Η ανθρώπινη ζωή είναι σύντομη: στην καλύτερη περίπτωση, ογδόντα, ενενήντα χρόνια. Μια ανάσα σε σύγκριση με τις εποχές της φύσης και την έννοια της αιωνιότητας. Όσοι πλησιάζουν τα γηρατειά, ωστόσο, έχουν βιώσει κοσμοϊστορικές αλλαγές σε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Κάποιος παρατηρεί ότι τόν σημερινό κόσμο δεν θα τόν αναγνώριζε ούτε η μητέρα του που τον γέννησε. Είναι η εντύπωση που νιώθουμε όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πλήρη αντιστροφή αξιών, αρχών, τρόπων ύπαρξης, ζωής, ύπαρξης στον κόσμο, την οποία βιώσαμε, υποστήκαμε από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα, όπου η κίνηση γίνεται ταχύτερη, ίσως και μη αναστρέψιμη.
Δεν υπάρχει πτυχή της καθημερινότητας που να μην έχει ανατραπεί. Αυτό που ήταν καλό έχει γίνει κακό και το αντίστροφο. Το ανθρώπινο πανόραμα των πόλεων μας έχει αλλάξει, παραμορφωθεί. Μιλάμε, ζούμε, ενεργούμε με εντελώς νέους τρόπους. Η σχέση μας με τη φύση, την επιστήμη, το πνεύμα, την καθημερινότητα δεν συγκρίνεται καθόλου με αυτή του χθεσινού κόσμου. Ο συγγραφέας τυχαίνει να σκέφτεται τον πατέρα του: αν επέστρεφε στη ζωή τα μάτια του θα άνοιγαν διάπλατα και θα πίστευε ότι είχε πεταχτεί σε έναν μακρινό πλανήτη, ανάμεσα σε εξωγήινα όντα των οποίων τις πράξεις, τη γλώσσα και τις αξίες δεν γνωρίζει.
Για όσους υποφέρουν σαν πληγή -σωματική και πνευματική- μια ζωή που δεν καταλαβαίνουν και δεν μπορούν να προσαρμοστούν, το μόνο που μένει είναι η δυσφορία να ζήσουν μια εποχή που δεν είναι δική τους και να ερευνήσουν τους λόγους της μεγάλης μετάλλαξης. Ένα τεράστιο φαινόμενο που παρουσιάζεται ως αναπόφευκτο, θετικό, ο τελικός καρπός μιας έννοιας, στην οποία γίνεται αναφορά με την αφοσίωση πού γινόταν κάποτε στήν θρησκεία, τής προόδου, μιάς κατηγορίας που έχει πάρει σχεδόν μεταφυσικές χροιές. Η μεγαμηχανή που κατακλύζει και παγκοσμιοποιεί τα πάντα – τεχνολογικά, επιστημονικά, αξιακά – παρουσιάζεται ως μια πρόοδος, μια συνεχής ανάπτυξη της κατάστασής μας. Η βελτίωση (αν είναι τέτοια) κάποιων υλικών συνθηκών, η επέκταση ορισμένων «δικαιωμάτων», η «τεχνική» δυνατότητα πραγματοποίησης μιας σειράς πρακτικών και υπαρξιακών αλλαγών οδηγεί τον άνθρωπο να πιστεύει ότι είναι ο Θεός του εαυτού του.
Υποκατάστατο ενός ξεθωριασμένου Θεού – αφελής υπόσταση βαρβαρικών, καθυστερημένων, ακίνητων εποχών – ο homo sapiens γίνεται homo deus χάρη στην τεχνολογία. Η υπόσχεση είναι ψευδής και κενή: για να την πραγματοποιήσει, ο άνθρωπος πρέπει να πάψει να είναι άνθρωπος. Η «ανθρώπινη» εποχή τελειώνει και έχουμε μπει στην υπεράνθρωπη. Θα προχωρήσουμε – με κάποιους τρόπους – αλλά το τίμημα είναι το τέλος του ανθρώπου. Η υπερανθρώπινη νεο-οντότητα ομολογεί τη θρησκεία της Προόδου. Η τεχνολογία μας επιτρέπει να είμαστε αυτό που θέλουμε.
Η τεχνολογική πρόοδος συνοδεύεται από ένα ηθικό σύστημα στο οποίο όλες οι κατηγορίες αξιών που καθιέρωσε ο ιουδαιοχριστιανισμός για δύο χιλιάδες χρόνια χάνουν τη σημασία τους. Θα είμαστε καλύτεροι πνευματικά, γνωστικά, σωματικά (ίσως και με το τίμημα της αλλαγής του είδους μας) αλλά χωρίς σημεία αναφοράς και χωρίς σημαία: μια εντελώς σχετικιστική προοπτική. Ο Homo Deus της μεγάλης μετάλλαξης δεν είναι κάτι καινούργιο. Το πείραμα της αποσύνδεσης του ανθρώπου από τις ρίζες του και της διαμόρφωσής του σαν να ήταν πηλός έχει τις ρίζες του σε ορισμένα σκέλη του Διαφωτισμού του δέκατου όγδοου αιώνα. Ο Condorcet και ο Diderot συλλογίζονταν ήδη τη διαρκή τελειότητα (αέναη τελειοποίηση) του ανθρώπου. Ο Ντιντερό προανήγγειλε την ιδέα του υπερανθρώπου έναν αιώνα πριν από τον Νίτσε, ενώ για έναν άλλο διαφωτιστή, τον Julien de La Mettrie, ο άνθρωπος είναι μόνο ένας μηχανισμός. Προοπτικές που δεν ήταν εφικτές στην εποχή τους, αλλά είναι συγκεκριμένες σήμερα: τεχνολογίες όπως η τεχνητή νοημοσύνη, η γενετική επεξεργασία ή η ρομποτική έχουν τη δυνατότητα να αναδιαμορφώσουν το ανθρώπινο είδος. Τον 19ο αιώνα, ο Κάρολος Δαρβίνος ήταν αυτός που έδωσε επιχειρήματα για την απομάκρυνση του ανθρώπου από το βάθρο του: όχι πλέον το αγαπημένο πλάσμα του Θεού, αλλά ο τυχαίος καρπός της εξέλιξης. Με ρυθμό, πέρα από τις προθέσεις του, παρείχε ένα οπλοστάσιο ιδεών στον εκκολαπτόμενο καπιταλισμό, ο οποίος δρα ως κοινωνικός δαρβινισμός, στο πνεύμα του θετικισμού του Herbert Spencer και της επιβίωσης του ισχυρότερου, από το οποίο προέκυψαν ο επιστημονικός ρατσισμός και η ευγονική. Η όλη διαδικασία καταρρίπτει την ιδέα ότι είμαστε όλοι ίσα παιδιά του Θεού. Οι συνέπειες φάνηκαν κατά τον εικοστό αιώνα. Από τη μια πλευρά ο homo sovieticus, γιος της θέσης XI του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ: «Οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα απλώς ερμήνευαν διαφορετικά τον κόσμο. Τώρα είναι θέμα μεταμόρφωσής του». Από την άλλη, ο καπιταλισμός που σαρώνει κάθε ηθικό, κοινοτικό κατάλοιπο, κάθε διαφορά στο όνομα των οικονομιών κλίμακας και της τυποποιημένης κατανάλωσης. Έπρεπε να τρέξεις, συνώνυμο της προόδου, πάνω απ' όλα τεχνικά. Η ιδέα της προόδου ως εγγυητή ενός καλύτερου κόσμου διαψεύστηκε από τη σφαγή δύο παγκοσμίων πολέμων, στους οποίους η επιστήμη και η τεχνολογία τέθηκαν στην υπηρεσία ενός τεράστιου μακελειού. Οι άνθρωποι είναι ατελείς και πρέπει να βελτιωθούν: είναι η επαναλαμβανόμενη Γνωστική ιδέα των illuminati (γνωστικιστική ιδέα του διαφωτισμού) που οδηγεί σε καταστροφές και αποδεικνύεται ότι είναι αντιανθρώπινη. Επικριτής αυτής της ιδέας της προόδου είναι ο John Gray, συγγραφέας του Straw Dogs, στην οποία ισχυρίζεται ότι είναι παράλογο να πιστεύει κανείς ότι η τεχνολογική πρόοδος οδηγεί σε ηθική πρόοδο!!: Τα ανθρώπινα όντα είναι ουσιαστικά τα ίδια εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο προοδευτικός Homo Deus δεν μπορεί να ακούσει αυτή την προειδοποίηση χωρίς να γίνει έξαλλος και να συγκρίνει τον εαυτό του με υπερηφάνεια με τους νάνους του παρελθόντος, τους οποίους θέλει ακόμη και να διώξει από τη μνήμη. Η θέλησή του για ισχύ (για εξουσία) έχει καύσιμο και κινητήρα: τεχνική και τεχνολογία, ενωμένα για την Πρόοδο.
Αυτό που επέτρεψε την πρώτη βιομηχανική επανάσταση ήταν μια τεχνολογία, η ατμομηχανή. Τριάντα χρόνια αργότερα εμφανίστηκαν οι βιομηχανίες κλωστοϋφαντουργίας. Η τεχνολογία δημιούργησε μια νέα, γιγαντιαία οικονομική διαδικασία που προοριζόταν να γίνει ανθρωπολογία: ο σύγχρονος καπιταλισμός. Οι πιο πρόσφατες τεχνολογίες είναι μια τάξη μεγέθους ανώτερη από την ατμομηχανή· έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν το ανθρώπινο περιβάλλον και να αναδιαμορφώσουν την ουσία του ανθρώπινου είδους καθώς και τη σχέση με τη φύση, τον χρόνο, τη γενική ιδέα της ύπαρξης. Κάνουν δυνατό ένα νέο οικονομικό μοντέλο: τη μετάβαση από τη φυσική οικονομία στην ψηφιακή οικονομία.
Αυτό δημιουργεί νέες σχέσεις εξουσίας και πολιτικές και υπαρξιακές δυναμικές, που περιγράφονται από τον Karl Polanyi στο βιβλίο του The Great Transformation ("Ο μεγάλος μετασχηματισμός"). Επομένως, είναι αναχρονιστικό να διαβάζουμε τη σημερινή πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του παρελθόντος, με την αντίθεση δεξιάς και αριστεράς που γεννήθηκε τον δέκατο όγδοο αιώνα. Η μετάλλαξη μας τοποθετεί μπροστά σε έναν πολύ ισχυρό Μολώχ: την παραθρησκευτική κατηγορία -σε εποχές ολοκληρωτικού υλισμού- της Προόδου στην οποία κανείς δεν τολμά να αντιταχθεί μέ κανέναν εναλλακτικό ορίζοντα. Το πολύ, κάποιος νά παραπονιέται για τους καιρούς, νά υπερασπίζεται το επίσημο πλαίσιο του φιλελευθερισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας – ηττημένης από την τεχνολογική αέναη κίνηση – αλλά ποτέ δεν συζητά την Πρόοδο ως τέτοια.[Η ΟΠΟΙΑ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ]
Ο πόλεμος του 21ου αιώνα δεν διεξάγεται μόνο σε πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό ή κοινωνικό μέτωπο. Το μέτωπο είναι η ανθρωπολογική επίθεση που συλλαμβάνει τον άνθρωπο ως τελειοποιήσιμο, πλαστικό. Η αντίσταση δεν υπάρχει ή κατακερματίζεται σε ένα άπειρο περιβάλλον, ιδέες, οράματα που απασχολούνται περισσότερο σε εσωτερικούς αγώνες παρά στη διαμόρφωση ανθρώπων δεσμευμένων στην υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και της ακεραιότητας του ανθρώπου· επαναφέροντας την επιστήμη, την τεχνική και την τεχνολογία στην υπηρεσία της. Ο ιδρυτής του πολιτισμού στο λυκόφως του, ο Ιησούς, το εξήγησε (ανεξάρτητα από τον ισχυρισμό (την αξίωση) της θρησκευτικής αλήθειας): Το Σάββατο δημιουργήθηκε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο.
Είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε στον άνθρωπο ως σκοπό και όχι ως μέσο, στη μη διαθεσιμότητα (στο ανέφικτο) της ζωής και της αξιοπρέπειας αυτού του πολύ ιδιαίτερου όντος, στο οποίο προσφέρονται τώρα «δικαιώματα» και δυνατότητες που συμπίπτουν με επιθυμίες, εκκεντρικότητες και μόδες. Αν δεχθούμε ότι ένα άτομο μπορεί να ορίσει το φύλο του όπως θέλει, ανοίγουμε την πόρτα σε ανησυχητικά φαινόμενα όπως ο μεταανθρωπισμός και σε συγκεχυμένες οντότητες που διασχίζουν τον φυσικό και τον εικονικό κόσμο. Τη στιγμή που μας απαγορεύεται να διακρίνουμε ακόμη και τον άντρα από τη γυναίκα και τον ατομικό μας Εαυτό του σήμερα από τον πιθανό του αύριο, είμαστε ήδη μέσα στη μεγάλη μετάλλαξη.
Στο όνομα της τεχνολογικής προόδου, όλες οι κατηγορίες του ανθρώπου αδειάζουν από την οντολογική υπόσταση. Δεν υπάρχει πλέον σεξουαλικός διμορφισμός, αλλά εκατοντάδες φύλα· δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ενηλίκων και παιδιών, όχι μόνο οντολογικά αλλά και ως προς τις αποφάσεις που μπορούν να πάρουν. Όλα περιλαμβάνονται στην κατηγορία (άδεια ηθικής σημασίας) του «προσώπου», που όχι τυχαία αποτελεί το επιστύλιο του Newspeak (της νεο-γλώσσας) των αμερικανικών ακαδημαϊκών ιδρυμάτων. Η έκφραση «προηγείται τό πρόσωπο» αποτελείται από περίπλοκες και σύνθετες εκφράσεις που ξεκινούν με τον όρο «πρόσωπο [που]» για να κρύψει και όχι γιά να ορίσει.
Τα προθέματα είναι σημαντικά, ιδιαίτερα το «τρανς»: αυτό που διασταυρώνεται και ξεπερνά, τοποθετώντας τον εαυτό του «πέρα». Είναι ο διανθρωπισμός, η μετάβαση του ανθρώπου που περνά από τις κατηγορίες τρανσέξουαλ ή διεμφυλικού, διακρατικό, διαφυλετικό, δια-ηλικιακό, δια-ειδικό, τρανς-ικανό. Μπορούμε να βάλουμε τα πάντα στο «τρανς» καζάνι, αδειάζοντας τον άνθρωπο από περιεχόμενο. Μπορούμε, πρέπει να είμαστε οτιδήποτε και να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για αλλαγή, αναδιαμόρφωση, γενική μετάλλαξη του ανθρώπινου και του φυσικού, μέχρι τα θεμέλια της δημιουργίας ζωής. Σύντομα θα είναι δυνατή η λήψη ανδρικού σπέρματος από γυναικεία βλαστοκύτταρα, αποκλείοντας τον άνδρα από την αναπαραγωγική διαδικασία. Αυτό θα εξηγούσε τη βία της επίθεσης στο αρσενικό του ανθρώπινου είδους, με τις ατάκες περί ετεροπατριαρχίας και «δομικής» βίας.[ΤΡΑΝΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΑΝ ΔΙΑΥΛΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΩΝ ΑΚΤΙΣΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ]
Πιθανώς, ο κεντρικός πυρήνας της μεγάλης μετάλλαξης βρίσκεται στην περιβαλλοντική ατζέντα, τη μητέρα του προοδευτισμού, τη βάση στην οποία ο άνθρωπος κατηγορείται ότι είναι υπεύθυνος, σύμφωνα με το προοδευτικό ρήμα (σύμφωνα με την προοδευτική βερμπαλιστική γλώσσα), για την κλιματική αλλαγή. Ο άνθρωπος είναι ένας υπαρξιακός κίνδυνος, η «ανθρώπινη μάστιγα» που περιγράφει ο σκηνοθέτης και φυσιοδίφης David Attenborough, που απαιτεί δραστικά, ηθικά δικαιολογημένα μέτρα για να σωθεί ο πλανήτης. Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι ο έλεγχος του πληθυσμού και όλες οι ατζέντες για τις μεταλλάξεις: άμβλωση, LGBT, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ριζοσπαστικός φεμινισμός, ιδεολογία τρανς, ψηφιακή επιτήρηση. Η «διαφορετικότητα» στην οποία κατηχούνται τα παιδιά και οι έφηβοι προάγει σχέσεις που δεν οδηγούν στην τεκνοποίηση με στόχο τη μείωση του πληθυσμού.[ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΑΓΕΛΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ;]
Έπειτα, υπάρχει ο ριζοσπαστικός φεμινισμός, που δεν είναι πλέον η νόμιμη χειραφέτηση των γυναικών, αλλά η ποινικοποίηση της φυσικής σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανδρών. Μετά έρχεται η κατηγορία τού είδους καί τού ζωώδους. Τέλος η ευθανασία που, όπως και η άμβλωση, μειώνει τον άνθρωπο σε ένα πράγμα, που αντιμετωπίζεται ως περιττό αντικείμενο. Το ζήτημα δεν είναι πλέον να βοηθήσουμε ένα άτομο που αντιμετωπίζει δυσκολίες, αλλά να ανακαλύψουμε ότι είναι φθηνότερο να τον σκοτώσεις από την άποψη της αναλογίας κόστους-οφέλους.
Ο πραγματικός κίνδυνος αυτού του ανθρωπολογικού πολέμου είναι ότι τελικά, σύμφωνα με τα Μαλθουσιανά και μεταδαρβινικά κριτήρια, δικαιολογούνται όλα τα μέσα για τη μείωση της μάστιγας - του ανθρώπινου είδους. Είναι ένα ανοιχτά ευγονικό έργο καί ο κίνδυνος είναι ότι η μετάδοση της ζωής θα ανατεθεί στην τεχνολογία, οδηγώντας στο τέλος του ανθρώπου, που θά κυριαρχείται από το είδος Homo Deus, τη μειονότητα που ελέγχει, εμπορεύεται, παράγει, ρυθμίζει και εποπτεύει τις τεχνολογίες δημιουργίας, αναπαραγωγής και παύσης της ζωής. Υπάρχουν ήδη γενετικές τεχνικές για προεμφυτευτική και εξωσωματική γονιμοποίηση. Στη Μεγάλη Βρετανία λειτουργεί το νομικό πλαίσιο που επιτρέπει την τεχνητή αναπαραγωγή, καί ο βρετανικός νόμος για τους τρεις γονείς.
Το μεταανθρωπιστικό πρόγραμμα οδηγεί σε ισχυρή αντίσταση, ευτυχώς: η πλειοψηφία, ακόμη και στην καταστροφική Δύση, αισθάνεται ότι ο υπερκόσμος είναι μια κολοσσιαία απάτη, αλλά δεν γνωρίζει και δεν είναι σε θέση να γνωρίζει. Επιπλέον, λείπει η πολιτική πρωτοβουλία. οι πληθυσμοί έχουν εξαρτηθεί από τεχνικές εξάντλησης και αποθάρρυνσης: Covid, οικονομική και ενεργειακή κρίση κ.λπ. Αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα, θα κατακλυζόμαστε από ένα σύστημα καταναγκασμού και απανθρωποποίησης που εδραιώνεται μέσω του τεχνολογικού ελέγχου. Η μεγάλη μετάλλαξη βρίσκεται σε εξέλιξη και για να επιβεβαιώσουμε τη βούληση να μην υποκύψουμε δεν βρίσκουμε πιο υποδηλωτική φράση από αυτή του λατινικού Terentius: homo sum; humani nihil a me alienum puto . Είμαι άντρας και δεν θεωρώ τίποτα ανθρώπινο για μένα ξένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου