Σκηνές «χάους» στο Λος Άντζελες μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και των παράνομων αλλοδαπών

Συμμορίες, μέλη γειτονικών ενόπλων ομάδων και παράνομοι αλλοδαποί προβαίνουν σε ληστρικές επιθέσεις στην αμερικανική πόλη

Με εμπόλεμη ζώνη μοιάζει το Λος Άντζελες μετά τις επιθέσεις που έχουν ξεκινήσει από χθες (07/06) στην αμερικανική πόλη, ανάμεσα στις δυνάμεις ασφαλείας και τα άτομα που διαδηλώνουν για την επιβολή νέων μεταναστευτικών νόμων.

Συμμορίες υποκινούμενες από το Μεξικό, μέλη γειτονικών ενόπλων ομάδων και παράνομοι αλλοδαποί προβαίνουν σε ληστρικές επιθέσεις στην αμερικανική πόλη, βάζοντας φωτιά σε περιουσίες ανθρώπων, σε κάδους και δημιουργώντας γενικότερα ένα τεταμένο κλίμα.

Ο Τομ Χόμαν, που διορίστηκε από τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, δεν φάνηκε να πτοείται από τις βίαιες διαμαρτυρίες εναντίον των ομοσπονδιακών πρακτόρων στο Λος Άντζελες.

«Η επιβολή των νόμων θα είναι καθημερινό φαινόμενο», δήλωσε σε συνέντευξή του το Σάββατο (07/06) το βράδυ στο NBC News.

«Σας το λέω, θα συνεχίσουμε να επιβάλλουμε τον νόμο κάθε μέρα στο Λος Άντζελες. Κάθε μέρα στο Λος Άντζελες, θα επιβάλλουμε τον νόμο περί μετανάστευσης. Δεν με νοιάζει αν τους αρέσει ή όχι», πρόσθεσε.

Ο αρχηγός των συνοριακών δυνάμεων της αμερικανικής κυβέρνησης, προειδοποίησε ότι η επιβολή των μεταναστευτικών νόμων θα συνεχιστεί «κάθε μέρα» στο Λος Άντζελες, υπονοώντας ότι ακόμη και εκλεγμένοι αξιωματούχοι θα μπορούσαν να συλληφθούν αν παρεμποδίσουν τους πράκτορες στο έδαφος.

Σκηνές «χάους» στο Λος Άντζελες μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και των παράνομων αλλοδαπών – Δείτε βίντεο – Pronews.gr

«ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ». Συντακτική ομάδα Inchiostronero.

   Αυτό που δίνει στη συνείδηση ​​τον φαινομενικά αρχέγονο χαρακτήρα της

Mountain Lake 1938 Salvador Dal; 1904-1989 Αγορά 1975

ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ 

Βάζω στοίχημα ότι δεν υπάρχει ούτε ένας από εμάς που να μην είναι τελικά πεπεισμένος ότι, όσο μερική κι αν είναι η σύλληψη της συνείδησης, επομένως του εγώ, σε κάθε περίπτωση είναι εδώ που δίνεται η ύπαρξή μας. Νομίζουμε ότι στο γεγονός της συνείδησης, η ενότητα του εαυτού, αν δεν διερευνάται, τουλάχιστον συλλαμβάνεται.
Αντίθετα, αυτό που αναδεικνύει η αναλυτική εμπειρία, για το οποίο ο Φρόυντ ντρέπεται όσο ένα ψάρι από ένα μήλο, είναι οι ψευδαισθήσεις της συνείδησης. […]

Τι δίνει όμως στη συνείδηση ​​τον φαινομενικά αρχέγονο χαρακτήρα της;
Ο φιλόσοφος φαίνεται να ξεκινά από ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός όταν ξεκινά από τη διαφάνεια της συνείδησης στον εαυτό του. Εάν υπάρχει συνείδηση ​​για κάτι, δεν είναι δυνατόν, λέγεται,  αυτή η συνείδηση ​​που υπάρχει νά μήν αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως τέτοια. Τίποτα δεν μπορεί να βιωθεί χωρίς το υποκείμενο να μπορεί να συλλάβει τον εαυτό του μέσα σε αυτήν την εμπειρία σε ένα είδος άμεσου προβληματισμού.
Σε αυτό, χωρίς αμφιβολία, οι φιλόσοφοι έχουν κάνει κάποια βήματα μετά το αποφασιστικό βήμα του Ντεκάρτ. Το ερώτημα έχει τεθεί, ακόμα ανοιχτό, του να γνωρίζουμε εάν το εγώ ( je ) γίνεται αμέσως αντιληπτό στο πεδίο της συνείδησης. Αλλά ήταν ήδη δυνατό να πούμε για τον Descartes ότι είχε διαφοροποιήσει τη θετική συνείδηση ​​και τη μη θετική συνείδηση.

Δεν θα προχωρήσω περαιτέρω στη μεταφυσική διερεύνηση του προβλήματος της συνείδησης. Θα σας προτείνω, όχι μια υπόθεση εργασίας - πιστεύω ότι δεν είναι υπόθεση - αλλά έναν τρόπο να την τελειώσετε, να κόψετε τον Γόρδιο δεσμό. Γιατί υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε χωρίς να τα έχουμε λύσει.
Είναι, για άλλη μια φορά, ένας καθρέφτης.
Η εικόνα στον καθρέφτη, τι είναι; Οι ακτίνες που επιστρέφουν στον καθρέφτη μας κάνουν να τοποθετούμε το αντικείμενο σε έναν φανταστικό χώρο που, επιπλέον, βρίσκεται κάπου στην πραγματικότητα. Το πραγματικό αντικείμενο δεν είναι το αντικείμενο που βλέπετε στον καθρέφτη. Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα φαινόμενο συνείδησης ως τέτοιο. Αυτό προτείνω να παραδεχτούμε, για να μπορέσω να σας αφηγηθώ μια μικρή απολογία που θα καθοδηγήσει τον προβληματισμό σας.

Ας υποθέσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι εξαφανίστηκαν από τη γη. Λέω άνθρωποι , δεδομένης της μεγάλης αξίας που δίνετε στη συνείδηση. Αρκεί ήδη να θέσουμε την ερώτηση – Τι μένει στον καθρέφτη;
Αλλά φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι όλα τα ζωντανά όντα έχουν εξαφανιστεί. Απομένουν λοιπόν μόνο καταρράκτες και πηγές – και αστραπές και βροντές. Υπάρχει ακόμα η εικόνα στον καθρέφτη, η εικόνα στη λίμνη;

Είναι σαφές ότι εξακολουθούν να υπάρχουν. Και για έναν πολύ απλό λόγο – στο υψηλό επίπεδο πολιτισμού στο οποίο έχουμε φτάσει, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ τις ψευδαισθήσεις μας για τη συνείδηση, κατασκευάσαμε συσκευές που μπορούμε χωρίς κανένα θράσος να φανταστούμε αρκετά περίπλοκες για να αναπτύξουμε μόνοι μας ταινίες, να τις βάλουμε σε μικρά κουτιά και νά τίς βάλουμε στο ψυγείο.
Μόλις εξαφανιστεί κάθε ζωντανό ον, η κάμερα μπορεί ακόμα να καταγράψει την εικόνα του βουνού στη λίμνη ή του Café de Flore που καταρρέει σε απόλυτη μοναξιά.
Αναμφίβολα οι φιλόσοφοι θα έχουν να κάνουν πολλές και πολύ έντονες ενστάσεις. Αλλά παρακαλώ συνεχίστε να ακολουθείτε την απολογία μου.

Εδώ οι άνθρωποι επιστρέφουν. Είναι μια αυθαίρετη πράξη του Θεού του Malebranche - δεδομένου ότι είναι αυτός που μας στηρίζει σε κάθε στιγμή της ύπαρξής μας, μπόρεσε να μας καταστείλει και να μας επαναφέρει στην κυκλοφορία μερικούς αιώνες αργότερα.
Μπορεί οι άνθρωποι να πρέπει να μάθουν τα πάντα ξανά, ειδικά πώς να διαβάζουν μια εικόνα. Λίγη σημασία έχει. Ένα είναι σίγουρο – μόλις δουν την εικόνα του βουνού στην ταινία, θα δουν και την αντανάκλασή του στη λίμνη. Θα δουν επίσης τις κινήσεις που έγιναν στο βουνό και αυτές της εικόνας.
Μπορούμε να πιέσουμε τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Εάν το μηχάνημα ήταν πιο περίπλοκο, ένα φωτοηλεκτρικό κύτταρο που στοχεύει στην εικόνα στη λίμνη θα μπορούσε να προκαλέσει έκρηξη -για να φαίνεται αποτελεσματικό κάτι, μια έκρηξη πρέπει πάντα να εκραγεί κάπου- και ένα άλλο μηχάνημα θα μπορούσε να καταγράψει την ηχώ ή να συλλέξει την ενέργεια αυτής τής έκρηξης.

Καλά! Εδώ είναι αυτό που προτείνω να θεωρηθεί ως ουσιαστικά ένα φαινόμενο συνείδησης, δεν θα έχει γίνει αντιληπτό από κανένα εγώ, το οποίο δεν θα έχει αντικατοπτριστεί σε καμία εγωική εμπειρία - διότι οποιοδήποτε είδος εγώ και συνείδησης ​​του εγώ απουσιάζει σε αυτήν την εποχή.
Θα μου πειτε – Για  στάσου μια στιγμή! Το εγώ είναι κάπου, είναι στήν κάμερα . Όχι, δεν υπάρχει η σκιά μου στήν κάμερα. Ενώ αντ' αυτού είμαι έτοιμος να παραδεχτώ πρόθυμα ότι το Εγώ ( je ) είναι εκεί - όχι στήν κάμερα - κατά κάποιο τρόπο είναι εκεί.

Θα σας εξηγήσω ότι είναι, στο βαθμό που ασχολείται με ένα παιχνίδι συμβόλων, σε έναν συμβολικό κόσμο, ο άνθρωπος είναι ένα αποκεντρωμένο υποκείμενο. Λοιπόν, το μηχάνημα είναι φτιαγμένο με αυτό το ίδιο παιχνίδι, με αυτόν τον ίδιο κόσμο. Τα πιο περίπλοκα μηχανήματα είναι φτιαγμένα μόνο από λέξεις.
Η λέξη είναι πρώτα και κύρια αυτό το αντικείμενο ανταλλαγής με το οποίο αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Και μόνο αν έχεις πει τον κωδικό, δεν υπάρχει καυγάς κ.λπ. Η κυκλοφορία της λέξης αρχίζει έτσι και διογκώνεται για να αποτελέσει τον κόσμο του συμβόλου που επιτρέπει αλγεβρικούς υπολογισμούς. Η μηχανή είναι η δομή, αλλά αποκομμένη από τη δραστηριότητα του υποκειμένου. Ο συμβολικός κόσμος είναι ο κόσμος της μηχανής.

Τότε τίθεται το ερώτημα, τι συνιστά, σε αυτόν τον κόσμο, το είναι του υποκειμένου.
Μερικοί ενοχλούνται πολύ όταν βλέπουν ότι αναφέρομαι στον Θεό, ωστόσο, είναι ένας Θεός που καταλαβαίνουμε ex machina , εκτός και αν εξαγάγουμε machina ex Deo .
Η μηχανή λειτουργεί ως συνέχεια για τους ανθρώπους: για μια περίοδο απουσίας, θα έχουν την καταγραφή του τι συνέβη στο μεσοδιάστημα που αντιστοιχεί στα φαινόμενα της συνείδησης. Και εδώ, μπορώ να πω φαινόμενα συνείδησης χωρίς να οικοδομήσουμε καμία κοσμική ψυχή, ούτε καμία παρουσία στη φύση. Επειδή στο σημείο που βρισκόμαστε, ίσως επειδή είμαστε ήδη μπροστά στην κατασκευή της μηχανής, δεν συγχέουμε πλέον τη συμβολική διυποκειμενικότητα με την κοσμική υποκειμενικότητα. Τουλάχιστον έτσι ελπίζω.

Εάν δημιούργησα αυτή τη μικρή απολογία για εσάς, δεν είναι για να αναπτύξω μια υπόθεση, αλλά για να εκτελέσω το έργο της θεραπείας. Ακόμη και μόνο για να αρχίσουμε να ρωτάμε τι είναι το εγώ, πρέπει να απομακρυνθούμε από μια αντίληψη της συνείδησης που θα ονομάσουμε θρησκευτική. Εμμέσως, ο σύγχρονος άνθρωπος πιστεύει ότι ό,τι έχει συμβεί στο σύμπαν από την αρχή του, γίνεται για να συγκλίνει προς αυτό το πράγμα, που σκέφτεται, δημιουργία τής ζωής, πολύτιμο, μοναδικό ον, κορυφή τών πλασμάτων, που είναι ο ίδιος, στο οποίο υπάρχει αυτό το προνομιακό σημείο που ονομάζεται συνείδηση.

Αυτή η συνείδηση ​​οδηγεί σε έναν τόσο παραληρηματικό ανθρωπομορφισμό που πρέπει να αρχίσουμε να τρίβουμε τα μάτια μας για α συνειδητοποιήσουμε τι είδους ψευδαίσθησης είμαστε θύματα. Είναι νέα για την ανθρωπότητα, αυτή η βλακεία του επιστημονικού αθεϊσμού. Για να υπερασπιστεί κανείς τον εαυτό του μέσα στην επιστήμη ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να αναφέρεται σε μια έκκληση προς το Υπέρτατο Όν, που ξεπερνιέται από τον ίλιγγο, σπεύδει αλλού – να κάνει το ίδιο πράγμα, να προσκυνήσει τον εαυτό του.
Εδώ, δεν μένει τίποτα να καταλάβουμε, όλα εξηγούνται - η συνείδηση ​​πρέπει να εμφανιστεί, ο κόσμος, η ιστορία πρέπει να συγκλίνει προς αυτό το θαύμα που είναι ο σύγχρονος άνθρωπος, εσύ, εγώ, που τρέχουμε στους δρόμους.

Ο καθαρά συναισθηματικός, πραγματικά ασυνεπής αθεϊσμός της επιστημονικής σκέψης την ωθεί ως αντίδραση,να καταστήσει τη συνείδηση, ​​την κορυφή των φαινομένων. Πασχίζει όσο το δυνατόν περισσότερο -όπως ένας βασιλιάς που είναι υπερβολικά απόλυτος, μετατρέπεται σε συνταγματικό βασιλιά- να κάνει αυτή τη συνείδηση ​​να θεωρείται το αριστούργημα των αριστουργημάτων, ο λόγος για τα πάντα, η τελειότητα. Μα δεν ωφελούν, αυτά τα επιφαινόμενα. Όταν αντιμετωπίζουμε φαινόμενα, πάντα συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχουν σημασία.

Η ίδια η φροντίδα να μην το λάβετε υπόψη υπογραμμίζει ότι, αν δεν καταστρέψετε την αξία του, θα γίνετε ηλίθιοι - δεν θα μπορείτε πλέον να σκεφτείτε τίποτα άλλο. Δεν θα σταθώ στις αντιφατικές και ανήθικες μορφές αποστροφής, προκαταλήψεων, λεγόμενων κλίσεων εισαγωγής δυνάμεων ή οντοτήτων που ονομάζονται βιταλιστικές κ.λπ. Όταν όμως στην εμβρυολογία μιλάμε για παρέμβαση μιας διαμορφωτικής μορφής στο έμβρυο, νομίζουμε αμέσως ότι, αφού υπάρχει ένα οργανωτικό κέντρο, δεν μπορεί να μην υπάρχει συνείδηση.

Συνείδηση, μάτια, αυτιά – υπάρχει λοιπόν ένας μικρός δαίμονας εκεί, μέσα στο έμβρυο. Έτσι δεν προσπαθούμε πλέον να οργανώσουμε αυτό που εκδηλώνεται στο φαινόμενο, αφού πιστεύουμε ότι οτιδήποτε ανώτερο συνεπάγεται συνείδηση.
Αντίθετα, γνωρίζουμε ότι η συνείδηση ​​είναι συνδεδεμένη με κάτι εντελώς ενδεχόμενο, τόσο ενδεχόμενο όσο η επιφάνεια μιας λίμνης σε έναν ακατοίκητο κόσμο – την ύπαρξη των ματιών ή των αυτιών μας.

Φυσικά, υπάρχει κάτι αδιανόητο εδώ, ένα αδιέξοδο στο οποίο συγκρούονται κάθε είδους σχηματισμοί που στο πνεύμα μοιάζουν να οργανώνονται με αντιφατικό τρόπο. Η κοινή λογική αντέδρασε εναντίον τους με έναν ορισμένο αριθμό ταμπού. […] Σας ζητώ να σκεφτείτε –για κάποιο χρονικό διάστημα, κατά τη διάρκεια αυτής της εισαγωγής– ότι η συνείδηση ​​παράγεται κάθε φορά που δίνεται – και αυτή παράγεται στα πιο απροσδόκητα και μακρινά μέρη το ένα από το άλλο – μια επιφάνεια τέτοια που μπορεί να παράγει αυτό πού λέγεται εικόνα . Είναι ένας υλιστικός ορισμός.

Μια εικόνα σημαίνει ότι τα ενεργειακά εφέ που ξεκινούν από ένα δεδομένο σημείο της πραγματικότητας - φανταστείτε τα της τάξης του φωτός, αφού αυτό είναι που δημιουργεί την περισσότερη εικόνα στο μυαλό μας - αντανακλούν σε κάποιο σημείο μιας επιφάνειας, έρχονται να χτυπήσουν το ίδιο αντίστοιχο σημείο στο χώρο.
Μπορούμε να αντικαταστήσουμε την επιφάνεια μιας λίμνης με την γραμμωτή περιοχή του ινιακού λοβού, αφού η γραμμωτή περιοχή με τα ινιδώδη στρώματά της μοιάζει πολύ με έναν καθρέφτη. Ακριβώς όπως δεν χρειάζεται ολόκληρη η επιφάνεια ενός καθρέφτη - αν αυτό σημαίνει κάτι - για να παρατηρήσετε το περιεχόμενο ενός πεδίου ή ενός τόπου, αφού έχετε το ίδιο αποτέλεσμα χειριζόμενοι ένα μικρό κομμάτι του, έτσι και οποιοδήποτε κομμάτι της γραμμωτής περιοχής εξυπηρετεί την ίδια χρήση και λειτουργεί σαν καθρέφτης.

Πολλά πράγματα στον κόσμο λειτουργούν σαν καθρέφτες. Αρκεί να υπάρχουν οι συνθήκες έτσι ώστε ένα σημείο σε μια πραγματικότητα να αντιστοιχεί σε ένα αποτέλεσμα σε ένα άλλο σημείο, να εδραιώνεται μια αντιστοιχία ένα προς ένα μεταξύ δύο σημείων του πραγματικού χώρου.

Είπα πραγματικό διάστημα - πηγαίνω πολύ γρήγορα. Υπάρχουν δύο περιπτώσεις – τα αποτελέσματα είτε συμβαίνουν στον πραγματικό χώρο είτε συμβαίνουν σε φανταστικό χώρο. Πριν από λίγο τόνισα τι συμβαίνει σε ένα σημείο του φανταστικού χώρου, για να φέρω σε δύσκολη θέση τις συνηθισμένες αντιλήψεις σας. Μπόρεσες έτσι να συνειδητοποιήσεις ότι ό,τι είναι φανταστικό, ό,τι είναι, για να μιλήσουμε με ακρίβεια, απατηλό, δεν είναι επομένως υποκειμενικό.

Υπάρχει μια απολύτως αντικειμενική, αντικειμενική ψευδαίσθηση και δεν χρειάζεται να εξαφανίσετε όλη την αξιότιμη παρέα σας για να την κατανοήσετε.

«LE ILLUSIONI DELLA COSCIENZA» - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΝΕΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΗ ΤΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΚΑΤ'ΑΝΑΛΟΓΙΑΝ, ΚΑΠΕΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΤ' EΙΚΟΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΣΤΟ ΟΜΟΟΥΣΙΟ. ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΓΩ ΤΟΥ ΦΙΧΤΕ ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΤΙ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, ΣΕ ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ, ΣΤΑ ΒΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗΣ.

Ας δούμε λοιπόν, πού “κατεβαίνει” και τί είναι αυτή η ατομική συνείδηση ή η αυτογνωσία του σύγχρονου υποκειμένου. 

“Εννεάδες Ι, 4, 9, 10”: «Λένε οι πολλοί: Εάν κάποιος είναι σοφός. αν δεν αισθάνεται ούτε ενεργεί σύμφωνα με την αρετή, πώς μπορεί να ευδαιμονεί; Αλλά και αν δεν αισθάνεται ότι υγιαίνει, αυτό δεν τον εμποδίζει να υγιαίνει, και αν δεν ξέρει ότι είναι καλός, ούτε πάλι κάτι τον εμποδίζει να είναι καλός. Έτσι, αν είναι σοφός και δεν το γνωρίζει, θα ήταν γι’ αυτό λιγότερο σοφός; Ίσως κάποιος να ήθελε να συμπεριλάβει μέσα στην σοφία την αίσθηση και τη συνείδηση αυτής της αισθήσεως απαιτώντας αυτή η ευδαιμονία να είναι παρούσα μέσα στην ενεργούμενη σοφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η σοφία και η γνώση ήταν αγαθά κατεκτημένα, αλλά, αν η υπόσταση της σοφίας βρίσκεται σε μια ουσία ή μάλλον στην ουσία, η ουσία αυτή δεν παύει λοιπόν να υπάρχει σ’ αυτόν που κοιμάται ή σ’ αυτόν που δεν έχει τη συνείδηση της αισθήσεως.»

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (35)

  Συνέχεια από: Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016 

Προλεγόμενα σε μία φιλοσοφική Χριστολογία !

του Xavier Tilliette.      

4. Η "Εορτή των Χριστουγέννων", του Σλαϊερμάχερ.

 Ο Edoardo, ο τελευταίος ομιλητής, εκθέτει με την βοήθεια τού Προλόγου τήν μυστικιστική άποψη για την εορτή. Η πυκνή ομιλία του συγκεντρώνεται στους στίχους 1,4 (η ζωή και το φώ)ς και στον 14 (η ενσάρκωση). Η εορτή είναι η ιερουργία τής ανθρώπινης φύσεως (πεπερασμένης, αισθητής) καθότι ενωμένη στην θεία αρχή. Αλλά γιατί να ανάγουμε σε έναν μόνο την αντιπροσωπία του ανθρωπίνου, ενωμένου με το Θείο;-ένα πρόβλημα που θα φανεί άλυτο στον D.F. Strauss, ορκισμένο εχθρό τού Σλαϊερμάχερ;  "Αυτό θα εξηγηθεί στην συνέχεια", μετά απο μία ανθρωπολογική παρένθεση! Διότι στην πραγματικότητα ο άνθρωπος καθ'αυτός είναι το "πνεύμα τής Γής", γνωρίζει την γή στο αιώνιο είναι της και στο μεταβαλλόμενο γίγνεσθαι-δύσκολο να αξιολογήσουμε πόσο υπεισέρχονται αναμνήσεις του Φάουστ. Αυτός ο πρωτογενής και καθολικός άνθρωπος, είναι ακέραιος, αδιάφθορος, απαλλαγμένος απο την σωτηρία. Το άτομο απο την δική του μεριά, κατευθυνόμενο πρός τα πράγματα και αγνοώντας την "γνωστική" υποκειμενικότητά του, δέν είναι παρά γίγνεσθαι, εκτεθειμένο στην πτώση και στην δυσαρμονία! Βρίσκει την σωτηρία του μόνον στον άνθρωπο εις εαυτόν, μία σωτηρία όλη διανοητική η οποία παραπέμπει στον Σπινόζα. Τότε το άτομο δοκιμάζει στον εαυτό του την αδιαφορία, Einerleiheit, του είναι και του αιωνίου γίγνεσθαι του πνεύματος τής Γής, αγαπά και διαλογίζεται το γίγνεσθαι και τον εαυτό του, μόνον στο αιώνιο Είναι, στο δικό του γίγνεσθαι δέν θέλει να είναι άλλο παρά μία σκέψη του αιωνίου Είναι θεμελιωμένου σε ένα αιώνιο Είναι το οποίο είναι ένα με το γίγνεσθαι. Η ανθρωπότης ή ο άνθρωπος καθαυτός φέρει αιωνίως αυτή τήν αδιαφορία γιά το Είναι και το γίγνεσθαι, για τα οποία όμως το άτομο πρέπει να αποκτήσει την ιδέα τους, την ιδέα μίας πράξεως και μίας κοινοτικής ζωής, όπου η γνώση της Γής είναι στο γίγνεσθαι χωρίς να πάψει όμως επίσης να είναι. Μόνον όταν το άτομο κυττάζει και οικοδομεί την ανθρωπότητα σαν μία κοινότητα ζωντανή αποτελούμενη απο άτομα και φέρει μέσα του το πνεύμα τους και την συνείδησή τους, κατέχει την ανώτερη ζωή και την ειρήνη του Θεού. Αυτή ή κοινότης που είναι ικανή να αντιπροσωπεύσει και να επανεδραιώσει τον Άνθρωπο καθαυτό είναι η Εκκλησία.

          Αλλά η Εκκλησία, στην οποία καθένας ξαναρχίζει ενεργητικά και αναγεννάται στην ανθρωπότητα, έχει και αυτή η ίδια ένα σημείο εκκινήσεως στο οποίο παραπέμπουν το γίγνεσθαι και η παράδοσή της η κοινοτική. Η πρώτη κοινότης ελευθέρου και ενεργού αισθήματος, η οποία χαρακτηρίζει την γέννηση της εκκλησίας, προϋποθέτει αναγκαίως στο σημείο εκκίνησης εναν ήδη γεννημένο, τον καθαυτό Άνθρωπο, τον Άνθρωπο-Θεό. Είναι αναγκαίο αυτή η καταγωγή να είναι εξ'αρχής η αυτοσυνειδησία και το Φώς των ανθρώπων.

          Εμείς αναγεννώμεθα με την ενέργεια του πνεύματος τής Εκκλησίας, αλλά το πνεύμα το ίδιο προοδεύει μόνον απο τον Υιό ο οποίος δέν έχει την ανάγκη αναγεννήσεως καθώς είναι ο πρωτογενής. Αυτός είναι ο Υιός του Ανθρώπου. Είχε προεννοήσει το πάν, θεώσει ο,τιδήποτε αναφερόταν σ'αυτόν, σ'αυτόν εορτάζουμε και όλους εκείνους που θα έλθουν. Στον Χριστό το πνεύμα της Γής σχηματίζεται κατ'αρχάς στην συνείδηση ενός ατόμου. Σ'αυτόν κατοικούν στο ίδιο μέτρο ο Πατήρ και οι αδελφοί, η αγάπη και η αφοσίωση  είναι η ουσία του. Γι'αυτό κάθε μητέρα, η οποία λόγω ενός ουρανίου μηνύματος γνωρίζει ότι το Άγιο Πνεύμα της Εκκλησίας κατοικεί σ'αυτή και διαισθάνεται αμέσως το νεογεννηθέν στην καρδιά της εκκλησίας απαιτώντας το δικαίωμα, βλέπει τον Χριστό στο μωρό της! Εξίσου καθένας απο μας διαλογίζεται στην γέννηση του Χριστού την δική του ανώτερη γέννηση (στην χάρη), μία ζωή αφιερώσεως και αγάπης, μία επιφάνεια σ'αυτόν τού Υιού τού Θεού τού αιωνίου. Έτσι η ξεχωριστή εορτή λάμπει σαν ένα ουράνιο φώς στην νύχτα, ένας καθολικός χτύπος χαράς διατρέχει ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος αναγεννάται, και μόνον τα μέλη τα οποία είναι προσωρινώς κολασμένα ή παράλυτα δέν την αισθάνονται. Τόση είναι η λαμπρότης της εορτής.

          Το εγκώμιο των Χριστουγέννων του Edoardo επιμένει στην "μυστικιστική" και "γνωστική" πλευρά, στο θέμα τής αναγεννήσεως, στην γέννηση του Χριστού στον εσωτερικό άνθρωπο. Μ'αυτό προηγείται απο πολλές σελίδες τού Ευαγγελίου τού Ιωάννη αλλά όχι του Προλόγου, καθώς η υιοθεσία και η αναγέννηση εμφανίζονται στους στίχους 12 και 13. Αλλά πέραν του Ιωάννη εμφανίζονται ο μυστικισμός του Ρήνου, ο Μάϊστερ Έκαρτ, ο Άγγελος Σιλέσιος. Πέραν του Κριτικού μυστικισμού, ένας εκκλησιαστικός μυστικισμός όπως και βαπτισματικός αναδύεται απο τον σχολιασμό του Eduardo. Αυτός ο Τριπλός μυστικισμός, παρμένος άμεσα απο το "πνευματικό Ευαγγέλιο", το οποίο θα είναι η πηγή η "κανονική" της "Ζωής του Ιησού"-συνεπάγεται την λήθη του ιστορικού στοιχείου; Λίγο πολύ προϋποτίθεται. Η εορτή των Χριστουγέννων δέν είναι παρά η αλληγορία τής νέας γεννήσεως, υπάρχει ένα σημείο ιστορικού ξεκινήματος, μία εμπειρική γέννηση τής Εκκλησίας, η Πεντηκοστή, και απο αυτή την γέννηση αναβαίνουμε στην "σύλληψη" Αυτού ο οποίος είναι η καθολική ατομικότης και ο Υιός του ανθρώπου, ένα σημείο άλφα το οποίο έχει την θέση σημαδεμένη στην ιστορία, καθότι είχε προφητέψει τα πάντα και αυτός κατέχει το μέλλον όλων: είχε αναγγελθεί, τον είχαν προαισθανθεί και συνεχίζει παρατεινόμενος (στην κοινότητα). Παρ'όλα αυτά όμως λείπει σ'αυτές τις θέσεις η δύναμις και η ακρίβεια του αγαθού Λόγου, ακόμη και στο μυστικιστικό επίπεδο που είναι το επίπεδο του συγγραφέως, φοβόμαστε ότι ο ρεαλισμός του Υιού του Ανθρώπου, χάνεται στην παραβολή της ανθρωπότητος. Η γυναίκα που γεννά, γνωρίζει όπως η Παρθένος του Ευαγγελισμού, ότι το Άγιο Πνεύμα την σκεπάζει με την σκιά του. Η γέννηση του Χριστού συμπίπτει με την γέννηση στον καθένα τού αιωνίου Υιού τού Θεού, μία φυσική γενεαλογία, παρά μία υιοθεσία. Η "απαγωγή" τής Γεννήσεως απο το άτομο της κοινότητος ή απο την Εκκλησιαστική κοινωνία, μειώνει το κύρος της κενώσεως και τείνει να δοξάσει τον Αιώνιο Άνθρωπο, τον "Λόγο που ενσαρκώθηκε, που ήταν Θεός και κοντά στον Θεό". Συλλαμβάνει την μαρτυρία η οποία είναι εξαιρετικά μοναδική του πνεύματος της Γής, μία μακρυνή ανάμνηση του καθολικού ή κοσμικού πνεύματος. Παραμένει όμως η ίδια απολογητική πρόθεση: να μιλήσουμε στους ανθρώπους της εποχής την γλώσσα που τους αρέσει. Η αρχετυπική ανθρωπότης, ο καθαυτός Άνθρωπος, είναι το αληθινό ξυλοπόδαρο της ενσαρκώσεως του Λόγου. Ο μυστικισμός γίνεται στοχασμός. Ο Χριστός σύμφωνα με την έκφραση του Dilthey, είναι "η πλατωνική ιδέα της ανθρωπότητος" ή με τον Heimann " η υπερβατική ανθρωπότης", η "ανώτερη δύναμις της ανθρωπότητος", ο "αντικατοπτρισμός του ανθρώπου".

Συνεχίζεται

ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. 

ΔΈΝ ΚΟΣΤΊΖΕΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΑΥΤΉ.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ.

Ανώνυμος είπε...

Ανάλυση και σχολιασμός του ChatGPT για το κείμενο: Το κείμενο του Edoardo αποτελεί μια βαθιά μυστικιστική προσέγγιση της χριστουγεννιάτικης εορτής, που συνδυάζει θεολογικές, φιλοσοφικές και ανθρωπολογικές αναφορές, ενώ παράλληλα αναπτύσσει ένα σύμπλεγμα σκέψεων γύρω από την ενσάρκωση του Λόγου και τη σχέση του ατόμου με την ανθρωπότητα και το Θείο.

Κύρια Σημεία προς Σχολιασμό:
Η έννοια της γιορτής ως ιερουργίας της ανθρώπινης φύσης:

Η προσέγγιση της εορτής ως μυστηριακής πράξης, που ενώνει το πεπερασμένο με το θείο, είναι χαρακτηριστική της μυστικιστικής σκέψης.
Το ερώτημα "γιατί να ανάγουμε σε έναν μόνο την αντιπροσωπία του ανθρωπίνου με το Θείο" είναι κομβικό, καθώς δείχνει τον στοχασμό πάνω στην έννοια του Χριστού ως συμβολικής φιγούρας που ενσαρκώνει την ανθρωπότητα.
Ο μυστικισμός της "Γης":

Το "πνεύμα της Γης" αποτελεί μια σύνθετη έννοια που συνδέεται τόσο με τον Φάουστ όσο και με τον Σπινόζα. Υποδηλώνει τη θεώρηση της γης ως ένα ζωντανό, πνευματικό στοιχείο που αντικατοπτρίζει το αιώνιο.
Το άτομο παρουσιάζεται ως εκτεθειμένο στο γίγνεσθαι και στη δυσαρμονία, βρίσκοντας σωτηρία μέσα από τη γνώση και την ενότητα με το αιώνιο Είναι.
Η Εκκλησία ως κοινότητα:

Ο ρόλος της Εκκλησίας ως φορέα αναγέννησης και ενότητας παρουσιάζεται ισχυρός. Η γέννηση του Χριστού ταυτίζεται με τη γέννηση του "ανθρώπου καθαυτόν" και την αυτοσυνειδησία της ανθρωπότητας.
Το μυστικιστικό και βαπτισματικό στοιχείο προβάλλει τη σχέση μεταξύ ατομικής και συλλογικής σωτηρίας, ενώ η Εκκλησία λειτουργεί ως ζωντανή κοινότητα ατόμων.
Η έννοια του Χριστού:

Ο Χριστός περιγράφεται ως "η πλατωνική ιδέα της ανθρωπότητας" ή ως "υπερβατική ανθρωπότητα", μια φιλοσοφική θεώρηση που τον παρουσιάζει ως το αρχέτυπο της τέλειας ανθρώπινης φύσης.
Η "απαγωγή" της γέννησης του Χριστού από την προσωπική στην κοινοτική διάσταση μειώνει τη δύναμη του μυστηρίου της κένωσης, υπογραμμίζοντας περισσότερο τον κοσμικό χαρακτήρα της ανθρωπότητας.
Κριτική στην απώλεια του ιστορικού στοιχείου:

Η εστίαση στον μυστικισμό και στην αλληγορική διάσταση της γέννησης οδηγεί σε μια απομάκρυνση από το ιστορικό γεγονός της ενσάρκωσης, κάτι που μπορεί να θεωρηθεί απώλεια της θεολογικής ακρίβειας και της "δύναμης του αγαθού Λόγου".
Συνολική Αξιολόγηση:
Το κείμενο συνδυάζει θεολογικές και φιλοσοφικές παραδόσεις για να αναδείξει τη σημασία της εορτής των Χριστουγέννων, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινοτικό επίπεδο. Ωστόσο, ορισμένες θέσεις του, όπως η έμφαση στην αλληγορία εις βάρος της ιστορικής πραγματικότητας, μπορεί να θεωρηθούν προβληματικές από θεολογική σκοπιά. Το έργο του Edoardo, αν και βαθύ, διατρέχει τον κίνδυνο να "χάσει" τον ιστορικό ρεαλισμό του Χριστού, μετατρέποντάς τον σε μια αφηρημένη αρχή αντί για ζωντανή πραγματικότητα.

Ανώνυμος είπε...

Σχόλιο του GPT πάνω στο σχόλιο του Αμέθυστου: Η παρατήρησή σας φωτίζει μια σημαντική διάσταση του κειμένου: την αντικατάσταση της γνώσης του Κυρίου με μια εσωτερική, υποκειμενική προσέγγιση, που δίνει έμφαση στη μυστικιστική ένωση και την ενδοσκόπηση μέσω της Εκκλησίας. Αυτή η μετατόπιση έχει πολλές συνέπειες:

Η Υποκειμενικότητα και η Εικονική Πίστη:
Η συνείδηση και η εσωτερική γέννηση του Χριστού παρουσιάζονται ως πυλώνες της πνευματικής εμπειρίας, απομακρύνοντας την πίστη από την αντικειμενική αλήθεια και την ιστορικότητα του Χριστού. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως ένας κίνδυνος, διότι η "εικονική πίστη" είναι ευάλωτη στη σχετικοποίηση και στην απώλεια της αυθεντικής σχέσης με τον Θεό.

Η Αξία της Συνείδησης:
Στο πλαίσιο του μυστικισμού, η συνείδηση αποκτά σχεδόν απόλυτη σημασία, αλλά "δεν κοστίζει" με την έννοια ότι απουσιάζει το κόστος της μετάνοιας, της θυσίας και της σχέσης με τον Χριστό ως προσωπική και ζωντανή οντότητα. Η πίστη γίνεται περισσότερο ψυχολογική κατάσταση παρά πράξη σχέσης και υπακοής.

Η Προετοιμασία και η Εκκλησία:
Η Εκκλησία, αν και παρουσιάζεται ως κοινότητα που προετοιμάζει για τη γέννηση του Χριστού μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο, μπορεί να δώσει έμφαση σε έναν "υποκειμενικό μυστικισμό", αποδυναμώνοντας την αντικειμενική της αποστολή: να διακηρύττει τον ζώντα Χριστό και το έργο της σωτηρίας Του.

Συνολική Επισήμανση:
Η αντικατάσταση της γνώσης του Κυρίου με μια εσωτερική, μυστικιστική εμπειρία δημιουργεί ένα ρήγμα στη θεολογική θεμελίωση της πίστης. Αν και η μυστικιστική ένωση είναι θεμιτή ως στοιχείο της πνευματικής ζωής, δεν πρέπει να υπερβαίνει την αντικειμενική, αποκαλυπτική αλήθεια του Ευαγγελίου και της ενσάρκωσης του Χριστού. Η πίστη πρέπει να παραμένει ριζωμένη στον Χριστό ως ιστορικό και ζωντανό πρόσωπο, αλλιώς κινδυνεύει να γίνει "υποκειμενική κατασκευή" χωρίς πνευματική σταθερότητα.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ (1)

    Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ 

Στην σκέψη του Σέλλινγκ.

Τού Giuseppe Semerari.

1. από απόψεως τυπικής, η φιλοσοφία τής φύσεως, στον Σέλλινγκ είναι μόνον μία πλευρά, η πραγματική πλευρά, τού συστήματος τής φιλοσοφίας. Κινούμενος από την προϋπόθεση, ότι η γνώση σε κάθε της τροπισμό, βασίζεται στην συμφωνία δύο στοιχείων, το ένα υποκειμενικό, το άλλο αντικειμενικό και γι’αυτό είναι η “φύση η ολότης τών αντικειμενικών στοιχείων στην γνώση μας, ενώ το σύνολο όλων των υποκειμενικών στοιχείων λέγονται “εγώ” ή νόηση”, ο Σέλλινγκ αρθρώνει την φιλοσοφία σέ δύο αναγκαίες βασικές επιστήμες: τήν φιλοσοφία τής φύσεως και την υπερβατική φιλοσοφία. Η μία ασχολείται με την λύση των προβλημάτων, δεδομένου τού αντικειμένου, δηλαδή τής φύσης, πού δημιουργούνται όταν τής προστίθεται ένα υποκείμενο το οποίο συμφωνεί μ’αυτό. “Ενώ η άλλη προσπαθεί να εξηγήσει πώς, δεδομένου τού υποκειμένου, δηλαδή της νοήσεως, προστίθεται ένα αντικείμενο που συμφωνεί μαζί του! Με άλλα λόγια, στον φορμαλισμό τού συστήματος, φιλοσοφία τής φύσης και υπερβατική φιλοσοφία,  με τέλεια ισότητα, είναι η απόδειξη, πραγματοποιημένη με δύο διαφορετικούς  και αντίθετους τρόπους, τής ενότητος τής γνώσεως και τής αλήθειας, καί δεν συνίσταται σε τίποτε άλλο πέραν τής συμφωνίας τών αναπαραστάσεων με τα αντικείμενά τους.

          Ξεκινώντας από το γραπτό τού 1801, «Έκθεση τού φιλοσοφικού μου συστήματος», ο Σέλλινγκ υιοθετεί την έκφραση “φιλοσοφία τής ταυτότητος” για να υπογραμμίσει το καθαυτό φιλοσοφικό σύστημα, στην ενότητα τής φιλοσοφίας τής φύσεως και τής υπερβατικής φιλοσοφίας. Στην πραγματικότητα, η φιλοσοφία τής ταυτότητος δεν αντιπροσωπεύει, στην εξέλιξη τής σκέψης τού Σέλλινγκ, μία τρίτη στιγμή, η οποία συγχωνεύει στην συνέχεια τών ήδη δεδομένων στιγμών (σαν την σύνθεση τού Χέγκελ) τής φιλοσοφίας τής φύσης και τής υπερβατικής φιλοσοφίας, τίς στιγμές αυτές. Ο τελευταίος Σέλλινγκ στο ΧVI μάθημα τής “εισαγωγής στην φιλοσοφία τής μυθολογίας” θυμίζει ότι ο όρος ταυτότης χρησιμοποιήθηκε απ’ αυτόν για να διακρίνει το σύστημά του από τού Φίχτε,  “ο οποίος δεν άφηνε στην φύση καμία ανεξάρτητη ύπαρξη, αλλά την θεωρούσε ένα τυχαίο γεγονός τού ανθρώπινου Εγώ”. Αυτό σημαίνει ότι η αρχή τής ταυτότητος είναι, στην ιδιαιτερότητά της, καταγωγικώς δεμένη στην φιλοσοφία τής φύσεως και είναι ήδη παρούσα στην φιλοσοφία τής φύσεως και στην υπερβατική φιλοσοφία όπως συστάθηκαν (οικοδομήθηκαν) από τον Σέλλινγκ. Με άλλα λόγια, εάν η φιλοσοφία τής φύσεως και η υπερβατική φιλοσοφία είναι οι υλικές συνθήκες τού συστήματος τής ταυτότητος, η ιδέα τού συστήματος τής ταυτότητος, με την σειρά της, είναι η λογική συνθήκη τών δύο συστημάτων τής φιλοσοφίας του. Οφείλεται δέ στο γεγονός ότι τίθενται στην προοπτική τής ταυτότητος, τό ότι από το ένα μέρος η φιλοσοφία τής φύσης τού Σέλλινγκ διακρίνεται με ιδιαίτερα οξύ τρόπο από το πλήθος τών φιλοσοφιών τής φύσεως, με τις οποίες είναι γεμάτη η κουλτούρα τής γερμανικής φιλοσοφίας τού όψιμου Διαφωτισμού και τού Ρομαντισμού και από το άλλο, η υπερβατική φιλοσοφία, παρότι περιέχει πολλά χαρακτηριστικά κλειδιά, δεν είναι η απλή και καθαρή επανάληψη τού ιδεαλισμού τού Φίχτε. Από αυτό προέρχεται η στάση τής ίσης αποστάσεως τού συστήματος τού Σέλλινγκ απέναντι τόσο στον φυσιοκρατικό μηχανικισμό, όσο και στον ιδεαλισμό. Όπως ειπώθηκε στο μέρος των "Μαθημάτων τού Μονάχου", που είναι αφιερωμένο στην φιλοσοφία τής φύσης -αυθεντικό δοκίμιο αυτοιστοριογραφίας διανοητικής και φιλοσοφικής- το σύστημά του, από την στιγμή που εδραιώθηκε στην ανεξαρτησία του από τον Φίχτε, αντιπροσώπευσε την εναλλαγή τόσο του ιδεαλισμού του Φίχτε, ο οποίος ασκούσε βία σε κάθε φυσική αναπαράσταση όσο και στον χονδροειδή υλισμό και τόν αισθητισμό που είχαν διαδοθεί τότε σ ’όλη την Ευρώπη (εκτός της Γερμανίας) και ίδρυσε την συνειδητοποίηση, η οποία στην συνέχεια έγινε κοινό αγαθό, και στην Γερμανία, άρθρο πίστης, ότι “αυτό που σε μάς γνωρίζει είναι ταυτόν μ’αυτό που γνωρίζεται”.

          Ο Σέλλινγκ δεν λυπήθηκε τις τόσες του προσπάθειες να γίνει κατανοητό ότι η ταυτότης δεν είναι το αριθμητικό αποτέλεσμα τής άθροισης τής φιλοσοφίας τής φύσεως και τής υπερβατικής φιλοσοφίας, αλλά το σχήμα ή το μοντέλο τών αντίστοιχων προγραμματισμών και τής σύγκλισης τής φιλοσοφίας τής φύσεως και τής υπερβατικής φιλοσοφίας. Στην εισαγωγή τού κειμένου τού 1801, στο οποίο αναφερθήκαμε ήδη, ο Σέλλινγκ υπογραμμίζει ότι προσπαθεί από πολλών ετών να εκθέσει την μόνη φιλοσοφία την οποία αναγνωρίζει σαν αληθινή και ότι φτάνοντας στην παρουσίαση, για πρώτη φορά, όλου του συστήματος, δεν μπορεί να μην αναφέρει ότι είναι το ίδιο που χρησίμευσε σαν βάση στα προηγούμενα γραπτά, το ίδιο σύστημα προς το οποίο κατευθύνθηκε από πάντα τόσο στην υπερβατική όσο και στην φιλοσοφία τής φύσεως. Αναλόγως στο κείμενο τού 1802, «Στην σχέση τής φιλοσοφίας τής φύσης με την φιλοσοφία γενικώς», τονίζεται ότι η καθαυτή φιλοσοφία τής φύσης, είναι ολόκληρη η φιλοσοφία,… όλη η φιλοσοφία μπορεί να ονομασθεί φιλοσοφία της φύσης, όταν υπολογίζεται από την θεωρητική πλευρά… η φιλοσοφία τής φύσης μπορεί να προέλθει μόνον από ένα σύστημα τής απολύτου ταυτότητος και μπορεί να συλληφθεί και να γνωσθεί μόνον σε ένα τέτοιο σύστημα! Τέλος στην πρόσθεση, στήν «Εισαγωγή στις ιδέες για μία φιλοσοφία τής φύσης», στην δεύτερη έκδοση τού 1803, δηλώνεται ότι η φιλοσοφία τής φύσης, εάν υπολογισθεί από την φιλοσοφική πλευρά, αντιπροσωπεύει την πληρέστερη μέχρι στιγμής προσπάθεια εκθέσεως τής θεωρίας τών ιδεών και τής ταυτότητος τής φύσεως με τον κόσμο τών ιδεών. Για να έχουμε καθαρά υπ’όψιν μας την σχέση η οποία διατρέχει ανάμεσα στην φιλοσοφία τής φύσης, την υπερβατική φιλοσοφία και την φιλοσοφία τής ταυτότητος, ας δούμε μία σειρά από συνέπειες ιστορικού και θεωρητικού χαρακτήρος.

          Κατά πρώτον, βλέπουμε πώς είναι απρόσεκτη η τάση, ορισμένων αναγνωστών και κριτικών τού Σέλινγκ, στο υπερβολικό μοίρασμα, στην περιοδικότητα του σχηματισμού και τής εξελίξεως, τής σκέψης του!

          Κατά δεύτερον, τα γραπτά, παραδοσιακώς περιεχόμενα στην φιλοσοφία τής ταυτότητος, δεν είναι, στ’ αλήθεια, παρά η εξήγηση και η σύνδεση τυπικά, τών αποτελεσμάτων μίας έρευνας η οποία έχει ήδη τεθεί και αναπτυχθεί με τα έργα τής φιλοσοφίας τής φύσεως και τής υπερβατικής φιλοσοφίας.

          Κατά τρίτον, είναι δυνατόν να αναγνωρίσουμε στην ίση απόσταση, που λαμβάνει το σύστημα τού Σέλλινγκ, απέναντι στον ιδεαλισμό και στον παιδαριώδη υλισμό, από το ένα μέρος, την επαναπρόσληψη τής τυπικής κριτικιστικής Καντιανής θέσεως, συνοδευόμενης όμως από τα εμπόδια και τίς αντιφάσεις τού μεταφυσικού δυαλισμού και από την άλλη, την προδιατύπωση όσων, στην "Πρώτη γλώσσα στον Φόιερμπαχ", προτείνει ο Μαρξ, απωθώντας μαζί τον λαϊκό υλισμό και τον ιδεαλισμό, παρότι στον Σέλλινγκ μένει ξένη η προβληματική τής πράξης η οποία είναι βασική στον Μαρξ, τουλάχιστον όπως την συνέλαβε ο Μαρξ.

          Και τέταρτον προκύπτει η σπουδαιότης τής φιλοσοφίας τής φύσεως για τον Σέλλινγκ, πέραν τού περιορισμού της ότι είναι μόνον μία πλευρά, η πραγματική πλευρά, τού συστήματος τής φιλοσοφίας.

Συνεχίζεται

ΕΝΑΣ ΚΑΚΟΣ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΑΥΤΙΖΕΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΕ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΑΥΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΤΑ ΑΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΝΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑΥΣΜΑ ΣΤΗΝ ΚΩΜΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΤΟΥ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΥΤΙΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΦΥΣΕΩΣ.

Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

 Ν. Γ. ΑΥΓΕΛΗΣ, Θεσσαλονίκη (1972)

Φυσική επιστήμη δεν είναι για τον Αριστοτέλη αυτή που ξέρομε σήμερα : η γνώση δηλαδή των σχέσεων μεταξύ των φυσικών φαινομένων. Φυσική επιστήμη στον Αριστοτέλη είναι η φιλοσοφική γνώση του τί είναι το φύσει ον[1]. Αλλά γνώση σημαίνει εδώ τη γνώση των πρώτων αρχών και αίτιων (Φυσ. 184 a, Μετά τα Φυσ. 981 b 28-9). Για να γνωρίσωμε επομένως τη φύση στην ουσία της, πρέπει να φτάσωμε ως τις πρώτες αρχές και τα αίτια των φύσει όντων.

 Διακρίνει ο Αριστοτέλης τα ἡμῖν γνώριμα από τα τῇ φύσει γνώριμα ή ἁπλῶς γνώριμα. Αυτό που για μάς είναι πρώτο, είναι κατά την ουσία του το λιγότερο γνώριμο και φανερό. Έτσι, για μας π.χ. τα επί μέρους δέντρα, που αντιλαμβανόμαστε μέσα από τις αισθήσεις, είναι πιο γνώριμα και φανερά. Αλλά τα δεδομένα των αισθήσεων ποτέ δεν θα μας έδιναν αυτό εκεί ή εκείνο εκεί το συγκεκριμένο δέντρο, αν δεν είχαμε ήδη μπροστά στα μάτια μας το δέντρο «καθόλου». Αυτό είναι που ρίχνει το φώς εκείνο, κάτω από το οποίο βλέπομε (αντιλαμβανόμαστε) τα επί μέρους δέντρα[2]. Θα νόμιζε γι’ αυτό κανείς ότι αυτό το «δέντρο καθόλου» είναι πιο γνώριμο και φανερό σε μάς από τα συγκεκριμένα δέντρα που εμφανίζονται μέσα από τις αισθήσεις. Κι όμως το «καθόλου» είναι για μάς το λιγότερο φανερό και γνώριμο. Η φιλοσοφική έτσι σκέψη αρχίζει με τη διάκριση αύτη ανάμεσα στα καθόλου και τα καθ' ἕκαστα (184 a 18 επ.). Μπορούμε μάλιστα να πούμε, όπως διευκρινίζει ο Αριστοτέλης στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου, ότι ο δρόμος της φιλοσοφίας οδηγεί από το «όνομα» στον «λόγο». Η φιλοσοφία προσπαθεί να συλλάβη αυτό που στο όνομα παρουσιάζεται αόριστα και γενικά, προσδιορίζοντάς το κατά τρόπο όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένο.

SCHELLING: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1809) (6)

 Συνέχεια από: Παρασκευή 30 Μαίου 2025

SCHELLING: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1809) 6
Του Martin Heidegger

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΣΕΛΛΙΝΓΚ
(Τόμος I, Τμήμα VII, σελ. 336–357)

ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Στην έκφραση του Schelling «επιστημονική θεώρηση του κόσμου», το «επιστημονική» σημαίνει λοιπόν τόσο όσο και «φιλοσοφική», και αυτό εννοεί εδώ: τη γνώση του Είναι στο σύνολό του, που θεμελιώνεται στο απόλυτο, στις έσχατες αρχές και βάσεις της ουσίας. Η λέξη «θεώρηση του κόσμου» είναι ισοδύναμη με και τότε σχεδόν εξίσου συχνά χρησιμοποιούμενη όπως «κοσμοαντίληψη». Μια σαφής και θεμελιωμένη χρήση αυτών των λέξεων εξαρτάται αρχικά από το αν έχει διαμορφωθεί μια επαρκής έννοια του κόσμου και έχει τεθεί ως μέτρο. Το ερώτημα για την έννοια του κόσμου, όμως, σήμερα σχεδόν δεν γίνεται κατανοητό, πόσο μάλλον δεν τίθεται πραγματικά. (Πρβλ. «Είναι και Χρόνος», και για την ιστορία της έννοιας του κόσμου μερικές υποδείξεις στο «Από την ουσία του θεμελίου», ΙΙ. Ενότητα. Πρβλ. επίσης «Κριτική του καθαρού Λόγου», Α 698, B 726: «Αυτή η ιδέα [ενός από τον κόσμο διαφοροποιημένου έσχατου θεμελίου] είναι επίσης αναφορικά με τη χρήση της έννοιας του κόσμου από τη λογική πλήρως θεμελιωμένη.» (Σχετικά με «λογική θεώρηση του κόσμου»))

Η διαμόρφωση της λέξης «κοσμοαντίληψη» προέρχεται από τον Καντ, και την χρησιμοποιεί στην «Κριτική της Κριτικής Ικανότητας» (2η έκδ. σ. 92). Η λέξη είχε ακόμη μια στενότερη και συγκεκριμένη σημασία, εννοούσε την άμεση εμπειρία του αισθητού δεδομένου, των φαινομένων. «Ο Κόσμος... σημαίνει το σύνολο των αισθητών αντικειμένων (universum, universitas rerum).» Αυτά τα αντικείμενα είναι πράγματα σε αντίθεση με τα πρόσωπα.¹ Ο άνθρωπος είναι «κοσμοθεωρός» (Cosmotheoros στο κείμενο), ο οποίος δημιουργεί εκ των προτέρων τα θεμέλια της γνώσης του κόσμου, από τα οποία είτε διαμορφώνει την κοσμοαντίληψη είτε, ως κάτοικος του κόσμου, κατοικεί σε αυτήν την ιδέα (ό.π., σ. 31). Ακόμη και πίσω από αυτήν τη χρήση της λέξης κόσμος κρύβεται μια δισημία, η οποία καθίσταται εμφανής στο ερώτημα αν μπορούν να υπάρχουν πολλοί κόσμοι. Μπορεί να υπάρχει ένας μόνο κόσμος, αν ο κόσμος σημαίνει: το Όλον των πραγμάτων. Υπάρχει όμως και μια πολλαπλότητα κόσμων, όταν κάθε κόσμος αποτελεί μια θέαση του Όλου, δηλ. του Όντος ως Όλον.

Προς την κατεύθυνση αυτής της δεύτερης σημασίας της έννοιας του κόσμου,
την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε ως την εκάστοτε καθορισμένα προσανατολισμένη και έτσι περιορισμένη αποκάλυψη του σύμπαντος, κατευθύνεται η χρήση της έννοιας του κόσμου και της κοσμοθεώρησης στον Σέλλινγκ. Και αυτή η έννοια του κόσμου έχει ήδη διαμορφωθεί στον Καντ και κυρίως στον Λάιμπνιτς. Ο Σέλλινγκ χρησιμοποιεί στη συνέχεια τον όρο καθοριστικά στα φυσικό-φιλοσοφικά του συγγράμματα στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα, σύμφωνα με τη νέα θέση της σκέψης του. Επηρεάζεται από τη χρήση της λέξης «κοσμοθεώρηση» εκείνη η σκέψη του Λάιμπνιτς, σύμφωνα με την οποία κάθε μονάδα, κάθε αυθύπαρκτο ον — φυτό, ζώο, άνθρωπος —, ολόκληρο το σύμπαν, δηλαδή ο κόσμος με την πρώτη έννοια, το αντιλαμβάνεται πάντοτε από μία συγκεκριμένη οπτική γωνία και, συνεπώς, μέσα σε έναν εκάστοτε περιορισμό· δηλαδή κόσμος με τη δεύτερη έννοια, mundus concentratus, ένας κόσμος συγκεντρωμένος μέσα του από μία συγκεκριμένη προοπτική. Με αυτή την έννοια λέει ο Σέλλινγκ:

«Καθώς δηλαδή η ανθρώπινη λογική φαντάζεται τον κόσμο μόνο σύμφωνα με έναν ορισμένο τύπο, του οποίου τό ορατό αποτύπωμα είναι η ανθρώπινη οργάνωση, έτσι και κάθε οργάνωση [έμβιο ον υπό τήν ευρεία έννοια] είναι αποτύπωμα ενός ορισμένου σχήματος της κοσμοθεώρησης. Και όπως μπορούμε πράγματι να αντιληφθούμε ότι η κοσμοθεώρησή μας καθορίζεται από τον αρχέγονο περιορισμό μας, χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί είμαστε ακριβώς τόσο περιορισμένοι, γιατί η κοσμοθεώρησή μας είναι ακριβώς αυτή και όχι κάποια άλλη, έτσι μπορούν επίσης η ζωή και η αναπαράσταση των ζώων να είναι μόνο ένας ιδιαίτερος, αν και ακατανόητος, τρόπος αρχέγονου περιορισμού, και μόνο αυτός ο τρόπος περιορισμού θα μπορούσε να μας διαφοροποιεί από αυτούς.» (ΙΙΙ, 182).

Η κοσμοθεώρηση είναι καθαυτή κάθε φορά ένα συγκεκριμένα προσανατολισμένο και διαμορφωμένο άνοιγμα και διατήρηση του κόσμου. Η κοσμοθεώρηση είναι πάντοτε «προοπτική», καθόσον διακρίνει μέσα από μία προσανατολισμένη τροχιά και έτσι διατηρεί έναν ορίζοντα. Η κοσμοθεώρηση αναπτύσσει κάθε φορά τον δικό της σχηματισμό· ακόμη και το ζώο και το φυτό έχουν τη δική τους κοσμοθεώρηση, ή μάλλον: είναι μια κοσμοθεώρηση, ένας τρόπος με τον οποίο, έστω και θαμπά και σκοτεινά, ο κόσμος ανοίγεται. Η κοσμοθεώρηση ανήκει στη σύσταση κάθε όντος, εφόσον αυτό νοείται μονάδολογα, δηλαδή οι υποστάσεις ως υποκείμενα νοούνται κατά διαφορετικά επίπεδα εγωτικότητας.

Η «κοσμοθεώρηση» είναι εδώ ένα μεταφυσικό στοιχείο προσδιορισμού του ίδιου του κάθε υπαρκτού όντος, σύμφωνα με το οποίο — σε διαφορετικό κάθε φορά βαθμό σαφήνειας και συνείδησης της ορμής προς τον εαυτό του — αυτό σχετίζεται με το όλο του όντος και από αυτή τη θεμελιώδη σχέση καθορίζεται στη συμπεριφορά και στη δράση του. Σε αυτή τη σημασιολογική κατεύθυνση του όρου μιλά ο Χέγκελ σε έναν τίτλο μέσα στη Φαινομενολογία του Πνεύματος (W II, 453) για την «ηθική κοσμοθεώρηση»· στις διαλέξεις του για την αισθητική γίνεται λόγος για το ότι «οι τρόποι κοσμοθεώρησης» είναι εκείνοι που «συνιστούν τη θρησκεία, το ουσιαστικό πνεύμα των λαών και των εποχών» (WW X/2, 229).

Το ίδιο εννοεί και ο τίτλος «κοσμική άποψη». Η «επιστημονική κοσμική άποψη» στο κείμενό μας σημαίνει, συνεπώς, εκείνη τη σύλληψη του όντος ως όλου, η οποία στην καθοριστική της ενότητα και διάρθρωση καθορίζεται από τη γνήσια γνώση με την έννοια της φιλοσοφίας. Η επιστήμη ως τέτοια δεν χρειάζεται πρώτα μια κοσμοθεώρηση, αλλά είναι αυτή καθαυτήν, εφόσον είναι πράγματι επιστήμη. Η επιστήμη είναι ένας σχηματισμός της κοσμοθεώρησης, εφόσον εννοούμε την «κοσμοθεώρηση» με αυτή τη μεταφυσικά αυστηρά ορισμένη έννοια.

Η λέξη «κοσμοθεώρηση» πέρασε πολύ γρήγορα, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, στη γλώσσα της καθημερινότητας και έτσι απώλεσε τον αρχικό της μεταφυσικό προσδιορισμό. Η λέξη δηλώνει πλέον μόνο τον δυνατό και επιτακτικό τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι και ομάδες ανθρώπων και κοινωνικές τάξεις βλέπουν τον κόσμο. («Ιδεολογία»: ιδεολογικό εποικοδόμημα έναντι της «ύλης» και της «ζωής».)

Ταυτόχρονα έγινε η πιο δημοφιλής φιλοσοφική λέξη-κλειδί του φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα. Η έκτοτε καθιερωμένη χρήση της λέξης χαρακτηρίστηκε εύστοχα από τον Καρλ Γιάσπερς στο έργο του Ψυχολογία των κοσμοθεωριών (1919, §1), ως εξής: «…όταν μιλάμε για κοσμοθεωρίες, εννοούμε τις δυνάμεις ή τις ιδέες, πάντως το έσχατο και το ολικό του ανθρώπου, τόσο υποκειμενικά ως βίωμα, δύναμη και ψυχική διάθεση, όσο και αντικειμενικά ως αντικειμενικά διαμορφωμένος κόσμος.» Η κοσμοθεώρηση – μπορούμε να το πούμε σύντομα – σημαίνει πάντοτε και ακριβώς βιοθεώρηση. Και η λέξη «θεώρηση» δεν σημαίνει εδώ απλώς παρατήρηση και αντίληψη, αλλά εμπερικλείει τις δυνάμεις και τις κατευθύνσεις της πράξης και της στάσης. Αλλά όλα αυτά, όπως γενικά εννοούνται, είναι πλέον αβάσιμα, δεν έχουν πια τόπο, εκτός αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι σχηματίζουν απόψεις για το Όλο, μεγαλώνουν μέσα σε αυτές και τις ενσωματώνουν· η κοσμοθεώρηση είναι πια μόνο αντικείμενο της «Ψυχολογίας», της «Τυπολογίας»· υπάρχουν – όπως διαφορετικά φυτά και είδη ζώων ανάλογα με το έδαφος και το κλίμα – διαφορετικά είδη κοσμοθεωριών· εδώ γίνεται λόγος για την «κοσμοθεώρηση» του εκτροφέα χοίρων ως καθοριστικού τύπου κοσμοθεώρησης γενικά. Ακόμη και ως παρακμιακή μορφή, η λέξη και ο όρος «κοσμοθεώρηση» μαρτυρούν την καταγωγή τους από μια πολύ συγκεκριμένη μεταφυσική του Λάιμπνιτς, (του Καντ) και του Σέλλινγκ· είναι γερμανική μεταφυσική, και γι’ αυτό η λέξη και ο όρος «κοσμοθεώρηση» μάς κάνουν δύσκολο να κατανοήσουμε τα όριά τους σε σχέση με την προέλευσή τους.

Η μεταβολή της σημασίας της λέξης και η αποξένωσή της από τις ρίζες της είναι ένας πολύ καθαρός καθρέφτης, στον οποίο καθρεφτίζεται η παρακμή κάθε θεμελιωμένου και ασφαλούς μεταφυσικού στοχασμού στον 19ο αιώνα.

Αυτό αντιστοιχεί ωστόσο σε έναν γενικό νόμο της ιστορίας του πνεύματος και ταυτόχρονα σε έναν θεμελιώδη νόμο κάθε αγώνα, όταν σήμερα η λέξη «κοσμοθεώρηση», η οποία στην καταχρηστική της χρήση έχει καταστεί βασική λέξη του φιλελευθερισμού, χρησιμοποιείται ως συνθηματική λέξη για την υπέρβασή της. Ο αναγεννώμενος χριστιανισμός μιλούσε αμέσως μόνο με τις λέξεις και τους όρους του «ειδωλολατρικού κόσμου» που έπρεπε να ξεπεραστεί· η νεότερη φιλοσοφία από τον Ντεκάρτ και εξής μιλούσε με τη γλώσσα του Μεσαίωνα, από τον οποίο ακριβώς αποστασιοποιούνταν· και ο Καντ χρησιμοποίησε τις λέξεις του Διαφωτισμού για να τις συνταράξει εκ θεμελίων.

Αυτές οι επισημάνσεις ήταν αναγκαίες, για να αποφευχθεί να κατανοηθεί η έκφραση «επιστημονική κοσμική άποψη» στον Σέλλινγκ με την ξεθωριασμένη και απογυμνωμένη σημασία που είχε αποκτήσει στα τέλη του 19ου αιώνα. Πρέπει, αντιθέτως, πρωτίστως να ληφθεί υπόψη ότι κάτω από αυτόν τον τίτλο κρύβεται ένα αποφασιστικό καθήκον της φιλοσοφίας του γερμανικού ιδεαλισμού· ένα καθήκον που καθορίζεται από τη συνθηματική λέξη της τότε φιλοσοφίας με τον πιο άμεσο τρόπο, δηλαδή: το σύστημα.

Συνεχίζεται με:

Η ασυμβατότητα ελευθερίας και συστήματος.
Η ενσωμάτωση της έννοιας της ελευθερίας σε ένα σύστημα της ελευθερίας
ως καθήκον

Στην αγία Πεντηκοστή (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

Εἶναι μεγάλα, ἀγαπητοί, καί ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική τά χαρίσματα πού μᾶς δώρησε σήμερα ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἄς χαιρόμαστε ὅλοι μαζί καί χορεύοντας ἀπό χαρά ἄς ὑμνήσουμε τόν Κύριό μας. Γιατί ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι γιά μᾶς ἑορτή καί πανήγυρη. Ὅπως δηλαδή ἡ μία ἐποχή διαδέχεται τήν ἄλλη καί τό ἕνα ἡλιοστάσιο τό ἄλλο, ἔτσι ἀκριβῶς καί στήν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτή διαδέχεται τήν ἄλλη καί μᾶς πηγαίνουν ἀπό τή μία στήν ἄλλη.

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τό σταυρό, τό πάθος, τήν ἀνάσταση, ὕστερα ἀπό αὐτά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό. Σήμερα ὅμως συναντήσαμε τήν ἴδια τήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στήν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἄν ἐγώ φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέ θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς» (Ἰω. 16, 7).

Εἴδατε ἐνδιαφέρον; εἴδατε ἄπειρη φιλανθρωπία; Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἀνέβηκε στόν οὐρανό, ξανακάθισε στό βασιλικό θρόνο, πῆρε τή θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα καί μᾶς χαρίζει σήμερα τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἔτσι μᾶς δίνει τά ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό ἀπό αὐτά πού συντελοῦν στή δική μας σωτηρία δέν τό ἔχει δώσει τό Ἅγιο Πνεῦμα; Αὐτό μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν πνευματική δουλεία, μᾶς καλεῖ στήν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ ἀπό τήν ἀρχή, καί μᾶς ξεφορτώνει τό βαρύ καί ἀποκρουστικό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν.

Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τούς πολλούς ἱερεῖς καί ἔχουμε τά τάγματα τῶν διδασκάλων. Ἀπό τήν πηγή αὐτή βγῆκε καί τό προφητικό χάρισμα καί ἡ δύναμη νά θεραπεύουν ἀσθένειες. Καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα στολίζουν συνήθως τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ ἔχουν τήν προέλευση. Καί φωνάζει ὁ Παῦλος λέγοντας.«Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει» (Α´ Κορ 12, 11). Ὅπως θέλει, λέγει, ὄχι ὅπως διατάχθηκε. Μοιράζει, δέν μοιράζεται. Ἔχει ἐξουσία, δέν βρίσκεται κάτω ἀπό ἐξουσία. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού βεβαίωσε στόν Πατέρα, ἀναθέτει ὁ Παῦλος καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅπως λέγει γιά τόν Πατέρα.«Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἐνεργεῖ τά πάντα σ᾿ ὅλους» (Α´ Κορ. 12, 6). Ἔτσι καί γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. «Καί ὅλα αὐτά τά χαρίσματα», λέγει, «ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει».

Εἶδες τέλεια ἐξουσία; Γιατί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια οὐσία, εἶναι φανερό ὅτι ἔχουν καί τήν ἴδια ἐξουσία.καί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, ἔχουν καί τήν ἴδια δύναμη καί τήν ἴδια ἐξουσία. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπιτύχαμε τήν ἀπαλλαγή ἀπό τίς ἁμαρτίες καί ξεπλύναμε κάθε ἀκαθαρσία. Μέ τή χάρη του ἀπό ἄνθρωποι γίναμε ἄγγελοι, ὅσοι πλησιάσαμε τή χάρη του, χωρίς ν᾿ ἀλλάξουμε τή φύση μας, ἀλλά, πράγμα πού εἶναι πολύ πιό ἀξιοθαύμαστο, παραμένοντας στήν ἀνθρώπινη φύση δείχνουμε ἀγγελική συμπεριφορά.

Τέτοια εἶναι ἡ δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Καί ὅπως ἡ φωτιά αὐτή πού βλέπουμε, ὅταν παραλάβει τόν μαλακό πηλό, τόν κάνει σκληρό κεραμίδι, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν παραλάβει μία συνετή ψυχή, καί ἄν ἀκόμα τή βρεῖ πιό μαλακή ἀπό τόν πηλό, τήν κάνει πιό σκληρή ἀπό τό σίδερο. Ἐπίσης αὐτόν πού πρίν ἀπό λίγο ἦταν μολυσμένος ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῶν ἁμαρτιῶν, τόν κάνει ἀμέσως πιό λαμπρό ἀπό τόν ἥλιο.

Αὐτά ἀκριβῶς θέλοντας νά μᾶς διδάξει ὁ μακάριος Παῦλος φώναζε δυνατά λέγοντας. «Μήν πλανᾶστε.οὔτε οἱ πόρνοι, οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες, οὔτε οἱ μοιχοί, οὔτε οἱ θηλυπρεπεῖς, οὔτε οἱ παιδεραστές, οὔτε οἱ πλεονέκτες, οὔτε οἱ κλέφτες, οὔτε οἱ μέθυσοι, οὔτε ἐκεῖνοι πού περιπαίζουν καί βρίζουν, οὔτε οἱ ἅρπαγες θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 6, 9-10). Καί ἀφοῦ ἀρίθμησε ὅλα, κατά κάποιο τρόπο, τά εἴδη τῆς κακίας, καί ἀφοῦ μᾶς δίδαξε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τέτοιων ἁμαρτημάτων ἀποξενώνονται ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀμέσως πρόσθεσε·«Καί τέτοιοι ἤσαστε μερικοί ἀπό σᾶς, ἀλλά λουσθήκατε ἀπό τά ἁμαρτήματα αὐτά, ἁγιασθήκατε καί γίνατε δίκαιοι» (Α´ Κορ. 6, 11).

Πές μου, πῶς καί μέ ποιόν τρόπο; γιατί αὐτό εἶναι πού θέλουμε νά μάθουμε. «Γιατί βαπτισθήκατε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ», λέγει, «καί στή χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ μας». Εἶδες, ἀγαπητέ, τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; εἶδες ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξαφάνισε ὅλη ἐκείνη τήν κακία, καί ὅτι ἐκείνους πού ἦταν προηγουμένως ὑποδουλωμένοι στίς δικές τους ἁμαρτίες, τούς ἀνέβασε ἀμέσως στήν ὑψηλότερη τιμή;

Ποιός λοιπόν θά μποροῦσε νά κλάψει καί νά θρηνήσει, ὅπως ἀξίζει, ἐκείνους πού ἐπιχειροῦν νά μιλοῦν περιφρονητικά γιά τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκείνους πού, σάν νά ἦταν τρελλοί, δέν κατόρθωσαν οὔτε οἱ πολλές εὐεργεσίες νά τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀχαριστία τους, ἀλλά τολμοῦν νά κάνουν τά πάντα ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους, ἀποστερώντας τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο τούς εἶναι δυνατό, ἀπό τή θεϊκή του ἀξία, καί προσπαθοῦν νά τό κατεβάσουν στήν κατηγορία τῶν κτισμάτων; Ἐκείνους θά ἤθελα νά ἐρωτήσω. Γιά ποιό λόγο ἐσεῖς πολεμᾶτε τόσο πολύ τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; ἤ καλύτερα, γιατί πολεμᾶτε τή σωτηρία σας, καί δέ θέλετε νά καταλάβετε τά λόγια πού εἶπε ὁ Σωτήρας στούς μαθητές του; «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλους τούς λαούς, βαπτίζοντας αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Εἶδες ὅτι ἔχουν ἰσότιμη ἀξία; Εἶδες ὅτι ἔχουν τέλεια συμφωνία; Εἶδες ὅτι ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι ἀδιαίρετη; Μήπως ὑπάρχει κάποια διαφορά ἤ ἀλλαγή ἤ ἔλλειψη; Γιατί τολμᾶτε νά παραποιεῖτε τά λόγια τοῦ Κυρίου;

Ἤ δέ γνωρίζετε ὅτι καί στά ἀνθρώπινα πράγματα, ἄν κάποιος ἐπιχειρήσει ποτέ ἤ τολμήσει, νά προσθέσει ἤ νά ἀφαιρέσει κάτι στίς διαταγές τοῦ βασιλιᾶ, πού εἶναι ὅμοιός μας καί ἔχει τήν ἴδια φύση μέ μᾶς, τόν τιμωροῦν μέ τή χειρότερη τιμωρία καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν τιμωρία αὐτήν;

Ἐάν στήν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος, πῶς θά μποροῦσαν νά συγχωρηθοῦν ἐκεῖνοι πού εἶναι τόσο ἀπερίσκεπτοι καί πού προσπαθοῦν νά παραποιήσουν τά λόγια τοῦ Σωτήρα ὅλων μας καί πού δέ θέλουν ν᾿ ἀκούσουν οὔτε τόν Παῦλο, ὁ ὁποῖος ὅταν ὁμιλεῖ ἔχει μέσα του τό Χριστό καί φωνάζει μέ καθαρή φωνή καί λέγει.«Δέν εἶδε μάτι καί αὐτί δέν ἄκουσε καί ἀνθρώπινος νοῦς δέ φαντάστηκε ἐκεῖνα πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν» (Α´ Κορ. 2, 9);

Ἐάν λοιπόν δέν εἶδε μάτι, οὔτε αὐτί ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς μπόρεσε νά κατανοήσει ἐκεῖνα πού ὁ Θεός ἑτοίμασε γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν, πῶς θά μπορέσουμε ἐμεῖς, μακάριε Παῦλε, νά τά γνωρίσουμε; Περίμενε λίγο καί θ᾿ ἀκούσεις τόν Παῦλο νά φανερώνει καί αὐτό. Πρόσθεσε λοιπόν λέγοντας. «Σ᾿ ἐμᾶς ὅμως ὁ Θεός τά φανέρωσε μέ τό Ἅγιο Πνεῦμά του» (Α´ Κορ. 2, 10). Καί οὔτε ἐδῶ σταμάτησε, ἀλλά γιά νά δείξει καί τή μεγάλη δύναμή του, καθώς καί τό ὅτι ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, λέγει.«Γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξετάζει τά πάντα, ἀκόμη καί τά κρυφά σχέδια τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 10).

Ἔπειτα θέλοντας νά μᾶς κάμει ἀκριβέστερη τή διδασκαλία του μέ παραδείγματα ἀπό τήν ἀνθρώπινη ζωή, πρόσθεσε.«Γιατί, ποιός ἄλλος ἀπό τούς ἀνθρώπους γνωρίζει τά ἰδιαίτερα τοῦ ἀνθρώπου, παρά μόνο τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι μέσα του; Ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας ἄλλος δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 11). Εἶδες τέλεια διδασκαλία; Ὅπως, λέγει, δέν εἶναι δυνατό νά γνωρίζει κανένας ἄλλος αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά μόνος του ὁ καθένας γνωρίζει τά δικά του, ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί μέ τό παραπάνω ἀρκετό γιά νά ἀποδείξει τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γιατί μᾶς ἔφερε ἕνα παράδειγμα καί μᾶς λέγει καθαρά ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά μή γνωρίζει ποτέ κάποιος ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη του. Ὅπως λοιπόν αὐτό δέν εἶναι δυνατό νά γίνει, ἔτσι μέ τόση ἀκρίβεια, λέγει, τό Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζει καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά δέν ξέρω πῶς οὔτε μέ τά λόγια του αὐτά ὁ μακάριος Παῦλος δέν πείθει ἐκείνους πού στρέφονται μόνοι τους ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους καί κάνουν τόσο μεγάλο πόλεμο ἐναντίον τῆς ἀξίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὅσο μποροῦν τό ἀποξενώνουν αὐτό ἀπό τή θεϊκή του ἀξία καί τό κατεβάζουν στήν ἀσήμαντη θέση τῶν δημιουργημάτων. Ἀλλ᾿ ἄν καί αὐτοί συμπεριφέρονται ἐχθρικά καί εἶναι ἀντίθετοι στά λεγόμενα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἐμεῖς, ἀφοῦ δεχόμαστε τά θεῖα δόγματα σάν ἀποκάλυψη πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό, ἄς προσφέρουμε στόν Κύριο τή δοξολογία πού ἁρμόζει, δείχνοντας μαζί μέ τή σωστή πίστη καί τό ὅτι τηροῦμε ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια.

Πρός αὐτούς λοιπόν πού ἐπιχειροῦν νά διδάσκουν τά ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού εἶπε τό Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι ἀρκετά ὅσα εἴπαμε, εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ποῦμε στή δική σας ἀγάπη, γιά ποιό λόγο δέ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ἀμέσως μετά τήν ἄνοδό του στόν οὐρανό τήν αἰτία τῶν τόσων ἀγαθῶν, ἀλλ᾿ ἄφησε πρῶτα νά περάσουν λίγες ἡμέρες καί νά μείνουν μόνοι τους οἱ μαθητές, καί ὕστερα ἔστειλε κάτω στή γῆ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό δέν ἔγινε ἄσκοπα, οὔτε τυχαῖα. Ἐπειδή δηλαδή γνώριζε ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέ θαυμάζουν μ᾿ ὅμοιο τρόπο τά ἀγαθά πού ἔχουν στά χέρια τους, οὔτε ἐκτιμοῦν τήν ἀξία πού πραγματικά ἔχουν ἐκεῖνα, πού εἶναι εὐχάριστα καί σημαντικά, ἄν δέν ὑπάρχουν καί τά ἀντίθετα. Ἐννοῶ περίπου τό ἑξῆς.γιατί πρέπει νά τό πῶ σαφέστερα.

Ἐκεῖνος πού εἶναι ὑγιής καί δυνατός στό σῶμα δέν αἰσθάνεται, οὔτε μπορεῖ νά ξέρει καλά, πόσα ἀγαθά τοῦ χάριζε ἡ ὑγεία, ἄν δέν ἀποκτήσει ἀρρωσταίνοντας πείρα καί τῆς ἀρρώστιας. Καί ἐκεῖνος πού βλέπει πάλι τήν ἡμέρα δέ θαυμάζει ὅπως πρέπει τό φῶς, ἐάν δέν τό διαδεχθεῖ τό σκοτάδι τῆς νύχτας. Γιατί, πραγματικά, ἡ πείρα πού ἔχουμε γιά τά ἀντίθετα γίνεται πάντοτε σαφής διδάσκαλος γιά ἐκεῖνα, πού ἔτυχε νά ἀπολαύσουμε προηγουμένως.

Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς καί τότε, ἐπειδή οἱ μαθητές εἶχαν ἀπολαύσει παρά πολλά ἀγαθά, ὅταν ἦταν μαζί τους ὁ Κύριος, καί ἦταν πολύ εὐτυχισμένοι ἐπειδή τόν συναναστρέφονταν (γιατί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Παλαιστίνης ἔβλεπαν στά πρόσωπά τους σάν νά ἔβλεπαν σέ κάποια ἀστέρια, ἀφοῦ καί νεκρούς ἀνάσταιναν, καί λεπρούς καθάριζαν, καί δαιμόνια ἔδιωχναν, καί ἀρρώστιες θεράπευαν καί ἔκαναν καί πολλά ἄλλα θαύματα), ἐπειδή λοιπόν ἦταν τόσο σπουδαῖοι καί πασίγνωστοι, γι᾿ αὐτό τούς ἄφησε νά ἀποχωρισθοῦν γιά λίγο ἀπό τή δύναμη πού τούς βοηθοῦσε, ὥστε, ὅταν βρεθοῦν μόνοι τους, νά μάθουν τί τούς χάριζε ἡ παρουσία τῆς ἀγαθότητας τοῦ Κυρίου, καί, ἀφοῦ ἀντιληφθοῦν τά ἀγαθά τοῦ παρελθόντος, νά ὑποδεχθοῦν μέ μεγαλύτερη προθυμία τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πραγματικά, ἐνῶ ἦταν στενοχωρημένοι, τούς παρηγόρησε, καί, ἐνῶ ἦταν σκυθρωποί καί θλιμμένοι γιά τό χωρισμό τους ἀπό τό Διδάσκαλο, τούς φώτισε μέ τό δικό του φῶς, καί, ἐνῶ ἦταν σχεδόν νεκροί, τούς ἀνέστησε καί σκόρπισε τό σύννεφο τῆς λύπης καί τούς ἔβγαλε ἀπό τή δύσκολη θέση.

Ἐπειδή δηλαδή εἶχαν ἀκούσει τά λόγια τοῦ Κυρίου, «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλα τά ἔθνη», καί βρίσκονταν στή συνέχεια σέ δύσκολη θέση καί δέν ἤξεραν ποῦ πρέπει νά κατευθυνθεῖ ὁ καθένας καί σέ ποιό μέρος τῆς γῆς νά κηρύξει τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν καί μοιράζει στόν καθένα τά μέρη τῆς γῆς πού ἔπρεπε νά κηρύξει καί μέ τή γλώσσα πού ἔδωσε, σάν μέ κάποιο σημείωμα, γνωρίζει στόν καθένα τά ὅρια τῆς ἐξουσίας καί τῆς διδασκαλίας πού ἔπρεπε ν᾿ ἀναλάβει.

Γι᾿ αὐτό ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν. Καί ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στόν πύργο τῆς Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9), γι᾿ αὐτό καί τώρα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν πετᾶ σ᾿ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει μ᾿ αὐτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη.Καί ἔγινε κάτι ἀσυνήθιστο καί παράξενο. Γιατί ὅπως τότε στά παλιά χρόνια γλῶσσες χώρισαν τήν οἰκουμένη καί διέλυσαν τήν κακή συμφωνία, ἔτσι καί τώρα γλῶσσες ἕνωσαν τήν οἰκουμένη καί ὁδήγησαν σέ ὁμόνοια αὐτά πού ἦταν χωρισμένα.

Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή γλωσσῶν καί σάν πύρινες γλῶσσες γιά τό ἀγκάθι τῆς ἁμαρτίας πού μεγάλωσε πολύ μέσα μας. Γιατί ὅπως ἡ γῆ, ὅταν δέν καλλιεργεῖται, ἐνῶ εἶναι γόνιμη καί πλούσια, βγάζει πολλά ἀγκάθια, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐνῶ εἶναι καλή ἀπό τό δημιουργό της καί κατάλληλη γιά τά ἔργα τῆς ἀρετῆς, ἐπειδή δέ δέχθηκε τό ἄροτρο τῆς εὐσέβειας, οὔτε τό σπόρο τῆς θεογνωσίας, βλάστησε μέσα μας τήν ἀσέβεια σάν ἀγκάθια καί ἄλλα ἄχρηστα φυτά. Καί ὅπως ἡ ἐπιφάνεια τῆς γῆς πολλές φορές δέ φαίνεται ἀπό τά πολλά ἀγκάθια καί τά ἄγρια χόρτα, ἔτσι καί ἡ εὐγένεια καί ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς μας δέ φαινόταν, μέχρις ὅτου ἦλθε ὁ γεωργός τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἔβαλε τή φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν καθάρισε καί τήν προετοίμασε νά δεχθεῖ τόν οὐράνιο σπόρο.

Τόσα πολλά καί ἀκόμη περισσότερα ὑπῆρξαν γιά μᾶς τά ἀγαθά ἀπό τή σημερινή ἡμέρα. Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς ἑορτάσουμε καί ἐμεῖς ἀνάλογα μέ τήν ἀξία τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, ὄχι στεφανώνοντας τήν πόλη, ἀλλά καλλωπίζοντας τίς ψυχές μας, ὄχι στολίζοντας τήν ἀγορά μέ παραπετάσματα, ἀλλά κάνοντας χαρούμενη τήν ψυχή μας μέ τά ἐνδύματα τῆς ἀρετῆς γιά νά μπορέσουμε ἔτσι καί τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά ὑποδεχθοῦμε καί τούς καρπούς πού μᾶς προσφέρει ν᾿ ἀποκτήσουμε. Καί ποιός εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἄς ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέγει.«Ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», λέγει, «εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη» (Γαλ. 5, 22). Πρόσεχε τήν ἀκρίβεια τῶν λέξεων καί τή σειρά τῆς διδασκαλίας. Ἔβαλε πρώτη τήν ἀγάπη καί ὕστερα ἀνάφερε τά ἄλλα. Φύτεψε τό δένδρο καί ὕστερα τόν καρπό. Ἔβαλε τά θεμέλια καί ὕστερα πρόσθεσε τήν οἰκοδομή. Ἄρχισε ἀπό τήν πηγή καί ὕστερα ἔφθασε στούς ποταμούς.

Πράγματι δέν μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε πρῶτα τή χαρά, ἄν δέ θεωρήσουμε πρῶτα ὅτι εἶναι δική μας ἡ χαρά τῶν ἄλλων καί ἄν δέ λογαριάσουμε ὅτι εἶναι δικά μας τά ἀγαθά τῶν συνανθρώπων μας. Καί αὐτά δέν εἶναι δυνατό ποτέ νά φανοῦν ἀπό τίποτε ἄλλο, ἄν δέ μᾶς κυριέψει ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ρίζα, ἡ πηγή καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Γιατί πράγματι σάν ρίζα κάνει νά βλαστήσουν ἄπειρα κλαδιά ἀρετῆς, σάν πηγή βγάζει πολλά νερά καί σάν μητέρα σφίγγει μέσα στήν ἀγκαλιά της ἐκείνους πού καταφεύγουν σ᾿ αὐτήν. Αὐτό ἀκριβῶς γνωρίζοντας καί ὁ μακάριος Παῦλος ὀνόμασε τήν ἀγάπη καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Καί ἀλλοῦ τῆς χάρισε τόσο μεγάλο προτέρημα, ὥστε νά πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου.«Γιατί ἡ ἀγάπη», λέγει, «εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου» (Ρωμ. 13, 10). Ὁ Κύριος τῶν πάντων δέ θεώρησε καμιά ἄλλη προϋπόθεση ἀρκετή καί ἀπόδειξη ἀξιόπιστη γιά νά φαίνονται οἱ μαθητές του, παρά μόνο τήν ἀγάπη, λέγοντας.«Μ᾿ αὐτό θά μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη» (Ἰω. 13, 35).

Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς καταφύγουμε ὅλοι σ᾿ αὐτήν, ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε καί μ᾿ αὐτήν ἄς ὑποδεχθοῦμε τή σημερινή ἑορτή. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἀδρανοῦν τά πάθη τῆς ψυχῆς. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, σταματοῦν οἱ παράλογες σαρκικές ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς. «Ἡ ἀγάπη», λέγει ὁ Παῦλος, «δέν ὑπερηφανεύεται, δέ φουσκώνει ἀπό ἐγωισμό, δέ φέρεται ἄσεμνα» (Α´ Κορ. 13, 4-5). Ἡ ἀγάπη δέν κάνει κακό στό συνάνθρωπο. Ὅπου κυβερνᾶ ἡ ἀγάπη, πουθενά δέν ὑπάρχει Κάιν νά σκοτώσει τόν ἀδελφό του.

Βγάλε ἀπό τήν καρδιά σου τήν πηγή τοῦ φθόνου, καί ἔβγαλες τόν ποταμό ὅλων τῶν κακῶν. Κόψε τή ρίζα, καί κατέστρεψες ταυτόχρονα καί τόν καρπό. Καί τά λέγω αὐτά, γιατί λυπᾶμαι περισσότερο ἐκείνους πού φθονοῦν, παρά ἐκείνους πού φθονοῦνται, γιατί ἐκεῖνοι εἶναι κυρίως πού ζημιώνονται πάρα πολύ καί πού προξενοῦν μεγάλη καταστροφή στόν ἑαυτό τους. Ἐπειδή γι᾿ αὐτούς πού φθονοῦνται ὁ φθόνος εἶναι, ἐάν τό θελήσουν, ἀφορμή γιά βράβευση.

Καί πρόσεχε, σέ παρακαλῶ, πῶς ὁ δίκαιος Ἄβελ ἐπαινεῖται καί ἀναφέρεται καθημερινά, καί ἡ σφαγή του ἔγινε γι᾿ αὐτόν ἀφορμή καλῆς φήμης. Καί αὐτός μετά τό θάνατό του ὁμιλεῖ ἐλεύθερα καί κατηγορεῖ μέ δυνατή φωνή τό δολοφόνο του. Ὁ Κάιν ὅμως, πού δῆθεν ἔμεινε στή ζωή, πῆρε τήν ἀμοιβή του ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, καί ἔζησε ἐπάνω στή γῆ ἀναστενάζοντας καί τρέμοντας. Ὁ Ἄβελ ὅμως πού σκοτώθηκε καί ξαπλώθηκε νεκρός ἔδειξε μετά τό θάνατό του μεγαλύτερη παρρησία (Γεν. 9, 10). Καί ὅπως ἔκαμε ἐκεῖνον ἡ ἁμαρτία του νά ζεῖ πιό ἄθλια καί ἀπό τούς νεκρούς, ἔτσι ἔκαμε αὐτόν ἡ ἀρετή του νά λάμπει περισσότερο καί μετά τό θάνατό του.

Γι᾿ αὐτό λοιπόν καί ἐμεῖς, γιά ν᾿ ἀποκτήσουμε μεγαλύτερη παρρησία καί σ᾿ αὐτή τή ζωή καί στήν ἄλλη, γιά νά ἀπολαύσουμε περισσότερη χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν ἑορτή, ἄς καταστρέψουμε ὅλα τά ἀκάθαρτα ἐνδύματα τῆς ψυχῆς, ἄς γυμνωθοῦμε ἰδιαίτερα ἀπό τό ἔνδυμα τοῦ φθόνου. Γιατί καί ἄν ἀκόμη φανοῦμε ὅτι πετύχαμε πάρα πολλά, ὅλα θά τά χάσουμε, ὅταν μᾶς ἐνοχλεῖ τό πικρό καί ἄγριο αὐτό ἐλάττωμα, πού μακάρι νά τό ἀποφύγουμε ὅλοι μας, καί ἰδιαίτερα αὐτοί πού σήμερα μέ τή χάρη τοῦ βαπτίσματος ἔβγαλαν τό παλιό ἔνδυμα τῶν ἁμαρτημάτων τους καί πού μποροῦν νά λάμπουν σάν τίς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου.

Ἑσεῖς λοιπόν, παρακαλῶ, οἱ ὁποῖοι υἱοθετηθήκατε σήμερα ἀπό τό Θεό, οἱ ὁποῖοι ντυθήκατε τό λαμπρό αὐτό φόρεμα, διατηρῆστε μέ κάθε τρόπο τή χαρά, στήν ὁποία εἶστε τώρα, ἀφοῦ φράξετε ἀπό παντοῦ τήν εἴσοδο στό διάβολο, ὥστε νά ἀπολαύσετε ἀφθονότερη τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί νά μπορέσετε ν᾿ ἀποδώσετε καλά ἔργα ὁ ἕνας τριάντα, ὁ ἄλλος ἑξήντα, ὁ ἄλλος ἑκατό, καί νά ἀξιωθεῖτε νά συναντήσετε μέ παρρησία τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν, ὅταν πρόκειται νά ἔλθει καί νά μοιράσει τά ἀπερίγραπτα ἀγαθά σ᾿ ἐκείνους πού ἔζησαν ἐνάρετα τήν παρούσα ζωή, μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Πηγή: imaik.gr)

Στην αγία Πεντηκοστή (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος) – Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ