Αγίου Σωφρονίου του Αθωνίτου *
Μπορούμε να πούμε ότι στην εποχή μας δημιουργήθηκε μία κατάσταση, κατά την οποία ο ιερέας αναγκάζεται να βρει τρόπο συμπεριφοράς. Καταντά ανούσιο να πορευτεί σε συνάντηση με τους ανθρώπους να τους ελκύσει στην Εκκλησία να μιλήσει σε αυτούς για το Θεό και τη Σωτηρία.
Πολλοί ιερείς και ποιμένες θεωρούν ότι είναι αναγκαίο να εισέλθουν μέσα στον κόσμο, να βρουν έννοιες σε κατανοητή γλώσσα για τους ανθρώπους να μοιραστούν μαζί τους το δράμα και τη χαρά και τα παρόμοια.
Εγώ είμαι βαθιά πεπεισμένος πως παρόμοια δραστηριότητα είναι ανώφελη η μόνη οδός για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους, ακόμη και τους συγχρόνους μας είναι να ζήσουμε οι ίδιοι το Θεό τον Ζώντα Θεό.
Οφείλουμε να γίνουμε φορείς της αιώνιας ζωής, η Άννα, και τότε πλέον μετά από αυτό να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο που είναι πάνω από όλα κήρυγμα για την Ανάσταση... και όχι μόνο του Χριστού αλλά πάντων των αιώνων κεκοιμημένων .
Ποια ωφέλεια μπορεί να έχει ο λόγος του ανθρώπου όταν ο ίδιος δεν γνωρίζει εκ πείρας αυτή την Ανάσταση;
Όλα όσα θα λέει στους ανθρώπους θα είναι νεκρά, κατά κάποιο τρόπο εικασίες από μισότυφλη πίστη. Για τον ίδιο τον άνθρωπο και αυτή μισότυφλη πίστη είναι ήδη δώρο Άνωθεν και μπορεί να μετατραπεί σε πραγματική ελπίδα, αλλά δεν μπορεί καθόλου να πείσει τους άλλους.
Οι μοναχοί μου αρχίζουν να το κατανοούν αυτό, και παραμένουν ήρεμοι μπροστά σε όλες τις οικουμενιστικές προκλήσεις να πορευτούν μέσα στον κόσμο. Γνωρίζουν ότι αν έχουν οι ίδιοι μέσα τους τη θεία Πνοή, τότε αυτή η δύναμη του Θεού οπωσδήποτε θα πληροφόρησει και τους άλλους ακόμα και χωρίς λόγια. Αν όμως αυτό δεν υπάρχει τότε αντί για σωτηρία του κόσμου, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι η προσωπική τους απώλεια μαζί με αυτό τον κόσμο που αποστράφηκε το Θεό.
Ετσι αγωνιζόμαστε να ζήσουμε στο δικό μας μικρό κύκλο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κλεινόμαστε στον εαυτό μας αδιαφορώντας για τα πεπρωμένα του κόσμου, τέτοια αδιαφορία θα ήταν για μας θανατηφόρα.
Τελούμε τη Θεία Λειτουργία με φλογερή έφεση να ζήσουμε όλη την τραγωδία του κόσμου, δεόμαστε στον Θεό για ζώντες και νεκρούς, συμπάσχουμε με τους ασθενείς τους φτωχούς τους καταφρονημένους τους θλιβομένους τους απεγνωσμένους, και όλα αυτά τα αναφέρουμε στο Θεό από το βάθος της καρδιάς μας, με προσευχές και με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Έτσι έζησαν οι ασκητές πατέρες μας στην Αίγυπτο την Παλαιστίνη και στο Άγιον Όρος του Άθωνα, έτσι έζησαν ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ ο Σέργιος του Ραντονέζ και οι άλλοι Άγιοι.
*πνευματικά κεφάλαια εκδόσεις Ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας σελίδα 48
Πολλοί ιερείς και ποιμένες θεωρούν ότι είναι αναγκαίο να εισέλθουν μέσα στον κόσμο, να βρουν έννοιες σε κατανοητή γλώσσα για τους ανθρώπους να μοιραστούν μαζί τους το δράμα και τη χαρά και τα παρόμοια.
Εγώ είμαι βαθιά πεπεισμένος πως παρόμοια δραστηριότητα είναι ανώφελη η μόνη οδός για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους, ακόμη και τους συγχρόνους μας είναι να ζήσουμε οι ίδιοι το Θεό τον Ζώντα Θεό.
Οφείλουμε να γίνουμε φορείς της αιώνιας ζωής, η Άννα, και τότε πλέον μετά από αυτό να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο που είναι πάνω από όλα κήρυγμα για την Ανάσταση... και όχι μόνο του Χριστού αλλά πάντων των αιώνων κεκοιμημένων .
Ποια ωφέλεια μπορεί να έχει ο λόγος του ανθρώπου όταν ο ίδιος δεν γνωρίζει εκ πείρας αυτή την Ανάσταση;
Όλα όσα θα λέει στους ανθρώπους θα είναι νεκρά, κατά κάποιο τρόπο εικασίες από μισότυφλη πίστη. Για τον ίδιο τον άνθρωπο και αυτή μισότυφλη πίστη είναι ήδη δώρο Άνωθεν και μπορεί να μετατραπεί σε πραγματική ελπίδα, αλλά δεν μπορεί καθόλου να πείσει τους άλλους.
Οι μοναχοί μου αρχίζουν να το κατανοούν αυτό, και παραμένουν ήρεμοι μπροστά σε όλες τις οικουμενιστικές προκλήσεις να πορευτούν μέσα στον κόσμο. Γνωρίζουν ότι αν έχουν οι ίδιοι μέσα τους τη θεία Πνοή, τότε αυτή η δύναμη του Θεού οπωσδήποτε θα πληροφόρησει και τους άλλους ακόμα και χωρίς λόγια. Αν όμως αυτό δεν υπάρχει τότε αντί για σωτηρία του κόσμου, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι η προσωπική τους απώλεια μαζί με αυτό τον κόσμο που αποστράφηκε το Θεό.
Ετσι αγωνιζόμαστε να ζήσουμε στο δικό μας μικρό κύκλο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κλεινόμαστε στον εαυτό μας αδιαφορώντας για τα πεπρωμένα του κόσμου, τέτοια αδιαφορία θα ήταν για μας θανατηφόρα.
Τελούμε τη Θεία Λειτουργία με φλογερή έφεση να ζήσουμε όλη την τραγωδία του κόσμου, δεόμαστε στον Θεό για ζώντες και νεκρούς, συμπάσχουμε με τους ασθενείς τους φτωχούς τους καταφρονημένους τους θλιβομένους τους απεγνωσμένους, και όλα αυτά τα αναφέρουμε στο Θεό από το βάθος της καρδιάς μας, με προσευχές και με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας.
Έτσι έζησαν οι ασκητές πατέρες μας στην Αίγυπτο την Παλαιστίνη και στο Άγιον Όρος του Άθωνα, έτσι έζησαν ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ ο Σέργιος του Ραντονέζ και οι άλλοι Άγιοι.
*πνευματικά κεφάλαια εκδόσεις Ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας σελίδα 48
"Τα ιερατεία έχουν τη δυνατότητα να συγκεντρώνουν πολύ περισσότερα άτομα, πιο πειθαρχημένα και πιο συνεπή στην ακρίβειά τους, από εκείνα που επαφίενται στις προσωπικές τους ικανότητες, και μόνο εξ αυτού, οι ακριβείς επιστήμες απέδωσαν ενδεχομένως περισσότερους καρπούς στην Ανατολή. Η γνώση ωστόσο της Ανατολής έχει εγγενείς περιορισμούς στους οποίους δεν υπάγονται οι Έλληνες, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να διεισδύσουν σε όλες τις περιοχές του πνεύματος· συνδυάζοντας τη γνώση, και τη χρήση αυτής της γνώσης με μια απόλυτη ελευθερία του πνεύματος, συνέχισαν τις έρευνές τους, σε μια εποχή που ο κλήρος της Αιγύπτου και της Βαβυλώνας είχε προ πολλού μείνει στάσιμος, εξασφαλίζοντας έτσι την αποκλειστικότητα της διάνοιξης και της προσφοράς του πνεύματος στις επόμενες γενεές."
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΓΕΥΣΤΟ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΚΑΙ ΚΕΝΤΑΕΙ ΜΙΜΟΥΜΕΝΟ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΜΙΜΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΖΙΖΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΟΔΟΞΙΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου