«ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΑΝΘΙΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ» Από Μαρτσέλο Βενετζιάνι

 « Η ανθισμένη ανάμνηση μιας ημέρας του Μαΐου…

ΚΑΙ Ο ΈΡΩΤΑΣ ΑΝΘΙΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ

Μάρτιν Χάιντεγκερ και Χάνα Άρεντ

Η ανθισμένη ανάμνηση μιας μέρας του Μαΐου. Ο καθηγητής Martin Heidegger, 36 ετών, γράφει στη φοιτήτρια Hannah Arendt, 20 ετών, για να της θυμίσει το άρωμα μιας συνάντησης. Την προσφωνεί ως μια αόρατη γυναίκα που κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε. «Ξεκινώντας από τη μέρα που μου έφερε τα πάντα –εσένα– …ενώ είχες ένα λουλουδάτο όνειρο στα μαλλιά σου – την ορμή και το προφίλ των βουνών στο μέτωπό σου, και το τρέμουλο του βραδινού κρύου στο αγαπημένο σου χέρι. Και η μεγάλη σου στιγμή που γίνεσαι ένας άγγελος, στην οποία γίνεσαι ορατή… Στα υπέροχα βλέμματά σου, ανάμεσα στην ευτυχία και τον βραδινό αποχαιρετισμό, στο απόκοσμο πρόσωπό σου». Μετά ο έντονος και απαγορευμένος έρωτας, ανάμεσα σε συναντήσεις, τοπία και σκέψεις. Σώματα και αναγνώσεις εναλλάσσονται στις συναντήσεις τους. Μια αγάπη στα όρια της αναγκαστικής απόστασης μεταξύ εραστών αυξάνει το πάθος της εγγύτητας.

Günther Anders and Hannah Arendt (1929)

Στη συνέχεια, η μυητική δοκιμασία της απόστασης, από δημιουργική άποψη, είναι «η μεγαλύτερη εμπειρία που γνωρίζω ανάμεσα σε όλες εκείνες τις ανθρωπίνως δυνατές», αλλά από ανθρώπινη σκοπιά, σημειώνει ο Χάιντεγκερ, «είναι σαν να σου ξεριζώνουν την καρδιά από το στήθος ενώ έχεις απόλυτη συνείδηση». Τότε ο δεσμός σπάει, «το κορίτσι που έρχεται από μακριά», «ξένη από μακριά», «άτακτη νύμφη του δάσους», γίνεται ξανά αόρατη. Συναντιούνται μια φορά στο σταθμό, αλλά ο Μάρτιν, παρέα με τον μελλοντικό σύζυγο της Χάνα, Γκούντερ Στερν, δεν τη βλέπει καν. Ωστόσο, η Άρεντ διαμαρτύρεται σε ένα απελπισμένο γράμμα, ήμουν εκεί μπροστά σου, θα μπορούσες να με δεις, με κοίταξες φευγαλέα, χωρίς να με αναγνωρίσεις. « Όταν ήμουν μικρή του γράφει η Χάνα – η μητέρα μου κάποτε με τρόμαξε τρελά με ένα τέτοιο παιχνίδι ... Θυμάμαι ακόμα τον τυφλό φόβο που ένιωθα καθώς φώναζα συνέχεια: Μα είμαι το κοριτσάκι σου, είμαι πραγματικά η Χάνα. Ένιωσα έτσι σήμερα. Τότε το τρένο απομακρύνθηκε γρήγορα. Και τότε συνέβη ακριβώς αυτό που είχα φανταστεί και ήθελα, οι δυο σας ψηλά από πάνω μου και και εγώ μόνη μου εντελώς αβοήθητη. Όπως πάντα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο από το να το αφήσω να συμβεί και να περιμένω, να περιμένω, να περιμένω, να περιμένω».

Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, «η άβυσσος της νοσταλγίας» ξανανοίγει, όπως έγραψε ο ηλικιωμένος καθηγητής Χάιντεγκερ σε μια επιστολή προς τήν συνάδελφό του Άρεντ, μετά την πολεμική τραγωδία: « Όλα έπρεπε να ξεκουραστούν για ένα τέταρτο του αιώνα σαν κόκκος σιταριού στο αυλάκι βαθιά σε ένα χωράφι, που αναπαύεται σε μια ωρίμανση του απόλυτου. Γιατί όλος ο πόνος και οι πολλαπλές εμπειρίες έχουν μαζευτεί στο βλέμμα σου, που το φως του αντανακλά στο πρόσωπό σου και κάνει τη γυναίκα να φαίνεται. Στην εικόνα της Ελληνίδας θεάς υπάρχει αυτό το μυστηριώδες πράγμα: στο κορίτσι κρύβεται η γυναίκα, στη γυναίκα, το κορίτσι... αυτή η απόκρυψη στην αραίωση ». Ο κόκκος του σιταριού παρέμεινε μια ανέκφραστη υπόσχεση στο βαθύ αυλάκι του χωραφιού. Η ζωή που θα μπορούσε να ήταν και δεν ήταν.

«ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΑΝΘΙΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ» - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)