Εγώ. Το παιχνίδι της ζωής (44)

  Συνέχεια από  Πέμπτη 12 Ιουνίου 2025

Η βελτίωση τού ανθρώπου.

Αλχημιστές β

Μεταμόρφωσε την ψυχή σου σε χρυσάφι, γιατί εργασία είναι η εργασία πάνω στον εαυτό σου

Το 1932, ο νεαρός τότε φυσικός Leo Szilard είχε επίσης εντυπωσιαστεί βαθιά από την ανάγνωση του μυθιστορήματος αυτού. Ένα χρόνο αργότερα είχε ανακαλύψει την αλυσιδωτή ατομική αντίδραση και είχε παραδώσει τα δικαιώματα της ανακάλυψης του στην βρετανική κυβέρνηση, επειδή όπως λέει είχε καταλάβει τον Wells. Εφτά χρόνια αργότερα, πάλι αναφερόμενος σαφώς στο μυθιστόρημα του Wells, ο Szilard είχε δώσει την ώθηση για το ξεκίνημα του  Manhattan-Project και συνεπώς για την δημιουργία της ατομικής βόμβας.

Αυτά για τις με και χωρίς πρόθεση συνέπειες των τεχνολογικών ουτοπιών, που σχεδόν όλες τα ίδια ονειρεύονται.

Τα όνειρα αυτά, μπορούμε να πούμε, γίνονται με το πέρασμα του χρόνου όλο και πιο ρεαλιστικά και επικερδή για τον ονειρευόμενο. Από την μεταστοιχείωση του Soddy δεν προέκυψε χρυσός αλλά η ατομική βόμβα, και με την ατομική βόμβα ήρθε η νέα λογική με το ένδυμα της θεωρίας των παιγνίων. [ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ - Τό δόγμα τής λατινικής ευχαριστίας, τήν εικόνα τής οποίας εισάγει ο Ζηζιούλας σάν ευχαριστιακή εκκλησιολογία, καταργώντας τόν αγιασμό μέ τήν αναβάθμιση τού ανθρώπου]

Κατά την δεύτερη προσπάθεια, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δεν ήθελαν πια να κατασκευάσουν πραγματικό χρυσό εντός των πλαισίων του πραγματικού κόσμου. Τώρα όμως είχαν βάλει τον υπολογιστή και τον πράκτορα του(το νούμερο 2), να ψιθυρίσει στον άνθρωπο το μήνυμα του βασιλιά Μίδα: κάθε τι που μέσω εμού αγγίξεις θα γίνει χρυσός...

«Ο πραγματικός καπιταλιστής έχει το άγγιγμα αντίθετο αυτού του Μίδα. Αυτός μετατρέπει τις τεράστιες ποσότητες χρυσού και ρευστότητας, μέσω της αλχημείας τού δημιουργικού πνεύματος, σε κεφάλαιο και πραγματικό πλούτο»²⁴¹, γράφει ο George Gilder. Αυτός όμως ο πλούτος δεν είναι παρά ο «εικονικός πλούτος» που είχε περάσει από τα κεφάλια κατά την δεκαετία του ’30.

Στο βιβλίο του «Bad Money», που σκιαγραφεί την οικονομική κρίση του 2007, ο Kevin Phillips δείχνει πως οι χρηματιστές της Wall Street , κινούνται σε ένα περιβάλλον που κυριολεκτικά γίνεται όλο και πιο διαταραγμένο πνευματικά, αλλά ταυτόχρονα αυτοί έχουν  όλο και πιο μεγάλες επιτυχίες²⁴². 

Μεταξύ όλων των πόρων, τον αστείρευτο χαρακτήρα των οποίων ο νέος καπιταλισμός επαινούσε, το χρήμα ήταν εκείνος ο πόρος, για τον οποίο η θεωρία πως ο καθένας μπορεί να έχει τα πάντα πράγματι λειτουργούσε. Η αύξηση του εικονικού χρήματος αύξησε βέβαια τα χρέη και οι οικονομίες είχαν με τον τρόπο αυτό συρρικνωθεί, εκπλήρωσε όμως κάθε επιθυμία, από την απόκτηση αυτοκινήτου μέχρι και οικίας.

Ο βαθμός στον οποίο έλαβε χώρα η μεταστοιχείωση ήταν αντίθετος προς όλους μέχρι τότε ισχύοντες νόμους. «Μπορείς χωρίς λεφτά να αγοράσεις σπίτι, και το χρήμα που δεν υπάρχει μπορείς να το ξοδέψεις;» Έτσι περιέγραψε την ανωμαλία ο George Dyson, ιστορικός των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι βιομηχανίες είπαν πως αυτό γίνεται. Οι βιομηχανίες που δεν διέθεταν πια τις υποδομές παραγωγής.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που στο απόγειο αυτής της κατάστασης, το bestseller της RhondaByrnes, «The Secret», είχε ανέβει ακόμα πιο πολύ στις πωλήσεις. Εκεί μέσα γράφει, πως εκείνοι που είναι πλούσιοι αξίζουν την επιτυχία που έχουν, «επειδή την προσέλκυσαν».

Λίγο καιρό πριν την κρίση του 2007 ήταν σαφές, πως οι υποσχέσεις της νέας οικονομίας δεν είχαν πραγματοποιηθεί. Ο καπιταλισμός της πληροφορίας είχε δημιουργήσει βέβαια κερδισμένους, αλλά κερδισμένους σε μια κοινωνία όπου ισχύει το «Winner takes it all». Αν και όλοι έβλεπαν πως για πρώτη φορά στην Αμερική και Ευρώπη το εισόδημα της μεσαίας τάξης μειωνόταν διαρκώς, και πως η πλειονότητα των μισθών δεν συσχετιζόταν πια με την ανάπτυξη της παραγωγικότητας ή των κερδών, τα δεδομένα αυτά δεν άλλαξαν με κανένα τρόπο την απεριόριστη αισιοδοξία των ελίτ.

Η Γερμανία, μια χώρα που δεν έχει την θρησκευτική παράδοση των ΗΠΑ, πήρε από το κουτί με τα εργαλεία τής «οικονομίας του πνεύματος» κυρίως εκείνα τά κομμάτια, που φαινόταν ότι ταιριάζουν καλύτερα με την δική της ιστορία του πνεύματος. Μέσα σε ένα κοινότοπο και προδοτικό κοινωνικό προγραμματισμό, από κάθε συζήτηση ειδικών έβγαινε η ανακοίνωση περί «κοινωνίας της γνώσης» και «ισόβιας μάθησης» ως υποχρέωσης.

Αυτό ήταν απλό, αφού το σχολείο της ζωής ανήκει στα στερεότυπα. Πόσο μάλλον σε μια κουλτούρα που είχε προωθήσει το εκπαιδευτικό μυθιστόρημα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Ήταν όμως προδοτικό, γιατί η κοινωνία δεν γνώριζε πια αυτά που έπρεπε να γνωρίζει κανείς στην τρίτη εποχή της βιομηχανικής μοντέρνας εποχής, όπως επίσης δεν γνώριζε πως πρέπει να μαθαίνει κανείς.

Αν προσέξουμε όμως καλύτερα, θα ανακαλύψουμε στα συνθήματα την ίδια αρχιτεκτονική του κοσμικού κώδικα, που έχει δημιουργηθεί στην Wall Street και Silicon Valley. Ο κώδικας αυτός διδάσκει πως μπορεί κανείς να ελέγξει τον κόσμο με την σκέψη του.

Η εργασία είναι ουσιαστικά εργασία πάνω στον εαυτό σου, μια πνευματική διαδικασία, η οποία όμως οργανώνεται με τους νόμους της αγοράς. Όποιος έμεινε άνεργος, έχει κατά κάποιο τρόπο εγκαταλειφθεί από την ψυχή του. Το να πουλήσει κανείς την εργασία του, και όχι την ψυχή του, ήταν εκείνος ο πυρήνας που δημιούργησε την ταυτότητα του κόσμου κατά τον 20^ο αιώνα. «Γίνε αυτός που είσαι».

Το τι είναι κάποιο πράγμα δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτό που κάνει. Αυτή η επίγνωση της νέας φυσικής κατέστρεψε την ταυτότητα και θεμελίωσε την νομαδική κατάσταση του μοντέρνου ανθρώπου.

Το ότι το σώμα είναι ένας τάφος της ψυχής -σώμα\σήμα- ανήκει στις θεμελιώδεις πλατωνικές διατυπώσεις της εσπερίας. Οι venture-καπιταλιστές και θεωρητικοί του ίντερνετ ήταν πεπεισμένοι, πως η διάλυση του σωματικού περιβλήματος, δε θα διέλυε μόνο χειροπιαστά οικοδομήματα, αλλά και την αρχιτεκτονική οργανώσεων, γραφειοκρατιών και επιχειρήσεων κάθε είδους, και πως θα καθιστούσε το άτομο ισότιμο ενώπιον κάθε ενσώματης δύναμης.

Είναι εκπληκτικό σε πόσο μικρό βαθμό έγινε κατανοητό ότι το παιχνίδι μπορεί να καταλήξει και διαφορετικά. Όπως η ιδέα τής μή ελεγχόμενης επικοινωνίας είχε καταστεί ώθηση για τις μη ελεγχόμενες αγορές, έτσι και η εξίσωση ανθρώπου και επιχείρησης δεν σημαίνει πως οι επιχειρήσεις έγιναν πιο ανθρώπινες, αλλά πως οι άνθρωποι έγιναν σαν τις επιχειρήσεις.

Περί τίνος πρόκειται δεν μπορεί πια να εξηγηθεί με τα «επιστημονικά» θεμέλια τής νέας κοσμοθεωρίας. Όπως επίσης δεν μπορεί να εξηγηθεί η ενοχλητική κατάσταση, πώς η άυλη οικονομία προκαλεί απώλειες που οδηγούν σε καταρρεύσεις χωρών, και ταυτόχρονα επιτρέπει, μάλλον επιβάλλει την επιβράβευση των ενόχων.

Αυτά μπορούμε να τα καταλάβουμε μόνο εάν κρυφακούσουμε για άλλη μια φορά την συνομιλία που έγινε σε εκείνο το εργαστήριο πριν περισσότερο από 100 χρόνια. Η επιστροφή και ανάσταση, ειδικά στις αγορές, ενός κλάδου με το όνομα αλχημεία, που εδώ και καιρό είχε εξαφανιστεί από την καθημερινότητα και είχε καταστεί άχρηστος, δεν είναι καθόλου τυχαία.

Από το τίποτα να δημιουργήσεις χρυσό: αυτό είναι σήμερα εντολή προς όλους. Το θαύμα της μεταμόρφωσης καθορίζει την αξία της κάθε ψυχής. Ενώ το «νούμερο 2» επιβάλλει σε όλους ένα κόσμο αδιάσειστης λογικής, όλοι γνωρίζουν πως το «νούμερο 1» δεν πιάνεται με την λογική. Η λογική λέει ότι δεν λειτουργεί έτσι. Το να μπει η λογική και να λειτουργήσει στα κεφάλια των ανθρώπων, λειτουργεί μόνο με μαγεία, με την μαγική λέξη που συνοδεύει τον υπολογιστή και τοiPhone σαν ένα άστρο.

Τώρα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο εργαστήριο.

Σχόλιο: ΤΕΛΙΚΩΣ Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΓΑΛΙΛΑΙΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΕΚΤΟΠΙΣΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΣΤΗΝ ΓΑΛΙΛΑΙΑ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Ο homo economicus, o τελευταίος άνθρωπος.

Συνεχίζεται 

Σημειώσεις

241. George Gilder, Wealth and Poverty, σ. 63.

242. Kevin Phillips, Bad Money: Reckless Finance, Failed Politics, and the Global Crisis of American Capitalism, σ. xxiv.

Αμέθυστος

Νουτέλα

  Alessandro Volpi 

Πηγή: Αλεσάντρο Βόλπι

Πώς λειτουργούν οι στρατηγικές του Τραμπ. Οι δασμολογικές πολιτικές του Τραμπ φαίνεται να λειτουργούν ιδιαίτερα καλά έναντι των ιταλικών εταιρειών. Η Ferrero International, με φορολογική έδρα στο Λουξεμβούργο, απέκτησε την αμερικανική εταιρεία Kellogg για περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια, μετά την εξαγορά του τμήματος σοκολάτας της Nestlé και της μεγάλης αμερικανικής εταιρείας παγωτού Wells Enterprises τους τελευταίους μήνες. Και οι δύο συμφωνίες αποτιμήθηκαν σε περίπου 5 δισεκατομμύρια δολάρια. Η Ferrero International ελέγχει επίσης την εταιρεία CTH με έδρα το Βέλγιο, η οποία έχει συγχωνεύσει τις αμερικανικές δραστηριότητες παραγωγής μπισκότων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ferrero απασχολεί περίπου 6.000 Ιταλούς από τους συνολικά σχεδόν 50.000 παγκοσμίως, και τώρα όλο και περισσότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με λίγα λόγια, ο Τραμπ επιβάλλει δασμούς, η Ferrero International αυξάνει την παρουσία της στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμβάλλοντας στην «επανεκβιομηχάνιση» της Αμερικής, ενώ η φορολογική της έδρα είναι εξ ολοκλήρου ευρωπαϊκή, στο Λουξεμβούργο... Με μια εξαιρετικά χρηματοπιστωτική επιχειρηματική κοινότητα, μακριά από το «εθνικό» και προσεκτική στο φορολογικό κόστος, το οποίο περιλαμβάνει επίσης δασμούς, η ιταλική απασχόληση δεν έχει λόγους να ησυχάζει. Αλλά στην Ευρώπη, το πραγματικό πρόβλημα είναι η πλήρης υπεράσπιση της ίδιας της χώρας από τη ρωσική και κινεζική στρατιωτική εισβολή, εστιάζοντας στην κατασκευή όπλων, ίσως αγορασμένων στις Ηνωμένες Πολιτείες και ίσως παραγόμενων από εταιρείες των οποίων οι μετοχές εκτοξεύονται, προς μεγάλη χαρά των μεγάλων χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων.

Nutella

Η επιχείρηση της γενοκτονίας

Daniele Perra

Πηγή: Στρατηγική Κουλτούρα

Η Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ, Φραντσέσκα Αλμπανέζε, ασχολείται εδώ και καιρό με την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα Κατεχόμενα Εδάφη και στη Λωρίδα της Γάζας. Στην τελευταία της έκθεση, τόνισε τη μετατόπιση (τα τελευταία τρία χρόνια) από μια καθαρά αποικιακή οικονομία σε μια οικονομία που βασίζεται άμεσα στη γενοκτονία (φυσική και πολιτιστική) και στη διαδικασία απέλασης/αντικατάστασης του παλαιστινιακού πληθυσμού από τη γη του.
Η έκθεση του ΟΗΕ που συνέταξε αρχικά τονίζει πώς τα εμπορικά συμφέροντα ήταν πάντα η ρίζα της στέρησης γης από τους αυτόχθονες πληθυσμούς. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας (ειδικά της βρετανικής) στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Επιπλέον, αυτά τα ίδια εμπορικά συμφέροντα (ιδιωτικά ή κρατικά) έχουν ιστορικά υποστηρίξει πραγματικές γενοκτονίες (σκεφτείτε τι συνέβη στο Βελγικό Κονγκό στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα· την υποστήριξη που παρείχε το μεγάλο γερμανικό κεφάλαιο στη βιομηχανία εξόντωσης κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου· ή, το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Παλαιστίνης, είναι σαφές ότι ο επιχειρηματικός τομέας (ισραηλινός και διεθνής) έχει συνεργαστεί ανοιχτά με τις πολιτικές εθνοκάθαρσης του Τελ Αβίβ. Αυτό είναι κάτι για το οποίο, επαναλαμβάνει ο Albanese, αυτές οι εταιρείες θα πρέπει να λογοδοτήσουν νομικά και, εάν χρειαστεί, να διωχθούν. Ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική ασυμμετρία μεταξύ της τεράστιας δύναμης πολλών βιομηχανικών ομίλων και της πιθανότητας οι ηγέτες τους να εμφανιστούν στο δικαστήριο.
Η απεσταλμένη του ΟΗΕ απαριθμεί επίσης μια ολόκληρη σειρά τομέων που εμπλέκονται σε πολλαπλά επίπεδα στις ισραηλινές πολιτικές στη Γάζα και τα Κατεχόμενα Εδάφη: από την παραπάνω από προφανή συμμετοχή της βιομηχανίας όπλων στους τομείς υψηλής τεχνολογίας, από κατασκευαστικές εταιρείες έως ομίλους ακινήτων (που εμπλέκονται στην κατασκευή σιωνιστικών οικισμών), από τη σαφή συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού τομέα (τράπεζες, επενδυτικά κεφάλαια) έως ασφαλιστικές εταιρείες και συνταξιοδοτικά ταμεία, ακόμη και εκπαιδευτικά ιδρύματα και φιλανθρωπικές και φιλανθρωπικές οργανώσεις. Όλες αυτές οι οντότητες (μαζί) εργάζονται αποτελεσματικά για να αρνηθούν στον παλαιστινιακό λαό οποιοδήποτε δικαίωμα αυτοδιάθεσης.
Συγκεκριμένα, μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023, αρκετές πολυεθνικές εταιρείες και όμιλοι έχουν συμβάλει σημαντικά στην επιτάχυνση της προαναφερθείσας διαδικασίας απέλασης/αντικατάστασης, παρά το γεγονός ότι το Διεθνές Δικαστήριο έχει αναγνωρίσει εδώ και καιρό την παρανομία των σιωνιστικών οικισμών.
Ιστορικά, το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο (ιδρύθηκε το 1901) αποτελεί αναμφίβολα ένα κλασικό παράδειγμα του πώς μια ιδιωτική εταιρεία (τώρα μη κερδοσκοπικός οργανισμός που κατέχει το 13% της γης του Ισραήλ) συμμετείχε ενεργά σε μια διαδικασία εθνοκάθαρσης. Παρ' όλα αυτά, κατά την ίδρυσή του, η κύρια θέση που κυριαρχούσε στον Σιωνισμό σχετικά με τη σχέση του με τον ιθαγενή πληθυσμό ήταν αυτή της αφομοίωσης. Όπως προέβλεψε ο ιδρυτής του Σιωνισμού, Theodor Herzl, στο ιστορικό του μυθιστόρημα «Η Παλιά και η Νέα Γη», οι Εβραίοι θα έχτιζαν μια ιδανική κοινωνία στην Παλαιστίνη στην οποία οι Άραβες θα εντάσσονταν εύκολα. Μόνο αργότερα επικράτησαν δύο άλλες θέσεις: η άρνηση του προβλήματος με βάση μια έννοια που προέρχεται - αξίζει να τονιστεί - από χριστιανοσιωνιστικές πηγές, σύμφωνα με την οποία η Παλαιστίνη ήταν «μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη»· η εξάλειψη του προβλήματος σε φυσικό επίπεδο μέσω της «ιερής εξόντωσης» (με βάση τους βιβλικούς μύθους του Βιβλίου του Ιησού του Ναυή) ή με τη μετακίνηση των Αράβων προς γειτονικές χώρες (Λίβανο, Ιορδανία, Αίγυπτο, για παράδειγμα).
Σήμερα, η επικρατούσα θεωρία, ειδικά μεταξύ των πιο φανατικών υποστηρικτών του θρησκευτικού σιωνισμού, είναι η δεύτερη. Για τον σκοπό αυτό, ο ισραηλινός ιδιωτικός τομέας έχει συμβάλει σημαντικά στην στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και στην καταστροφή του παλαιστινιακού οικονομικού ιστού. Αυτή η διαδικασία, για να είμαστε δίκαιοι, συνεχίζεται τουλάχιστον από το 1967 και συνοδεύεται από την κατεδάφιση σπιτιών, σχολείων και χώρων λατρείας, και τους επακόλουθους περιορισμούς στην καλλιέργεια και τη χρήση υδάτινων πόρων (ή ηλεκτρικής ενέργειας) για τα παλαιστινιακά αγροκτήματα, τα οποία έχουν υποβιβαστεί στο καθεστώς πραγματικών «οικονομικών ομήρων» του αποικισμού. Η γεωργία, στην πραγματικότητα, αποτελεί κεντρικό μέρος του αποικιακού συστήματος και της διαδικασίας της εθνικής υποκατάστασης. Τα προϊόντα από τους σιωνιστικούς οικισμούς (πραγματικές πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δομές που βασίζονται στην φυλετική αποκλειστικότητα) φτάνουν στις αγορές παγκοσμίως με πλαστογραφημένες ετικέτες και γραμμωτούς κώδικες για να αποφευχθούν τα μποϊκοτάζ.
Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι οι Συμφωνίες του Όσλο (μια πραγματική απάτη εναντίον των Παλαιστινίων) ευνόησαν περαιτέρω αυτή την κατάσταση, παρέχοντας στο Ισραήλ τον έλεγχο των περισσότερων φυσικών πόρων της Δυτικής Όχθης στην Περιοχή Γ, υπό άμεση ισραηλινή διοίκηση. Επιπλέον, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (τόσο ισραηλινά όσο και μη) έχουν διοχετεύσει σημαντικούς πόρους στα Κατεχόμενα Εδάφη για να διευκολύνουν τον αποικισμό. Σήμερα, μετά το 2023, τα ίδια αυτά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν συνεργαστεί με την κεντρική κυβέρνηση για να κινητοποιήσουν πόρους και εργαλεία (πολιτικές, τεχνολογικές, εκπαιδευτικές και οικονομικές υποδομές) για να πραγματοποιήσουν αυτό που φαίνεται να είναι μια επιχείρηση μαζικής εξόντωσης.
Από αυτή την άποψη, είναι σημαντικό να τονιστεί ο μοναδικός ρόλος ορισμένων ομάδων. Πρώτα και κύρια, ξεχωρίζουν η Elbit Systems (ιδιωτική) και η Israel Aerospace Industries (μικτή συμμετοχή): βασικοί ισραηλινοί στρατιωτικοί γίγαντες που παράγουν εξοπλισμό επιτήρησης. Και οι δύο έχουν δει πρωτοφανείς αυξήσεις κερδών τα τελευταία δύο χρόνια, εν μέρει λόγω της αύξησης των αμυντικών δαπανών του Ισραήλ από 4,2% του ΑΕΠ σε 8,3%.
Η χρήση τεχνητής νοημοσύνης για στρατιωτικούς σκοπούς, και επομένως για τον προσδιορισμό στόχων μέσω ενός πολύπλοκου συστήματος επεξεργασίας δεδομένων, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Σε αυτήν την περίπτωση, αρκετές βορειοαμερικανικές εταιρείες (όπως η Microsoft, η IBM, η Palantir, ακόμη και η Amazon) έχουν παράσχει την τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης τους στις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας για να μετατρέψουν την καταστολή του παλαιστινιακού πληθυσμού σε ένα πλήρως αυτοματοποιημένο σύστημα επιτήρησης και συλλογής δεδομένων. Η Microsoft του Μπιλ Γκέιτς - η οποία έχει τη μεγαλύτερη μη αμερικανική έδρα της στο Ισραήλ (η οποία έγινε επίσης στόχος ιρανικών πυραύλων στον πρόσφατο «Πόλεμο των Δωδεκαημέρων») - έχει ενσωματώσει άμεσα τα συστήματά της με τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις και παίζει ηγετικό ρόλο στην κυβερνοασφάλεια του «Εβραϊκού Κράτους». Το Palantir του Peter Thiel (μέλος της λεγόμενης «τεχνοδεξιάς» με άριστες σχέσεις με τον νυν Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ J.D. Vance) έχει παράσχει στο Ισραήλ τεχνολογίες αυτόματης προγνωστικής αναγνώρισης/αξιολόγησης στόχων, οι οποίες, με την ασάφειά τους, αναμφίβολα συνέβαλαν στις εκτεταμένες σφαγές αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας.
Και πάλι, όσον αφορά τα συστήματα επιτήρησης, είναι κρίσιμο να επισημανθούν οι τρόποι με τους οποίους τα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη (τα λεγόμενα drones) έχουν μετατραπεί γρήγορα σε πλήρως ανεπτυγμένα στρατιωτικά εργαλεία. Σε αυτόν τον τομέα, το πρόγραμμα European Horizon έχει αναμφίβολα παράσχει στο Ισραήλ σημαντικά κίνητρα για την ανάπτυξη τέτοιων συστημάτων, σε συνεργασία με το γνωστό MIT (Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης). Αλλά τα drones δεν περιορίζονται στον εναέριο χώρο. Η Caterpillar Inc. υπέγραψε ένα νέο επικερδές συμβόλαιο με το Τελ Αβίβ το 2025 για την ανάπτυξη τηλεκατευθυνόμενες μπουλντόζες, οι οποίες είναι εξαιρετικά χρήσιμες στρατιωτικά, ειδικά για την εκκαθάριση γης στη Γάζα με σχετικά μικρό κίνδυνο.
Η συνεργασία της Caterpillar Inc. με την σιωνιστική κατοχή είναι μακροχρόνια. Η καταστροφή/κατεδάφιση σπιτιών τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Όχθη αποτρέπει την επιστροφή των Παλαιστινίων στα σπίτια τους (μια στρατηγική που χρησιμοποιήθηκε και το 1948). Εξίσου σημαντική σε αυτόν τον τομέα είναι η συνεργασία μεταξύ του Ισραήλ και της σουηδικής εταιρείας Volvo και της κορεατικής εταιρείας Hyundai. Αυτές οι εταιρείες φαίνεται να μην ανησυχούν για τη χρήση των οχημάτων τους σε απροκάλυπτες επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης.
Επιπλέον, στον τομέα των εξοπλισμών, η αμερικανική εταιρεία Lockheed Martin και η ιταλική εταιρεία Leonardo Spa διαδραματίζουν ηγετικό ρόλο στην προμήθεια προηγμένης στρατιωτικής τεχνολογίας στο Ισραήλ. Κατά συνέπεια, παραμένει δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι αντίστοιχες κυβερνήσεις τους θα έχουν απαραίτητα συμφέρον από τη συνέχιση της πολιορκίας της Γάζας. Αυτό συνδέεται επίσης με την εκμετάλλευση των πόρων φυσικού αερίου στη θάλασσα που γειτνιάζει με τη Λωρίδα και το όνειρο του Ισραήλ να γίνει περιφερειακή ενεργειακή δύναμη. Εδώ, είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη το σημαντικό ενδιαφέρον αρκετών εταιρειών: της αμερικανικής εταιρείας Chevron (η οποία ασχολείται με την εξόρυξη από τα πεδία Tamar και Leviathan), της ιταλικής εταιρείας ENI (η οποία ενδιαφέρεται για την εξόρυξη και μεταφορά φυσικού αερίου γύρω από την Κύπρο) και της British Petroleum (η οποία επικεντρώνεται ειδικά στην εξερεύνηση των ακτών που αντιμετωπίζουν τη Γάζα), για να μην αναφέρουμε τις ισραηλινές εταιρείες που εξαρτώνται άμεσα από το ξένο κεφάλαιο.
Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι οι προμήθειες πετρελαίου του Ισραήλ εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον αγωγό Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϊχάν, ο οποίος κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1990 με συγκεκριμένο σκοπό την αποκοπή της Ρωσίας από τις διεθνείς διαδρομές στον Καύκασο. Αυτό το πετρέλαιο, αφού περάσει από τα ισραηλινά διυλιστήρια, χρησιμοποιείται για τον συνεχή εφοδιασμό του στρατού και της πολεμικής του προσπάθειας, δημιουργώντας στρατηγικό βάθος εις βάρος των γειτονικών χωρών (Λίβανος και Συρία), καθώς και ολοκληρώνοντας τη διαδικασία απέλασης/αντικατάστασης των Παλαιστινίων.
Όσον αφορά τους ομίλους ακινήτων, πρέπει να αναφερθούν η αμερικανική Keller William Reality LLC και τα ισραηλινά παραρτήματά της KW Israel και Home in Israel, τα οποία είναι υπεύθυνα για την κατασκευή οικισμών και τα κίνητρα για την ανάπτυξη του αποικιακού τουρισμού (υποστηρίζονται επίσης ανοιχτά από τις πλατφόρμες Booking.com και AirBnB).
Τέλος, οι BNP Paribas, Vanguard, Black Rock, Allianz και AXA είναι μεταξύ των σημαντικότερων χρηματοοικονομικών παραγόντων που υποστηρίζουν το Ισραήλ και τη συνεχιζόμενη αναδιάρθρωση του χρέους του. Αυτές, εκτός από το ότι έχουν υποστηρίξει τον διπλασιασμό των στρατιωτικών δαπανών, διοχετεύουν δισεκατομμύρια δολάρια σε ομόλογα του Δημοσίου και εταιρείες που εμπλέκονται άμεσα στη γενοκτονία (με τους επενδυτές τους συχνά να μην γνωρίζουν πώς χρησιμοποιούνται τα χρήματά τους). Με άλλα λόγια, εγγυώνται μια συνεχή ροή χρημάτων προς το Ισραήλ, το οποίο τα επανεπενδύει στην αγορά όπλων από ένα στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα στο οποίο οι ίδιες αυτές εταιρείες κατέχουν μεγάλα μερίδια.
Υπό το πρίσμα αυτό, είναι σαφές ότι η γενοκτονία των Παλαιστινίων συνεχίζεται επειδή είναι κερδοφόρα για πολλούς. Η Παλαιστίνη, επιπλέον, είναι το ιδανικό μέρος για να δοκιμάσουν όπλα και νέες μορφές ελέγχου και επιτήρησης του πληθυσμού

Il business del genocidio

ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΑΡΓΑ . ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΕΔΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΑΣΑ.

Άγιος Παΐσιος: Χιλιάδες κόσμου στον τάφο του από κάθε γωνιά της Ελλάδας – Το μόνο «λαϊκό προσκύνημα» που μοσχοβολά αιωνιότητα

 Αγιος Παΐσιος: Χιλιάδες κόσμου στον τάφο του από κάθε γωνιά της Ελλάδας – Το μόνο «λαϊκό προσκύνημα» που μοσχοβολά αιωνιότητα

Κοινωνική «έκρηξη» στην αγάπη του κόσμου για τον Άγιο τα τελευταία χρόνια - Ένα ευλογημένο φαινόμενο που δείχνει ότι τίποτα δεν έχει χαθεί

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Αν ήδη η αγάπη των Ελλήνων για τον Άγιο Παΐσιο ήταν υπέρμετρη εδώ και δεκαετίες, μετά και από την προβολή της σειράς «Άγιος Παΐσιος, από τα Φάρασα στον Ουρανό» η ευλάβεια στον Άγιο έχει εξελιχθεί σε κοινωνικό φαινόμενο, ένα από τα λίγα ευχάριστα φαινόμενα στους στενάχωρους καιρούς μας.

Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που δεν είχαν ιδιαίτερη επαφή με την εκκλησιαστική ζωή και δεν είχαν διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο για τον Άγιο, είδαν τη σειρά και «ηλεκτρίστηκαν» από τον βίο του, την ανυπόκριτη αγάπη του, το ανεξάντλητο θυσιαστικό πνεύμα του και την πνευματική δροσιά που προσφέρει στην κάθε καρδιά μόνο ένας πνευματοφόρος άνθρωπος του Θεού, όπως ήταν ο Άγιος Παΐσιος.

Μετά την προβολή της σειράς που κυριολεκτικά έκανε όλη την Ελλάδα να δακρύζει με τα αγιασμένα μηνύματά της, στα ήδη πολυσύχναστα προσκυνήματα που συνδέονται με τον βίο του Αγίου Παϊσίου, η προσέλευση σημείωσε «έκρηξη» νέων προσκυνητών. Τόσο στην Παναγούδα του Αγίου Όρους, όσο και στην Κόνιτσα και τη Μονή Στομίου, χιλιάδες προσκυνητές σπεύδουν να νιώσουν κάτι από την ευλογία που άφησε πίσω του ο μεγαλύτερος Άγιος της εποχής μας.

Έτσι και τώρα την παραμονή της εορτής του Αγίου (εορτάζεται κάθε 12η Ιουλίου, σύμφωνα με τη μέρα που κοιμήθηκε το 1994) στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου στη Σουρωτή, επικρατεί το αδιαχώρητο από κόσμο που σπεύδει να προσκυνήσει τον τάφο του.

Ένα από τα πολύ συγκινητικά στιγμιότυπα της σειράς ήταν η σκηνή με τον βαριά άρρωστο – πλέον – Άγιο, να δίνει οδηγίες στην Ηγουμένη της Μονής Σουρωτής για το που ακριβώς θα τοποθετηθεί ο τάφος του, για να μην διαταράσσεται η ησυχαστική τάξη από τον «κόσμο που θα έρχεται». Ο Άγιος με το προορατικό του χάρισμα προείδε ότι το μνήμα του θα γίνει ακατάπαυστο λαϊκό προσκύνημα, ασχέτως αν ο ίδιος με το ταπεινό του πνεύμα πίστευε ότι δεν αξίζει καμία τέτοια τιμή.

Μάλιστα ο ίδιος αρχικά επιθυμούσε να ταφεί μακριά από τον κόσμο στο Άγιο Όρος, αλλά δεν μπόρεσε λόγω της πολύ επιβαρυμένης υγείας του, αλλά και γιατί συνειδητοποίησε ότι το σχέδιο του Θεού ήταν διαφορετικό: να μείνει ως φάρος πνευματικής ελπίδας κοντά στον κόσμο για να στηρίζει τους πάντες στον μεγάλο κατήφορο της ανθρωπότητας που ακολούθησε.

Και όντως αυτό γίνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στη Σουρωτή και φέτος ακόμα περισσότερο. Πιστοί από κάθε γωνιά της Ελλάδας έφταναν από το πρωί της Παρασκευής στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου. Αψηφώντας τα έξοδα και τα χιλιόμετρα, αγνοώντας το λιοπύρι, προσπερνώντας τις κοσμικές χαρές του καλοκαιριού, πηγαίνουν κατά χιλιάδες να ακουμπήσουν στο προσκεφάλι ενός αγιασμένου τάφου. Ενός τάφου που είναι απείρως πιο ζωογόνος από πολλούς ζώντες περιφερόμενους «τάφους» που διαφεντεύουν ή δασκαλεύουν τούτη την έρμη χώρα.

Ο κάθε Άγιος είναι κάποιος που έκανε πράξη την εντολή του Χριστού να αποταμιεύει θησαυρό στον Ουρανό και όχι στη γη. Αλλά η σοφία του Θεού ενήργησε έτσι ώστε αυτό το θησαυροφυλάκιο να χτίζεται μεν στον ουρανό, αλλά να πλουτίζει και η γη. Κάθε προσκυνητής που είτε φυσικά – είτε νοερά γονατίζει στον Άγιο Παΐσιο, παίρνει χρυσά βαλάντια δωρεάν χάριτος. Η ψυχή του επουλώνεται με το βάλσαμο ότι παρά την κατρακύλα μας (ατομική και εθνική), ο Άγιος δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει. Αν αγωνιούσε για τον τόπο του όσο ήταν ζωντανός ματώνοντας τα γόνατά του από τις μετάνοιες και γράφοντας επιστολή ως παρακαταθήκη για το μέλλον, πόσο μάλλον τώρα θα προστρέξει αυτός ο «ασυρματιστής του Θεού» που πλέον εκπέμπει τα θαύματά του κατευθείαν από τη συχνότητα του Παραδείσου.

Ακούμε πολλά στενάχωρα στις μέρες μας, βλέπουμε φαινόμενα εσχατολογικής παρακμής, ασχολούμαστε εκών άκων με την επέλαση του σκότους και τις άπειρες μορφές του. Ανθρωπίνως πολλές φορές σκοτεινιάζουμε κι εμείς από αυτό το αποκαρδιωτικό κλίμα. Όμως κάπου θα γυρίσεις το βλέμμα και θα δεις έναν Άγιο Παΐσιο σε μια εικόνα, σε ένα βιβλίο, σε μια αγρυπνία, να σε κοιτά με αυτό το βλέμμα αβαθούς χάριτος και να σου σιγοψέλνει γλυκά «…ότι εις τον αιώνα το έλεος Αυτού, αλληλούια».

Ναι, το καλό ακόμα αντιστέκεται σθεναρά, ακόμα θριαμβεύει, ακόμα κλέβει πολλές ψυχές από τα δόκανα των ανόμων. Ο Άγιος Παΐσιος είναι καθρέφτης τόσο για τα χάλια μας, όσο όμως και για το φιλότιμο που εξακολουθεί να ξεπηδά σαν επίμονος σπόρος στο χωραφάκι της Ελλάδας. Σαν αγαθό «ζιζάνιο» του Θεού που πρασινίζει ξανά και ξανά την καμένη γη.

Τριάντα ένα χρόνια συμπληρώνονται στις 12 Ιουλίου 2025 από την κοίμηση του αγλαΐσματος από τα Φάρασα. Και βλέπεις νέους, γέρους, οικογένειες, ταξιδιώτες από το εξωτερικό, κάθε λογής τάξη και μόρφωση και επάγγελμα, να πλημμυρίζει τα μονοπάτια που βάδισε ο Άγιος, να αναζητά τα ίχνη της περπατησιάς του, να συζητά τους λόγους του σε πηγαδάκια αγνών παρεών, να αναπαύεται σε κάθε λόγο του που έμεινε στο χαρτί, να τον επικαλείται σε κάθε σκοτεινή ώρα, να τον έχει ως ασπίδα σε κάθε λογισμό ολιγοπιστίας, να τον αισθάνεται σαν πατέρα και αδερφό και φίλο και συναγωνιστή, ως ένα χτύπο της καρδιάς μας που προστέθηκε για να χτυπάει συνεχώς για Χριστό και Ελλάδα.

Πείτε μου ποιος άλλος τάφος ανθρώπου ξεχειλίζει από τόση ζωή πέραν των Αγίων, και θα σας πω γιατί κάθε άλλο ιδεολόγημα φτάνει ως τη σιγή του τάφου. Ο Άγιος Παΐσιος κέρδισε αναστάσιμο στασίδι στη συνείδηση των Ελλήνων, με ένα παξιμάδι, με μισό πνεύμονα και με μια καρδιά που πόναγε από την πολλή αγάπη γιατί ήταν σάρκινη και δεν μπορούσε να τη χωρέσει. Όντως «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού»…

sportime.gr 11 Ιούλ 2025

ΑΚΤΙΝΕΣ: Άγιος Παΐσιος: Χιλιάδες κόσμου στον τάφο του από κάθε γωνιά της Ελλάδας – Το μόνο «λαϊκό προσκύνημα» που μοσχοβολά αιωνιότητα

ΘΕΣΕΙΣ MIAΣ ΤΡΙΑΔΙΚΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ. ΚLAUS HEMMERLE

 ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.

ΚΑΤΑ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Επ’ ευκαιρία των εβδομηκοστών του γενεθλίων, τον Αύγουστο του περασμένου έτους, έγραψα στον Hans Urs Von Balthasar ένα γράμμα ευχών λίγο πιό μεγάλο του συνήθους: τις θέσεις για μια τριαδική θεολογία.Στο έργο του Μπαλτάσαρ βρήκα την εναλλακτική θέση σε μία τοποθέτηση της θεολογίας καθαρά ανθρωπολογική. Στην οποία ο Θεός είναι μειωτικά εγγεγραμμένος στις απαιτήσεις και στις γνωστικές δυνατότητες του ανθρώπου, αλλά και την εναλλακτική θέση σε μία θεολογική σκέψη στατική και συμπερασματική, η οποία υποβαθμίζει τα γεγονότα της Σωτηρίας σε παραδειγματισμούς μίας αυτοαναφορικής μεταφυσικής. Σ’ αυτή την εναλλακτική προοπτική τίποτε από την πληρότητα του δόγματος και απο το εννοιολογικό του ξεδίπλωμα στην παράδοση δεν απορρίπτεται ή παραμορφώνεται με τεχνητές ερμηνείες, ούτε ελαχιστοποιούνται οι ιστορικές πλευρές που συναντούμε στην αμεσότητα της Γραφής. Η λεπτότης του στοχασμού και η ακρίβεια των διακρίσεων τις οποίες κατέκτησαν η πατριστική θεολογία και η σχολαστική δέν εγκαταλείπονται σαν να επρόκειτο για εκθέματα Μουσείου. Η δυναμική της ιστορικής σκέψης, οι προοπτικές μίας καινούργιας κατανοήσεως του Είναι που χαρακτηρίζουν την μοντέρνα συνειδητότητα, δέν παραμένουν κλειστές έξω από την θύρα της Εκκλησίας.

Βεβαίως αυτό αφορά κυρίως την θεολογία. Αλλά στον Μπαλτάσαρ η δομή της σκέψης, ο τρόπος τού βλέπειν, η συνάντηση με όλη την πραγματικότητα, η προσωπική στάση, όλα αυτά μαζί, με την κατάλληλη διαφάνεια, μεταμορφώνονται. Με την θεολογία ανανεώνονται η φιλοσοφία και η πνευματικότης. Και όχι από ένα οποιοδήποτε σημείο εκκινήσεως, αλλά ακριβώς από την καρδιά της πίστεως μας: από το γεγονός-Χριστός, ερμηνευμένο στην Τριαδολογική του σημασία.Αυτή η ώθηση που μας έρχεται απο τον Μπαλτάσαρ, μήπως δέν οδηγεί σε μία καινούργια οντολογία, σε μία τριαδολογική οντολογία; Αυτό ήθελα να είναι το ευχετήριο γράμμα μου για τα γεννέθλια του: η διατύπωση μίας ερωτήσεως και ταυτοχρόνως ένα ευχαριστήριο και μία απάντηση στον Μπαλτάσαρ. Στην δομή του γράμματος που δημοσιεύεται στην συνέχεια, πρόσθεσα μερικές επεξηγήσεις, αλλά διατήρησα τον χαρακτήρα του πρόχειρου, του αποσπάσματος, όπου τα μοτίβα και οι συνέπειες αφέθηκαν αναπόδεικτες. Θα ήθελα λοιπόν με τη σειρά μου, να θέσω μ’ αυτόν τον τρόπο στους αναγνώστες ετούτου του μικρού τόμου την ερώτηση που μου προξένησε η σκέψη του Μπαλτάσαρ.

Aquisgrana, Ιανουάριος 1976

K.H,

Κεφάλαιο 1Μία νεα οντολογία σαν θεολογικό και φιλοσοφικό αξίωμα.

1. Η αναζήτηση μίας νέας οντολογίας.

Η οντολογία, το δόγμα του όντος και του Είναι, δέν είναι πλέον στο κέντρο του επιστημονικού ενδιαφέροντος. Η οντολογία μπορεί να ενδιαφέρει μόνον όπου προκύπτει κατανοητό το ερώτημα: τί πράγμα είναι το Είναι; Τί πράγμα είναι το όν καθαυτό; Σ’ αυτό το ερώτημα φορτώθηκαν τόσες ωθήσεις της πολιτισμικής εξελίξεως, που τελικώς το ξέχασαν σε κάποια γωνία. Στο παρελθόν, βάση μίας «κλασσικής» λεγόμενης επιστήμης ήταν η δυνατότης να επιβεβαιωθούν τα γεγονότα και να εξηγηθούν μέσω απαράβατων νόμων της Φύσεως ή ιστορικών, αποδείξιμων δεσμών. Αυτή η «κλασσική»επιστήμη, η οποία διατηρεί ακόμη την ισχύ της στην κοινή συνείδηση, εγκαταλείπεται όλο και περισσότερο απο τροπισμούς της σκέψης και εννοιολογήσεις λειτουργικού τύπου. Αυτό που χαρακτηρίζει τις σκέψεις και εννοιολογήσεις λειτουργικού τύπου, αυτό που χαρακτηρίζει τις σκέψεις νεο- και μετα-θετικιστών, νεο- και μετα-μαρξιστών, δέν είναι τόσο τα γεγονότα καθ’εαυτά, όσο οι συνέπειες που δημιουργούνται από αυτά τα γεγονότα, η σχέση τους με τις ανάγκες και οι πρακτικές τους συνέπειες. Γι’ αυτές τις τοποθετήσεις, το τί πράγμα είναι το Είναι και το όν εις εαυτά, είναι πολύ περιορισμένα ερωτήματα: υποστηρίζεται μάλιστα, πως δέν μπορούν αυτά να φτάσουν και να ακουμπήσουν την ζωή, να αποκτησουν ποτέ ενδιαφέρον για την πράξη. Είναι ταυτοχρόνως και μία έρευνα ευρύτατη, η οποία ερευνά αυτό που βγαίνει από τα όρια του γνωστού, του αναγνωρίσιμου, του κατανοητού και του χρήσιμου. Η οντολογία καταλήγει μία σχολή, γίνεται μία τέχνη για την τέχνη.

Αυτό έχει αντίχτυπο και στην θεολογία. Η Καινή Διαθήκη δέν υπέστη ήδη, με τα δόγματα και την θεολογία των συνόδων, μία κάποια διείσδυση απο ξένα στοιχεία της Ελληνικής μεταφυσικής; Ακούγεται πάρα πολύ συχνά! Στο πεδίο της ιστορικής και της συστηματικής έρευνας ενθαρρύνεται μία επιστροφή στο προ-μεταφυσικό στάδιο, στο προ-οντολογικό των απαρχών. Οι διαβεβαιώσεις του Τριαδικού δόγματος και της Χριστολογίας, όπως είναι σχηματισμένες μεταφυσικά, λένε πάρα πολλά σε σχέση με αυτά που συχνά βεβαιώνουν. Δέν φαίνονται να υποστηρίζονται απο την ιστορική έρευνα ούτε μοιάζουν να μπορούν να μεταφρασθούν στους όρους της συγχρόνου ευαισθησίας.

Λένε επίσης, έτσι ισχυρίζονται,και πολύ λίγα: διότι η αντικειμενικότης των δέν απαντά στην ταραχή και στις απορίες του ανθρώπου. Επιθυμούμε λοιπόν να επιστρέψουμε στην εποχή πρίν την οντολογία και επιθμούμε ταυτοχρόνως και να την υπερβούμε! Η θεολογία πρέπει να γίνει πρακτική, λειτουργική, ανθρωπολογική.

Και παρ’ όλα αυτά, η θέση είναι αυτή: έχουμε ανάγκη μίας οντολογίας. Αυτό το αξίωμα πρέπει να κατανοηθεί είτε στην θεολογική του έννοια, είτε στην φιλοσοφική.

Έχουμε την ανάγκη μίας οντολογίας για την θεολογία.

Αυτό φανερώνεται ξεκάθαρα όταν στεκόμαστε να εξετάσουμε τις θέσεις μίας θεολογίας που έχει παραιτηθεί απο την οντολογία.

Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε συνήθως μία θεολογία η οποία εξακριβώνει γεγονότα και θέματα ιδιαιτέρως χριστιανικά και τα συσχετίζει με γεγονότα και θέματα της ιστορίας των θρησκειών και του πνεύματος εξηγώντας τα, διασταυρώνοντάς τα, διαφοροποιώντας τα. Εάν περιοριζόταν όμως μόνον σ’ αυτό, η θεολογία και αυτή η ίδια η αποκάλυψη δέν θα διαφοροποιούντο πλέον από την ιστορία των θρησκειών και του πνεύματος, και δέν θα μπορούσαν να υψωθούν πάνω από αυτές (τις θρησκείες). Πώς θα μπορούσαμε να εκφράσουμε ας πούμε, σε τί πράγμα συνίσταται το ιδιαίτερο και μοναδικό στοιχείο της αποκαλύψεως, αυτό που είναι δηλ. καθ’ εαυτή; Μόνον η ιστορία της θα συσχέτιζε, στην καλύτερη των υποθέσεων, το Χριστιανικό ιδιαίτερο εξωτερικά, χωρίς το περιεχόμενο του Χριστιανισμού.

Άλλη δυνατότης : η θεολογία περιορίζεται να ανακοινώνει το ιδιαίτερο της αποκαλύψεως υπολογίζοντας μόνον τις περιπέτειες και τις ανάγκες του ανθρώπου, και να κατανοεί την αποκάλυψη ξεκινώντας μόνον απο την προβληματική που θέτει στον άνθρωπο. Η οντολογία θα εξέπιπτε σ’αυτή την περίπτωση στο ίδιο επίπεδο με την ανθρωπολογία. Και εδώ το ερώτημα γύρω από τον Θεό και τον Λόγο Του και γύρω από το τί είναι καθ’ εαυτοί και τί πράγμα μάς είπαν, θα τελείωνε άδοξα. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως η απάντηση γύρω απο την Χριστιανική ιδιαιτερότητα θα απαιτούσε να είναι απλώς το αποτέλεσμα μίας ανθρώπινης προβληματικής.

Ή και ακόμη : η θεολογία δέν ενδιαφέρεται για το τί είναι καθ’ εαυτός ο Θεός, για το τί λέει και τί χαρίζει. Ενδιαφέρεται μόνον για την απάντηση του ανθρώπου, καταλήγοντας να είναι ένα βιβλιαράκι συμβουλών γύρω από τους ηθικούς κανόνες συμπεριφοράς. Δέν είναι όμως αλήθεια, πως μ’ αυτόν τον τρόπο το δώρο του Θεού, που προσφέρει τον εαυτό Του, θα εκμηδενιζόταν στις απαιτήσεις που αυτό το ίδιο προσδιορίζει;

Τέλος η θεολογία θα μπορούσε να φθάσει στην ιδέα—και πράγματι φθάνει—να θέσει την ιδιαίτερη ετερότητα, την υπερβατικότητα του Θεού, μ’ έναν τόσο απόλυτο τρόπο, ώστε να καταλήξει μέχρις ότου κάθε διαβεβαίωση, ακόμη δέ και κάθε αυτο-βεβαίωση να είναι μόνον μία παραπομπή και ποτέ μία επιστροφή, άρα μία προβολή. Η πίστη θα περιοριζόταν μ’ αυτόν τον τρόπο στην μαρτυρία της πίστεως. Η ώθηση να γίνει ο Θεός ανεξαρτήτως Θεός, θα μεταμορφωνόταν στο αντίθετό της. Ο Θεός θα ήταν μόνον ένα σημείο Φυγής, ανίκανος βασικώς απέναντι στον άνθρωπο και στον κόσμο : η υπερβατικότης του δέν θα είχε πλέον την δύναμη να συναντήσει την δική μας έμφυτη σταθερότητα.

Θεολογικά λοιπόν, μόνον η οντολογία, η ορατότης και η εκφραστικότης δηλ. του νοήματος του Είναι, είναι η προϋπόθεση μέσω της οποίας μπορεί να αποκαλυφθεί αυτό που ο ίδιος ο Θεός θέλει να πεί, να δώσει, και να είναι αφ’ εαυτού, απο καταγωγής.

Συνεχίζεται

Υ.Γ. Ο Κλάους Hemmerle (1929-1994), καθηγητής της βασικής θεολογίας στην Βόννη και στο Μπόχουμ (1969-1973), διετέλεσε και καθηγητής της φιλοσοφίας της Χριστιανικής θρησκείας στο Φράϊμπουργκ. Την θέση του κατέλαβε ο γνωστός μας Κάσπερ.

Η ΔΥΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. ΧΡΙΣΤΟ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, ΠΟΤΕ Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΣΗ. ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΤΡΑΦΕΙΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ ΜΑΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ, ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΣ.

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΛΙΓΗ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ.

Σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο: ο ίδιος ο Άγ. Σωφόνιος περιγράφει την ασκητική ζωή του στο Άγ. Όρος

MONASTERY OF SAINT JOHN THE BAPTIST, ESSEX

Απόσπασμα από συγκινητική συνομιλία ανάμεσα στον Άγιο Σωφρόνιο του Έσσεξ και τον Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό, τον Ιανουάριο του 1991. Ο Άγιος Σωφόνιος, με απλότητα, με χιούμορ και βαθειά ταπείνωση, αποκαλύπτει στιγμές από την ασκητική του πορεία στο Άγιον Όρος και τον δρόμο προς την ίδρυση της Μονής στο Έσσεξ.

Σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο: ο ίδιος ο Άγ. Σωφόνιος περιγράφει την ασκητική ζωή του στο Άγ. Όρος

Η ΤΡΙΑΔΑ ΣΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

 ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Η έννοια της σχέσεως είναι ίσως το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Θεολογίας τού Αυγουστίνου. Η αποδοχή της έννοιας αυτής, στους στοχασμούς του, ανακηρύσσοντάς την σαν έναν καθοριστικό παράγοντα της Τριαδικής Θεολογίας, αποτελεί χωρίς αμφιβολία ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα του Επισκόπου της Ιππώνος. [Από εδώ προέρχεται και η έννοια του Κυρίου σαν μεσάζοντος. Διότι οι κατηγορίες του Αριστοτέλη, στις οποίες ανήκει η έννοια της σχέσεως, μεσολαβούν για την ενότητα του αισθητού, ώστε να εισαχθεί η ενότης αυτή στο νοητό και να αποκτήσει νόημα]. [Οι Καππαδόκες Πατέρες ασχολήθηκαν περιθωριακά μόνον με την έννοια της σχέσεως, ονομάζοντάς την το «πώς έχειν των υποστάσεων μεταξύ τους, πώς έχει η μία την άλλη»Θέλοντας νά τονίσουν τό ομοούσιο].[ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΜΟΟΥΣΙΟ ΕΚΛΕΨΕ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ. ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ] Οπωσδήποτε πριν από τον Αυγουστίνο είχε χρησιμοποιηθεί από τον Γρηγόριο Νανζιαζηνό (σχέσις) για να δηλώσει την ζωντανή Τριάδα στον Θεό (;), αλλά ο Αυγουστίνος την κατέστησε σε κέντρο ενός θεολογικού συστήματος και μ’ αυτό το νέο ένδυμα την εισήγαγε στην Δυτική Θεολογία.

Αντιθέτως η παραδοσιακή έννοια του προσώπου χρησιμοποιήθηκε από τον Αυγουστίνο με μεγάλη προσοχή, με εχεμύθεια, διότι προκληθείς από τους Σαβελλιανούς, έπρεπε να εξηγήσει την Τριάδα στον Θεό. [Δύο διαφορετικά πράγματα. Πρώτα υπάρχει ο Θεός, ο οποίος δεν εξηγείται, είναι άγνωστος, όπως ισχυρίσθηκε αργότερα ο Βαρλαάμ, και στην συνέχεια ο Τριαδικός τρόπος, οι σχέσεις. Υποτίθεται πως οι Ορθόδοξοι αναγκάστηκαν να βγάλουν έξω από το σχεσιακό πλέγμα την υπόσταση του Πατρός, και να την ταυτίσουν με τον Θεό για να μην διαθέτουν δύο θεούς, τον άγνωστο θεό και την Θεότητα των υποστάσεων ή προσώπων, τα οποία κοινωνούν τις σχέσεις τους, τις άκτιστες ενέργειες, στην κτίση. Αναγκάστηκαν όμως να αποδεχθούν ατιμωτικά έναν δεύτερο Θεό, τον Κύριο, και να δικαιολογήσουν την ήττα τους, με την οντολογία. Εδώ κοιμάται ο Ζηζιούλας].

Αυτή η εχεμύθεια ή η αποσιώπηση των προσώπων ωφείλετο επίσης, και ίσως κυρίως, σε γλωσσικές αιτίες. Ο Αυγουστίνος δικαιολογήθηκε παραπέμποντας στην σύγχρονή του χρήση λέξεων όπως υπόσταση, ουσία, πρόσωπο, οι οποίες ήταν πρακτικώς συνώνυμες (περί Τριάδος, VII, 6, 11). Γι’  αυτόν τον λόγο είχε αρνηθεί να μεταφράσει κατά γράμμα την διατύπωση των Καππαδοκών «μία ουσία, τρείς υποστάσεις» σαν «μία essentia(ύπαρξη), τρείς ουσίες» [και πάλι είναι διαφορετικό το νόημα], καθότι essentia και substantia (υπόσταση) ήταν γι’ αυτόν τελείως συνώνυμα. Ο Αυγουστίνος δεν δεχόταν εντελώς ούτε την έκφραση μερικών διακεκριμένων Λατίνων συγγραφέων, οι οποίοι αντιπαρέθεταν στην μοναδική ύπαρξη ή ουσία τα «τρία πρόσωπα» (Περί Τριάδος V, 9, 10). [Τί θα πεί «αντιπαρέθεταν»;]

Και πράγματι, παρότι ο Επίσκοπος της Ιππώνος προσπάθησε μερικές φορές να κατανοήσει το πρόσωπο παραπέμποντας στην έννοια της σχέσεως, στην προσπάθειά του να το ξεχωρίσει από εκείνη της ουσίας, αυτή η τελευταία συνέχιζε να καθορίζει την σημασία. Πραγματικά, εκκινώντας από την Ουσία κατανοεί το πρόσωπο με την σημασία της ενυπάρξεως, του υφίσταμαι (immanenz), και παρατηρεί ταυτοχρόνως πως η έννοια δεν εκφράζει την στιγμή της σχέσεως, η οποία είναι τόσο σημαντική γι’ αυτόν.

Επειδή λοιπόν για τον Αυγουστίνο η σχέση (δίπλα στην Φύση και την Ουσία) είναι η βασική κατηγορία της Τριαδικής Θεολογίας, οι επιφυλάξεις του απέναντι στην έννοια του προσώπου τού φαίνονται απολύτως δικαιολογημένες. Εάν την ανέχεται παρ’ όλα αυτά, οφείλεται μόνον στις γλωσσικές δυσκολίες που του παρουσιάζονται. «Εάν όμως αναρωτηθούμε τί πράγμα είναι αυτές οι τρείς οντότητες, τότε μας γίνεται κατανοητή η μεγάλη φτώχεια που περιορίζει την ανθρώπινη γλώσσα. Έτσι σφυρηλατήθηκε η διατύπωση “τρία πρόσωπα”, όχι τόσο για να εκφράσουμε την πραγματική κατάσταση, αλλά για να μην σιωπήσουμε» (περί Τριάδος, V, 9, 10).

Για να μιλήσουμε λοιπόν για την Τριάδα στον Θεό, ο Αυγουστίνος προτιμά την χρήση της έννοιας τής σχέσεως. Σύμφωνα με την κρίση τού  Seeberg, πρόκειται για την «πιο λεπτή γραμμή, την πιο τρυφερή που θα μπορούσε να ανακαλυφθεί, για να φανερωθούν, κατά κάποιο τρόπο, οι διαφορές που υπάρχουν στο θείο είναι, χωρίς να καταστραφεί η ενότης, με την χρήση δυσνόητων κατηγοριών».

Η επιχειρηματολογία του είναι η εξής: όταν ομιλούμε για την παντοδυναμία, την αγαθότητα και την τελειότητα του Θεού, εννοούμε την Τριάδα στην ενότητά της. Όταν όμως ομιλούμε για τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, υιοθετούμε μιαν άλλη προοπτική: θέλουμε να πούμε πως τα τρία θεία ονόματα δεν δείχνουν κάτι άλλο (aliud), αλλά κάθε φορά κάποιον άλλον (alius) (Πολιτεία του Θεού,XI, 9, 10). Πρέπει όμως να παρατηρήσουμε αμέσως, πως ο Αυγουστίνος δεν αναφέρεται σ’ αυτήν την οντολογική προοπτική σε ένα συμβεβηκός (τυχαίο), διότι μ’ αυτό θα υποδηλωνόταν ότι στον Θεό υπάρχει κάτι που αλλάζει. Ο Θεός αντιθέτως είναι από πάντοτε Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα και θα είναι πάντοτε. Σ’ αυτόν δεν υπάρχει τίποτε ασταθές.

Ο Αυγουστίνος επέλεξε την έννοια της σχέσεως για δύο λόγους. Πρώτα απ’ όλα διότι, έτσι όπως κατενοήθη από αυτόν, αυτή η έννοια είναι κάτι αναλλοίωτο, δεν είναι συμβεβηκός (Τριάδα V, 5, 6), και κατά δεύτερον λόγο, ακριβώς διότι σε μια τέτοιαν έννοια παραπέμπουν τα Τριαδικά ονόματα του Πατρός και του Υιού: «Καθότι δεν είναι Πατήρ ή Υιός καθαυτοί, αλλά ο ένας είναι για τον άλλον» (Τριάδα V, 5, 6). [Παρότι ο Γρηγόριος Νανζιαζηνός προειδοποίησε πολύ νωρίς, να μην μεταφέρουμε στην Αγία Τριάδα τις οικογενειακές μας σχέσεις]. Αυτή η διπλή προοπτική, που επιτρέπει να διακρίνουμε στον Θεό τόσο την ουσία όσο και τις σχέσεις, καταλήγει στην διάσημη δήλωση, σύμφωνα με την οποία στον Θεό το παν είναι Ένα, «εκτός από αυτό που μπορεί να λεχθεί για κάθε πρόσωπο σε αναφορά προς τα άλλα» (Πολιτεία Θεού, XI, 9, 10).

Όπως σημειώσαμε ήδη, ο Αυγουστίνος κατόρθωσε να συλλάβει τα πρόσωπα τής Τριάδος σαν σχέσεις, βασιζόμενος αποκλειστικώς στις έννοιες σχέσεως που φανερώνουν τα ονόματα Πατήρ και Υιός. [Νάτο το Φιλιόκβε. Επειδή δεν μπορούμε να βρούμε σχέση πίσω από το όνομα, το καταργούμε. Καταλήγει η αγάπη του Πατρός και του Υιού]. Ο Πατήρ είναι τέτοιος μόνον αναφορικώς με τον Υιό και ο Υιός αντίστοιχα μόνον αναφορικώς με τον Πατέρα. Σ’ αυτή την σχέση το Άγιο Πνεύμα έχει σαν χαρακτηριστικό του ότι είναι αμοιβαίο δώρο του Πατρός και του Υιού, ο δεσμός της αγάπης που τους ενώνει (Τριάδα V, 15, 16). [Ούτε η σχέση είναι αρκετή λοιπόν. Χρειάζονται δεσμό ισχυρότερο για να ξεπεραστεί η ετερότης και η αναφορικότης. Δύο Θεοί λοιπόν, ο εξής ένας, η ενότης].

Η καταγωγή της θεολογικής του σκέψεως βρίσκεται χωρίς καμμία αμφιβολία στην διδασκαλία του Γρηγορίου Ναζιανζηνού (Τριάδα XV, 20, 38). [Η πηγή θα μπορούσε να είναι η ομιλία V. 29, του Αγίου Γρηγορίου]. Όσον αφορά όμως την φιλοσοφική πλευρά των σχέσεων, ο Αυγουστίνος, καθότι νεοπλατωνικός στοχαστής, δεν είχε καμμία δυσκολία να εννοήσει αυτές τις λεπτές διακρίσεις σαν αντικειμενικές πραγματικότητες και να τις ταυτίσει με τα πρόσωπα. Είναι απαραίτητο εξ άλλου να υπολογίσουμε τον νεοπλατωνισμό του Αυγουστίνου και όπου διακρίνεται κάποια Αριστοτελική επιρροή, στην διάκριση δηλαδή ανάμεσα στην ουσία και στο συμβεβηκός (τυχαίο). Είναι πολύ πιθανόν να γνώριζε αυτές τις αριστοτελικές κατηγορίες από την ανάγνωση της «Εισαγωγής» του νεοπλατωνικού Πορφύριου, μαθητού του Πλωτίνου (233 – 305 μ. Χ.)

Όμως ο Αυγουστίνος [σώζοντας την πίστη μας] δεν συλλαμβάνει την σχέση σαν ένα συμβεβηκός, ξεχωρίζοντας από τον Αριστοτέλη. Διότι διαλογιζόμενος την ενδοτριαδική ζωή, και για θεολογικούς λόγους λοιπόν, τις θεωρεί αιώνιες και αναλλοίωτες. Η θεολογική άποψη βιάζει την λογική δομή της έννοιας και την σχετικοποιεί στην σκιά του μυστηρίου.

Συνεχίζεται

Θα προσθέσουμε μερικά πράγματα περί σχέσεως, στην συνέχεια, από το κείμενο του Kurt Flash, αφιερωμένου στον Αυγουστίνο.

Συνεχίζεται

ΠΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΜΕΝΗ;

Αμέθυστος

Analogia Entis (Η ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ) (1)

 Analogia Entis (Η αναλογια τού Οντος)

Τού Erich Przywara (PRZYWARA).

II. Το βεληνεκές και η σημασία της αναλογίας σαν θεμελιώδης μορφή του Καθολικισμού (1940).

        

  Η αναλογία κατέστη η "θεμελιακή μορφή του καθολικισμού", στο τέλος του εριστικού διαλόγου που συνόδευσε την διατύπωσή της. Αυτή η διαμάχη περιεστράφη στο σύνολο των προβληματισμών που έγειρε η νεοσύστατη γερμανική κίνηση του Newman, του νεο αυγουστινισμού τού Hessen, απο την φαινομενολογία τής φύσεως και της αποκαλύψεως του Σέλερ, απο την ανάλυση της πίστεως την οποία επεξεργάστηκε ο Karl Adam. Αυτό στο οποίο έτειναν στ'αλήθεια όλα αυτά τα ρεύματα ήταν η ενοποίηση της φύσεως και της υπερφύσεως -της φιλοσοφίας και της θεολογίας- στην βασική έννοια τού θρησκευτικού (του ιερού) σαν μίας πραγματικότητος η οποία δέν είναι δυνατόν να εξαχθεί περαιτέρω. Σε μία πρώτη στιγμή υπήρξε γόνιμος ο τρόπος με τον οποίο το "ιερό" ( η προσωπικότης Μάνα, τό "άγιο") του Ρούντολφ Όττο και το "νόημα των αξιών" του Μάξ Σέλερ, μετακινούσαν τις παλιές προσπάθειες του Γιακόμπι, του Σλαϊερμάχερ και του αγγλο-γαλλικού μοντερνισμού από το υποκειμενικό επίπεδο (βασισμένο στην "θρησκευτική ανάγκη") στο αντικειμενικό (βασισμένο στην "θρησκευτική αξία"). Στην αντιπαράθεση με αυτά τα ρεύματα η analogia entis αναδύθηκε σαν εναγώνιος ενότης τής μορφής του καθολικισμού.

          Αυτό το πρώτο στάδιο όμως ακολούθησε αμέσως ένα δεύτερο: η αναλογία τού όντος σαν η καθολική απάντηση στον τρόπο με τον οποίο, με τον Karl Barth, η προτεσταντική θεολογία είχε ξεκαθαρίσει με μεγάλη συνέπεια την θεμελιώδη της μορφή. Επειδή δέ ήδη το πρώτο μέτωπο άφηνε να φανεί όλο το μέτωπο της μοντέρνας φιλοσοφίας, κατά φυσικό τρόπο ανεδύθη ένα τρίτο στάδιο: η αναλογία του όντος σαν η καθολική απάντηση στην μοντέρνα σκέψη από τον Καρτέσιο κι' έπειτα. Μ' αυτό έμπαιναν τέλος οι βάσεις του τελευταίου και τέταρτου σταδίου, το οποίο φανερώθηκε στήν διαμάχη με τον Marechal: η αναλογία του όντος σαν απάντηση στον τρόπο με τον οποίο ο γαλλο-βέλγικος τομισμός (και στην συνέχεια και ο νέος γερμανικός τομισμός) είχε αναλάβει μία "μετάθεση" της μοντέρνας σκέψης στο έδαφος του σχολαστικισμού. Σ' αυτά τα τέσσερα επίπεδα η "θεμελιώδης μορφή του καθολικισμού" αποδείχθηκε η αναλογία του όντος, όπως διετυπώθη απο την Σύνοδο του Λατερανού IV (1215), τόσο όσον αφορά το περιεχόμενο, όσο και την μέθοδο της εσωτερικής ενότητος φύσεως και υπερφύσεως, της φιλοσοφίας και της θεολογίας.

          Εξ' αρχής εμφανίστηκαν κάποιες μορφές που ήταν παρόμοιες μ'αυτό το θεματικό σύνολο, αλλά οι οποίες συνειδητά ή ασυνείδητα αντιπαρατάθηκαν. Η έννοια της "αντιθέσεως" την οποία πρότεινε ο Guardini (1926) διασώζει την ένταση ανάμεσα στα αντίθετα και φτάνει στην ιδέα μίας δομής η οποία τελικώς είναι καθαυτή ασταθής. Αυτό όμως συμβαίνει μ' έναν τέτοιο τρόπο ώστε το υπερφυσικό και η θεολογία καταλήγουν να είναι μόνον μία πλευρά (εκείνη του περσοναλισμού) τού ζεύγους των αντιθέτων. Η μέθοδος την οποία πρότεινε ο Χάϊντεγκερ, μίας φιλοσοφίας βασικώς πεπερασμένης (1929) μοιράζεται με την αναλογική αρχή τον τονισμό τής κτιστότητος σαν μορφής της σκέψεως, αλλά την εννοεί σαν καθαρή περατότητα! Ο Μπάρτ βασίζει την δογματική του (απο το 1927 κι έπειτα) στην μέθοδο που ξεχωρίζει ένα κέντρο τό οποίο κινείται μετέωρο ανάμεσα στα αντίθετα, αλλά και αυτός το εννοεί σαν μία "αναλογία πίστεως" (analogia fidei) καθαρά θεοπανθεϊστική, σε αντιπαράθεση με την αναλογία του όντος την οποία θεωρεί αντι-χριστιανική. Ο Theodor Haecker (από το 1933 κι' έπειτα) αναπτύσσει μία ανθρωπολογία η οποία περιλαμβάνει την αναλογία, εννοημένη σαν ομοιότητα, μέχρι του επιπέδου μίας Τριαδικής αναλογίας, όμως γι'αυτόν τον λόγο θεωρεί την περατότητα του ανθρώπου σαν μία πτώση. O Karl Adam (1939) από το ένα μέρος στοχεύει σε έναν θωμισμό εξτρεμιστικό, για τον οποίο η Φύση και η φιλοσοφία δέν διαθέτουν πιά κανένα αυτόνομο θεμέλιο τής υπάρξεως, από το άλλο μέρος σε έναν θωμισμό μέσω του οποίου διαφαίνεται μ' έναν απερίσκεπτο τρόπο η θεματική του Scotus, του άλογου προσωπικού παράγοντος στην κίνηση της ιστορίας.

          Αυτή η κατάσταση με την επόμενη γενιά έφτασε σε ριζοσπαστικές συνέπειες. Η "γνώση του Χριστιανισμού" του George Koepgen (1939) φανερώνει έναν βαθύ διαχωρισμό. Απο την μία πλευρά στέκεται μία γνώση υπερχρονική ανατολικού τύπου, με τις προσπάθειές της να διατυπώσει μία "παραδοσιακή Θεολογία" και της οποίας το μέγιστο πρωτότυπο είναι η ελληνο ορθόδοξη Θεολογία με την σχετική αρχή της "πνευματικο-σοφολογικής παραδόσεως". Απο την άλλη πλευρά υπάρχει ο δυτικός περσοναλισμός με τις προσπάθειες του να καταστήσει τον Ebner τον θεμελιωτή αυτού που στον καιρό τους ο Πασκάλ και ο Νιούμαν υπήρξαν οι οδηγοί και να διατυπώσουν επομένως μία "θεολογία της αναγγελίας", μίας θεολογίας δηλαδή δυναμικης και σύγχρονης : το μέγιστο πρωτότυπό της είναι η μεταρρυθμισμένη Θεολογία με την σχετική της αρχή τής "πραγματοποιημένης αναγγελίας", την οποία ερμήνευσε ο Σλαϊερμάχερ  με μία σημασία τονισμένου υποκειμενισμού και ψυχολογισμού (στην φόρμα τής αρχής του επαρκούς συναισθήματος και στην αρχή τής αμέσου σχέσεως με το πρόσωπο του Χριστού) και απο τον Μπάρτ με μία αντικειμενική σημασία (σαν το εδώ-και-τώρα του Θεού που μιλά στον λόγο τού κηρύγματος).

          Το αντίπαλον δέος αυτού του διαχωρισμού συνίσταται απο το φιλοσοφικό σχέδιο το οποίο επεξεργάστηκε η καθολική Χαϊντεγκεριανή σχολή: να συνδεθεί μαζί ο Marechal με τον Χάιντεγκερ. Όλες οι εργασίες που κυκλοφόρησαν απο αυτό το ρεύμα ξεκινούν απο την θέση μας, η οποία περιέχεται στο κεφάλαιο της φιλοσοφίας της θρησκείας της πρώτης εκδόσεως τής Analogia entis, όπου ερμηνεύσαμε όλη την μεταφυσική  του Ακινάτη σαν μία μεταφυσική της "αναλογίας" η οποία πρέπει να ξεχωρίσει τόσο απο μία μεταφυσική τού απείρου όσο και απο μία μεταφυσική τού πεπερασμένου. Αυτή η αναλογία παραμερίζεται για να αντικατασταθεί με  μία άμεση δυναμική ανάμεσα στο πεπερασμένο καί στο άπειρο, σε συμφωνία με την συστηματική αρχή του θωμισμού τού Marechal, η οποία είναι μία δυναμική απειρία και με την φαινομενολογία του Χάιντεγκερ, ή οποία είναι μία πεπερασμένη δυναμική. Η πιό καθαρή διατύπωση αυτής της συνθέσεως δόθηκε απο τον Max Muller. Από την άποψη του περιεχομένου παίζει "η ενότης του υπαρκτικού περιεχομένου και του ουσιώδους απείρου". Απο την άποψη τής φόρμας, τής μορφής, είναι συνέπεια μιάς σκέψης στην οποία ταυτίζονται πνεύμα και αλήθεια: "η επιστροφή στον εαυτό του", τού πνεύματος, στο μέτρο κατά το οποίο το πνεύμα αναγνωρίζει στον εαυτό του την αλήθεια, την αλήθεια κάθε πραγματικότητος. Σ'αυτή την διατύπωση υπεισέρχεται λοιπόν μία ταυτότης συναφής τόσο με το περιεχόμενο όσο και με την πράξη, με την ενέργεια. Η ταυτότης  τού "ουσιώδους απείρου" ανάμεσα στον Θεό και την κτίση. Η ταυτότης ανάμεσα στην αλήθεια και την πραγματικότητα η οποία συντελείται στο θείο πνεύμα και στο δημιουργημένο. Τελικώς η κατεύθυνση αυτής της σχολής δημιουργεί μία μετατόπιση απο τον Ακινάτη στον Χέγγελ.

          O Johannes B. Lotz διαπραγματεύεται αυτή την κοινή βάση της νέας σχολής πάλι στην πρωταρχική οπτική, την τόσο περιοριστική τού Marechal καθώς η δημιουργημένη δύναμη (τόσο του είναι όσο και της συνειδήσεως) είναι μέν μία επανάληψη της πρωταρχικής δημιουργικής ενέργειας, μόνον όμως στο μέτρο κατά το οποίο το "Θείον όν" "ανοίγει" και "αποκαλύπτεται"  στο συμπαντικό καθαυτό είναι! Αντιθέτως ο Karl Rahner ακολουθώντας την τάση η οποία κυριαρχεί στον Χάιντεγκερ δίνει την προτεραιότητα στην κίνηση απο το "ουσιώδες άπειρο" στο "υπαρκτικό πεπερασμένο". Το αφηρημένο (abstractio) του Marechal, φτάνει στην ολοκλήρωσή του στην φαντασία (Imaginatio) του Χάιντεγκερ, το πνεύμα ολοκληρώνεται στον κόσμο. Ο Gustav Siewerth ωθεί στις έσχατες συνέπειες την διπλή ταυτότητα που παρουσιάζεται στην διατύπωση του Max Muller. Η  βασική σχέση ανάμεσα στον Θεό και στην κτίση συνίσταται στην "παραδειγματική (ιδανική) ταυτότητα", τόσο που το πεπερασμένο όν φέρει, σαν "σφραγίδα της γεννήσεως" του, την "αναγκαιότητα, την απολυτότητα, την θεότητα". Παράλληλα, μέσα στο πνεύμα ή αλήθεια και η πραγματικότης είναι (τυπικώς) ταυτόσημες, επειδή απο τα βάθη τής θείας της καταγωγής η νόηση "παρατηρώντας το όν στοχάζεται το Είναι και διεισδύει στο θεμέλιο". Η πραγματικότης της είναι η πραγματικότης της αλήθειας. Έτσι από το ένα μέρος η ουσία της φυσικής δημιουργίας φαίνεται να είναι η "αυτοαλλοτρίωση τού Θεού" και η συμμετοχή στην Τριαδική ζωή μοιάζει σαν μία φυσική "Θεία καταγωγή" της νοήσεως. Αλλά από το άλλο η "γνώση της σχέσεως ανάμεσα στον Θεό και τον κόσμο" διστάζει "αναποφάσιστη στην αντιφατική ζώνη του ορίου ανάμεσα στην "διαφορά του θεϊσμού" και σε μία "πανθεϊστική ταυτότητα".

Συνεχίζεται

ΣΧΟΛΙΟ: Ας προσέξουν ιδιαιτέρως, όσοι ενδιαφέρονται, τό θέμα τής αναλογίας, στό οποίο στηρίζεται όλος ο οικουμενισμός, όπως τό είδαμε νά κυριαρχεί στήν αγαπολογία τού Κάλλιστου Γουέαρ, τό οποίο εκλαίκευσε καί επέβαλλε στίς συνειδήσεις μας η προτεσταντική "θεολογία" τού Γιανναρά, μαζί μέ τήν απόρριψη τής λογικής αρχής τής μή-αντιφάσεως καί τήν λογική οπισθοδρόμηση τής σκέψης στήν προσωκρατική βάρβαρη σκέψη, διότι η αναλογία αντικαθιστά πλήρως τόν Ησυχασμό, τήν μετάνοια, τήν άσκηση καί τήν προσευχή. Είναι δέ τό νέο θεμέλιο τού καθολικισμού στήν θέση τού summum Bonum τού Ακινάτη. Αποτελεί τήν τέλεια εννοιολόγηση τής αιρέσεως τής οικονομίας τού Αγίου Πνεύματος πού διέλυσε τήν εκκλησία τού Κυρίου μέ τόν κληρικαλισμό. Ακόμη καί τό κάλεσμα στήν μίμηση τής αποτειχίσεως τών Αγίων ανήκει στό σύμπαν τής αναλογίας. Ο Γιανναράς υπήρξε γιά χρόνια ο δάσκαλος όλων τών θαρραλέων θεολόγων πού βρίσκονται σήμερα στήν γόνιμη μέση ηλικία τους.

Αμέθυστος.