Matt Martini - 21 Δεκεμβρίου 2025
Πηγή: Ματ Μαρτίνι
Οι διαπραγματεύσεις για τη συγχώνευση της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς με τη Mercosur έχουν ελάχιστη σχέση με τη γεωπολιτική, αν και, πρέπει να πούμε, η Νότια Αμερική, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες, βάσει του ανανεωμένου Δόγματος Μονρόε, θεωρούν «πίσω αυλή» της, είναι στην πραγματικότητα ο μόνος μη εντελώς «αναθεωρητικός» ηπειρωτικός χώρος με τον οποίο η Ευρώπη και το Χρυσό Δισεκατομμύριο μπορούν ακόμα να εξετάσουν το ενδεχόμενο συναλλαγών χωρίς να χρηματοδοτήσουν τους εχθρούς της φιλελεύθερης ιερής τάξης: η Αφρική, κουρασμένη από την αποικιακή κοροϊδία, προτιμά να συνάπτει συμφωνίες με τη Ρωσία, την Κίνα, την Τουρκία ή τις πετρελαιομοναρχίες. Υπό αυτή την έννοια, μια συμφωνία για το εμπόριο αγροδιατροφικών προϊόντων με τη Λατινική Αμερική θα συμπλήρωνε την CETA (η οποία τέθηκε σε ισχύ προσωρινά) και την TTIP, η οποία εκτροχιάστηκε από την δασμολογική πολιτική του Τραμπ.
Εδώ τελειώνει η γεωπολιτική πτυχή και ξεκινά η πολύ πιο ανησυχητική της ευρωπαϊκής εσωτερικής πολιτικής.
Η Ευρώπη θα ήταν πλήρως αυτάρκης σε τρόφιμα, αν δεν υπήρχαν οι πράσινες, πολυτελείς και «βιώσιμες» πολιτικές με τις οποίες η ευρωγραφειοκρατία αποφάσισε να καταστρέψει την ευρωπαϊκή γεωργία. Πολιτικές για την καταπολέμηση των εκπομπών αζώτου, στις οποίες η Ολλανδία υπήρξε πρωτοπόρος τα τελευταία χρόνια, με μια συστηματική επίθεση στους αγροδιατροφικούς και κτηνοτροφικούς τομείς, καρότα και μαστίγια που περιλαμβάνουν λίγο-πολύ συγκαλυμμένη απαλλοτρίωση γεωργικής γης και επιδοτήσεις σε αγρότες και κτηνοτρόφους για την αναστολή της παραγωγής.
Η καταστροφή της επισιτιστικής αυτάρκειας είναι μια εγγενώς αυτοκτονική ιδέα, και όταν κάποιοι αποκαλούν την ιδεολογία της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης «παγκοσμιοποιητική», έχουν δίκιο να χρησιμοποιούν αυτήν την έκφραση σε σχέση με επιλογές αυτού του είδους.
Η ιδέα της παροπλισμού της εντατικής γεωργίας και της μετατροπής της ηπείρου σε έναν οικολογικό κήπο για τους πλούσιους κρύβει επίσης μια άλλη μορφή υποκρισίας. Αυτό το είδος γεωργίας θα ήταν βιώσιμο αν η ευρωπαϊκή ήπειρος είχε 50 ή 60 εκατομμύρια κατοίκους, αντί για τα 400 εκατομμύρια που είναι στην πραγματικότητα. Τελικά, αυτό αποκαλύπτει το μαλθουσιανό υπόγειο ρεύμα που πάντα κρυβόταν πίσω από το δημόσιο πρόσωπο της δυτικής περιβαλλοντικής ιδεολογίας.
Η υποκρισία έγκειται επίσης στην ιδέα ότι πρέπει να είμαστε μια ήπειρος μόνο «συνειδητών» και ηθικά ανώτερων καταναλωτών, επειδή έχουμε μετατρέψει τη γεωργία σε ένα είδος ψυχαγωγικής κηπουρικής και έχουμε αναθέσει την απαραίτητη γεωργική παραγωγή σε άλλες ηπείρους (στην προκειμένη περίπτωση, τη Νότια Αμερική), όπου οι κανονισμοί παραγωγής είναι επίσης λιγότερο αυστηροί. Έτσι, η περιβαλλοντική συνείδηση της Ευρώπης είναι σε καλή κατάσταση. Η ίδια λογική ανοησία ισχύει και για την ιδέα της μείωσης των εκπομπών CO2.
Ακόμα κι αν αποδεχόμασταν την επιστημονικά λανθασμένη ιδέα ότι το CO2 ευθύνεται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου (αγνοώντας την ίση συμβολή άλλων ατμοσφαιρικών αερίων, συμπεριλαμβανομένων των υδρατμών), είναι σαφές ότι η μείωση των εκπομπών CO2 σε έναν κόσμο όπου μόνο οι Ευρωπαίοι, ούτε καν οι Αμερικανοί - και επομένως μόνο η μισή Δύση - σκοπεύουν να το κάνουν δεν θα είχε νόημα, επειδή η καθαρή παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα δεν μπορεί να μειωθεί σε αυτό το σενάριο.
Η ευρωπαϊκή λογική προϋποθέτει μια παράξενη μαθηματική νοητών καθαρών ισορροπιών, στην οποία η αταξία και η κατανάλωση που δημιουργούνται σε άλλες ηπείρους δεν λαμβάνονται ποτέ υπόψη. Ο παγκοσμιοποιητής περιβαλλοντολόγος Ευρωπαίος ζει σε μια αρνητική εντροπική φούσκα στην οποία η βιωσιμότητά του αυξάνεται συνεχώς και η εντροπία μειώνεται. Τελικά, είναι το θερμοδυναμικό ισοδύναμο των ανοησιών του Ευρωπαίου Επιτρόπου Μπορέλ για το πώς είμαστε ένας ανθισμένος κήπος ενώ ο υπόλοιπος κόσμος είναι μια ζούγκλα.
Το γεγονός ότι ο πλανήτης στο σύνολό του, όχι η ευρωπαϊκή ήπειρος, θα πρέπει να θεωρείται κλειστό σύστημα, πρέπει να αγνοηθεί.
Τελικά, είναι η ίδια αποικιακή νοοτροπία και η αίσθηση ανωτερότητας με την οποία άκμασαν οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες για τριακόσια ή τετρακόσια χρόνια. Τώρα, ωστόσο, απομένει μόνο η αίσθηση αυτής της ανωτερότητας: έχοντας χάσει την τεχνολογική της πρωτοκαθεδρία και έχοντας αποβιομηχανοποιηθεί σοβαρά, η Γηραιά Ήπειρος έχει γίνει γηροκομείο για αλαζόνες, παραπλανημένους και δημογραφικά μειούμενους ανόητους, που έχουν μετατραπεί σε απλούς καταναλωτές και τώρα έχουν οδηγηθεί ακόμη και στην εξάρτηση από τα τρόφιμα. Ένας γηράσκων αφέντης που θα εξαρτάται για την τροφή του από την καλοσύνη εκείνων που ήταν υπηρέτες του.
Εν μέσω όλων αυτών, ένα πέπλο αντίστασης έχει αναδυθεί από ορισμένες κυβερνήσεις που τείνουν λιγότερο προς την παγκοσμιοποίηση και από Ευρωπαίους αγρότες. Αλλά όπως πάντα, αυτές είναι μάχες οπισθοφυλακής για να αναβληθούν οι μοιραίες αποφάσεις για μερικούς μήνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου