Πηγή: Claudio Risé
Κάτι κινείται επιτέλους στη σχέση των Ιταλών με τις οικογένειές τους και το κράτος: αρχίζουν να λένε αυτό που πραγματικά σκέφτονται. Περισσότερο από την πολιτική πολιτική, αυτό αποδεικνύεται από τις αντιδράσεις των ανθρώπων και των μέσων ενημέρωσης στην υπόθεση της οικογένειας Τρεβαϊγιόν, η οποία έχει αποκτήσει ένα ενδιαφέρον και δημοτικότητα που προς το παρόν δεν είναι προσβάσιμη στα επίσημα τιμημένα πολιτικά κόμματα και θεσμούς. Από την άλλη πλευρά, αυτή η οικογένεια - οι γονείς Νάθαν Κάθριν και τα παιδιά τους - είναι ακαταμάχητα εκπληκτική και ως εκ τούτου αξιαγάπητη και ακατανόητη στα μέσα ενημέρωσης ή/και τους γραφειοκρατικούς συνομιλητές, που έχουν συνηθίσει να σκέφτονται σε πλέον ξεπερασμένες, κάπως αρχαϊκές κατηγορίες: πλούσιοι/φτωχοί, μορφωμένοι/αναλφάβητοι, καλοί/κακοί, υγιείς/άρρωστοι, κ.λπ. Οι Τρεβαϊγιόν, από την άλλη πλευρά, πολύγλωσσοι και με συναισθηματικά και πρακτικά ιδανικά, δεν μοιάζουν με πρόσφυγες από άλλο πλανήτη. Αντίθετα, αντιπροσωπεύουν το αντίστοιχο των παιδιών των λουλουδιών της δεκαετίας του 1970: ανθρώπους που έχουν δει τον κόσμο και είναι εδώ επειδή είναι ευτυχισμένοι εδώ προς το παρόν, τους αρέσει, έχουν αγοράσει ένα οικόπεδο και ένα σπίτι και θέλουν να τα απολαύσουν, φτιάχνοντάς τα σιγά σιγά. Σε μια χώρα με έντονη τουριστική δραστηριότητα όπως η Ιταλία, η οποία έχει άμεση ανάγκη από εργατικό δυναμικό, τέτοιοι πολίτες θα πρέπει να γίνονται δεκτοί με χαρά. Είναι, μεταξύ άλλων, το είδος του ανθρώπου που η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ αποκαλεί «καλλιτέχνες» στο σπερματικό της έργο Vita Activa (Bompiani): εκείνοι που, κατέχοντας μια τέχνη (ars-artis), απελευθερώνονται από την ανάγκη να εργάζονται συνεχώς. Ωστόσο, όταν —εξηγεί η Άρεντ— «παρουσιάζεται η ευκαιρία να ξεκινήσει κάτι νέο, μια ικανότητα που ενυπάρχει στη δράση αξιοποιείται αμέσως, επειδή μας υπενθυμίζει ότι οι άνθρωποι —ακόμα κι αν πρέπει να πεθάνουν— δεν γεννιούνται για να πεθάνουν αλλά για να ξεκινήσουν». Με αυτόν τον τρόπο, συμμετέχοντας σε πρωτοβουλίες, οι κοινωνίες δεν μαραίνονται και δεν πεθαίνουν. Και ακριβώς τότε ο άνθρωπος με κίνητρο και συγκίνηση, αναλαμβάνοντας μια νέα δράση, σώζει και θρέφει τη ζωή, τόσο τη δική του όσο και των άλλων. Γι' αυτό η δικαστική παρέμβαση, με τις απελάσεις και την επακόλουθη διάλυση της οικογένειας Trevaillion, ήταν αξιολύπητα τουλάχιστον 100 χρόνια πίσω από τα τρέχοντα παγκόσμια γεγονότα και έχει προκαλέσει εκνευρισμό, ακόμη και απογοήτευση: αντιστοιχεί σε μια γραφειοκρατική, στεγνή, ήδη νεκρή και γειωμένη κοσμοθεωρία, το αντίθετο των παιδιών, μαρτύρων γέννησης, ανάπτυξης και ανανέωσης. Αυτό επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο, καθώς εγγυάται την ύπαρξη και τη συνέχιση του παρακείμενου δάσους, το οποίο δεν είναι μια σνομπική μόδα αλλά μια ζωτική ανάγκη του κόσμου και της ανθρωπότητας. Αυτές οι πτυχές της τρέχουσας πραγματικότητας της δυτικής κοινωνίας, όχι μόνο της ιταλικής, που πλήττεται από μια διαδικασία προοδευτικής τεχνομηχανικής ταρίχευσης, με τη σταδιακή έξοδο του ανθρώπου από την παγκόσμια σκηνή, παρουσιάζονται επίσης αυτές τις μέρες για την Ιταλία σε ένα βιβλίο-έκθεση για την οικογένεια του έτους 2025 από το ακριβές Διεθνές Κέντρο Οικογενειακών Σπουδών:
Το εύθραυστο αύριο. Η οικογένεια δοκιμάζεται στη σύγχρονη εποχή. (San Paolo, 2015.)
Το πλέον γνωστό γεγονός που επιβεβαιώνεται στην έρευνα που συλλέχθηκε εδώ, ίσως το πιο σημαντικό της συνεχιζόμενης διαδικασίας, είναι η σταδιακή εξαφάνιση των αδελφών, μια κεντρική πτυχή της διαμορφωτικής λειτουργίας της οικογένειας και της συμβολής της στην κοινωνία. Στο δείγμα που εξετάστηκε, οι οικογένειες με μοναχοπαίδια αποτελούν πλέον την πλειοψηφία (58%) στην Ιταλία: τα αδέλφια μειώνονται από τη δύση προς την ανατολή και από τον βορρά προς τον νότο. Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, επειδή στη δομή και τη λειτουργία της οικογένειας, ένας δυναμικός και πολύπλευρος σχηματισμός, ο άλλος - ο σύζυγος μεταξύ των γονέων και ο αδελφός μεταξύ των παιδιών - είναι κεντρικός. Όπως αποδεικνύεται από άλλα δεδομένα από την έρευνα και άλλες έρευνες που παρουσιάζονται στον τόμο, η εξαφάνιση του άλλου - συζύγου, παιδιού ή αδελφού σε κάποια θέση - επηρεάζει αρνητικά τη ζωή των άλλων, εξαλείφοντας την θεμελιώδη εμπειρία της κοινωνίας. Ο άλλος, και ιδιαίτερα τα άλλα παιδιά, αντιπροσωπεύουν την εκδήλωση της ζωής της οικογένειας και της κοινωνίας, όπως απέδειξε ο Nathan Trevaillon όταν προσπάθησαν να του πάρουν τα παιδιά.
Η οικογένεια είναι πράγματι ένας θεσμός, όχι όμως τυπικός, αλλά δυναμικός, ο οποίος, παράγοντας πράξεις που τρέφονται από στοργή και μια ώθηση για το μέλλον, δημιουργεί την ανθρώπινη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου