«WOKE ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΑ. Η ΑΣΧΗΜΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ» του Roberto Pecchioli

 Το περιβάλλον προσαρμόζεται τέλεια στη συντετριμμένη ανθρωπότητα που περπατά ΘΕΡΑΠΕΥΜΈΝΗ καί ελεύθερη.

P HENOMENOLOGY W OKE. H AΣXHMIA ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Βρήκαμε ένα παλιό βιβλίο για τις συνθήκες εργασίας. Είναι μια ανάμνηση του πατέρα μου, ενός τυπογράφου που εκπαιδεύτηκε στο σχολείο Salesian. Ανάμεσα σε κιτρινισμένες φωτογραφίες και έναν υπαινιγμό τρυφερότητας για τον κόσμο του χθες, ένα πράγμα τράβηξε τα μάτια μας με διαπεραστικό τρόπο: η προσωπική αξιοπρέπεια, η ένδυση, η στάση, ακόμη και το βλέμμα, των γονιών μας. Φτωχοί άνθρωποι, αλλά περήφανοι, περιποιημένοι στο ντύσιμό τους, φέροντες μια κοσμιότητα και τάξη, εξωτερική και εσωτερική, που χάσαμε. Η σύγκριση με το παρόν είναι καταστροφική και ο συγγραφέας, έχοντας φτάσει στο κατώφλι της σοβαρής ηλικίας, λυπάται τους νεότερους, προορισμένους να ζήσουν με την παρακμή.

Ο βρώμικος σύγχρονος κόσμος είναι τέτοιος από πολλές απόψεις και η καθοδική κίνηση γίνεται πιο γρήγορη. Τα τελευταία χρόνια ο ξύπνιος ριζοσπαστισμός των «αφυπνισμένων» έχει διαστρεβλώσει τα πάντα. Η ασχήμια επιβλήθηκε και έγινε πρόγραμμα ζωής. Προφανής κατάληξη μιας διαδικασίας αποδόμησης της πραγματικότητας, άρνησης και ακύρωσης που έχει στερήσει την ύπαρξη νόημα. Όχι πλέον ταξιδιώτες, αλλά νομάδες χωρίς προορισμό, χωρίς κέντρο, χωρίς αποσκευές. Το αποκαλούν – περήφανα – αυτονομία του υποκειμένου. Το αποτέλεσμα είναι μια προχειρότητα ορατή ακόμα και στο βάδισμα και τη στάση, σε ρούχα από σκισμένα παντελόνια, μπλουζάκια με φρικτές ή τρομακτικές εικόνες, γραμμένες -αυστηρά στα αγγλικά- χυδαίες ή ανόητες.

Το περιβάλλον προσαρμόζεται τέλεια στην κατεστραμμένη ανθρωπότητα που περπατά εκεί: άσχημα κτίρια, παραλληλεπίπεδα, κύβοι διαφόρων χρωμάτων ή καθόλου χρώμα, τοίχοι και τρένα αλειμμένα με κάθε λογής doodles, street art, λένε, αφού λόγια και  έννοιες πρέπει να είναι μπερδεμένες σε globish . Είναι φυσικό οι ιδέες και οι κοσμοθεωρίες να είναι αυτό που είναι. Υπάρχει μια πραγματική φαινομενολογία της «πέμπτης τάξης», των plebs (πώς αλλιώς να το ονομάσουμε;) με ένα ενιαίο, προοδευτικό, ξύπνιο , ατομικιστικό, με τατουάζ και χυδαίο μοντέλο. Οι πιο ανόητοι φτάνουν στο σημείο να μολύνουν ή να καταστρέφουν την τέχνη για «περιβαλλοντικούς» λόγους. Η επικράτηση του ηλίθιου γίνεται δικτατορία και τελικά μηδενισμός. (1)

Σύμφωνα με την τρέχουσα νοοτροπία, τίποτα δεν καθορίζει την τάξη των πραγμάτων. Πράγματι, δεν υπάρχει τάξη πραγμάτων. Τίποτα δεν υποστηρίζει το αληθινό, το όμορφο, το καλό. Δεν είναι εδώ ο χώρος για να σκιαγραφήσουμε τις ιδεολογικές του καταβολές, τις «πολιτιστικές» πηγές του. Ωστόσο, η ανθρωπολογική αναδιαμόρφωση συνέβη με μια ακριβή κατεύθυνση, το αποτέλεσμα της οποίας είναι η ανομία, η απουσία κανόνων, ο κίνδυνος για τον οποίο προειδοποιούσε ο Emile Durkheim, πατέρας της κοινωνιολογίας. Μια ανομία διεκδικούσε, νά καμαρώνει σαν τρόπαιο, τη νίκη του Τίποτα. Για τον Φουκώ, «ο απόλυτος κανόνας είναι ο κανόνας της απουσίας κανόνων, ο κανόνας του ανώμαλου».

Για πρώτη φορά στην ιστορία, η ανωμαλία καθιερώνει την κανονικότητα. «Οι ανώμαλοι, οι αποκλίνοντες μεταμορφώνονται στον ακρογωνιαίο λίθο του κόσμου. Σε όλους τους τομείς. Ακόμη και σε αυτό της τέχνης που μετατρέπεται σε μη τέχνη, όπου η ασχήμια και η ασημαντότητα μετατρέπονται στον πυλώνα που, κανείς δεν ξέρει γιατί, συνεχίζει να λέγεται ομορφιά. Ακόμη και στον τομέα της σεξουαλικότητας (ή του φύλου) αυτό που προσπαθούν να επιβάλουν ως κανόνα είναι η ανωμαλία της τρανσεξουαλικότητας και της ομοφυλοφιλίας, που δεν είναι και δεν μπορεί να αποτελέσει τον κανόνα, την κατευθυντήρια γραμμή» . (J. Ruiz Portella).

Αυτός είναι ο λόγος που ο τρελός, ο αιχμάλωτος, ο «άθλιος της γης» του Φραντς Φανόν -του αποκλίνοντος που στην ιδεολογία του φύλου παίρνει τη μορφή του τρανσέξουαλ- αποτελούν το αντεστραμμένο παράδειγμα του καλού και του ωραίου, του δεξιού και τής αλήθειας . Σε αντίθεση με ό,τι φαίνεται, παρά τα όσα μας κάνουν να πιστεύουμε οι μηδενιστές που αμφισβητούν τα πάντα και τα γκρεμίζουν, αυτό που προσπαθούν να μας επιβάλουν δεν είναι το Τίποτα μιας υγρής «ελευθερίας», διαλυμένης στην άμμο. Στόχος είναι η επιβολή μιας εντολής πιο αυστηρής από όλες τις παραγγελίες στο παρελθόν. Παρά τα φαινόμενα, το φιλελεύθερο ελευθεριακό καθεστώς είναι θηριωδώς δεσποτικό, βασισμένο στην αξίωση να ιδρύσει τον κόσμο στην απουσία οποιασδήποτε άλλης αρχής εκτός από την «απόλυτη» ελευθερία, χωρίς περιορισμούς και όρια. Η απατηλή, ψεύτικη ελευθερία που αναπόφευκτα οδηγεί στον κανόνα του ανώμαλου.

Η φαινομενολογία -ακόμα και η φυσιογνωμία- του ξύπνιου σύμπαντος είναι ο θρίαμβος του άσχημου, του παραμορφωμένου, του αλλόκοτου, του παράλογου και του αντεστραμμένου. Τη στιγμή που το ανώμαλο και το αποκλίνον γίνεται κανόνας, συμβαίνει κάτι που δεν έχει ξαναδεί στην ιστορία. Όταν καθιερωθεί το παραληρηματικό κριτήριο σύμφωνα με το οποίο η βάση του κανονικού είναι το ανώμαλο, της σοφίας η τρέλα και της ομορφιάς η ασχήμια, τα πιο στοιχειώδη θεμέλια της ύπαρξης καταρρέουν.

Ασχήμια, (2) ακριβώς. Και η ασχήμια. Δεν έχουμε ξαναδεί τόσο επιδεικτικά και πολιτικά άσχημους ανθρώπους. Ο λόγος; Για αυτούς -για όσους τους διοικούν και τους κατηχούν- η ασχήμια είναι ένα πολιτικό έργο, που επιδεικνύεται σαν τη μαύρη σημαία των πειρατών. Το σύμβολο αυτών που δεν έχουν σημαία και ζουν για να τους καταπατούν όλους. Ο François Bousquet γράφει ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες -κρατήρας και κινητήρας της Αυτοκρατορίας της Αντιστροφής - «η ασχήμια έχει προχωρήσει με θεαματικό τρόπο, ειδικά από τότε που ο « Βοκισμός » έχει μετατραπεί σε θρησκεία του κράτους. «Ο ξύπνιος , (3) ναρκωμένοι αφυπνισμένοι άνθρωποι, εθισμένοι στο τίποτα, θέλουν να ακυρώσουν τα πάντα, να ακυρώσουν τα πάντα, να καταργήσουν τα πάντα. Για τον Bousquet, η ξύπνια ιδεολογία είναι η ένωση «του κυρίου άσχημου και της δεσποινίδας άσχημης. Ωστόσο, δεδομένου ότι τα ξύπνια είναι πολύ ευαίσθητα με την ιστορία της μη δυαδικότητας, είναι προτιμότερο να καταφύγουμε σε περιεκτική γραφή, οπότε λέμε ότι αποτελούν το γάμο του* κ.* Άσχημου*.

Δεν χρειάζεται να εκθέσουν την ατζέντα τους: τήν φορούν στα πρόσωπά τους ως πρόκληση για τη μητέρα φύση. Απλώς κοιτάξτε τις φωτογραφίες, συναντήστε μια από τις διαδηλώσεις τους, βρεθείτε σε ένα μέρος που συχνάζουν για να έχετε ένα μουσείο φρίκης μπροστά στα μάτια σας. Άσχημοι, γενικά βρώμικοι (το λίγο πλύσιμο είναι μια νέα περιβαλλοντική εντολή...), κακοί ή κακιωμένοι, επιθετικοί. Κάποιες μοιάζουν με κολοκύθες του Halloween, τις οποίες  έχουν συνηθίσει από την παιδική τους ηλικία. Πολλοί εμφανίζουν ανδρόγυνα χαρακτηριστικά σε συνδυασμό με σωματική και συμπεριφορική παραμέληση.

Τα μαλλιά βαμμένα σε αφύσικα χρώματα θριαμβεύουν: έντονο πράσινο, φωσφορίζον ροζ, πορτοκαλί, το σκούρο μωβ του μοχθηρού θυμού με τον οποίο είναι εμποτισμένα. Σε κάνουν να σκέφτεσαι τη μάσκα του Τζόκερ, τον χαρακτήρα του κόμικ του Μπάτμαν με το υστερικό του γέλιο και τις φρικτές γκριμάτσες του, τους γκροτέσκους πρωταγωνιστές ταξιδιωτικών εκπομπών του παρελθόντος, τη γυναίκα του κανονιού, τη γενειοφόρο ή τον Φωτοφάγο από τον Πινόκιο. Καμία σχέση με την άγρια ​​αξιοπρέπεια του Queequeg, το καμάκι στο Moby Dick, του γίγαντα με τατουάζ, γιου ενός αρχηγού φυλής που εγκατέλειψε τους ανθρώπους του για να επισκεφτεί τον κόσμο, αχώριστος από τον Yojo, ένα μικρό είδωλο που λατρεύει ως θεότητα.

Snow White 1 Snow White 2 Disney LGBT gay

Στη νέα εκδοχή του παραμυθιού της Χιονάτης - που μισεί η Paola Cortellesi, το πιο πρόσφατο προοδευτικό σύμβολο - η θετή μητέρα έχει πάρει την εξουσία και δεν ρωτάει πια τον καθρέφτη αν είναι η πιο όμορφη. «Καθρέφτη στον τοίχο, πες μου, ποιος είναι ο πιο άσχημος από όλους;» Η ίδια η Χιονάτη σύντομα θα απαγορευτεί. Είναι λευκή, στρέιτ, ο πρίγκιπας που τη φιλάει δεν της ζητάει την άδειά της και και οι δύο –μπρρρ…- είναι πανέμορφοι. Αυτό που θέλει να καταστρέψει η ξύπνια ψυχή είναι το τελευταίο φράγμα της ανισότητας: η ομορφιά. Επομένως, γινόμαστε μάρτυρες της αποδόμησης της ομορφιάς, της απονομιμοποίησης και της βεβήλωσής της. Αντιλαμβάνονται την ομορφιά ως επιθετικότητα και προσβολή. Αυτό που πρέπει να θεωρεί εκτιμήσιμο είναι το σημείο μηδέν Ο άνθρωπος μηδέν είναι η υποβάθμιση της φύσης του σε σημείο υποδούλωσης.

Ίσως η πραγματική ταξική πάλη να μην είναι μεταξύ πλουσίων και φτωχών, αλλά ο χιλιόχρονος πόλεμος που διεξάγουν οι ποιητές, οι εκλεπτυσμένοι, οι ευγενείς και οι ιππότες ενάντια στην άρχουσα τάξη των αγενών και χυδαίων. ο πόλεμος των ιπποτών ενάντια στους χοιροβοσκούς. η πάλη μεταξύ αυτών που κρατούν ψηλά τις κολώνες του ναού και εκείνων που τις βεβηλώνουν και τις καταστρέφουν. Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Όχι, περιοριζόμαστε στην παρατήρηση ενός φαινομένου ασχήμιας, υποβάθμισης, αποσύνθεσης που γίνεται μπροστά στα μάτια μας και αλλάζει το γύρω τοπίο.

Η φαινομενολογία του ξύπνιου , μαζί με την ασχήμια, έχει να κάνει με την επιθετικότητα και με έναν ωμό, τετριμμένο ακτιβισμό, τον εχθρό της σύγκρισης, που επηρεάζει κάθε κοινωνική συμπεριφορά, ιδιωτική και δημόσια. Τα φυσικά χαρακτηριστικά που περιγράφονται φαίνεται να αντιστοιχούν σε ορισμένα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς, μια συγκεκριμένη ψυχική τυπολογία. Γινόμαστε Ξύπνιοι , λεία του ψυχικού ιού της «αφύπνισης» που επαναφέρει και αναδιαμορφώνει σώμα και ψυχή. Η πιο συνηθισμένη ιδιαιτερότητα είναι η μελαγχολία, απόλυτη, άφθαρτη, αλαζονική απέναντι σε όλες τις αντίθετες απόψεις. Από τη μιζέρια προέρχεται η απουσία προσωπικής αμφισβήτησης, εσωτερικού διαλόγου. Κανένα σημάδι ότι ο ξύπνιος προσπαθεί να καταλάβει τον άγρυπνο. Αυτό δημιουργεί αέναο θυμό που οδηγεί σε καυγάδες, σε εχθρότητα που εκφράζεται με οποιονδήποτε τρόπο σε κάθε περίσταση. Η στάση απέναντι στην καύση δεσμών με φίλους και οικογένεια διαφορετικών απόψεων είναι κοινή.

Κυριαρχεί περιφρόνηση για κάθε υπερβατική υπόθεση, συνοδευόμενη από έναν βαρύ μηδενισμό, πεπεισμένος ότι όλα είναι άχρηστα, παράλογα, μια στάση εκτεθειμένη με μιά έπαρση καλυμμένη σε ανωτερότητα. Ο Wokes τείνει να αρνηθεί ή να διαστρεβλώσει οποιαδήποτε αλήθεια. στη συζήτηση -όταν σκύβουν σε αυτήν- έχοντας εξαντλήσει τα επιχειρήματα, περνούν εύκολα σε προσωπική επίθεση. Το μίσος για το παρελθόν αποκτά παθολογικά χαρακτηριστικά. Τα πάντα διασχίζονται από τον εγωκεντρισμό που είναι χαρακτηριστικός εκείνων που είναι πεπεισμένοι ότι κατέχουν την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, είναι συχνά ένα σύμπτωμα άγχους και χαμηλής αυτοεκτίμησης, η επίδραση του μηδενιστικού ιλίγγου.

Η υποβάθμιση που οδηγεί πρώτα στην απουσία κατεύθυνσης και μετά στη γενικευμένη ανοησία, πρέπει να καλυφθεί με κάποιο τρόπο, για να μην βυθιστεί τελείως. Εξ ου και η επιμονή των δημοκρατικών εμφανίσεων, η απαίτηση για αφηρημένες ελευθερίες, η ανατρεπόμενη βούληση για δύναη (θέληση για αδυναμία, ανικανότητα!) με επίκεντρο το μίσος προς τον εαυτό, τη διαγραφή κάθε παρελθόντος, τη δυσαρέσκεια για την αριστεία και την ομορφιά, τις μη βιώσιμες συγκρίσεις, το μίσος και το μίσος. Στο χάος της ανομίας, της ρευστότητας που έχει γίνει αέρια, στον πόλεμο όλων εναντίον όλων, πάνω από τη φυσική και εσωτερική ασχήμια του ξύπνιου σύμπαντος , τα πάντα κυριαρχούνται από τον νόμο του ισχυρότερου. Είναι μια ζούγκλα στην οποία κυριαρχεί ένας μόνο κύριος, το χρήμα.

Αυτός ο παράλογος και χωρίς κέντρο κόσμος παίζει με φορτωμένα χαρτιά. Είναι η αθέατη, ή χειρότερα, αποδεκτή εξαπάτηση που μας οδηγεί να πέσουμε στην άβυσσο που έχτισαν αυτοί που κατευθύνουν το παιχνίδι στα κεφάλια των ασυνειδήτων γενεών. Ιδεολόγοι αφέντες και ολιγαρχικοί αφέντες. Το πρόγραμμα της ασχήμιας, το παράδειγμα της χυδαιότητας, η ένταση προς την ακύρωση, η ιλιγγιώδης γοητεία με την άβυσσο, κάνουν πάρα πολλούς αφελείς ανθρώπους θύματα. Θύματα πρώτα από όλα του εαυτού τους, προφανώς.

Η απροσδιοριστία, ο κόσμος ανάποδα, δεν αντέχει. Η λογική των πραγμάτων είναι να μην υγροποιείται, να σβήνει όπως σβήνει ένα σχέδιο άμμου στην ακρογιαλιά. Τα πράγματα είναι, υπάρχουν: γεμάτα, λαμπερά με νόημα και τυλιγμένα στο μυστήριο: σε εκείνη τη σύνοδο φωτός και σκότους χωρίς την οποία δεν θα υπήρχε κόσμος, κανένα ον, καμία ομορφιά, καμία τέχνη, κανένα νόημα.

Ζητάμε από τη φρικτή ξυπνημένη γενιά να μην υποκύψει στην εξαπάτηση που την περιβάλλει. Το να σβήνεις τα πάντα, να κάνεις ένα καθαρό σκούπισμα, να κρίνεις τα πάντα με το μεταβαλλόμενο μέτρο του σήμερα, σε κάνει να παρασύρεις αντικείμενα. Η αρνητική σκέψη, ο γιος της μεγάλης άρνησης που ορίζει ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (που ίσως δεν τον γνωρίζετε καν αφού κι αυτός είναι γιος του χθες) οδηγεί σε χίλια αδιέξοδα. Τα περνάς όλα: το μίσος για τον εαυτό σου, οι εθισμοί, η αδυναμία να πιστέψεις σε κάτι, η αποστροφή προς αυτούς που πιστεύουν σε μια αιτία ή ένα σύστημα αξιών, η κατανάλωση του εαυτού σου που διαστρεβλώνει, το άγχος που ανεβάζει τον πήχη των επιθυμιών κάθε μέρα για να κρύψει το κενό που κατατρώει, καταλαμβάνει τη ζωή και σκλαβώνει. Το Ugly είναι σταυρός, όχι πρόγραμμα.

 Roberto Pecchioli

 «FENOMENOLOGIA WOKE. LA BRUTTEZZA AL POTERE» - Inchiostronero

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΕΛΗ ΤΩΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΩΝ. ΑΡΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.