Σχετικά με μία “βιβλιοκρισία” στο “Αίνιγμα του κακού” του κ. Γιανναρά!

Στο τελευταίο τεύχος της Συνάξεως εμφανίζεται μια διστακτική κριτική του βιβλίου του κ. Γιανναρά “Το αίνιγμα του κακού”, γραμμένη από τον πρωτοπρεσβύτερο Πέτρο Μαριάτο! Με θλίψη συνειδητοποιούμε και στην περίπτωση ετούτη, πως σήμερα πλέον δεν έχει καμμία αναγνωρίσιμη αξία να είσαι Χριστιανός. Δεν έχει καμμία αίγλη. Σήμερα όλα τα λεφτά είναι στην φιλοσοφία! Ο πρωτοπρεσβύτερος προσφέρει όμως μια πρωτοτυπία! Πιστεύει πως στην σελίδα 214 του εν λόγω βιβλίου υπάρχει κάποια απόδειξη της Ορθοδόξου πίστεως του συγγραφέως, παρότι και για τον ίδιο η αδιαφορία του κ. Γιανναρά για τον Κύριο είναι προφανής.

Το μόνο που ανακαλύψαμε όμως διαβάζοντας την εν λόγω σελίδα είναι ξανά η βαρειά φιλοσοφική υποτίμηση του κ. Γιανναρά στην Φύση, στον φυσικό άνθρωπο και στην πίστη του. Συνεχίζει και εδώ την τιτάνεια προσπάθειά του να μας πείσει πως ο ίδιος είναι πρότυπο χριστιανικής ζωής και πίστης, πρότυπο αναζητητού του νοήματος της ζωής. Πως με το ιερό Graal που βρήκε στα σκοτεινά δάση της Γερμανίας, μπορεί και πρέπει να μεταρρυθμίσει την πίστη μας και την θρησκεία μας.

Είναι απολύτως εντυπωσιακό όμως με πόση απάθεια ακούμε τις οντολογίες του κ. Γιανναρά με τις οποίες περιφρονεί τους πατέρες, ξεχνώντας τόσο εύκολα (ή μήπως δεν το μάθαμε ποτέ μας) πως οι πατέρες έγραψαν μόνον αυτά που άκουσαν και είδαν, όχι αυτά που γέννησαν από τον εγκέφαλό τους!

Με πόση απάθεια παρακολουθούμε εδώ και τόσα χρόνια τον κ. Γιανναρά να μας ομολογεί με ταπεινοφροσύνη πως ο ίδιος δεν πειράχθηκε ποτέ του από τον πονηρό. Δεν είχε ποτέ του πάθη. Δεν βασάνισε τους συνανθρώπους του και τους ανθρώπους του, με τα πάθη του, όπως όλοι μας. Δεν αντιμετώπισε ποτέ του τους πειρασμούς της κενοδοξίας, δεν αισθάνθηκε ποτέ του πάνω του την βαρειά σκιά της υπερηφανείας!

Συνεχίζει δε να μην υποπτεύεται ακόμη πως γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά τι σημαίνει, για ποιον λόγο, ένας άνθρωπος δεν “πειράζεται” από τον πονηρό.

Υπάρχει δε, ακόμη και στις σύντομες σελίδες στις οποίες υποτίθεται ότι προσφέρει τις αποδείξεις της Ορθοδοξίας του, κατά τον πρωτοπρεσβύτερο, το σκοτεινό σημείο της θεολογίας του, αψηλάφητο, όπως θεολογεί και ο ίδιος!

Δεν υφίσταται η ενσάρκωση, η ενανθρώπιση του Κυρίου. Γίνεται λόγος για τη δημιουργία του κόσμου, για την συντήρησή του και για την πρόνοια του Θεού ως Ιστορία, γίνεται λόγος για το Ευαγγέλιο της Εκκλησίας (πράγμα ανύπαρκτο) αλλά περί ενανθρωπίσεως η απόλυτη σιωπή. Πίστη είναι η εμπιστοσύνη και αγαπητική αυτοπαράδοση στον μανικό έρωτα του θεού για τον άνθρωπο δηλαδή στον Πατέρα, αλλά η πίστη στον Κύριο είναι λαϊκό, μυθικό, παραμυθητικό κατασκεύασμα.

Δηλαδή στ’ αλήθεια ο αγαπητός πρωτοπρεσβύτερος πιστεύει πως μ’ αυτό του το βιβλίο, όπως και με τα προηγούμενα, ο κ. Γιανναράς ψηλαφίζει τις ελπίδες μας για υπαρκτική πληρότητα;

Από πότε οι τυφλοί ανακηρύχθηκαν ορθόδοξοι θεολόγοι;

Γράφει δε και το εξής ένδοξο ο κ. Γιανναράς. Για να μετρήσουμε στα γρήγορα την ευφυΐα του ανδρός. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης δεν υποτίμησαν ποτέ τους την μυθική εκφραστική της λαϊκής θρησκείας στην εποχή τους. Κάτι που επαναλαμβάνει και ο ίδιος σαν συνάδελφός τους, στην εποχή του!

Γιατί δεν προσπαθεί για λίγο με την δημιουργική του φαντασία να απευθύνει τα περί μυθικής λαϊκής θρησκείας στον Σοφοκλή, στον Αισχύλο; Οι Ά-Xριστοι, όσο εκλεπτυσμένοι και αν νομίζουν πως είναι, συνεχίζουν να είναι βάρβαροι.

Αμέθυστος