Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2024

π. N. Λουδοβίκος: Σε τι μας χρειάζεται η Ενσάρκωση;

π. Νικόλαος Λουδοβίκος μίλησε στη Χριστιανική Εστία της Λάρισας, την Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012, με θέμα «Σε τι μας χρειάζεται η Ενσάρκωση;».

Ο Θεός θα μπορούσε να σώσει τον άνθρωπο και μέσα από άλλες οδούς: Με μια πράξη ουράνιας συγγνώμης – για παράδειγμα – που καταργεί τις συνέπειες της πτώσης, αντιπαρέρχεται το δεδομένο της ελευθερίας, και αποκαθιστά αμέσως τον κόσμο στον τελικό προορισμό του.

Ο ομιλητής εξετάζει, εδώ, το ερώτημα της σχέσης Θεού και ανθρώπου υπό το πρίσμα μιας αμοιβαίως επιζητούμενης πίστης.

Το δίλημμα περί της συζυγικής, συγγενικής ή φιλικής εμπιστοσύνης, οπότε, ξεδιπλώνεται ως η αφετηρία εκείνων των κατανοήσεων οι οποίες θα μας εισαγάγουν στην καρδιά του νοήματος της ύπαρξης.

Είναι μια προσέγγιση – αυτή του π. Νικολάου, εδώ – η οποία καταλήγει να φωτίζει την ολοκλήρωση της ενσάρκωσης αυτού του νοήματος, μέσα από μια πίστη (του Θεού, κατ’ αρχήν, προς τον άνθρωπο) απίστευτη!


ΣΧΟΛΙΟ : Μάς χρειαζόταν η ενσάρκωση. Διότι ο Θεός είναι βοηθός τού ανθρώπου. Όπως δίδαξε και ο Ακινάτης, μαθητής τού οποίου εμφανίζεται ο Λουδοβίκος, τό Άγιο Πνεύμα φωτίζει τόν Νού τού ανθρώπου καί τόν τελειοποιεί. Μετά δέ από αυτή τήν δήλωση καθόρισε τήν εκκλησιαστική ιεραρχία, μέ τόν πάπα στήν κορυφή, ο οποίος ενσαρκώνει τό summum bonum. Τό apex mentis. Τό οποίο εξουσιάζει τό υπόλοιπο τής πυραμίδος, τής ιεραρχίας. Η εξουσία είναι καί τό ζητούμενο τού Λουδοβίκου. Τό αποκαλύπτει σέ δύο περιπτώσεις. Ο Παΐσιος αποκαλύπτει στόν ενοχλητικό νεαρό τήν παιδική πηγή τού πάθους του καί τόν αποστομώνει. Ερωτά τόν Θεοδωρόπουλο γιά το κακό στήν εκκλησία, πιστεύοντας ότι τόν αποστομώνει. Όπως ο νεαρός στόν Παΐσιο. Σήμερα μάς μεταφέρει αυτά πού ο ίδιος γνωρίζει αναλόγως τής διανοητικής μας ικανότητος. Διότι πιστεύει ότι εξουσιάζει τίς διάνοιές μας. Όπως εξουσιάζει καί τίς προαιρέσεις τών παπάδων πού ατύχησαν νά φοιτήσουν στήν εκκλησιαστική σχολή Θεσ/νίκης. Λέει «Πέρασαν από τά χέρια μου χιλιάδες παπάδες. Γνωρίζω όλες τίς προαιρέσεις». Ο ΓΙΓΑΝΤΙΟΣ!

Καί τί είναι η υπόσταση; Η συνάντηση τής νοερής ενέργειας τού Κυρίου μέ τήν νοερή ενέργεια τού ανθρώπου. Γιά τη συνάντηση αυτή ήταν απαραίτητη η ενσάρκωση. Δηλ. στήν παλαιά διαθήκη πώς συναντούσε ο Κύριος τούς προφήτες; Και οι αρχάγγελοι τί είναι;

Τό ανόητο τού ανδρός οφείλεται στό ότι ερμηνεύει ποταπώς τήν ενσάρκωση καί σωτηρία μας, σάν αποκατάσταση. Καί γι' αυτό ισχυρίζεται πώς ο Θεός θά μπορούσε νά μάς σώσει μέ μιά ουράνια συγχώρεση. Μέ μιά μηχανική αποκατάσταση. Αλλά ο Θεός είναι σχέσεις. Και έχει ανάγκη τίς σχέσεις του μέ τούς ανθρώπους. Γι' αυτό και ο θεός πρώτα απ’ όλα πιστεύει στόν Άνθρωπο. Σάν τήν μαμά. Και αναλόγως τής πίστεως τού Θεού πιστεύουμε καί εμείς σ’αυτόν. Γιγαντιαίες παιδαρ-ωδίες.

Καί όμως ο Λουδοβίκος είναι ένας νέος Απόστολος καί νέος θεολόγος. Είναι φιλ-άγιος, αγιόφιλος. Περιμένει μέ αγωνία καί έρωτα νά ενωθεί η νοερή του ενέργεια με τού θεού.

Στό μεταξύ γνωρίζει ήδη ότι ο άνθρωπος ένεκεν τής πτώσεως, λόγω τής ελευθερίας του χάθηκε στό μηδέν. Δέν χάθηκε στόν εωσφόρο όπως διδάσκει η παλαιά θεολογία. Ο Θεός μάς δημιούργησε από τό μηδέν καί εμείς ξαναγυρίσαμε. Ένας αδύναμος θεός νικήθηκε από τό δημιούργημά του. Ένας κακός δημιουργός δηλ. καθαρά Γνωστικός. Και διεκδικεί δικαιώματα απέναντι στό δημιουργό του. Έχει δικαίωμα στήν αποκατάσταση. Έκανε ένα λάθος. Αυτή τήν αποκατάσταση τών σχέσεων καί τήν κοινωνία πέτυχε η ενσάρκωση.

Γιατί οι Πατέρες διακρίνουν ανάμεσα σέ φύση καί υπόσταση;

Τό Έν, τό επέκεινα τής ουσίας τού Πλάτωνος δέν είναι ο Θεός. Αλλοίμονο. Αυτό τό όν είναι ένα κτίσμα καί διαγράφεται καθαρά στήν ερμηνεία τής εξαημέρου τού Μ.Βασιλείου.

Ο χριστιαν-ισμός επινοήθηκε από τόν Αυγουστίνο σάν πολιτεία τού θεού. Δέν έχει σχέση μέ τήν εκκλησία τού Κυρίου. Πολίτες αυτής τής πολιτείας είναι όλοι οι σύγχρονοι οικουμενιστές ματαπατερικοί θεολόγοι, όπως ο Λουδοβίκος. Προεδρός της είναι εδώ καί αιώνες ο πάπας, καί ο Ζηζιούλας αγωνίζεται νά αναδείξει τόν Βαρθολομαίο πρωθυπουργό.

Σ’αυτούς ανήκει κάθε δόξα καί τιμή. Έχετε δίκαιο νά τούς τήν αποδίδετε, κωλοέλληνες. Μεγάλη τιμή νά γίνετε πολίτες αυτής τής εξαιρετικής πολιτείας. Η Βασιλεία άς περιμένει στά έσχατα, τούς άξιους συνταξιούχους αυτής τής λαμπρής πολιτείας, σάν εφάπαξ.

Ευχές από το Κέιμπριτζ.

Αμέθυστος

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2024

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου -Ερμηνεία στους Ειρμούς του πεζού Κανόνος της Χριστού Γεννήσεως

 

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΙΡΜΟΥΣ ΤΩΝ ΩΔΩΝ

ΤΟΥ ΠΕΖΟΥ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Ειρμός ωδής α΄: «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε· ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καὶ ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε, λαοί, ὅτι δεδόξασται».   

Από ποιον άλλο πρέπει να ζητούν άρτους όσοι τους χρειάζονται, παρά από τον αρτοπωλητή; Ή από ποιον πρέπει να λαμβάνουν οίνο όσοι τον στερούνται, παρά από τον οινοπώλη; Αλλά και όσοι έχουν ανάγκη από χρυσό νόμισμα και ασημένιο, από ποιον άλλο πρέπει να το ζητούν, παρά μόνο από τον αργυραμοιβό; Έτσι παρόμοια και όσοι θέλουν να πανηγυρίζουν και να εγκωμιάζουν τις εορτές του Χριστού, από ποιον άλλον πρέπει να ζητούν λόγους πανηγυρικούς και εγκώμια, παρά από τον πανηγυριστή τους και εγκωμιαστή τους, τον μέγα, λέω, στην θεολογία, Γρηγόριο;

Διότι αυτός ο κατεξοχήν λεγόμενος Τριαδικός Θεολόγος, όχι μόνο στόλισε τις δεσποτικές εορτές με τους δικούς του λόγους και τα εγκώμια, αλλά επέτρεψε και στους μεταγενέστερους να κλέβουν τα δικά του λόγια και ποιήματα με μία κλοπή επαινετή και ακατηγόρητη, την οποία, όποιος εργάζεται, όχι μόνο δεν ντρέπεται, όπως οι κλέπτες των άλλων πραγμάτων, αλλά αντιθέτως με την κλοπή αυτή στολίζεται. Τι λέω; Ο Γρηγόριος αυτός νους της Θεολογίας δεν επέτρεψε μόνο στους μεταγενεστέρους να κλέβουν τους δικούς του λόγους, αλλά και ακόμη τους προσκαλεί με φιλαδελφία ανεκδιήγητη να φάγουν ακόρεστα τον νοητό άρτο της σοφία του, ο οποίος στηρίζει την ψυχή και να πιουν τον γνωστικό του οίνο, ο οποίος ευφραίνει την καρδιά, φωνάζοντας με δυνατή φωνή άλλοτε εκείνα τα λόγια της Σοφίας: «Ἒλθετε φάγετε τῶν ἐμῶν ἄρτων καὶ πίετε οἶνον, ὃν ἐκέρασα ὑμῖν(: Ελάτε να φάτε από τους άρτους μου και να πιείτε από τον οίνο μου το οποίο εγώ σας έχω κεράσει)»[Παρ.9,5]· άλλοτε πάλι εκείνα τα της ασματίζουσας νύφης: «Φάγετε, πλησίοι, καὶ πίετε καὶ μεθύσθητε, ἀδελφοί(: Φάτε, φίλοι μου, και πιείτε και ευφρανθείτε, αδελφοί μου, όσο θέλετε και όσο μπορείτε)»[Ασμ.5,1] και άλλοτε εκείνα του Ησαΐου: «Οἱ διψῶντες, πορεύεσθε ἐφ᾿ ὕδωρ, καὶ ὅσοι μὴ ἔχετε ἀργύριον, βαδίσαντες ἀγοράσατε, καὶ φάγετε καὶ πίεσθε ἄνευ ἀργυρίου καὶ τιμῆς οἶνον καὶ στέαρ(:Εσείς των οποίων η ψυχή διψά, πηγαίνετε στο πνευματικό ύδωρ που τρέχει στην νέα Ιερουσαλήμ· και όσοι δεν έχετε χρήματα να αγοράσετε, βαδίστε με θάρρος προς αυτήν και προμηθευτείτε χωρίς χρήματα, χωρίς να καταβάλλετε κάποιο αντίτιμο, οίνο και βούτυρο)»[Ησ. 55,1].

Γι'αυτό και ο θεσπέσιος Κοσμάς[ο Μελωδός], ο των ιερών εορτών ασματογράφος και μουσηγέτης, προκειμένου να πανηγυρίσει τα σωτήρια Γενέθλια του Κυρίου αυτολεξεί δανείσθηκε όλον τον παρόντα Ειρμό από τον αναφερθέντα μέγα πανηγυριστή και εγκωμιαστή των εορτών Θεολόγο. Διότι εκείνος ως εξής αρχίζει το εγκώμιό του στην του Χριστού Γέννηση: «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε· ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ». Πρέπει όμως να γνωρίζουμε, σύμφωνα με τον Δαμασκηνό Ιωάννη και τον Νικήτα τον σχολιαστή του Θεολόγου και τον Πτωχό Πρόδρομο, τον εξηγητή των Κανόνων, το όνομα Χριστός δηλώνει κυρίως το συναμφότερο· δηλαδή τον Θεό μαζί και άνθρωπο[Γι'αυτό είπε και ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Χριστός για την Θεότητα ονομάστηκε δηλαδή· διότι αυτή είναι χρίσις της ανθρωπότητας, όχι ενέργεια που αγιάζει, σύμφωνα με τους άλλους χριστούς, και με την παρουσία όλου του Χρίοντος· έργο αυτής είναι «ἄνθρωπον ἀκοῦσαι τό χρῖον καί Θεοῦ τό χριόμενον»-Λόγος β΄περί Υιού]· καταχρηστικά όμως άλλοτε μεν αυτό δηλώνει την Θεότητα μόνο του Χριστού, άλλοτε πάλι την ανθρωπότητά Του· διότι εξαιτίας της απόλυτης και καθ’ υπόστασιν ενώσεως των δύο φύσεων, με ένα και το αυτό όνομα, δηλαδή το Χριστός και οι δύο ονομάζονται φύσεις.

Όταν λοιπόν ο Θεολόγος και ο Ιερός Κοσμάς λένε εδώ ««Χριστὸς γεννᾶται» και «Χριστὸς ἐπὶ γῆς», τότε το Χριστός δηλώνει το Θεάνθρωπος· επειδή Θεός και άνθρωπος γεννήθηκε από την Παρθένο και Θεός και άνθρωπος φάνηκε επάνω στη γη[Γι'αυτό δεν κάνουν σωστά εκείνοι που κατηγορούν το Θεοτοκίο εκείνο, που λέει: «Ἴθυνε πρός ταύτην δέ, ὁ ἐκ σοῦ σαρκωθείς Θεός καί ἄνθρωπος», διότι τάχα δεν είναι σωστό· διότι το «σαρκωθείς» που λέχθηκε δηλώνει χρόνο περασμένο, δηλαδή ότι αυτός που γεννήθηκε από εσένα ήταν Θεός μαζί και άνθρωπος, και όχι Θεός γυμνός, όπως ισχυρίζονταν όσοι έλεγαν ότι κατά φαντασίαν ο Χριστός επεδήμησε· δηλαδή οι Μανιχαίοι· ούτε ήταν άνθρωπος ψιλός, όπως έλεγε ο Νεστόριος. Έτσι και ο θείος Ιωάννης ο Δαμασκηνός είπε: «Δεν γέννησε Θεό ασώματο, ούτε πάλι άνθρωπο ψιλό προήγαγε(δηλαδή γέννησε) η αγνή Κόρη και σεμνή, αλλά άνθρωπο τέλειο και αψευδή, τέλειο Θεό». Επεξηγηματικό πάλι του «σαρκωθείς» είναι το Θεός και άνθρωπος, δηλαδή προς την σύνταξη, διότι η μετοχή ῥεύσαντα δεν έπρεπε να συνταχθεί με την αιτιατική τον Αδάμ, επειδή βρίσκεται πολύ μακριά, αλλά με την δοτική «τῇ Εὔᾳ», επειδή είναι πλησιέστερη κα να πει «ῥευσάσῃ ζωῆς»· αλλ’ ίσως είπε «ρεύσαντα» εξαιτίας του μέλους] · όταν όμως λένε «Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν», τότε ο Χριστός, δηλώνει μόνον τον Θεό, όχι όμως και τον άνθρωπο· διότι ο Κύριος δεν κατέβηκε από τους ουρανούς φορώντας την ανθρώπινη φύση, όπως φλυαρούν οι φρενοβλαβείς Απολιναριστές, εναντίον των οποίων είπε ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Εάν κανείς ισχυρίζεται ότι η σάρκα κατέβηκε από τον ουρανό και ότι δεν προήλθε και από εμάς, ας είναι ανάθεμα»(Επιστολή α΄προς Κληδόνιον)· αλλά κατέβηκε με γυμνή την Θεότητα και έτσι από τα καθαρά αίματα της Αειπαρθένου Μαρίας την ανθρώπινη φύση προσέλαβε, και την ένωσε με την δική Του υπόσταση, γενόμενος τέλειος άνθρωπος.

«Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε»: «Ο Χριστός λοιπόν», λέει, «γεννάται σήμερον· οπότε εσείς οι Άγγελοι-διότι προς αυτούς στρέφει τον λόγο- οι οποίοι για την Γέννηση του Κυρίου αινείτε τον Θεό και λέτε: ‘’Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη’’[Λουκ.2,14], ‘’δοξάσατε’’· δηλαδή δοξολογήστε και τώρα τον Θεό. Λέει δε το «δοξάσατε» και προς όσους χρησιμοποιούν αγγελική ζωή σε ανθρώπινο και υλικό σώμα, παρακινώντας να δοξολογήσουν και αυτοί τον γεννηθέντα Δεσπότη. «Ο Χριστός, δηλαδή ο Θεός, ήλθε ή κατέβηκε από τους ουρανούς. Λοιπόν εσείς οι δίκαιοι»- διότι προς αυτούς επιστρέφει τον λόγο- «προϋπαντήστε Τον, μιμούμενοι τον δίκαιο Συμεών, ο οποίος συνάντησε τον Κύριο, όταν προσφερόταν στον ναό»· διότι γνώρισμα αχαρίστων δούλων είναι το να μη βγαίνουν σε προϋπάντηση του δικού τους Κυρίου, όταν Αυτός έρχεται προς αυτούς, για να τους προϋπαντήσει. Δανείστηκε λοιπόν αυτό ο Θεολόγος και ο Μελωδός από τον αποστολικό εκείνο λόγο ο οποίος λέγει: «Τότε και ἡμεῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα(:Έπειτα εμείς που θα είμαστε τότε ακόμη στη ζωή, συγχρόνως και μαζί με αυτούς, θα αρπαχτούμε με σύννεφα για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο μετέωροι στον αέρα, μεταξύ ουρανού και γης. Κι έτσι, αφού ανεβούμε μαζί Του στον ουρανό, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο)»[Α΄Θεσ.4,17].

«Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε»: Στη συνέχεια λέει ότι «ο Χριστός», δηλαδή ο Θεάνθρωπος, «φάνηκε επάνω στη γη. Λοιπόν εσείς οι άνθρωποι που είστε επάνω στη γη, ανυψωθείτε από τα γήινα, φρονώντας τα υψηλά και μετεωριζόμενοι με τα πτερά της Πράξεως και της Θεωρίας»· διότι γι΄αυτό κατέβηκε ο Θεός στη γη, για να ανέβουν στους Ουρανούς όσοι βρίσκονται στη γη. Επειδή με άλλον τρόπο δεν μπορούσε να γίνει ένωση Θεού και ανθρώπων, αν δεν κατέβαινε ο Θεός λίγο από το δικό Του ύψος και δεν ανέβαινε ο άνθρωπος επάνω από τη δική του ταπεινότητα. Γι'αυτό είπε ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Έπρεπε αφενός μεν να κατέβει ο Θεός προς εμάς, αφετέρου δε να ανέβουμε εμείς, και έτσι να γίνει κοινωνία του Θεού με τους ανθρώπους, αφού θα ενωθεί η αξία τους. Όσο όμως το καθένα παραμένει στη θέση του, το μεν ένα εξαιτίας της υπεροχής, το δε άλλο εξαιτίας της ταπεινώσεως, άμικτη είναι η αγαθότητα και το φιλάνθρωπο ακοινώνητο»(Λόγος εις την Πεντηκοστήν).

Είπε σύμφωνος με αυτά και ο θεοφόρος Μάξιμος[ο Ομολογητής]: «Ποτέ δεν μπορεί η ψυχή να εκταθεί προς την γνώση του Θεού, εάν ο ίδιος ο Θεός από συγκατάβαση δεν την πλησιάσει και δεν την οδηγήσει προς τον εαυτό Του· διότι δεν μπορούσε ανθρώπινος νους να αναδράμει τόσο πολύ, ώστε να αντιληφθεί την θεία έλλαμψη, εάν Αυτός ο Θεός δεν τον ανέσυρε προς τον εαυτό Του, όσο μπορεί να ανασύρει τον άνθρωπο προς τον εαυτό Του και να τον καταφωτίσει με τις θεϊκές αυγές»(Κεφ. λα΄της α΄εκατοντ. των Θεολογικών). Αλλ’ όμως και ο άνθρωπος πρέπει να βιάζει τον εαυτό του, για να ανεβαίνει προς τον Θεό. Γι'αυτό ο ίδιος ο θεσπέσιος Μάξιμος λέει: «Λένε ότι ο Θεός και ο άνθρωπος είναι παραδείγματα ο ένας του άλλου και σε τόσο βαθμό ο Θεός από φιλανθρωπία γίνεται άνθρωπος, όσο μπόρεσε ο άνθρωπος από αγάπη να θεοποιήσει τον εαυτό του, και τόσο ο άνθρωπος αρπάζεται κατά τον νου από τον Θεό, για να γνωριστεί από Αυτόν, όσο ο άνθρωπος φανέρωσε τον αόρατο από την φύση Θεό με τις αρετές του»(Κεφ.οδ΄της ζ’ εκατοντ. των Θεολογικών). Επίσης, σε άλλο κεφάλαιο λέει: «Αυτός που έγινε άνθρωπος χωρίς την αμαρτία, είναι φανερό ότι θα θεοποιήσει την φύση χωρίς τη μεταβολή σε Θεότητα, και τόσο θα την ανυψώσει για τον εαυτό του, όσο Αυτός για τον άνθρωπο κατέβασε τον εαυτό Του»(Κεφ.ξβ΄της γ΄εκατοντ. των Θεολογικών).

Το δε «ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ» το δανείστηκε ο Θεολόγος και ο Μελωδός από τον 95ο Ψαλμό του Δαβίδ, στίχος 1, διότι εκεί αναφέρεται αυτό κατά λέξη(«Ἄσατε τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν, ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ(: Ψάλατε προς δόξαν του Κυρίου άσμα νέο, δια του οποίου να ανυμνούνται οι νέες προς ευεργεσίες του. Ψάλατε προς ύμνο του Κυρίου ολόκληρη η χώρα της Παλαιστίνης)» [Ψαλμ.95,1]. Προσαρμόζεται όμως το ρητό αυτό και στον παρόντα Ειρμό, για να φανερωθεί, ότι αυτός είναι της πρώτης Ωδής, της οποίας η αρχή είναι «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γάρ δεδόξασται». Γι΄αυτό σύμφωνα με την Ωδή αυτή, λέει και ο Μελωδός: «Άσατε στον γεννηθέντα Χριστό όλη η γη· δηλαδή όλοι οι άνθρωποι, που κατοικείτε στη γη. Αλλά και εσείς οι διάφοροι λαοί των εθνικών υμνήστε Τον, όχι με οκνηρία και λύπη ψυχής, αλλά με προθυμία και ευφροσύνη καρδιάς· διότι Αυτός είναι δοξασμένος».

Γιατί όμως είπε ότι ο Χριστός «γεννᾶται» γεννάται και όχι «ἐγεννήθη»; Διότι δεν γεννιέται κάθε χρόνο, αλλά μία φορά γεννήθηκε. Και απαντούμε με τον Πτωχό Πρόδρομο ότι οι ρήτορες συνηθίζουν να προφέρουν τα περασμένα πράγματα σε χρόνο ενεστώτα, για να δείξουν ως παρόντα στους οφθαλμούς των ακροατών, και στη συνέχεια να τους κάνουν περισσότερο θεατές παρά ακροατές. Ή, σύμφωνα με τον Νικήτα, είπε ότι γεννάται ο Χριστός τη σημερινή ημέρα, επειδή την ίδια εκείνη ημέρα, κατά την οποία γεννήθηκε ο Χριστός, την επαναφέρει ο ήλιος κάθε έτος με την κυκλοφορία του.

Αλλά και εσύ, αδελφέ, μην πάψεις να δοξολογείς τον γεννηθέντα Χριστό, όχι μόνο με λόγια, αλλά πολύ περισσότερο με έργα. Πρόλαβε ακόμη και να Τον συναντήσεις, όταν κατεβαίνει από τον Ουρανό με την Θεωρία προς Αυτόν· υψώσου από την γη και τα γήινα για την αγάπη Εκείνου που για χάρη σου κατέβηκε στη γη, ψάλλε σε Αυτόν άσμα καινό, όπως σε παρακινεί ο Δαβίδ· ψάλλε όμως πολλά και ακόρεστα άσματα και μη χόρταινε ψάλλοντας. Εάν έτσι ψάλλεις, θα σε θυμηθεί ο Κύριος, προς τον Οποίο ψάλλεις και θα σε ελεήσει, όπως σε διαβεβαιώνει ο Ησαΐας: «Πολλὰ ᾆσον, ἵνα σου μνεία γένηται»[Ησ. 23,16].

Ειρμός ωδής γ΄: «Τῷ πρὸ τῶν αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι ἀῥῥεύστως Υἱῷ καὶ ἐπ' ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθέντι ἀσπόρως Χριστῷ τῷ Θεῷ βοήσωμεν· Ὁ ἀνυψώσας τὸ κέρας ἡμῶν ἅγιος εἶ, Κύριε».

Από την προφήτιδα Άννα, την μητέρα Σαμουήλ του προφήτη και ποιήτρια της τρίτης Ωδής, δανείστηκε ο Μελωδός τον παρόντα Ειρμό· διότι εκείνη είπε τα λόγια αυτά προς τον Θεό ευχαριστώντας, διότι ενώ προηγουμένως ήταν στείρα, γέννησε ύστερα· δηλαδή το «ὑψώθη κέρας μου ἐν Θεῷ μου»[Α΄Βασ.2,1: «Ἐστερεώθη ἡ καρδία μου ἐν Κυρίῳ, ὑψώθη κέρας μου ἐν Θεῷ μου· ἐπλατύνθη ἐπ᾿ ἐχθρούς μου τὸ στόμα μου, εὐφράνθην ἐν σωτηρίᾳ σου(:Η πληγωμένη και ταραγμένη καρδιά μου πήρε δύναμη από τον Κύριο και στερεώθηκε. Με την βοήθεια του Θεού μου εξυψώθηκε η δύναμη και η δόξα μου. Άνοιξε το στόμα μου και μπορώ πλέον να ομιλώ ελεύθερα προς τους εχθρούς μου, που με περιφρονούσαν για την ατεκνία μου. Γέμισα από χαρά για την λύτρωση που μου χάρισες, Κύριε)»] και το «οὐκ ἔστιν ἅγιος πλήν σου»[Α΄Βασ.2,2: «ὅτι οὐκ ἔστιν ἅγιος ὡς Κύριος, καὶ οὐκ ἔστι δίκαιος ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν· οὐκ ἔστιν ἅγιος πλήν σου(:διότι κανένας άλλος δεν είναι τόσο άγιος, όπως ο Κύριος, και κανείς δεν είναι τόσο δίκαιος, όπως ο Θεός μας. Δεν υπάρχει κανείς άγιος εκτός από Σένα, Κύριε)»].

Οπότε τα λόγια αυτά παίρνοντας από αυτήν ο ιεράρχης Κοσμάς τα επιστρέφει στον λαό των Χριστιανών και με προτρεπτικό σχήμα λέει προς αυτόν: «Ω λαέ των Χριστιανών, ελάτε να φωνάξουμε προς τον Χριστό τον Θεό μας, ο Οποίος γεννήθηκε μεν αρρεύστως και απαθώς από τον αγέννητο Πατέρα προ πάντων των αιώνων[Οι αἰῶνες, σύμφωνα με τον Θεσσαλονίκης Γρηγόριο, είναι νοητά κτίσματα[Κεφάλαιο ξη΄των θεολογικών], γι'αυτό είπε και ο Παύλος: «δι' οὗ-του Υιού δηλαδή- καὶ τοὺς αἰῶνας ἐποίησεν- ο Πατήρ δηλαδή. Περιλαμβάνει ο αιώνας τα αΐδια και αθάνατα· δηλαδή τους νοερούς Αγγέλους, όπως και ο χρόνος περιλαμβάνει τα θνητά κτίσματα. Γι'αυτό είπε ο Θεολόγος Γρηγόριος: «Ό,τι είναι για μας ο χρόνος, ο οποίος μετριέται με την φορά του Ηλίου, αυτό στα αΐδια είναι ο αἰώνας»(Λόγος στην Χριστού Γέννηση). Ο Θεός όμως είναι προ των αιώνων και υπέρ τους αιώνας· γι'αυτό στη συνέχεια λέγεται προαιώνιος και υπεραιώνιος)», χωρίς κανένα αίτιο τελικό προς τα έξω κτίσματα, όπως είπε ο Θεολόγος Γρηγόριος]· «Τό μέν ὢν -ο Υιός- καί ἀεί ὢν ἐκ τοῦ ἀεί ὄντος -δηλαδή του Πατρός- ὑπέρ αἰτίαν καί λόγον· οὐδέ γάρ ἦν τοῦ Λόγου λόγος ἀνώτερος»[Λόγος στην Χριστού Γέννηση]· σαρκώθηκε όμως ο Ίδιος από την Παρθένο χωρίς σπορά ανδρός, για την δική μας σωτηρία. Και τι να φωνάξουμε προς τον Χριστό; Εκείνα τα ευχαριστήρια λόγια, που πριν από εμάς είπε δυνατά η στείρα και Προφήτιδα Άννα: Δηλαδή «Εσύ, Κύριε, είσαι άγιος, ο Οποίος ύψωσες και δόξασες το κέρας ημών των ανθρώπων, δηλαδή τη δική μας δόξα και δύναμη, με την δική Σου ενανθρώπηση».

Ειρμός ωδής δ΄: «῾Ράβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς, Χριστέ, ἐκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας· ἐξ ὄρους ὁ αἰνετὸς κατασκίου δασέος ἦλθες σαρκωθεὶς ἐξ ἀπειράνδρου ὁ ἄϋλος καὶ Θεός· δόξα τῇ δυνάμει σου, Κύριε».

Ο Προφήτης Ησαΐας προφητεύοντας για τον Χριστό είπε σε χρόνο μέλλοντα: «Ἐξελεύσεται ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καὶ ἄνθος ἐκ τῆς ῥίζης ἀναβήσεται (:Από τη γενεαλογική ρίζα του Ιεσσαί θα φυτρώσει κλωνάρι και άνθος από τη ρίζα αυτήν θα αναβλαστήσει)»[Ησ. 11,1], ο δε ιερός Κοσμάς βλέποντας να εκπληρώνεται με τα γεγονότα η προφητεία αυτή, δεν την αναφέρει με ρήματα μέλλοντος χρόνου, αλλά περασμένου· διότι δεν λέει: «Ἐξελεύσεται ῥάβδος», ή «ἀναβήσεται ἄνθος», αλλά λέει ότι από μεν την ρίζα του Ιεσσαί ράβδος εξήλθε·(διότι αυτό ρήμα λείπει και εννοείται έξωθεν) «ῥάβδος» δε, δηλαδή «κλάδος», είναι η αειπάρθενος Θεοτόκος, η οποία εξήλθε από τη ρίζα, δηλαδή από την φυλή του Ιούδα, από την οποία εξήλθε και ο Ιεσσαί, ο πατήρ του Βασιλέως Δαβίδ. Οπότε η Θεοτόκος και από την βασιλική φυλή του Ιούδα καταγόταν και από το βασιλικό γένος του Δαβίδ, από εκείνην μεν νωρίτερα και μακρύτερα, ενώ από αυτό προσεχέστερα και κοντύτερα. «Από την ράβδο πάλι και από τον κλάδο αυτόν, δηλαδή από την Παρθένο, Εσύ, Χριστέ, αναβλάστησες ως ένα άνθος ευωδέστατο, αειθαλές και αμάραντο».

Διότι όπως από τη ρίζα του δένδρου βλαστάνει ο κορμός και από τον κορμό βλαστάνει ο κλάδος και από τον κλάδο βλαστάνει το άνθος και από το άνθος γίνεται ο καρπός, έτσι και από την ρίζα της φυλής του Ιούδα βλάστησε ο κορμός, δηλαδή το γένος του Δαβίδ· από δε το γένος του Δαβίδ βλάστησε η Θεοτόκος ως ράβδος και κλάδος, και από την Θεοτόκο βλάστησε ο Χριστός ως άνθος, από δε τον Χριστό βλάστησε ο γλυκύτατος και χαριέστατος καρπός· δηλαδή η σωτηρία του κόσμου. Μερικοί είπαν ότι το «ἐξ αὐτῆς» εννοείται και για την ρίζα, δηλαδή από αυτή την ρίζα του Ιεσσαί βλάστησε άνθος ο Χριστός, ακολουθώντας το παραπάνω χωρίο του Ησαΐα που λέει: «καὶ ἄνθος ἐκ τῆς ῥίζης ἀναβήσεται (:και άνθος από τη ρίζα αυτήν θα αναβλαστήσει)»». Ώστε ο Δεσπότης Χριστός προσεχώς βλάστησε από την Παρθένο, από μακριά όμως βλάστησε από την φυλή του Ιούδα, σύμφωνα με την προφητεία, που είπε γι’ αυτήν ο Πατριάρχης Ιακώβ: «Οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἐὰν ἔλθῃ τὰ ἀποκείμενα αὐτῷ, καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν(:Δεν θα εκλείψει άρχοντας από τη φυλή του Ιούδα και αρχηγός από τη γενιά του, μέχρις ότου έλθει Εκείνος, στα χέρια του Οποίου απόκεινται οι εξουσίες· και Αυτός θα είναι η ελπίδα και η προσμονή των λαών, ο Μεσσίας)»[Γέν.49,10].

Αναφέρει στη συνέχεια ο θεσπέσιος Μελωδός και το ρητό του Προφήτη Αββακούμ, το οποίο λέει: «Ὁ Θεὸς ἀπὸ Θαιμὰν ἥξει, καὶ ὁ ἅγιος ἐξ ὄρους κατασκίου δασέος(:Ο Παντοκράτωρ Θεός θα έλθει με δόξα και μεγαλοπρέπεια από την Θαιμάν, «από τα νότια»· ο Άγιος θα έλθει από πυκνό και βαθύσκιο όρος)» [Αββακούμ 3,3] και αυτό πολύ σωστά το προσαρμόζει στην εορτή της Χριστού Γεννήσεως, και σε αυτήν την τέταρτη Ωδή, της οποία ποιητής είναι ο Αββακούμ. Λέει λοιπόν: «Εσύ, Χριστέ, ο άυλος ὤν Θεός και από όλους ανυμνούμενος, ήλθες και σαρκώθηκες από εκείνην που δεν έχει πείρα ανδρός, την Θεοτόκο-διότι αυτό δηλώνει το ἀπείρανδρος-, σαν από βουνό δασύ και κατάσκιο». Βουνό δασύ και κατάσκιο είναι η Θεοτόκος· βουνό λέγεται διότι, όπως το όρος και το βουνό ούτε οργώνεται, ούτε γεωργείται, ούτε σπέρνεται από ανθρώπους, αλλά αυτοφυώς και αγεώργητα βλαστάνει τα υψηλά δένδρα και τα χαμόκλαδα και το χορτάρι, έτσι και η Θεοτόκος ασπόρως και αγεωργήτως βλάστησε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ως δέντρο υψηλό, για το ύψος της Θεότητος, ως χαμόκλαδο όμως, για την ταπεινότητα της ανθρωπίνης φύσεως, και ως χόρτο, διότι τρέφει όσους πιστεύουν σε Αυτόν. Δασύ δε βουνό λέγεται η Θεοτόκος, διότι σύμφωνα με τον Ιερό Θεοφύλακτο Βουλγαρίας στην ερμηνεία του Αββακούμ, σίδερος(:λογισμός πονηρός) δεν ανέβηκε σε αυτήν, ο οποίος να γεννά σκουριά(:μολυσμό και φθορά πάθους σαρκικού), ούτε χέρι ανθρώπινο, για να κόψει την παρθενία της, όπως στο δασύ βουνό δεν μπαίνει τσεκούρι, ούτε χέρι ανθρώπου κόβει τα ξύλα του λόγω της μεγάλης πυκνότητας.

Σχεδόν τα ίδια λέει και ο Ζωναράς στην ερμηνεία του Γ΄ήχου της Οκτωήχου. Γι'αυτό και ο Δανιήλ σωστά είπε για το όρος αυτό της Παρθένου: «Ἐθεώρουν ἕως οὗ ἐτμήθη λίθος ἐξ ὄρους ἄνευ χειρῶν(:Έβλεπα και το παρατηρούσα εκστατικός μέχρις ότου λίθος αποκόπηκε από το όρος χωρίς την επέμβαση ανθρωπίνου χεριού)»[Δαν.2,34] Διότι τόσο η Θεοτόκος ήταν καταπυκνωμένη κυκλικά ως προς την ψυχή και το σώμα από τις αρετές και τις θείες και υπερφυσικές χάριτες, ώστε δεν βρήκε ούτε την παραμικρή είσοδο ο διάβολος, για να βάλει στον πανάγιό της νου κάποια προσβολή πονηρού λογισμού. Κατάσκιο πάλι βουνό είναι η Θεοτόκος, διότι επισκίασε σε αυτήν του Υψίστου η δύναμη, ο Υιός του Θεού. Διότι λέει: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι(:Θα έλθει σε σένα το Πνεύμα το Άγιο. Αυτό θα σε καθαρίσει από το προπατορικό αμάρτημα και θα σε εξαγιάσει. Και η δύναμη του Υψίστου θα ρίξει τη δημιουργική και προστατευτική σκέπη της πάνω σου)»[Λουκά 1,35]· όπως και Ανδρέας ο Κρήτης λέει στον Ευαγγελισμό. Προσθέτει δε τελευταίο ο Μελωδός το «Δόξα τῇ δυνάμει σου, Κύριε» ως χαρακτηριστικό της τετάρτης Ωδής.

Ειρμός ωδής ε΄: « Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης Βουλῆς σου τὸν Ἄγγελον εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας πρὸς φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες δοξολογοῦμέν σε, Φιλάνθρωπε».

Από πολλά ρητά των Γραφών συγκροτεί τον παρόντα ειρμό ο ιεράρχης Κοσμάς· διότι το μεν «Θεὸς εἰρήνης» δανείστηκε από την προς Φιλιππησίους επιστολή, η οποία λέει: «Καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν(:Και ο Θεός, που είναι ο χορηγός της ειρήνης, θα είναι μαζί σας)»[Φιλιπ.4,9]· όμοια και από το 16ο κεφάλαιο στίχ.20 της προς Ρωμαίους [:«Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης συντρίψει τὸν σατανᾶν ὑπὸ τοὺς πόδας ὑμῶν ἐν τάχει(:Κι ο Θεός που δίνει την ειρήνη θα συντρίψει γρήγορα κάτω από τα πόδια σας τον σατανά, που είναι ο αίτιος των διαιρέσεων και των σκανδάλων)»] και από το 13ο κεφάλαιο, στίχοι 20-21 της προς Εβραίους[: «Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ὁ ἀναγαγὼν ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι διαθήκης αἰωνίου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν καταρτίσαι ὑμᾶς ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ εἰς τὸ ποιῆσαι τὸ θέλημα αὐτοῦ, ποιῶν ἐν ὑμῖν τὸ εὐάρεστον ἐνώπιον αὐτοῦ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων (:Και ο Θεός, που είναι ο χορηγός και νομοθέτης της ειρήνης, ο οποίος ανέστησε εκ νεκρών τον μεγάλο ποιμένα των πνευματικών προβάτων προκειμένου να εισέλθει στον ουρανό και να προσφέρει εκεί ως εξιλαστήριο θυσία το αίμα Του, με το οποίο επικυρώθηκε διαθήκη αιώνια, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό δηλαδή, εύχομαι να σας τελειοποιήσει σε κάθε αγαθό έργο, ώστε να κάνετε το θέλημά Του. Αυτός να ενεργήσει στο εσωτερικό σας εκείνο που είναι αρεστό ενώπιόν Του διαμέσου της μεσιτείας του Ιησού Χριστού, στον Οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν)»].

Το δε «πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν» δανείστηκε από την Β΄ προς Κορινθίους, κεφ.1, στίχος 3[:«Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως(:Ας είναι ευλογημένος και δοξασμένος ο Θεός, ο οποίος είναι Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ως προς τη θεία του φύση, αλλά και Θεός του ως προς την ανθρώπινη φύση του. Ας είναι δοξασμένος, διότι αυτός είναι Πατέρας και πηγή ελέους και ευσπλαχνίας, και Θεός που χορηγεί κάθε παρηγοριά)»]· το δε «τῆς μεγάλης βουλῆς σου τόν ἄγγελον» δανείστηκε από τον Ησαΐα, ο οποίος λέει για τον Χριστό: «Καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ, μεγάλης βουλῆς ἄγγελος(:θα καλείται το όνομα Αυτού αγγελιαφόρος της μεγάλης βουλής του Θεού)» [Ησ.9,6].

Την φράση «εἰρήνην παρεχόμενον» δανείστηκε από τον Ιωάννη, ο οποίος λέει «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν(:Φεύγω και σας αφήνω την ειρήνη. Σας δίνω τη δική μου αληθινή και βαθιά ειρήνη, την οποία ήλθα να φέρω στον κόσμο που συνταράζεται από την αμαρτία. Δεν σας δίνω εγώ μια ειρήνη υποκριτική, απατηλή και ασταθή, σαν αυτή που δίνει ο κόσμος. Ας μην ταράζεται η καρδιά σας από εσωτερικούς φόβους κι ας μη δειλιάζει από εξωτερικά φόβητρα και απειλές)» [Ιω.14,27] και από τον Παύλο, ο οποίος είπε «Χριστός ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας ἀμφότερα ἐν, ὁ καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας(:Πλησιάσατε και τον Θεό και τις διαθήκες του με το αίμα του Χριστού, διότι Αυτός είναι η ειρήνη μας. Αυτός έκανε και τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους, τον Ιουδαϊσμό και τον Εθνισμό, ένα. Αυτός γκρέμισε και κατέλυσε τον τοίχο που δημιουργούσε ο φραγμός του νόμου που ορθωνόταν ανάμεσα στους δύο λαούς και τους χώριζε)» [Εφ.2,14], το δε «φῶς τῆς θεογνωσίας» λήφθηκε από τον Αββακούμ, όπου λέει: «Καί φέγγος αὐτοῦ ὡς φῶς ἔσται(:Η λάμψη και η ακτινοβολία της άπειρης δόξας Του δεν θα είναι αμυδρή και ασθενής, αλλά θα είναι άκρατη, αμιγής και ισχυρή, όπως το καθαρότατο φως. Στα χέρια Του κρατεί δύναμη ακαταγώνιστη. Την άπειρη αγάπη Του συνδύασε κατά πάνσοφο τρόπο με την ακατάβλητη δύναμή Του)»[Αββακούμ, 3,4] · το δε «ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντες» παραλήφθηκε από τον Ησαΐα, που λέει: «Ἐκ νυκτός ὀρθρίζει τό πνεῦμα μοῦ πρός σε, ὁ Θεός(: Τόσο πολύ Σε ποθούμε, ώστε από την νύκτα αγρυπνεί νωρίς το πνεύμα μου καταφεύγοντας σε Σένα, Θεέ μου, διότι τα προστάγματά Σου είναι φως επί της γης)» [Ησ.26,9]. Από τόσες λοιπόν ρήσεις, αφού συγκρότησε το τροπάριο αυτό ο Μελωδός, έπειτα επιστρέφοντας προς τον Θεό και Πατέρα, λέει προς Αυτόν: «Ω φιλανθρωπότατε Δέσποτα, Εσύ Θεός όντας της ειρήνης και Πατήρ των οικτιρμών, απέστειλες προς εμάς τον Μονογενή Σου Υιό, τον Άγγελο –μηνυτή- γενόμενο της μεγάλης και προαιώνιας και άρρητης βουλής Σου, η οποία αναφέρεται στην ένσαρκο Οικονομία Του».

Είπε ο θεοφόρος Μάξιμος· «Μεγάλη βουλή του Θεού και Πατρός είναι το αποσιωπημένο και άγνωστο της Οικονομίας μυστήριο, το οποίο απεκάλυψε με την σάρκωση ο Μονογενής Υιός, Άγγελος γενόμενος της μεγάλης και προαιώνιας βουλής του Θεού. Γίνεται της μεγάλης του Θεού βουλής Άγγελος, αυτός ο οποίος γνώρισε τον λόγο του Μυστηρίου και τόσο ανυψώνεται με το έργο και τον λόγο, μέχρις ότου φθάσει σε Αυτόν, ο οποίος τόσο πολύ κατέβηκε προς Αυτόν»[κεφ. κδ΄της β΄εκατον. των Θεολογικών]. Το δε «ἀπέστειλας» (:ευδόκησες να έλθει προς εμάς ο Υιός Σου) είπε ο Μελωδός, διότι η αποστολή του Υιού την ευδοκία δηλώνει του Πατρός, όπως εννόησε ο μέγας Γρηγόριος ο Θεολόγος(Λόγος στην Χριστού Γέννησιν). Το δε «εὐδοκία» πάλι σημαίνει το προηγούμενο θέλημα του Θεού, σύμφωνα με τον Δαμασκηνό Ιωάννη και τον Θεσσαλονίκης Γρηγόριο, διότι δεν ήταν επόμενο, αλλά προηγούμενο θέλημα Θεού η ένσαρκος Οικονομία του Θεού Λόγου. Γιατί όμως «απέστειλες τον Υιό Σου, Πάτερ Θεέ;». Για να δώσει σε εμάς ειρήνη, για να ειρηνοποιήσει εμάς πρώτα με τον Θεό, δεύτερον με τους αγγέλους, προς τους οποίους είχαμε μάχη, τρίτο με τους ομοφύλους μας ανθρώπους· διότι και μεταξύ μας είχαμε μάχες, και τέταρτο με τον εαυτό μας. Αδιάφορο είναι το παρεχόμενο, διότι η ακρίβεια απαιτούσε να γράφεται «παρεξόμενον», επειδή τα κινήσεως σημαντικά ρήματα, όπως είναι και το «ἀπέστειλας» με μετοχή μέλλοντος χρόνου συντάσσονται, αντί τελικού απαρεμφάτου[Σημειώνουμε εδώ τον φοβερό λόγο που λέει ο θεσπέσιος Μάξιμος, ότι, αν και συμφιλίωσε και ειρήνευσε εμάς με τον Πατέρα ο Υιός, όσο όμως εμείς δουλεύουμε στα πάθη και στον διάβολο, ειρήνη και φιλία δεν έχουμε με τον Θεό· διότι λέει τα εξής: «Είναι αδύνατο να γίνουμε φίλοι του Θεού, την στιγμή που στασιάζουμε εναντίον Του με τα πάθη και ανεχόμαστε να πληρώνουμε φόρο στον τύραννο και φονέα των ψυχών διάβολο, χωρίς προηγουμένως να έχουμε καν πολεμήσει τον πονηρό. Διότι μέχρι τότε είμαστε εχθροί και πολεμούμε τον Θεό, έστω και αν αποδίδουμε στον εαυτό μας την πλαστή ονομασία του πιστού, όσο δηλαδή θέλουμε να δουλεύουμε στα πάθη της ατιμίας. Και από την ειρήνη του κόσμου δεν θα κερδίσουμε κανένα όφελος, εάν η ψυχή μας βρίσκεται σε κακή κατάσταση και στασιάζει εναντίον του ίδιου του Δημιουργού της και δεν ανέχεται να υπαχθεί κάτω από την βασιλική εξουσία Του, όντας ακόμη πουλημένη σε μύριους σκληρούς τυράννους» (κεφ. μα΄ της Γ΄ εκατοντάδος των Θεολογικών)].

«Από δε την ένσαρκο παρουσία του Υιού Σου –συνεχίζει ο Μελωδός- εμείς τα πλανεμένα έθνη οδηγηθήκαμε στο φως της γνώσεως του Θεού, δηλαδή της ευσέβειας και πίστεως». Γι’ αυτό «ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντες» · δηλαδή από την πλάνη και ασέβεια, αφού ήλθαμε στην ευσέβεια, Σε δοξολογούμε, φιλάνθρωπε Κύριε. Και είπε αυτό για να δείξει ότι είναι πέμπτη Ωδή η παρούσα, της οποίας ο ποιητής είναι ο Ησαΐας ο οποίος είπε: «Ἐκ νυκτός ὀρθρίζει τό πνεῦμα μοῦ πρός σε, ὁ Θεός», όπως προλέχθηκε.

Εδώ προτείνει μία απορία ο Θεόδωρος ο ερμηνευτής των Κανόνων, λέγοντας: «Επειδή η ασέβεια είναι νύκτα, η δε ευσέβεια αντίθετα είναι ημέρα· γιατί ο Ησαΐας και ο Μελωδός δεν είπαν, ότι από την νύκτα ήλθαν στην ημέρα, αλλά στον όρθρο;». Αυτήν λοιπόν την απορία λύνοντας αυτός, λέει: «Όπως κατά την νύκτα δεν βλέπει καθόλου ο οφθαλμός, ενώ αντιθέτως την ημέρα βλέπει καθαρά και απλανώς, στον δε όρθρο βλέπει μεν λίγο, όχι όμως καθαρά· διότι είναι κάτι το ενδιάμεσο ο όρθρος της νύκτας και της ημέρας, και ούτε εντελώς σκοτεινός, όπως η νύκτα, ούτε εντελώς φωτεινός, όπως η ημέρα· έτσι νύκτα σκοτεινή και ασέληνη είναι η ασέβεια και όσοι βρίσκονται στην ασέβεια, ενώ ημέρα ολόφωτη είναι η αιώνια κατάσταση κατά τον μέλλοντα αιώνα και η δόξα που πρόκειται να αποκαλυφτεί στους Αγίους και η γνώση των μυστηρίων· όρθρος πάλι είναι κατάσταση των ευσεβών που ζουν κατά τον παρόντα αιώνα· διότι σε αυτήν την κατάσταση όντες οι ευσεβείς και Άγιοι, δεν μπορούν να θεωρήσουν τρανά και καθαρά τα θεία Μυστήρια, διότι εμποδίζονται από το σκέπασμα του υλικού αυτού και παχέος σώματος».

Γι'αυτό ο μεν Παύλος έγραφε προς τους Κορινθίους: «Βλέπομεν ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δέ, πρόσωπον πρός πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δέ ἐπιγνώσομαι, καθώς καί ἐπεγνώσθην(:Διότι τώρα βλέπουμε σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη θαμπά και με τόση ατέλεια, ώστε να μας μένουν πολλά αινίγματα που δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Τότε όμως θα δούμε φανερά και καθαρά, διότι θα δούμε κατευθείαν πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Τότε όμως θα λάβω τόσο τέλεια γνώση, όσο τέλεια με γνώριζε ο παντογνώστης Κύριος, όταν ενεργούσε την επιστροφή μου και με καλούσε στο αποστολικό αξίωμα)»[Α΄Κορ. 13,12]· ο δε Θεολόγος Γρηγόριος είπε: «Τά ἐνταῦθα δευτέρας ἐλλάμψεως» · και αλλού: «Για να βλέπουμε καθαρά την μακάρια Τριάδα, της οποίας τώρα δεχόμαστε μέτριες τις εκφάνσεις», και στον λόγο στην του Χριστού Γέννηση λέει: «Εδώ με πείθει το μέτριο φέγγος της αλήθειας, λαμπρότητα Θεού και να ιδώ και να πάθω (στον μέλλοντα αιώνα δηλαδή)».

Εάν όμως απορεί κάποιος, πώς ο Παύλος γράφοντας προς τους Ρωμαίους είπε: «Ἀποθώμεθα τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός· ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν(:Ας αποθέσουμε λοιπόν σαν νυκτερινά ενδύματα τα έργα της αμαρτίας, που γίνονται στο σκοτάδι, και ας ντυθούμε σαν άλλα όπλα τα φωτεινά έργα της αρετής· όπως συμπεριφέρεται κανείς την ημέρα, που τα βλέμματα πολλών τον παρακολουθούν, έτσι κι εμείς ας συμπεριφερθούμε με ευπρέπεια και σεμνότητα)» [Ρωμ.13,12]. Σε αυτόν απαντούμε, ότι δεν είπε ο Παύλος «ἐν ἡμέρᾳ» αλλά «ὡς ἐν ἡμέρᾳ» · το δε «ὡς», ομοιωματικό μόριο είναι και δηλώνει ομοίωμα ημέρας, και όχι αυτήν την ημέρα· όπως είναι και αυτό που λέχθηκε για τον Προφήτη Ηλία: «Ἀνελήφθη ὡς εἰς Οὐρανόν» δηλώνει ότι ανέβη, όχι στον ουρανό, αλλά σε υψηλότερο μέρος της γης. Και ο όρθρος λοιπόν ημέρα μεν δεν είναι, ως ημέρα όμως και είναι και λέγεται· διότι και αυτός επιτρέπει στον οφθαλμό να βλέπει, όχι όμως καθαρά όπως η ημέρα, αλλά με τρόπο που είναι ενδιάμεσος της νύκτας και της ημέρας, όπως είπαμε[Ο δε Κύριος αντίθετα, «ἡμέρα» ονόμασε την παρούσα ζωή, ενώ νύκτα την μέλλουσα, λέγοντας τα εξής: «Ἐμέ δεῖ ἐργάζεσθαι τά ἔργα τοῦ πέμψαντός μέ ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νύξ, ὅτε οὐδείς δύναται ἐργάζεσθαι»[Ιω.9,4], το οποίο ερμηνεύοντας ο Ευθύμιος ο Ζιγαβηνός λέει: «ἕως ἡμέρα ἐστίν» σημαίνει όσο διαρκεί ο παρών καιρός, όσο διαρκεί η ζωή αυτή, όσο μπορούν οι άνθρωποι να εργάζονται· έρχεται ο μελλοντικός αιώνας, όταν κανένας πλέον δεν μπορεί να εργάζεται «τό πιστεύειν εἰς ἐμέ» · διότι ο παρών καιρός είναι καιρός εργασίας, ενώ ο μελλοντικός είναι καιρός ανταποδόσεως. Το ότι πάλι εδώ εργασία λέει την του πιστεύειν, είναι φανερό από του να πει «οπίσω». Αυτό είναι έργο του Θεού, να πιστέψετε σε Εκείνον που απέστειλε Εκείνος. Ο μεν Χριστός λοιπόν, «ἡμέρα» ονόμασε τον παρόντα αιώνα εξαιτίας της εργασίας, ενώ «νύκτα» τον μέλλοντα αιώνα εξαιτίας της ανεργίας, ο δε Παύλος αντίθετα, νύκτα τον παρόντα αιώνα λέγει για την πλάνη και την άγνοια και το σκότος των παθών, ενώ ημέρα τον μέλλοντα, επειδή δεν έχει τίποτε από αυτά· διότι λέει: «Ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δέ ἡμέρα ἤγγικε» [Ρωμ.13,12](Τόμος Δ΄της ερμηνείας των Ευαγγελιστών). Εάν όμως ακριβέστερα εννοηθεί το ρητό: «Ἡ προκύψασα νύξ καί ἡ ἐγγίζουσα ἡμέρα», δεν φαίνεται να είναι καθαρή ημέρα, αλλά σαν κάποιος όρθρος].

Ειρμός ωδής ς΄: «Σπλάχνων Ἰωνᾶν ἔμβρυον ἀπήμεσεν ἐνάλιος θήρ, οἷον ἐδέξατο· τῇ Παρθένῳ δὲ ἐνοικήσας ὁ Λόγος καὶ σάρκα λαβὼν διελήλυθε φυλάξας ἀδιάφθορον· ἧς γὰρ οὐχ ὑπέστη ῥεύσεως, τὴν τεκοῦσαν κατέσχεν ἀπήμαντον».

Ποιος δεν θαύμαζε την σοφή διάνοια του ιερού αυτού Μελωδού; Διότι αυτός τον ένα και τον ίδιο Προφήτη Ιωνά χρησιμοποιεί για διάφορες υποθέσεις. Και πρώτα βέβαια πολύ σωστά τον χρησιμοποίησε στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, παρομοιάζοντάς τον με τον τύπο του Σταυρού, τώρα πάλι τον χρησιμοποιεί στην υπόθεση της εκ Παρθένου Γεννήσεως του Χριστού. Και την μεν διαμονή του στην κοιλιά του κήτους παρομοιάζει με την σύλληψη του εμβρύου, την δε έξοδο από το κήτος την παρομοιάζει με την Γέννηση του εμβρύου[Βλέπε και στην ερμηνεία του τροπαρίου της στ΄ωδής του ιαμβικού κανόνος των Θεοφανείων ο οποίος λέει: «Ἐκ ποντίου λέοντος ὁ τριέσπερος», για να μάθεις πως ο Ιωνάς παρομοιάζεται με το έμβρυο από τον Αλεξανδρείας θεσπέσιο Κύριλλο]. Γι'αυτό λέει, ότι ο «ἐνάλιος θήρ(:το κήτος της θάλασσας)» που δέχτηκε στην κοιλιά του τον Ιωνά και τον φύλαξε, όπως η μητέρα δέχεται στην κοιλιά της το έμβρυο και το φυλάγει, στο τέλος το ξέρασε από τα σπλάχνα του, αλλά τόσο σώο και αβλαβή ξέρασε, όπως σώος και αβλαβής ήταν, όταν τον δέχθηκε προηγουμένως στα σπλάχνα του. Ο μεν Ιωνάς λοιπόν με αυτόν τον τρόπο δέχθηκε και ξεράσθηκε από το κήτος, ο δε Μονογενής του Θεού Λόγος, αφού εισήλθε με υπερφυσικό τρόπο στην κοιλιά της Παρθένου, και έλαβε σάρκα από τα πανάχραντά της αίματα «διελήλυθε»(:γεννήθηκε) φυλάγοντας αβλαβή και αδιάφθορη την κοιλιά, που τον δέχθηκε και τον γέννησε, δηλαδή, την άφησε Παρθένο, όπως την βρήκε Παρθένο και όταν εισήλθε.

Γι'αυτό ως προς αυτό το σημείο φαίνεται ότι είναι ενάντιο, κατά κάποιον τρόπο, το παράδειγμα του Ιωνά με την εκ της Παρθένου Γέννηση του Κυρίου, διότι εκεί μεν τον κυοφορούμενο Ιωνά τον φύλαγε αβλαβή το κήτος, που τον κυοφορούσε με την παντοδύναμη χάρη του Θεού· εδώ όμως κυοφορούμενος στην κοιλιά της Παρθένου ο Θεός Λόγος, Αυτός μάλλον φύλαξε αβλαβή αυτήν που Τον κυοφορούσε, μη διαφθείροντας τα κλείθρα της Παρθενίας της. Διότι όπως ο Υιός του Θεού, ο Οποίος γεννήθηκε στον ουρανό από τον Πατέρα προ αιώνων, ως Θεός δεν υπέμεινε κανένα πάθος και ρεύση και φθορά, διότι «ἀπαθῶς καί ἀρρεύστως προῆλθεν ἐκ τοῦ Πατρός», όπως ο λόγος από τον νου· έτσι αυτός ο Ίδιος ο Οποίος γεννήθηκε κάτω στους εσχάτους χρόνους, ως άνθρωπος, διαφύλαξε αβλαβή και χωρίς καμία φθορά την Θεοτόκο, η οποία Τον γέννησε. Έτσι η Αγία και Οικουμενική Σύνοδος με την ια΄Πράξη της με τον λίβελλο της Πίστεως Σωφρονίου Ιεροσολύμων την ανακήρυξε Παρθένον «πρό τόκου καί ἐν τόκῳ καί μετά τόκον», που σημαίνει «ἀειπάρθενον».

Αλλά και ο θεσπέσιος Επιφάνιος [αίρεσις ιη΄], λέει: «Ποιος ποτέ λέγοντας Μαρία διερωτήθηκε, δεν πρόσθεσε την Παρθένο;». Έτσι ο Χριστός και κατά τις δύο Γεννήσεις απαθής φάνηκε και άρρευστος, διότι ούτε ο Πατήρ γεννώντας Τον έπαθε κάτι, ούτε η μήτηρ. Και για να πω καθαρότερα, όπως ο Υιός του Θεού έγινε Υιός ανθρώπου ατρέπτως, δηλαδή χωρίς να υποστεί αλλοίωση από την δική Του φύση και θεότητα, ή να λάβει καμία αλλοίωση και ρεύση, σύμφωνα με τον Θεολόγο Γρηγόριο, ο οποίος λέει: «Ο Υιός του Θεού γίνεται και Υιός ανθρώπου, χωρίς να μεταβάλλει εκείνο που ήταν, διότι είναι άτρεπτος, αλλά αφού προσέλαβε αυτό που δεν ήταν, διότι είναι φιλάνθρωπος»[Λόγος εις τα Φώτα], έτσι και αυτήν που Τον έτεκε την διαφύλαξε άτρεπτη και αβλαβή, διότι αυτή χωρίς να τραπεί από την κατά φύση παρθενία που είχε, προσέλαβε εκείνο που δεν είχε, δηλαδή την υπέρ φύση μητρότητα. Γι'αυτό και ο Θεοφόρος Μάξιμος είπε: «Όπως δηλαδή Εκείνος, όταν έγινε άνθρωπος ούτε την φύση Του άλλαξε, ούτε την δύναμή Του άλλαξε, έτσι εκείνην που Τον γέννησε και Μητέρα την κάνει και Παρθένο την διατηρεί, ερμηνεύοντας ταυτόχρονα το θαύμα με το θαύμα και μην κρύβοντας το ένα με το άλλο»[Κεφ.θ΄, της γ΄εκατοντ. των γνωστικών].

Λέει και ο Βρυέννιος Ιωσήφ: «Ποια φάνηκε ποτέ Μητέρα του Θεού των Πατέρων; Ποια συγχρόνως και πλάστη και πλάσμα συνέλαβε; Ποια, και συλλαμβάνοντας Υιό και κυοφορώντας και τίκτοντας, δεν απέβαλε το να είναι Παρθένος; Πριν από την σύλληψη Παρθένος· κατά την σύλληψη Παρθένος· κατά την κύηση Παρθένος και «ἐν τῷ τίκτειν» Παρθένος· και μετά τον τοκετό πάλι Παρθένος και πάντοτε Αειπάρθενος· διότι αυτή η οποία σε όλο τον χρόνο της ζωής της και ως προς την όραση και την γεύση και την ακοή και την αφή και την όσφρηση και τον νου και την διάνοια και την δόξα και την φαντασία και την αίσθηση και, με έναν λόγο, με όλες της τις δυνάμεις της και τις ψυχικές και τις σωματικές τήρησε όλο τον εαυτό της άβατο στους ρυπαρούς λογισμούς, πολύ φυσικά θα μπορούσε να λέγεται Αειπάρθενος. Γι'αυτό δεν εμπόδισε καθόλου την υπόθεση αυτή της παρθενίας η υπερφυσική κυοφορία· ούτε το να είναι Αειπάρθενος εμπόδισε ο θείος Τόκος· ούτε η σύλληψις προξένησε βλάβη στη μήτρα, ούτε ο τοκετός διέφθειρε αυτήν που έτεκε»[Λόγος Γ΄εις τον Ευαγγελισμόν].

Ειρμός ωδής ζ΄: «Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρὸς ἀπειλὴν οὐκ ἐπτοήθησαν, ἀλλ' ἐν μέσῳ τῆς φλογὸς ἑστῶτες ἔψαλλον· Ὁ τῶν πατέρων Θεὸς εὐλογητὸς εἶ».

Για τους τρεις Παίδες είπε ο θεσπέσιος Κοσμάς στον προηγούμενο Κανόνα της Υψώσεως του Σταυρού και εμείς εξηγήσαμε τα σχετικά με εκείνον εκεί. Αλλά και στον παρόντα Κανόνα σε αυτήν εβδόμη ωδή λέει γι’ αυτούς ο ίδιος ασματογράφος τα εξής: ότι «οι τρεις εκείνοι άγιοι Παίδες, επειδή ανατράφηκαν με ευσέβεια στον Θεό, η οποία είναι η εξαπλούμενη και ευρυνόμενη αντίληψις των θείων πραγμάτων με υψηλότερη γνώση και θεωρία», την οποία ο Σολομώντας ορίζοντας είπε: «Εὐσέβεια εἰς Θεόν ἀρχή αἰσθήσεως» [Παρ.1,7]· «επειδή», λέω, «ανατράφηκαν ευσεβώς, γι'αυτό καταφρόνησαν την δυσσεβή και βλάσφημη προσταγή του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, ο οποίος ήθελε να προσκυνηθεί ως θεός με την εικόνα που έστησε στην πεδιάδα την λεγόμενη Δεηρά. Λοιπόν, όχι μόνο καταφρόνησαν την προσταγή του Βασιλιά, αλλά και την απειλή που τους έκανε ο ίδιος Βασιλιάς, ότι θα τους βάλει στην κάμινο του πυρός, δεν την φοβήθηκαν καθόλου». Με το «πυρός ἀπειλήν» μπορεί να εννοηθεί και ο καταπληκτικός ήχος του πυρός, ο οποίος προξενεί φόβο σε όσους το ακούν για το επταπλάσιο της καύσεως. Οπότε στεκόμενοι στο μέσο της φλόγας -συνεχίζει ο Μελωδός- όχι μόνο δεν λυπούνταν, αλλά και τόση υπερβολική χαρά δοκίμαζαν, ώστε από την μεγάλη τους χαρά έψαλλαν λέγοντας: «Συ, ο Θεός των Πατέρων ημών, του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, Συ είσαι ευλογητός και δοξασμένος στους αιώνες». Ο λόγος δε αυτός είναι χαρακτηριστικό της εβδόμης ωδής.

Ειρμός ωδής η΄: «Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος ἐξεικόνισε κάμινος τύπον· οὐ γὰρ οὓς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδὲ πῦρ τῆς θεότητος Παρθένου ἣν ὑπέδυ νηδύν. Διὸ ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν· εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον, καὶ ὑπερυψούτω εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».

Ευφυέστατα προσαρμόζει στην εορτή της Χριστού Γεννήσεως το θαύμα της βαβυλωνίας καμίνου ο θεσπέσιος Μελωδός με τον παρόντα Ειρμό· διότι λέει ότι η βαβυλωνία εκείνη και χαλδαϊκή κάμινος, η οποία ήταν δροσερή και όχι φλογερή, προεικόνιζε τον τύπο της κατά σάρκα Γεννήσεως του Δεσπότου Χριστού από την Παρθένο. Διότι, όπως η κάμινος εκείνη, αν και ήταν καμένη επταπλάσια με τόση ύλη φωτιάς, δεν κατέκαυσε όμως τους τρεις νέους παίδες, τους οποίους δέχθηκε μέσα στον εαυτό της, έτσι και το πυρ της Θεότητος του Μονογενούς Υιού δεν κατάκαψε την κοιλιά της Παρθένου Μαρίας, μέσα στην οποία εισήλθε, αλλά την διεφύλαξε άφλεκτη και αβλαβή.

Ο τύπος αυτός της καμίνου είναι αντίστροφος με το πρωτότυπο· δηλαδή με την εκ Παρθένου Γέννηση του Σωτήρα· διότι εκείνη η χαλδαϊκή κάμινος, η οποία προετύπωνε την μήτρα της Θεοτόκου, έχοντας μέσα την φωτιά, δεν έκαυσε τους νέους που δέχθηκε· ενώ εδώ ο Υιός του Θεού, ο Οποίος έγινε δεκτός από την μήτρα της Παρθένου, έχοντας το πυρ, ή για να πούμε καλύτερα, ο Ίδιος όντας πυρ αυτόχρημα, δεν κατάκαυσε την μήτρα που Τον δέχθηκε· και πολύ σωστά το έκανε αυτό, διότι, επειδή ο Θεός πυρ είναι και λέγεται «καταναλίσκον»· διότι λέει: «Κύριος ὁ Θεός σου πῦρ καταναλίσκον ἐστί»[Δευτ.4,24]· διότι καταναλίσκει την μοχθηρία και την αμαρτία, σύμφωνα με τον Θεολόγο Γρηγόριο· γι'αυτό πώς ήταν δυνατό να κατακαύσει την Παρθένο, στην οποία δεν βρισκόταν κανένα ίχνος αμαρτίας ή ρυπαρότητας, ούτε προπατορικής -διότι καθαρίστηκε η Παρθένος από την αμαρτία αυτή από την επέλευση του Αγίου Πνεύματος, κατά τον καιρό του Ευαγγελισμού, όπως η κοινή γνώμη των ιερών Θεολόγων δογματίζει-, αλλά ούτε προαιρετικής;

Διότι όπως αυτό το πυρ, το οποίο υπηρετεί τις ανάγκες μας και γι'αυτό λέγεται «διακονικό», δεν υπερβαίνει τους όρους και τα μέτρα της καυστικής του δυνάμεως, τα οποία έλαβε από τον Δημιουργό, αλλά καίει μεν αυτό ξύλα και λινάρι και καλάμι και όλα όσα είναι δεκτικά της καύσεως εκείνου, δεν καίει όμως από μεν τα ζώα την ψυχρότατη σαλαμάνδρα[Γι'αυτό η πόλις του Παρισιού έχει ως σημαία την σαλαμάνδρα ανάμεσα στην φλόγα με αυτήν την επιγραφή: «Περικυκλοῦμαι, ἀλλ΄ οὐ φλέγομαι» (Κεφ. κθ’ του Πολιτικού Θεάτρου)], από τα ξύλα το φυτό το καλούμενο «λάριξ»[ Γι΄ αυτό, αναφέρει ο Πλίνιος, ότι όταν ριφθεί ο λάριξ στην φωτιά, αντιστέκεται σε αυτήν σαν να ήταν πέτρα. Γι'αυτό ο Καίσαρ πηγαίνοντας στην πόλη Γαζγόβοια, βρήκε εκεί έναν πύργο, που ήταν κατασκευασμένος από αυτό το ξύλο και πρόσταξε να τον κατακαύσουν, αλλά η φλόγα περικύκλωσε τον πύργο, αλλά δεν του προξένησε καμία φθορά(κεφάλαιο κθ΄του Πολιτικού Θεάτρου)], από δε τους λίθους την πέτρα, που λέγεται «παντάρβη»[ Λένε οι Φυσικοί ότι και ο λίθος ο καλούμενος Άσβεστος, ο οποίος βγαίνει στην Αρκαδία σιδηροχρώματος, όταν μία φορά ανάψει από το πυρ, ποτέ δεν σβήνει, και αν ακόμη ρίξει κανείς επάνω του όλα των ποταμών τα νερά· παραμένει δε χωρίς να κατακαίγεται από αυτό, έχοντας το πυρ από κάποιον απόρρητο λόγο της φύσεως(βλέπε Κεφάλαιο κδ΄του Πολιτικού Θεάτρου)], διότι όταν πέσει σε αυτά το πυρ, λησμονεί, με κάποιον τρόπο, την φυσική του καυστική δύναμη και τα διαφυλάττει άφλεκτα αυτά, έτσι και ο Θεός, το πυρ το άυλο και αναλωτικό της αμαρτίας, όπου βρει αμαρτία, εκεί ενεργεί και την κατακαίει, όπου όμως δεν βρίσκει αμαρτία, εκεί δεν καίει, αλλά μάλλον δροσίζει. Έτσι δεν έφλεξε και το άσπιλο και άγιο σώμα της Παρθένου, επειδή δεν βρήκε σε αυτό καμία ύλη και αμαρτία, η οποία κατακαίγεται από το θεϊκό πυρ. Συμπληρώνει ακόμη στη συνέχεια ο Μελωδός, ότι επειδή εμείς αξιωθήκαμε να δούμε αυτό το θαυμάσιο, γι'αυτό ας το ανυμνήσουμε και ας το μελωδήσουμε λέγοντας «Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας», το οποίο είναι λόγος χαρακτηριστικός της ογδόης Ωδής.

Ειρμός ωδὴς θ΄: «Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον! Oὐρανὸν τὸ σπήλαιον· θρόνον χερουβικὸν τὴν Παρθένον· τὴν φάτνην χωρίον, ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος, Χριστὸς ὁ Θεός, ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν».

Το προοίμιο του παρόντος Ειρμού αυτολεξεί δανείστηκε ο Μελωδός από τον λόγο του Ιερού Χρυσοστόμου που αναφέρεται στην Γέννηση του Κυρίου, όπου ως εξής προλογίζει η ρητορική εκείνη και εύλαλη γλώσσα: «Μυστήριο ξένο και παράδοξο βλέπω»[Ο λόγος αυτός σώζεται στον Ε’ τόμο της εν Ετόνη εκδόσεως]. Μιμήθηκε ο Μελωδός εδώ και τον διορατικό εκείνο Προφήτη Αββακούμ, ο οποίος λέει: «Ἐπὶ τῆς φυλακῆς μου στήσομαι καὶ ἐπιβήσομαι ἐπὶ πέτραν καὶ ἀποσκοπεύσω τοῦ ἰδεῖν (: Θα σταθώ επάνω στην προφητική μου σκοπιά και θα ανέβω επάνω σε πέτρα στερεά, ασάλευτη και υψηλή και από εκεί θα αποβλέψω και θα προσέξω για να δω)»[Αβ.2,1]· διότι, αφού στάθηκε και αυτός στην δική του «φυλακή», δηλαδή στην προσοχή του νου και ανέβηκε στην καρδιά, όπως επάνω σε πέτρα, με νοερή επιστροφή και σύνεση, από εκεί θεώρησε με την ενέργεια του Πνεύματος την εκ Παρθένου απόρρητη Γέννηση του Σωτήρος.

Γι'αυτό, αφού κατεπλάγη το ακατάληπτο Μυστήριο, αναβόησε αυτήν την θαυμαστική φωνή λέγοντας: «Μυστήριον ξένον ὀρῷ καί παράδοξον». Κατόπιν εξηγώντας ποιο είναι το Μυστήριο, λέει: «Βλέπω ότι το γήινο και ζοφερό σπήλαιο έγινε υψηλός και λαμπρός ουρανός· διότι ο υπερούσιος Λόγος του Πατρός, ο Οποίος κατοικεί στους ουρανούς και δοξολογείται ακατάπαυστα από χιλιάδες Αγγέλων και μυριάδες Αρχαγγέλων, καταδέχθηκε να γεννηθεί και να κατοικήσει μέσα σε αυτό· βλέπω ότι η Παρθένος και Θεοτόκος Μαρία, η οποία έχει υλικό σώμα, έγινε θρόνος Χερουβικός, διότι Εκείνος που αναπαύεται επάνω στον ένδοξο θρόνο και στα νώτα των πολυομμάτων και άυλων Χερουβίμ, θρονιάστηκε μέσα στην άχραντη κοιλιά και επάνω στις αγκάλες της Παρθένου και αναπαύθηκε· βλέπω ότι η ευτελέστατη και μικρότατη φάτνη έγινε τόπος ενδοξότατος και πολυχωρότατος· διότι ο Θεός, ο Οποίος είναι πανταχού αχώρητος ως προς την θεότητα, ἀνεκλίθη(πλάγιασε) επάνω σε αυτήν ως προς την ανθρωπότητα». Γι’ αυτό και ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος πανηγυρίζοντας στην εορτή της Χριστού Γεννήσεως είπε: «Εάν υπάρχει κάποιος Ουρανός των Ουρανών και εάν υπάρχουν υπερώα ύδατος που στεγάζουν τα ουράνια, και εάν υπάρχει κάποιος τόπος ή στάσις ή τάξις υπερκόσμια, δεν έχει τίποτε περισσότερο άξιο θαυμασμού από το σπήλαιο και από την φάτνη από τα βρεφικά περιρραντήρια και σπάργανα ούτε θειότερο».

Ο δε μέγας Αθανάσιος είπε τα ωραία αυτά: «Ο οικίσκος, όπου αποκύησε η Παρθένος δέχθηκε τον τύπο της Εκκλησίας· όπου θυσιαστήριο είναι η φάτνη, εφημερευτής ο Ιωσήφ, κληρικοί οι Μάγοι, διάκονοι οι Ποιμένες, ιερείς οι Άγγελοι· Αρχιερέας ο Κύριος· θρόνος η Παρθένος· κρατήρες οι μαστοί· αναβόλαιο η ενανθρώπηση, ριπιστήρες τα Χερουβίμ· δίσκος, το Πνεύμα το Άγιο, δισκοκάλυμμα ο Πατήρ, επισκιάζοντας όλα με την δύναμή Του»[Στον πρώτο λόγο του Ευαγγελισμού στον Ιωσήφ τον Βρυέννιο].

«Αλλά θεσπέσιε Κοσμά», μπορούσε να του πει κανείς απορώντας, «για το σπήλαιο δίκαια ένιωσες κατάπληξη, διότι αυτό, ενώ είναι γήινο έγινε Ουρανός· παρόμοια και για την φάτνη· διότι αυτή ενώ είναι μικρή, έγινε χωρίο ευρύχωρο του αχωρήτου· και στη συνέχεια η ομοίωση αυτών έγινε από τα κατώτερα στα ανώτερα· για την Παρθένο δεν εξεπλάγης δίκαια, ονομάζοντάς την θρόνο Χερουβικό· επειδή η ομοίωσή της έγινε από τα ανώτερα στα κατώτερα· διότι αυτή είναι ασύγκριτα τιμιώτερη από τα Χερουβίμ· γι'αυτό ο Μονογενής Υιός του Θεού αφού κατέβηκε από τον άγιο θρόνο των Χερουβίμ, ενθρονίστηκε σε αγιότερο και τιμιότερο θρόνο, την Παρθένο». Η λύση λοιπόν της απορίας είναι αυτή· ότι ίσως ως προς αυτό είπε ο ιερός Μελωδός, θρόνο Χερουβικό την Παρθένο, η οποία είναι τιμιώτερη από τα Χερουβίμ, επειδή υλικό και παχύ σώμα έχοντας, ως προς την καθαρότητα και κατά την υψηλότατη σοφία και γνώση του Θεού, εξισωνόταν με τα άυλα πολυόμματα Χερουβίμ, διότι Χερουβίμ «πλήθος γνώσεως και έκχυσις σοφίας» ερμηνεύεται, σύμφωνα με τον Αρεοπαγίτη Διονύσιο.

          ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

· Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Εορτοδρόμιον, ήτοι ερμηνεία στους ασματικούς κανόνες των δεσποτικών και θεομητορικών εορτών, Τόμος Α΄, σελίδες 130-134,139-140,144-146,152-155,158-160,163-164,169-170,175-176, Έκδοσις : Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Ιερά Καλύβη «Άγιος Σπυρίδων Α΄», Νέα Σκήτη Αγίου Παύλου, Άγιον Όρος, 2018.
· Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
· Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
· Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
· Η Παλαιά Διαθήκη μετά Συντόμου Ερμηνείας, Παναγιώτης Τρεμπέλας, Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήνα, 1985.
· Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016.
· http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
· https://apostoliki-diakonia.gr/bible/bible.asp?contents=old_testament/contents.asp&main=OldTes
· https://apostoliki-diakonia.gr/bible/bible.asp?contents=new_testament/contents.asp&main=

ΑΚΤΙΝΕΣ: Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου -Ερμηνεία στους Ειρμούς του πεζού Κανόνος της Χριστού Γεννήσεως

Το γιατί και το πώς της Σαρκώσεως του Θεού, Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

 

Βλέπω ταυτόχρονα έναν μαραγκό και μια φάτνη και ένα Βρέφος και σπάργανα και λεχώνα Παρθένο που στερείται τα πλέον απαραίτητα, βλέπω τα πάντα να είναι φτωχικά, τα πάντα πλημμυρίζουν από ανέχεια.
Είδες πλούτος που υπάρχει μέσα σε τόσο μεγάλη φτώχεια; Είδες πως, ενώ ο Χριστός ήταν πλούσιος, φτώχευσε για χάρη μας; Δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα και γι’ αυτό τοποθετήθηκε σε μια ξερή φάτνη. Ω, φτώχεια που είσαι πηγή πλούτου! Ω, πλούτε αμέτρητε που κρύβεσαι από τη φτώχεια!

Είναι ξαπλωμένος μες στη φάτνη και συνταράσσει την οικουμένη. Τυλίγεται με σπάργανα και διασπά τα δεσμά της αμαρτίας. Ακόμη δεν μίλησε και δίδαξε τους μάγους και τους παρακίνησε σε μετάνοια και μεταστροφή. Τι να πω και σε τι να αναφερθώ; Να, ένα Βρέφος σπαργανώνεται και τοποθετείται στη φάτνη. Κοντά του είναι η Μαρία που είναι Παρθένος και μητέρα μαζί.

Κοντά του και ο Ιωσήφ, που λεγόταν, χωρίς να είναι, πατέρας. Εκείνος, χωρίς να είναι, λεγόταν άνδρας της Μαρίας, κι εκείνη, χωρίς να είναι, λεγόταν γυναίκα του Ιωσήφ. Νόμιμες ονομασίες αλλά χωρίς περιεχόμενο συζυγικού δεσμού. Μπορείς να κατανοήσεις τα λόγια μου, όχι όμως και τα γεγονότα. Ο Ιωσήφ μνηστεύτηκε μόνο τη Μαρία και το Άγιο Πνεύμα την σκέπασε με τη χάρη του.

Γι’ αυτό και βρισκόταν σε απορία ο Ιωσήφ και δε γνώριζε πως να χαρακτηρίσει το Βρέφος. Δεν τολμούσε να πει πως ήταν καρπός μοιχείας και δεν μπορούσε να προφέρει λόγια βλάσφημα σε βάρος της Παρθένου, δεν είχε όμως και τη δύναμη να παραδεχθεί ως δικό του το παιδί, γιατί γνώριζε καλά, πως δεν είχε ιδέα για τον τρόπο που γεννήθηκε, ούτε ποιος έκανε το παιδί.

Ενώ λοιπόν βρισκόταν σε απορία, ήρθε από τον ουρανό μήνυμα με τη φωνή του αγγέλου: «Μη φοβάσαι Ιωσήφ, γιατί εκείνο που γεννήθηκε μέσα της προέρχεται από Πνεύμα Άγιον».

Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν σκέπασε την Παρθένο. Αλλά γιατί γεννάται ο Χριστός από την Παρθένο και διατηρεί ακέραιη την παρθενία της; Επειδή πριν από πολλούς αιώνες ο διάβολος εξαπάτησε την Εύα, που ήταν κι εκείνη παρθένος, γι’ αυτό πήγε ο Γαβριήλ τη χαρμόσυνη είδηση στη Μαριάμ που ήταν Παρθένος.

Αλλά η Εύα όταν εξαπατήθηκε, προκάλεσε με τα λόγια της το θάνατο στο ανθρώπινο γένος, ενώ η Μαρία, αφού δέχτηκε τη χαρμόσυνη είδηση, γέννησε με ανθρώπινη μορφή το Θεό Λόγο που έγινε σε μάς φορέας αιώνιας ζωής.

Ο λόγος της Εύας υπέδειξε το ξύλο, με το οποίο εκδιώχθηκε ο Αδάμ από τον Παράδεισο, ο Λόγος όμως που γεννήθηκε από την Παρθένο έδειξε το σταυρό με τον οποίο μπροστά στα μάτια του Αδάμ οδήγησε το ληστή στον Παράδεισο.

Επειδή λοιπόν δεν πίστευαν οι ειδωλολάτρες ούτε οι Ιουδαίοι ούτε οι αιρετικοί, ότι ο Θεός γέννησε χωρίς καμιά μεταβολή και χωρίς να πάθει τίποτε, γι’ αυτό γεννήθηκε σήμερα με φθαρτό σώμα και διατήρησε άφθαρτο το φθαρτό, για να δείξει ότι όπως δεν έφθειρε την παρθενία όταν γεννήθηκε από την Παρθένο, έτσι και ο Θεός, χωρίς να πάθει οποιαδήποτε μεταβολή και ρεύση η άγια ουσία του, γέννησε ως Θεός με τρόπο θαυμαστό Θεό.

Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι αδιαφορούσαν για Εκείνον και κατασκεύαζαν ανθρωπόμορφα είδωλα, τα οποία λάτρευαν περιφρονώντας τον Δημιουργό, γι’ αυτό και σήμερα ο Λόγος του Θεού, ενώ είναι Θεός, εμφανίστηκε με ανθρώπινη μορφή για να καταργήσει το ψεύδος και να επαναφέρει με μυστικό τρόπο τη λατρεία στον Εαυτό Του.

Ας δοξάσουμε λοιπόν Εκείνον, το Χριστό, που μάς άνοιξε δρόμο μέσα από αδιάβατο τόπο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους απέραντους αιώνες. 

Ας δοξάσουμε λοιπόν Εκείνον, το Χριστό, που μάς άνοιξε δρόμο μέσα από αδιάβατο τόπο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους απέραντους αιώνες. Αμήν.


Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΠΟΥ ΔΡΑ ΑΝΕΠΙΓΝΩΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ. Η ΛΑΓΝΕΙΑ

Οι 4 ιππείς της αποκάλυψης ως προς την καθημερινότητα στη μαζική κοινωνία ονομάζονται «Άγνοια, χυδαιολογία, εγωισμός και λαγνεία» είναι αυτοί που σέρνουν τον κόσμο μας προς την άβυσσο από την οποία δεν υπάρχει λύτρωση.

                 Η ΛΑΓΝΕΙΑ

 «Ο τέταρτος καβαλάρης της Αποκάλυψης: ΛΑΓΝΕΙΑ
Ο Malcolm McDowell ως Alexander "Alex" στο A Clockwork Orange (Ένα κουρδιστό Πορτοκάλι) του Stanley Kubrick (1971)
Μετά από τήν άγνοια, τήν χυδαιολογία και τόν εγωισμό, ο τέταρτος καβαλάρης της Αποκάλυψης είναι η λαγνεία. Και εδώ έρχεται η έκπληξη. Ακόμα κι αν ο πόθος (η λαγνεία) είναι ένα φυσικό ένστικτο, όπως ο εγωισμός - που δεν σημαίνει ότι είναι καλός από μόνος του - είναι το μόνο από τα τέσσερα που αντλείται και υπερτονίζεται συστηματικά από μια πολύ συγκεκριμένη στρατηγική, σχεδιασμένη, ας πούμε, από τήν επικρατούσα παντού εξουσία, αυτή των μεγάλων διεθνών οικονομικών. Οι τραπεζίτες που υφαίνουν τον γλοιώδη ιστό τους σε ολόκληρο τον κόσμο έπρεπε να εντοπίσουν ένα αδύναμο σημείο στο οποίο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν βία για να υπονομεύσουν την κοινωνία και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την ψυχική υποδούλωση ατόμων και λαών, την προϋπόθεση της σωματικής τους υποδούλωσης, και το βρήκαν στη λαγνεία. Ήταν το πιο ευάλωτο σημείο και το συνειδητοποίησαν και το αξιοποιούν στο έπακρο, κινητοποιώντας όλα τα πλανητικά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους: κινηματογράφο, τηλεόραση, Τύπο, διαφήμιση, ψυχαγωγία, τα πάντα, ακόμα και τον αθλητισμό: όλα αυτά που είναι πιθανό να πυροδοτούν και τροφοδοτούν ερωτικές φαντασιώσεις και να απελευθερώνουν το σεξουαλικό ένστικτο, φυσικά εντελώς αποκομμένο από τά αισθήματα και τα συναισθήματα. Χάρη σε αυτή την εκστρατεία, που βρίσκει καλά προετοιμασμένο έδαφος, επειδή, όπως είπαμε, υπάρχει το ένστικτο της λαγνείας, πράγματι, όχι μόνο άνοιξε ένα ρήγμα, το οποίο γίνεται ένα χάσμα, μέσα από το οποίο έχει περάσει κάθε είδους αταξία πού τήν παρουσιάζουν ως απολύτως θεμιτή, από τη μοιχεία στην άμβλωση, από την ακολασία στην αιμομιξία, από την παιδεραστία στον σαδισμό, από τον σοδομισμό στον τρανσεξουαλισμό, αλλά και μια θανατηφόρα επίθεση έχει επίσης εξαπολυθεί στην καρδιά του θεσμού στον οποίο βασίζεται κάθε μορφή πολιτισμένης ζωής: τήν οικογένεια. Η οικογένεια έχει μολυνθεί, δηλητηριασμένη, παραμορφωμένη από ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα που έχει μεταμορφώσει τον άνδρα και τη γυναίκα σε δύο ζώα πρόθυμα για σεξ, ή μάλλον, για πάντα νέες ερωτικές εμπειρίες, ακόμα και τις πιο ασυνήθιστες, τις πιο νοσηρές και τις πιο εξευτελιστικές.
Νταρθ Βέιντερ.
Σήμερα το βλέπουμε ξεκάθαρα: οι σκοτεινές και ισχυρές δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο επιδιώκουν τον στόχο μιας διαλυμένης κοινωνίας, που έχει πνιγεί από την κακία, βυθισμένη στην αταξία πού αγωνίζεται αδιάκοπα προς τον αυτοεξευτελισμό!

Αλλά είναι το σύνολο του σύγχρονου πολιτισμού που ενθαρρύνει και προωθεί τη λαγνεία. Από τον 19ο αιώνα, οι εικαστικές τέχνες έχουν μεταφέρει τήν πορνογραφία, περνώντας την ως ζωγραφική: σκεφτείτε απλώς το άσεμνο "Η καταγωγή του κόσμου" του Gustave Courbet ή, τον 20ο αιώνα, το "Μάθημα Κιθάρας"  του Balthus. Η ψυχανάλυση, από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι τα ανθρώπινα όντα πρέπει να φέρουν στο φως τά δικά τους 
Το μάθημα κιθάρας, Balthus (1934) Scuderie del Quirinale.

ένστικτα, ακόμη και τα πιο διεστραμμένα, να απελευθερωθούν από αυτά: και αν, για να το κάνουν, πρέπει να τα αφήσουν και στη διάσταση της πραγματικής ζωής, αυτό είναι ένα θέμα που αφορά μόνο αυτούς και η ηθική δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Με άλλα λόγια, το σημαντικό είναι να συμφιλιωθεί κανείς με το ασυνείδητο του, να αποτρέψει το καπάκι της κατσαρόλας να δημιουργήσει υπερβολική πίεση, γιατί οι νευρώσεις προέρχονται από αυτή την πίεση. Ο ψυχαναλυτής, από την πλευρά του, φροντίζει να μην δίνει ηθικές κρίσεις ή συμβουλές: αυτό που θα κάνει ή δεν θα κάνει ο ασθενής μόλις συνειδητοποιήσει τις δικές του καταπιεσμένες επιθυμίες - για παράδειγμα, η αιμομικτική έλξη για τη μητέρα του - αυτό είναι πέρα από τις αρμοδιότητές του. Άλλωστε, η ψυχανάλυση αρνείται ότι υπάρχει κάτι σαν απόλυτη ηθική, κανόνες ή απόλυτοι κανόνες που πρέπει να γίνονται σεβαστοί, αλλά ότι όλα εξαρτώνται από τις καταστάσεις, την ιστορική στιγμή και τις τάσεις και τις κλίσεις του κάθε ατόμου. Και αν κάποιος σκέφτεται διαφορετικά, αν τολμήσει να πει ότι όλοι πρέπει να σέβονται έναν ηθικό κώδικα, ακόμα και στη σεξουαλική σφαίρα. Ή ότι το σεξ, αποκομμένο από το συναίσθημα, είναι μια παρέκκλιση. Ή ότι η τέχνη δεν πρέπει να σκύβει για να ερεθίζει τα βασικά ένστικτα ώστε να μεταμορφωθεί σε πορνογραφία, αμέσως ξεσηκώνεται η χορωδία τής πλατείας των πολιτικά ορθών, κοσμικών, υλιστών, στρουκτουραλιστών, υπαρξιστών, σουρεαλιστών, ντανταϊστών, μαρξιστών, παγκοσμιοποιητών και ένας Θεός ξέρει πόσοι άλλοι -ισμοί, ξεσπώντας αμέσως θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν. Και ο καημένος φιμώνεται επί τόπου, κατηγορείται για ηθικισμό, σκοταδισμό, επαρχιωτισμό, φονταμενταλισμό και μάλιστα για το ακριβώς αντίθετό του, δηλαδή αδιαφορία, και άπειρους άλλους κατακριτέους "ισμούς". Επειδή η κυρίαρχη κουλτούρα έχει δημιουργήσει ένα νέο παράδειγμα, το οποίο είναι σχεδόν η τέλεια άρνηση αυτού που υπήρχε πριν από λιγότερο από δύο γενιές. Και για να κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν το παρελθόν, το μόνο που έχει να κάνει είναι να σωπάσει οποιαδήποτε φωνή έξω από το ρεφρέν και να ορκιστεί και να ψευδομαρτυρήσει ότι ο κόσμος ήταν πάντα έτσι. Είναι η κατάρα του προοδευτισμού: υπάρχει πάντα κάποιος που προχωράει μπρός και παλιώνει ό,τι ήταν καινούργιο ένα λεπτό πριν.

Η οικογένεια έχει μολυνθεί, δηλητηριαστεί, παραμορφωθεί από ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα που έχει μεταμορφώσει τον άνδρα και τη γυναίκα σε δύο ζώα πρόθυμα για σεξ, ή μάλλον, για πάντα νέες ερωτικές εμπειρίες, ακόμα και τις πιο ασυνήθιστες, τις πιο νοσηρές και τις πιο εξευτελιστικές!

Ένα ισχυρό όργανο πειθούς ήταν ένα συγκεκριμένο είδος ερευνητικής δημοσιογραφίας, στην πραγματικότητα η δημοσιογραφία θέσης, έντονα ιδεολογική με μια προοδευτική, ελευθεριακή και αντι-αστική έννοια,
Nancy Colbert Friday
«Πάρα πολλοί άνδρες εξακολουθούν να πιστεύουν, μάλλον αφελώς και εγωκεντρικά, ότι αυτό που τους ταιριάζει αυτόματα είναι αυτό που ταιριάζει και στις γυναίκες». Shere Hite

η οποία ειδικεύεται στη συλλογή, μέσω ανώνυμων (και επομένως μη επαληθεύσιμων) συνεντεύξεων, των λιγότερο όμορφων μυστικών της σεξουαλικής ζωής των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, αλλά και των φαντασιώσεων τους. Έτσι, στον απόηχο της περιβόητης Έκθεσης Kinsey, απελευθερώθηκε μια ολόκληρη υπο-λογοτεχνία που έκανε τόν κήπο τών ανωμαλιών το σαλόνι της πολιτικά ορθής κουλτούρας. Ο φεμινισμός έχει προσθέσει το μερίδιό του στην καλή θέληση, ας πούμε έτσι, βάζοντας στο επίκεντρο τη γυναικεία επιθυμία και το δικαίωμα των γυναικών να είναι τουλάχιστον εξίσου διεφθαρμένες με τους άνδρες. Δημοσιογράφοι όπως η Shere Hite και η Nancy Friday ξεκίνησαν την εξερεύνηση αυτού του βυθισμένου πλανήτη, συγκέντρωσαν -λένε- εκατοντάδες και χιλιάδες «εξομολογήσεις», τις συσκεύασαν καλά και τελικά τις δημοσίευσαν στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, μετατρέποντας αυτό το βουνό ηθικών σκουπιδιών σε άλλα τόσα best-seller. Σε αυτά ο αναγνώστης μπορεί να μάθει πόσο αιώνια πρόθυμες είναι οι Αμερικανίδες, ανυπόμονες για οποιαδήποτε εμπειρία, ακόμη και την πιο ασυνήθιστη, νοσηρή, παράδοξη. Και πώς, αν δεν έχουν ακόμη αποφασίσει να τις κάνουν πράξη, τουλάχιστον, στο μεταξύ, τις ζουν με τη μορφή ερωτικών φαντασιώσεων, ενώ κάνουν σεξ με τους αντίστοιχους συζύγους τους και μέσα σε φαινομενικά κανονικές οικογένειες. Μάλιστα, πολλοί από τους ερωτηθέντες ομολόγησαν ότι ήθελαν να μεταφράσουν τις φαντασιώσεις τους σε πραγματικότητα. Για παράδειγμα, πείθοντας τον σύζυγο να ξεκινήσει μια σχέση τριών, όχι με μια γυναίκα - θα ήταν πολύ κοινότοπο και σχεδόν προφανές - αλλά με έναν άντρα. Αφού παραδέχθηκαν ειλικρινά ότι δεν είχαν παρατηρήσει ποτέ το παραμικρό ίχνος ομοφυλοφιλικών τάσεων σε αυτόν, οι αδίστακτες πρωταγωνίστριες των βιβλίων της Hite και της Friday ομολογούν ότι είναι εξαιρετικά ενθουσιασμένοι με την ιδέα να μυήσουν τον σύζυγό τους σε αυτό το είδος εμπειρίας, απλά για να απολαύσουν το θέαμα κάτι νέου και απαγορευμένου και να μπορέσουν να συμμετάσχουν χαρούμενα σε αυτό, καί όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης ευκολίας και ελευθερίας. Η χειραφέτηση δεν ήταν το μεγάλο φετίχ της γενιάς που μεγάλωσε στα χρόνια γύρω στο ’68;  ΚΑΙ απαγορεύεται η απαγόρευση, δεν ήταν ίσως ένα από τα αγαπημένα συνθήματα των νεαρών φοιτητών που απεργούσαν αέναα, που ενδιαφέρονταν πολύ για κάθε πείραμα συλλογικότητας/κολεκτιβισμού, όχι μόνο οικονομικό και κοινωνικό, αλλά και σεξουαλικό (οι περίφημες «κομμούνες»!), πόσο λίγο τους ενδιέφερε να κάνουν το καθήκον τους ως φοιτητές, που υποστηρίχθηκαν, συχνά με μεγάλες θυσίες, από τον πατέρα τους, και να σπουδάσουν σοβαρά για να πάρουν πτυχίο, ίσως με βάση τις πραγματικές δεξιότητες και όχι την αχαλίνωτη δημαγωγία της «πολιτικής των δεκαοχτάρηδων», χάρη στην οποία αποφοίτησαν υπέροχα γαϊδούρια ντυμένα μέ ρούχα;

Η δυτική κοινωνία δεν έχει πλέον ηθική, ούτε εκπαιδευτικό έργο, ούτε θρησκεία, ούτε καν μια υγιή και αληθινή ιδέα για τον άνθρωπο, τη φύση του, τις ανάγκες του. Δεν είναι πλέον καν μια κοινωνία, αλλά ένα αδιευκρίνιστο και αναβράζον μάγμα ατόμων που δεν συγκρατούνται από καμία ιδέα, αλλά μόνο από πρακτικές ανάγκες και από το γούστο για παράβαση που προωθεί ο νόμος ως ιερό δικαίωμα του πολίτη. Το άτομο εξαφανίστηκε, δεν είναι πια εκεί. Έχουμε εξαλείψει δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανικού πολιτισμού …

Το κακό που έχουν κάνει αυτά τα λεγόμενα ερευνητικά βιβλία, μαζί με τα μυθιστορήματα πορνογράφων όπως ο Alberto Moravia, ή οι ταινίες του Παζολίνι ή οι θεατρικές παραστάσεις του Φο, ήταν τεράστιο. Η γυναίκα,
Η Nina Companeéz στο δείπνο υποψηφίων César of Cinema το 2013.
 προπάντων αποσπάστηκε από τη φυσική της ψυχολογική θέση, τη μητρότητα και την οικογένειά της, για να κυνηγήσει, όπως έλεγαν τότε, τα δικά της όνειρα, ποδοπατώντας μάλιστα κάθε ηθικό δεσμό. Στην ταινία της η Nina Companeéz του 1972, αφηγείται, μεταξύ άλλων, για μια νέα και όμορφη μητριά που σαγηνεύει τον θετό της γιο κάτω από τα μάτια του συζύγου της, ο οποίος δεν παρατηρεί τίποτα, επειδή τον ιντριγκάρει η παρουσία μιας πολύ νεαρής κόρης που περνά τις πρώτες της διακοπές στην εξοχή και θα έκανε τα πάντα για να πάει στο κρεβάτι μαζί της. Όλος αυτός ο χείμαρρος των περιττωμάτων, που παρουσιάζεται με το ευχάριστο πρόσχημα της ελευθερίας και της χαρούμενης παράβασης, έχει συνηθίσει τους νεαρούς θεατές, να πιστεύουν ότι η ζωή είναι ένα πικνίκ όπου το κύριο χόμπι είναι το σκαρφάλωμα στο κρεβάτι κάποιου άλλου, πιθανώς ήδη παντρεμένου, ή συγγενή, ή του ίδιου φύλου, εν ολίγοις, κάποιου με τον οποίο μπορεί κανείς να βιώσει τη συγκίνηση του απαγορευμένου καρπού. Από τη στιγμή που τέτοιες ιδέες και προσδοκίες μπήκαν στα κεφάλια και τις καρδιές μιας γενιάς εφήβων, ολόκληρη η κοινωνία παρασύρθηκε σε ένα ολοένα και ταχύτερο καταστροφικό σπιράλ. Τα δεκαοχτάχρονα κορίτσια έχουν πάψει να σκέφτονται τον άνθρωπο της ζωής τους, τη χαρά της απόκτησης παιδιών, την αποστολή να αφοσιωθούν σε μια οικογένεια και έχουν αρχίσει να κυνηγούν ερωτικές συγκινήσεις, όπως οι  συνομήλικοί τους. Η ρίζα της παρούσας διαταραχής βρίσκεται εκεί, στην κουλτούρα της δεκαετίας του '60 και των αρχών της δεκαετίας του '70, όλα προβάλλονται προς την υπέρβαση, την αρχή της ηδονής και τον συστηματικό χλευασμό των κανόνων, της κανονικότητας, της καλοσύνης. Η παντρεμένη γυναίκα που είναι ικανοποιημένη με την οικογένειά της έχει γίνει ένα γελοίο αντικείμενο, που αξίζει τόν οίκτο. Η γυναίκα που δεν έχει χωρίσει, που δεν άφησε τον άντρα της για να τα πάει με έναν εραστή δέκα ή είκοσι χρόνια νεότερο της, στα σαλόνια της «καλής» αστικής τάξης, έχει γίνει απομεινάρι τού
Ο πατέρας Μάρτιν και ο Πάπας Μπεργκόλιο.
παρελθόντος, που κοιτάζουν με συμπάθεια οι φίλες της που χειραφετήθηκαν από τη σκλαβιά του γάμου. Αυτός ο άνεμος της αταξίας και της τρέλας ξέσπασε, εκείνα τα χρόνια, ακόμα και στα σεμινάρια και στα μοναστήρια. Στα γυναικεία μοναστήρια της Αμερικής μερικές «προοδευτικές» καλόγριες ύψωσαν τη σημαία του gay-is-beautiful και άρχισαν να λένε και να γράφουν ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μια καλόγρια που αγαπά μια άλλη καλόγρια, δίνοντας αφορμή για ένα πραγματικό κίνημα απελευθέρωσης για τις λεσβίες καλόγριες. Στα ιεροδιδασκαλεία η ομοφυλοφιλία ήταν ανεξέλεγκτη, με πλήρη κακομεταχείριση από τους ιερείς εναντίον των νεαρών παιδιών, αλλά οι προϊστάμενοι προσποιούνταν ότι δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, δεν ήξεραν, δεν είχαν τη γλώσσα να μιλήσουν και προπάντων δέν έπαιρναν τα απαραίτητα μέτρα: και στο μεταξύ η διαταραχή συνεχίστηκε. Τώρα έχει γίνει τόσο δυνατή, έχει γίνει τόσο αλαζονική στην αυτοπεποίθησή της, που εμφανίζεται δημόσια και απαιτεί τη γενική έγκριση. Συμβαίνει όλο και πιο συχνά ένας Αμερικανός ιερέας ενορίας, εν μέσω Θείας Λειτουργίας, να λέει στους ενορίτες του ότι είναι ομοφυλόφιλος. Συμβαίνει και στην Ιταλία, αλλά αυτό -προς το παρόν- οδηγεί τον επίσκοπό τους, έστω και με χίλιες προφυλάξεις, να τον αναστείλει από τα καθήκοντά του. Ωστόσο, δεν θα περάσουν πολλά χρόνια και, με τον θρίαμβο των θέσεων του Ιησουίτη James Martin, η εκκλησία θα υποδεχθεί τους ομοφυλόφιλους ιερείς με ανοιχτές αγκάλες και θα ζητήσει συγγνώμη χίλιες φορές για τις άδικες διακρίσεις που είχε εφαρμόσει εναντίον τους.
Auguste Charpentier-Ο τοκογλύφος. (1842)
Οι τραπεζίτες που υφαίνουν τον γλοιώδη ιστό τους σε ολόκληρο τον κόσμο έπρεπε να εντοπίσουν ένα αδύναμο σημείο στο οποίο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν βία για να υπονομεύσουν την κοινωνία και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την ψυχική υποδούλωση ατόμων και λαών, την προϋπόθεση της σωματικής τους υποδούλωσης, και το βρήκαν στη λαγνεία!

Αυτή η συζήτηση μας φέρνει στη διάδοση του πόθου (στην εξάπλωση της λαγνείας) ακόμη και στη χριστιανική ηθική, που ήταν, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, το τελευταίο εμπόδιο που εξακολουθούσε να αντιστέκεται στο μακρύ κύμα του '68. Βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς την πλήρη αναγνώριση της σοδομίας και του λεσβιασμού, με ιερείς να παρουσιάζουν ομοφυλόφιλα ζευγάρια στο βωμό κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, να τους πλημμυρίζουν με επαίνους για την όμορφη αγάπη τους και να θρηνούν που δεν 
Ένα Gay Pride
μπορούν να τους παντρέψουν οι ίδιοι, λόγω της υστέρησης της Εκκλησίας σε αυτό το θέμα. Και με ιερείς της ενορίας, όπως συνέβη στην περιοχή Gorizia, οι οποίοι μετατίθενται από τον επίσκοπο επειδή αντιτάχθηκαν στη παραμονή, ως αρχηγού προσκόπων, ενός πολιτικά παντρεμένου άνδρα με άλλον άνδρα. Και με τους επισκόπους να ζητούν δημόσια συγγνώμη, όπως στη Γένοβα, για τις προσευχές επανόρθωσης των «ανυποψίαστων» Καθολικών για το Gay Pride. Και μοναχές που διώχνουν τους Καθολικούς που προσεύχονται με αυτή την πρόθεση, ακόμα και από τον προαύλιο χώρο της μονής τους. Τώρα δεν υπάρχουν υποστηρικτές της σεξουαλικής διαταραχής στο εδώλιο (ποιος είμαι εγώ να κρίνω;, είπε ο κύριος με τα λευκά που όλοι αποκαλούν πάπα, ακόμα κι αν δεν είναι), αλλά οι τελευταίοι υπερασπιστές της τάξης: είναι ο θρίαμβος της σατανικά εμπνευσμένης και καλά αποφασισμένης αντιεκκλησίας να οδηγήσει τις ψυχές όχι προς τον παράδεισο, αλλά προς τα βάθη της κόλασης.

Το κακό που προκάλεσαν ορισμένα μυθιστορήματα από πορνογράφους όπως ο Alberto Moravia, ορισμένες ταινίες του Παζολίνι ή ορισμένες θεατρικές παραστάσεις του Φο ήταν τεράστιο! Μόλις τέτοιες ιδέες και προσδοκίες μπήκαν στα κεφάλια και τις καρδιές μιας γενιάς εφήβων, ολόκληρη η κοινωνία βυθίστηκε σε μια διαρκώς επιταχυνόμενη καταστροφική σπείρα !

Με την κατακόρυφη πτώση της καθολικής ηθικής κάτω από την επίθεση του σεξουαλικού ελευθερισμού που έχει δημιουργηθεί ως σύστημα, με την άνευ όρων παράδοσή του στο πνεύμα του καταναλωτισμού, που εμπορευματοποιεί τα σώματα καθώς και όλα τα άλλα καταναλωτικά αγαθά, απογυμνώνοντάς τα από κάθε πνευματικότητα (και μάλιστα τελευταίως, η φωτιά της αντιεκκλησίας του Μπεργκόλιο στράφηκε ακριβώς ενάντια στην πνευματικότητα, τον στοχασμό, τον ασκητισμό, τον μυστικισμό), η σημερινή κοινωνία έχει εισέλθει στην τελική φάση της εγκατεστημένης αταξίας. Οι σκοτεινές και ισχυρές δυνάμεις που αναφέραμε επιδίωκαν πάντα αυτόν τον στόχο: μια διαλυμένη κοινωνία, ερεθισμένη από τά πάθη, βυθισμένη στην αταξία  που αγωνίζεται αδιάκοπα προς την αυτο-υποβάθμιση. Δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ο ναός του Κυρίου;, προειδοποίησε ο Άγιος Παύλος πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, απευθυνόμενος σε εκείνους τους Χριστιανούς που δεν είχαν καταλάβει την αναγκαιότητα και την ομορφιά του να διατηρούνται αγνοί για να είναι άξιοι να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού.  Και έτσι τους παρότρυνε (Α΄ Κορ. 6:9-11):  Ή δεν ξέρετε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μην εξαπατάτε τον εαυτό σας: ούτε ανήθικοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε θηλυπρεπείς, ούτε σοδομίτες, ούτε κλέφτες, ούτε άπληστοι, ούτε μέθυσοι, ούτε συκοφάντες, ούτε εκβιαστές θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Και τέτοιοι ήταν μερικοί από εσάς, αλλά πλυθήκατε, αγιάσατε, δικαιωθήκατε στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού και στο Πνεύμα του Θεού μας! Αλλά οι σημερινοί Καθολικοί σκέφτονται τους μετανάστες, τη βιοποικιλότητα, το κλίμα, την απόρριψη τών πλαστικών και βλέπουν στην Γκρέτα Τούνμπεργκ - σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο του Βερολίνου, Μονσινιόρ Χάινερ Κοχ - έναν νέο Ιησού Χριστό. Τι άλλο να πούμε, όταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο;
Orazio Gentileschi, ο Λωτ και οι κόρες του (1622).
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της εξάπλωσης του πόθου ακόμη και στη χριστιανική ηθική, που ήταν, μέχρι πριν λίγα χρόνια, το τελευταίο φράγμα που αντιστέκεται ακόμα στο μακρύ κύμα του '68. Είμαστε ήδη στον δρόμο προς την πλήρη αναγνώριση της σοδομίας και του λεσβιασμού: ενώ οι «σύγχρονοι Καθολικοί» σκέφτονται τους μετανάστες, τη βιοποικιλότητα, το κλίμα, τη διάθεση πλαστικών και βλέπουν στην Γκρέτα Τούνμπεργκ - σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο του Βερολίνου –Monsignor Heiner Koch– έναν νέο Ιησού Χριστό !

Η δυτική κοινωνία δεν έχει πλέον ηθική, ούτε εκπαιδευτικό έργο, ούτε θρησκεία, ούτε καν μια υγιή και αληθινή ιδέα για τον άνθρωπο, τη φύση του, τις ανάγκες του. Δεν είναι πλέον καν μια κοινωνία, αλλά ένα αδιευκρίνιστο και αναβράζον μάγμα ατόμων που δεν συγκρατούνται από καμία ιδέα, αλλά μόνο από πρακτικές ανάγκες και από το γούστο για παράβαση που προωθεί ο νόμος ως ιερό δικαίωμα του πολίτη. Το άτομο εξαφανίστηκε, δεν είναι πια εκεί. Έχουμε εξαλείψει δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανικού πολιτισμού...

Φραντσέσκο Λαμεντόλα


ΤΑ ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ  ΤΟΥ ΛΑΜΕΝΤΟΛΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΙΣ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ. Η ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ Η ΑΛΛΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ. ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΕΝΑΝ ΚΙΝΗΤΗΡΙΟ ΛΟΓΟ ΣΑΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗΣ.. ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΘΕΣΜΙΚΗ ΤΥΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΕΝΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΖΩΗ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΗΦΟΡΑ. ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΑΡΓΙΑΣ, ΠΕΡΙΕΡΓΙΑΣ, ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΟΛΟΓΙΑΣ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.