Ο Χριστός ως εικόνα της Πεντηκοστής

1ο Ψηφιακό Αρχονταρίκι με τον Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου), «Ο Χριστιανός(Ο ΧΡΙΣΤΟΣ) ως εικόνα της Πεντηκοστής»

https://www.youtube.com/watch?v=PNKWPLVS7vE

Απομαγνητοφώνηση αποσπασμάτων

7.55 …ο συσσεισμός είναι οδυνηρός ενίοτε σε όλα τα επίπεδα. Δεν επιφέρει όμως θάνατο, αλλά αναγέννηση και ανάπλαση μέσα στα χέρια του Θεού από το μηδέν της ταπεινώσεως του ανθρώπου, από το οποίο είναι χαρακτηριστικό στο Θεό των Χριστιανών να δημιουργεί…

10.00 Η Αγία Τριάδα είναι πλούσια μονάδα. Ο πλούτος της έγκειται στην απλότητα της, στην ενότητα θελήματος και πνεύματος, στο ομοθυμαδόν που διαπιστώνουμε στη σχέση των τριών προσώπων μεταξύ τους και στην αποστολική σύναξη την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο πλατυσμός που χαρίζει η Πεντηκοστή στους ανθρώπους φαίνεται σε ένα από τα αναγνώσματα της εορτής…ο Μωυσής φανέρωσε την πεπλατυσμένη καρδιά του εκφράζοντας τον πόθο να δει όλους τους Ισραηλίτες να προφητεύουν. Προφητικά έφερε τον πλατυσμό του Χριστού, που απέτρεψε τους μαθητές Του, να σταματήσουν τον άνθρωπο εκείνο που εξέβαλλε δαιμόνια στο όνομα Του, αλλά δεν Τον ακολουθούσε, λέγοντας: μη κωλύετε, ως γαρ ουκ εστί καθ’ υμών, υπέρ υμών εστί. Ομοίως και ο Άγιος Σωφρόνιος έλεγε στους μοναχούς του: πόσο θα ποθούσα να ήσασταν όλοι ποιητές, δηλαδή με έμπνευση Αγίου Πνεύματος σε κάθε βήμα της πνευματικής ζωής.

11.45 Κατά την Πεντηκοστή φανερώνεται το μεγαλείο του ανθρώπου ως δοξασμένη εικόνα του Θεού. Χωρίς τη χάρη ο άνθρωπος είναι γη και σποδός. Η δωρεά του Θεού όμως καθιστά τον άνθρωπο υπόσταση. Δίνει ουσία στο είναι του. Η χάρη θεραπεύει, φωτίζει, τελειοποιεί, στρέφει τον όλο άνθρωπο ως ενότητα προς τον Θεό. Η λέξη πρόσωπο εξάλλου σημαίνει κάποιον που έχει το πρόσωπο του, την όψη του στραμμένη προς ένα άλλο πρόσωπο. Η πραγματική υπόσταση δεν μπορεί να υπάρξει μόνη της, παρά μόνο σε σχέση με άλλη υπόσταση. Ο άνθρωπος επομένως λαμβάνει υπόσταση και γίνεται πρόσωπο όταν συνομιλεί με τον Θεό, πρόσωπο προς πρόσωπο. Διαπιστώνοντας πόσο απέχουμε από τις άγιες αυτές καταστάσεις, και έχοντας την επίγνωση της πνευματικής μας πτωχείας, θλιβόμαστε βαθιά που δεν έχουμε γίνει φίλοι του Χριστού…

15.25 Ο Χριστός ως εικόνα της Πεντηκοστής

Ο Χριστός στο τέλος της επίγειας ζωής Του αποκάλυπτε σταδιακά αλήθειες για το άγνωστο ως τότε τρίτο πρόσωπο της Αγία Τριάδας. Το Πνεύμα όπου θέλει πνει, και την φωνή αυτού ακούεις, αλλ’ ουκ οίδας πόθεν έρχεται και που υπάγει. Ούτως εστίν πας ο γεγεννημένος εκ του Πνεύματος, είπε ο Κύριος στον Νικόδημο. Το Πνεύμα το Άγιο ομοιάζει με τον άνεμο, που ακούει κανείς το βουητό της κινήσεως του, αλλά δεν γίνεται αντιληπτή η φύση του. Τα πνεύματα της πονηρίας μεταδίδουν ταραχή και νέκρωση, το Άγιο Πνεύμα όμως, και η επαφή με όσους το φέρουν, μεταδίδει άληκτη ζωή, ειρήνην πάντα νουν υπερέχουσαν και φως Αναστάσεως, λύει τα δεσμά της αμαρτίας και δροσίζει τη φλόγα της δίψας για τον Θεό. …Πιο συγκεκριμένα, λίγο πριν το πάθος, ο Χριστός έκανε λόγο στους μαθητές Του για το μυστήριο της Πεντηκοστής, και υποσχέθηκε τον άλλο Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιον. Ο Πατέρας είναι εκείνος που εκπορεύει το Πνεύμα το Άγιον, και γεννά προαιωνίως τον Υιό. Το ότι ο Χριστός υποσχέθηκε να πέμψει το Άγιο Πνεύμα, δεν προκαλεί σύγχυση στη διάκριση των Προσώπων, αλλά δηλώνει την ισοτιμία Του με τον Πατέρα. Οι μαθητές ήταν περίλυποι, όταν ο Χριστός τους ανήγγειλε ότι θα έφευγε από κοντά τους. Ο λόγος του Διδασκάλου τους, ότι τους συμφέρει να απέλθει, ώστε να αποστείλει σε αυτούς το Πνεύμα το Άγιο, ήταν ακατανόητος. Ο Χριστός επέστρεψε όπου ην το πρότερον, στα δεξιά του Πατρός. Τώρα όμως, και με την ανθρώπινη φύση του, όταν ο Χριστός ανύψωσε στον ουρανό την εκλεκτή προσφορά των γηγενών, τη δοξασμένη με τον σταυρικό θάνατο σάρκα Του, ο Θεός Πατέρας ευαρεστήθηκε, είδε τον άνθρωπο όπως τον είχε συλλάβει στην προαιώνια βουλή Του. Εξαπέστειλε το πνεύμα το Άγιο στη γη, ως σημείο της συμφιλιώσεως του, ως σημείο της συμφιλιώσεως του αποστάτη ανθρώπου με τον Θεό. Ο χωρισμός του Χριστού από του δικούς Του ήταν προσωρινός. Δεν ανέβηκε προς τον Πατέρα ανεπιστρεπτί, αλλά για να επανέλθει και να μένει μεθ’ ημών έως της συντελείας των αιώνων. Φέροντας μαζί Του το Πνεύμα το Άγιο, που θα μας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν, δηλαδή στο πλήρωμα της άμωμης αγάπης Του. Ο Θεός, η Αγία Τριάδα, αγάπη εστίν. Ο Θεός Πατέρας, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε παρέδωσε τον μονογενή Υιό του σε θάνατο, ονομάζεται η σταυρούσα αγάπη. Ο Υιός είναι η σταυρωμένη αγάπη. Επέδειξε τέλεια αγάπη και υποταγή στον Πατέρα, άχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού, και εις τέλος αγάπη προς τον άνθρωπο… Το Πνεύμα το Άγιον είναι η θριαμβεύουσα αγάπη, όχι επειδή δεν συνευδοκεί στον σταυρό του Χριστού, αλλά διότι μαρτυρεί, ότι ο Σταυρός είναι η δόξα του Κυρίου Ιησού Χριστού, και χαράσσει τη δοξασμένη μορφή Του εγηγερμένου εκ νεκρών στις καρδιές των πιστευόντων.

20.15 Ποιο είναι άραγε το μυστικό αυτό πρόσωπο, το Πνεύμα το Άγιο; Ο λόγος για το Άγιο Πνεύμα…είναι ενίοτε δυσνόητος, αλλά η Πρόνοια Του, οι εκδηλώσεις Του και τα ενεργήματα Του, είναι προσιτά στον κάθε άνθρωπο. Αφενός οι Γραφές δίνουν το εσωτερικό έσοπτρο για να κατοπτεύσει ο άνθρωπος την αλήθεια του Θεού. Αφετέρου τα ενεργήματα του Πνεύματος προκαλούν άσειστη ζώσα καρδιακή αίσθηση. Από τότε που επεδήμησε το Πνεύμα το Άγιο στη γη, ελέγχει τον κόσμο περί αμαρτίας, και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργεί τρεις διαθέσεις στον άνθρωπο…η ομολογία της αμαρτωλότητας μας είναι γεγονός προφητικό, διότι όταν ομολογούμε την αμαρτωλότητα μας, ομολογούμε μια παγκόσμια αλήθεια, και επειδή αληθεύουμε, ελκύουμε το Πνεύμα της Αληθείας να μας καθαρίσει από κάθε ακαθαρσία, και να μας ελευθερώσει από κάθε αδικία…

24.40 Με την άνωθεν αντίληψη και έμπνευση, ο πιστός θέτει τον εαυτό του υπό αμείλικτη κρίση, χωρίς να προμελετά τι απολογηθείναι, και ο Κύριος, το Πνεύμα το Άγιο, του δίνει λόγους και σοφία, η ου δύνανται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι αυτώ…

Το προκαταρκτικό Πνεύμα του συσσεισμού καθαίρει τον άνθρωπο, διαλύει τα όρη της υπερηφανείας και συντρίβει την απολιθωμένη καρδιά, προετοιμάζοντας το έδαφος για να δεχθεί τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Η φωτιστική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος διαλύει τα νέφη που καταπλακώνουν την ψυχή και παρεμποδίζουν την εύρεση της βαθιάς καρδιάς, τον τόπο της συναντήσεως του Θεού με τον άνθρωπο. Την απαρχή του φωτισμού ακολουθούν η συναίσθηση της αμαρτωλότητας και της πνευματικής πτωχείας του ανθρώπου. Αυτά προκαλούν απόγνωση, διαφορετική από αυτήν που κυριεύει τα τέκνα του αιώνος τούτου. Χαρισματική στην προέλευση της, η απόγνωση αυτή ωθεί τον άνθρωπο, που αισθάνεται να κρέμεται πάνω από την άβυσσο, να πενθήσει με ανδρεία και να εμπιστευθεί εαυτόν και αλλήλους και πάσαν τη ζωή αυτού στα χέρια του Θεού…

33.45 Στην αρχή της Δημιουργίας το Πνεύμα το Άγιο επώαζε την άβυσσο των υδάτων, έως ότου αναδύθηκε όλος ο κτιστός κόσμος. Τώρα το Πνεύμα ενοικεί μονίμως μέσα στην Εκκλησία και επωάζει την άβυσσο διεφθαρμένης και συγχυσμένης ανθρωπίνης φύσεως, αναπτερώνοντας έτσι την ελπίδα της πνευματικής αναγεννήσεως. Ο άνθρωπος νεκρώθηκε πνευματικά, ψυχικά και τέλος σωματικά, όταν έχασε τη θεωρία του κάλλους του Προσώπου του Θεού. Επανέρχεται στη χώρα των ζώντων, όταν το Πνεύμα το Άγιο αποκαλύπτει πάλι στα μάτια της ψυχής του αυτή τη θεωρία, χαράζοντας στην καρδιά τη μορφή του ασπίλου και αμώμου αμνού, του Χριστού. Τότε ακράδαντη ελπίδα σκηνώνει στα βάθη του ανθρώπου, γνωρίζοντας ότι με το χάρισμα της Πεντηκοστής, ενωμένος άρρηκτα πλέον δια του Αγίου Πνεύματος με τον Παντοκράτορα Ιησού ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει.

Τέλος ομιλίας. Συνεχίζεται με ερωτήσεις.