Αδιανόητα δογματικά σφάλματα του π. Νικολάου Λουδοβίκου

 

Ἡ σάρκα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ καί ἡ Θεία Μετάληψη

Πηγή:  π. Ν. Λουδοβίκος: H σάρκα του ανθρώπου η ενσάρκωση του Θεού και η Θεία Μετάληψη - YouTube

Γράφει ο Μιχαήλ  Βασ.  Γαλενιανός

Δρ  Θεολογίας, Δρ  Φιλοσοφίας 

Στίς 7 Ἰουνίου ἀναρτήθηκε στήν ἱστοσελίδα «Ἀντίφωνο» μία συνέντευξη τοῦ καθηγητῆ Δογματικῆς καί Φιλοσοφίας στήν Ἀνώτατη Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία Θεσσαλονίκης π. Νικολάου Λουδοβίκου, ἡ ὁποία εἶχε μεταδοθεῖ ἀπό τόν ραδιοφωνικό σταθμό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τή Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Στή συνέντευξη αὐτή, στήν ὁποία δόθηκε ὁ τίτλος «Ἡ σάρκα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ καί ἡ Θεία Μετάληψη», ἐπιχειρεῖται ἡ ἀνάδειξη τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπινου σώματος στή χριστιανική διδασκαλία.

Στήν προσπάθεια αὐτή ὁ π. Νικόλαος φτάνει στό σημεῖο νά ἐξισώνει τό σῶμα μέ τήν ψυχή ἤ, ἀκόμα χειρότερα, νά ὑποτιμᾶ τήν ἀξία τῆς ψυχῆς, ὅπως δυστυχῶς πράττουν καί ἄλλοι θεολόγοι στίς μέρες μας, ὑποπίπτοντας μοιραῖα καί σέ ἐπακόλουθα δογματικά ἀτοπήματα.

Συγκεκριμένα ἀναφέρει ὅτι «ἡ ἔννοια τῆς ψυχῆς στήν Καινή Διαθήκη δέν ἔχει τήν ἔννοια τῆς ψυχῆς στόν Πλάτωνα» (ὅπου ἡ ψυχή εἶναι μία ἀνώτερη ἀπό τό σῶμα οὐσία σέ μία δυαλιστική θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου), ἀλλά ἡ ψυχή εἶναι «ἡ ζωή ὁλόκληρη τοῦ ἀνθρώπου, τό συναμφότερο καί τῶν δύο».

Σέ ἀρκετές περιπτώσεις ὄντως ὁ ὅρος ψυχή χρησιμοποιεῖται στήν Ἁγία Γραφή μέ τήν ἔννοια τῆς ζωῆς, ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλες, στίς ὁποῖες σαφῶς σημαίνει μία διαφορετική ἀπό τό σῶμα οὐσία, ἕνα ἰδιαίτερο συστατικό στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου καί μάλιστα ἀνώτερο τοῦ σώματος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τό περίφημο «μή φοβηθῆτε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. 10,28), τό ὁποῖο δίνει μεγαλύτερη ἀξία στήν ψυχή ἔναντι τοῦ σώματος.

Αὐτό τό παραβλέπει ὁ π. Νικόλαος καί θεωρεῖ ὅτι γιά τήν ἰδιαίτερη τιμή πού ἀποδίδεται στήν ψυχή ἀπό τούς χριστιανούς «φταῖνε οἱ ἱεροκήρυκες, οἱ ὁποῖοι λένε ἀλλιῶς [ἀπ' ὅ,τι ἐκεῖνος] τά πράγματα καμμιά φορά στόν κόσμο», μιλοῦν δηλαδή γιά «σωτηρία τῆς ψυχῆς» ἐπηρεασμένοι ἀπό τόν πλατωνισμό.

Θέλοντας νά ἐνισχύσει τίς ἀπόψεις του περί μή ὕπαρξης οὐσιαστικῆς ἤ ἀξιολογικῆς διαφορᾶς μεταξύ σώματος καί ψυχῆς, ὁ π. Νικόλαος ἀναφέρει ὅτι «ὁ θάνατος θεωρεῖται ἐχθρός στήν Καινή Διαθήκη» (σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀρχαία ἑλληνική φιλοσοφία καί ἰδιαίτερα τήν πλατωνική, ὅπου ὁ θάνατος θεωρεῖται ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, τό ὁποῖο εἶναι τό δεσμωτήριό της) καί ἐρωτᾶ: «Εἴδατε πουθενά τόν Παῦλο νά λέει δέν πειράζει νά πεθάνουμε»;

Τό ρητορικό αὐτό ἐρώτημα ὅμως εἶναι ἀτυχέστατο, γιατί ἔχουμε δεῖ τόν ἀπόστολο Παῦλο ὄχι ἁπλά νά λέει ὅτι δέν πειράζει νά πεθάνουμε, ἀλλά νά δηλώνει ὅτι προτιμᾶ τόν θάνατο ἀπό τό «ζῆν ἐν σαρκί».

Στήν πρός Φιλιππησίους ἐπιστολή γράφει: «Ἐμοί γάρ τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος. εἰ δέ τό ζῆν ἐν σαρκί, τοῦτό μοι καρπός ἔργου, καί τί αἱρήσομαι οὐ γνωρίζω. Συνέχομαι δέ ἐκ τῶν δύο, τήν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τό ἀναλῦσαι καί σύν Χριστῷ εἶναι· πολλῷ γάρ μᾶλλον κρεῖσσον· τό δέ ἐπιμένειν ἐν τῇ σαρκί ἀναγκαιότερον δι' ὑμᾶς» (Φιλιπ. 1,21-24).

Ξεκάθαρα λοιπόν ὁ ἀπόστολος Παῦλος δηλώνει ὅτι εἶναι πολύ καλύτερο νά πεθάνει καί νά εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό, ἐνῶ ἡ «ἐν σαρκί» παραμονή του εἶναι ἀναγκαιότερη γιά τούς πιστούς, τούς ὁποίους ὠφελεῖ μέ τό ἔργο του. Γιά τήν ἱεράρχηση ἑπομένως μεταξύ σώματος καί ψυχῆς ἄς μήν κατηγορεῖ ὁ π. Νικόλαος μόνο τούς ἱεροκήρυκες, ἀλλά ἄς κατηγορεῖ καί τόν ἀπόστολο Παῦλο καταλογίζοντας καί σ' αὐτόν ὅτι πλατωνίζει.

Γιά τήν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου ὁ π. Νικόλαος λέει: «Ἡ ἐνσάρκωση ἡ ἴδια δείχνει ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι ἀποφασιστικά ὑλική καί αὐτή τήν ὑλική φύση προσλαμβάνει ὁ Χριστός, δέν προσλαμβάνει τό ἀνθρώπινο πνεῦμα».

Θά μποροῦσε κάποιος νά τοῦ καταλογίσει ὅτι μέ αὐτή τή διατύπωση περιπίπτει στήν αἵρεση τοῦ ἀπολλιναρισμοῦ, ἀπό τά συμφραζόμενα πάντως προκύπτει ὅτι «πνεῦμα» ὁ π. Νικόλαος ὀνομάζει ἐδῶ τόν πολιτισμό, τήν ἐπιστήμη τοῦ ἀνθρώπου, καί ὄχι τήν ψυχή ὡς ἰδιαίτερο συστατικό στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου (εἶναι ἄλλωστε φανερό στήν ὅλη συνέντευξη ὅτι δέν ἀρέσκεται σέ αὐτή τή θεώρηση γιά τήν ψυχή).

Γεγονός ὡστόσο εἶναι ὅτι δίνει ὑπέρμετρη ἀξία στό σῶμα μέ φράσεις ὅπως «τό χριστιανικό νεκρό σῶμα εἶναι ὁ ἄνθρωπος», «τό σῶμα μᾶς κάνει πρόσωπα», «ὁ ἄνθρωπος σκέπτεται μέ τό σῶμα του βασικά» κ. ἄ. Ἀλλά, ἄν «τό χριστιανικό νεκρό σῶμα εἶναι ὁ ἄνθρωπος», τότε ἡ ψυχή τί εἶναι; Τίποτα παραπάνω ἀπό «ἐκμαγεῖο τοῦ σώματος . . . αὐτός εἶναι ὁ μόνος ρόλος τῆς ψυχῆς».

Στήν ἴδια συνάφεια ὑποστηρίζει ὅτι «ὑπάρχει πολύς πλατωνισμός μές στόν χριστιανισμό» καί ἐπισημαίνει τό «πόσο ἀργά στή Δύση καί τήν Ἀνατολή κατάφερε νά γλιτώσει ὁ χριστιανισμός ἀπό τόν πλατωνισμό», δεδομένου ὅτι ἡ διδασκαλία περί ἀθανασίας τῆς ψυχῆς, γιά τήν ὁποία γίνεται ἀκόμα λόγος στόν χριστιανισμό, εἶναι πλατωνικῆς προέλευσης («"ἄνθρωπε εἶσαι πολύτιμος, γιατί εἶσαι ἀθάνατη ψυχή". Μά τί ἀθάνατη ψυχή; Αὐτό εἶναι Πλάτων 100%»).

Δηλαδή ὁ χριστιανισμός δέν δέχεται τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς; Ἀδιανόητο!

Τά παραπάνω μᾶς θυμίζουν τίς κακοδοξίες ἑνός ἄλλου καθηγητῆ Θεολογίας, ὁ ὁποῖος ἔθεσε (ἤ μᾶλλον εἰσήγαγε ἀπό τόν ἑτερόδοξο χῶρο) τό δίλημμα «ἀθανασία τῆς ψυχῆς ἤ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν;», λές καί ἡ μία ἀποκλείει τήν ἄλλη.

Αὐτό πιστεύει καί ὁ π. Νικόλαος; Ἡ ἄποψη ὅμως ὅτι ἡ ψυχή δέν εἶναι ἀθάνατη, ἀλλά συναποθνήσκει μέ τό σῶμα, καλεῖται «θνητοψυχισμός» καί εἶναι αἵρεση.

Ἡ κατακλείδα τῶν ἀτοπημάτων τοῦ π. Νικολάου σέ αὐτό τό θέμα εἶναι ὁ ἰσχυρισμός του ὅτι «μετά θάνατον βέβαια δέν ὑπάρχει κάποια ἀναμονή, μή φανταστεῖτε ὅτι περιμένει κανείς χίλια χρόνια γιά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, εἶναι σέ ἄλλο χωροχρόνο ἐκεῖνο τό πράγμα καί συμβαίνει πολύ γρήγορα, πάρα πολύ γρήγορα στόν καθέναν ἀπό μᾶς».

Ποῦ τά εἶδε αὐτά γραμμένα ὁ π. Νικόλαος; Μήπως ἐκεῖ ὅπου ἐτέθη καί τό προαναφερθέν δίλημμα; Ὀρθόδοξα πάντως δέν εἶναι.

Ὅσο γιά τό πῶς προέκυψαν, μία εὔλογη ἐξήγηση εἶναι ὅτι ἔπρεπε νά βρεθεῖ κάτι, γιά νά καλυφθεῖ τό κενό πού δημιουργεῖται ἀπό τήν ἄρνηση τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς, καί ἐπινοήθηκε ἡ πρόωρη καί ἑτερόχρονη γιά τόν καθένα ἀνάσταση.

Στή συνέντευξη γίνεται λόγος καί γιά τή θεία Μετάληψη. Ὁ π. Νικόλαος θεωρεῖ ὅτι ἡ πράξη τῆς μεταβολῆς τῶν Τιμίων Δώρων εἶναι «εὐχαριστιακή ἐνσάρκωση», δηλαδή «εἶναι μεταβολή ὄχι τῆς οὐσίας· ἡ οὐσία παραμένει ἴδια, εἶναι ψωμί, εἶναι κρασί».

Ἔτσι ὅμως προκύπτει ὅτι στή θεία Μετάληψη δέν κοινωνοῦμε κατ' οὐσία σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, ἀλλά ψωμί καί κρασί. Δέν κυριολεκτοῦσε λοιπόν ὁ Κύριος στόν Μυστικό Δεῖπνο, ὅταν ἔλεγε «τοῦτό ἐστι τό σῶμά μου» καί «τοῦτό ἐστι τό αἷμά μου»;

Καί στή θεία Λειτουργία μάταια λέγεται «ποίησον τόν μέν ἄρτον τοῦτον τίμιον σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου, τό δέ ἐν τῷ ποτηρίῳ τούτῳ τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου, μεταβαλών τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ»;

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός πάντως δέν ἀφήνει περιθώρια γιά ἀμφισβήτηση τῆς πραγματικότητας τῆς μεταβολῆς τῶν Τιμίων Δώρων καί τό πετυχαίνει αὐτό μέ μία ἐξαιρετική παρομοίωση: Ὅπως ὁ ἄρτος, ὁ οἶνος καί τό νερό μέ τήν βρώση καί τήν πόση μεταβάλλονται σέ σῶμα καί αἷμα ἐκείνου πού τρώει καί πίνει, «οὕτως ὁ τῆς προθέσεως ἄρτος, οἶνός τε, καί ὕδωρ διά τῆς ἐπικλήσεως καί ἐπιφοιτήσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὑπερφυῶς μεταποιοῦνται εἰς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τό αἷμα» (Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, Δ΄, ΙΓ΄ [Πς΄], PG 94,1145 A).

Τά  ἀτοπήματα  τοῦ  π.  Νικολάου  Λουδοβίκου  στήν  ἐν  λόγῳ  συνέντευξη  προκαλοῦν  θλίψη  ἀλλά  καί  προβληματισμό. 

Εἶναι  τρομερό  νά  διαπιστώνει  κάποιος  τό  πόσο  διαστρεβλώνει  τήν  ὀρθόδοξη  διδασκαλία  ἕνας  ὑποτιθέμενος  θεματοφύλακάς  της. 

Ἀκόμα  πιό  τρομακτική  ὅμως  εἶναι  ἡ  σκέψη  ὅτι, ἄν  ὁ  π.  Νικόλαος  ὑπέπεσε  σέ  τόσα  δογματικά  σφάλματα  σέ  35  μόλις  λεπτά  τῆς  ὥρας, σέ  πόσα  ἀκόμα  μπορεῖ  νά  ἔχει  ὑποπέσει  στίς  ἀμέτρητες  ὧρες  τῶν  παραδόσεων, τῶν  ὁμιλιῶν  καί  τῶν  ὑπόλοιπων  συνεντεύξεών  του;

Πηγή: https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/37674-adianoita-dogmatika-sfalmata-tou-p-nikolaou-loudobikou

ΑΥΤΟΣ Ο ΥΣΤΕΡΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ BOSE.

Η ΠΙΟ ΒΙΑΙΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΑΠΙΣΜΟ, ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΤΟΥ ΤΡΕΜΠΕΛΑ, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ.