Συνέχεια από Δευτέρα, 6 Δεκεμβρίου 2010
Υπάρχει ένα κείμενο, που μοιράστηκε κάποια στιγμή τον Μάιο του 2005, πριν αρχίσει η καταιγίδα, σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη “Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών”, και που μιλά για την κατάσταση της Εκκλησίας μας σήμερα. Το κείμενο δε αυτό έχει ως εξής:
Η παραβολή του Πρεσβυτέρου
Αυτός ο ιλιγγιώδης πολιτισμός Λατρείας, τον οποίον αποφασίσαμε να συνεχίσουμε σαν κληρονομιά μας, στρίμωξε στη Θεία Λειτουργία όλα τα περιεχόμενα της θεολογίας και σκότωσε και τη Λειτουργία και τη θεολογία. Η Θεία Λειτουργία, το αποκορύφωμα της παραδόσεώς μας, είναι πλέον μια μονοδιάστατη εικόνα. Μια ναΐφ απεικόνιση της αληθινής Εκκλησίας.
Γι’ αυτό ο θεολόγος που κυριαρχεί σήμερα και στηρίζει αυτή την εκτροπή είναι πολύ προσεκτικός στην επιλογή της παραδόσεώς μας. Σταματά στον Δαμασκηνό, σε απόλυτη συμφωνία εξάλλου και με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με τους θεολόγους της οποίας βρίσκεται σε πυκνό διάλογο, αδιαφορώντας προκλητικά για την πνευματική ζωή της παραδόσεώς μας. Φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου της ταυτίσεως της δράσεως του Αγίου Πνεύματος με τους Βουδιστικούς διαλογισμούς.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, αυτή η συγκεκριμένη θεολογία διαθέτει ένα σοβαρό πλεονέκτημα. Μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί σαν βάση για την ένωση των Εκκλησιών. Υιοθετώντας έτσι για πάντα, η Εκκλησία, σαν περιεχόμενο της Οικονομίας της Σωτηρίας, τον Τύπο του Τόπου.
Οι νεώτεροι θεολόγοι, που συνεχίζουν τον κυρίαρχο δρόμο, μάχονται τους Ρώσους θεολόγους για μια θέση στον Ήλιο της Ιστορίας, πιστεύοντας πως αντιπροσωπεύουν την παράδοσή μας. Οι τρεις δυστυχισμένες Ρώμες της Ιστορίας πολεμούν για την επικράτηση, χωρίζοντας στα τρία την Αγία Τριάδα. Αυτή είναι η Ιστορική Πορεία της Εκκλησίας προς την εκμηδένιση.
Φυσικά κανείς πλέον δεν “ορθοτομεί” τον λόγον της Αληθείας και η τηλεόραση και η δόξα της υποκατέστησαν το Φως της Δόξης και την Κρίση του Κυρίου. Η εικόνα δεν παραπέμπει πλέον στο πρωτότυπο. Έγινε το πρωτότυπο. Το καθ’ ομοίωσιν έχασε κάθε περιεχόμενο και υποβαθμίστηκε σε Οντολογία. Όποιος πιστεύει στον Κύριο, δεν είναι πλέον τέλειος άνθρωπος, αφού υπολείπεται ενός Αϊνστάιν, ενός Χάιντεγκερ, ενός Ρικέρ.
Η θεολογία δεν είναι πλέον καρπός προσευχής, αλλά Σύνθεση Αντιθέτων. Μεγάλη, όμως, Σύνθεση. Επιφανών Ιδεολογημάτων, π.χ. Χριστολογίας και Πνευματολογίας. Ή ακόμα χειρότερα: Σύνθεση του κατ’ εικόνα με το καθ’ ομοίωσιν σε κάτι ανώτερο! Σε μια θεολογία που θα απαντά στις ερωτήσεις του Νίτσε, στη Βαρύτητα του Αϊνστάιν, στους αδιέξοδους δρόμους του Χάιντεγκερ.
Ο θεολόγος δεν είναι πλέον υποχρεωμένος να πιει το ποτήρι του Κυρίου!
Όλοι πρέπει να πιουν στο δικό του όνομα.
Η Απόλυτη Πλάνη.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
20 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρον και σημαντικό κείμενο, παρουσιάζει συνοπτικά την σύγχρονη επικρατούσα ακαδημαϊκή "θεολογία", τις πηγές της καθώς και τους κρυφούς πονηρούς σκοπούς της. Την "θεολογία" αυτή -αν καταλαβαίνω καλά- με τα παρεπόμενά της την προβάλλει συνεχώς και το Φανάρι.
http://romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6310:2010-11-17-12-49-10&catid=13
http://fanarion.blogspot.com/2010/12/blog-post_06.html
Για την δόξα λοιπόν Αμέθυστε ξεπουλάμε τα πάντα; Αυτή είναι η απόλυτη πλάνη;
Επίσης τί εννοείς όταν λες "Οι τρεις δυστυχισμένες Ρώμες της Ιστορίας πολεμούν για την επικράτηση, χωρίζοντας στα τρία την Αγία Τριάδα";
Αγαπητέ φίλε ο Gioachino Da Fiore είχε επινοήσει τήν ιδέα ότι η Π.Δ. αποκαλύπτει τόν Πατέρα, είναι η οικονομία τού Πατρός, η Κ.Δ. τού Υϊού καί τώρα έχουμε τήν οικονομία τού Αγίου Πνεύματος. Τό οποίο δρά καί εκτός εκκλησίας, δημιουργώντας τήν ιστορία καί οδηγώντας την στά έσχατα. Αυτή τήν επινόηση διέδωσε πειστικά ο Λόσκι καί τήν υιοθέτησαν όλοι. Σήμερα ο Καλαϊτζίδης, ο Ράμφος, ο Βασιλειάδης, πιστεύουν πώς στόν οικουμενισμό, στήν είσοδο στήν ιστορία καί στήν ένωση τών θρησκειών τούς οδηγεί τό Άγιο Πνεύμα. Αναλόγως λοιπόν πιστεύεται πώς η Ρώμη αντιπροσωπεύει τήν εποχή τού Πατρός, η Κων/πολη τού Υϊού καί η Μόσχα τού Αγίου Πνεύματος.
Αυτή η επινόηση στηρίζει τήν μετα-πατερική θεολογία τών Ρώσων, πού δέν είναι τίποτε άλλο από ένα χριστιανικό ένδυμα φορεμένο στόν γερμανικό ιδεαλισμό.
Η θεολογία σήμερα η οποία διδάσκει τόν πατέρα-θεό ετοιμάζει τήν ένωση. Σ'αυτή τήν ασέβεια έπεσε καί ο ΟΟΔΕ.
Αμέθυστε σ' ευχαριστώ για την απάντηση. Ψάχνωντας πληροφορίες για τον Gioachino Da Fiore έπεσα πάνω σε ένα διαλογό σου στο "Αντίφωνο" με τον κ.Ξυδία. Εκεί αναφέρεις ότι: αυτή η κακοδοξία (του Gioachino Da Fiore) έφτασε μέχρι τον Λόσκι σαν οικονομία του Αγίου Πνεύματος, η οποία διδάσκει ότι βρισκόμαστε ήδη στην εποχή των εσχάτων. Αυτή την κακοδοξία κατήγγειλε, προς τιμήν του, και στον καιρό της, ο κ. Ζηζιούλας, αλλά δυστυχώς στην συνέχεια υπέκυψε στις σειρήνες της εσχατολογίας, παρασυρόμενος και από τον Σμέμαν, με τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα που ξεκινούν από τον Επισκοποκεντρισμό και φτάνουν στην ενότητά μας με τους Λατίνους του πάπα.
Η ειρωνία βέβαια είναι πως ότι "θεολογικό" δρόμο και αν πάρεις τα πάντα συγκλίνουν στο τέλος στον οικουμενισμό και στην ένωση των Εκκλησιών. Τυχαίο;
Τέλος θέλω να σε ρωτήσω με ποιο τρόπο πέρασε ο γερμανικός ιδεαλισμός στην θεολογία των Ρώσων.
Ο Γερμανικός ιδεαλισμός γεννιέται από τό "σκέπτομαι άρα υπάρχω" τού Καρτέσιου καί τό "εγώ σκέπτομαι" τού Κάντ. Δηλ. είναι αδύνατον νά εφαρμοστεί η εντολή τού Κυρίου, "αγάπα τόν Θεό εξ όλης τής ψυχής καί εξ όλης τής διανοίας καί τόν πλησίον σου ως σεαυτόν".
Είναι αδύνατον νά εγκαταλειφθεί ο εαυτός. Αντιθέτως τό εγώ παίρνει τή θέση τού Θεού, όπως στό παληό καλό προπατορικό αμάρτημα, καί επινοείται μιά δεσμευτική φύσις τήν οποία πρέπει νά υπερβεί ο άνθρωπος φτάνοντας στήν αυτοσυνειδησία. Ακολουθώντας τήν θεολογία αυτή αναδεικνύεται η θεολογία τού προσώπου, γνωστή σέ όλους μας, τήν οποία ο Ράμφος εκφράζει ως εξής: ΕΓΩ ΧΡΙΣΤΟΣ.
Αμέθυστε όταν λες "επινοείται μιά δεσμευτική φύσις" τί ακριβώς επινόηση είναι αυτή και για ποιο λόγο γίνεται; Και κάτι ακόμα αν δεν σε κουράζω: Μιλάμε για την ανθρώπινη φύση ή για την φύση γενικώς;
Ταυτίζεται η φύσις μέ τήν ανάγκη, η ανάγκη μέ τήν ουσία καί κηρύσσεται απελευθερωτικός αγώνας.
Παραμερίζοντας τήν εντολή τού Κυρίου "με τόν ιδρώτα τού προσώπου σου θα κερδίζεις τό ψωμί σου".
Η ανθρώπινη φύσις η οποία ΕΙΝΑΙ ελευθερία, εγκαταλείπεται, λόγω καρτεσιανών παρεκτροπών, οι οποίες χώρισαν τά αχώριστα, δηλ τό σώμα από τήν ψυχή, σάν αντίθετα. Ενώ η ανακάλυψη, γιά πρώτη φορά τού Νοός από τούς αρχαίους φιλοσόφους, έθετε μόνο τόν Νού αντίθετο καί στήν ψυχή καί στό σώμα καί στήν ενότητά τους.
"Ενώ η ανακάλυψη, γιά πρώτη φορά τού Νοός από τούς αρχαίους φιλοσόφους, έθετε μόνο τόν Νού αντίθετο καί στήν ψυχή καί στό σώμα καί στήν ενότητά τους."
O Άγιος Νικόδημος στο συμβουλευτικό εγχειρίδιο λέει ότι τα αισθητά είναι αντικείμενο των σωματικών αισθήσεων και τα νοητά αντικείμενο του Νου, και ότι ο Νους έπεσε, παρασυρόμενος από τις σωματικές αισθήσεις. Υπήρξε μία εκτροπή από την θεωρία των "άνω" προς την θεωρία των "κάτω". Τα κάτω περικλείουν ηδονή-οδύνη ενώ τα άνω μόνο θεία ηδονή.
Άρα καταλαβαίνουμε εύκολα την αντίθεση Νου και υλικού σώματος, ( αντίθεση νοητών και αισθητών). Και όπως λέει ο Άγιος Νικόδημος, καθώς το σώμα παρέσυρε το Νου και έπεσε έτσι τώρα πρέπει ο Νους με τη νήψη να ανυψώσει το σώμα και να το ελευθερώσει από την υποδούλωση στα αισθητά. Θέλω όμως να ρωτήσω για την ψυχή, πως ακριβώς εμπλέκεται σε αυτά; Είναι ενωμένη με το σώμα, αυτό σημαίνει ότι είναι και αυτή υποδουλωμένη στα αισθητά λόγω της πτώσης του Νου; Δεν υπάρχει πόλεμος ανάμεσα στην ψυχή και το σώμα όπως ανάμεσα στο Νου και το σώμα; H ενότητα που περιγράφεις σημαίνει "προσαρμογή" και ταύτιση θέσης;
Ο Νούς χάνεται μέ τήν πτώση.Φανερώθηκε γιά λίγο μέ τήν Ελληνική φιλοσοφία, χάθηκε στούς Ελληνιστικούς χρόνους καί συνέχισε στούς Ελληνες Πατέρες τής Εκκλησίας,οι οποίοι τόν αναγνώρισαν σάν τό όργανο τής χάριτος.Σάν τόν υποδοχέα πού κρατά τόν λόγο, τό μέρος όπου σπείρεται ο Λόγος τού Κυρίου. Ο Νούς είναι τό κέντρο τής ψυχής. Εάν η ψυχή δέν διαθέτει τό κέντρο της, παρασύρεται εύκολα από τό άλογο στοιχείο, τήν επιθυμία, η οποία ταιριάζει απολύτως στό σώμα. Καί γεννά τά διαβλητά πάθη. Η Δύση στήν θέση τού Νού τοποθέτησε τό υποκείμενο.
Ευχαριστώ.Αν δεν σε κουράζω θα ήθελα να μου εξηγήσεις την τελευταία πρόταση."Η Δύση στην θέση του Νου τοποθέτησε το υποκείμενο", σημαίνει τις υποκειμενικές θεωρίες των διάφορων φιλοσοφικών συστημάτων;H σημαίνει τις υποκειμενικές προσωπικές πεποιθήσεις του καθενός;Τις οποίες πρέπει να σεβόμαστε ως "πολιτισμένοι άνθρωποι" μέσα στα πλαίσια της "αλληλοπεριχώρησης"; Και όχι μόνο να σεβόμαστε αλλά και να μην τους ενοχλούμε και προσβάλουμε, αποκρύπτοντας τις δικές μας.
Τό υποκείμενο δέν είναι η γνώμη. Καί τήν γνώμη δέ πρέπει νά τήν σεβόμαστε, αλλά νά γνωρίζουμε ότι δέν αλλάζει, είναι μιά μερικότης πού υποδύεται τήν καθολικότητα. Υποκείμενο είναι αυτό πού κρατάμε από κάθε εμπειρία. Αυτό πού αισθανόμαστε ή τό μάθημα πού περιέχει. Στήν θ. Λειτουργία τήν κατάνυξη, τήν ευφορία τής ψαλμωδίας, τήν ιερότητα τού περιβάλλοντος, τό λιβάνι, ή νοούμε τήν πνευματική μας κατάσταση η οποία μπορεί νά γίνει κάθε φορά αφορμή μετανοίας;! Ευχαρίστηση ή ταπείνωση;
Και εγώ με αυτήν την έννοια είπα για τον σεβασμό της γνώμης των άλλων. Ότι μας έχει επιβληθεί για να μπορούμε πλέον να υπάρχουμε ενταγμένοι, στα μορφώματα σύγχρονων κοινωνιών που δημιουργήσαμε χωρίς αντικειμενικές αξίες ύπαρξης, αλλά μόνο υποκειμενικές.Οι οποίες θεωρούνται όλες συμβατές με την ελευθερία του ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται ως ο Δημιουργός του εαυτού του μετά τον "θάνατο του Θεού".
Όμως θέλω να πω σχετικά με το τελευταίο που είπες ότι είναι όλο το κλειδί της πνευματικής ζωής. Και δείχνει ποιον τελικά υπηρετούμε, τον εαυτό μας ή τον Θεό. Το αναλύει ωραία ο Άγιος Νικόδημος στον "αόρατο πόλεμο".
Η γνώμη δέν έχει καμμία σχέση μέ τό υποκείμενο. Η γνώμη ενέχει θέση γνώσεως , μιάς γνώσεως στηριγμένης στήν εντύπωση.Είναι ψευδογνώση.
Η έννοια του υποκειμένου όπως την προσδιορίζεις δεν συγχέεται με την γνώμη.Η διευκρίνηση έγινε μόνο για να μην θεωρηθεί ότι συμφωνούμε με τον κακώς εννοούμενο "σεβασμό" (δηλ. ακόμα και απέναντι στο κακό).Φυσικά η γνώμη είναι μια ψεύτικη γνώση, και παίρνει τη θέση της γνώσης, προσδιοριζόμενη από ένα πλήθος μεταβαλλόμενων παραγόντων.Φεύγουμε από κει.
Ο Νους έπεσε και στη θέση του έχουμε την αμφισβήτηση, την παρατήρηση, την εμπειρία, το συμπέρασμα, και γενικά τον ορθολογισμό.Αυτή τουλάχιστον είναι η μέθοδος γνώσης της Δύσης.Δεν ξέρω αν εννοείς αυτό.
Αφού ανέφερες όμως σαν παράδειγμα υποκειμένου, τι κρατάμε από την εμπειρία της θείας λειτουργίας, θεώρησα καλό να αναφέρω τον Άγιο Νικόδημο γιατί τονίζει ιδιαίτερα ότι πρέπει να ελέγχουμε την καρδιά μας, και τα κίνητρά μας, για οτι κάνουμε. Αν αυτό αποσκοπεί στην δική μας αυτοϊκανοποίηση ή στην υπηρεσία του θελήματος του Θεού. Πάμε αλλού βέβαια, βγαίνουμε από το θέμα, όμως θέλω να αναφέρω ακόμα κάτι που λένε οι Άγιοι επειδή είναι διδακτικό, ότι ακόμα και ο ζήλος για τον Θεό, πολλές φορές κρύβει κενοδοξία,επίδειξη, αυτοϊκανοποίηση,επιβολή, και δυστυχώς λίγη αγάπη για τον Θεό, πόσο μάλλον άλλα πράγματα, που εξωτερικά φαίνονται καλά.
Οι Πατέρες μας λένε ότι ο Νους φωτίζεται από την "επίμονη μετα πόθου μελέτη της θείας σοφίας που υπάρχει θησαυρισμένη στις θείες γραφές".Ακόμα και όταν δεν καταλαβαίνει πλήρως όλα τα νοήματα, δεν υπάρχει κάτι ισχυρότερο για να δεσμευτούν οι λογισμοί του ανθρώπου, να καθαριστούν και να αποκτηθεί η αληθής γνώση..
Καί υπάρχει καί αυτή η εκδοχή. Αγιος Μάξιμος ο ομολογητής:
“Πεύσεις και αποκρίσεις”, τόμος 14Α, εκδόσεις Μερετάκη, Ερώτησις 104, Απόκρισις:
«Η ψυχή, νους υπάρχουσα κατά την δύναμιν αυτής, έχει ως αγέννητον εαυτήν, εαυτώ γεννώντα γεννητώς, ως είναι τον λόγον τον εν τω νω και εκ του νου γεννώμενον άλλον αυτώ εκείνο τον γεννώντα νουν μετά της κατά την γέννησιν ιδιότητος της μηδαμώς δεχομένης αντιστροφήν.
Διότι άφετον και απλούν κατά την ουσίαν η μόνον το Θείον, τα δε άλλα πάντα, όσα μετά Θεόν και εκ Θεού το είναι έχει, εξ ουσίας και ποιότητος ήτουν δυνάμεως είναι, τουτέστιν εξ ουσίας και συμβεβηκότος.
Αυτός ουν ο λόγος ο ούτω και ων και γεννώμενος, της υπουργού φύσεως την φωνήν λαμβάνων, προφέρεται και γεννά λόγον εν άλλω νοί, διά της του δεχομένου ακοής τω νω παραπεμπόμενος.»
Mετάφραση :
H ψυχή πού είναι νούς κατά τήν δύναμή της, έχει οπωσδήποτε ως αγέννητο τόν εαυτό της πού γεννά νοητά γιά τόν εαυτό του, ώστε νά υπάρχει ο λόγος πού είναι μέσα στό νού καί από αυτόν νά γεννιέται άλλος, [κι έτσι ο πρώτος είναι ο νούς πού γεννά καί ο νούς πού γεννιέται ο δεύτερος], έχοντας τήν ιδιότητα πού συνοδεύει τή γέννηση πού μέ κανένα τρόπο δέν επιδέχεται αντιστροφή.
Διότι τίποτε δέν είναι απόλυτο (ανεξάρτητο από τά άλλα) καί απλό στήν ουσία, παρά μόνο τό Θείο, ενώ τά άλλα όσα είναι έπειτα από τόν Θεό καί παίρνουν τήν ύπαρξή τους από τό Θεό, αποτελούνται από ουσία καί ποιό ήτοι δύναμη, δηλαδή από ουσία καί συμβεβηκότα.
Αυτός λοιπόν ο λόγος, αυτός πού έτσι είναι καί γεννιέται, παίρνοντας τή φωνή τής υπηρέτριας φύσης, προφέρεται καί γεννά λόγο σέ άλλο νού καθώς παραπέμπεται μέ τήν ακοή εκείνου πού τόν δέχεται στό νού.
Η ψυχή που είναι νους κατά την δύναμή της (ουσία και ποιότητα), έχει τον εαυτό της αγέννητο (προϋπάρχει),και γεννάει για τον εαυτό της, ως "είναι" ( ως ύπαρξη) τον λόγο, τον υπάρχοντα μέσα στο νου, και από το νου γεννιέται άλλος νους γι΄αυτόν εκείνο τον γεννώντα νου..
Αυτός λοιπόν ο λόγος ο οποίος έτσι (με αυτόν τον τρόπο), και υπάρχει και γεννιέται (υπάρχει στο νου, και γεννιέται εκ της ψυχής), παίρνοντας την φωνή της υπηρέτριας φύσης (του σώματος), προφέρεται, και γεννά λόγο σε άλλο νου, στον οποίο παραπέμπεται δια της ακοής του δεχομένου τον λόγο ανθρώπου.
Άρα ο λόγος γεννιέται στον άλλο νου, μέσω της ακοής του λόγου του πρώτου (προηγούμενου) νου.
Ο Πρώτος Νους γεννάει αχρόνως τον Λόγο.Ο ενσαρκωμένος Λόγος είναι ο Κύριος.
Μιλάει γιά τόν Πνευματικό. Τά συμπεράσματα δείχνουν ότι δέν υπάρχει κατανόηση. Τί δουλειά έχει ο Κύριος.
Σαφώς μιλάει για την διδασκαλία, η οποία γεννάει νέο λόγο μέσω της ακοής αυτών που την δέχονται.Η τελευταία πρόταση δεν συνδέεται με το υπόλοιπο κείμενο, και φυσικά δεν είναι συμπέρασμα (όπως η προηγούμενη)!Αναφέρθηκε για τον μόνο λόγο ότι βλέπουμε στην ανθρώπινη φύση και λειτουργία την εικόνα του ίδιου του Θεού.Θεωρούσα ότι θα γινόταν κατανοητό.
H επανάληψη της μετάφρασης έγινε για να τονίσω κάποια σημεία που θεωρούσα σημαντικά και όχι για να αλλάξω κάτι.
2.35 Συνορεύει πολύ επικίνδυνα μέ τήν αναλογία.
Μη βάζουμε ταμπέλες.Δεν βλέπουμε αναλογικά τα άνω με τα κάτω.Δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε τα άνω μέσω των κάτω.Απλώς επαναλαμβάνουμε μια αλήθεια που λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και την τοποθετούμε δίπλα στα λόγια του Αγίου Μαξίμου, θαυμάζοντας το Μεγαλείο του Θεού και των έργων Του."Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου".Τίποτα περισσότερο.
Δημοσίευση σχολίου