Η ώρα του κόσμου 8β

Συνέχεια από: Τετάρτη 14 Αυγούστου 2019

Η ώρα του κόσμου 8β

Του Frank Schirrmacher

Ποιήματα

Το τραγούδι του Kaspar Hauser

Αληθινά αγαπούσε τον ήλιο, σαν πορφυρός κατέβαινε τον λόφο,

Τους δρόμους του δάσους, το μαυρόπουλο που κελαηδά

Και τις χαρές του πρασίνου.

Στα σοβαρά κατοικούσε στην σκιά του δέντρου

Και καθαρή η όψη του.

Ο Θεός είπε μια απαλή φλόγα στην καρδιά του:

Ω άνθρωπε!

Σιωπηλό το βήμα του βρήκε το βράδυ την πόλη

Ο σκοτεινός θρήνος του στόματος του:

Θέλω να γίνω ιππότης.

Τον ακολούθησαν όμως θάμνος και θηρίο,

Σπίτι και κήπος βραδυνός λευκών ανθρώπων

Κι’ ο δολοφόνος του τον έψαχνε.

Άνοιξη και Καλοκαίρι και όμορφο Φθινόπωρο

Του δικαίου, σιγανό το βήμα του

Στα σκοτεινά δωμάτιο ονειρευτής

Την νύχτα έμεινε με το άστρο του μόνος.

Είδε, πως χιόνι έπεσε στα γυμνά κλαριά

Και στον διάδρομο σαν σουρουπώνει την σκιά του δολοφόνου.

Ασημένιο χαμήλωσε του αγέννητου το κεφάλι.

De profundis

Είναι ένας καλαμιώνας, όπου μαύρη βροχή πέφτει.

Είναι ένα καφετί δέντρο, που μοναχικό στέκει.

Είναι ένας ψιθυριστός άνεμος, που την άδεια καλύβα περιβάλλει.

Πόσο λυπηρό αυτό το βράδυ.

Πέρα από τον συνοικισμό

Μαζεύει η απαλή ορφανή τα αραιά στάχυα.

Τα μάτια της απολαμβάνουν στρογγυλά και χρυσά μέσα στο σούρουπο

Και ο κόλπος της περιμένει τον ουράνιο νυμφίο.

Στην επιστροφή

Βρήκαν οι βοσκοί το γλυκό σώμα

Σάπιο στον αγκαθωτό θάμνο.

Μια σκιά είμαι μακριά από τα σκοτεινά χωριά.

Σιωπή του Θεού

Ήπια από το πηγάδι του άλσους.

Στο μέτωπο μου πατάει κρύο μέταλλο

Αράχνες αναζητούν την καρδιά μου.

Είναι ένα φως που σβήνει μέσα στο στόμα μου.

Την νύχτα βρέθηκα σε ένα ξερότοπο,

Με ατένιζαν τα σκουπίδια και η σκόνη των άστρων.

Μέσα στην φουντουκιά

Ακούγονταν πάλι κρυστάλλινοι άγγελοι.

Εσπερία (3^η στροφή)

Εσείς μεγάλες πόλεις

Πέτρινες κτισμένες

Στην πεδιάδα!

Έτσι αμίλητος ακολουθεί

Ο άπατρις

Με σκοτεινό μέτωπο τον άνεμο,

Τα γυμνά δέντρα στον λόφο.

Εσείς ρεύματα που ακόμα σκοτεινιάζετε!

Τρομερά φοβίζει

Φοβερό λυκόφως

Στα σύννεφα της καταιγίδας.

Εσείς λαοί που πεθαίνετε!

Χλωμό κύμα

Θρυμματίζεται στην παραλία της νύχτας,

Αστέρες διάττοντες.

Θρήνος

Ύπνος και θάνατος, σκοτεινοί αετοί

Περιτριγυρίζουν όλη την νύχτα το κεφάλι αυτό:

Την χρυσή εικόνα του ανθρώπου

Ας καταβρόχθιζε το παγωμένο κύμα

Της αιωνιότητας. Στον φρικτό ύφαλο

Κατακερματίζεται ο πορφυρό σώμα

Και η σκοτεινή φωνή θρηνεί

Πάνω από την θάλασσα.

Αδελφή θυελλώδους μελαγχολίας

Κοίτα ένα φοβισμένο καΐκι βυθίζεται

Κάτω από τα αστέρια,

Την αμίλητη όψη της νύχτας.

Grodek

2^η παραλλαγή

Το βράδυ ηχούν φθινοπωρινά δάση

Από τα φονικά όπλα, οι χρυσές πεδιάδες

Οι γαλάζιες λίμνες, από πάνω ο ήλιος

Σκοτεινός κυλάει. Περικλείει την νύχτα

Πολεμιστές που πεθαίνουν, άγριος θρήνος

Των θρυμματισμένων στομάτων τους.

Κόκκινα σύννεφα, εκεί μέσα κατοικεί ένας οργισμένος Θεός.

Το χυμένο αίμα, φεγγαρίσια ψύχρα.

Όλοι οι δρόμοι καταλήγουν στην μαύρη σαπίλα.

Κάτω από τα χρυσά κλαριά της νύχτας και των άστρων

Κυματίζει η σκιά της αδελφής μέσα από

Αμίλητο άλσος,

Για να χαιρετήσει τα πνεύματα των ηρώων, τα αιμορραγούντα

Κεφάλια.

Και σιγανά ηχούν στο καλάμι οι σκοτεινές φλογέρες του

Φθινοπώρου.

Ω περήφανη λύπη! Εσείς τίμιοι βωμοί

Την καυτή φλόγα του πνεύματος τρέφει σήμερα ένας

Τρομερός πόνος,

Τα αγέννητα εγγόνια.

Συνεχίζεται με Rilke