Ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τον αφορισμό του Monsignor Viganò χωρίς κομματισμό.
Ο Paolo Gulisano, σε μια πρόσφατη ομιλία του στο Visione Tv, έκανε μια πολύ απλή και αιχμηρή παρατήρηση: στη λεγόμενη μετασυνοδική Εκκλησία, δεν αφορίστηκαν – ούτε κατηγορήθηκαν για σχίσμα, πρόσωπα όπως ο Küng, ο Shilleebeckx, οι θεολόγοι της απελευθέρωσης και, προσθέτω, ο Rahner, καθώς και ένας αριθμός άλλων ετερόδοξων μορφών. Αντίθετα αφορίστηκαν ο Lefevre και ο Viganò, γιά νά περιοριστούμε στους πιο επιφανείς στο παραδοσιακό μέτωπο. Φυσικά, μπορεί να τους χρεωθούν τυπικά και ουσιαστικά λάθη, αλλά υπάρχει κάτι χειρότερο στον πάτο της κάννης.
Αυτός ο στραβισμός έλαβε, υπό την αρχηγία του Φραγκίσκου, τόνους καρικατούρας. Το έλεος, η επιείκεια perinde ac cadaver αφορά αυτούς που δεν ανήκουν στην Εκκλησία, ή ακόμα και αυτούς που τής εναντιώνονται ανοιχτά. Αρκεί να δούμε τον αριθμό των τιμών του Βατικανού (για να μην αναφέρουμε τα ραντεβού σε πανεπιστήμια και συμβουλευτικά όργανα) που μοιράζονται με φαρδιά μανίκια ειδικά σε οπαδούς τών εκτρώσεων και σέ σιδερένιους ομοφυλόφιλους.
Ο Φραγκίσκος επιφυλάσσει μεσαιωνική αυστηρότητα για τους λάτρεις της παράδοσης και γενικά για εκείνους που δεν υποχωρούν σ' αυτά τα «ανοίγματα» επειδή έχουν μάθει και έχουν ασκήσει μια διαφορετική πίστη: ολόκληρες υπάρξεις περνούν ανάμεσα σε μεγάλες και μικρές ταπεινώσεις, μικρές και μεγάλες βιαιότητες που ξαφνικά βλέπουν τις αρχές τους να διαγράφονται με μια κίνηση του στυλό, ή πιο συχνά μερικά επιφανειακά αστεία, και τις πολιτιστικές, μερικές φορές πολιτικές, μάχες τους να ακυρώνονται. Απέναντί τους ο Πάπας δεν δείχνει κανένα έλεος, καμία ελεημοσύνη, ούτε καν τη σκιά του ελέους. Δεν κάνει διάλογο μαζί τους και δεν τους ακούει.
Από τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού καθιερώθηκε αυτή η νουβέλ βαγκ. Είναι γνωστό ότι ο Ιωάννης ΧΧΙΙΙ έδωσε οδηγίες στον τότε Νομάρχη του Ιερού Γραφείου, Αλφρέντο Οταβιάνι, σχετικά με τις 12 επιτροπές που θα έπρεπε να αποτελούν τη δογματική ραχοκοκαλιά της συνοδικής συνέλευσης: αυτές οι επιτροπές, που διαβιβάστηκαν κατά τήν συνήθη πρακτική σε όλες τις επισκοπές του κόσμου, απορρίφθηκαν ομόφωνα, προς μεγάλη ντροπή του Ottaviani.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτή ήταν μια από τις αιτίες που οδήγησαν τον Πάπα να υποχωρήσει σε ένα πρωτοφανές «Ποιμαντικό Συμβούλιο». Ακριβώς η ομοφωνία με την οποία απορρίφθηκαν οι προτάσεις της Επιτροπής μπορεί να υποδηλώνει μια παράλληλη διάταξη που έπεισε επισκόπους και καρδινάλιους από όλο τον κόσμο να «απορρίψουν» την πολιτική του Ottaviani. Ιστορικά ανέκδοτα αυτού του τύπου, σχεδόν όλα κατά το ήμισυ γνωστά, είχαν (και έχουν) πολύ σοβαρή βαρύτητα και συνέπειες.
Η κύρια συνέπεια είναι ότι ο καθολικισμός έχει συμπιεστεί στη φιγούρα του Πάπα με περίεργους τρόπους, σε μια εκκοσμικευμένη και ετερόδοξη κοινωνία - που έχει αφεθεί νά θρυμματίζεται σε ωμή άγνοια από πάστορες, οι οποίοι φαίνονται πεπεισμένοι ότι ο άνθρωπος φτάνει στις αλήθειες της πίστης από το ένστικτο καί μια παπική «καλή καρδιά» -νά ζητά την αόριστη, μειλίχια αναγνώριση της παπικής εξουσίας. Ξέρετε τι προσπάθεια: ο μέσος πιστός δεν δίνει δεκάρα.
Μια τελείως τυπική αναγνώριση, γιατί τόσο υπό το Ποντιφίκιο του Παύλου ΣΤ' όσο και του Ιωάννη Παύλου Β' και του Βενέδικτου ΙΣΤ', έπεσε άγρια και ασεβής κριτική στη σιωπή, αν όχι στη συνεργασία, των Καθολικών.
Κριτικές και πράξεις πολύ πιο σοβαρές από την αποκήρυξη του Viganò, ο οποίος, εξάλλου, δεν ασχολήθηκε ποτέ με τον «προσηλυτισμό», για να αναφέρουμε μια έννοια που τσιμπάει τον Πάπα Φραγκίσκο, δηλαδή δέν κάλεσε ανοιχτά τους πιστούς να αποκηρύξουν τις αιρέσεις που χαρακτηρίζονται ως ελευθερία σκέψης και αναζήτηση τής αλήθειας, στην πραγματικότητα που υπαγορεύεται από άγνοια, αδυσώπητο φιλελευθερισμό (βλ. τα στοιχεία έκτρωση, διαζύγιο και ευθανασία) και βαθιά αδιαφορία, αν όχι πλήρες μίσος για την πίστη.
Μου φαίνεται ότι, πολύ πέρα από τα προσωπικά γεγονότα του Viganò και του Lefevre, ανάμεσα σε ένα αστείο και μιά κατάκριση, η στοιχειώδης αρχή στην οποία βασίζεται κάθε πίστη έχει εξαφανιστεί - προφανώς θάφτηκε : αυτή της υπέρβασης της αλήθειας: ο Θεός δεν υπάρχει έξω από την ύλη και το ιστορικό ενδεχόμενο, ούτε υπάρχει κάτι μυστηριώδες σε Αυτόν: κάθε γωνιά φωτίζεται από την ανθρώπινη επιστήμη.
Είναι ένα έπιπλο των αναγκών μας, των πραγμάτων όπως φαίνονται. Ο Θεός του Rahner, ο οποίος, έχοντας δημιουργήσει εμάς τους αμαρτωλούς, δεν μπορεί να μας κατηγορήσει για την αμαρτία, αναγκάζεται λοιπόν να δείξει έλεος. Είναι το αριστούργημα της αντιδημιουργίας (δηλαδή της καταστροφής, μια διαδεδομένη δραστηριότητα σήμερα: τίποτα δεν είναι αληθινά και πάντα καλό, όλα μπορούν να καταστραφούν: ο άνθρωπος που εκδικείται τον Θεό στρέφοντας τις δικές του ευθύνες πάνω του.
Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι εφαρμόζουμε το δίκαιο, άρα και το κανονικό δίκαιο, σε ένα πλαίσιο στο οποίο η ρίζα του δικαίου -που είναι πάντα υπερβατική, ακόμη και στην περίπτωση του θετικού δικαίου- καταργείται επειδή η αρχή που το καθορίζει, που είναι αυτή τής υπέρβασης.
Πιστεύω ότι ο πραγματικός μοιραίος κίνδυνος της εποχής μας δεν είναι τόσο η κατάργηση του νόμου - οποιουδήποτε νόμου - γεγονός που έχει πλέον διαπιστωθεί, αλλά ότι αυτή η εξάλειψη χρησιμεύει για την άρση της ιδέας της υπέρβασης. Με τις αδιανόητες και τρομακτικές συνέπειες που αναπόφευκτα θα έρθουν. Η ίδια η ιδέα της υπέρβασης του Θεού είναι το κατέχον που θέτει ανάχωμα στο κακό. Ένας θεός φίλε που πίνει δεν είναι Θεός.
Σε παρόμοιο πλαίσιο, δεν μπορούν να εφαρμοστούν «παλιά μπαλώματα σε νέα ρούχα». Δεν μπορούμε να κρίνουμε τον Viganò με παραδοσιακά κριτήρια - αίρεση, σχίσμα: δεν αστειευόμαστε - όταν πρακτικά βεβαιώνουμε ότι αυτά τα ίδια υπερβατικά κριτήρια δεν μπορούν να ισχύουν για τον Πάπα, γιατί αν δεν ισχύουν και για τον Πάπα, τότε δεν είναι υπερβατικά. Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.
Συγγνώμη που το λέω, αλλά ο Μπεργκόλιο είναι η τέλεια φιγούρα για να πιστοποιήσει την εκκαθάριση της αρχής της υπέρβασης. Αν ο Πάπας δεν είναι κανένας για να κρίνει έναν ομοφυλόφιλο που αναζητά τον Θεό, ακόμη περισσότερο δεν είναι κανένας για να κρίνει έναν μονσινιόρ που αποκηρύσσει τον Πάπα, ανεξάρτητα από τα επιχειρήματα. Αυτό, χωρίς να συμπαραστεκόμαστε με τον Viganò και χωρίς να αποστασιοποιούμαστε από αυτόν.
Viganò ή Vigasì, η αφαίρεση της υπέρβασης μου φαίνεται ότι είναι η πιο ολέθρια και ατυχής κληρονομιά αυτού του ποντιφίκιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου