Ο πολιτικός επιστήμονας και Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών Ραφαήλ Καλυβιώτης εξηγεί γιατί κατά την οπτική του, η νίκη Τράμπ είναι η νίκη της κοινής λογικής πολιτών που επιθυμούν το κράτος και η διακυβέρνηση τους να είναι πάνω από την οικονομία και τα συστημικά συμφέροντα, αναζητώντας έναν ηγέτη που έχει βούληση για σύγκρουση με συστημικές λογικές σε συνθήκες κρίσης και αδιεξόδου για τις κοινωνίες και τα προβλήματα τους. Ο Ραφαήλ Καλυβιώτης, αναλύει τι σηματοδοτεί για το εσωτερικό των ΗΠΑ η επάνοδος στην εξουσία του Τράμπ, αλλά και στη γεωπολιτική σκακιέρα ιδίως σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή. Όπως επισημαίνει , ο Τράμπ έχει μια θητεία με εντυπωσιακή ισχύ σε λαϊκή ψήφο, γερουσία και βουλή, γεγονός που τον απελευθερώνει στις πολιτικές του επιλογές αυτή την τετραετία να είναι επιλογές βάθους και χωρίς υπολογισμού του όποιου πολιτικού κόστους.
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2024
Ρ. Καλυβιώτης: Η νέα θητεία Τράμπ στη Προεδρία ΗΠΑ θα είναι απελευθερωμένη από λογικές επανεκλογής
Ο πολιτικός επιστήμονας και Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών Ραφαήλ Καλυβιώτης εξηγεί γιατί κατά την οπτική του, η νίκη Τράμπ είναι η νίκη της κοινής λογικής πολιτών που επιθυμούν το κράτος και η διακυβέρνηση τους να είναι πάνω από την οικονομία και τα συστημικά συμφέροντα, αναζητώντας έναν ηγέτη που έχει βούληση για σύγκρουση με συστημικές λογικές σε συνθήκες κρίσης και αδιεξόδου για τις κοινωνίες και τα προβλήματα τους. Ο Ραφαήλ Καλυβιώτης, αναλύει τι σηματοδοτεί για το εσωτερικό των ΗΠΑ η επάνοδος στην εξουσία του Τράμπ, αλλά και στη γεωπολιτική σκακιέρα ιδίως σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή. Όπως επισημαίνει , ο Τράμπ έχει μια θητεία με εντυπωσιακή ισχύ σε λαϊκή ψήφο, γερουσία και βουλή, γεγονός που τον απελευθερώνει στις πολιτικές του επιλογές αυτή την τετραετία να είναι επιλογές βάθους και χωρίς υπολογισμού του όποιου πολιτικού κόστους.
ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΚΑΜΑΛΑ….. ΕΧΑΣΕΣ
Ο πρόεδρος Μπάιντεν έγινε πρωτοσέλιδο τον Αύγουστο όταν είπε ότι δεν ήταν σίγουρος για μια ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας
Ο γερουσιαστής του Τενεσί, Χάγκερτι, προειδοποίησε την κυβέρνηση Μπάιντεν με επιστολή σχετικά με τη νομική της υποχρέωση να συμμορφωθεί με τη μετάβαση στην προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, εάν ο υποψήφιος του GOP κερδίσει τις εκλογές.
Να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν περίπου 100 εκατομμύρια νομοταγείς κάτοχοι όπλων στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι κατέχουν περίπου 500 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ όπλα.
Η σκηνή έχει στηθεί, τα διακυβεύματα είναι ψηλά και η σιωπή πριν από την καταιγίδα είναι εκκωφαντική. Η Αμερική στέκεται στον γκρεμό ΜΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΑΟΣ.
Τα αποτελέσματα, ΙΣΩΣ……πυροδοτήσουν ένα κύμα αναταραχής η αριστερά (Δημοκρατικό κόμμα) είναι έτοιμη να δημιουργήσει καταστάσεις που θα οδηγήσουν σε ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ. Αυτή είναι η τακτική των απανταχού κομμουνιστών. Στην Ελλάδα ο εμφύλιος άφησε πίσω του περισσότερα από 160.000 θύματα. Αν τελικά καταφύγουν σε εμφύλιο στην Αμερική τότε θα μιλάμε για ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ
Την νύχτα των εκλογών πετούσαν πάνω από την πρωτεύουσα των ΗΠΑ 12 ελικόπτερα Blackhawks, Eagles και Falcons, της αεροπορικής υποστήριξης της Αμερικής, που χρησιμοποιούνται κυρίως για VIP μεταφορές και κρίσιμες κυβερνητικές επιχειρήσεις.
Το σχέδιο των Δημοκρατικών να ανατρέψουν την κατάσταση αντικαθιστώντας τον Μπάιντεν με μια υποψήφια που δεν κέρδισε ούτε μία ψήφο στην προκριματική ψήφο, ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΩΜΑ.
ΤΙ ΜΕΤΡΗΣΕ ΣΤΟΥΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ :
ΜΕ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΝ ΚΑΜΑΛΑ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η Αμερική να βρεθεί σε μια πυρηνική σύγκρουση κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της θητείας της. Δεν έχει στρατηγική για τον τερματισμό της σύγκρουσης στην Ουκρανία πέρα από τη συνέχιση της τρέχουσας σύγκρουσης ίσως και γενίκευσης. Θα οδηγήσει την Αμερική σε μια γωνιά όπου η μόνη στρατηγική εξόδου περιλαμβάνει τη χρήση πυρηνικών όπλων.
ΜΕ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ : Ο Τραμπ δεν είναι καλύτερος. ΟΜΩΣ:
Μίλησε για τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Μίλησε για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Έχει γνωμοδοτήσει για την πιθανότητα άρσης των κυρώσεων κατά του Ιράν. Μίλησε για συνομιλίες με τον Πούτιν.
Ωστόσο, οι τρελοί στην εξουσία δεν πρόκειται να τα παρατήσουν τόσο εύκολα, ΑΡΑ εφόσον όλα τα άλλα που δοκίμασαν απέτυχαν, θα προχωρήσουν στο Plan B’ Δεν τους ενδιαφέρει ο Αμερικανικός λαός, αλλά το πως θα κρατηθούν στην εξουσία εξουδετερώνοντας τους αντιπάλους τους
ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ:
1. Η Ευρωπαϊκή Ένωση.
3. το Ιράν
4. οι βιομηχανίες κατασκευής όπλων
Σε γενικές γραμμές, είναι σίγουρο ότι η πολεμοχαρής ολιγαρχία στην Ουάσιγκτον είναι αποφασισμένη είτε να εξαλείψει τον Τραμπ (σωματικά, πολιτικά, ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο) είτε να σαμποτάρει την επερχόμενη προεδρία του, στήνοντας έναν πόλεμο ένα παγκόσμιο πόλεμο.
ΕΛΠΙΖΩ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΒΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΟΛΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ.
katohika.gr
diodotos-k-t.blogspot.com
Μοναχισμός - Ἐμπειρία αἰωνιότητας
Ἁγίου Σωφρονίου Ἀθωνίτου
Τό σημαντικότερο ἔργο τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ ἐσωτερική παράστασή του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἡ προσευχή. Ὅλη ἡ ζωή του οἰκοδομεῖται ἐπάνω στήν πέτρα τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ οἰκοδόμηση τῆς αἰώνιας σωτηρίας μέ βάση τήν «ἀνθρώπινη ἐπιστήμη» εἶναι μωρία.Ὁ χῶρος τῆς ἐμπειρικῆς ἐπιστήμης περιορίζεται ἀπό τήν «ἀντικειμενική γνώση» προσδιορισμένων φυσικῶν φαινομένων. Τό Εἶναι ὡς Ἀγαθό, Ἀγάπη, Ἐλευθερία, Δημιουργία, Κάλλος, Σοφία χαρακτηρίζει τό Πρόσωπο, πού γεννιέται ἄνωθεν στήν προσευχή μας πρόσωπο μέ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ-Δημιουργοῦ μας. Ἔξω ἀπό τόν προσωπικό αὐτό Θεό δέν ὑπάρχει καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει τίποτε. Ἡ δημιουργική θέληση ἀνήκει στίς ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἡ ἐμπειρική ἐπιστήμη δέν μᾶς προσφέρει τή γνώση γιά τήν αἰωνιότητα. Ἀνήκει ὁλοκληρωτικά στήν ἐν χρόνῳ καί χώρῳ μορφή ὑπάρξεως καί εἶναι θνητή κατά τή φύση της. Ἡ ὑπηρεσία της πρός τήν ἀνθρωπότητα θά τελειώσει μαζί μέ τό... τέλος τῆς γήινης ἱστορίας μας.[…]
Ὁ μοναχός κατέχεται ἀπό τή φλογερή ἐπιθυμία νά προσλάβει μέσα του τό πλήρωμα τῆς ζωῆς, νά ὑπερνικήσει τόν θάνατο, ἡ πνοή τοῦ ὁποίου ἀμαυρώνει τή ροή τοῦ χρόνου. Χαρακτηριστικό στόν μοναχό εἶναι νά αἰσθάνεται ὅτι ὅλα τα πρόσκαιρα χάνουν κάθε νόημα, ὅταν πίσω ἀπό αὐτά δέν ἀκολουθεῖ ἡ θεία αἰωνιότητα, στήν ἀναζήτηση τῆς ὁποίας συγκεντρώνεται ὅλη ἡ ὕπαρξή του. Ώ, ἡ θαυμαστή αὐτή καί μυστηριώδης διαδικασία! Σέ προσευχή ἄκρας ἐντάσεως τό πνεῦμα μᾶς ὑψώνεται στόν ἀγαπημένο Θεό μέ ταχύτητα πού ὑπερβαίνει τήν ταχύτητα τοῦ φωτός. Εἶναι ἔτσι δημιουργημένο (τό πνεῦμα μας), ὥστε σέ μιά στιγμή νά διεισδύει καί νά ἀγκαλιάζει τήν ἀπειρότητα τῶν ἀβύσσων. Τότε βεβαίως ἐμφανίζεται τό Φῶς τῆς Θεότητος καί σέ ἀπείρως σύντομο διάστημα δέχεται τήν ἀποκάλυψη τοῦ πλούτου τοῦ πνευματικοῦ κόσμου.
Ὑπάρχουν περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες παρόμοια ἐμπειρία τῆς αἰωνιότητας καί τῆς ἀπεραντοσύνης δίδεται στόν ἄνθρωπο ἀπό τή Θεία χάρη, ἤδη κατά τήν ἀρχή τῆς εἰσόδου του στόν ἀσκητικό ἀγῶνα. Συνήθως ὅμως ἡ ἱκανότητα νά ἐποπτεύσουμε τόν θεῖο κόσμο ἀναπτύσσεται μέσα μας σταδιακά· συχνά μέ τήν πάροδο ἐτῶν ἤ ἀκόμη καί δεκαετιῶν. Ἔτσι καί στήν ἴδια τή Θεομήτορα, ἡ ἀποκάλυψη δόθηκε κατ’ ἀρχάς τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ γιά τή σύλληψη ἀπό αὐτήν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἔπειτα κατά τή διάρκεια ὅλης της ζωῆς της, ὡς τόν Γολγοθά καί τήν Ἀνάσταση, τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ καί τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν Πεντηκοστή- ὕστερα ἀκόμη τήν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς της καί πέρα ἀπό τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς της… Καί μόνο τότε προσέλαβε στό προσωπικό της εἶναι τό πλήρωμα τῆς θείας ζωῆς.
Ἔτσι πρέπει νά συμβεῖ καί μέ μᾶς. Ὁ ἅγιος Σιλουανός κατά τή διάρκεια τῆς μακρᾶς -μισοῦ αἰῶνα- ζωῆς του ἀγωνιζόταν ἔντονα γιά νά ἀφομοιώσει τό πλήρωμα τῆς ἀποκαλύψεως πού τοῦ δόθηκε.
Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος δέχεται τήν ὑψίστη αὐτή γνώση, «ὑψίστη» σέ σχέση μέ κάθε ἄλλο εἶδος γνώσεως, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας, τότε τό πνεῦμα του ἐλευθερώνεται ἀπό τίς ἀμφιταλαντεύσεις, πού εἶναι ἀναπόφευκτες, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ζωντανή πεῖρα.
Ἡ ἀκαδημαϊκή μόρφωση ἔγινε στήν ἐποχή μας γιά τόν μοναχό περισσότερο ἀπαραίτητη πάρα στούς περασμένους αἰῶνες. Ζοῦμε σέ αὐτό τόν κόσμο πού μᾶς δόθηκε καί ἐξαρτόμαστε ἀπό αὐτόν στό ἐπίπεδό τῆς ἐπίγειας ὑπάρξεώς μας. Δοκιμάζουμε ἀδιάκοπα ἐπάνω μας τήν ἐπίδραση τοῦ περιβάλλοντός μας· ἐπίδραση ἀρνητική στήν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων, πού πρέπει ὁπωσδήποτε νά ὑπερνικήσουμε, νά ἀναιρέσουμε. Ἡ ἐπιστημονική θεολογική μόρφωση μᾶς ἀποκαλύπτει τό ὁριζόντιο ἐπίπεδο· μᾶς ἐξοικειώνει μέ τή θρησκευτική προβληματική τῆς ἐποχῆς μας. Ὅταν γνωρίσουμε πολλά ρεύματα πνευματικῆς ζωῆς τῶν συγχρόνων μας, δέν δοκιμάζουμε ἔπειτα κλονισμό μέσα μας γιά ἀπροσδόκητες συναντήσεις καί παραμένουμε ἀπρόσβλητοι ἀπό τή φιλοσοφία αὐτοῦ του κόσμου. Ἡ ἱκανότητα ὅμως αὐτή νά κατανικήσουμε κάθε ἀρνητική ἐπίδραση τοῦ βυθισμένου στή φθορά κόσμου μᾶς δίδεται ὄχι τόσο μέ τήν ἐπιστήμη, ὅσο μέ τήν πραγματική ἐμπειρία τοῦ ζῶντος Θεοῦ.
Στά ἐκπαιδευτικά θεολογικά ἱδρύματα, μερικοί ἀπό τούς καθηγητές προσπαθοῦν νά θέσουν τούς μαθητές τους μπροστά στήν ἀναγκαιότητα μιᾶς κατακόρυφης ἀναβάσεως πρός τόν Θεό, δηλαδή γνώσεως σέ βάθος καί ὕψος. Οἱ ἀπόπειρες, ὅμως, αὐτές δέν ἀλλάζουν τή γενική κατάσταση, δεδομένου μάλιστα ὅτι ἡ ἀκαδημαϊκή μόρφωση ἀνήκει στό ὁριζόντιο ἐπίπεδο, καί γι’ αὐτό εἶναι ἀνίκανη νά δώσει αὐθεντική πνευματική πεῖρα, δηλαδή τήν ἐμπειρία τῆς μετάνοιας καί τῆς καθαρῆς προσευχῆς.
Ὁ μοναχισμός εἶναι κάτι ἄλλο· εἶναι διδασκαλία εὐσέβειας, ἐπιστήμη πρός ὑπέρβαση τοῦ θανάτου. Τά μοναστήρια καί ἡ ἔρημος δίνουν τήν ἐλευθερία νά παραδοθεῖ ὁ ἄνθρωπος στό πένθος τῆς μετανοίας σέ τέτοιο βαθμό, πού ὁ κόσμος σχεδόν ποτέ δέν ἐπιτρέπει. Μέ τήν ἔννοια αὐτή στόν μοναχισμό ὑπάρχει μόρφωση ἀνώτερης τάξεως σέ σύγκριση μέ τήν ἀκαδημαϊκή. Ἀλλά καί ὅταν ὁ μοναχός κατανοήσει τήν κατάσταση αὐτή τῶν πραγμάτων, ὅπως ἐγώ μπορῶ νά μαρτυρήσω, δέν περιφρονεῖ τήν ἀκαδημαϊκή μόρφωση, πρᾶγμα πού θά ἦταν ὄχι ἁπλῶς σφάλμα ἀλλά καί ἁμαρτία. Πολύ συχνότερα σφάλλουν οἱ ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι ἀγνοώντας τήν ὑπαρκτική ἐμπειρία τοῦ αὐθεντικοῦ μοναχισμοῦ καί τήν ἀνεκτίμητη σπουδαιότητά του γιά τή ζωή ὅλης της Ἐκκλησίας, ὅλου τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ὁ ἅγιος Σιλουανός ἀναφέρει στίς γραφές του: «Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νά πιστεύει κανείς στόν Θεό καί ἄλλο νά τόν γνωρίζει». Βέβαια ὁ Ἅγιος εἶχε ὑπ’ ὄψιν του τόν ἑαυτό του πρίν καί μετά τήν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ σέ αὐτόν. Ὁ μοναχός τοποθετεῖται στό θέμα αὐτό ὡς ἑξῆς: Ὅταν ὑπάρχει τό πλήρωμα τῆς μοναχικῆς ἐμπειρίας, ἡ ἐπιστημονική μόρφωση δέν ἀποτελεῖ ἀπαραίτητο στοιχεῖο, γιατί τό Πνεῦμα μαρτυρεῖ μέσα μας τή σωτηρία. Ἀλλά καί ἄν κάποιος ἀποκτήσει τήν «πληρότητα», δηλαδή τήν ἄκρως ἐφικτή γιά τά ἀνθρώπινα μέτρα ποσότητα θεωρητικῶν γνώσεων, ἡ ἐμπειρία τῆς ζωντανῆς Θεοκοινωνίας παραμένει ἀπαραίτητη γιά τή σωτηρία του.
Καί πάλι στίς γραφές τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ βρίσκουμε: «Ἄν εἶσαι θεολόγος, προσεύχεσαι καθαρά. Ἄν προσεύχεσαι καθαρά, τότε εἶσαι θεολόγος».
Στό πρῶτο μέρος τῆς ἐκφράσεως αὐτῆς, μέ τόν ὄρο «θεολόγος» ὑποδηλώνεται ἡ ὀντολογική διαμονή τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ Θεῷ. Τό δεύτερο μέρος ἐπαναλαμβάνει οὐσιαστικά τό περιεχόμενο τοῦ πρώτου. Ἐδῶ δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι δέν ὑπάρχει καθόλου χῶρος γιά ἀκαδημαϊκούς τίτλους.
Παρόμοια κατανόηση τῶν πραγμάτων χαρακτήριζε τούς μοναχούς τῶν πρώτων αἰώνων τῆς ἐμφανίσεως τοῦ μοναχισμοῦ στήν Αἴγυπτο. Βρίσκουμε παρόμοια πορεία σκέψεως στή ζωή καί τούς λόγους τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου, καί ἀργότερα σέ πολλούς ἄλλους Πατέρες, πού διέλαμψαν μέ ἁγιότητα καί πλούσια γνώση.
Ἁγίου Σωφρονίου Ἀθωνίτου
Θεολογική Ημερίδα: «Άνθρωπος της βαθειάς καρδιάς» Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024 στο Θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών με ώρα έναρξης 17.00
Η εκπληκτική συνάφεια του "Γράμμα σε έναν Εβραίο φίλο" του Sergio Romano (1997) Μέρος πρώτο από τον Don Curzio Nitoglia
Το Shoah δεν είναι ιστορικό γεγονός, είναι «δόγμα»
Ο Sergio Romano, στο βιβλίο του Επιστολή σε έναν Εβραίο φίλο (Μιλάνο, Longanesi, 1997), μιλάει για τη γενοκτονία των Εβραίων και δηλώνει ωμά:
Ο κανόνας σύμφωνα με τον οποίο κάθε ιστορικό γεγονός αναγκάζεται, αργά ή γρήγορα, να περάσει στη δεύτερη σειρά, πάσχει από μια εξαίρεση.
Υπάρχει ένα γεγονός -η γενοκτονία των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- που γίνεται ολοένα και πιο ορατό, διαφαινόμενο και «δυσκίνητο» όσο περνάει ο καιρός.
Γιατί, διερωτάται ο καθηγητής Ρομάνο, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η γενοκτονία των Εβραίων δεν μπορεί να απομακρυνθεί, όπως όλα τα ιστορικά γεγονότα, καταλήγοντας έτσι να γίνει δυσκίνητη;
«Με τον φόβο ότι οι ιστορικές μελέτες θα καταλήξουν να «ιστοροποιήσουν» τη γενοκτονία ».
Η γενοκτονία των Εβραίων, επομένως, πρέπει να εξυψωθεί σε δογματική αλήθεια και, ως εκ τούτου, πρέπει να εντοπιστεί πέρα από την ιστορία .
Επομένως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ιστορικοποιηθεί, με την τιμωρία του να υποβιβαστεί στο επίπεδο όλων των άλλων ανθρώπινων γεγονότων.
Επομένως, η γενοκτονία των Εβραίων δεν είναι μια ιστορία, ένα ιστορικό γεγονός όπως όλα τα άλλα, αντιπροσωπεύει ένα unicum , κάτι ιερό, απόλυτο, θεϊκό, που δεν πρέπει να σχετικοποιείται και να βεβηλώνεται από την ιστορία. Είναι λοιπόν απαραίτητο να μετατραπεί η γενοκτονία σε ένα μόνιμο ιστορικό είδος, που δεν πρέπει ποτέ να χαθεί, ένα είδος «παρελθόντος» που δεν φεύγει …
Ο εβραϊκός σιωνισμός μοιάζει πολύ με το "ιταλικό Risorgimento"
Για να μιλήσουμε επαρκώς για τον Σιωνισμό, γράφει ο Romano, είναι απαραίτητο να θυμηθούμε τη φιγούρα του φιλάνθρωπου του Λιβόρνο Sir Moses Montefiore (1784 – 1885): ήταν πεπεισμένος ότι οι Εβραίοι θα γίνονταν ελεύθεροι μόνο αν εκκοσμικεύονταν. δηλαδή να απαλλαγούν από τη θρησκευτική τους ταυτότητα, με όλες τις «απαγορεύσεις» της. Ήταν λοιπόν απαραίτητο να αγωνιστούμε για τη χειραφέτηση ή την εκκοσμίκευσή τους.
Ο Theodore Herzl (1860 – 1904) δεν σταμάτησε μόνο στη χειραφέτηση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ούτε καν η χειραφέτηση και η ενσωμάτωση δεν θα προστάτευαν τους Εβραίους από τις φυλετικές προκαταλήψεις.
Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να ιδρυθεί ένα εβραϊκό κράτος , αφού ακόμη και οι δυτικές κοινωνίες ήταν ένα ύπουλο και άβολο σπίτι για τους Εβραίους. Η μόνη λύση, λοιπόν, ήταν η ίδρυση ενός κράτους στο οποίο οι Εβραίοι θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τις θρησκευτικές τους απαγορεύσεις αλλά και από τους διωγμούς που δεν γλίτωσαν ούτε τους αφομοιωμένους Εβραίους.
Η σιωνιστική ιδεολογία, όπως εξηγεί ο Romano, ήταν κοσμική, πολιτική, εθνική, ριζοργκιμεντο-ματζινική , παρά θρησκευτική και πνευματική.
Εν ολίγοις, επρόκειτο για ένα είδος «κοσμικού εθνικισμού», που ήταν αντίθετο στον «θρησκευτικό-ορθόδοξο ραβινισμό». Τώρα, φαίνεται ξεκάθαρο ότι η τρέχουσα εξαιρετική επιτυχία του Κράτους του Ισραήλ , που φαίνεται να φτάνει στο απόγειο της δύναμής του, « συνοδεύεται παραδόξως από την αποτυχία της Σιωνιστικής ιδεολογίας ».
Επιπλέον, ο Νετανιάχου ένωσε τις εθνικιστικές και θρησκευτικές συνιστώσες στο Κόμμα του ( Λικούντ ), διαγράφοντας το αρχικό αποτύπωμα του κοσμικού σιωνισμού του Theodore Herzl († 1904) και του David Ben Gurion († 1973).
Η πρόσφατη διαίρεση
μεταξύ των κοσμικών και θρησκευτικών στοιχείων του Σιωνισμού
Με τη νίκη του Λικούντ και της κυβέρνησης Νετανιάχου, το εβραϊκό κράτος δεν είναι πια κοσμικό, εθνικό-ματζινικό, αλλά τείνει όλο και περισσότερο προς τη φιλοναζιστική και σκληρά μιλιταριστική θεοκρατία, που τόσο φοβόταν ο Χερτζλ, ο οποίος έγραψε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίο Το Εβραϊκό Κράτος : «Θα έχουμε τελικά θεοκρατία; Όχι. Δεν θα αναδείξουμε τις θεοκρατικές φιλοδοξίες των θρησκευόμενων λαών μας . Θα ξέρουμε πώς να τους κρατήσουμε μέσα στα όρια των ναών τους».
Λοιπόν, η προφητεία του Herzl φαίνεται να απέτυχε και σε αυτήν την αποτυχία μού φαίνεται ότι μπορούμε να δούμε την αποτυχία του ίδιου του Κράτους του Ισραήλ, το οποίο αρχίζει να παρακμάζει ακριβώς τώρα που έχει φτάσει στο ζενίθ της οικονομικής-στρατιωτικής ισχύος (και της αλαζονείας) .
Από τη δολοφονία του Ράμπιν (1996) στη γενοκτονία στη Γάζα (2024)
Η δολοφονία του Isaac Rabin (1996), στην πραγματικότητα, σηματοδοτεί ένα σημείο χωρίς επιστροφή στη διαίρεση (και ως εκ τούτου τη διάλυση) του κράτους του Ισραήλ μεταξύ κοσμικών δημοκρατών, εκπροσώπων του κλασικού σιωνισμού και υπερθρήσκων Ορθοδόξων ή νεοζηλωτών ( ενωμένοι με τη φιλοναζιστική συνιστώσα που προέρχεται από τον Betar του Vladimiro Jabotinsky, † 1940), εκπρόσωποι του υπερορθόδοξου και υπερεθνικιστικού θεοκρατικού κράτους που είναι η αντίθεση του ίδιου του Σιωνισμού.
Η κατάσταση του οιονεί εμφυλίου πολέμου που προηγήθηκε της 7ης Οκτωβρίου 2023 ήταν εμβληματική και διεκόπη μόνο από τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου 2024 και τη γενοκτονία που συνεχίζεται ακόμα, μετά από ένα χρόνο βομβαρδισμού χαλιών.
Ταλμουδική εγκληματική ψυχολογία
Οι φυλετικοί νόμοι της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ξύπνησαν την εβραϊκή συνείδηση.
Μάλιστα, όπως είπε μια από τις πιο έγκυρες φωνές του Σιωνισμού και ο πρώτος Πρόεδρος του Εβραϊκού Κράτους, Chaim Weizmann († 1952): «Είναι βέβαιο ότι αυτό που συμβαίνει στη Γερμανία έχει προκαλέσει μια αναβίωση της εβραϊκής συνείδησης σχεδόν παντού. ακόμα και εκεί, όπου τελείωσε, κάτι που δεν είναι άχρηστο ».
Και μετά τον πόλεμο άρχισε η μεγάλη μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Τώρα, θέλουν να διώξουν εντελώς τους Παλαιστίνιους από τα σπίτια τους και αν αρνηθούν να «εγκατασταθούν» θα σφαγιαστούν, με μια φυσική αλλά και γεωγραφική τελική λύση, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων. Μετά την Παλαιστίνη, ο Λίβανος, η Συρία, οι Υεμένη και το Ιράν δέχονται επίθεση. Όμως, ο φόνος είναι μια αμαρτία που φωνάζει για εκδίκηση ενώπιον του Θεού. δηλαδή ο ίδιος ο Θεός τον τιμωρεί ήδη σε αυτή τη γη. Τι θα γίνει, λοιπόν, με μια γενοκτονία;
Η παραβολή του « φτωχού Λαζάρου και του πλούσιου ανθρώπου » ( Λκ ., XVI, 19-31) μπορεί να εφαρμοστεί σε αυτήν την κατάσταση εξόντωσης και «ασιτίας». Ο καημένος ο Λάζαρος, στον οποίο ο Epulone είχε αρνηθεί κάθε βοήθεια και αξιοπρέπεια, πέθανε και μεταφέρθηκε στους κόλπους του Πατριάρχη Αβραάμ. Όταν πέθανε ο βασανιστής του, ο πλούσιος Epulone, θάφτηκε στην κόλαση. Ο τότε παρακάλεσε τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να κρυώσει το στόμα του βυθισμένος σε μια θάλασσα από φωτιά. Ωστόσο, ο Αβραάμ του απάντησε ότι ανάμεσα στον Παράδεισο και την Κόλαση υπήρχε μια αδιάβατη άβυσσος...
Τώρα παλαιστίνια παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι (Λιβανέζοι και Σύροι) σφαγιάζονται από τον ισραηλινό στρατό, με εντολή των στρατηγών και του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν. Νετανιάχου. Φαίνεται, σήμερα, ότι οι ισχυρότεροι και πλουσιότεροι, όπως ο Epulone τότε, κέρδισαν τη νίκη επί των φτωχότερων και πιο αδύναμων, μετά τον Λάζαρο. Ωστόσο, ο θάνατος, σαν «ένα επίπεδο», θα έρθει αμείλικτα να εξομαλύνει την κατάσταση όλων. Ωστόσο, οι αδύναμοι αθώοι, σκοτωμένοι ως μάρτυρες, θα πάνε στους κόλπους του Αβραάμ. ενώ ο πλούσιος Epulone και οι δολοφόνοι θα ταφούν στην κόλαση.
Επιπλέον, φαίνεται ότι η σύγκρουση επεκτείνεται σε μεγάλη κλίμακα στον Λίβανο και, ως εκ τούτου, στο Ιράν και στη συνέχεια ίσως και στη Ρωσία... επομένως, ακόμη και σε αυτή τη γη η κατάσταση του σημερινού Epulone θα μπορούσε να αντιστραφεί ριζικά...
Η μεγάλης κλίμακας πρακτική
της «ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ» στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο (2024)
Η τρέχουσα γενοκτονία που διέπραξε ο Σιωνισμός στην Παλαιστίνη φαίνεται να είναι η εφαρμογή, σε μεγάλη κλίμακα, της ασκούμενης τελετουργικής δολοφονίας του Ταλμουδισμού.
Τι είναι η τελετουργική δολοφονία;
Τι είναι η τελετουργική δολοφονία; Δεν είναι δύσκολο να απαντήσω. Μάλιστα, υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία ανάμεσα στην οποία ξεχωρίζουν επίσης Εβραίοι συγγραφείς (Ariel Toaff) και Εβραίοι που προσηλυτίστηκαν στον Χριστιανισμό (Cesare Algranati). Ας προσπαθήσουμε να το συνοψίσουμε.
Ο DOMENICO SAVINO έχει καταρρίψει έναν μύθο , αυτόν του απίθανου τελετουργικού φόνου που ασκεί ο Ιουδαϊσμός, ιδιαίτερα ο Ασκενάζι, σε ένα θαυμάσιο βιβλίο ( Jewish ritual killer. History of an accusation , Viterbo, Effedieffe, 2008) με 411 σελίδες βιβλιογραφίας, και πάνω από 700 σημειώσεις.
Ο Συγγραφέας άρχισε να μελετά το θέμα του τελετουργικού φόνου πριν από περίπου 20 χρόνια, για τη διπλωματική του εργασία που συζητήθηκε με τον καθηγητή Mauro Pesce, των σχολών Dossettian και Alberghian.
Ξεκίνησε από μια «αθώα» θέση που θεωρούσε ότι η θεωρία του τελετουργικού φόνου ήταν παραμύθι. Ωστόσο, με τα χρόνια έχουν εκδοθεί διάφορα βιβλία για το θέμα (τα οποία είχαν ξεχαστεί μετά το 1880 έως το 1990), μερικά από αυτά είναι σοβαρά (Esposito-Quaglioni, Taradel, Miccoli, μεταξύ των «αθώων»), άλλα πολύ λιγότερο (Jesi, Introvigne, πάντα «αθώοι»).
Τελικά το 2007 κυκλοφόρησε το πιο κατάλληλο βιβλίο για αυτό το θέμα: ARIEL TOAFF ( Bloody Easter. European Jews and ritual Murders , Bologna, Il Mulino).
Ο Ariel Toaff είναι γιος του πρώην αρχιραβίνου της Ρώμης, ο ίδιος ραβίνος στο Ισραήλ και καθηγητής πανεπιστημίου στο Bar-Ilan στην Ιερουσαλήμ. Η πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου προκάλεσε θύελλα, αφού για πρώτη φορά ένας συγγραφέας που ήταν ακόμα Εβραίος (δεν είχε προσηλυτιστεί στον Χριστιανισμό) όχι μόνο παραδέχτηκε την αλήθεια του τελετουργικού φόνου, αλλά έδωσε άφθονες αποδείξεις γι' αυτό ξεκινώντας από τη νοοτροπία, το δόγμα και την πρακτική του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού, ιδιαίτερα των Ασκενάζι.
Στην πραγματικότητα, το 1894 υπήρχε ένας Εβραίος (αλλά στη συνέχεια προσηλυτίστηκε στον Καθολικισμό για 9 χρόνια) CESARE ALGRANATI (ψευδώνυμο, ROCCA D'ADRIA) που είχε εξηγήσει πριν από το Ευχαριστιακό Συνέδριο του Τορίνο (του οποίου προήδρευσε ο Αρχιεπίσκοπος-Καρδινάλιος του την ομώνυμη πόλη και τους 16 Επισκόπους του Πιεμόντε) τη διατριβή που ανέλαβε αργότερα ο Toaff. Η ομιλία του (που διεξήχθη μεταξύ 2 και 6 Σεπτεμβρίου 1894) δημοσιεύτηκε στη συνέχεια από την Tipografia Calenza, υπό τον τίτλο The Eucharist and the Jewish Easter rite , στο “Proceedings of the Eucharistic Congress of Turin”, 2 vols., 1895, 2nd volume, pp. . 81-89).
Ο Αλγκρανάτι, γεννημένος στις 18 Δεκεμβρίου 1865, καταγόταν από μια γενεαλογία πολύ πλούσιων Εβραίων εφοπλιστών από την Ανκόνα, όταν προσηλυτίστηκε σε ηλικία είκοσι δύο ετών, του αποκληρώθηκε, του υποσχέθηκαν επαναφορά υπό τον όρο της αποστάσεως, αλλά δεν το έκανε. υποχώρησε, αρχικά συνεργάστηκε με τον καθολικό ολοκλήρωσης του Don Davide Albertario, ενώ κατέληξε, το 1896, στον Χριστιανοδημοκρατικό προοδευτισμό του Murri. Ωστόσο, ποτέ δεν θέλησε να αρνηθεί όσα είχε πει και έγραψε για την κατηγορία του αίματος (μέχρι τον θάνατό του το 1926) ακόμη κι αν τον παρότρυναν οι καθολικοί-προοδευτικοί κύκλοι στους οποίους είχε ενταχθεί και από τους οποίους περιθωριοποιήθηκε λόγω του «πείσματος» του. (βλ. LORENZO BEDESCHI, The pioneers of Christian Democracy 1896-1906, Milan, Il Saggiatore, 1966, σσ. Οι σελίδες του αξίζουν να μελετηθούν προσεκτικά, όπως το βιβλίο του Toaff.
Όσον αφορά τον Domenico Savino, έδειξε απόδειξη πνευματικής ειλικρίνειας και θάρρους, αφού μπροστά σε αυτά που έγραψε ο Toaff άλλαξε γνώμη και εξέτασε περαιτέρω το πρόβλημα, μη φοβούμενος να πάει κόντρα στο ρεύμα ακολουθώντας την απομυθοποίηση της προκατειλημμένης θεωρίας (ή στερεότυπο και «φιλοσημιτική» προκατάληψη) που ήθελε να παρουσιάσει την κατηγορία του αίματος ως μύθο ή μύθο . Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο Savino είναι το ίδιο με αυτό που κατέληξαν οι Algranati και Toaff, μπόρεσε επίσης να χρησιμοποιήσει τις μελέτες των προκατόχων του, να τις εμπλουτίσει και να τις ενσωματώσει με πολύτιμες πληροφορίες και προβληματισμούς που ξεδιπλώνονται για 400 πολύ πυκνές σελίδες, οι οποίες αξίζουν προσεκτική μελέτη και προβληματισμό. Οι μεσαιωνικοί φιλόσοφοι έλεγαν ότι «ακόμα κι αν είμαστε παιδιά, παρ' όλα αυτά στεκόμαστε στους ώμους των γιγάντων (αυτών που προηγήθηκαν) και μετά βλέπουμε πιο πέρα από αυτούς», μόνο έτσι υπάρχει αληθινή επιστημονική πρόοδος, ανυπομονώντας εκμεταλλευόμενοι προηγούμενη εμπειρία. Αυτός είναι ο πλούτος του βιβλίου του Domenico Savino που προτείνω για τη μελέτη σας.
Αποκαλυπτικός κίνδυνος του Σιωνισμού
Σύμφωνα με πολλούς στοχαστές, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο Yakov Rabkin haredim ή υπερορθόδοξος, «το Shoah και το κράτος του Ισραήλ δεν αποτελούν καθόλου αντίθετα γεγονότα - καταστροφή και ανοικοδόμηση - αλλά μάλλον μια συνεχή διαδικασία: την τελική έκρηξη των δυνάμεων του κακού [...] ]. Η εβραϊκή παράδοση θεωρεί ότι οποιαδήποτε συγκέντρωση Εβραίων στο ίδιο μέρος είναι επικίνδυνη . Οι σημερινοί επικριτές επισημαίνουν ότι οι πιο σοβαρές προβλέψεις φαίνεται να γίνονται πραγματικότητα, επειδή το κράτος του Ισραήλ έχει γίνει «ο Εβραίος μεταξύ των εθνών» και η πιο επικίνδυνη χώρα για έναν Εβραίο » (1 ).
Στο κεφάλαιο VII του βιβλίου του ο Rabkin συνεχίζει και διερευνά αυτό το ίδιο θέμα. « Το κράτος του Ισραήλ βρίσκεται σε κίνδυνο […]. Αυτό που παρουσιάστηκε ως καταφύγιο, ακόμη και το κατ' εξοχήν καταφύγιο, θα γινόταν το πιο επικίνδυνο μέρος για τους Εβραίους . Όλο και περισσότεροι Ισραηλινοί αισθάνονται παγιδευμένοι σε μια «αιματοβαμμένη παγίδα». […]
Και ο αριθμός εκείνων που εκφράζουν αμφιβολίες για την επιβίωση ενός κράτους του Ισραήλ που δημιουργήθηκε στη Μέση Ανατολή, σε αυτήν την «επικίνδυνη ζώνη» […] αυξάνεται. Οι θεωρητικοί του ραβινικού αντισιωνισμού υποστηρίζουν [...] ότι το Shoah είναι μόνο η αρχή μιας μακράς διαδικασίας καταστροφής , την οποία η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ απλώς επιδεινώνει. […] Η συγκέντρωση [7-8] εκατομμυρίων Εβραίων σε ένα τόσο επικίνδυνο μέρος συνορεύει με την αυτοκτονική τρέλα » (2 ). Παρόμοια με αυτό που συνέβη στη Masada το 73. Όμως, η ιστορία δεν φαίνεται πλέον να είναι « magistra vitae ».
Σύναψη
α) Ενώ στη «Δύση» οι goyim έχουν εμμονή με το Shoah , όπως με το « ένα παρελθόν που δεν περνάει » (Sergio Romano),
β) στο Ισραήλ αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι το Shoah είναι η αρχή μιας μακράς διαδικασίας της καταστροφής . Στην πραγματικότητα, είναι η επικίνδυνη αιματηρή παγίδα για τα περίπου οκτώ εκατομμύρια Εβραίους που συγκεντρώνονται στο ίδιο μέρος.
γ) Αυτό που θα μπορούσε αρχικά να φαίνεται σαν ένας υπέροχος θρίαμβος ή ένα όμορφο όνειρο, αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ως μια τρομερή οπισθοδρόμηση και μια τεράστια διαδικασία αυτοκαταστροφής. Ο Ράμπκιν δικαίως βλέπει το Ισραήλ ως κίνδυνο για όλη την ανθρωπότητα, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια «καταστροφή» παγκόσμιων διαστάσεων.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - ID., YM RABKIN, Israel an interior kërcënim , Verona, Ombre Rosse, 2005, pp. 210-211.
2 - ID., σσ. 213-215.
Σχετικά με το παραπάνω ερώτημα, ο GIORGIO ISRAEL στο Il Giornale (29 Ιανουαρίου 2010, σελ. 1) γράφει: «Το Ιράν είναι ο αληθινός κληρονόμος των Ναζί» υποστηρίζει ότι ο Αλί Χαμενεΐ, ο Αλί Λαρτζιανί και ο Μαμοχούντ Αχμαντινετζάντ θέλουν την καταστροφή του Ισραήλ και των Εβραίων όπως Χίτλερ. Αντίθετα, ο καθηγητής «Ιρανικών Σπουδών» στη Sorbonne Nouvelle στο Παρίσι, YANN RICHARD (διώχθηκε από το Ιράν επειδή ήταν αντι-Χομεϊνιστής) στο τελευταίο του βιβλίο L'Iran de 1800 à nos jours, (Paris, Flammarion, 2009) εξηγεί, με πληθώρα αναφορών, ότι ο Σάχης της Περσίας που αμύνθηκε το 1978-79 από τον Χομεϊνί ήταν μονάρχης που χειραγωγήθηκε από ξένα και πάνω απ' όλα αγγλοαμερικανικά συμφέροντα, με πετρέλαιο και αντισοβιετικό/ παναραβική λειτουργία . Έτσι, αυτή του Χομεϊνί († 1989) ήταν μια αληθινή επανάσταση που ίδρυσε μια ισλαμική δημοκρατία στη θέση μιας διεφθαρμένης μοναρχίας υποτελούς στους ξένους. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν τον Σαντάμ Χουσεΐν στον πόλεμο κατά του Ιράν (1980-1988). Σίγουρα το Ισλάμ είναι η κυρίαρχη αξία της ιρανικής δημοκρατίας, αλλά είναι ένα σύγχρονο, προοδευτικό Ισλάμ, ανοιχτό σε κοινοβουλευτικές μορφές, αντιιμπεριαλιστικό και φιλοπαλαιστινιακό. Ένας από τους εχθρούς του Ιράν είναι το Αφγανιστάν των Ουαχαμπί και σκληρά αντισιιτικών Ισλαμιστών Ταλιμπάν. Στο Αφγανιστάν, περίπου δεκαπέντε σιίτες Ιρανοί διπλωμάτες σφαγιάστηκαν από τους Ουαχάμπι Ταλιμπάν στο Mazar-i-Sharif, στα βόρεια της χώρας. Ο καθηγητής Richard εξηγεί ότι ο αληθινός ισλαμικός ριζοσπαστισμός δεν είναι ο σουνιτικός ριζοσπαστισμός του Ιράκ του Σαντάμ, ούτε ο σιιτικός ριζοσπαστισμός του Ιράν του Ahamdihejead, αλλά ο ουαχαμπιστικός στο Αφγανιστάν. Το Ιράν ήταν το πρώτο που σηκώθηκε μεταξύ των μουσουλμανικών χωρών με τον πρόεδρο κατά των Ταλιμπάν Χαμίντ Καρζάι στο Αφγανιστάν. Πολέμησε και κατά του Σαντάμ το 2003, ενώ υποστήριξε τους Λιβανέζους σιίτες της Χεζμπολάχ και τους Παλαιστίνιους της Χαμάς. Πράγματι, ο αντι-ιουδαϊσμός δεν έχει καμία βαρύτητα στο Ιράν, όπου οι Εβραίοι συνεχίζουν να ζουν με το δικαίωμα στην ιθαγένεια. Οι ομιλίες του Αχμαντινετζάντ κατά του Κράτους του Ισραήλ είναι αντισιωνιστικές και όχι αντισημιτικές ή αντιεβραϊκές. Ενισχύονται από τα δυτικά ΜΜΕ. Η ιρανική πυρηνική απειλή είναι περισσότερο αποτρεπτικός παράγοντας που θα μπορούσε να αναπτύξει η χώρα σε περίπτωση νέας σύγκρουσης, παρόμοιας με αυτή του 1980-1988, και όχι ένα επιθετικό όπλο έτοιμο να χρησιμοποιηθεί ενδεχομένως εναντίον του Ισραήλ. Σίγουρα, από την αρχή της επανάστασης του Χομεϊνί, η εξουσία στο Ιράν ταλαντεύεται μεταξύ της «δημοκρατίας» (σε σύγκριση με την παλιά μοναρχία του Σάχη) και του ισλαμικού νόμου, το πρόβλημα επιλύθηκε με ένα είδος συμβιβασμού μεταξύ «Δημοκρατίας» και «Ισλαμικού». , που είναι το σημερινό όνομα του Ιράν. Οι θρησκευόμενοι είναι επικεφαλής της χώρας, αλλά έχουν αποδεχθεί τους κοινοβουλευτικούς κανόνες. Γίνονται πρωταθλητές του αγώνα κατά του κομμουνισμού, του δυτικού (αγγλοαμερικανικού) υπερκαπιταλιστικού ιμπεριαλισμού και της υποστήριξης του αραβικού εθνικισμού. Ένα είδος «βελούδινης επανάστασης» με επικεφαλής τον Μουσαβί, τον Καρουμπί και τον Χαταμί βρίσκεται σε εξέλιξη εναντίον του Αχμαντινετζάντ, όπως αυτές που πυροδότησε οι ΗΠΑ στη Γεωργία και την Ουκρανία κατά του Πούτιν.
«Ακόμη και ορισμένοι κοσμικοί διανοούμενοι αναρωτιούνται εάν το κράτος του Ισραήλ οδεύει προς τη συλλογική αυτοκτονία» όπως συνέβη στη Masada στις 15 Απριλίου 1973 (RABIKIN, ό.π., σ. 228). «Το θέμα του αποκαλυπτικού κινδύνου που αντιπροσωπεύει το Κράτος του Ισραήλ για ολόκληρο τον κόσμο επανέρχεται τακτικά στους αντισιωνιστικούς λόγους: η εξάπλωση της αυτοκτονικής τρομοκρατίας από τη Μέση Ανατολή στις τέσσερις γωνιές της Γης [...]. Μερικοί ραβίνοι Χαρεντίμ έχουν ανησυχήσει για τον παγκόσμιο κίνδυνο που θέτει το κράτος του Ισραήλ για όλη την ανθρωπότητα [...], η δημιουργία του Ισραήλ [...] θα οδηγούσε σε μια «καταστροφή» [στα εβραϊκά «shoah»] παγκόσμιων διαστάσεων » ( σελ. 229).
Η κανονικότητα του ζωντανού ανθρώπου
Πηγή: Giorgio Catalano
Δεν υπάρχει πιο ισχυρή και πιο θαρραλέα πράξη στον δυτικό κόσμο σήμερα από την υποστήριξη της κανονικότητας, γιατί αυτό συνεπάγεται τη ρίψη στο κρεατομηχανή της πολιτικής ορθότητας, της σύγχρονης ιδεολογίας του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Ένα είδος νεοπαγανιστικής θρησκείας που απαιτεί να θυσιαστεί η ίδια η ανθρώπινη φύση στο βωμό της, ως θυσία. Δεκαετίες επιθέσεων στην κανονικότητα για να καταστρέψουν την αίσθηση του ανήκειν σε έναν πολιτισμό που βασανίζεται αλλά που ωστόσο έχει διαμορφώσει την κοινότητά μας, την κοινωνική, την ηθική και πνευματική μας ύπαρξη. Μια ολίσθηση που έχει επιτευχθεί χάρη στη διείσδυση ενός σχετικισμού σύμφωνα με τον οποίο η ανθρώπινη φύση, με τους βιολογικούς της νόμους, δεν υπάρχει. Σχετικισμός συμπληρωματικός του νόμου του κεφαλαίου, ο οποίος εξετάζει μεταξύ άλλων το Γνωστικό δόγμα της υπέρβασης του ορίου χάρη σε μια τεχνολογία που θεωρείται ο υπέρτατος θεός. Εδώ είναι η ανάγκη για το κεφάλαιο να υπερβεί όλα όσα αντιλαμβάνεται ως εμπόδιο και αντίσταση στην ολοκληρωτική του ανάπτυξή. Η κατανόηση αυτής της απλής αλήθειας, ότι το κεφάλαιο επιβάλλει την υπέρβαση επειδή καταστρέφει την ανθρώπινη αντίσταση στις υπερανθρώπινες αλλαγές, είναι ήδη από μόνη της μια αφόρητη προσβολή για το σύστημά της, που δεν είναι απλώς ένα οικονομικό κίνημα αλλά μια σκαλωσιά που αποτελείται από κοινωνικές σχέσεις. Το κεφάλαιο απεχθάνεται τη συνέχεια, την παράδοση και την κοινή λογική, σχετικοποιεί τα πάντα για να επιβάλει μια κατάσταση απελπισμένου μηδενισμού που προκαλεί αγωνία στη ζωή για την οποία χρειάζονται πλήθη κληρικών, ψυχολόγων και ψυχαναλυτών (ανάλογα με την τσέπη τους) για να απαλύνουν την αίσθηση του θανάτου που εισβάλλει στην ψυχή των ατόμων. Οι πιο συνειδητοποιημένοι νέοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η παραβατικότητα σήμερα είναι η μόδα μέσω της οποίας επιδιώκεται η καταστροφή της ικανότητας του ατόμου να ξεφύγει από τη θανάσιμη αγκαλιά του τίποτα, της απόγνωσης και του θανάτου. Αλλά πολλοί, πάρα πολλοί, δυστυχώς, αυταπατώνται ότι πιστεύουν ότι είναι ζωντανοί μόνο επειδή πιθηκίζουν μια παραβατικότητα που επιβάλλεται και οδηγείται από τους πράκτορες μιας μη/ανθρώπινης δύναμης που έχει τον μόνο αληθινό θεό της στο κεφάλαιο. Ο καλός Gilbert Keith Chesterton το είχε καταλάβει ήδη από πολύ καιρό, όταν πριν από άλλους είχε διαισθανθεί ότι η νεωτερικότητα που καθοδηγείται από το κεφάλαιο περιέχει τη μεγάλη εξαπάτηση του ψέματος, που με την επανάληψη γίνεται «πραγματικότητα» επειδή πιστοποιείται από την εξουσία. Το 1917 στο «Heretics» ο Chesterton έγραψε: «Η μεγάλη πορεία της πνευματικής καταστροφής θα συνεχιστεί. Όλα θα αποκαθηλωθούν. Όλα θα γίνουν πεποίθηση. Θα είναι μια λογική θέση να αρνηθούμε τις πέτρες του δρόμου. θα γίνει θρησκευτικό δόγμα η επαναβεβαίωσή τους. Είναι μια λογική θέση ότι όλοι είμαστε βυθισμένοι σε ένα όνειρο. Θα είναι μια λογική μορφή μυστικισμού να ισχυριστούμε ότι είμαστε όλοι ξύπνιοι. Θα ανάψουν φωτιές για να μαρτυρήσουν ότι δύο συν δύο ισούται με τέσσερα. Θα συρθούν σπαθιά για να αποδειχθεί ότι τα φύλλα είναι πράσινα το καλοκαίρι. Θα βρεθούμε να υπερασπιζόμαστε όχι μόνο τις απίστευτες αρετές και το απίστευτο νόημα της ανθρώπινης ζωής, αλλά κάτι ακόμα πιο απίστευτο,αυτό το απέραντο, αδύνατο σύμπαν μας κοιτάζει κατάματα».Η ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ
του Roberto PECCHIOLI
Καημένε Αριστοτέλη! Πέρασε από αδιαμφισβήτητη αυθεντία -για την οποία αρκούσε να προφέρει κάποιος Ipse dixit! (Αυτός το είπε) αναφέροντας τον Σταγειρίτη για να φιμώσει τον αντίπαλό του- σε ηττημένο του ετοιμοθάνατου ευρωπαϊκού και δυτικού πολιτισμού, του οποίου ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για πάνω από δύο χιλιετίες. Αν πριν ο άνθρωπος, στα ίχνη του Αριστοτελικού Οργάνου, ήταν το κοινωνικό και πολιτικό ζώο που βασιζόταν στον ορθολογισμό, στη σχέση με τους άλλους και την κοινότητα, σήμερα δεν είναι παρά ένα τρελό άτομο που πλέει ακυβέρνητο, παρασυρόμενο, μοναχικό, στερημένο κέντρου, ρευστό και όμως πεπεισμένο ότι έχει επιτύχει τη μέγιστη ελευθερία απαλλάσσοντας τον εαυτό του από το βάρος της φύσης, της αντικειμενικής αλήθειας, της κοινωνικότητας, της σχέσης με το άπειρο. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια κανείς δεν θα αμφισβητούσε σοβαρά τις τρεις αρχές της αριστοτελικής λογικής· σήμερα είναι κομμένες σε κομμάτια.
Η αρχή της ταυτότητας δηλώνει ότι το Α είναι ίσο με το Α, δηλαδή με τον εαυτό του. Η σημασία των όρων, η ουσία τους, πρέπει να παραμένει σταθερή. Δεν μπορώ να είμαι Roberto και όχι-Roberto· ένα τρίγωνο είναι ένα τρίγωνο. Η αρχή της μη αντίφασης ορίζει ότι ένα χαρακτηριστικό του υποκειμένου δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί και να απορριφθεί ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον το ίδιο πράγμα να είναι και να μην είναι ταυτόχρονα. Η αρχή του αποκλειόμενου μέσου (tertium non datur) σημειώνει ότι - με δεδομένες δύο αντιφατικές δηλώσεις (η Μαρία έχει μπλε μάτια, η Μαρία έχει μαύρα μάτια) μόνο η μία μπορεί να είναι αληθινή, η άλλη είναι αναγκαστικά ψευδής. Οι τρεις αρχές αγκυροβολούν τη σκέψη στην αλήθεια. Αυτός ο λογικός ρεαλισμός, που ανακάλυψε ο Αριστοτέλης, η βάση της γνώσης και του ορθολογισμού, σήμερα ηττάται. Ο Ρομπέρτο μπορεί να είναι Ρομπέρτα, Ρόμπερτ*, γάτος ή οτιδήποτε άλλο, αν το θέλει. Όπως τα παιδιά στα παιχνίδια τους: homo ludens, Peter Pan.
Το «θέλω να είμαι», δηλαδή η άρνηση των αρχών της ταυτότητας, της μη αντίφασης και του αποκλειομένου τρίτου, βρίσκεται στη βάση της υποκειμενιστικής μετατόπισης της σύγχρονης δυτικής ανθρωπότητας. Από αυτές τις αρνήσεις προκύπτει η ουσιαστική πτώση της μεταβατικής ιδιότητας: εάν το Α είναι ίσο με Β και το Β ίσο με Γ, το Α είναι ίσο με Γ. Για τον απόλυτο ατομικισμό - απαλλαγμένο από την πραγματικότητα και την ταυτότητα - είναι απαραίτητο να συμβουλευτείτε τα τρία υποκείμενα για να τους ρωτήστε αν θεωρούν ότι είναι ίσοι, σε ποιο βαθμό και αν η απόφασή τους είναι οριστική ή «ρευστή», προσωρινή. Ο συλλογισμός, ο αλυσοδεμένος συλλογισμός, η θεμελιώδης μορφή του λογικού επιχειρήματος, που αποτελείται από τρεις προτάσεις που συνδέονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να συναχθεί ένα συμπέρασμα από τις δύο πρώτες, παρασύρεται και εξαλείφεται. Για παράδειγμα, «όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί, ο Σωκράτης είναι άνθρωπος, επομένως ο Σωκράτης είναι θνητός» Εάν η μία ή και οι δύο προϋποθέσεις είναι ψευδείς, το συμπέρασμα είναι επίσης ψευδές. Κερδίζει ο παραλογισμός, ο συλλογισμός που πηγάζει από ελάττωμα της λογικής διαδικασίας, άρα λανθασμένος, και κυρίως ο σοφισμός, στον οποίο το σφάλμα στο επιχείρημα είναι σκόπιμο (εκ προθέσεως). Η επιθυμία “θέλω να είμαι” που αρνείται αυτό που βλέπουν τα μάτια και κρίνει ο εγκέφαλος είναι παραλογισμός και σοφιστεία, δηλαδή ψέμα. Η σκέψη του Αριστοτέλη, μέσα από την ανάγνωσή της από τους μεσαιωνικούς Άραβες στοχαστές, ιδιαίτερα τον Αβερρόη, «che'l gran comento feo=που έκανε το μεγάλο σχόλιο» (Δάντης) ήταν η βάση του Θωμιστικού συστήματος, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες η θεμελιώδης φιλοσοφία του Καθολικισμού.
Η εγκατάλειψη του Αριστοτέλη, η ήττα του στο βωμό της θέλησης, της αυτοαντίληψης, της ρευστότητας και της γενικευμένης καταστροφής και αποδόμησης, είναι η βάση της σύγχυσης της ψυχής που διαβρώνεται από την αμφιβολία, την επιθυμία για ακύρωση και την αξίωση/απαίτηση της αυτοδημιουργίας. Είμαι αυτό που θέλω να είμαι, εδώ και τώρα. Θα δούμε αύριο. Η καταστροφική δύναμη μιας τέτοιας θέσης είναι τόσο προφανής που μπορεί να την αρνηθεί μόνο ένας πολιτισμός σε τερματική κατάσταση, του οποίου η μόνη θεραπεία είναι η επιτάχυνση, η λήψη των ολοένα και πιο τεράστιων δόσεων από τις δικές του ανοησίες για να επισπεύσουν το τέλος. Το σκεφτόμασταν όταν διαβάσαμε δύο αντίθετες ειδήσεις. Μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο Baby Olivia, που προβλήθηκε σε δημόσια οθόνη στη Μπολόνια, πυροδότησε θύελλα μίσους, προσβολών και παρέμβασης του δημάρχου που εξέφρασε "περιφρόνηση για όσους χρησιμοποιούν τους χώρους της δημοκρατίας για να μεταδώσουν μισαλλοδοξία και να επιτεθούν στην υγεία και τήν αυτοδιάθεση των γυναικών". Η συνήθης γλυκανάλατη λεκτική παραφιλολογία, τα συνηθισμένα επιθετικά λεκτικά σύνεργα σύμφωνα με τα οποία η έκφραση απόψεων/οραμάτων διαφορετικών από αυτά της κυρίαρχης σκέψης (σκέψης;) αποτελεί παραβίαση της δημοκρατίας (η οποία συνίσταται στο να υπάρχουν αντίθετες απόψεις), μισαλλοδοξία (δεν συνειδητοποιούν ότι μιλούν για τον εαυτό τους) και ακόμη επίθεση στην υγεία (αναπαραγωγικό, δηλ. μη αναπαραγωγικό, το Α ισούται με μη-Α, οι λέξεις ανάποδα).
Ποιες εικόνες έδειξαν στους κατοίκους της πόλης όπου γεννήθηκε το πρώτο Πανεπιστήμιο; Μόνο το ταξίδι ενός μικρού κοριτσιού από τη γονιμοποίηση «που καθορίζει το φύλο, την εθνικότητα, το χρώμα των μαλλιών, των ματιών και πολλές άλλες πτυχές» μέχρι τη γέννηση, εξηγεί η φωνή εκτός κάδρου, με τα ενδιάμεσα βήματα της εγκεφαλικής δραστηριότητας μετά από έξι εβδομάδες, τον σχηματισμό τών οστών και τών οργάνων που επιτρέπουν στο έμβρυο να πιπιλίζει τον αντίχειρά του, να καταπίνει και να αναπνέει. Δηλαδή να γίνει άνθρωπος: Η Ολίβια είναι ίδια με την Ολίβια, δηλαδή έχει ταυτότητα, άρνηση της οποίας παραβιάζει την αρχή της μη αντίφασης. Είναι άνθρωπος, δύναμη που γίνεται πράξη (άλλο ένα αριστοτελικό απόκτημα).
Το θέμα δεν είναι η γνώμη για την οικειοθελή διακοπή της εγκυμοσύνης (δεν λέμε έκτρωση για να μην πληγωθούν τα τύμπανα κάποιου). Είναι ζήτημα να πιστέψουμε ή όχι σε ένα γεγονός, στην προκειμένη περίπτωση την «ανθρώπινη» φύση του όγκου των κυττάρων των οποίων τα χαρακτηριστικά το καθιστούν όχι μόνο ανθρώπινο, αλλά και μοναδικό. Η αρχή της ταυτότητας. Αντίθετα, όλη η κόλαση και η βία λύθηκαν ενάντια σε τρία λεπτά «επιστημονικής» πραγματικότητας. Σήμερα η Olivia είναι η νέα πορνογραφία, η μέγιστη βλασφημία, το ταμπού, αφού η ζωή φαίνεται στην πραγματικότητά της. Όσοι το κάνουν αυτό εκθέτουν τον εαυτό τους στις συνέπειες. Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόταν ο Αριστοτέλης. Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Ρομάνια, με έξοδα δημοσίων φορέων, πραγματοποιείται ένα «πολιτιστικό» φεστιβάλ στο οποίο «επιτίθενται στόν μύθο της παραδοσιακής, λευκής, ετεροφυλόφιλης και καθολικής οικογένειας». Ανάμεσα στην αισχρότητα, τη βρωμώδη γλώσσα και την επιδειξιομανία, η εκδήλωση στοχεύει να αποδομήσει υποτιθέμενες πολιτιστικές κατασκευές όπως ο θηλασμός, που θα προκαλούσαν «τη βία της ετεροκανονικότητας» σύμφωνα με μια «διατομεακή και ενσωματωμένη» οπτική. Ο ρευστός κόσμος αποδομεί, δηλαδή καταστρέφει. Επιτίθεται, παραβιάζει και συντρίβει την αρχή της ταυτότητας και της μη αντίφασης, τον Αριστοτέλη, τη λογική και την κοινή λογική, ακριβώς όπως εκείνοι που βεβαιώνουν ότι οι φυσικές βιολογικές αναλλοίωτες (το ανήκειν στο ένα ή το άλλο φύλο, η εγκυμοσύνη, οι διαφορές στη μορφολογία και τη δομή του εγκεφάλου μεταξύ των ανδρών και γυναικών) είναι πολιτιστικές επεξεργασίες που πρέπει να αποκαλυφθούν στο όνομα μιας ψεύτικης, ιδεολογικοποιημένης ισότητας, που αρνείται τη φύση.
Ο δυτικός άνθρωπος παραμένει γυμνός, ανυπεράσπιστος, άτομο, αιχμάλωτος της τρέλας, των αυθαίρετων ιδεοληψιών και κυρίως της αποταυτοποίησης που του κλέβει (επειδή είναι κλοπή) την ταυτότητά του ή μάλλον τις ταυτότητές του. Πληθυντικός, αφού η ανθρώπινη φύση είναι πολύπλοκη, που μας κάνει άντρες και γυναίκες, αλλά και γονείς, παιδιά, αδέρφια, εργάτες, γιατρούς, μηχανικούς, Ιταλούς, Κινέζους. Οι ταυτότητες σχηματίζονται, ζουν και αναπτύσσονται όπως οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίζονται στο νερό αν του ρίξουμε μια πέτρα. Οι αυτοαποκαλούμενες φιλελεύθερες δημοκρατίες πλησιάζουν περισσότερο στην επίτευξη του στόχου των ελίτ: να μας καταστρέψουν. Παραμένει ένα θλιβερό ερώτημα: τι θα γίνει με την επιζούσα ανθρωπότητα, στερημένη, υβριδοποιημένη με τη μηχανή, κατειλημμένη από συσκευές ελέγχου, όταν τελειώσει η επιχείρηση και χιλιετίες πολιτισμού, που θαυμάσια θεμελιώθηκαν από τους Έλληνες και τον Αριστοτέλη, ολοκληρώθηκαν από τη χριστιανική προοπτική, θα ακυρωθούν και δεν θα μείνει ούτε ανάμνηση, αφού το σύνθημα είναι να ακυρώσουμε (η διαγραφή);
Ένα βασικό ρήμα του ρευστού, μετουσιωμένου και ασώματου χρόνου, το «μολύνω», παίρνει θετική σημασία. Αυτό γράψαμε στο "The War of Words - Πόλεμο των λέξεων" (Nexus Edizioni, 2023). «Μια άλλη λέξη της οποίας έχει αλλάξει όχι μόνο το νόημα, αλλά και η έννοια, από αρνητική σε θετική. Το "μολύνω" είναι η πράξη της μόλυνσης, της ρύπανσης, της αλλαγής κάποιου πράγματος προς το χειρότερο. Στη νέα γλώσσα, το να μολύνεις σημαίνει να αναμειγνύεις, να ενώνεις γόνιμα πολιτισμούς, ανθρώπους, λαούς. Η μόλυνση δεν δηλητηριάζει πλέον· δεν πρέπει κανείς να προστατευτεί, πρέπει να το αναζητήσει και να το εκτιμήσει. Το να μολύνετε τον εαυτό σας - δηλαδή να επιτρέψετε στον εαυτό σας να τροποποιηθεί - είναι καλό, συνιστάται: οι πολιτισμοί πρέπει να αναμειγνύονται μαζί στον πολυπολιτισμικό χυλό με τα χίλια συστατικά. Οι άνθρωποι πρέπει να φτάσουν στο ενιαίο δείγμα που ταιριάζει σε όλους, το μέγιστο της μόλυνσης που θα γίνει παραδόξως το μέγιστο της νέας αγνότητας/καθαρότητας». Η νέα ταυτότητα είναι μη-ταυτότητα, το Α και το μη-Α μπορεί να συμπίπτουν και αυτό αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο αγαθό του ανεστραμμένου κόσμου.
Ο Αριστοτέλης ηττήθηκε επίσης στην κρίση του για την ανεκτικότητα και την απάθεια: οι τελευταίες αρετές ενός πολιτισμού που πεθαίνει για τον Σταγειρίτη, η απόδειξη του υψηλότερου πολιτισμού για τους σύγχρονους, που δεν πιστεύουν σε τίποτα και επομένως απεχθάνονται αυτούς που διατηρούν ισχυρές αρχές. Όσο για την κοινωνική, συντροφική, κοινοτική ανθρώπινη φύση, τι να πούμε για τον ακραίο ατομικισμό όσων αποφεύγουν τους δεσμούς και κάθε «οριστική» εμπειρία σε σημείο να θεωρητικοποιούν τη «σολογαμία», έναν γκροτέσκο γελοίο νεολογισμό που σημαίνει την επιθυμία να παντρευτεί κανείς τον εαυτό του και να πιστεύει αποκλειστικά στη σολιψιστική μοναχική σχέση με ένα εγώ που είναι και τεράστιο και ελάχιστο. Και τι γίνεται με τις υποκατάστατες ταυτότητες - σημάδι μιας βαθιάς ανάγκης της ψυχής, όπως γνώριζε η Simone Weil - καταναλωτικού τύπου; Αποπροσδιορισμένος, αποταυτοποιημένος, στερημένος από τη φύση του, μειωμένος σε μονόλογο με έναν Εαυτό που κυριαρχείται από άμεσες ορμές, ο αντιαριστοτελικός άνθρωπος εντοπίζει μια πλασματική, προσωρινή, πληρωμένη ταυτότητα σε εμπορικές μάρκες, έναντι πληρωμής. Είμαι, ξαναγίνομαι κάποιος, ξεφεύγω από το εσωτερικό κενό αν φορέσω ένα συγκεκριμένο φόρεμα, αγοράσω ένα συγκεκριμένο προϊόν του οποίου το σύμβολο μου δίνει μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ταυτότητα, που επιβάλλεται από τη μόδα και τη διαφήμιση.
Εφόσον φοβάμαι βαθιά την ισότητα που εκφράζεται στο Πανομοιότυπο (ο λογικός παραλογισμός του να είναι το Α ίδιο με οποιοδήποτε άλλο γράμμα), χτίζω τη δική μου μοναδικότητα με τα τατουάζ. Γίνομαι το έργο τέχνης του εαυτού μου σβήνοντας το δέρμα μου, γράφοντας πάνω του, γεμίζοντάς το με σημάδια που γίνονται η απόδειξη -η τελευταία- ότι είμαι πραγματικά εγώ και κανείς άλλος. Για τους περισσότερους, είναι απλώς μια τάση, που θα μπορούσε να σημαίνει απόγνωση αν δεν τους αρέσουν πια και δεν μπορούν να απαλλαγούν από το νέο βάρος. Η άρνηση των αρχών της ταυτότητας και της μη αντίφασης υποστηρίζει ότι κάποιος μπορεί να γεννηθεί σε λάθος σώμα. Στις χειρότερες περιπτώσεις, λόγω ανωριμότητας, τρέλας, κυνισμού του ιδεολογικού μηχανισμού προπαγάνδας, κάποιος αλλάζει φύλο. Άλλοι αρνούνται την πραγματικότητα με τη μεταμφίεση, τις πλαστικές επεμβάσεις για να σταματήσουν το πέρασμα του χρόνου, τη χρήση της ψευδούς ταυτότητας του τατουάζ, μια ιδιαίτερη εκδίκηση του μόνιμου έναντι του προσωρινού.
Είναι μια περίπλοκη Δύση γεμάτη συμπλέγματα, που ξέρει ότι βρίσκεται σε παρακμή, παρόλο που δεν το παραδέχεται, θαμπωμένη από δικαιώματα, από τεχνολογία, από το τεχνητό που αντικαθιστά το Εγώ και τον Εαυτό. Το περιπλανώμενο άτομο δεν συνειδητοποιεί ότι ζει σε μια φούσκα: γεμάτο από τον εαυτό του, δεν γνωρίζει καν ότι είναι το αντικείμενο του πιο καταστροφικού ελέγχου στην ιστορία, ούτε συνειδητοποιεί ότι τίς πεποιθήσεις του τίς διαχειρίζονται μιά γιγάντια βιοκρατική συσκευή, ένα είδος μόνιμης σύριγγας που εμβολιάζει τη μόδα και τα δικαιώματα. Πρόσφατα, αφού το homunculus (το ανθρωπάριο) χωρίς ταυτότητα χρειάζεται μοντέλα (το προπαγανδιστικό πανηγύρι τα αποκαλεί "μαρτυρίες") η τραγουδίστρια Gianna Nannini ισχυρίστηκε ότι είναι «χωρίς φύλο». Είναι κρίμα που είναι γυναίκα και μάλιστα έχει μια κόρη, αν και έχει "παραχθεί" με υποβοηθούμενη γονιμοποίηση. Η Gianna δεν νιώθει σαν τη Gianna: πολλοί θα την πιστέψουν.
Η ανωτερότητα της βούλησης προσδιορίζει μια περαιτέρω αριστοτελική ήττα: δεν μπορεί πλέον να υπάρχει σύμπτωση μεταξύ του «αστικού/πολιτικού» και του «φυσικού» δικαίου, δηλαδή του νόμου που προκύπτει από την παρατήρηση της φύσης. Νόμος γίνεται η βούληση: η πρωτοκαθεδρία της τροφοδοτεί μια απεριόριστη θέληση για δύναμη/εξουσία που ο ελληνικός κόσμος καταδίκασε. Αυτό αποδεικνύεται από τους μύθους του Προμηθέα, που τιμωρήθηκε επειδή έκλεψε τη φωτιά από τον Δία, και η συνύπαρξη θεοτήτων του χάους, όπως ο Διόνυσος, ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με την τάξη και τη γαλήνια λογική του Απόλλωνα. Ο Δυτικός έλκεται από τον Νάρκισσο, που αγαπά τον εαυτό του στην αντανάκλαση του προσώπου του στο νερό στο οποίο ακουμπάει και πνίγεται, από θεότητες της αλλαγής όπως ο Πρωτέας που αλλάζει συνεχώς σχήμα και από παράδοξα όπως αυτό του πλοίου του Θησέα. Όλα τα μέρη της βάρκας του ήρωα που νίκησε τον Μινώταυρο (άλλη αναπαράσταση του Χάους) είχαν αλλάξει, αντικατασταθεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού: ήταν ακόμα το πλοίο του Θησέα;
Είναι ακόμα το ίδιο είδος, εξακολουθούν να έχουν την ίδια ουσία, ο άνθρωπος του Αριστοτέλη, ο γιος των αρχών της ταυτότητας, της μη αντίφασης και της αδυναμίας να είναι κάτι και το αντίθετό του, και ο ύστατος γιος της Δύσης που σβύνει ανάμεσα στους χορούς και τήν χαρά των ναυαγών;
ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΔΥΤΙΚΟΦΡΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΑΛΛΑΝ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ; ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΤ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΜΗ-ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΣ; ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΚΗ ΩΘΗΣΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΔΩΣΕ Ο ΠΟΠΠΕΡ ΜΕ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ; ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΜΠΛΕΓΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΟYΣΙΑΣΤΙΚΗ ΛΗΘΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΝ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ ΓΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟ, ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ.
ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ. ΕΔΩ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΕ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ. ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ, ΤΟ ΟΝ, ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΛΑΚΑΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Ρωμανίδης: Ἄν φορᾶς τό ἐγκόλπιο γιά νά λιτανεύεις μιά Κολωνακιώτικη ἐκκλησιαστική ἀριστοκρατία ὡς ὑπεροχή, εἶσαι ἕνας μασκαρεμένος ἀπατεωνίσκος!
Ὁ πατήρ Ἰωάννης Ρωμανίδης († 1η Νοεμβρίου 2001) γιά τά Ἱερατικά συνέδρια
«…Δέν πηγαίνω ποτέ σέ Ἱερατικά συνέδρια ὡς ὁμιλητής. Διαπίστωσα ὅτι οἱ ἐκασταχοῦ Μητροπολῖτες πλήν ἐνίων ἐξαιρέσεων, μέ βλοσυρότητα Σουλτάνων προσπαθοῦν νά κατατρομοκρατήσουν τους Ἱερεῖς, κυρίως αὐτούς πού σέβονται τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί Παράδοση καί νά ἐπιβάλλουν τήν ἀθεολόγητη ἰδεοληψία τους, τόν ἀδογμάτιστο κοινωνισμό τους ἤ ἀκόμη καί τά πάθη τῆς ἀτιμίας τους… Μέ τέχνη καί τρομοκρατία προσπαθοῦν νά τά ἐπιβάλλουν καί αὐτά…Οἱ γαστρίμαργοι λένε: <Δέν βλάπτουν τά φαγητά καί τά ποτά! Τά ἐξερχόμενα βλάπτουν>. Φανερή ἡ Δεσποτική σοφιστεία στήν παρερμηνεία… τοῦ Εὐαγγελίου. Σέ ὅλο τό μεγαλεῖο της!
Οἱ ἠθικιστές λένε: <Δράση θέλει ὁ Χριστός>. Ἐννοεῖται ποιμαντική δράση, χωρίς ἀγῶνα ἐσωτερικῆς κατάστασης. Δράση, δράση… βράση, βράση… Καί στό τέλος ἐξατμίζονται ὅλα καί μένει ἄδεια ἡ κατσαρόλα.
Οἱ ἀμοραλιστές, ἐκεῖ νά ἀκούσετε φωνές… <Δέν ἀσχολεῖται ὁ Θεός μέ τό πῶς λειτουργοῦν οἱ γενετήσιες ὁρμές μας ἀλλά μέ τήν καρδιά μας>. <Καλά, εἶπα σέ κάποιον, ἀκρωτηριασμένοι θά μποῦμε στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Τά γεννητικά ὄργανα, δέν συντονίζονται λειτουργικά μέ τήν καρδιά; Ἄν εἶναι καθαρή ἡ καρδιά, ὅλος ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ διότι δέν ἐκφεύγει λειτουργικά ἀπό τήν ἀρχή καί τό ἀτέλεστον τέλος τῆς ὑποστάσεως, δηλαδή τό κατ’ εἰκόνα καί τό καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Ἀρχετύπου Συνανάρχου Λόγου. Στά εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ σώματος δέν πηγαίνει ἡ Θεία Κοινωνία; Δέν θεοῦται ὅλος ὁ ἄνθρωπος; Ὑπάρχουν σημεῖα πού ἐπικρατεῖ ὁ Χριστός καί ἄλλα πού διαφεντεύει ὁ διάβολος; Τί εἴδους πίστη ἔχετε; Τί δυαλισμό εἰσάγετε στήν Ἐκκλησία;>
– <Μά ἐσεῖς, ἀπάντησε μέ κομμένη ἀνάσα, εἶστε ἐνάντια στήν ἠθική. Πῶς τά λέτε αὐτά;>
– <Στήν στείρα ἠθική τῆς ἐπιφάνειας τοῦ ἐξήγησα. Ὄχι στήν ψυχοσωματική ἠθική τοῦ βάθους πού στήν ὀρθόδοξη γλῶσσα λέγεται Ἀσκητική>.
Κατάπιε τήν γλῶσσα του ὁ τυραννίσκος…
Ἄλλος μέ κόλλημα στά λεφτά: <θέλω λεφτά γιά νά κάνω ἔργο>. Βαρέθηκαν οἱ παπᾶδες του νά ἀκοῦνε γιά λεφτά, ἐπιχειρήσεις, ἐπενδύσεις, ἱδρύματα, οἰκονομικά προγράμματα… Αὐτά τά βαπτίζει <ἔργο>, <διαποίμανση>! Χρειάζονται καί αὐτά σέ ἕνα βαθμό ἀλλά δέν εἶναι αὐτά τό ποιμαντικό ἔργο… Ἄλλος βρίζει τούς Ἁγίους. Εἶπε κάποιος: <ἐπιβάλλω νά οἰκοδομοῦν Ναούς ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων. Τούς νεώτερους δέν τούς ἐμπιστεύομαι>. Δέν ἤθελε τήν Ὁσία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου καί τόν Ἅγιο Νεκτάριο. Καί ποιός εἶσαι ἐσύ πού νομίζεις πώς τό ἐγκόλπιό σου λειτουργεῖ σωστά, ὅταν δέν ἔχεις ἐγκολπωθεῖ μέ νοερά προσευχή τό φρόνημα τῶν θεουμένων μέσα στήν καρδιά; Τότε μπορεῖς νά ξεχωρίζεις ἀπλανῶς. Τώρα συγχύζεις… Τί τό φορᾶς αὐτό τό στρογγυλό στό στῆθος πάνω στήν καρδιά; Δέν ἔμαθες ποτέ ὅτι ὁ «ἔσω ἄνθρωπος τοῖς ἔξωθεν σχήμασι διατυποῦται;» Ἐσύ τί νομίζεις ἄσχετε; Τό ἐγκόλπιό σου, πρέπει νά ξέρεις, πού τό λανσάρεις ἐπιδεικτικά ὡς ἔμβλημα ἐξουσίας, ἔχει μία συνάρτηση μέ τό βαθύτερο φρόνημά σου. Μέ τό ἦθος τῆς καρδιᾶς σου. Γι’ αὐτό τό φορᾶς, φοράς στό στῆθος σου. Ἀντανακλᾶ πρός τά ἔξω «τόν φερόμενον ἐν τῇ καρδίᾳ». Ἄν δέν τό ξέρεις καί τό φορᾶς γιά νά λιτανεύεις μιά Κολωνακιώτικη ἐκκλησιαστική ἀριστοκρατία ὡς δεῖγμα ποικίλης ὑπεροχῆς, εἶσαι ἕνας μασκαρεμένος ἀπατεωνίσκος, πού ἐκμεταλλεύεσαι τήν Ἀποστολική ἐξουσία ἀλλά μισεῖς τήν Ἀποστολική ἀξία… Τελεῖς μυστήρια ἀλλά δέν θεραπεύεις ψυχές. Ἀπεναντίας διαφθείρεις περισσότερο τίς ἤδη πάσχουσες καί ἀρρωσταίνεις καί τά ὑγιῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶσαι ἐπικίνδυνος. Ἔπρεπε νά εἶσαι στίς τάξεις τῶν κατηχουμένων. Τό ἐγκόλπιο στό στῆθος σημαίνει: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Βέβαια, ἄν καί εἶναι ἀνούσια τά ἐξωτερικά δείγματα χωρίς καρδιακή συνάρτηση, ὑποστηρίζω ἀκράδαντα, ὅτι πρέπει νά διατηρηθεῖ τό ὀρθόδοξο σχῆμα περιβολῆς τῶν κληρικῶν στήν Ἑλλάδα. Εἶναι τό μόνο πού ἀπομένει νά θυμίζει ὅτι εἶναι θεραπευτές καί φορᾶνε καί εἰδική ἰατρική ποδιά πού μαρτυρεῖ τήν ἰδιότητά τους αὐτή…
Ὁ ἄλλος φωστῆρας λέει σέ πανορθόδοξες διασκέψεις (τό ἐπέβαλε ἀργότερα στό Μπαλαμάντ): «Παπικοί καί ὀρθόδοξοι ἔχουν τήν ἴδια Ἱερωσύνη!!! Ὁδηγοῦν δηλαδή στήν θέωση ταυτοτρόπως. Οἱ διαφορές τους εἶναι ἰδεολογικές καί δέν ἐπηρεάζουν τό ἀποτέλεσμα τῆς δουλειᾶς τους…»…. Φταίω τώρα πού ὀνομάζω εἰδωλολατρική τήν εὐχαριστία του καί σκατολογία τήν ἐσχατολογία του; Μεγάλη πληγή αὐτός ὁ ἄνθρωπος…
Δέν θά παύσω νά λέω ὅτι ὁ διάβολος σήμερα πῆγε διακοπές γιατί τό ἔργο του τό συνεχίζουν οἱ Ἐπίσκοποι. Τρομοκράτες τῶν ἀγωνιζομένων καί ἐκπαιδευτές τῶν ἀλλοτριωμένων… τά ἔχω ζήσει… εἶπα κάποτε στόν Ἀμερικῆς Μιχαήλ πού μοῦ εἶπε ὅτι εἶμαι ἀνεξέλεγκτος ἀντάρτης: «Ἄλλο ὑπάκουος καί ἄλλο δουλοπρεπής».
Τό μεγαλύτερο σημερινό πρόβλημα εἶναι οἱ Ἀρχιερεῖς. Τί πίστη ἔχουν… Ἔχει ὑποχρέωση ὁ Ἐπίσκοπος νά διδάσκει μέ ἔμπνευση τόν κλῆρο πρωτίστως καί τόν λαό ἔπειτα, ἀλλά ὄχι μέ ὅσα ἐκφράζουν καί βολεύουν τόν ἴδιο. Κάποτε, στήν χειροτονία του, μπῆκε ἀνοιχτό τό Εὐαγγέλιο πάνω ἀπό τό κεφάλι του… Δέν εἶναι λοιπόν αὐτόβουλος. Δέν ἔχει ἴδιον θέλημα. Εἶναι φερέφωνο τοῦ Χριστοῦ. Θά μοῦ πεῖς πῶς νά εἶναι τέτοιος ἀφοῦ δέν ἔχει καρδιακά γευθεῖ τήν Χάρη καί τόν πνίγουν τά πάθη πού τρέφονται σάν γιγαντιαῖα παράσιτα μέσα στήν καρδιά του; Τότε νά ἔχει τόν ἀνδρισμό νά ἀκολουθεῖ αὐτούς γιά τούς ὁποίους ὁρκίσθηκε ὅτι θά ἔχει ὁδηγούς, λίγο πρίν τήν χειροτονία του. Πάνω στό Εὐαγγέλιο ὁρκίσθηκε. Καί Εὐαγγέλιο σημαίνει ὅλη τήν παράδοση τῶν θεουμένων. Δέν χωρίζουν αὐτά.
Ἕνας σέ μία συνάντηση μοῦ εἶπε: «Πουθενά στό Εὐαγγέλιο δέν μίλησε γιά σαρκικά καί ἀρσενοκοῖτες ὁ Χριστός. Γιά ἀγάπη μίλησε, τούς πλούσιους ἤλεγξε». «Αὐτό δείχνει τήν πονηριά σου, ἀπάντησα, τήν ἀσχετοσύνη σου. Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ὁ εὐαγγελικός λόγος ἔκλεισε; Καί ἄν χαθοῦν ὅλα τά ἁγιογραφικά κείμενα, ὅσο ὑπάρχει ἡ δύναμη τῆς Πεντηκοστῆς ἐνεργουμένη στίς καρδιές τῶν θεουμένων, πάλι τό Ἅγιον Πνεῦμα θά τά ὑπαγορεύσει… Στόμα Χριστοῦ ἦταν καί ὁ Παῦλος καί καθένας πού μετέχει ἐμπειρικά στό θεμελιακό αὐτό γεγονός πού συνιστᾶ <πᾶσαν τήν ἀλήθειαν>».
Ποιά εἶναι ἡ <πᾶσα ἀλήθεια;>
Ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καί ὁμιλεῖ ἑπομένως ὁ Χριστός μέσῳ Αὐτῆς; Μέσῳ ποίων ὅμως; Τῶν ὑγιῶν μελῶν τοῦ σώματος, τῶν τεθεραπευμένων. Σέ σκότος μπορεῖ νά εἶσαι ἐσύ τοῦ εἶπα, ὁ διαχειριστής τῆς Χάριτος καί νά σοῦ βάλλει τά γυαλιά μιά ἁπλή γιαγιούλα ἤ ἕνας τσομπάνος ἀπό τά Ἄγραφα… Ἔπειτα, ἐπειδή λές ὅτι ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιο δέν τά καυτηριάζει αὐτά, μᾶλλον δέν ξέρεις νά τό διαβάζεις σωστά. Δέν ἔχεις ἑρμηνευτικά κλειδιά. Δέν ἀναφέρει ὁ Χριστός «ἀμὴν λέγώ ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῇ Σοδόμων καὶ Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ». Τί σημαίνει τό «ἀνεκτότερον ἔσται»; Ὅτι ἡ σοδομιτική ἁμαρτία ἦταν μέτρο σύγκρισης καί ἀξιολόγησης γιά κάθε ἄλλη πνευματική ἀσθένεια! «Τῶν Σοδομιτῶν ἡ θεήλατος κόλασις φοβερωτέρα πάσης ἐδόκει πᾶσιν…» ἑρμηνεύουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Τί ἦταν αὐτό; Ὅτι «ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας» (Ἰούδα 7) ἀσελγοῦσαν ἄνδρες μεταξύ τους, ἐπέκτειναν τήν ἀνώμαλη λύσσα καί στίς γυναῖκες τους καί ἔκαναν καί μέ αὐτές τήν ἴδια παρά φύση σιχαμερότητα, καί τό φοβερότερο, ἀκόμη καί τά παιδιά μόλυναν μέ αὐτές τίς ὀρέξεις κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. Αὐτή ἡ φοβερή ἁμαρτία, ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ἐπιφέρει καυστικότερη τήν Ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πάνω τους. Αὐτό εἶναι ἡ κόλασις. Ἀκαθαρσία, ἀρρώστια νοός, πληγή βαθιά πού ἐπεκτείνεται στόν ὅλο ἄνθρωπο. Καί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ βιώνεται ὡς ἀφόρητη καύσις… καίγεται ὁ ἄρρωστος νοῦς καί κατά προέκταση ὅλος ὁ ἄνθρωπος πού συντονίζεται ἀπ΄ αὐτόν. Τό Ἄκτιστο Φῶς γίνεται <πῦρ καταναλίσκον>.
Ἄρα ὁ ὑποκτηνώδης σοδομισμός εἶναι μέτρο σύγκρισης γιά ὅλες τίς ἄλλες πνευματικές ἀσθένειες. Μόνο πού τό κακό ἀρχίζει μέσα ἀπό τήν καρδιά, γι’ αὐτό ὅλα τά τοποθέτησε στήν ἀρχή, στήν γένεση τοῦ κακοῦ. «ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη· πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» καί τό πρᾶγμα δέν συμμαζεύεται…
Γι’ αὐτό πηγαίνω μόνο στά συνέδρια τοῦ Μητροπολίτη Πρεβέζης Μελετίου… Ἐκεῖ δέν ἐπικρατεῖ δεσποτικῇ συμπεριφορᾷ. Δεσποτική ξενία, οἰκοδομή καί παράκληση γεύεσαι… Τόν εὐχαριστῶ πού μοῦ θυμίζει ὅτι λειτουργεῖ ἀκόμη ἡ Ἀρχιερωσύνη ὡς ἦθος Χριστοῦ… ὅποιος εἶναι σίγουρος γιά τόν ἑαυτό του διαλέγεται εἰρηνικά καί ἐμπνέει… Ὁ φοβικός καί ἀνασφαλής, μοιάζει μέ τήν κουρούνα πού εἶναι πιασμένη σέ παγίδα. Βγάζει ἀπεγνωσμένες κραυγές μπάς καί φοβίσει κάποιους καί γλυτώσει ἔστω τήν ὑστάτη…»….
Ἀπό ἰδιόχειρη ἐπιστολή τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδου στόν ἀείμνηστο ἀγωνιστή καί ὁμολογητή Θεολόγο Διονύσιο Μπατιστάτο, πρωτανεψιό τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ.
Eπιμέλεια: Μοναχός Βρυένιος
Ανώνυμος είπε...Εβρ 8:1 – 6
Ἀδελφοί, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν Ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος. πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς εἰς τὸ προσφέρειν δῶρά τε καὶ θυσίας καθίσταται· ὅθεν ἀναγκαῖον ἔχειν τι καὶ τοῦτον ὃ προσενέγκῃ. εἰ μὲν γὰρ ἦν ἐπὶ γῆς, οὐδ᾽ ἂν ἦν ἱερεύς, ὄντων τῶν ἱερέων τῶν προσφερόντων κατὰ τὸν νόμον τὰ δῶρα, οἵτινες ὑποδείγματι καὶ σκιᾷ λατρεύουσι τῶν ἐπουρανίων, καθὼς κεχρημάτισται Μωϋσῆς μέλλων ἐπιτελεῖν τὴν σκηνήν· ὅρα γάρ φησι, ποιήσεις πάντα κατὰ τὸν τύπον τὸν δειχθέντα σοι ἐν τῷ ὄρει· νυνὶ δὲ διαφορωτέρας τέτευχε λειτουργίας, ὅσῳ καὶ κρείττονός ἐστι διαθήκης μεσίτης, ἥτις ἐπὶ κρείττοσιν ἐπαγγελίαις νενομοθέτηται.
Λκ 12:8 – 12
Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ· ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ. καὶ πᾶς ὃς ἐρεῖ λόγον εἰς τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· τῷ δὲ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα βλασφημήσαντι οὐκ ἀφεθήσεται. ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε, ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ Ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν.
Φιλ 2:24 – 30
Ἀδελφοί, πέποιθα δὲ ἐν Κυρίῳ ὅτι καὶ αὐτὸς ταχέως ἐλεύσομαι. Ἀναγκαῖον δὲ ἡγησάμην Ἐπαφρόδιτον τὸν ἀδελφὸν καὶ συνεργὸν καὶ συστρατιώτην μου, ὑμῶν δὲ ἀπόστολον καὶ λειτουργὸν τῆς χρείας μου, πέμψαι πρὸς ὑμᾶς, ἐπειδὴ ἐπιποθῶν ἦν πάντας ὑμᾶς, καὶ ἀδημονῶν διότι ἠκούσατε ὅτι ἠσθένησε. καὶ γὰρ ἠσθένησε παραπλήσιον θανάτου· ἀλλ᾽ ὁ Θεὸς αὐτὸν ἠλέησεν, οὐκ αὐτὸν δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐμέ, ἵνα μὴ λύπην ἐπὶ λύπην σχῶ. σπουδαιοτέρως οὖν ἔπεμψα αὐτόν, ἵνα ἰδόντες αὐτὸν πάλιν χαρῆτε, κἀγὼ ἀλυπότερος ὦ. προσδέχεσθε οὖν αὐτὸν ἐν Κυρίῳ μετὰ πάσης χαρᾶς, καὶ τοὺς τοιούτους ἐντίμους ἔχετε, ὅτι διὰ τὸ ἔργον τοῦ Χριστοῦ μέχρι θανάτου ἤγγισε, παραβουλευσάμενος τῇ ψυχῇ ἵνα ἀναπληρώσῃ τὸ ὑμῶν ὑστέρημα τῆς πρός με λειτουργίας.
Λκ 12:48 – 59
Εἶπεν ὁ Κύριος· παντὶ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ᾿ αὐτοῦ, καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν. Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη! βάπτισμα δὲ ἔχω βαπτισθῆναι, καὶ πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ! δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἢ διαμερισμόν. ἔσονται γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν πέντε ἐν οἴκῳ ἑνὶ διαμεμερισμένοι, τρεῖς ἐπὶ δυσὶ καὶ δύο ἐπὶ τρισί· διαμερισθήσονται πατὴρ ἐπὶ υἱῷ καὶ υἱὸς ἐπὶ πατρί, μήτηρ ἐπὶ θυγατρὶ καὶ θυγάτηρ ἐπὶ μητρί, πενθερὰ ἐπὶ τὴν νύμφην αὐτῆς καὶ νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς. Ἔλεγε δὲ καὶ τοῖς ὄχλοις· ὅταν ἴδητε τὴν νεφέλην ἀνατέλλουσαν ἀπὸ δυσμῶν, εὐθέως λέγετε, ὄμβρος ἔρχεται, καὶ γίνεται οὕτω· καὶ ὅταν νότον πνέοντα, λέγετε ὅτι καύσων ἔσται, καὶ γίνεται. ὑποκριταί, τὸ πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς οἴδατε δοκιμάζειν, τὸν δὲ καιρὸν τοῦτον πῶς οὐ δοκιμάζετε; Τί δὲ καὶ ἀφ᾿ ἑαυτῶν οὐ κρίνετε τὸ δίκαιον; ὡς γὰρ ὑπάγεις μετὰ τοῦ ἀντιδίκου σου ἐπ᾿ ἄρχοντα, ἐν τῇ ὁδῷ δὸς ἐργασίαν ἀπηλλάχθαι ἀπ᾿ αὐτοῦ, μήποτε κατασύρῃ σε πρὸς τὸν κριτήν, καὶ ὁ κριτής σε παραδῷ τῷ πράκτορι, καὶ ὁ πράκτωρ σε βαλεῖ εἰς φυλακήν. λέγω σοι, οὐ μὴ ἐξέλθῃς ἐκεῖθεν ἕως οὗ καὶ τὸ ἔσχατον λεπτὸν ἀποδῷς
«Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ. ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ» Από Ρομπέρτο Πεκιόλι
« Ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες
Boris Vallejo Satan and the Guardian Angel 1979Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ...
ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ _ _
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: σήκωσε το χέρι αν ξέρεις τη διαφορά μεταξύ... διαφοράς και διαφορετικότητας. Υπάρχουν κάποιες αποχρώσεις, τις οποίες κατανοούν μερικοί ιδιότροποι γλωσσολόγοι. Το λεξικό Zingarelli κάτω από την επικεφαλίδα «διαφορά» δηλώνει την «διαφορετικότητα» ως πρώτη σημασία και το αντίστροφο. Αλλά όχι. Στον πόλεμο των λέξεων που διεξάγει εναντίον μας η εξουσία, απαγορεύοντας ορισμένους και εξαναγκάζοντας τη χρήση άλλων, η διαφορά και η διαφορετικότητα δεν είναι πλέον συνώνυμα. Στο ροζ σύννεφο του Newspeak ο πρώτος όρος είναι κακός, ο δεύτερος καλός.
Μοιάζει με λογοπαίγνιο και εν μέρει είναι, καθόλου ουδέτερο και καθόλου αθώο. Πρώτα η πολιτική ορθότητα, μετά το Newspeak, παραμόρφωσε την έννοια και το νόημα των λέξεων, των εκφράσεων, των τρόπων λόγου, για να τις προσαρμόσει στον τρόπο που αισθάνονται, σκέφτονται, μιλούν, που επιθυμούν οι εξουσιαστές. Εδώ, λοιπόν, δύο όροι όπως η διαφορά και η διαφορετικότητα αποκλίνουν τις έννοιές τους σε σημείο να παίρνουν αντίθετες έννοιες. Ο Gabriele D'Annunzio, ευφάνταστος ταχυδακτυλουργός της γλώσσας, έγραψε στο πρώτο του Laudi (Laus Vitae): «Ω ποικιλομορφία(διαφορετικότητα) πλασμάτων, σειρήνα του κόσμου, εγώ είμαι αυτός που σε αγαπά». Ο ποιητής της Πεσκάρα σκόπευε να αναφερθεί στο υπέροχο καλειδοσκόπιο των διαφορών, στη γοητεία της εξαιρετικής ποικιλίας της δημιουργίας και των πλασμάτων.
Δεν επιβαρύνει τη σημερινή αστυνομία σκέψης γιατί χρησιμοποίησε τη λέξη «διαφορετικότητα». Η «διαφορά» αποδοκιμάζεται στο νεογλωσσικό θηριοτροφείο. Στην πραγματικότητα, προκαλεί την ανισότητα, παραπέμπει στην ανισότητα, μια από τις ανυπέρβλητες απαγορεύσεις της μετανεωτερικότητας. Το θεώρημα της ισότητας γίνεται αξίωμα, δηλαδή μια αυτονόητη αλήθεια, αν και αναπόδεικτη. Το αστείο μυστήριο είναι γιατί το ταμπού σταματά στο επίπεδο του πορτοφολιού, αποδεχόμενο τήν πιο άδικη διαφορά από τις διαφορές (ή τη διαφορετικότητα...), αυτή των οικονομικών μέσων. Η ισότητα μετατρέπεται σε ισοδυναμία, δηλαδή ποιοτική αδιαφορία, απαγόρευση κρίσεων ή διαφορετικών απόψεων για έναν αυξανόμενο αριθμό θεμάτων που αφαιρούνται από την ελεύθερη σκέψη.
Το να είμαστε υπέρ των διαφορών μεταξύ των ανθρώπων, των πολιτισμών, η παρατήρηση της άπειρης ποικιλίας του κόσμου μας εκθέτει σε μια αιματηρή κατηγορία, τη λεγόμενη «διαφοροποίηση». Ο όρος είναι πρόσφατος και ο κομματικός ορισμός του προέρχεται, δυστυχώς, από την ιστοσελίδα μιας σχολής του Πιεμόντε. «Παραλλαγή, που χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα, του ρατσισμού. Η θέση εκείνων που πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο να υπερασπιστούμε ή/και να διαφυλάξουμε τις πολιτισμικές διαφορές από τις διαδικασίες μαζικοποίησης και ομογενοποίησης που χαρακτηρίζουν τις δυτικές κοινωνίες και γι' αυτό πιστεύουν ότι οι κοινωνίες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι πολυπολιτισμικές. Πράγμα που σημαίνει ότι οι διαφορές και η ετερότητα πρέπει να υπερασπίζονται αλλά, ακριβώς για αυτόν τον λόγο... ο καθένας στο σπίτι του. Σε ένα εκπαιδευτικό και κοινωνικό πλαίσιο, ο κίνδυνος του συγκαλυμμένου διαφορικού ρατσισμού είναι υπαρκτός και τείνει να υλοποιηθεί σε ένα είδος απαρτχάιντ όπου άλλοι πολιτισμοί αναγνωρίζονται αλλά «περιφράζονται» και φυλάσσονται σε ειδικά κοινωνικά δοχεία (όπως οι καταυλισμοί τών ινδιάνων) χωρίς σημαντικές δυνατότητες αλληλεπιδράσεως τόσο μεταξύ τους όσο και με τους γηγενείς πολιτισμούς ενόψει της οικοδόμησης μιας κοινωνίας που νοείται ως ένα κοινό σπίτι όπου όλοι έχουν ίσα δικαιώματα και ίσα καθήκοντα».
Χωρίς τον συνηθισμένο αφηρημένο ηθικισμό, το συμπέρασμα είναι απλό: αν αναγνωρίζεις, αποδέχεσαι και υπερασπίζεσαι τη «διαφορά» είσαι ρατσιστής γιατί αρνείσαι την ισότητα. Είναι τελείως διαφορετικό θέμα αν επαινείς τη «διαφορετικότητα». Ενώ η διαφορά θυμίζει την ανισότητα, η διαφορετικότητα θα ήταν η μεταμοντέρνα απόρροια της ισότητας, καθώς η βάση μιας κοινωνίας που αποτελείται από άπειρα τμήματα, ένα απεριόριστο συνονθύλευμα μειονοτήτων των οποίων οι ιδιαιτερότητες -ή παραξενιές, μέχρι αυθεντικές διαταραχές- πρέπει να γίνουν όλες αποδεκτές και να γίνουν αντικείμενο στα δικαιώματα. Η διαφορετικότητά μου (προσωπική, συμπεριφορική, σεξουαλική, ψυχολογική) γίνεται το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου, η ταμπέλα που με τοποθετεί σε μια κοινότητα ίσων όσον αφορά τη διαφορετικότητα.
Έτσι, η κοινωνία θα ήταν το αλγεβρικό άθροισμα όλης της διαφορετικότητας, με την απαγόρευση της δημιουργίας μιας «κανονικότητας» ή ενός κοινωνικού ιστού κοινών αρχών και συμπεριφοράς, εκτός, προφανώς, από την ίδια την «διαφορετικότητα». Σύμφωνα με τον Γάλλο Καναδό κοινωνιολόγο Mathieu Bock-Coté είναι μια αυθεντική ουτοπία διαφορετικότητας στην οποία ο ήρωας είναι ο Άλλος, το διαφορετικό σε όλες τις πιθανές έννοιές του. Η πολιτική ορθότητα είναι ο υποχρεωτικός κώδικας μιας λατρείας που οργανώνεται γύρω από δόγματα που η κατήχηση της ρητορικής και της προπαγάνδας μετατρέπουν σε κοινή λογική. Περνάμε από την πολυπολιτισμικότητα στον μη-πολιτισμισμό που αρνείται τα στοιχεία, επιβάλλοντας την ισοδυναμία μεταξύ κουλτούρας και πολιτισμών. Πολιτισμός δεν υπάρχει, «πολιτισμοί» υπάρχουν, όχι η κουλτούρα, αλλά οι «κουλτούρες».
Δεν επιτρέπεται καμία συγκριτική κρίση, πόσο μάλλον μια κατάταξη, αφού κάθε πολιτισμός είναι ένας κόσμος από μόνος του, του οποίου μόνο οι διαφορές ή μάλλον οι ποικιλομορφίες μπορούν να περιγραφούν. Ένας απόλυτος σχετικισμός (τα οξύμωρα είναι μια σταθερά στη σύγχρονη εποχή), η ακραία συνέπεια του οποίου είναι ένας εξίσου απόλυτος υποκειμενισμός όπου «είμαι η διαφορετικότητά μου» που κανείς δεν μπορεί να συζητήσει ή να αρνηθεί. Εξ ου και η ισοδυναμία μεταξύ επιθυμιών και δικαιωμάτων και η αντίληψη της ταυτότητας όχι ως φυσικής, ιστορικής κληρονομιάς που παράγει κοινότητα και διαφορά ταυτόχρονα, αλλά μάλλον ως μια ρευστή, αυτοκαθορισμένη επιλογή.
Φαίνονται σαν αβλαβή γλωσσικά παιχνίδια, αλλά αντίθετα είναι έννοιες που έχουν βαθύ αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή, διαμορφώνοντας το όραμά μας για τον κόσμο. Η «διαφορετικότητα» προστατεύεται από διεθνικούς οργανισμούς, ενώ η διαφορά απορρίπτεται, απαξιώνεται, υποβιβάζεται στην τάξη της ανόητης, οπισθοδρομικής πεποίθησης. Η διαφορετικότητα, με τη μορφή της αποδόμησης/αποσύνθεσης των κοινοτήτων και του κατακερματισμού της κοινωνίας σε άπειρα τμήματα που τείνουν να είναι εχθρικά και αυτοαναφορικά, έχει γίνει η προτιμώμενη αξία του δυτικού κατεστημένου τον τελευταίο μισό αιώνα. Τόσο θεμελιώδης που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Οι παγκοσμιοποιημένοι διεθνείς οργανισμοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της προώθησης της διαφορετικότητας. Για την UNESCO, «η διαφορετικότητα είναι η ίδια η ουσία της ταυτότητάς μας» . Το αληθινό νόημα είναι ο εορτασμός του πλουραλισμού των ταυτοτήτων και των πολιτισμικών διαφορών στο μίσος της εθνικής αρχής, της κρατικής κυριαρχίας, του δικαιώματος έκφρασης αξιοκρατικών κρίσεων, της ίδιας της έννοιας των ανθρώπων καθώς και της κανονικότητας.
Οι διακρατικοί οργανισμοί παρουσιάζουν τη διαφορετικότητα ως ηθικά ανώτερη από οποιαδήποτε άλλη αρχή. Από τη δεκαετία του 1950, έχουν ξεκινήσει συστηματικές επιχειρήσεις για την απαξίωση του ηθικού καθεστώτος των ομοιογενών κοινοτήτων και εθνών. Όσοι απορρίπτουν την ατζέντα της διαφορετικότητας –άτομα, ομάδες, κοινότητες– περιγράφονται ως ψυχολογικά αναλφάβητοι, καθυστερημένοι, φοβισμένοι για τους άλλους, ξενοφοβικοί. Η προσκόλληση στην ταυτότητα κάποιου (η αρνητική «διαφορά») άρχισε να παρουσιάζεται ως κίνητρο για πολέμους και τον πατριωτισμό που έγινε συνώνυμο του φασισμού. Το πρώτο έγγραφο «ποικιλομορφίας» ήταν Η αυταρχική προσωπικότητα του Theodor Adorno και άλλων μελών της Σχολής της Φρανκφούρτης (1) με τις ρίζες της στην Αμερική. Η διαφορετικότητα φάνηκε ως θετικό αντίδοτο στην ταύτιση με το έθνος ή με την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουμε.
Το κείμενο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόδοση αρνητικής χροιάς στη φιλοδοξία να ζήσουμε σε συνεκτικές κοινωνίες με κοινές αξίες. Το συμπέρασμα ήταν ότι η «ανάγκη για ομοιογένεια» αντιπροσώπευε ένα σοβαρό ψυχολογικό ελάττωμα, σύμπτωμα της «αυταρχικής προσωπικότητας». Ο Adorno σκιαγράφησε μια ηθική αντίθεση μεταξύ των ανθρώπων που ελκύονται από τη διαφορετικότητα και εκείνων που την απορρίπτουν. «Ίσως πάνω απ' όλα η επιθυμία να συμπεριλάβουμε, να αποδεχθούμε, ακόμη και να αγαπήσουμε τις διαφορές και τη διαφορετικότητα, σε αντίθεση με την ανάγκη να καθιερωθούν σαφείς γραμμές οριοθέτησης και να καθοριστούν η ανωτερότητα και η κατωτερότητα, είναι το βασικό κριτήριο για τη διάκριση των δύο αντίθετων μοντέλων. Τα μέλη της εξωτερικής ομάδας που αντιπροσωπεύουν αποκλίσεις από τα πολιτισμικά πρότυπα της εσωτερικής ομάδας είναι απειλητικά για εκείνους που πρέπει να συλλάβουν τους πολιτισμικούς κανόνες ως απόλυτους για να αισθάνονται ασφαλείς». Divide et impera. Διαίρει και βασίλευε.
Η απόρριψη της διαφορετικότητας χαρακτηρίστηκε ως πιο επικίνδυνη από ένα ελάττωμα του χαρακτήρα: ένα επιβλαβές και αυταρχικό χαρακτηριστικό των ατόμων. Από εκείνη τη στιγμή, η «θεραπεία» της «παράλογης» ανάγκης για ομοιογένεια και η ενθάρρυνση των ανθρώπων να αγαπήσουν τη διαφορετικότητα έχει γίνει έργο κοινωνικής μηχανικής. Για να γίνει αναμφισβήτητο, οι Φραγκφούρτες υποστήριξαν ότι η ηθική αντίθεση μεταξύ διαφορετικότητας και ομοιογένειας βασιζόταν στην επιστήμη. Στην πραγματικότητα, η ιδεολογική εχθρότητα απέναντι στα ιδεώδη της εθνικής κυριαρχίας, του πατριωτισμού, της παράδοσης -πολιτιστική, αστική, θρησκευτική- ήταν που μετέτρεψε την ομοιογένεια σε κάτι τοξικό. Οι ολιγαρχίες – έχοντας γίνει παγκοσμιοποιητές – κατάλαβαν σύντομα τις ευκαιρίες που προσφέρουν οι θεωρίες της «διαφορετικότητας».
Η ομοιογένεια και η διαφορετικότητα δεν είναι ηθικές κατηγορίες, αλλά περιγραφικοί όροι. Το γεγονός ότι προτιμάμε ή όχι να είμαστε με άτομα που είναι διαφορετικά ή παρόμοια με εμάς δεν έχει καμία ηθική χροιά. Το εγχείρημα της μετατροπής της διαφορετικότητας σε αξία προκύπτει από την επιθυμία να εξαλειφθεί η αλληλεγγύη και η εσωτερικευμένη ταυτότητα που απορρέει από το να ανήκεις σε ένα έθνος ή σε έναν κοινό πολιτισμό.
Η προώθηση της διαφορετικότητας είναι το προτιμώμενο μέσο για την προώθηση της πολυπολιτισμικότητας, που καθορίζει την ανάπτυξη της κοινωνικής πόλωσης. Οι πολιτικές για τη διαφορετικότητα έχουν ενθαρρύνει την απολίθωση ανταγωνιστικών ταυτοτήτων, συχνά ασυμβίβαστων μεταξύ τους, που ανταγωνίζονται για πάντα νέα «δικαιώματα» και για την απόκτηση μεγαλύτερης αναγνώρισης από τις αντίπαλες ταυτότητες. Παραδόξως, η διαφορετικότητα έχει προωθήσει την ομογενοποίηση της ταυτότητας μέσα σε διαφορετικές ομάδες. Η διαφορετικότητα έχει γίνει φετίχ μέχρι την «φυσικοποίησή» της, την τάση των μελών κάθε ομάδας να αυτοπροσδιορίζονται με βάση ένα μόνο χαρακτηριστικό, κέντρο βάρους και σκοπό ύπαρξης. Με αυτόν τον τρόπο, η διαφορετικότητα και ο εορτασμός της έχουν γίνει συνένοχοι της μισαλλοδοξίας.
Η στενή σχέση μεταξύ μισαλλοδοξίας και διαφορετικότητας υπογραμμίστηκε από τον Christopher Lasch τη δεκαετία του 1990. «Στην πράξη, η διαφορετικότητα καταλήγει να νομιμοποιεί έναν νέο δογματισμό, στον οποίο οι αντίπαλες μειονότητες καταφεύγουν πίσω από ένα σύνολο πεποιθήσεων αδιαπέραστες από ορθολογική συζήτηση. Μπορεί επίσης να οδηγήσει στον φυσικό διαχωρισμό του πληθυσμού σε κλειστούς και ομοιογενείς θύλακες, που έχουν το αντίστοιχο στη βαλκανοποίηση της γνώμης».
Ο διαβρωτικός αντίκτυπος των πολιτικών για τη διαφορετικότητα στην κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι το μόνο πρόβλημα που σχετίζεται με την πολυπολιτισμικότητα. Η ιεροποίηση της ταυτότητας έχει επίσης υπονομεύσει την ελευθερία της έκφρασης. Η προώθηση της διαφορετικότητας είναι εις βάρος της συγκεκριμένης άσκησης της ελευθερίας. Πολλά ιδρύματα έχουν αποφασίσει ότι η αξία της διαφορετικότητας δεν μπορεί να συζητηθεί, ένα συναίσθημα που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο στα πανεπιστήμια. Πολλοί από αυτούς έχουν αποδείξει ότι ο ισχυρισμός της διαφορετικότητας υπερισχύει της ελευθερίας του λόγου και της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Εάν κάποιος – ατομικός ή ομαδικός – αντιταχθεί, πρέπει να φιμωθεί νομικά.
Η ιδέα ότι η ελευθερία και η διαφορετικότητα είναι αντίθετες αξίες εξαπλώνεται. Η ελευθερία της έκφρασης συνιστά κίνδυνο «για την ευημερία νέων μη παραδοσιακών και μειονοτικών ομάδων» σύμφωνα με τον πρόεδρο του Αμερικανικού Πανεπιστημίου Wesleyan. Η πεποίθηση ότι η ελευθερία του λόγου και η διαφορετικότητα είναι ανταγωνιστικές έχει εσωτερικευτεί από την αγγλοσαξονική πολιτιστική ελίτ και κυριαρχεί στη συμπεριφορά. Υποστηρίζεται ότι η ελευθερία πρέπει να «ισορροπείται» ή να «αντισταθμίζεται» με τη διαφορετικότητα. Για το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια «η ανοιχτή και ειλικρινής συζήτηση και η ελευθερία της έκφρασης συγκρούονται με την αξία μιας ποικιλόμορφης και χωρίς αποκλεισμούς κοινότητας». Το να συμπεριλάβεις σημαίνει να αποκλείσεις: ο Όργουελ στην εξουσία.
Η έκκληση για «εξισορρόπηση της ελευθερίας της έκφρασης και της διαφορετικότητας» οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η πρώτη δίνει τη θέση της στη δεύτερη. Για τον πρόεδρο του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα «οι πεποιθήσεις μας για τη διαφορετικότητα και την ένταξη είναι αδιαπραγμάτευτες». Η ανεστραμμένη αυταρχική προσωπικότητα εκφράζεται στον χάρτη αξιών πολλών λεγόμενων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, τα οποία καλωσορίζουν τη διαφορετικότητα αλλά όχι την ελευθερία του λόγου, που εξομοιώνονται με «πράξεις μίσους και έλλειψης σεβασμού», έναν συσχετισμό ιδεών που ανατριχιάζει .
Η απολυτοποίηση της αρχής της διαφορετικότητας είναι η ατζέντα των δυτικών ελίτ, η οποία υποστηρίζεται επειδή τους παρέχει τη δυνατότητα να επικρατούν έναντι των ανταγωνιστικών συμφερόντων. Όταν εμφανίζεται μια κρίση νομιμότητας, η δυνατότητα διαχείρισης της διαφορετικότητας γίνεται ένα τρομερό όργανο εξουσίας. Είναι πιο εύκολο να κυριαρχήσεις σε μια κοινωνία που αποτελείται από απομονωμένες ομάδες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους (διαίρει και βασίλευε) παρά σε μια κοινωνία που μοιράζεται έναν πίνακα αξιών ή πολιτισμικής, πνευματικής ή εθνικής ομοιογένειας. Ένας κατακερματισμένος και πολωμένος δημόσιος χώρος βοηθά την εξουσία να αναπαράγει την ηγεμονία της.
Γι' αυτό χώρισαν τη διαφορά και τη διαφορετικότητα, διαστρεβλώνοντας το μάθημα του σοβιετικού αντιφρονούντα Βασίλη Γκρόσμαν (2) : οι ενώσεις των ανθρώπων, οι λόγοι τους, καθορίζονται από έναν και μόνο μεγάλο σκοπό: να κατακτήσουν το δικαίωμα του διαφορετικού, το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός (Ζωή και πεπρωμένο) .
ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΟΛΕΜΑΤΑΙ Η ΑΓΙΟΤΗΣ, Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΩΣΗ. ΔΙΟΤΙ ΤΟΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ, ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΓΕΛΗ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)