Συνέχεια από:Τετάρτη 16 Μαρτίου 2022
Analogia Entis (Η αναλογια τού Οντος)Του Erich Przywara.
2. Ο τριθεϊσμός του Ιωακείμ ντα Φιόρε σαν "κέντρο" ανάμεσα στον ανατολικό πνευματισμό και τον δυτικό πνευματισμό. Η συνοδική αναλογία και εκείνη του Θωμά Ακινάτη σε αντιπαράθεση με την Ιωακείμιο ταυτότητα!
Κατά πρώτον λοιπόν, το τριαδικό του δόγμα είναι, όπως το χαρακτηρίζει η σύνοδος, ένα είδος τριθεϊσμού. Η ενότης τού Πατρός τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος δέν είναι εκείνη η "αληθινή και πραγματική", η οποία καθορίζεται απο μία μόνον ύπαρξη, μία ουσία και μία μόνον φύση", αλλά είναι μία ενότης τρόπον τινά συλλογική, η οποία έπεται απο τα τρία πρόσωπα. Αυτή πραγματοποιείται μόνον στην αλληλουχία τής δυναμικής Τριαδικής ζωής: από τον Πατέρα στον Υιό, στό Άγιο Πνεύμα σάν ενότης όλων. Ο Πατήρ, ο Υιός καί τό Αγιο Πνεύμα επομένως δέν στέκονται ας πούμε "στο ίδιο επίπεδο", αλλά το Άγιο Πνεύμα είναι στην ουσία του η επιστροφή τού Υιού στους κόλπους τού Πατρός.[Από εδώ αντιγράφει τήν θεολογία του ο Ζηζιούλας.] Καθότι "πνεύμα" είναι κατά κάποιο τρόπο η πνευματική διάσταση εκείνης της ενότητος του Πατρός και του Υιού, η οποία στην τάξη τών πραγμάτων θα έπρεπε να προηγείται της εκπορεύσεως του Υιού εκ του Πατρός. Και καθώς είναι λοιπόν η "πνευματικότης" αυτής της "πατρότητος", είναι για την ακρίβεια "πνεύμα του Πατρός" και επομένως πρωταρχικώς "προοδεύει απο τον Πατέρα". Αλλά ακριβώς γι'αυτό προοδεύει επιπλέον "διαμέσου" ή "στον" Υιό, καθότι η καταγωγική πατρότης η οποία υπονοείται ήδη στον Υιό, και επομένως η "πνευματικότης" αυτής της πατρότητος, απευθυνόμενη στην τελική ενότητα του Υιού με τον Πατέρα (εν πνεύματι), προϋποθέτει στα πράγματα τον Υιό απέναντι στον Πατέρα. Ο τριθεϊσμός του Ιωακείμ είναι λοιπόν, στην εσωτερική του δομή ένας κύκλος ενδοθεϊκός ανάμεσα στην "ζωτικότητα" τής καταγωγικής "πατρότητος", η οποία χαρακτηρίζεται απο την ενότητα του Υιού με τον Πατέρα, και την τελική "πνευματικότητα" τής επανενώσεως του Πατρός και του Υιού στο "πνεύμα τού Πατρός". Ο τριθεϊσμός επανασυνδέεται επομένως κατ'ουσίαν στο τριαδικό δόγμα της ελληνο-ορθοδόξου ανατολής, για την οποία το Άγιο Πνεύμα είναι βασικώς το "πνεύμα του Πατρός", και είναι τέτοιο "διαμέσου" και "στον Υιό", αλλά δέν είναι "πνεύμα του Πατρός και του Υιού", το οποίο προοδεύει δηλαδή "απο τον Πατέρα και απο τον Υιό" (ec Patre Filioque) [Αγνοούν παντελώς την προαιώνιο Τριάδα και προσπαθούν να ανασυστήσουν την Αγία Τριάδα απο την οικονομική της αποκάλυψη].
Και αναλογικώς λοιπόν επανασυνδέεται και με την γνωστική σοφιολογία τής ελληνο-ορθοδόξου ανατολής, στην οποία το τριαδικό δόγμα καταλήγει να αντανακλάται, καί σύμφωνα με την οποία ο "Υιός" είναι η αντίθεση η οποία είναι τοποθετημένη ανάμεσα στην αληθινή πατρότητα και την θεία πνευματικότητα, και αντιπροσωπεύει τελικώς (σε μία θεο-παν-ιστική και τραγική ενσάρκωση) την στιγμή της τραγικής πτώσεως τής Θείας ζωής στον κόσμο. Ο Θεός είναι μία ενδοθεϊκή πρόοδος η οποία ξεδιπλώνει ανάμεσα στην θέση, η οποία με την σειρά της συνίσταται απο την καταγωγική πατρότητα (την καταγωγική ενότητα του Υιού με τον Πατέρα) και την σύνθεση, η οποία συνίσταται στην τελική πνευματικότητα (την επανένωση του Υιού με τον Πατέρα στο Πνεύμα), περνώντας απο την τραγική αντίθεση η οποία συνίσταται στην πτώση και στην αντίφαση στον Θεό και η οποία επαληθεύεται με την ενσάρκωση του Υιού [όλη η δομή της ψυχολογίας του βάθους του Γιούνγκ, μία ένωση των αντιθέτων στα χνάρια του Χέγγελ. ΜΙΑ ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΣΗ]. Σε σχέση μ' αυτούς τούς συνδυασμούς και στην ίδια οπτική [μία οπτική μηχανική στην οποία το μάτι βλέπει ανάποδα το πράγμα αλλά εν τη απουσία του νοός, δέν κατορθώνει να το ισιώσει στο οπτικό κέντρο], με την οποία η τετάρτη σύνοδος του Λατερανού είχε διατυπώσει την καταδίκη της εναντίον του Ιωακείμ, και η δευτέρα σύνοδος τής Λυών θέτει τις αντιρρήσεις της στους Έλληνες. Ο Μιχαήλ Παλαιολόγος πρέπει να δεχθεί τόσο το Filioque όσο και να ταχθεί ενάντια στον τριθεϊσμό. "Το Άγιο Πνεύμα είναι πλήρως, τελείως και αληθινώς Θεός και προοδεύει απο τον Πατέρα και απο τον Υιό" έτσι ώστε "η Τριάς δέν κατανοείται πλέον σαν τρείς Θεότητες, αλλά σαν ένας Θεός, παντοκράτωρ, αιώνιος, αόρατος και αναλλοίωτος! [Ανάθεμα, και στους συγχρόνους οικουμενιστές οι οποίοι δέχονται τέτοια κωμική αλλοίωση της πίστεως μας και της Σωτηρίας μας, στα χνάρια του Ζηζιούλά]. Ο Ιωακείμ και η ελληνο-ορθόδοξη ανατολή λοιπόν συγκοινωνούν με την ιδέα ότι η αυθεντική σφραγίδα τής ενότητος του Θεού στον Θεό είναι η "τελική πνευματικότης", ενώ η εκκλησία αντιθέτει σ'αυτές τις "θεωρίες" τον μοναδικό Θεό", σαν κάτι υπέρτατο (sommo). Στο πνεύμα αντιτίθεται ο Θεός ο "ακατανόητος και ο άρρητος".[A CASA D'IRENE SI CANTA SI RIDE KAI ANAITIA KAI ANAΡXA ΓENNIETAI TO ΜΠΑΣΤΑΡΔΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ, Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ]
Αλλά το θέμα μπορεί να αντιμετωπιστεί και απο άλλες οπτικές γωνίες. Και κατά δεύτερον, υπολογίζοντας όλους τούς συνδέσμους οι οποίοι εμπλέκουν το τριαδικό δόγμα του Ιωακείμ, στην ιστορία της σκέψης, θα εισαχθεί απο το ένα μέρος ανάμεσα στον πνευματισμό του Ωριγένη και την τριαδική γνώση των νέων ρώσων σοφιολόγων, ενώ απο το άλλο θα είναι επίσης ο νέος θεμελιωτής τού μυστικιστικού δυτικού πνευματισμού (ο οποίος δέν ονομάστηκε τυχαία "Ιωακείμισμός": απο τους Φραγκισκανούς πνευματικούς μέχρι την μεταρρύθμιση και τόν giansenismo οι οποίοι οδήγησαν το "καθαρό πνεύμα" σε μία καθαρή αίρεση). Ο Ιωακείμ μπορεί να ταυτίσει την αρχή που θεμελιώνει την τριάδα του Θεού (την υπερ-οικονομική Τριάδα) με τον τριθεϊσμό και ιδιαιτέρως με την κορυφαία στιγμή της που είναι το "πνεύμα σαν τελικός σκοπός", διότι η Τριάδα είναι η αρχή της δημιουργίας (καθότι οικονομική Τριάδα). Το πνεύμα μπορεί να είναι ο σκοπός, το τέλος και η πληρότης στον Θεό, διότι είναι ο σκοπός, το τέλος και η ολοκλήρωση της δημιουργίας. Σ'αυτή την οπτική, στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα αντιστοιχούν τρείς ιστορικές εποχές. Η Π.Δ η οποία είναι η εποχή του Πατρός, η Κ.Δ. που είναι η εποχή του Υιού, και η μεταμόρφωση της Κ.Δ. σε μία εποχή του Αγίου Πνεύματος. Η Π.Δ. δηλαδή η εποχή του Πατρός, είναι ο χρόνος των γερόντων και των νυμφευμένων, ο χρόνος τής ζωής σύμφωνα με την σάρκα, η οποία χαρακτηρίζεται απο τον Νόμο και επομένως απο μία δουλική υποταγή και απο τον τρόπο, σύμφωνα με μία πατρότητα που δέν είναι ακόμη πνεύμα. Η Κ.Δ. δηλαδή η εποχή του Υιού στην ορατή Εκκλησία, είναι ο χρόνος των νέων και των ιερέων, τής ζωής σύμφωνα με την σάρκα και σύμφωνα με το πνεύμα, ένας χρόνος δηλαδή ο οποίος χαρακτηρίζεται απο την χάρη, αλλά ταυτοχρόνως και απο την υπακοή στον Υιό και επομένως απο την πίστη. Πρόκειται λοιπόν για μία εποχή η οποία αντιστοιχεί στην φιγούρα του Υιού, ο οποίος μέσω τής ενσαρκώσεώς του συνεχίζει να ζεί σε μία εκκλησία η οποία δέν είναι πλέον Π.Δ. αλλά και επειδή η εκκλησία δέν είναι ακόμη καθαρό πνεύμα.
Το τρίτο και τελευταίο στάδιο είναι λοιπόν η εποχή του Αγίου Πνεύματος, που είναι ο χρόνος των παιδιών και των μοναχών (αρχόμενοι απο τον Benedetto da Norcia, τον Πρώτο πνευματικό άνθρωπο), ο χρόνος της αγνής ζωής εν πνεύματι, που χαρακτηρίζεται απο την εμβάθυνση της χάριτος, επομένως απο την ελευθερία, επομένως απο την αγάπη. Πρόκειται λοιπόν για μία εποχή που αντιστοιχεί στην φιγούρα του Αγίου Πνεύματος, με την οποία η υιοθεσία (και επομένως η Εκκλησία, που είναι η ορατή της μορφή) μεταφέρεται σε μία ενότητα πνευματικής πατρότητος και πνευματικής υιότητος (η οποία προηγήθηκε απο το μοναστήρι των παιδιών και των μοναχών).
Όπως γίνεται κατανοητό απο την ακουθία η οποία απο τους νυμφίους στους Ιερείς και στους μοναχούς του πνεύματος, οι τρείς ιστορικές εποχές δείχνουν μία κίνηση αυξημένης αποστασιοποιήσεως απο τον κόσμο και τον χρόνο, και επομένως διακρίνονται απο μία θλιβερή και μοιραία εσχατολογία κάτω απο το σημάδι τού αντιχρίστου (και έτσι κάθε εποχή παλεύει εναντίον της προηγούμενης βλέποντας σ'αυτή τον "αντίχριστο", έτσι όπως οι "πνευματικοί" και στην συνέχεια, η μεταρρύθμιση και ο Γιανσενισμός, είδαν τον αντίχριστο στην Καθολική Εκκλησία), όπως γίνεται κατανοητό όμως απο την ακολουθάι η οποία πορεύεται απο την σάρκα (νόμος, υποταγή, φόβος) στο πνεύμα (διάδοση της χάριτος, ελευθερία, αγάπη), η ίδια κίνηση περιέχει μία αύξουσα πνευματοποίηση και επομένως διακρίνεται απο μία αύξουσα πνευματικοποίηση (η οποία είναι αλήθεια ότι είναι πιστή στο Ευαγγέλιο, όχι όμως στην μορφή τής Εκκλησίας-Προτεσταντικά μόνον-αλλά στην μεταμορφωμένη μορφή τής αιωνιότητος και επομένως στην μορφή του αιωνίου Ευαγγελίου. Αυτό συμβαίνει επι πλέον στην μορφή του πνεύματος, επομένως σύμφωνα με μία πνευματική εξήγηση και επομένως τελικώς σε μία Θεολογία τού πνεύματος η οποία αντιτίθεται στην σχολική αλαζονική τάξη της Σχολαστικής.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου