς όχι μόνο το πέπλο στο σχολείο, αλλά και τη μπούρκα στο δρόμο, όπως ήδη κάνουν, ανοιχτά και ήρεμα, χωρίς η τροχαία ή η αστυνομία να τολμήσει να σταματήσει και να τους ζητήσει να ξεσκεπάσουν το πρόσωπό τους , δηλαδή να σεβόμαστε, όπως όλοι, πρώτα οι Ιταλοί, τους νόμους που ισχύουν στη χώρα μας.

Τέταρτον, μαθαίνουμε ότι τα Θεοφάνεια , όπως και σέ άλλες (καθολικές;) «γιορτές» είμαστε μαζεμένοι εδώ .
Τέλεια: ούτε οι υπερπροοδευτικοί και μοντερνιστές Γερμανοί «καθολικοί» του Είμαστε η Εκκλησία , επίσημα μη αναγνωρισμένη, εκείνη την εποχή, από τον Πάπα (ήταν ο Ιωάννης Παύλος Β', το 1997) είχε φτάσει ως εδώ: να συμπίπτουν οι επέτειοι του λειτουργικού ημερολογίου με το «είναι εδώ» της συνέλευσης, μια πολυεθνική και διαθρησκευτική συνέλευση, καθόλου καθολική.
Και τι εξηγεί το γεγονός ότι δεν είναι καθολική συνέλευση;
Πέμπτο σημείο: μπορεί να συναχθεί από το γεγονός ότι τα Θεοφάνεια συνίστανται στο να συγκεντρωθούμε εδώ με την επιθυμία να περπατήσουμε μαζί στο όνομα του Κυρίου . Ποιος όμως Κύριος;
Α, άντε, τι αδιάκριτες ερωτήσεις! Τι σημασία θέλετε να έχει; Αφού διαπιστώσετε, όπως διαπίστωσε ο Άγιος (;) Πατέρας, ότι ο Θεός δεν είναι Καθολικός, έχει σημασία ποιον Κύριο ψάχνετε; Πράγματι, ούτε καν σε αναζήτηση: η φράση λέει κυριολεκτικά να περπατάμε μαζί στο όνομα του Κυρίου. Επομένως, περπατάμε για χάρη του περπατήματος. Δεν ξέρουμε πού πάμε: το σημαντικό είναι να περπατάμε μαζί .
Και τι σχέση έχει ο Κύριος με όλο αυτό το περπάτημα; Στο ότι περπατάς στο όνομά του . Αυτή είναι η σαπουνάδα που δίνεται στον Κύριο: δεν περπατάμε προς Αυτόν. Δεν είναι ο σκοπός και ο στόχος του περπατήματος. Είναι απλώς μια φιγούρα που παραμένει στο βάθος, μια απλή πρόφαση για τη χαρά να περπατάμε μαζί, με πάθος: Καθολικοί, Λουθηρανοί, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Βουδιστές κ.ο.κ.
Εν ολίγοις, είναι μια γιορτή του ανθρώπου και μια θρησκεία του ανθρώπου, όχι του Θεού : σε τέλειο γνωστικό και μασονικό στυλ. Ο Θεός είμαστε εμείς, εδώ κάτω. Δεν είναι ο Πατέρας που είναι στους ουρανούς, ούτε ο Υιός που ενσαρκώθηκε. ούτε το Πνεύμα της αλήθειας, που στέλνουν στους πιστούς. Αν μη τι άλλο, το πνεύμα είναι αυτό των ανθρώπων της «καλής θέλησης», ένα πνεύμα με πεζό γράμμα, γιατί είναι όλο γήινο, είναι όλο έμφυτο, δεν έχει καμία σχέση με την υπέρβαση, δεν είναι μια πνοή που κατεβαίνει από πάνω.

Συνοπτικά: το «πνεύμα της Ασίζης» ( lupus in fabula ) και η κοινότητα του Sant'Egidio, συν η σχολή της Μπολόνια, συν η ανθρωπολογική στροφή και η ερμηνευτική της ασυνέχειας, συν η θεολογία της απελευθέρωσης, οδηγήθηκαν στις πιο ακραίες συνέπειες , δηλαδή στο κήρυγμα του καθήκοντος της αυτο-εισβολής: αυτή είναι η συνταγή. Φιλοφρονήσεις.

Και να τι είπε ένας άλλος επίσκοπος του Μπεργκόλια, ο Λάουρο Τίσι, στους ξένους του Τρέντο που ήταν συγκεντρωμένοι στον καθεδρικό ναό, ευλογώντας τους, πάντα να γιορτάζουν επάξια τα ιερά Θεοφάνεια του Λαού:

Είστε ερώτηση και πρόκληση για εμάς, μας λέτε ότι ο κόσμος όπως είναι δεν λειτουργεί γιατί υπάρχουν αυτοί που έχουν τα πάντα και αυτοί που δεν έχουν τίποτα. Φέρνεις την αξία της διαφορετικότητας να προσεγγίζεται άφοβα. Οι Χριστιανοί είναι αιώνιοι μετανάστες, όσοι αγαπούν σηκώνονται το πρωί και κινούνται, βγαίνουν να συναντηθούν και να δώσουν ζωή: είναι στο DNA μας, ο άνθρωπος που μένει ακίνητος πεθαίνει. Ο ίδιος ο Θεός είναι μετανάστης, η Τριάδα είναι απτή απόδειξη αυτού και οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των λαών της γης δεν μπορούν να αποτελέσουν πρόβλημα για όσους πιστεύουν σε αυτήν. Οι σημαίες που έφερες είναι πρόκληση για να μην φοβάσαι τους άλλους, ας μεταναστεύσουμε λοιπόν ερωτευμένοι, το σπίτι μας είναι στο πρόσωπο του αδελφού που πρέπει να γνωρίσουμε και να γιορτάσουμε. Δόξα τω Θεώ που έφτασες: ένας λαός που κάθεται είναι προορισμένος να πεθάνει, μας κάνεις να καταλάβουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε, είστε άγγελοι του Θεού που στάλθηκαν να μας ξυπνήσουν, να μας πουν ότι είναι καλό να είμαστε διαφορετικοί. Οι Μάγοι επέστρεψαν σπίτι με άλλο τρόπο: είναι ο τρόπος του Ιησού, του καλωσορίσματος, της χαράς που είναι οι άλλοι εκεί και της διαφορετικότητας. Ας μάθουμε να το ταξιδεύουμε άφοβα, η Εκκλησία δεν πρέπει να δημιουργεί φραγμούς.

Σε αυτό το απίθανο παραλήρημα, σε αυτή τη διαυγή (σας λέμε) περιπλάνηση, όπου δεν συμφωνούν δύο σκέψεις μεταξύ τους - για παράδειγμα, η εξύψωση της διαφορετικότητας και ταυτόχρονα η αξίωση για «ενσωμάτωση»), αυτό που προκύπτει είναι ότι ο καθολικισμός έχει γίνει κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήταν: ο εορτασμός της εθνικής, πολιτιστικής και θρησκευτικής διαφορετικότητας. όπου τα σύμβολα του καθολικισμού χρησιμεύουν μόνο για να δώσουν μια όψη αξιοπρέπειας σε κοσμικές, φιλελεύθερες, φυσιολατρικές, ιμανεντιστικές έννοιες.
Σε κάθε περίπτωση, για όσους έχουν την περιέργεια και την υπομονή να συνθέσουν ένα είδος σύνθεσης της σκέψης Tisi, εδώ είναι τα βασικά σημεία:

1) το να είσαι χριστιανός (ούτε καν «καθολικός»: η λέξη Καθολικός καταργείται, είναι σαφές πώς έχει γίνει βρώμικη λέξη) σημαίνει να αγαπάς . και να αγαπάς σημαίνει να είσαι πάντα σε κίνηση. Μαθαίνουμε έτσι ότι ο Χριστιανισμός είναι μια εκδήλωση ακτιβισμού και βιταλισμού, καθώς και βιολογισμού, γιατί το να είμαστε πάντα σε κίνηση «είναι στο DNA μας». Ούτε Ευαγγέλιο, ούτε Αποκάλυψη, ούτε Ενσάρκωση, ούτε Λύτρωση, ούτε Κρίση, ούτε αιώνια ζωή. αν μη τι άλλο, λίγο από τον Δαρβίνο, λίγο από τον Φρόιντ και λίγο από τον Μαρξ ( υπάρχουν αυτοί που έχουν τα πάντα και αυτοί που δεν έχουν τίποτα ).

2) Ο Θεός είναι μετανάστης, η Αγία Τριάδα είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα μετανάστευσης και οι διαφορές μεταξύ των λαών δεν αποτελούν πρόβλημα (προσέξτε την άψογη λογική που συνδέει τις δύο πρώτες προτάσεις, που είναι απλώς τρελές, με την τρίτη, που μας φέρνει πίσω απότομα σε πολιτικό και υλικό επίπεδο).

3) Εμείς (ποιοι; Εμείς οι Καθολικοί; Μπορούμε όμως να πούμε Καθολικοί, ή προσβάλλει κανέναν;) πρέπει να "μεταναστεύσουμε στήν αγάπη", δηλαδή να θεωρούμε το σπίτι μας "το πρόσωπο του αδελφού μας". Μετάφραση: πρέπει να καλωσορίσουμε εκατομμύρια ξένους στο σπίτι μας, όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει να τους καλωσορίσουμε «γιορτάζοντάς τους».
Σας παρακαλούμε, μπείτε όλοι μέσα: εισβάλετε, κλέψτε, βιάστε, συνεισφέρετε, σκοτώστε: σας γιορτάζουμε, δεν φοβόμαστε.

Και γιατί να μην φοβόμαστε, σύμφωνα με την Tisi-tought;

4) Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε γιατί οι ξένοι είναι άγγελοι του Θεού που στάλθηκαν να μας ξυπνήσουν. Έτσι μαθαίνουμε ότι η χριστιανική αγγελολογία έχει εμπλουτιστεί από ένα νέο και θεμελιώδες κεφάλαιο: οι μετανάστες/εισβολείς είναι άγγελοι. οι Άγγελοι με κεφαλαίο γράμμα δεν είναι πια εκεί (ή, αν είναι εκεί, μάλλον μοιάζουν με τους φρικτούς και χαμογελαστούς αγγέλους-διάβολους της βλάσφημης νωπογραφίας του σοδομίτη Cinalli στον καθεδρικό ναό του Terni, που δημιουργήθηκε με εντολή του Monsignor Paglia).Αλλά γιατί, σε αυτό το σημείο, άγγελοι για αγγέλους με πεζό γράμμα, δεν θα μπορούσαν να είναι άγγελοι και οι φτωχοί Ιταλοί; Τα ορφανά, οι χήρες, οι συνταξιούχοι που ζουν με σύνταξη πείνας (και που δεν απολαμβάνουν εγγυημένη διατροφή σε βάρος του Δημοσίου, όπως οι ξένοι);
Ίσως επειδή έχουν ανοιχτόχρωμο δέρμα ή επειδή είναι καθολικοί; Α, ορίστε: βρισκόμαστε σε πλήρη αντίστροφο ρατσισμό .

5) Δόξα τω Θεώ που ήρθες! Αυτό είναι το συμπέρασμα: και δεν πιστεύουμε ότι χρειάζεται να κάνουμε περαιτέρω σχόλια.
Ας πούμε μόνο ένα πράγμα: αν ένας καθολικός επίσκοπος είχε δώσει μια παρόμοια ομιλία, στα Άγια Θεοφάνεια, μόλις πριν από έξι ή επτά χρόνια, θα είχε ξεσπάσει υπόθεση. Πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια, θα τον είχαν διώξει. Πριν από πενήντα χρόνια, μια τέτοια ομιλία δεν θα ήταν καν νοητή. Επομένως, υπάρχουν δύο περιπτώσεις: είτε η Εκκλησία της εποχής ήταν εντελώς ψεύτικη και εσφαλμένη, είτε η νέα εκκλησία του σήμερα είναι εντελώς ψεύτικη και εσφαλμένη.
Και, σε αυτό το σημείο, είτε ο επίσκοπος του Τρέντο είναι ιδιοφυΐα, όσο και άγιος, είτε είναι ένα επικίνδυνο διαταραγμένο άτομο, που παραλογικά περνάει τον εαυτό του ως επίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας, όπως κάποιος άλλος ισχυρίζεται ότι είναι ο Ναπολέοντας ...

Neochiesa, ultima blasfemia: l’Epifania dei Popoli - Articolo di Francesco Lamendola (www-unavox-it.translate.goog)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΟΣ, ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΤΗΤΟΣ, ΤΗΣ ΒΑΡΕΙΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ Ο ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ.

ΜΑΣ ΠΛΑΣΣΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΙΜΟΥΜΕ ΣΑΝ ΠΑΛΑΜΑΔΕΣ. ΕΚΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ.

Μια εμπνευσμένη Εκκλησία;

από τον Don Jean-Michel Gleize, SSPX

                         Ομαδική φωτογραφία στο κλείσιμο της Συνόδου για τη συνοδικότητα 2024

1 . Το κείμενο που ψήφισε η Συνοδική Συνέλευση το Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024 δημοσιεύτηκε ως έχει από τον Πάπα Φραγκίσκο, χωρίς να κάνει διορθώσεις. Έτσι έγινε αμέσως το κείμενο αναφοράς της Συνόδου.
Στην καταληκτική ομιλία του, ο Ανώτατος Ποντίφικας δήλωσε ότι «δεν είχε πρόθεση να δημοσιεύσει μια Αποστολική προτροπή» και ότι ήθελε «να αναγνωρίσει έτσι την αξία του συνοδικού ταξιδιού που ολοκληρώθηκε» (1 ).
Στην εφημερίδα Le Figaro της 27ης Οκτωβρίου, ο Jean-Marie Guénois, ένας πάντα ενημερωμένος παρατηρητής, σχολίασε: «Με το να εγκαταλείψει τη συνοδική περίληψή του, ο Φραγκίσκος ήθελε να δώσει το παράδειγμα της εφαρμογής μιας πιο δημοκρατικής Εκκλησίας σε σχέση με τον συγκεντρωτισμό και την ιεραρχία λειτουργία της πυραμίδας" (2 ).

2. Εδώ έχουμε βασικά τη μεγάλη αμφισβήτηση, που επιδιώκεται ξεκινώντας από τη Β' Σύνοδο του Βατικανού με την ολοένα και πιο προχωρημένη εφαρμογή της νέας εκκλησιολογίας του Lumen gentium , αλλά είναι επίσης απαραίτητο να κατανοήσουμε την πλήρη βαρύτητα της. η οποία πρέπει να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα της αρχής της παραδοσιακής εκκλησιολογίας στην οποία αντιτίθεται.
Η Εκκλησία είναι ουσιαστικά μια άνιση κοινωνία, στην οποία πρέπει να γίνεται διάκριση ανάμεσα στους ποιμένες και τα πρόβατα, στους γιατρούς που διδάσκουν και στους πιστούς που μαθαίνουν.
Μέχρι τώρα συνηθιζόταν να γίνεται διάκριση μεταξύ της Εκκλησίας που διδάσκει και της Εκκλησίας που μαθαίνει.
Η Συνοδική Εκκλησία του Φραγκίσκου, στην οποία η Σύνοδος θέλει να είναι το σώμα του sensus fidei του Λαού του Θεού, αντιπροσωπεύει την πρακτική άρνηση αυτής της διάκρισης.
Η Συνοδική Εκκλησία, η Εκκλησία της ακρόασης, είναι τώρα μια Εκκλησία εξ ολοκλήρου εμπνευσμένη από το Πνεύμα, στην οποία τα μέλη της ιεραρχίας δεν έχουν πλέον το καθήκον να διατυπώνουν αυτό που «το Πνεύμα λέει στις εκκλησίες» (3 ).

3. Είναι δελεαστικό να στραφούμε ενάντια σε αυτή τη νέα εκκλησιολογία στην αρχή στην οποία ισχυρίζεται ότι βασίζεται. Η αντίσταση των Καθολικών της Παράδοσης ενάντια στις καινοτομίες του Συμβουλίου δεν θα ήταν επίσης η έκφραση αυτού του sensus fidei , η έκφραση μιας υπερφυσικής έμπνευσης που καθοδηγεί τα πρόβατα στη μέση της παρακμής των ποιμένων τους;
Από την άλλη, δεν είναι ίσως ο Άγιος Ιλάριος ο συγγραφέας αυτής της περίφημης έκφρασης, που θα επιβεβαίωνε αυτή την ερμηνεία: « Τα αυτιά του λαού είναι πιο ιερά από τις καρδιές των ιερέων » (4 )? Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι εάν αυτή η αρχή του sensus fidei, η αρχή της άμεσης έμπνευσης του Πνεύματος στις καρδιές των πιστών, γίνει δεκτή και προς όφελος της Παράδοσης,γίνεται δύσκολο να ξεφύγουμε από τη σύγχυση. Πράγματι, πώς μπορούμε να αποφασίσουμε για την αυθεντικότητα της έμπνευσης και να διακρίνουμε ανάμεσα στο sensus fidei των παραδοσιακών και αυτό των μοντερνιστών; Η χρήση του αρνητικού κριτηρίου που εξήγγειλε ο Άγιος Παύλος στην προς Γαλάτας Επιστολή (Ι, 8) θα είναι μάταιη, λόγω του ότι η ακριβής ερμηνεία του παραμένει υπό υπόθεση και εξαρτάται από την κατ' αρχήν έμπνευση. Ποιο άλλο σώμα εκτός από αυτό της Συνόδου θα μπορούσε λοιπόν να διακρίνει την αυθεντική έκφραση της εκκλησιαστικής συνείδησης; 

4. Ο καρδινάλιος Jean-Baptiste Franzelin, για να εξηγήσει σωστά το απόφθεγμα του Saint Hilary, δηλώνει ( 5 ): «Θα ήταν εντελώς παράλογο να πιστεύουμε ότι ο λαός αποτελούσε δικαστές των ιερέων, γιατί η τάξη είναι ακριβώς αντίθετη και οι καρδιές των ιερέων, η συνείδηση ​​της πίστης τους και η καθολική ευφυΐα των ποιμένων, μένοντας στήν  ενότητα της Εκκλησίας, είναι η υπουργική αιτία και το όργανο, χάρη στο οποίο το Πνεύμα της αλήθειας διαμορφώνει τα ιερά αυτιά των ανθρώπων, διαμορφώνοντας την καθολική αίσθηση και ευφυΐα όσων έχουν το καθήκον να ακούν, να μαθαίνουν και να αποδίδουν την υπακοή της πίστης ".

Το περίφημο sensus fidei του Βατικανού Β' είναι μια ψεύτικη αρχή, στερούμενη κάθε στέρεου θεμέλιου στην Παράδοση της Εκκλησίας. Από την άλλη πλευρά, οι Πατέρες και οι θεολόγοι δεν χρησιμοποιούν ποτέ αυτή την έκφραση, αλλά μιλούν για την «καθολική αίσθηση» ή ακριβέστερα για την «υπακοή της πίστεως», αναφερόμενοι σε όσα λέει ο Άγιος Παύλος στην Προς Ρωμαίους Επιστολή του , κεφάλαιο Ι, στίχος 5
Και πάνω απ' όλα, η έκφραση που έχει γίνει κλασική είναι αυτή που κληρονόμησε από τον Άγιο Ιγνάτιο, της « cum Ecclesia ». Επαρκώς επεξηγηματική έκφραση, στην οποία το «cum» πρέπει να κατανοηθεί με την έννοια της εξάρτησης της μαθητευόμενης Εκκλησίας από τη διδασκόμενη Εκκλησία, όπως υποδεικνύεται από τους δεκαοκτώ κανόνες πιστότητας που υπέδειξε ο Άγιος Ιγνάτιος για να εξηγήσει το νόημα της έκφρασης.

5. Η αντίσταση της Παράδοσης στα λάθη της νέας εκκλησιολογίας, όπως και σε όλα αυτά της Β' Συνόδου του Βατικανού, εξηγείται ουσιαστικά γιατί ήταν ακριβώς η αντίσταση της μαθητευόμενης Εκκλησίας, αντίσταση της Εκκλησίας που είχε ήδη μορφωθεί επειδή έλαβε από τους ποιμένες της. το αναλλοίωτο δόγμα της πίστης, το θεϊκά αποκαλυπτόμενο καθολικό δόγμα.
Κανένα sensus fidei , με την έννοια της άμεσης έμπνευσης του Αγίου Πνεύματος, δεν θα μπορούσε ποτέ να εξηγήσει αυτή την αντίσταση και μόνο, ανεξάρτητα από το κήρυγμα της διδασκόμενης Εκκλησίας.
Τόσο πολύ που η Εκκλησία παραμένει πάντα αυτή που είναι, ακόμη και σε περιόδους κρίσης, ακόμη και στην εποχή μετά το Βατικανό Β': μια ουσιαστικά άνιση κοινωνία στην οποία η μαθητευόμενη Εκκλησία αντιδρά πάντα ανάλογα με το κήρυγμα της διδασκάλου Εκκλησίας.
Αυτή είναι η αυθεντική έννοια του κριτηρίου που διατυπώνει ο Άγιος Παύλος στην προς Γαλάτες Επιστολή : « praeterquam quod evangelizavimus vobis ».
Η Εκκλησία που μαθαίνει πρέπει να θεωρεί ως ανάθεμα ένα δόγμα αντίθετο από αυτό που έχει διδαχθεί. Οι πιστοί που στα χρόνια που ακολούθησαν τη Σύνοδο ήταν οι πρώτοι που αντέδρασαν εγκαταλείποντας τις ενορίες τους όπου άκουσαν να κηρύσσεται άλλο Ευαγγέλιο, ενώθηκαν με τους ιερείς που έμειναν πιστοί, παραμένουν ακόμη και σήμερα, με το πέρασμα του χρόνου, το εμβληματικό παράδειγμα αυτού». υπακοή πίστεως» που χαρακτηρίζει τη μαθητευόμενη Εκκλησία ως τέτοια, την Εκκλησία ήδη προσανατολισμένη στην πίστη λόγω του κηρύγματος των ποιμένων της.
Και η δράση του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί να τό αντικρούσει αυτό.

6. Κάποτε η ιστορία θα αποδώσει δικαιοσύνη, αναγνωρίζοντας σε αυτή τη συμπεριφορά την έκφραση της πιο αγνή υπακοής του μικρού ποιμνίου που παρέμεινε πιστό σε πλήρη συμμόρφωση με το θεϊκό σχέδιο που επιθυμούσε ο Θεός για την Εκκλησία Του.
Και η Συνοδική Εκκλησία του Φραγκίσκου, η Εκκλησία του sensus fidei του Βατικανού Β', θα εμφανιστεί επίσης γι' αυτό που είναι: η επίμονη έκφραση αυτής της προτεσταντοποίησης της οποίας η πρόσφατη Σύνοδος στοχεύει να είναι μια περαιτέρω επιτάχυνση.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 - https://www.vatican.va/content/francesco/fr/speeches/2024/
october/documents/20241026-sinodo-vescovi.html
2 – https://www.lefigaro.fr/actualite-france/les-cinq-nouveautes-qui-vont-guider-la-nouvelle-gouvernance-de-l-eglise-catholique-20241027
3 – Δείτε την παρέμβασή μας: «La Papauté au risque du Synode» [Ο παπισμός σε κίνδυνο της Συνόδου] στο Synodalité ou romanité . Πρακτικά του XVII Θεολογικού Συνεδρίου της Courrier de Rome , Παρίσι, 13 Ιανουαρίου 2024, Courrier de Rome , 2024, σελ. 113-151.
4 – Saint Hilary, Contre Auxence [Against Auxentius], n° 6 σταλατινικά Migne , t. Χ, 613.
5 – Jean Baptiste Franzelin, SJ, La Tradition divine , thèse 12, n° 209, Courrier de Rome, 2008, p. 149.

Una Chiesa ispirata? - Articolo di Don Jean-Michel Gleize, FSSPX

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΑΝ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΕΙ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.

Το αίνιγμα του θανάτου, όπως και το ανεξήγητο του έρωτα, δεν φωτίζονται με τον ατομοκεντρισμό των απαιτήσεων της νόησης, φωτίζονται μόνο από την οδό της μετοχής. Και η μετοχική γνώση κερδίζεται μόνο μέσα από το άθλημα της ελευθερίας, δηλαδή της ερωτικής αυτοπαραίτησης και αυτοπροσφοράς. Μια υποχρεωτική αθανασία θα ήταν μια εξ ορισμού κόλαση. Η μόνη αιώνια μη-κόλαση που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους είναι: να υπάρχεις, επειδή ελεύθερα θέλεις να υπάρχεις, με πληρέστερη χαρά της ύπαρξης τον έρωτα. Είναι το εκκλησιαστικό ευ-αγγέλιο.

Η ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΙΑΝΙΣΜΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΘΟΤΙ ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ. ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΟΥ. ΤΟΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΑΕΡΑ ΤΟΝ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ ΚΑΘΟΤΙ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΕ.

Ανώνυμος είπε...

Κολ 3:17 – 25; 4:1
Ἀδελφοί, πᾶν ὅ,τι ἂν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι Κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ δι᾽ αὐτοῦ. Αἱ γυναῖκες ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν, ὡς ἀνῆκεν ἐν Κυρίῳ. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτάς. Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι κατὰ πάντα· τοῦτο γάρ ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. Οἱ πατέρες μὴ ἐρεθίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἵνα μὴ ἀθυμῶσιν. Οἱ δοῦλοι ὑπακούετε κατὰ πάντα τοῖς κατὰ σάρκα κυρίοις, μὴ ἐν ὀφθαλμοδουλίαις, ὡς ἀνθρωπάρεσκοι, ἀλλ᾽ ἐν ἁπλότητι καρδίας, φοβούμενοι τὸν Θεόν. καὶ πᾶν ὅ,τι ἐὰν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ καὶ οὐκ ἀνθρώποις, εἰδότες ὅτι ἀπὸ Κυρίου ἀπολήψεσθε τὴν ἀνταπόδοσιν τῆς κληρονομίας· τῷ γὰρ Κυρίῳ Χριστῷ δουλεύετε· ὁ δὲ ἀδικῶν κομιεῖται ὃ ἠδίκησε, καὶ οὐκ ἔστι προσωποληψία. Οἱ κύριοι τὸ δίκαιον καὶ τὴν ἰσότητα τοῖς δούλοις παρέχεσθε, εἰδότες ὅτι καὶ ὑμεῖς ἔχετε Κύριον ἐν οὐρανοῖς.

Λκ 18:15 – 17, 26 – 30
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσέφερον τῷ Ἰησοῦ καὶ τὰ βρέφη ἵνα αὐτῶν ἅπτηται· καὶ ἰδόντες οἱ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς. ὁ δὲ Ἰησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτὰ εἶπεν· ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν. Λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν. Εἶπε δὲ ὁ Πέτρος· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐδείς ἐστιν ὃς ἀφῆκεν οἰκίαν ἢ γονεῖς ἢ ἀδελφοὺς ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἕνεκεν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὃς οὐ μὴ ἀπολάβῃ πολλαπλασίονα ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ καὶ ἐν τῷ αἰῶνι τῷ ἐρχομένῳ ζωὴν αἰώνιον.

Εβρ 7:26 – 28, 8:1 – 2
Ἀδελφοί, τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος, ὃς οὐκ ἔχει καθ᾽ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας. ὁ νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν αἰῶνα τετελειωμένον. Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν Ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.