Πηγή: Gianni Petrosillo
Η αυτοκαταστροφή της Ευρώπης είναι μόνο ένα στάδιο στην ευρύτερη διαδικασία της αυτοκαταστροφής της Δύσης. Βλέπουμε την πολιτιστική, πολιτική και σύντομα στρατιωτική κατάρρευση αυτού που κάποτε ήταν ένας μεγάλος πολιτισμός, που τώρα κατακλύζεται από έναν αδιέξοδο μηδενισμό, ανίκανο να αναγεννήσει τις αρχές του και ικανό μόνο να παράγει κοινωνικά απόβλητα παρουσιάζοντάς τα ως καθολικά και αναφαίρετα δικαιώματα. Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την ίδια την ιδέα της ζωής, η οποία αρπάζει στιγμές από τη μη-ζωή που την περιβάλλει και την κατακλύζει από παντού. Αν η ζωή σταματήσει να πιέζει, πολιορκημένη όπως είναι από μια τεράστια αδρανή μάζα, δεν μπορεί παρά να υποκύψει. Φορέας μιας αποσυντιθέμενης και αηδιαστικής ηθικής, η παρακμιακή, συμπεριληπτική ηθική μας, που σέβεται την ομοιογενή ποικιλομορφία και άλλες ανοησίες, τις οποίες γιορτάζουμε χωρίς γνήσια πεποίθηση, παράγει μόνο στείρα ρητορική, σέρνοντας τη Δύση σε ένα προκαθορισμένο αδιέξοδο.
Όπως κάθε πολιτισμός που έχει φτάσει στο τέλος του ιστορικού του κύκλου (πόσοι άλλοι, ανά τους αιώνες, έχουν ήδη χαθεί;), και αυτός θα μείνει μόνο με την ανάμνηση ενός ένδοξου παρελθόντος, προορισμένου να απορροφηθεί από τους νέους, κυρίαρχους και συντριπτικούς πολιτισμούς. Διαθέτουμε μόνο λέξεις για να δικαιολογήσουμε άθλιες πράξεις. Άλλοι, ωστόσο, έχουν αρχίσει να ζυγίζουν ξανά την ιστορία, χωρίς επιείκεια ή υποκρισία, για να αναλάβουν πραγματικά και επικίνδυνα εγχειρήματα. Το άχρηστο παρόν μας, φτιαγμένο από άχρηστα είδωλα, ψεύτικα ιδανικά, εύθραυστες αρχές και μέτριες μορφές, που εξυψώνονται ακριβώς επειδή δεν έχουν καμία ουσία, θα εξαφανιστούν χωρίς ίχνος.
Επιπλέον, η λεγόμενη κουλτούρα της ακύρωσης πρέπει να σβήσει όλα τα μεγάλα που προηγήθηκαν, επειδή η αντιμετώπιση του δικού της παρελθόντος και του μέλλοντος των άλλων θα την ανάγκαζε να αναγνωρίσει τη δική της μικροσκοπική φύση και την απεραντοσύνη αυτού που αναπτύσσεται εναντίον της, την οποία δεν κατανοεί και δεν θα μπορεί πλέον να φτάσει. Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια αποκαλυπτική πρόβλεψη, αλλά δεν είναι. Τα ερείπια, όσο στολισμένα κι αν είναι, είναι παντού γύρω μας, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος δεν ακολουθεί αυτή την κούρσα προς την άβυσσο και ανανεώνεται μέσω κόπου και θυσίας, κάνοντας πραγματικές προσπάθειες μεταμόρφωσης. Άλλοι πολιτισμοί, αναγεννημένοι και επιθετικοί, υποστηριζόμενοι από τη δική τους ορμή, προχωρούν χωρίς εμάς, θεωρώντας μας βάρος και συμμετέχοντας με μια «ζωτική ορμή», με απεριόριστες ζωτικές προσπάθειες που για τη Δύση τώρα ανήκουν σε ένα χαμένο και ξεχασμένο παρελθόν. Σύντομα θα πρέπει να μας αντιμετωπίσουν, στους επόμενους αναπόφευκτους πολέμους, τους οποίους θα αντιμετωπίσουμε με κλισέ και κενά λόγια, στους οποίους θα αντιταχθούν με τεράστια πεπρωμένα και νέους ορίζοντες νοήματος. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οπλιστούμε και να απειλήσουμε με όλεθρο. Όπως είπε ο Μακιαβέλι, η χλιδή από μόνη της δεν αρκεί για να νικήσουμε τους εχθρούς μας. Μάλιστα, συχνά ακριβώς αυτό σβήνει την πείνα και τη δίψα για κατάκτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου