Είναι ένας άνθρωπος αφοσιωμένος, βαθιά μορφωμένος, ανυποχώρητα σύγχρονος. Οταν ο πιστός τού φιλάει το χέρι, κάνει κι εκείνος το ίδιο. «Είναι η εικόνα του Θεού, ακόμα κι αν είναι λιγάκι μουτζουρωμένη, γι’ αυτό τον προσκυνώ», λέει ο ίδιος. Ο π. Αλέξανδρος Καριώτογλου αποφάσισε να ενδυθεί το σχήμα της ιεροσύνης στα 66 του χρόνια. «Ηταν όνειρο από παιδί. Το καλλιέργησα όλα τα χρόνια στη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ηθελα να το κάνω προς τη δύση της ζωής μου, ολοκληρωμένο, χωρίς την έγνοια του σχολείου ή του πανεπιστημίου», λέει σήμερα στην «Κ».
Την ημέρα που τον συναντήσαμε είχε πρωινή λειτουργία για το 74ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, που στεγάζεται επί της Αδριανού. Κατά τη διάρκεια του μυστηρίου, οι μαθητές και οι μαθήτριες συμμετείχαν, αφού άκουγαν το μεγαλύτερο μέρος της λειτουργίας στα νέα ελληνικά και ο πατέρας τούς προέτρεπε να ψάλλουν, να λένε τα «αμήν» και τα «Κύριε, ελέησον», ενώ στο τέλος χορωδία παιδιών είπε τα κάλαντα από μικροφώνου. Ο ιερέας πρόσθεσε στις ευχές του δέηση υπέρ του λαού της Παλαιστίνης.
Η Αγία Τράπεζα ήταν σχεδόν στο μέσον του ιερού ναού του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, κοντά στο ποίμνιο – «είναι μεγάλη περιπέτεια η ενορία. Δεν είναι μια κυριακάτικη λειτουργία και ένα ευχέλαιο και τελειώσαμε. Ξέρουν όλοι εδώ μέσα ότι Εκκλησία σημαίνει σχέση όλων μας. Νιώθουν εδώ ότι είμαστε μια οικογένεια. Ψάλλουμε όλοι σε συγκεκριμένες στιγμές, όπως τα παιδάκια σήμερα. Συμμετέχουν στη μεταβολή του ψωμιού και του κρασιού σε σώμα και αίμα Χριστού. Δεν είμαι μόνον εγώ, δεν είμαι μάγος», αφηγείται.
Είναι μεγάλη περιπέτεια η ενορία. Δεν είναι μια κυριακάτικη λειτουργία, ένα ευχέλαιο και τελειώσαμε. Ξέρουν όλοι εδώ μέσα ότι Εκκλησία σημαίνει σχέση όλων μας. Νιώθουν εδώ ότι είμαστε μια οικογένεια.
Ο π. Αλέξανδρος γεννήθηκε στη Λίμνη Ευβοίας, αλλά όταν ήταν δυόμισι μηνών ο πατέρας του πήρε μετάθεση στο Δασαρχείο της Σάμου, όπου μεγάλωσε. «Ο πατέρας μου μού έμαθε την αγάπη για τη φύση. Δεν ήταν ιδιαίτερα θρήσκος, αλλά όταν βρεθήκαμε στην Αθήνα για εγχείρηση στις αμυγδαλές μου, περάσαμε έξω από το πανεπιστήμιο και μου είπε: “Εδώ είναι και η Θεολογική Σχολή, όπου, αν θέλεις, μπορείς να σπουδάσεις μια μέρα».
Ετσι και έγινε. Ο π. Αλέξανδρος Καριώτογλου τελείωσε τη Θεολογική Σχολή της Αθήνας, όπου είχε γνωρίσει τη σύζυγό του, μετέπειτα πρεσβυτέρα. Μαζί είχαν φύγει για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία. Εκείνη έκανε διδακτορικές σπουδές στην Παιδαγωγική των Θρησκευτικών, εκείνος όμως αναγκάστηκε να υποβάλει τη διατριβή του για το Ισλάμ και την Ιστορία Θρησκευμάτων στην Ελλάδα, διότι, αν ήθελε να ακολουθήσει πανεπιστημιακή καριέρα τότε, δεν μπορούσε να έχει τίτλο από μη ορθόδοξη σχολή. «Ημουν ο πρώτος και τελευταίος υποψήφιος διδάκτορας του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, Αναστασίου. Ηταν δύσκολος άνθρωπος, επίμονος και τελειομανής. Αφού είχα σκεφτεί κάποια στιγμή να παρατήσω το διδακτορικό, αλλά με πίεσε να συνεχίσω», θυμάται.
Εργάστηκε στη Σχολή Χιλλ –«εκεί κατάλαβα ότι μου πάει η εκπαίδευση»–, στη Σχολή Μωραΐτη, στα Εκπαιδευτήρια Αηδονοπούλου, στην Ελληνογερμανική Αγωγή, στη Σχολή Δούκα και έξι χρόνια στο Αρσάκειο, απ’ όπου έφυγε όταν αποφάσισε να περάσει στη δημόσια εκπαίδευση. Δίδαξε στο Βαρβάκειο και στο Πειραματικό του Πανεπιστημίου Αθηνών, προτού περάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, αλλά και τρία χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, όπου τον είχε προσκαλέσει ο μακαριστός μητροπολίτης Στυλιανός Χαρκιανάκης.
«Είχα πάντα επαφές με την Εκκλησία. Είχα, όμως, αφιερωθεί στην εκπαίδευση. Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς. Είναι θέμα αφοσίωσης. Από την άλλη, δεν ήθελα να περάσω κατευθείαν, από μικρός, στην Εκκλησία, γιατί φοβόμουν τους δεσποτάδες. Ηταν σκληροί με τους ιερείς κι εγώ αυτό δεν το άντεχα», αφηγείται ο ίδιος.
Δεν ήθελα να περάσω κατευθείαν, από μικρός, στην Εκκλησία, γιατί φοβόμουν τους δεσποτάδες. Ηταν σκληροί με τους ιερείς κι εγώ αυτό δεν το άντεχα.
Τον Ιανουάριο του 2016 ενδύθηκε το σχήμα του ιερέα. Είχε προηγηθεί συζήτηση με τον εαυτό του –«έπρεπε κατ’ αρχάς να το πάρω εγώ απόφαση»–, με την πρεσβυτέρα –«που πάντοτε με ρωτούσε πότε επιτέλους θα το κάνω»– και με τα τέσσερα παιδιά του. «Είχα αποφασίσει ότι, αν έστω και ένας δεν το θέλει, δεν θα το κάνω». Η συζήτηση με τις δύο κόρες και τους δύο γιους του είναι κάτι που σήμερα τον κάνει να βουρκώνει – με τον ίδιο τρόπο που βουρκώνει κατά τη διάρκεια της λειτουργίας όταν κάτι που ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον συγκινεί βαθιά.
Η πρώτη κόρη, συντηρήτρια έργων τέχνης, τού είπε ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Η δεύτερη, ψυχοθεραπεύτρια, τον παρακίνησε να γίνει «παπάς με αρ*****, όπως ήσουν σε όλη σου τη ζωή», ο τρίτος γιος, τεχνικός φωτισμών, του είπε ότι τον γαλήνεψε και ο μικρότερος, σεφ, ότι «ήταν ανέκαθεν παπάς, δεν θα γίνει τώρα». «Οταν είπα στον πνευματικό μου, π. Αντώνιο Ρωμαίο, 91 ετών σήμερα, μοναχό στην αγιορείτικη Ιερά Μονή Γρηγορίου, την επιστολή της δεύτερης κόρης μου, έβαλε τα κλάματα. Και μου είπε: “Ναι, αυτό να γίνεις”. Μάλιστα, μου ζήτησε τη συμμαρτυρία, την εγγύηση του πνευματικού προς τον μητροπολίτη ότι ο υπό δοκιμασία λαϊκός είναι άξιος για ιερέας, να τη συνυπογράψουν και δύο λαϊκοί, ώστε να φανεί και η αγάπη του λαού. Κάτι που δεν συμβαίνει, αλλά εμείς το κάναμε».
Ο π. Αλέξανδρος Καριώτογλου βρήκε την ελευθερία που ζητούσε στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο – εξάλλου, ήταν στενοί φίλοι από τότε που ο Μακαριώτατος ήταν μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας και καλούσε τον πατέρα Αλέξανδρο για ομιλίες. Τον χειροτόνησε αρχικά ο μητροπολίτης Σάμου, για λόγους «καταγωγής», και στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, όπου και λειτουργεί τα τελευταία σχεδόν οκτώ χρόνια.
Από πέρυσι, ο π. Αλέξανδρος Καριώτογλου καλεί μία φορά τον μήνα τα ζευγάρια που έχει παντρέψει για να τους προσφέρει συμβουλευτική από ειδικούς, ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές, για ζητήματα σχέσεων και ό,τι άλλο τους απασχολεί.
Ο ιερωμένος έχει δημιουργήσει μία ολόκληρη οικογένεια στον βυζαντινό ναό του 11ου αιώνα στην Πλάκα. Τις Κυριακές, μετά τη λειτουργία, οι παρευρισκόμενοι πίνουν καφέ, συζητούν, έρχονται όλο και πιο κοντά ο ένας με τον άλλο – «γίνεται πανηγύρι εδώ», είναι τα δικά του λόγια. Πολλές φορές, καλεί κάποιον φωτισμένο άνθρωπο, όπως λέει, για να κάνουν συζήτηση για όσα απασχολούν τους ενορίτες. Από πέρυσι, κάνει και κάτι ακόμα πιο σπουδαίο: καλεί μία φορά τον μήνα τα ζευγάρια που έχει παντρέψει για να τους προσφέρει συμβουλευτική από ειδικούς, ψυχιάτρους και ψυχοθεραπευτές, για ζητήματα σχέσεων και ό,τι άλλο τους απασχολεί.
Πατήρ Αλέξανδρος στην «Κ»: Ο ιερέας που τάραξε τα νερά της Εκκλησίας (20/06/2023)
Εγινε παπάς στα 66 του. Tιμωρήθηκε προσωρινά επειδή επέτρεψε σε κορίτσια να ντυθούν παπαδάκια. Ο ίδιος, απτόητος, εξακολουθεί και ακούει τους «πονεμένους» νέους για να τους συμφιλιώσει με τη χαρά
«Βρε πατέρα, με Vans;!». Η αλήθεια είναι ότι δεν τα είχα προσέξει. Οση ώρα μιλούσαμε καθισμένοι στην ωραία σκιά του καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου δεν είχα παρατηρήσει τα υποδήματα του πατρός Αλέξανδρου Καριώτογλου. Με είχε παρασύρει η απαλλαγμένη από κάθε ίχνος σοβαροφάνειας και επιτήδευσης παρουσία του και το ωραίο, βαθύ μπλε του ράσου του, που σχεδόν τα κάλυπτε. Αλλά λίγες δεκάδες μέτρα πιο μακριά, στο κατώφλι του σπιτιού τους, ο γιος του τον πειράζει για τα αθλητικά παπούτσια που φοράει και φέρουν τη χαρακτηριστική κοψιά της δημοφιλούς στους νέους μάρκας. «Εσύ μου τα χάρισες, δεν φταίω εγώ!», του απαντάει στον ίδιο, σχεδόν τρυφερό, τόνο.
Έχω μπροστά μου τον πρωταγωνιστή ενός εκκλησιαστικού «σκανδάλου» που τελικά έληξε αναίμακτα την περασμένη Πέμπτη ύστερα από προσωπική παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.
Χρειάζεται να πάμε δύο Κυριακές πίσω. Την Κυριακή της Πεντηκοστής, στον ναό του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά στην Πλάκα όπου λειτουργεί ο πατήρ Αλέξανδρος, ο φωτογραφικός φακός ενός ενορίτη συλλαμβάνει δύο κορίτσια 14 ετών, ντυμένα με «παπαδικά» και με ένα κερί ανά χείρας. Το στιγμιότυπο ανεβαίνει αφελώς στο Διαδίκτυο και η ψηφιακή φασαρία είναι τόσο μεγάλη, που ο προοδευτικός ιερέας τίθεται σε αργία από κάθε ιεροπραξία. Του την είχαν στημένη και ξέσπασαν, θα πουν άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά τα τεκταινόμενα στην όμορφη βυζαντινή εκκλησία της Πλάκας.
Ο πατήρ Αλέξανδρος, στα επτά χρόνια που είναι ιερέας (τον χειροτόνησε, μάλιστα, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με τον οποίο διατηρεί μακροχρόνια φιλία), έχει ασπαστεί καινοτομίες που έχουν ενοχλήσει όχι φυσικά τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο, αλλά τους… αυτόκλητους υπερασπιστές των όσιων και των ιερών της ορθόδοξης παράδοσης: λειτουργίες και μυστήρια στη Νεοελληνική για να καταλαβαίνουν οι πιστοί τι ακούν· εισηγήσεις ειδικών επιστημόνων για θέματα λατρείας μετά την κυριακάτικη λειτουργία· πάνδημες γιορτές στην αυλή του ναού παραμονές της Σαρακοστής.
Και φυσικά, το… σκάνδαλο των σκανδάλων, το γεγονός ότι πριν από λίγα χρόνια βάφτισε το παιδί ενός ομόφυλου ζευγαριού. Ο ίδιος λέει σήμερα, με την απόσταση του χρόνου, ότι είχε κάνει εκείνη τη βάφτιση με μεγάλη χαρά. «Ξέρετε, όμως, γιατί ενοχλήθηκαν; Οταν τελειώνει η βάφτιση, λέω πάντα στους γονείς ενώπιον όλων: “Σήμερα έχετε χαρά. Αλλά δεν θα είναι πάντα έτσι, γιατί το παιδί σας είναι έξυπνο, ζωηρό και θα σας δημιουργεί και κάποια προβλήματα ή στενοχώριες. Με έναν τρόπο μπορείτε να ξεπερνάτε τα προβλήματα: φροντίστε από τώρα να βάλει μέσα στην καρδιά του μια εικόνα δύο γονιών ερωτευμένων και αγαπημένων. Αυτό θα του αναστέλλει κάθε τρέλα». Ακουσαν κάποιοι τη λέξη “ερωτευμένοι” και συμπέραναν ότι είμαι υπέρ του γάμου του ομόφυλων ζευγαριών…».
«Εκ νέου μύηση»
Ο Ιωσήφ Βιβιλάκης, πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής και καθηγητής στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, γνώρισε τον Αλέξανδρο Καριώτογλου στο πλαίσιο μιας μετεκπαίδευσης. «Πιστεύω ότι βασικό κίνητρό του στην παιδαγωγική του είναι η επανακατήχηση των πιστών, δηλαδή η εκ νέου μύηση στην έννοια της συλλογικότητας. Το ζητούμενό του είναι ένα ενωμένο σώμα. Με τα τραύματά του και τις ματαιώσεις του, αλλά ενωμένο. Στα συμφραζόμενα αυτά κατανοείται η προσπάθειά του να εντάξει εντός των μυστηρίων μεταφρασμένα αρχαιοπρεπή αποσπάσματα ευχών που είναι ακατάληπτα για την πλειονότητα της σύναξης και άλλες “καινοτομίες” που έχουν ενοχλήσει συντηρητικούς, φανατικούς, ευσεβιστές, ανθρώπους συμπλεγματικούς και αγράμματους».
Η ψάλτρια, νομικός στο επάγγελμα, Νεκταρία Καραντζή, που ίδρυσε το 2013 τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Ψαλτριών, έγραψε σε ασυνήθιστα οξείς τόνους, στον λογαριασμό της στο Facebook, περί «χριστιανών φονταμενταλιστών». Της ζητάω να πει περισσότερα για την ανάγκη του ρεπορτάζ. «Κοιτάξτε, είναι γνωστό ότι στην Εκκλησία μας πορευόμαστε ισορροπώντας πάνω σε παραλογισμούς. Αυτό που συνέβη με τον πατέρα Αλέξανδρο είναι ένα ακόμη πετραδάκι. Το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η Ιεραρχία, αλλά οι αυτόκλητοι υπερασπιστές της Πίστης, οι αυτόκλητοι ερμηνευτές των ιερών κανόνων, που είναι σαφές πλέον ότι συγκροτούν σώμα αίρεσης εντός της Εκκλησίας».
«Για τη Θεολογική Σχολή ήμουν “κομμουνιστής”, που στη γλώσσα της Εκκλησίας σημαίνει “φιλελεύθερος” και “νεωτεριστής”, κάποιος που θα μας δημιουργήσει προβλήματα».
Ο κατά κόσμον Αλέξανδρος Καριώτογλου μεγάλωσε στη Σάμο, εκεί όπου ο μικρός Αλέκος (όπως τον φώναζαν οι δικοί του) μυήθηκε από νωρίς στον κόσμο της Εκκλησίας. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς άνθρωποι, αλλά όχι ιδιαίτερα θρησκευόμενοι. Σε ηλικία 6 ετών, όταν είχε έρθει στην Αθήνα για μια εγχείρηση στις αμυγδαλές, περνώντας με ένα ταξί από την οδό Πανεπιστημίου, η μητέρα του τού έδειξε το κτίριο του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου: «Εδώ είναι η Θεολογική Σχολή. Οταν μεγαλώσεις και το θέλεις, εδώ θα έρθεις». Τι είχε δει η μητέρα σε ένα παιδί που δεν πήγαινε ακόμα καλά καλά σχολείο; «Εβλεπε ότι με συνέπαιρνε ο κόσμος της Εκκλησίας». Επιπλέον, συνδέθηκε με έναν σπουδαίο αλλά πολύ απλό παπά του νησιού. «Σε όλα τα μαθητικά μου χρόνια δεν έχασα ούτε έναν εσπερινό. Και με έμαθε να ψέλνω εκείνος, με έναν τρόπο παπαδιαμαντικό».
Τελικά, όντως πέρασε στη Θεολογική Σχολή, όπου συνάντησε και τη μετέπειτα γυναίκα του (και μητέρα των τεσσάρων παιδιών τους, που τους έχουν χαρίσει μέχρι σήμερα επτά εγγόνια), αλλά η Ελλάδα της Χούντας τον έπνιγε. Ηθελε να πάρει μια υποτροφία και να συνεχίσει τις σπουδές του έξω. Το κατάφερε μαζί με τη σύζυγό του κι έφυγαν για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε σε μερικά από τα πιο γνωστά ιδιωτικά και δημόσια σχολεία της Αθήνας, πέρασε συνολικά 37 χρόνια στην εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένης και της θητείας του ως επίκουρος καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας με ειδικότητα στην ιστορία θρησκειών. «Για τη Θεολογική Σχολή ήμουν “κομμουνιστής” που στη γλώσσα της Εκκλησίας σημαίνει “φιλελεύθερος” και “νεωτεριστής”, κάποιος που θα μας δημιουργήσει προβλήματα», θυμάται σήμερα και γελάει. Το διδακτορικό του πάνω στην ιστορία των θρησκειών το ολοκλήρωσε υπό την επίβλεψη του σημερινού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου.
Κορίτσια με στιχάρι, κορίτσια μες στη χάρη
Ο συγγραφέας και επικεφαλής του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος Σταύρος Ζουμπουλάκης έχει τον δικό του τρόπο να σχολιάσει τα τεκταινόμενα: «Δύο κορίτσια φόρεσαν στιχάρι και κράτησαν τη λαμπάδα στη λειτουργία σε μια εκκλησία της Αθήνας και αμέσως σηκώθηκε κουρνιαχτός! Αντήχησε η ιαχή: Η Ορθοδοξία εν κινδύνω! Η Ενσάρκωση του Χριστού ακυρώνεται, η Ανάστασή Του ματαιώνεται! Και η εκκλησιαστική γραφειοκρατία ανταποκρίθηκε χωρίς καθυστέρηση στην πολεμική ιαχή –αυτό θα πει ποιμαντικά αντανακλαστικά!– και έθεσε τον εφημέριο σε αργία. Μα, πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι! Από όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από την Εκκλησία, αυτό τους ανησύχησε; Αυτό είναι το στραβό που βρήκαν να διορθώσουν;», αναρωτιέται ο τακτικός συνεργάτης της «Κ».
«Ξέρω καλά τα εκκλησιαστικά πράγματα, ώστε να μην περιμένω απολύτως τίποτε από την Ιεραρχία, και ξέρω εξίσου καλά και ακόμη καλύτερα την αρνητικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στις ενορίες, εκτός και αν είναι να μαγειρεύουν ή να γυαλίζουν τα μανουάλια. Η μόνη ελπίδα, αν εξακολουθεί να υπάρχει, είναι όσοι ιερείς σκέφτονται –είναι σαφώς οι λιγότεροι, αλλά είναι αρκετοί– να πάψουν να φοβούνται και να κάνουν κάτι. Δεν είναι στο χέρι τους η χειροτονία των γυναικών, είναι όμως στο χέρι τους να μην υπάρχει κανένα εκκλησιαστικό συμβούλιο ενορίας χωρίς τα μισά τουλάχιστον λαϊκά μέλη του να είναι γυναίκες και να μην υπάρχει κανένα αναλόγιο ψαλτών χωρίς γυναικείες φωνές. Ναι, και κορίτσια παπαδάκια, παντού! Από την επόμενη Κυριακή! Η αποκαρδιωτική αυτή ιστορία είχε και μια θετική όψη: ξεσηκώθηκε μεγάλη αντίδραση υπέρ του εφημέριου και εναντίον των σκοταδιστών. Ας ανταποκριθούν σε αυτή την αντίδραση οι εφημέριοι και πολλών άλλων ενοριών της χώρας και ας προχωρήσουν. Και μόνοι και μετά πολλών. Είναι η ώρα τους».
Τον ρωτάω γιατί έγινε παπάς. «Ενιωθα ότι εκφράζομαι τελώντας μια Θεία Λειτουργία κι έχοντας ένα ποίμνιο. Οτι τελικά αυτή η συνθήκη αντανακλά την ιστορία της ζωής μου. Στα 66 μου βρίσκω τον Ιερώνυμο και του λέω “ήρθε η ώρα”. Μου λέει “δεν θα πληρώνεσαι, θα τα βγάζεις πέρα με τη σύνταξη;”. Είπα δεν με νοιάζει τίποτα και προχωρήσαμε».
Αλήθεια, τι είδους άνθρωποι έρχονται και τον βρίσκουν; «Κυρίως νέα παιδιά, άνθρωποι πονεμένοι ψυχικά που αναζητούν να τους ακούσει κάποιος. Δεν γυρεύουν τόσο συμβουλές, αν κι αυτό πιστεύουν μέσα τους, αλλά περισσότερο θέλουν να τους ακούσει κάποιος χωρίς να τους κρίνει. Γι’ αυτό εκείνο που εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να βγάλω από μέσα τους την ενοχή και να τους συμφιλιώσω με τη χαρά. Αυτό δεν μας ζήτησε ο Χριστός; Αντί λοιπόν να φοβίζουμε τους ανθρώπους, ας τους πλησιάσουμε και να τους πούμε τι πραγματικά λέει ο Χριστός!».
Για πολλούς μαθητές του η ανάμνηση από τον πατέρα Αλέξανδρο ως δάσκαλο υπήρξε αξέχαστη. Ο καθηγητής Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών Αντώνης Καραμπατζός ήταν ένας από αυτούς: «Ηταν γλυκύς, μειλίχιος και ανοιχτός να συζητήσει ζητήματα που κάποιος άλλος θεολόγος θα απέφευγε. Ηξερε, επίσης, να συγχωρεί τις αναπόφευκτες γωνίες και τις αταξίες μας, να στέκεται πλάι μας ουσιαστικά, υποστηρικτικά. Είχε εκείνη τη θεία ιδιότητα που μας θυμίζει ο ανυπέρβλητος στίχος του μεγάλου Alexander Pope: “Το να σφάλλεις είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς θείο”».
Πηγή: Καθημερινή
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΕΛΗΦΘΗ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ.
2 σχόλια:
Τον Ιανουάριο του 2016 ενδύθηκε το σχήμα του ιερέα. Είχε προηγηθεί συζήτηση με τον εαυτό του –«έπρεπε κατ’ αρχάς να το πάρω εγώ απόφαση»–, με την πρεσβυτέρα –«που πάντοτε με ρωτούσε πότε επιτέλους θα το κάνω»– και με τα τέσσερα παιδιά του. «Είχα αποφασίσει ότι, αν έστω και ένας δεν το θέλει, δεν θα το κάνω»......
Το κέφι του κάνει, πάνω απ' όλα η επίγειος βασιλεία του και ο εγωϊσμός. Ακόμα ένα τρωκτικό που ροκανίζει την Ορθόδοξη Πίστη χάριν της κοινωνικής ευδαιμονίας.... Δεν σπούδαζε μια και καλή Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι;;;
Απολύτως."Τον ρωτάω γιατί έγινε παπάς. «Ενιωθα ότι εκφράζομαι τελώντας μια Θεία Λειτουργία κι έχοντας ένα ποίμνιο. Οτι τελικά αυτή η συνθήκη αντανακλά την ιστορία της ζωής μου."
Δημοσίευση σχολίου