Οι Ολυμπιακοί Αγώνες: μια σύγχρονη, μοντέρνα θρησκεία

 
Charles Pierre de Frédy, Baron de Coubertin,
γνωστός ως Pierre de Coubertin

Με την απώλεια του θρησκευτικού πνεύματος, με τον «θάνατο του Θεού», χρειάστηκε να καλυφθεί ένα αγεφύρωτο κενό που είχε ανοίξει στην ανθρώπινη ψυχή. Για να το καλύψουν, παρουσιάστηκαν αρκετοί θεοί: πολιτική ιδεολογία: ένα είδωλο που εξακολουθεί να αντιστέκεται στις κομμουνιστικές χώρες, o υλισμός -«έκαναν την κοιλιά τους θεό»- και σήμερα ειδικότερα η λατρεία του σώματος.

Αυτή η λατρεία εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους: με τη σχολαστική φροντίδα που δίνεται στο σώμα στη σύγχρονη κοινωνία, πολύ πέρα ​​από την απλή διατήρηση της υγείας. Με την παρουσίαση μοντέλων, ανδρών και γυναικών, που μας παρακινούν να ονειρευόμαστε και να ξοδεύουμε. Και ιδιαίτερα με τη λατρεία του αθλητισμού, που λαμβάνει χώρα σε μεγάλες διοργανώσεις που ακολουθούνται από εκατομμύρια θεατών -και μερικές φορές δισεκατομμύρια- (τηλε) θεατών.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που θα ανοίξουν σύντομα στο Παρίσι [Ιούλιος 2024] είναι ένα από εκείνα τα μεγάλα γεγονότα που ενθουσιάζουν ανθρώπους και έθνη. Και οι αθλητές από την πλευρά τους αφιερώνουν μέρος της ζωής τους στην αναζήτηση μεταλλίων και κάνουν κάθε θυσία για την επίτευξη αυτού του στόχου, σαν να ήταν προσφορές για να τα παραδώσουν σε έναν θεό.

Και σίγουρα δεν θα είναι ο ιδρυτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, ο Pierre de Coubertin, που θα μπορέσει να αντικρούσει αυτή τη δήλωση... αντιθέτως.

Γεννημένος στο Παρίσι την 1η Ιανουαρίου 1863, πέθανε στη Γενεύη στις 2 Σεπτεμβρίου 1937, ο βαρόνος Pierre de Coubertin ήταν ιστορικός επηρεασμένος έντονα από την αγγλοσαξονική κουλτούρα, την οποία ακολούθησε επίσης με ταξίδια στην Αγγλία, όπου έμαθε τις εκπαιδευτικές αρχές του Thomas Arnold, από τον οποίο γεννήθηκε η ιδέα να προτείνει τον αθλητισμό και τη σωματική άσκηση ως παιδαγωγικά στοιχεία.

Ενδιαφερόμενος ιδιαίτερα για τον αθλητισμό, προσπάθησε να τον εισαγάγει στα γαλλικά σχολεία, μιμούμενος αυτό που γινόταν στην άλλη πλευρά της Μάγχης.
Εργαζόμενος για την ανάπτυξη του αθλητισμού στη Γαλλία, ενδιαφέρθηκε να μελετήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες που γίνονταν στην Ελλάδα και το 1894 ίδρυσε τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. 

Μια θρησκεία του σώματος

Το 1896, ο Pierre de Coubertin υιοθέτησε την αρχή της αναβίωσης των Αγώνων της Αθήνας, προσθέτοντας τα σύγχρονα αθλήματα. Πρότεινε να μεταφερθεί ο χώρος όπου θα διεξαχθούν οι Αγώνες, ενάντια στις επιθυμίες της Ελλάδας που ήλπιζε να κρατήσει τους Αγώνες για τον εαυτό της.

Ποια ήταν όμως η ιδέα πίσω από αυτή την αναγέννηση; Αφορούσε μόνο το άθλημα;

Στο μήνυμά του που μεταδόθηκε στο ραδιόφωνο το 1936, ο ιδρυτής των σύγχρονων αγώνων ανέφερε: «Το πρώτο ουσιαστικό χαρακτηριστικό του αρχαίου Ολυμπισμού, όπως και του σύγχρονου Ολυμπισμού, είναι ότι είναι θρησκεία». Τιμή στη διαύγεια και τη σαφήνεια! Το ονόμασε religio athletae ή «μυϊκή θρησκεία».

Ο De Coubertin διευκρίνισε την πρότασή του: «Σμιλεύοντας το σώμα του με άσκηση, όπως κάνει ένας γλύπτης με ένα άγαλμα, ο αρχαίος αθλητής τιμούσε τους θεούς. Κάνοντας το ίδιο, ο σύγχρονος αθλητής εξυψώνει την πατρίδα του, τη φυλή του, τη σημαία του».
Περίεργα λόγια για έναν άνθρωπο που κατηγορείται για συμπάθεια προς τον ναζισμό. Και καταλήγει προκαλώντας «ένα θρησκευτικό συναίσθημα που μεταμορφώνεται και διευρύνεται από τον διεθνισμό και τη δημοκρατία που χαρακτηρίζουν την εποχή μας».

Ο De Coubertin είχε ήδη προτείνει μια παρόμοια φόρμουλα σε ένα άλλο πλαίσιο, το οποίο δεν είναι πολύ δημοφιλές σήμερα. Μίλησε για τη δυνατότητα να συμμετάσχουν γυναίκες στους Αγώνες: «Μια μικρή Ολυμπιάδα γυναικών δίπλα στους μεγάλους Ολυμπιακούς Αγώνες ανδρών». Πού θα βρισκόταν το ενδιαφέρον; Μη πρακτικό, χωρίς ενδιαφέρον, αντιαισθητικό, και ας προσθέσουμε: λάθος. Κατά τη γνώμη μας, τέτοια θα ήταν αυτή η μισή Ολυμπιάδα γυναικών.

Και ο βαρόνος συνεχίζει: «Δεν είναι αυτή η αντίληψή μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους πιστεύουμε ότι επιδιώξαμε και πρέπει να συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την πραγματοποίηση της φόρμουλας: επίσημη και περιοδική ανάταση του ανδρικού αθλητισμού, με βάση τον διεθνισμό, την πίστη ως μέσο, ​​την τέχνη ως πλαίσιο και το γυναικείο χειροκρότημα ως επιβράβευση».
Οι φεμινίστριες θα τό εκτιμήσουν...

Μια Καθολική καλά θα έκανε να φυλάσσεται από τέτοιον Ολυμπισμό.
Το να παίζετε ένα άθλημα για να παραμείνετε υγιείς είναι καλό, αλλά όχι να ειδωλοποιείτε το σώμα.

Ο τύπος του Juvenal: "mens sana in corpore sano", για να δικαιολογήσει τον αθλητισμό, αναφέρεται σχεδόν πάντα εν μέρει, στην πραγματικότητα λέει: "Orandum est ut sit mens sana in corpore sano", πρέπει να προσευχόμαστε για να έχουμε υγιή νου σε υγιές σώμα.

 

 I Giuochi Olimpici – Una religione moderna - Articolo della Fraternità San Pio X (www-unavox-it.translate.goog)