Με το Dignitas Infinita ο Πάπας και η Εκκλησία του προσπάθησαν να αγκαλιάσουν την υπεράσπιση της ζωής, της γέννησης, της μητρότητας, της οικογένειας και της φύσης μαζί με την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, των φτωχών, των καταπιεσμένων, των μεταναστών, των γυναικών και εκείνων που υποφέρουν. Και στο βάθος η υπεράσπιση της ειρήνης και των λαών από τον πόλεμο και η επιθυμία για υπεροχή. Υπάρχουν πράγματα που δεν αρέσουν στους συντηρητικούς και σε άλλα που δεν αρέσουν στους προοδευτικούς, αλλά το έγγραφο μπορεί να θεωρηθεί γενικά σύμφωνο με το ευαγγελικό και χριστιανικό πνεύμα, ή τουλάχιστον είναι ένα σημείο ισορροπίας, ακόμα κι αν σε ορισμένα χωρία φαίνεται σε άλλους να είναι πολύ συντηρητικοί και αντιδραστικοί ή σε άλλους πολύ σοσιαλιστές και επαναστάτες. Για άλλους πάλι θα είναι ένα παράδειγμα ιησουιτών κυκλικού-μποτισμού, μια πονηριά ελέγχων και ισορροπιών για να συγκρατούνται διαφορετικές πλευρές μαζί. Το θάρρος του να εναντιωθεί στο πνεύμα της εποχής και στις κυρίαρχες δυνάμεις του, είτε είναι οικονομικές, στρατιωτικές και πολιτικές, ιδεολογικές, πνευματικές ή έμφυλες, πρέπει να αναγνωριστεί.
Πρέπει λοιπόν να αναθεωρήσουμε την κρίση μας για τον Πάπα Φραγκίσκο; Ο σοσιαλισμός του, ο αντικαπιταλισμός του και τελικά ούτε ο τριτοκοσμισμός του δεν πρέπει να σε τρομάζουν, ακόμα κι αν δεν είναι στα γούστα σου. Παρά κάποια δυσφορία και διαφωνία, μπορεί κανείς να καταλάβει τη θέση του ακόμη και μέσα στην πίστη. Αλλά η πραγματική έλλειψη, το πραγματικό έλλειμμα στον παπισμό του Μπεργκόλιο είναι κάτι άλλο.
Ο Πάπας είναι απρόθυμος να αντιμετωπίσει το κρίσιμο ζήτημα στο οποίο καλείται στο ρόλο του ως ποιμένας, εφημέριος και απόστολος: η εξαφάνιση του Θεού, η έκλειψη της πίστης, η πρόοδος του αθεϊσμού και του μηδενισμού, η απουσία θρησκευτικής αίσθησης που κυριαρχεί στην εποχή μας . Ο Πάπας επιλύει τον Χριστιανισμό στην υπεράσπιση της ζωής και στη συνάντηση με την ανθρωπότητα, αλλά δεν θίγει αυτό το πιο επίπονο, πιο δύσκολο αλλά απαραίτητο και απαραίτητο για τον Μέγιστο Εκπρόσωπο της Εκκλησίας.
Η έκφραση της αλληλεγγύης και της σοσιαλιστικής κλίσης στον καπιταλιστικό κόσμο ή η υπεράσπιση της ζωής, της γέννησης και της οικογένειας στον εγωιστικό και μηδενιστικό κόσμο δεν αρκούν αν οι άνθρωποι γυρίσουν την πλάτη στον Θεό, στην πίστη και στη θρησκευτική έννοια, έστω και μόνο ως ερώτηση. . Αλλά αυτή, ακόμη και πριν από τη μάχη για τη ζωή, για την ειρήνη ή για την κοινωνική δικαιοσύνη, είναι η προτεραιότητα που ταιριάζει στον Πάπα.
Αντανακλαστικά και κατά συνέπεια, ο παπισμός του στερείται την υπεράσπιση του χριστιανικού πολιτισμού , της θρησκευτικής ταυτότητας, του ιερού, των συμβόλων και της παράδοσής του. Σαν το μόνο του μέλημα, η μόνη του αποστολή ήταν να ανταποκριθεί στην εποχή του. και στο όνομα τού σήμερα θυσία, ακύρωση κάθε κληρονομιάς του ιερού και της παράδοσης. Ένα σημάδι αυτής της παράδοσης εμφανίστηκε επίσης στον κατά τα άλλα μεγαλόπρεπο και φωτεινό ποντίφικα του Ιωάννη Παύλου Β΄: όταν εκατό φορές ο Woytila ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο για τα λάθη και τις φρικαλεότητες που διέπραξαν στο παρελθόν η Εκκλησία και οι ποντίφικες της. Στη συνέχεια εμφανίστηκε ως πράξη ταπεινότητας, αλλά στο τέλος έγινε πράξη τεκμηρίου: πιστεύοντας ότι ο ποντίφικας του θα μπορούσε να σταθεί ως ο ανώτατος διαιτητής μιας χιλιόχρονης ιστορίας και ότι μόνο η Εκκλησία της εποχής μας, με τον παπισμό της, κατάλαβε, αναγνώρισε και έκανε να τιμήσει την αλήθεια. Αντίθετα, όλα πρέπει να σχετίζονται με την εποχή τους, δεν μπορούμε να απολογούμαστε εκ μέρους άλλων, άλλων εποχών, σε άλλες καταστάσεις και άλλων ποντίφικων. Γιατί η αλήθεια είναι κόρη του Θεού και δεν είναι κόρη του χρόνου. Δεν είναι μυστήριο ότι στο παρελθόν υπήρξαν κακόφημες σελίδες στο όνομα της Εκκλησίας και της πίστης, υπήρξαν τρομεροί πάπες και έχουν διαπραχθεί κακοποιήσεις, βία και διαφθορά, ασύλληπτα στα μάτια μας. Αλλά γι' αυτό και στην εποχή μας είναι ασύλληπτες οι σελίδες αγιότητας, μαρτυρίου, πίστης και ολοκληρωτικής αφοσίωσης που έλαμψαν από το παρελθόν. Εάν ένας Πάπας πρέπει να αγκαλιάσει τον κόσμο και κάθε πλευρά της πίστης, κάθε ευαισθησία, πρέπει επίσης να αγκαλιάσει την ιστορία από την οποία προέρχεται και να τα φέρει όλα στους ώμους του, σαν σταυρός. γιατί αυτή η ιστορία δεν ήταν μόνο ένδοξη αλλά δεν ήταν καν απλώς διαβόητη. Είναι η ιστορία των ανθρώπων, αν και εμπνευσμένη από τον Θεό. άρα ατελής, με τα όρια και τα λάθη τους. Για κάθε αδικία στο όνομα του Χριστού οι αιώνες έχουν προσφέρει φωτεινές ιστορίες αυταπάρνησης, θυσίας, αφοσίωσης. για κάθε καύση μαγισσών και αιρετικών υπήρχαν φωτεινά παραδείγματα μαρτυρίου και φιλανθρωπίας. Σήμερα είμαστε ανίκανοι και για τα δύο, για εκείνα τα εγκλήματα όπως και για εκείνη την ιερότητα. Και αυτό πηγαίνει πίσω στον υποκείμενο λόγο που είπαμε προηγουμένως: η πίστη είναι ψυχρή, σχεδόν εξαφανισμένη και δεν γεννά φανατισμό ή ένδοξη αφοσίωση μέσα μας. Λείπουν οι άγιοι, δεν υπάρχουν παραδείγματα προς μίμηση, πρέπει να αρκεστούμε μόνο σε ενάρετα κηρύγματα. Για να χρησιμοποιήσουμε μια εικόνα, είναι σαν να έχει απομείνει μόνο η κιονοστοιχία από τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου που φαίνεται να τυλίγει την ανθρωπότητα σε μια μεγάλη και φιλόξενη αγκαλιά. αλλά νά έχει εξαφανιστεί η βασιλική με τον τρούλο, όπου βρίσκεται το χάρισμα και η λειτουργία, το ιερό και το άγιο, η παράδοση και η προσευχή, το κεφάλι και η καρδιά της πίστεως. Λείπει η θρησκευτική αίσθηση. Και δεν μπορεί να αντικατασταθεί ούτε από την ανθρωπιστική αλληλεγγύη ούτε με την υπεράσπιση της ζωής.
Η ξεκάθαρη, σαφής, αποφασιστική και ακριβής υπεράσπιση της ζωής έναντι του θανάτου και της έκτρωσης, της μητρότητας και της οικογένειας έναντι της παρένθετης μητρότητας και της «πολύ επικίνδυνης θεωρίας του φύλου» είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Αλλά τι γίνεται με τον Θεό στον ουρανό και τη θρησκευτική αίσθηση στη γη;
Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΟΛΗ Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥΖΗΖΙΟΥΛΑ. ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΚΟΠΟ. ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΗΜΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου