Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ (6)

Συνέχεια από: Πέμπτη 4 Μαιου 2017

Η αλήθεια της πίστεως σαν ενεργεία σύνθεση τού προσώπου!
Του Cornerlio Fabro.

   Image result for γιανναρας και ζηζιουλας       Image result for γιανναρας και ζηζιουλας
         
Με μία ακριβέστερη σημασία τού πράγματος, μόνον η Θεολογική πίστη εκφράζει την αγνή ουσία τής πίστεως σαν "μεσολάβηση της βεβαιότητος" η οποία δέν μπορεί να αποτύχει. Και πράγματι στην φυσική βεβαιότητα και στην ιστορική, το στοιχείο "πίστη" υπάρχει σαν σημείο της άφθαστης απολύτου βεβαιότητος τού δεσμού του ιδιου, η οποια στην Θεολογική πίστη είναι εξορισμού-αήττητος. Γι'αυτό μόνον με την "Θεολογική πίστη" την οποία μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος απο ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ιστορικό γεγονός, ένα νέο σημείο εκκινήσεως για μία "απόλυτη συνείδηση" (πρόβλημα του Lessing). Δέν είναι βεβαίως καθαυτό το ιστορικό γεγονός που την δημιουργεί, αλλά εκείνη η απολυτη αρχή  η οποία με την παρέμβασή της παρήγαγε το θαύμα τού εξωτερικού συμβάντος, είναι η ίδια αρχή  η οποία μπορεί να παράγει το εσωτερικό "συμβάν της πίστεως" την συνείδηση του Ατόμου! Το Άτομο λοιπόν μπορεί να πιστέψει διότι είδε, αλλά η πίστη δέν προέρχεται άμεσα απο αυτό που είδε, ή βλέπει, διότι δέν προοδεύει ούτε απο αυτό που είδε ούτε το πώς είδε, αλλά απο το πώς τον "ακούμπησε" στο εσωτερικό του κατά την διάρκεια αυτού του βλέπειν. Και αυτό το άγγιγμα στο εσωτερικό, το ενδόμυχο, είναι η χάρις της πίστεως η οποία ακριβώς αποτελεί την απόλυτη υπέρβαση. Αυτή η υπερβατικότης είναι παρούσα σε κάθε σχετική μορφή, σε κάθε πεποίθηση τής πραγματικότητος, τόσο τής αμέσου πίστεως όσο και της ιστορικής πίστεως, αλλά γίνεται απόλυτη μόνον στην Θεολογική πίστη διότι σ'αυτή η υπέρβαση είναι ολοκληρωτική, τόσο για την αντικειμενική στιγμή όσο και για την υποκειμενική, και δέν είναι απλώς συμπληρωματική όπως στην σφαίρα της φυσικής πίστης! Εδώ έχουμε την πλήρη ανατροπή τής γραμμής τής αλήθειας τού είναι τής συνειδήσεως: την νέα δόξα-υπόληψι η οποία είναι η Θεολογική πίστη! Έτσι η πίστις δέν είναι πλέον μία κατώτερη γνώση απο την γνώση αλλά ανώτερη, δέν είναι μία πραγματική στιγμή της ζωής ή μία προοπτική γύρω απο το παρελθόν αλλά περιέχει την πληρότητα του αθρωπίνου είναι στην άμεσή του ιστορική πραγματικότητα η οποία αγκαλιάζει όλο το τόξο τού χρόνου απο το παρελθόν στο μέλλον, περνώντας απο το παρόν το οποίο είναι "ο κατάλληλος χρόνος" τής πράξεως τής πίστεως δηλαδή τής χάρης τής μεταστροφής!
          Για να μπορέσουμε να σταθεροποιηθούμε λοιπόν σ'αυτή την απόλυτη υπέρβαση, η χάρις της πίστεως είναι αναγκαία στον οποιονδήποτε, ακόμη και για τον αυτόπτη μάρτυρα, επομένως και για τους Αποστόλους: διότι αυτό που έβλεπαν ήταν ένα πράγμα, ένα συμβάν, και αυτό που πίστευαν ήταν μία επέμβαση, έβλεπαν ένα γεγονός (....σε δύο θαυμαστές στιγμές) και πίστεψαν σ'ένα γεγονός αγάπης, έτσι ώστε η πίστη να έρχεται μετά και να μήν προέρχεται απο εκείνο που είδαν, σαν αποτέλεσμα απο μίαν αιτία. Η πράξη των Αποστόλων είχε όμως, τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, την βοήθεια τής πειθούς τής παρουσίας την οποία η εμπειρία παρουσίαζε στα αισθητήρια τους, η οποία λείπει σε εμάς και σε όσους ήλθαν και θα έλθουν μετά απο αυτούς. Αυτά όμως, πέραν του ότι βρέθηκαν στην άπειρη ένταση η οποία είναι συναφής στην Θεολογική πίστη καθαυτή και παρότι μέ εκείνη την αισθητή παρουσία χρειάστηκε να νικήσουν την αντίθεση τού περιβάλλοντος που ήταν τόσο εχθρικό δηλαδή χρειάστηκε να πραγματοποιήσουν τον διαχωρισμό όχι μόνον με την καθαυτή νόηση αλλά και με την ανθρώπινη καθολικότητα στην πραγματικότητα της ιστορικής καταστάσεώς των, πέφτοντας και αποδεχόμενοι τον κίνδυνο ενός μέλλοντος το οποίο   δέν είχε για υποστήριξη παρά τους λόγους τού Χριστού τούς οποίους υποστήριζε ακριβώς η πίστη. Δεν διέθεταν πλέον κανένα παρελθόν, καμμία ιστορική πεποίθηση την οποία θα μπορούσαν να επικαλεσθούν, πραγματοποίησαν την ουσιώδη πάλη της πίστεως και δικαίως μπορούν να ονομασθούν οι πατέρες της πίστεως μας. Όσον αφορά τις προφητείες, όπως είναι φανερό ότι δείχνουν την αποτελεσματική προετοιμασία στον Χριστό, είναι άλλο τόσο φανερό, ότι η τελευταία τους ερμηνεία ξεκαθάριζε γι'αυτούς, όπως και για κάθε πιστό, μέσα στην πίστη και χάρη σ'αυτή! Επομένως μόνον χάρη στην πίστη ολοκληρώνεται η απόλυτη υπέρβαση του Είναι τής υπάρξεως καθότι μέσω της πίστεως θεμελιώνεται η σωτηρία πάνω σ'ένα ιστορικό γεγονός (θάνατος και Ανάσταση του Χριστού Θεανθρώπου...) Και είναι αυτή η Θεολογική πίστη λοιπόν, η θεμέλιος πίστη τού Χριστιανισμού, απέναντι στην οποία κάθε άλλη γνώση εμπειρική ή επιστημονική, πρακτική η θεωρητική δέν είναι παρά ένα προλεγόμενο, μία σημείωση, ένα ατελές σχέδιο....Αυτό το ατελές με την σειρά του, με όλη την άρνηση που μπορεί να μεταφέρει (το κακό, την αμαρτία) εάν είναι δυνατόν να εντοπιστεί και στην σφαίρα της φυσικής υπάρξεως, δέν μπορεί να συνειδητοποιηθεί σαν τέτοιο εντός τής ανθρώπινης καθολικότητος, με την έννοια μίας πραγματικής ελλείψεως, αλλά φανερώνεται μόνον μέσα στην ίδια την πίστη: έτσι μόνον με την Ανάσταση και πάνω απ'όλα μέσω της ενσαρκώσεως, ο άνθρωπος κατόρθωσε να γνωρίσει την σοβαρότητα τής καταστάσεως του σαν αμαρτωλού, σαν μία ύπαρξη πεταμένη στον κόσμο.
          Όσον αφορά τους μαθητές τού Χριστού οι οποίοι πίστεψαν και ακόμη πιστεύουν στην μαρτυρία των Αποστόλων, βρίσκονται χωρίς αμφιβολία σε πιό σκληρές συνθήκες, διότι εδώ λείπει εκείνη η πρώτη στιγμή που είναι η άμεση παρουσία τού ιστορικού συμβάντος στο οποίο συγκλίνει η πραγματικότης τής πράξεως τής πίστης. Σ'αυτό το σημείο ακριβώς αποκλίνουν ουσιωδώς-στο υπαρξιακό επίπεδο όπως και στο δογματικό-η προτεσταντική και η καθολική σύλληψη τής πίστεως: ενώ η πρώτη εγκαταλείπει την πρώτη στιγμή τής "πειθούς της παρουσίας" όπως δίνεται στην αναφορά στην ιστορική μαρτυρία και αφήνει ώστε η πράξη της πίστεως αρχίζει και ολοκληρώνεται στο άτομο πέρα απο κάθε αντικειμενική ιστορική αναφορά, στην καθολική σύλληψη, η πράξη της πίστεως του Ατόμου βρίσκει την αντικειμενική υποστήριξή της στην ιστορική συνέχεια της Εκκλησίας σαν το μοναδικό ιστορικό καθόλου που παρέμεινε ανοικτό στην δυνατότητα τού Είναι του ανθρώπου για να ξεκαθαρίσει την σημασία του Είναι και την δυνατότητα της σωτηρίας του!
          Το βαθύτατο καθολικό δόγμα της Εκκλησίας σαν Μυστικό σώμα Χριστού, το οποίο ανηγγέλθη στο Ευαγγέλιο το κατά Ιωάννην και ιδιαιτέρως απο τον Απ. Παύλο, και ανεπτύχθη στην συνέχεια απο την πατριστική και μεσαιωνική Θεολογία και ιδιαιτέρως απο τον Αυγουστίνο και τον Ακινάτη, εκφράζει ακριβώς τον χαρακτήρα του "θεμελίου της πίστεως" σαν φύλακας και οδηγός της ίδιας, που ανήκει σ'εκείνη την Εκκλησία η οποία βρίσκεται στην ιστορική συνέχεια με την αποστολική Εκκλησία. Έτσι λοιπόν, παρότι και ο πιστός τής Καθολικής ομολογίας φτάνει στην πίστη μόνον λόγω της εσωτερικής κινήσεως της χάρης, μπορεί και πρέπει να λύσει την ατομική του πράξη της πίστεως στην πίστη της Καθολικής Εκκλησίας, διότι μόνον μ'αυτόν τον τρόπο η δική του πράξη της πίστεως εισέρχεται στην ιστορική συνέχεια την οποία απαιτεί η πίστη η ίδια έτσι ώστε να έχει μίαν επαφή με το πραγματικό. Και πράγματι μόνον μέσω αυτής της ιστορικής συνέχειας ο πιστός μπορεί να τήν αποκτήσει σε κάθε εποχή μέ και εντός τής μοναδικής Χριστιανικής ιστορικής Εκκλησίας, διότι χάρη σ'εκείνη την ιστορική συνέχεια είναι η ίδια στην πραγματικότητα! Το μυστικό σώμα του Χριστού, στο οποίο η αόρατη και υπερ-ιστορική πραγματικότης τής χάρης είναι αδιαχώριστη απο τήν ορατή και ιστορική πραγματικότητα της μαρτυρίας την οποία η ιεραρχική Εκκλησία η ορατή μπορεί να δημιουργήσει σύμφωνα με την καθολική σύλληψη!
          Η εγκατάλειψη λοιπόν εκ μέρους του προτεσταντισμού, στην ένταση τής νοήσεως και της πίστεως, της ιστορικής στιγμής έφερε την διάλυση της Θεολογικής πίστης στην φιλοσοφία. Η άρνηση της μοντέρνας φιλοσοφίας της διακρίσεως ανάμεσα στο πεπερασμένο και το άπειρο και η αφομοίωση της πίστης στην Επιστήμη σαν μία στιγμή μεταβατική και κατώτερη, δέν είναι παρά η μεταμόρφωση στο θεωρητικό επίπεδο της αρνήσεως της Εκκλησίας σε σχέση με την "παρουσία της πραγματικότητος" της πίστεως και του καθολικού δόματος των δύο φύσεων (;;;) του Χριστού, όπως έχει καταναλωθεί απο τον μοντέρνο προτεσταντισμό!! Έτσι μόνον λόγω ανακρίβειας, όπως πολύ σωστά παρατήρησε τελευταίως ο Γιάσπερς, η προτεσταντική Θεολογία μπορεί να υπερασπιστεί ακόμη την Θεότητα του Χριστού και την ύπαρξη μιάς υπερφυσικής τάξης.
          Η Θεολογία της πίστης είναι αλληλέγγυος με την Θεολογία της Εκκλησίας διότι η πραγματικότης του περιεχομένου της αοράτου πίστεως εξασφαλίζεται μόνον απο την μαρτυρία της ορατής Εκκλησίας (;;;). Γι'αυτό η φαινομενολογία τής πίστεως φανερώθηκε στην πιστοποίηση της συνευθυνότητος τού προσώπου με την ολοκληρωτική του δέσμευση την οποία αποκτά στην πράξη της Θεολογικής πίστης και στην πραγματική και καθοριστική της ολοκλήρωση!

Συνεχίζεται

ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΠΑΙΡΝΕΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ!!

Αμέθυστος. 

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η αποτειχηση κατά τον π. Επιφανιο Θεοδωροπουλο είναι προτεσταντικη τάση εορτάζοντας το άλλο άκρο από τον οικουμενισμο.Πολλλοι νεοι Λουθηροι εμφανίζονται και κατεχουν όλοι την αλήθεια προϊόν και αυτό του ακρατου Χριστομονισμου ο οποιος τους διακατέχει.

amethystos είπε...

Θά μπορούσες φίλε νά γίνεις λίγο πιό αναλυτικός;