Αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια πιθανή, αλλά μια αναπόφευκτη εξέλιξη.
Ένα κατάφωρο ρήγμα πολιτικής εχθρότητας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.
Όχι ιδεολογική.
Όχι ρητορική.
Ουσιαστική, και είναι μόνο θέμα χρόνου. Και όχι και πολλού.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν βίζα σε πέντε Ευρωπαίους πολίτες, συμπεριλαμβανομένου του πρώην Επιτρόπου της ΕΕ Τιερί Μπρετόν, για την προώθηση του Νόμου περί Ψηφιακών Υπηρεσιών και την αυστηρότερη ρύθμιση των αμερικανικών τεχνολογικών πλατφορμών.
Επιβλήθηκαν εξωεδαφικές προσωπικές κυρώσεις κατά Ευρωπαίων αξιωματούχων για νόμιμες πολιτικές επιλογές.
Παράλληλα, η κυβέρνηση Τραμπ διόρισε τον κυβερνήτη της Λουιζιάνα ως «απεσταλμένο» στη Γροιλανδία, ένα κυρίαρχο έδαφος του Βασιλείου της Δανίας.
Μια «εθελοντική» ανάθεση.
Μια μονομερής απαίτηση.
Η Κοπεγχάγη διαμαρτυρήθηκε, κάλεσε τον πρέσβη των ΗΠΑ, και αυτό ήταν όλο.
Αυτά δεν είναι ξεχωριστά περιστατικά. Είναι συντονισμένες πράξεις γεωπολιτικής πίεσης.
Όταν ένα κράτος τιμωρεί ξένους αξιωματούχους για τη ρύθμιση των οικονομικών του συμφερόντων, επαναπροσδιορίζει τη ρύθμιση ως «λογοκρισία», αντιμετωπίζει τα εδάφη άλλων χωρών (ακόμα και αυτά των συμμάχων του) ως διαπραγματεύσιμα, δεν ασκεί ήπια ισχύ.
Κηρύττει σαφώς μια σύγκρουση, ακόμα κι αν δεν την αποκαλεί ακόμα έτσι.
Σε αυτό το σημείο, γιατί οι Αμερικανοί πρέσβεις δεν είναι ήδη PERSONA AN GRADATE στην Ευρώπη; Τουλάχιστον στη Δανία!
Η Δανία έχει κάθε λόγο να αντιδράσει:
- Η Γροιλανδία είναι κυρίαρχο δανικό έδαφος
- οι ΗΠΑ έχουν υποβάλει ρητές απαιτήσεις
- έχουν διορίσει πολιτικό απεσταλμένο
- έχουν αντιμετωπίσει το ζήτημα ως μονομερώς διαπραγματεύσιμο ζήτημα.
Σε οποιοδήποτε σοβαρό διπλωματικό εγχειρίδιο, αυτό απαιτεί επίσημη απάντηση, αλλά δεν έρχεται ποτέ.
Ο λόγος δεν είναι νομικός, είναι διαρθρωτικός.
Η Δανία βρίσκεται υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, εξαρτάται από τις ΗΠΑ για την αποτροπή στην Αρκτική και φιλοξενεί βάσεις και στρατηγική συνεργασία.
Η κήρυξη ενός εκπροσώπου των ΗΠΑ ως persona non grata θα σήμαινε τη διάλυση της μυθοπλασίας της ασύμμετρης συμμαχίας και την παραδοχή ότι υπάρχει σύγκρουση μεταξύ «συμμάχων».
Και αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις: την υποχρέωση να δηλώσουν δημόσια ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον ουδέτερος εταίρος.
Μέχρι στιγμής, η ΕΕ έχει μουδιάσει τα πάντα με τύπους όπως «διαφορές», «εντάσεις» και «παρεξηγήσεις».
Αλλά η κήρυξη κάποιου ως persona non grata σημαίνει κήρυξη εχθρικής πράξης, απάντησης ή αμοιβαιότητας.
Είναι ένα μη αναστρέψιμο όριο.
Μόλις το ξεπεράσεις, δεν υπάρχει επιστροφή στην τεχνική γλώσσα.
Η σχέση γίνεται πολιτική.
Γιατί δεν το κάνουν τώρα;
Επειδή:
– εξακολουθούν να εξαρτώνται από τις ΗΠΑ
– φοβούνται να αποκαλέσουν τη σύγκρουση με το όνομά της
– ελπίζουν ότι η πίεση θα παραμείνει κάτω από το όριο θραύσης
– δεν έχουν ακόμη αποφασίσει αν θέλουν πραγματική κυριαρχία ή απλώς συμβολική ρύθμιση.
Η Δανία βρίσκεται στο πιο αμήχανο σημείο που μπορεί να δοθεί: έχει την πιο προφανή περίπτωση και την πιο άμεση εξάρτηση.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρούν απειλητικά.
Η Ευρώπη περιμένει.
Αλλά αυτό το όριο σίγουρα θα ξεπεραστεί σύντομα λόγω της αδράνειας της σύγκρουσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου