Χωρίς την αίσθηση του ιερού είμαστε χαμένοι. Η τρέχουσα ιστορία τό επιβεβαιώνει.
Η προσωπική σημασία που ανυψώνεται σε υψηλότερο κώδικα περιλαμβάνει την αίσθηση της μικρότητας, οδηγεί στον πεινασμένο κύκλο της φρενήρους ικανοποίησης, που θεωρείται απαραβίαστη. Πρόκειται για εκφράσεις μιας διαδρομής χωρίς διαδρομή, χωρίς αισθητική και εξελικτική μοίρα. Είναι η κατάσταση του ναυαγού στο έλεος των γεγονότων, τής έλευσης ενός βαθύτατου κενού, γεμάτου μηδενισμό.
Κάθε σκέψη και κάθε πράξη μπορεί να έχει ή να μην έχει μέσα της το πνεύμα του ιερού. Το ιερό είναι συνώνυμο με το έργο, με τη δημιουργία, άρα με τη σύμπτωση, που ανήκει σε αυτό. Κατά τη σκέψη και τη συνειδητοποίηση μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε η σκέψη ή η πραγματοποίηση ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση δεν αντιλαμβανόμαστε διαχωρισμό μεταξύ μας και του να κάνουμε και να σκεφτόμαστε, δεν υπάρχει ηθοποιός, δεν υπάρχει αντικείμενο, αλλά ενότητα. Αυτό δεν γίνεται αισθητό όταν αυτό που σκεφτόμαστε και κάνουμε δεν είναι ο δικός μας καρπός, αλλά η εκτέλεση μιας εξωτερικής εντολής, η δημιουργία άλλων. Τότε, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε εμάς και το αντικείμενο σκέψης και δράσης εμφανίζεται ισχυρός και ξεκάθαρος. Δεν υπάρχει αίσθηση του ιερού. Μπορούμε να το αποχωριστούμε χωρίς να νιώσουμε καμία απώλεια.
Στην πράξη, η ικανοποίηση τείνει να ενυπάρχει και το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσει διαμορφώνεται από το άπειρο των θεωρητικών δυνατοτήτων που πιστεύει η μηχανιστική επιστήμη ότι υπάρχουν πραγματικά, "πιθανολογικά", λένε καθισμένοι στον αυτοαναφορικό θρόνο τους, ο οποίος αντ' αυτού σίγουρα υπάρχει μόνο κάτω από το ότι κάθονται.
Η κβαντική φυσική αντιπροσωπεύει καλά τις συλλογές-επιλογές που συλλαμβάνουμε στιγμή προς στιγμή από το σχέδιο του απείρου. Η καθυστέρηση στη συγκεκριμενοποίηση της ενέργειας στην πραγματικότητα τίθεται σε ισχύ μόνο με την παρουσία του παρατηρητή. Οποιαδήποτε σκέψη ή έργο που είναι αυθεντικά δικό μας γίνεται έτσι η δημιουργία του κόσμου που αντιστοιχεί σε εμάς.
Η συλλογή-επιλογή δεν είναι λοιπόν μια από τις πολλές διαθέσιμες δυνατότητες, αλλά η μοναδική καθώς σχετίζεται πάντα με τη μονάδα μέτρησής μας, με το εγώ μας, με την ανάγκη μας, με τη διαιώνιση της ταυτότητας και της αίσθησης ύπαρξης μας.
Αντίθετα, υπάρχει μια τάση προς την αποξένωση, δηλαδή προς μια ανοησία αυτού που σκεφτόμαστε και κάνουμε, προς ένα παράλογο κενό, προς την απουσία κατεύθυνσης, ενός λόγου που δεν είναι απλώς εθιμικός ή επιφανειακός.
Στις δύο αντίθετες συνθήκες, η ενεργειακή κυκλοφορία, δηλαδή η συμμετοχή στο σύμπαν τείνει να ρέει στην πρώτη περίπτωση, αυτή της αντιστοιχίας μεταξύ αυτού που κάνει και αυτού που είναι, ενώ υπάρχει κάτι πού κολλάει και πήζει σε αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε την αίσθηση αυτού που κάνουμε και σκεφτόμαστε.
Δύο διαφορετικές καταστάσεις στις οποίες οι δυσκολίες γίνονται ερεθίσματα και μέρος της διαδικασίας στην πρώτη, ενώ αποτελούν λόγο αποθάρρυνσης και εγκατάλειψης στη δεύτερη.
Συνθήκες που εκδηλώνονται και στη γενική κατάσταση του ατόμου. Ο πρώτος θα τείνει προς την ευημερία, ενώ ο δεύτερος θα βρεθεί σε δυσφορία.
Η αίσθηση του ιερού, δηλαδή του ανήκειν και της έκφρασης της ανθρωπότητας, της φύσης και του Όλου, καταρρίπτεται πλέον σκόπιμα, βίαια, κραυγαλέα και υποσυνείδητα υπό τον ήχο φορτωμένων ατομικιστικών αξιών. Μια μετάβαση που έγινε εφικτή λόγω μιας υλιστικής πολιτιστικής βάσης που διαμόρφωσε το πνεύμα για τις γενιές που προηγήθηκαν της σημερινής και της τεχνικο-ψηφιακής τώρα, που τροφοδοτεί την εξάρτηση και τα αξιακά δόγματα.
Σε αυτήν την εποχή μπορούμε να αναγνωρίσουμε το μεγάλο πολιτικοκοινωνικό εγχείρημα της αφαίρεσης του βάθους τού νοήματος, για τον έλεγχο του πληθυσμού, ο οποίος με τη σειρά του είναι απαραίτητος για τη διατήρηση της δυτικής ηγεμονίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ακύρωση του πολιτισμού, η πολιτική ορθότητα, ο βλάσφημος ατομικισμός, οι ιδιωτικοποιήσεις, η ελεύθερη μετανάστευση, η κατάχρηση τών αγγλικών, οι νοικιασμένες μητέρες, η οικογένεια και το σεξ κατά βούληση, η ψηφιοποίηση, ο μύθος της τεχνητής νοημοσύνης, αυτός του προοδευτισμού, κάτι άλλο που αποφεύγω να ονομάσω, είναι νάρκες που κατεδαφίζουν το ιερό έδαφος στο οποίο μεγαλώσαμε. Είχαμε πιστέψει στις γυναίκες και αντ' αυτού τά κατάφεραν, μιμούμενές τους, πολύ χειρότερα από τους άνδρες.
Ωστόσο, αν και υπάρχουν συμπτώματα αποτυχίας αυτής τής κολασμένης βαβούρας, στό στήθος τής οποίας τα νεογέννητα πιπιλίζουν άπληστα πιστεύοντας ότι είναι avant-garde, η στρατηγική συνεχίζεται. Η παρουσίαση των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού είναι επί του παρόντος ένα κρυστάλλινο δείγμα, ένα χρυσό μετάλλιο στο βάθρο της φτώχειας που έχει στηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον προοδευτικό πλούτο.
Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, ανίκανη να σχηματίσει ανθρώπους αλλά ιδανική για να προκαλέσει σύγχυση, φόβο, αυτοαβεβαιότητα, βία, αυτοβία και απόγνωση, η πολιτική συνεχίζει να παραμελεί αυτές τις πτυχές. Η πλειοψηφία από εμάς έχει πάψει να διαπιστεύει την άρχουσα τάξη, τόσο που είναι το πρώτο άτυπο κόμμα. Επομένως κάτι που μπορεί να αγνοηθεί. Η ψευδοδημοκρατία τό επιβεβαιώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου