Πηγή: Άντρεα Ζοκ
Ο λόγος για τον οποίο τίποτα δεν θα αλλάξει στις ευρωπαϊκές συνειδήσεις, ο λόγος για τον οποίο, παρά τον τρέχοντα εκφυλισμό του κράτους δικαίου, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας, της ελευθερίας του τύπου και της έκφρασης κ.λπ., παρά όλα αυτά, η αγανάκτηση θα είναι μειοψηφία και όσοι σηκώνουν τους ώμους τους θα επικρατήσουν, είναι πολύ απλός.
Η πλειοψηφία του πληθυσμού ενεργεί ασυνείδητα με βάση μια διαδικασία σκέψης, έναν νικηφόρο συλλογισμό, που διέπεται από τοξικές πληροφορίες.
Η υλική προϋπόθεση του συλλογισμού είναι η πεποίθηση ότι σε κάθε «αλλού» από τη Δύση βασιλεύει η βαρβαρότητα, η αιματηρή καταπίεση, ο αυθαίρετος δεσποτισμός, ο νόμος της ζούγκλας. Τα κεφάλια των Ευρωπαίων - των Δυτικών γενικότερα - είναι γεμάτα σαν χριστουγεννιάτικες γαλοπούλες με καλλιτεχνικά φτιαγμένα κλισέ, ζωντανές εικόνες και φουσκωμένες σκέψεις: «Στη Ρωσία θα σε εξαφανίσουν χωρίς άλλη καθυστέρηση», «Αν δεν σου αρέσει η ελευθερία του Τύπου μας, γιατί δεν πας στην Κίνα;», «Στο Ιράν, αν δεν φοράς πέπλο, θα σε βάλουν στη φυλακή», «Ο Μαδούρο είναι ένας βάναυσος και παράνομος δικτάτορας» κ.λπ., κ.λπ.
Αυτό το υποκείμενο στρώμα από κρυφές κοινοτοπίες, επινοημένες ανοησίες, στιγμιότυπα χωρίς συμφραζόμενα και συχνά απλούς αστικούς θρύλους έχει καλλιεργηθεί προσεκτικά με την πάροδο των ετών από τον Τύπο, ο οποίος έτσι κατασκευάζει -ακόμα και σε καιρό ειρήνης, ακόμη και όταν δεν χρειάζεται άμεσα- ένα υπόβαθρο δαιμονοποίησης χαμηλής τάσης του υπόλοιπου κόσμου.
Αυτό το στρώμα οφείλει την αποτελεσματικότητά του ακριβώς στο γεγονός ότι διαδίδεται και καλλιεργείται μακροπρόθεσμα, χωρίς την επείγουσα ανάγκη να χρησιμοποιηθεί, σαν ένα είδος αδιαμφισβήτητου μυθολογικού φόντου.
Ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς είναι να ζει κανείς στα περίχωρα της πόλης του, δεν γνωρίζει τις ζωές ή τα προβλήματα όσων ζουν στην πόρτα του, κι όμως, τους παραδίδεται εύκολα με σταθερές βεβαιότητες για την καταπιεστική και ταπεινωτική ύπαρξη στην Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν, την Κούβα, τη Βενεζουέλα ή πολλές άλλες χώρες - τεράστιες, πολύπλοκες χώρες, όπου δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους εκτός ίσως για διακοπές σε κάποιο θέρετρο.
Μόλις αυτό το φόντο δυσφήμισης και υποτίμησης είναι αδρανειακά παρόν στο όραμά μας για τους «κόσμους των άλλων ανθρώπων», οι δυτικές άρχουσες τάξεις έχουν ελεύθερη πρόσβαση στη χειρότερη βρωμιά, έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι χειρότερο θέλουν.
Πράγματι, αντιμέτωποι με κάθε αντιαισθητικό κομμάτι βρωμιάς, κάθε κραυγαλέα κακοποίηση, κάθε κραυγαλέα αδικία, μπορεί κανείς πάντα να πατήσει το νοητικό κουμπί της ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ:
«Ναι, είναι χάλια, αλλά είναι ακόμα καλύτερα εδώ από αλλού».
«Ναι, όλα αυτά είναι φρικτά, αλλά παρόλα αυτά, παρά τους περιορισμούς τους, είμαστε τυχεροί που ζούμε εδώ και όχι αλλού.»
«Ναι, η αδικία βασιλεύει, αλλά ας την κρατήσουμε γιατί η εναλλακτική λύση θα ήταν πολύ χειρότερη.»
Εδώ, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, η ευθύνη του συστήματος των μέσων ενημέρωσης, η εγκληματική συνενοχή της κυρίαρχης δημοσιογραφίας, είναι για άλλη μια φορά καθοριστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου