Εμάς τους υπόλοιπους τους παραλειπόμενους μας κάμπτει,λυγίζουμε ως κι ασθενούμε από αυτή την έστω και στοιχειώδη θεία επαφή με τον Πανσθενή
Παντοδύναμο .. Αυτή την αίσθηση είχα διαβάζοντας ένα βιβλίο με επιστολές του Αγίου Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας του Φιλοθείτη. Είναι πραγματικά άγιος…αντέχει το θείο γινόμενος ένα με το θείο..πέτυχε το καθ΄ομοίωση..ερχόμενος σ΄επαφή με έναν άγιο έρχεσαι ουσιαστικά σε επαφή με τον μόνον Άγιο
στο παρελθόν κάποιος που είχε μια δυνατή μεταφυσική εμπειρία μου το είχε πει κάηκα .. κάηκα από το θείο.. το θείο είναι πυρ…Τον είχα παρεξηγήσει όμως όντως..’‘Ό Θεός ηµών πυρ καταναλίσκον” ένα καθαρτήριο πυρ, βάπτισμα του πυρός αγιοπνευματικό βάπτισμα.
Η ψυχή ερχόμενη σε επαφή με το άγιο συστρέφεται ως αδύναμο εκτεθειμένο βρέφος νιώθει την εξουθένωση κι αδυναμία της πάσχει σαν νεογνό από ελαφρύ γογγυσμό…που αδυνατεί να ανταπεξέλθει.. σε αυτή την άλλη πραγματικότητα τη νέα πραγματικότητα..
”τα μωρα του κοσμου εξελεξατο ο θεος ινα καταισχυνη τους σοφους και τα ασθενη του κοσμου εξελεξατο ο θεος ινα καταισχυνη τα ισχυρα”
Ο Θεός δεν αντέχεται από εμάς τις αμαρτωλές φύσεις. Μόνο οι άγιοι αντέχουν το Θεό... γι αυτό και ο Θεός σε αυτούς αναπαύεται..
ο μόνος τρόπος ν΄αντέξεις το Θεό είναι να γίνεις ένα μαζί του να ενωθείς, η κατά χάριν θέωση… το πυρ δεν πάσχει από το πυρ..
Ο Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθείτης ο Πυρφόρος
η πιο σπάνια ψυχή των εσχάτων καιρών που έφερε λίγο από το ουράνιο φως στις καρδιές των ανθρώπων που μεταλαμπάδευσε πυρ της θεότητας ως λαμπαδηδρόμος της Αγιοπνευματικής Φλόγας του Θεού.
Η πάσχουσα αγάπη.. ”ο πόνος της αγάπης και η αγάπη του πόνου”…
Μια αγάπη για όλους και για όλα, για όλα τα πλάσματα για όλα τα όντα μια ψυχή που τρέμει που αναδεύεται σαν ρίγος θεικό για τον κόσμο και για το παραμικρό …για όλους και για τον καθένα ολιστική όσο και προσωπική ”κραταιή ως θάνατος αγάπη” μια αγάπη που σε φθάνει στο θάνατο στη θυσία στο μαρτύριο για Εκείνον και για τον άλλον… μια αγάπη που δεν προσπερνά κοντοστέκεται σταματά δεν ζητά τα εαυτής αλλά του ετέρου… αγάπη πάσχουσα ως συμπάσχουσα έμπονη επίπονη διακαής…η αγάπη είναι ο Δρόμος ” εγώ ειμί η οδός”, αγάπη οδοιπορούσα, καθ΄οδόν ‘‘πορευθέντες” αγάπη σπεύδουσα και επισπεύδουσα ” ταχύ έρχου”… καταφθάνουσα η αγάπη δεν ολιγωρεί δεν καθυστερεί δεν χρονοτριβεί , είναι ενεργητική ρισκάρει διακινδυνεύει είναι ριψοκίνδυνη αγάπη ακίνδυνη είναι ατομικισμός είναι βόλεμα στην προσωπική ψευδαυτάρκεια..είναι παρρησία και όχι απουσία παίρνει πρωτοβουλίες δεν είναι άβουλη η αγάπη ουδέποτε οπισθοχωρεί στα μετόπισθεν είναι πάντα στην πρώτη γραμμή…
γι αυτό ”Δεύτε λάβετε Φως εκ του ανεσπέρου Φωτός” ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου