Πηγή: Ρικάρντο Πακόσι
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΩΣ ΟΠΑΔΟΙ ANTI ΩΣ ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ.
Η εσωτερική σύγκρουση εντός των δυτικών ελίτ μεταξύ της παγκοσμιοποιητικής παράταξης και της παρα-κυριαρχικής παράταξης (η οποία στις ΗΠΑ ίσως θα έπρεπε να ορίζεται πιο σωστά ως εθνικιστική) γίνεται ολοένα και πιο σαφής.
Στην Ιταλία, το γεγονός ότι η Τζόρτζια Μελόνι έπαιξε τον ρόλο του κύριου δολοφόνου του ευρωπαϊκού εγχειρήματος που στόχευε στη χρήση ρωσικών περιουσιακών στοιχείων για τη χρηματοδότηση του πολέμου έχει αναζωπυρώσει τη σύγκρουση με την Προεδρία της Δημοκρατίας, δηλαδή με την ηγεσία του φιλοευρωπαϊκού και παγκοσμιοποιητικού βαθέος κράτους που διευθύνει τη χώρα για πάνω από τρεις δεκαετίες.
Οι ελιγμοί του Ματαρέλα για την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και την εγκαθίδρυση μιας τεχνοκρατικής εκτελεστικής εξουσίας είναι πιθανό να περάσουν από τις συζητήσεις των διαδρόμων σε καθημερινές πολιτικές ειδήσεις στο άμεσο μέλλον
.
ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΗΠΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ, βλέπουμε επιτέλους την κρίση να αρχίζει να ξεδιπλώνεται, μετά από ένα χρόνο που την έκρυβαν κάτω από το χαλί.
Χθες, έγινε γνωστό ότι ο Τραμπ πάγωσε μια συμφωνία 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων για κοινά έργα ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου για την Τεχνητή Νοημοσύνη. Μεταξύ των λόγων για αυτήν την απόφαση, αναφέρει ο ιστότοπος γεωπολιτικής ανάλυσης zerohedge, είναι η συνεχιζόμενη λογοκρισία της ελευθερίας του λόγου στη Μεγάλη Βρετανία: μόνο το 2024, αναφέρθηκαν περίπου 10.000 συλλήψεις Βρετανών πολιτών επειδή εξέφρασαν απόψεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που δεν άρεσε στην κυβέρνηση (αυτό, αξίζει να θυμόμαστε, στην ίδια χώρα όπου η άρχουσα τάξη εμπλέκεται επανειλημμένα σε σκάνδαλα που αφορούν συγκαλύψεις ή άμεση εμπλοκή σε εγκλήματα παιδοφιλίας)
.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ, μέσω της Διευθύντριας Εθνικών Πληροφοριών Τούλσι Γκάμπαρντ, η πιο σαφής θεσμική επίθεση στο αγγλοευρωπαϊκό μέτωπο εξαπολύθηκε χθες: ο τελευταίος ουσιαστικά κατηγορήθηκε ότι συνωμότησε για να ξεκινήσει μια πυρηνική κλιμάκωση.
Οι ελιγμοί του Ματαρέλα για την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και την εγκαθίδρυση μιας τεχνοκρατικής εκτελεστικής εξουσίας είναι πιθανό να περάσουν από τις συζητήσεις των διαδρόμων σε καθημερινές πολιτικές ειδήσεις στο άμεσο μέλλον
.
ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΗΠΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ, βλέπουμε επιτέλους την κρίση να αρχίζει να ξεδιπλώνεται, μετά από ένα χρόνο που την έκρυβαν κάτω από το χαλί.
Χθες, έγινε γνωστό ότι ο Τραμπ πάγωσε μια συμφωνία 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων για κοινά έργα ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου για την Τεχνητή Νοημοσύνη. Μεταξύ των λόγων για αυτήν την απόφαση, αναφέρει ο ιστότοπος γεωπολιτικής ανάλυσης zerohedge, είναι η συνεχιζόμενη λογοκρισία της ελευθερίας του λόγου στη Μεγάλη Βρετανία: μόνο το 2024, αναφέρθηκαν περίπου 10.000 συλλήψεις Βρετανών πολιτών επειδή εξέφρασαν απόψεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που δεν άρεσε στην κυβέρνηση (αυτό, αξίζει να θυμόμαστε, στην ίδια χώρα όπου η άρχουσα τάξη εμπλέκεται επανειλημμένα σε σκάνδαλα που αφορούν συγκαλύψεις ή άμεση εμπλοκή σε εγκλήματα παιδοφιλίας)
.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ, μέσω της Διευθύντριας Εθνικών Πληροφοριών Τούλσι Γκάμπαρντ, η πιο σαφής θεσμική επίθεση στο αγγλοευρωπαϊκό μέτωπο εξαπολύθηκε χθες: ο τελευταίος ουσιαστικά κατηγορήθηκε ότι συνωμότησε για να ξεκινήσει μια πυρηνική κλιμάκωση.
Εμείς οι Ιταλοί, όπως και οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, παρακολουθούμε αυτή τη σύγκρουση στην κορυφή από την οπτική γωνία των παθητικών οπαδών και όχι ως παίκτες στο γήπεδο που έχουν σκοπό να υπερασπιστούν την αυτονομία και τα συμφέροντά τους.
Είναι σαφές, από τα παραπάνω, ότι οι δύο πλευρές δεν είναι ισοδύναμες, δηλαδή, ότι το παγκοσμιοποιημένο μέτωπο αποτελεί άμεση υπαρξιακή απειλή για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς και για όλα όσα ορίζουμε ως πολιτισμό.
Αλλά το να πιστεύουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε σε αυτή την ιστορική μετάβαση περιορίζοντας τον εαυτό μας στο να επευφημούμε την ιταλική κεντροδεξιά ή/και την αμερικανική δεξιά είναι ανόητο για τουλάχιστον τρεις λόγους:
1) Η τρέχουσα γεωπολιτική κρίση πηγάζει από μια συστημική και παγκόσμια κρίση νεοφιλελευθερισμού που συνεχίζεται εδώ και δεκαοκτώ χρόνια, και κανένα δεξιό κόμμα -είτε ιταλικό είτε αμερικανικό- δεν σκοπεύει να αμφισβητήσει αυτό το πολιτικοοικονομικό δόγμα. Η αύξηση της φτώχειας στην Ιταλία και της ανεργίας στην Αμερική καταδεικνύουν ότι η γεωπολιτική είναι πράγματι μια δομική πτυχή, αλλά ταυτόχρονα αυτός ο κλάδος δεν μπορεί να εξηγήσει -πόσο μάλλον να λύσει- όλα τα προβλήματα της εποχής μας.
2) Ο ανθρωπολογικός-πολιτισμικός μετασχηματισμός που προκαλείται από την ψηφιοποίηση και τους τεχνολογικούς μετασχηματισμούς προχωρά με σαφείς ολοκληρωτικές και μετα-ανθρωπιστικές γραμμές που ενσωματώνουν όχι μόνο τις διαιρέσεις μεταξύ δεξιάς και αριστεράς εντός των δυτικών χωρών, αλλά και τις πολύ ευρύτερες γεωπολιτικές διαιρέσεις μεταξύ της συλλογικής Δύσης και του παγκόσμιου Νότου.
3) Στην Ιταλία συγκεκριμένα, η συνδυασμένη κρίση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δημιουργεί την ιστορική ευκαιρία για μια πιθανή νέα συμφωνία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ιταλίας, δηλαδή, μια νέα συμφωνία που θα αντικαταστήσει ό,τι θεσπίστηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά το να σκεφτεί κανείς ότι ένας πρωθυπουργός «εξουσιοδοτημένος» να κυβερνήσει πριν από πέντε χρόνια από τις ελίτ του εξωτερικού, και μια κεντροδεξιά πολιτισμικά καταγόμενη από μια Δεύτερη Δημοκρατία που ενθάρρυνε την αποβιομηχάνιση και την κατεδάφιση του παραγωγικού ιστού της χώρας, θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο έργο, είναι μια άποψη που δεν σχετίζεται με την πολιτική ανάλυση αλλά μάλλον με τον συναισθηματικό τομέα των οπαδών του ποδοσφαίρου.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι απαραίτητο για τη χώρα να αναπτύξει μια αυτόνομη, πατριωτική και λαϊκή πολιτική υποκειμενικότητα, ικανή να κινητοποιήσει και να αναπτύξει στρατηγικές κατευθύνσεις που βασίζονται αποκλειστικά στα συγκεκριμένα συμφέροντα της Ιταλίας και του λαού της.
Προαπαιτούμενο, ωστόσο, για οποιαδήποτε αυτονομία μπορεί να είναι μόνο ο ανταγωνισμός προς τα δύο νεοφιλελεύθερα παραδείγματα που ονομάζονται αριστερά και δεξιά.
Είναι σαφές, από τα παραπάνω, ότι οι δύο πλευρές δεν είναι ισοδύναμες, δηλαδή, ότι το παγκοσμιοποιημένο μέτωπο αποτελεί άμεση υπαρξιακή απειλή για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς και για όλα όσα ορίζουμε ως πολιτισμό.
Αλλά το να πιστεύουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε σε αυτή την ιστορική μετάβαση περιορίζοντας τον εαυτό μας στο να επευφημούμε την ιταλική κεντροδεξιά ή/και την αμερικανική δεξιά είναι ανόητο για τουλάχιστον τρεις λόγους:
1) Η τρέχουσα γεωπολιτική κρίση πηγάζει από μια συστημική και παγκόσμια κρίση νεοφιλελευθερισμού που συνεχίζεται εδώ και δεκαοκτώ χρόνια, και κανένα δεξιό κόμμα -είτε ιταλικό είτε αμερικανικό- δεν σκοπεύει να αμφισβητήσει αυτό το πολιτικοοικονομικό δόγμα. Η αύξηση της φτώχειας στην Ιταλία και της ανεργίας στην Αμερική καταδεικνύουν ότι η γεωπολιτική είναι πράγματι μια δομική πτυχή, αλλά ταυτόχρονα αυτός ο κλάδος δεν μπορεί να εξηγήσει -πόσο μάλλον να λύσει- όλα τα προβλήματα της εποχής μας.
2) Ο ανθρωπολογικός-πολιτισμικός μετασχηματισμός που προκαλείται από την ψηφιοποίηση και τους τεχνολογικούς μετασχηματισμούς προχωρά με σαφείς ολοκληρωτικές και μετα-ανθρωπιστικές γραμμές που ενσωματώνουν όχι μόνο τις διαιρέσεις μεταξύ δεξιάς και αριστεράς εντός των δυτικών χωρών, αλλά και τις πολύ ευρύτερες γεωπολιτικές διαιρέσεις μεταξύ της συλλογικής Δύσης και του παγκόσμιου Νότου.
3) Στην Ιταλία συγκεκριμένα, η συνδυασμένη κρίση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δημιουργεί την ιστορική ευκαιρία για μια πιθανή νέα συμφωνία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ιταλίας, δηλαδή, μια νέα συμφωνία που θα αντικαταστήσει ό,τι θεσπίστηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά το να σκεφτεί κανείς ότι ένας πρωθυπουργός «εξουσιοδοτημένος» να κυβερνήσει πριν από πέντε χρόνια από τις ελίτ του εξωτερικού, και μια κεντροδεξιά πολιτισμικά καταγόμενη από μια Δεύτερη Δημοκρατία που ενθάρρυνε την αποβιομηχάνιση και την κατεδάφιση του παραγωγικού ιστού της χώρας, θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο έργο, είναι μια άποψη που δεν σχετίζεται με την πολιτική ανάλυση αλλά μάλλον με τον συναισθηματικό τομέα των οπαδών του ποδοσφαίρου.
Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι απαραίτητο για τη χώρα να αναπτύξει μια αυτόνομη, πατριωτική και λαϊκή πολιτική υποκειμενικότητα, ικανή να κινητοποιήσει και να αναπτύξει στρατηγικές κατευθύνσεις που βασίζονται αποκλειστικά στα συγκεκριμένα συμφέροντα της Ιταλίας και του λαού της.
Προαπαιτούμενο, ωστόσο, για οποιαδήποτε αυτονομία μπορεί να είναι μόνο ο ανταγωνισμός προς τα δύο νεοφιλελεύθερα παραδείγματα που ονομάζονται αριστερά και δεξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου