Στο επώνυμο του πατέρα – Roberto Pecchioli

Υπάρχουν κομμάτια που γράφτηκαν για μελλοντική αναφορά, για έναν και μόνο λόγο, για να αφήσουν ίχνη, να δείξουν στην εποχή του γλυκού ολοκληρωτισμού, της χαρούμενης και ζωολογικής ομοφωνίας των υπέροχων μοιραίων και προοδευτικών, πώς κάποιοι περίεργοι δεν σκέφτηκαν όπως η μάζα. Το συνταγματικό δικαστήριο κήρυξε παράνομους τους κανόνες που δίνουν στα παιδιά το επώνυμο του πατέρα. Τα νεογέννητα θα λάβουν αυτό και των δύο γονέων με τη σειρά που συμφώνησαν. Οι θεματοφύλακες της Χάρτας (που πρέπει να γραφτεί ιερά με κεφαλαίο γράμμα) χαρακτηρίζουν τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο επιβλήθηκε το πατρικό επώνυμο ως «μεροληπτικό και επιβλαβές για την ταυτότητα του παιδιού».

Με τη χαρά των ναυαγών, η εφημερίδα Confindustria σημειώνει ότι «οι δικαστές π επιφέρουν ένα οριστικό χτύπημα στην πατριαρχική αντίληψη για την οικογένεια». Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τον ανάρμοστο ρόλο που αποδίδεται στο δικαστήριο, το οποίο έχει γίνει τό μεγάφωνο όχι των κανόνων, αλλά της ανατροπής τους στο πνεύμα των καιρών. Θα μπορούσαμε να απολαύσουμε την υπόθεση ότι σε είκοσι χρόνια, τα νεογέννητα Μαρία και Τζιοβάνι (ή μάλλον ο Κέβιν και η Τζέσικα, ονόματα πολύ περισσότερο up to date) ο καθένας με διπλό επώνυμο, θα αποκτήσουν έναν γιο που θα έχει τέσσερα επώνυμα και ούτω καθεξής, μέχρι το τζαμί του μητρώου. Θα μπορούσαμε να ικετεύουμε ότι, μόλις η πατριαρχική (στην πραγματικότητα πατρογραμμική) αντίληψη έχει ξεθωριάσει από τον γενικό ενθουσιασμό, να εισαχθεί η αντίθετη, μητρογραμμική γενεαλογία. Θα ήταν μια εποχική αλλαγή της οπτικής του κόσμου, αλλά θα ανταποκρινόταν στο κριτήριο της συνέχειας, της μετάδοσης, της εύρυθμης αναπαραγωγής των γενεών.

Φοβόμαστε ότι και αυτό είναι αδύνατο: η εποχή μας είναι η εποχή που ολοκλήρωσε τις πιο εξωπραγματικές ουτοπίες, αυτή της ισότητας ή μάλλον της ισοδυναμίας. Στη νύχτα του πολιτισμού που έχει γίνει τελικός πολιτισμός, τα πάντα ισοδυναμούν με χάος καθώς τίποτα δεν έχει αξία. Οι συνταγματικοί δικαστές, εν γνώσει τους ή όχι, έχουν πιστοποιήσει αυτή την αρχή, κηρύσσοντας χιλιετίες ιστορίας, μεροληπτικές. Δεν είναι πλέον δυνατό να επιχειρηματολογήσουμε ως προς την αξία: εάν το απόλυτο, καθολικό κριτήριο, το μοναδικό αξίωμα (αυτονόητο μέσω της εκκωφαντικής επανάληψης για πάνω από μισό αιώνα) είναι η ισότητα, η ομογενοποίηση, η αντίθεση στην επιλογή των δικαστών δεν είναι μόνο μάταια, είναι σαν να προσπαθείς να επικοινωνήσεις χωρίς να κατέχεις κοινό κώδικα.

Οι αντιδράσεις στην ποινή ήταν λίγες, μια αναγνώριση και πάμε. Η κοινή γνώμη αποσπάται από τον πόλεμο, την επιδημία, την οικονομική κρίση. Η έκδοση του πιστοποιητικού θανάτου του πατέρα δεν ενδιαφέρει. Σύντομα θα έρθει η σειρά της μητέρας, οι δύο φιγούρες βρίσκονται και οι δύο σε κρίση. Ακόμη και η μητέρα, ως θαυμάσιος δότης ζωής, περιορίζεται σε γονέα ένα (ή δύο, αν υπάρχει συμφωνία) ή σε τρεις, αν η εγκυμοσύνη είναι παρένθετη (κύηση για άλλους, δηλ. νοικιασμένη μήτρα, η αγορά που μπαίνει στα σπλάχνα τής ζωής) μια γόνου μητέρα, που περιμένει να αφαιρέσει την αναπαραγωγή του ζώου με αντίθετο αντίχειρα και όρθια θέση από τις ιδιοτροπίες της φύσης και την κλήρωση της συνάντησης ωαρίου-σπερματοζωαρίου.

Η νέα ανθρωπότητα έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της: μια ιστορία τελειώνει με τη νόμιμη δολοφονία του πατέρα και τη δυσφήμιση του πτώματός του. Το μόνο σχόλιο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα απόφθεγμα από τον Τοκβίλ: «Αν προσπαθήσω να φανταστώ τον σύγχρονο δεσποτισμό, βλέπω ένα αμέτρητο πλήθος παρόμοιων και ίσων όντων που στροβιλίζονται γύρω τους για να αποκτήσουν μικρές και μικροαπολαύσεις που τρέφουν την ψυχή τους… Πάνω από αυτό πλήθος, βλέπω μια τεράστια κηδεμονική δύναμη να αυξάνεται, η οποία ασχολείται μόνη της με τη διασφάλιση της ευημερίας των υπηκόων της και την παρακολούθηση της μοίρας τους. Είναι απόλυτη, εμπεριστατωμένη, μεθοδική, προνοητική, ακόμη και με ήπιους τρόπους. Θα έμοιαζε με την πατρική εξουσία, αν είχε ως σκοπό, έτσι, να προετοιμάσει τους άνδρες για την ανδρεία."

Καημένος Νορμανδός: δεν είχε προβλέψει ότι η πατρική εξουσία θα καταπατηθεί στο όνομα του μοναδικού θεού που είχε απομείνει, της ισότητας-ισοδυναμίας που ισοπεδώνει, πλανάρει, σβήνει και δημιουργεί συνειδητά μια tabula rasa. Όσο για την αρρενωπότητα και την προετοιμασία για την ενηλικίωση, ο μύθος του Πάρσιφαλ, ο οποίος, χωρίς πατέρα, απελευθερώνεται από τη μητρική κηδεμονία σε μια δύσκολη διαδικασία ωρίμανσης, έχει επίσης διαγραφεί.

Σε ό,τι αφορά την αυτοπροσδιοριζόμενη Δύση, η επίμονη εκμηδένιση του πατρικού ρόλου, της φιγούρας και της αξιοπρέπειας βάζει τέλος σε μια παράδοση τουλάχιστον τριάντα αιώνων. Θυμάστε την Ιλιάδα, τον Έκτορα τον γενναίο αγωνιστή, τον πατέρα, τον σύζυγο, τον γιο που εναντιώνεται στον ημίθεο Αχιλλέα; Αγκαλιάζει τη γυναίκα του, μονομαχεί παρόλο που ξέρει ότι θα χάσει και σηκώνει ψηλά τον μικρό του γιο, τον οποίο επιθυμεί να γίνει δυνατότερος και πιο γενναίος από αυτόν. Και τότε ο Αινείας, ο ηττημένος που εγκαταλείπει την πατρίδα του για να βρει μια νέα παράδοση και φέρνει μαζί του τους Πενάτες -τους θεούς της οικογένειας- φορτώνει στους ώμους του τον πατέρα του Αγχίση και κρατά από το χέρι τον μικρό του γιο Ασκάνιο. Ένα γλυπτό του Μπερνίνι και μερικοί πίνακες ζωγραφικής έχουν κάνει την εικόνα αιώνια. Όλα τελειωμένα, στο όνομα της μη διάκρισης της ταυτότητας του γιου (;).

Ο Όμηρος μας μεταβίβασε μια άλλη πατρική φιγούρα, τον Οδυσσέα, που μετάνιωσε για την απουσία και νοσταλγεί τον Τηλέμαχο, τον γιο που περιμένει την επιστροφή του για να ανασυνθέσει μέσα του την πατρίδα, την οικογένεια, τον νόμο. Σήμερα η ψυχολογία αποκαλεί σύμπλεγμα τού Τηλέμαχου την απώλεια του πατέρα, ένα από τα πιο σπαραχτικά φαινόμενα των τελευταίων γενεών. Ποιος θα έχει την τύχη να έχει έναν - εκτός από τον πληρωμένο δότη σπέρματος, τον λυπημένο ονανιστή της αναπαραγωγής ή τον περιστασιακό αρχιτέκτονα μιας εγκυμοσύνης από απροσεξία ή ένστικτο - θα έχει μόνο ένα κομμάτι της ταυτότητάς του. Η προοδευτική αποπομπή του πατέρα έχει επίσης διαβρώσει το αίσθημα της ανδρικής ευθύνης, έχει διαμορφώσει ένα ανθρωπάκι χωρίς θέληση και αίσθηση του εαυτού του, χαρούμενο που δεν έχει πλέον καθήκοντα, δεν εκπροσωπεί πλέον το νόμο, το παράδειγμα, το όριο, τον οδηγό. Θλιβερή μοίρα, παρόμοια με αυτή του επιβήτορα ταύρου, που δεν ζευγαρώνει πλέον με αγελάδα με σάρκα και οστά, αλλά με ένα τεχνούργημα με δέρμα βοοειδών και τη μυρωδιά του θηλυκού, ενώ ένα ειδικό δοχείο διατηρεί το σπέρμα. Αργότερα, σειρά έχει η αγελάδα, εμποτισμένη με σύριγγα.

Στη Σουηδία, ένα έθνος με το οποίο συνδέεται το υπερθετικό επίθετο υπερπολιτισμένη, το ένα τέταρτο των γεννήσεων γίνονται χωρίς την παρέμβαση (δεν ξέρουμε πώς να εκφραζόμαστε καλύτερα) ενός πατέρα. Οι περήφανοι Βίκινγκς πηγαίνουν σε εξειδικευμένα κέντρα και δωρίζουν –πιο συχνά πουλάνε– το σπέρμα. Αυτός είναι πολιτισμός, ο ίδιος που θεωρεί το επίθετο του πατέρα μεροληπτικό. Στ' αλήθεια: σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η σιωπή και ένας προσωρινός κώδικας, ένα τσιπ που μπορεί να τροποποιηθεί κατά βούληση, είναι καλύτερα.

Ο άνθρωπος εξαφανίζεται, γίνεται αποδεκτός μόνο στην ομοιογενή εκδοχή και ένας πολιτισμός τον συνοδεύει. Η ανθρωπότητα με πολλά επώνυμα έχει και δεν θα έχει ταυτότητα. Ενοχλημένη που δεν έχει αποφασίσει τη δική της παρουσία στον κόσμο – γεννιέται κανείς με πρωτοβουλία άλλων ή επειδή η φύση ακολουθεί τον δρόμο της – στερημένη από γενεαλογία, θα είναι ικανοποιημένη με το να είναι μια ανταλλάξιμη κουκκίδα, μια θέληση στην απεραντοσύνη. Με τη σειρά του, θα αποφύγει να έχει κληρονόμους - όσοι δεν έχουν πατέρες δεν θέλουν παιδιά - και θα καταλήξει να δεχτεί το τρύπημα που θα σβήσει το φως για πάντα. Στο σύντομο διάλειμμα, όλες οι βουλήσεις, οι ιδιοτροπίες και οι επιθυμίες απελευθερώνονται.

Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας για τη ματαιότητα της μάχης ενάντια σε μια παρέκκλιση που έχει φθάσει εδώ και πολύ καιρό στο απροχώρητο: το μόνο που μένει είναι να συμμετέχουμε ενεργά στον μηδενισμό και να εργαστούμε ώστε η διάσταση χωρίς πατέρες και με παρένθετες ή τεχνολογικές μητέρες να τελειώσει το συντομότερο δυνατό. Ο Κομφούκιος καλούσε να τελειοποιηθούν οι ονομασίες, ένα σημάδι σαφήνειας. Εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε το όνομα και το επώνυμό μας, τα οποία μπορούν να ανακληθούν κατόπιν αιτήματος, με σφραγισμένο έντυπο – επιπλέον χρέωση στον ωκεανό των φόρων – ή ακόμα καλύτερα, ζητάμε, ισχυριζόμαστε ότι οριζόμαστε από γραμμωτό κώδικα ή QR. Θα γίνουμε αλάνθαστοι μοναδικοί, θα αποκτήσουμε επιτέλους μια ταυτότητα διαφορετική από αυτή που επιβάλλει η φύση –ή από τη βιολογία, οι ονομασίες αλλάζουν– θα απελευθερωθούμε από τις τελευταίες κληρονομιές των προγόνων μας, πρώην γονέων και πρώην παππούδων μας. Τα υπόλοιπα γίνονται ήδη με τατουάζ –αυτοδημιουργία– και χειρουργική επέμβαση που θα μας δώσει την επιθυμητή εμφάνιση. Λίγα χάπια και θα αλλάξουμε το χρώμα του δέρματος, τα χαρακτηριστικά και ό,τι θυμίζει μια φυλή, μεροληπτική από μόνη της. Υπάρχουν τα όμορφα και τα άσχημα, τα σκαμπανεβάσματα, και – η μέγιστη φρίκη – τα αρσενικά και τα θηλυκά.

Ας καταργήσουμε και τις νομικές υποχρεώσεις, τους απαρχαιωμένους κανόνες που επιβάλλουν ανεπιθύμητα και αδιαπραγμάτευτα οφέλη σε οικονομικό επίπεδο: γιατί να φροντίζουν οι γονείς (1,2,3 κ.λπ.) τα παιδιά τους; Γιατί να τιμήσουν τον πατέρα και τη μητέρα τους, όπως τους ορίζει ένας εκνευριστικός δεκάλογος εντολών (φρικτή λέξη που αρνείται την ελευθερία και την αυτονομία) και να τους στηρίξουν στα γεράματά τους; Η παρακέντηση είναι καλύτερη. Αρκετά, όμως, και με τα κληρονομικά δικαιώματα: γιατί να περάσει η κληρονομιά (δώρο του πατέρα, κατά την παλιά έννοια) στους καρπούς της οσφύος του, ή στους δοκιμαστικούς σωλήνες; Ελεύθερο επώνυμο και ελεύθερη βούληση, καμία νόμιμη διαδοχή (δηλαδή δίκαιη, σύμφωνα με το φυσικό δίκαιο…). Αν είναι να είναι η Βαβυλώνα, ας είναι.

Πριν από λίγες μέρες, μια γερμανική πόλη άλλαξε τους κανόνες για τις πισίνες: καμία διάκριση στο στήθος. Το δείχνουν οι άντρες -όσοι νιώθουν τέτοιοι- μπορούν να το εκθέσουν και τα άλλα «φύλα». Το αίτημα δεν προήλθε από φιλελεύθερους ή φεμινίστριες, αλλά από μια νεαρή γυναίκα που αισθάνεται αρρενωπή. Ζούμε σε μια τελική φάση, τη μετάβαση από τον έναν κόσμο στον άλλο ή ίσως από τον έναν κόσμο στο τίποτα. Δεν θέλουμε πια να είμαστε αυτό που είμαστε και τρομοκρατούμαστε από τον πατέρα που μας το θυμίζει αυτό. Στην αρχή της ζωής, μια μητέρα μάς υπηρετεί, μετά θα απαλλαγεί κι αυτή. Δεν μας ενδιαφέρουν οι πρόγονοι, οι απόγονοι, αν υπάρχουν, τί θα κάνουν.

Η μετάδοση (της οποίας το σύμβολο είναι η γενεαλογία, η οικογενειακή γραμμή, πατρογραμμική ή μητρογραμμική) διακόπτεται, η ταυτότητα χάνεται. Θα γίνουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε, δηλαδή τι η εξουσία, η νέα πατρική εξουσία, θα έχει αποφασίσει για εμάς. Ο Πινόκιο, η ξύλινη μαριονέτα με ψυχή, γοητεύτηκε από τη χώρα των παιχνιδιών. Το μεταμοντέρνο αντίστοιχο, η κοινή πατρίδα εκατομμυρίων Πίτερ Παν και των δύο φύλων που δεν μεγαλώνουν ποτέ γιατί δεν έχουν πατέρες, είναι τα φώτα της κατανάλωσης, της τεχνολογίας, των επιθυμιών. Ο Butterman μετατρέπεται σύντομα σε έναν άκαμπτο κυβερνήτη που μας πουλά στον Mangiafuoco.

Ο πολιτισμός εξουθενωμένος, ομοφυλόφιλος και απελπισμένος, καταλήγει σαν τις παραθαλάσσιες φάλαινες, που φεύγουν από τη θάλασσα για να πεθάνουν σε ένα στοιχείο που δεν είναι δικό τους. Ποιο είναι όμως το στοιχείο μιας ανθρωπότητας χωρίς πατέρες και χωρίς παιδιά; Ποια είναι η μοίρα των γενεών χωρίς οδηγό και χωρίς ελπίδα, με άδεια μάτια, μερικές φορές νταήδες με παράλογη βία, ικανές για διαπόμπευση των συνομηλίκων τους, άλλες φορές πολύ εύθραυστα καλάμια που τα σπάει ο αέρας; Είναι μια στείρα εποχή και δεν μπορεί να είναι αλλιώς: μια γενιά χωρίς πατέρες και συχνά χωρίς μητέρες δεν μπορεί να θέλει να αναπαραχθεί, που δεν προσφέρεται ένα πρότυπο ζωής, μια αρχή, ένας στόχος, αλλά η διασκέδαση, η οθόνη, η γελοία αποζημίωση του διπλού επωνύμου, η φρικτή φόρμουλα των αριθμημένων γονέων, η ρευστότητα του φύλου, η σύγχυση, η απουσία ταυτότητας, σπασμένα σε χίλια προσωρινά, ανακλητά κομμάτια, πέρασαν ως ελευθερία.

Στη Βαβυλώνα, στα Σόδομα, στη χώρα των παιχνιδιών, δεν μορφώνεται κανείς. Όχι μόνο επειδή απαγορεύεται προγραμματικά (διακρίσεις, επιβολή, πατριαρχία κ.ο.κ.) αλλά γιατί διαπαιδαγώγηση σημαίνει να πλησιάζεις τον άλλον, να του κρατάς το χέρι, να του δείχνεις τό δρόμο και μετά να τον αφήνεις να φύγει. Οι νομικοί που αλλάζουν επώνυμα δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο από το να βάλουν τη σφραγίδα, τη σφραγίδα της συμμόρφωσης μέ έναν πολιτισμό  στο τέλος του ή ίσως να έχουν συντάξει πιστοποιητικό γέννησης. Μια πολύ μεγάλη, γόνιμη περίοδος πολιτισμού φτάνει στο τέλος της, μια άλλη, χωρίς πατέρες και σε μεγάλο βαθμό στείρα, ξεκινά. Ο χρόνος θα δείξει. Είμαστε ευγνώμονες στη φύση –ή στη βιολογία ή στο ληξιαρχείο– που δεν μας άφησε να δούμε τη γενιά με χίλια επώνυμα.

Στο επώνυμο του πατέρα - Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)