" Μέχρι πρόσφατα, πιστεύαμε ότι η παγκοσμιοποίηση σήμαινε τη δυτικοποίηση του κόσμου
Εικονογράφηση εξωφύλλου: Wu He PingΗ ΔΥΣΗΈΧΕΙ ΣΥΡΡΙΚΝΩΘΕΊ
Όποια κι αν είναι η κρίση για τον πόλεμο στην Ουκρανία και όποια κι αν είναι η έκβαση της καταστροφικής κρίσης που συγκλονίζει τον κόσμο, μπορούμε ήδη να πούμε ένα πράγμα: είναι βαθύτατα λάθος να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η Δύση είναι ο κόσμος και ότι τα μοντέλα του, τα πρότυπά του, οι κανόνες του, οι γραμμές του είναι ο οδηγός του πλανήτη. Οι ευρωατλαντικές κυβερνήσεις και η βιομηχανία προκατασκευασμένων πληροφοριών - που λειτούργησαν για εμάς σε πλήρη εξέλιξη ως μηχανές προπαγάνδας αυταρχικών και δεσποτικών καθεστώτων - μας παρείχαν τους τελευταίους μήνες μια ψεύτικη αναπαράσταση της πραγματικότητας: ο Πούτιν απομονωμένος, η Ρωσία εναντίον όλων. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική: τα τέσσερα πέμπτα του κόσμου, και ακόμη περισσότερο αν αναφερθούμε στο δημογραφικό σχέδιο, δεν έχουν υιοθετήσει κυρώσεις, καμία καταδίκη κατά της Ρωσίας του Πούτιν. Γιγαντιαίες δημοκρατίες όπως η Ινδία, ισχυρά ολοκληρωτικά κράτη όπως η Κίνα, μεγάλα ισλαμικά έθνη όπως το Ιράν, ολόκληρες ήπειροι όπως η Ασία και η Αφρική, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν συμμεριστεί το σχέδιο του ΝΑΤΟ για αντιπόλεμο, απειλές και αντίποινα και της κυβέρνησης Μπάιντεν των Ηνωμένων Πολιτειών. . Μόνο η Ευρώπη έχει ενταχθεί και, σε ορισμένες μικρές χώρες, επιβραδύνουν ή προσπαθούν να δημιουργήσουν διπλή γραμμή.
Μέχρι χθες πιστεύαμε ότι η παγκοσμιοποίηση σήμαινε τη δυτικοποίηση του κόσμου, αν όχι την αμερικανοποίηση τού πλανήτη: και σίγουρα για πολλά χρόνια αυτή η ταύτιση έχει λειτουργήσει σε μεγάλο βαθμό, η παγκοσμιοποίηση είναι η πλανητική επέκταση των δυτικών μοντέλων, προϊόντων, τρόπων ζωής, πολιτικών και οικονομικών μορφών. Αλλά τώρα πρέπει ειλικρινά να αναγνωρίσουμε ότι αυτό δεν ισχύει πλέον. Και ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είχε άδικο να αλλάξει την κατεύθυνση του ταξιδιού των Ηνωμένων Πολιτειών: αν η παγκοσμιοποίηση σήμερα σημαίνει εμπορική και πολιτική επέκταση της Κίνας και της Νοτιοανατολικής Ασίας και όχι πλέον αμερικανική ηγεμονία, είναι καλύτερο να αλλάξει μητρώο, να παίξει άμυνα, να επικεντρωθεί στη χώρα του και να ξεκινήσει μια πολιτική προστασίας των περιουσιακών της στοιχείων για να τα προστατεύσει από την άγρια παγκόσμια αγορά και την αυξανόμενη κινεζική κλίση της.
Η Δύση είναι στριμωγμένη και ο νεοανακαλυφθείς φιλοατλαντισμός της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της Ιταλίας, ακούγεται πραγματικά αναχρονιστικός, σαν να σπεύδει κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, σάν τήν Σωτηρία του Κόσμου. Το ότι το ΝΑΤΟ μας προστατεύει από αλτρουιστικά ψέματα είναι τουλάχιστον εξίσου αληθινό με το αντίθετό του: ότι με τις ηγεμονικές του θέσεις και αξιώσεις, μας εκθέτει σε συγκρούσεις και αντίποινα. Η απόδειξη αυτού είναι οι πολυάριθμες συγκρούσεις στις οποίες συμμετείχε το ΝΑΤΟ σε αυτές τις δεκαετίες «ειρήνης», οι πολυάριθμοι βομβαρδισμοί που πραγματοποιήθηκαν σε πληθυσμούς και χώρες που θεωρούνται εγκληματικές και η περιοδική κινητοποίηση στρατιωτικών μηχανισμών.
Αλλά ας βγούμε από τον σημερινό πόλεμο και ας βγούμε επίσης από τις πρακτικές-εμπορικές εκτιμήσεις σχετικά με την παρεκκλίνουσα παγκοσμιοποίηση, η οποία έχει αλλάξει την αιγίδα και την κατεύθυνση του ταξιδιού της. Προσεγγίζουμε το ζήτημα από το επίπεδο των αρχών, των θεμελιωδών προσανατολισμών και των οραμάτων του κόσμου: η δυτική άποψη, το πολιτιστικό και ιδεολογικό μοντέλο της Δύσης, τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών δικαιωμάτων, που αναταράσσονται στη Δύση, δεν είναι πλέον το κλειδί για τον κόσμο. Τεχνολογία και Αγορά, αλλά δεν ταυτίζονται πλέον με τη Δύση. Είναι δύο μέσα και έχουν μεταφερθεί σε διαφορετικά κοινωνικά και πολιτισμικά πλαίσια, κινέζικα, ιαπωνικά, κορεατικά, ινδικά, ασιατικά γενικά. Ακόμη και οι δύο πρόγονοι της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν πλέον μια ακριβή οικουμενική και ιμπεριαλιστική μήτρα δυτικού τύπου: δηλαδή, τον αποικισμό του κόσμου, χάρη στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, και τον ευαγγελισμό του κόσμου, χάρη στις θρησκευτικές αποστολές. Σήμερα, οι πιο επιθετικοί πολεμικοί μηχανισμοί δεν αποτελούν αποκλειστική κληρονομιά της Δύσης. Εάν η αποστολή να προσηλυτίσει τους λαούς και να φέρει τον Χριστιανισμό παντού, εάν αποδυναμωθεί, καί αποκτήσει ισχυρά μειονοτικά αποτελέσματα, θά υφίσταται απροθυμία και διώξεις σε όλο τον κόσμο; Για να μην αναφέρουμε τη μαζική ισλαμική επίθεση. Αλλού υπάρχουν τα στεγανά, τα πυρίμαχα υλικά πολλών κοινωνιών που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς και παραδόσεις. Ο Χριστιανισμός φθίνει στη Δύση, αλλά δεν ριζώνει πλέον μαζικά στον υπόλοιπο κόσμο.
Η Δύση δεν είναι πλέον πολιτιστικά ο ηγέτης του πλανήτη, καθώς και ο φύλακας του κόσμου και της Αυτοκρατορίας του Καλού, αν και εξακολουθεί να έχει πολιτιστικές, εμπορικές και στρατιωτικές λειτουργίες από κάθε άποψη. Η Ευρώπη είναι ένας παλιός ξενώνας, με τους γηραιότερους πληθυσμούς στον πλανήτη (μαζί με την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες), όπου το ποσοστό γεννήσεων είναι ισχυρό και όπου ο συνολικός πληθυσμός συρρικνώνεται στο ένα εικοστό του πλανήτη ή λίγο περισσότερο.
Εν ολίγοις, ας συνηθίσουμε να σκεφτόμαστε στο μέλλον ότι η Δύση δεν είναι ο Άρχοντας του Κόσμου, ο Φάρος της Ανθρωπότητας, αλλά μόνο μία από τις επιλογές της. Και ας συνηθίσουμε να φοβόμαστε ότι ο κόσμος θα αντικαταστήσει τη δυτική ηγεμονία με την κινεζική ηγεμονία, την εισαγωγή αγαθών, μοντέλων και νοοτροπιών από την Κίνα και το ανησυχητικό μείγμα καπιταλισμού και κομμουνισμού, παρεμβατισμού και τριχοειδούς ελέγχου. Αντ 'αυτού, ελπίζουμε ότι ο κόσμος θα ανακτήσει τον πλουραλισμό των πολιτισμών και των πολιτισμών του, οι οποίοι δημιουργούν τουλάχιστον δώδεκα ομοιογενείς περιοχές, διαφορετικών χώρων: Κίνα και Νοτιοανατολική Ασία, Ινδία και Ιαπωνία, Αφρική και Μέση Ανατολή, Αυστραλία, Ρωσία. Και η Δύση είναι τώρα μια αναγκαστική και παρωχημένη κατηγορία, επειδή είναι πιο ρεαλιστικό να τη δούμε ξεκάθαρα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών (και του Καναδά), της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Αποδεχόμενοι έναν πλουραλιστικό, πολυπολικό και διαιρεμένο κόσμο στον οποίο ο Carl Schmitt έγραψε την καλύτερη γεωπολιτική, και πρόσφατα ο Samuel Huntington, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποδεχτείτε την πραγματικότητα και να απορρίψετε κάθε ηγεμονικό και επεκτατικό στόχο. Αυτό δεν μας προστατεύει από πολέμους, καταχρήσεις και απαιτήσεις. Αλλά τουλάχιστον ξεκινά από τη ρεαλιστική αναγνώριση της ισορροπίας των διαφορών.
"L'OCCIDENTE SI È RISTRETTO" - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)
Η Δύση είναι στριμωγμένη και ο νεοανακαλυφθείς φιλοατλαντισμός της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της Ιταλίας, ακούγεται πραγματικά αναχρονιστικός, σαν να σπεύδει κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, σάν τήν Σωτηρία του Κόσμου. Το ότι το ΝΑΤΟ μας προστατεύει από αλτρουιστικά ψέματα είναι τουλάχιστον εξίσου αληθινό με το αντίθετό του: ότι με τις ηγεμονικές του θέσεις και αξιώσεις, μας εκθέτει σε συγκρούσεις και αντίποινα. Η απόδειξη αυτού είναι οι πολυάριθμες συγκρούσεις στις οποίες συμμετείχε το ΝΑΤΟ σε αυτές τις δεκαετίες «ειρήνης», οι πολυάριθμοι βομβαρδισμοί που πραγματοποιήθηκαν σε πληθυσμούς και χώρες που θεωρούνται εγκληματικές και η περιοδική κινητοποίηση στρατιωτικών μηχανισμών.
Αλλά ας βγούμε από τον σημερινό πόλεμο και ας βγούμε επίσης από τις πρακτικές-εμπορικές εκτιμήσεις σχετικά με την παρεκκλίνουσα παγκοσμιοποίηση, η οποία έχει αλλάξει την αιγίδα και την κατεύθυνση του ταξιδιού της. Προσεγγίζουμε το ζήτημα από το επίπεδο των αρχών, των θεμελιωδών προσανατολισμών και των οραμάτων του κόσμου: η δυτική άποψη, το πολιτιστικό και ιδεολογικό μοντέλο της Δύσης, τα ζητήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών δικαιωμάτων, που αναταράσσονται στη Δύση, δεν είναι πλέον το κλειδί για τον κόσμο. Τεχνολογία και Αγορά, αλλά δεν ταυτίζονται πλέον με τη Δύση. Είναι δύο μέσα και έχουν μεταφερθεί σε διαφορετικά κοινωνικά και πολιτισμικά πλαίσια, κινέζικα, ιαπωνικά, κορεατικά, ινδικά, ασιατικά γενικά. Ακόμη και οι δύο πρόγονοι της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν πλέον μια ακριβή οικουμενική και ιμπεριαλιστική μήτρα δυτικού τύπου: δηλαδή, τον αποικισμό του κόσμου, χάρη στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, και τον ευαγγελισμό του κόσμου, χάρη στις θρησκευτικές αποστολές. Σήμερα, οι πιο επιθετικοί πολεμικοί μηχανισμοί δεν αποτελούν αποκλειστική κληρονομιά της Δύσης. Εάν η αποστολή να προσηλυτίσει τους λαούς και να φέρει τον Χριστιανισμό παντού, εάν αποδυναμωθεί, καί αποκτήσει ισχυρά μειονοτικά αποτελέσματα, θά υφίσταται απροθυμία και διώξεις σε όλο τον κόσμο; Για να μην αναφέρουμε τη μαζική ισλαμική επίθεση. Αλλού υπάρχουν τα στεγανά, τα πυρίμαχα υλικά πολλών κοινωνιών που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς και παραδόσεις. Ο Χριστιανισμός φθίνει στη Δύση, αλλά δεν ριζώνει πλέον μαζικά στον υπόλοιπο κόσμο.
Η Δύση δεν είναι πλέον πολιτιστικά ο ηγέτης του πλανήτη, καθώς και ο φύλακας του κόσμου και της Αυτοκρατορίας του Καλού, αν και εξακολουθεί να έχει πολιτιστικές, εμπορικές και στρατιωτικές λειτουργίες από κάθε άποψη. Η Ευρώπη είναι ένας παλιός ξενώνας, με τους γηραιότερους πληθυσμούς στον πλανήτη (μαζί με την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες), όπου το ποσοστό γεννήσεων είναι ισχυρό και όπου ο συνολικός πληθυσμός συρρικνώνεται στο ένα εικοστό του πλανήτη ή λίγο περισσότερο.
Εν ολίγοις, ας συνηθίσουμε να σκεφτόμαστε στο μέλλον ότι η Δύση δεν είναι ο Άρχοντας του Κόσμου, ο Φάρος της Ανθρωπότητας, αλλά μόνο μία από τις επιλογές της. Και ας συνηθίσουμε να φοβόμαστε ότι ο κόσμος θα αντικαταστήσει τη δυτική ηγεμονία με την κινεζική ηγεμονία, την εισαγωγή αγαθών, μοντέλων και νοοτροπιών από την Κίνα και το ανησυχητικό μείγμα καπιταλισμού και κομμουνισμού, παρεμβατισμού και τριχοειδούς ελέγχου. Αντ 'αυτού, ελπίζουμε ότι ο κόσμος θα ανακτήσει τον πλουραλισμό των πολιτισμών και των πολιτισμών του, οι οποίοι δημιουργούν τουλάχιστον δώδεκα ομοιογενείς περιοχές, διαφορετικών χώρων: Κίνα και Νοτιοανατολική Ασία, Ινδία και Ιαπωνία, Αφρική και Μέση Ανατολή, Αυστραλία, Ρωσία. Και η Δύση είναι τώρα μια αναγκαστική και παρωχημένη κατηγορία, επειδή είναι πιο ρεαλιστικό να τη δούμε ξεκάθαρα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών (και του Καναδά), της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Αποδεχόμενοι έναν πλουραλιστικό, πολυπολικό και διαιρεμένο κόσμο στον οποίο ο Carl Schmitt έγραψε την καλύτερη γεωπολιτική, και πρόσφατα ο Samuel Huntington, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποδεχτείτε την πραγματικότητα και να απορρίψετε κάθε ηγεμονικό και επεκτατικό στόχο. Αυτό δεν μας προστατεύει από πολέμους, καταχρήσεις και απαιτήσεις. Αλλά τουλάχιστον ξεκινά από τη ρεαλιστική αναγνώριση της ισορροπίας των διαφορών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου