Στην εποχή της μετα-αλήθειας, όλα γίνονται - από τον Roberto Pecchioli

                             

Στην εποχή της μετα-αλήθειας, που δεν τολμά κανείς να χαρακτηρίσει ψέμα, σχεδιάζεται η εξάλειψη των «μισαλλόδοξων» στο όνομα της «ανεκτικότητας». Φυσικά κατά την κρίση των αρχόντων. Έτσι σχεδιάζεται και η λογοκρισία στο διαδίκτυο. Οι υποστηρικτές της «ανοιχτής κοινωνίας» ενεργούν στο όνομα της αλήθειας (τους) και διατηρούν το δικαίωμα να καταστείλουν τους αντιφρονούντες. Προς υπεράσπιση της «ανεκτικότητας».

από τον Roberto Pecchioli

Το 2016 τελείωσε κάτω από τη σημαία της νέας εκπληκτικής ανακάλυψης που έκαναν τα πιστά μέσα ενημέρωσης και οι διανοούμενοι υπηρέτες του προοδευτικού φιλελευθερισμού στην παγκόσμια εξουσία: αυτή της μετα-αλήθειας. Στο περίφημο τετράστιχο του Demetrio του Μεταστάσιου «είναι η πίστη των ερωτευμένων / σαν τον αραβικό φοίνικα: / ότι υπάρχει, λένε όλοι· / πού είναι, κανείς δεν ξέρει». Οι μετα-αλήθειες, στην απόλυτα αντεστραμμένη ξύλινη γλώσσα των αρχόντων, είναι οι μυθοπλασίες που μεταμφιέζονται σε αντιπληροφόρηση και διαδίδονται από κακόβουλους και άτακτους ανθρώπους διαφόρων ειδών και προελεύσεων ως εναλλακτική λύση στις σωστές και αδιαμφισβήτητες πληροφορίες του κυκλώματος που διευθύνουν. Όπως και στο Υπουργείο Αλήθειας του Όργουελ, το ψέμα τους γίνεται αλήθεια λαξευμένο σε μάρμαρο. Κάποιος απερίγραπτος καθηγητής Pitruzzella που πρόσφατα τοποθετήθηκε ως επικεφαλής της Εγγυητική Αρχής, ακόμα καλύτερα, της authority, Ανταγωνισμού και Αγοράς -που θα μπορούσε κάλλιστα είναι ένα είδος ένωσης εμπρηστών μεταμφιεσμένων σε πυροσβέστες από το Viggiù-  πρότεινε τη δημιουργία μιας περαιτέρω δομής «ειδικών» -το ιταλικό κράτος έχει ήδη πολλούς από αυτούς, αλλά είναι πολύ πλούσιο- για να αξιολογήσει και, φανταζόμαστε, να αφαιρέσει τις «ψευδείς» ειδήσεις, τα fakes: αν δέν ξέρετε λίγα αγγλικά κυρία μου δεν μπορείτε να περάσετε ούτε από την τοπική αγορά!

Εν ολίγοις, το ακόμα σχετικά ελεύθερο δίκτυο εξοργίζει τους ανωτέρους μας, όπως εξοργίζει τους τοκογλύφους ένας λαός που δεν χρωστάει. Η αλήθεια πρέπει να επιλέγεται προσεκτικά από διορισμένους ειδικούς, ακόμα καλύτερα αν η ύπαρξή της αμφισβητείται ευθέως. Τέλος, αυτός ήταν ο πυρήνας της σκέψης ενός σεβάσμιου δασκάλου της ανοιχτής κοινωνίας, και μάλιστα του μεγαλύτερου θεωρητικού της, του Καρλ Πόπερ. Η ιδέα της αλήθειας είναι ύποπτη για αυταρχισμό, κλίνει προς τον ολοκληρωτισμό και ως εκ τούτου θα πρέπει να απορριφθεί εκτός της δημόσιας σφαίρας. Η αλήθεια πρέπει να αντικατασταθεί από απόψεις, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους όπως τα εμπορεύματα στην αγορά. Φυσικά, δεν μπορούν να εκφραστούν και να διαδοθούν όλες οι απόψεις, όπως δεν είναι ευπρόσδεκτοι όλοι οι παίκτες της αγοράς: μόνο λίγοι, αυτοί που είναι «μέσα» στο σύστημα και ενδιαφέρονται να το διατηρήσουν και να το αναπαράγουν.

Ο Πόπερ, μεγάλος εχθρός του Πλάτωνα, και αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας κάνει να μείνουμε μακριά από τον Βιεννέζο Αμερικανό φιλόσοφο σαν από μεταδοτική ασθένεια, είναι ο τρίτος μεγάλος θεωρητικός της «ανεκτικότητας». Οι άλλοι ήταν ο Τζον Λοκ, ο πρωτοφιλελεύθερος ιεροψάλτης της αγγλικής προτεσταντικής πορτοκαλί «ένδοξης επανάστασης» του τέλους του δέκατου έβδομου αιώνα, ο οποίος, ωστόσο, δεν επέκτεινε το ευγενές κριτήριο στους «παπιστές», και ο Βολταίρος, ένας άλλος υπέρμαχος της ελεύθερης σκέψης, θαυμαστής του κοσμοπολιτισμού των χρηματιστηρίων, μανιώδης αντισημίτης και αντικαθολικός κατ' εξοχήν στην κραυγή "Écrasez l'infâme", συντρίψτε τους άθλιους. Ακόμη και η ανοχή του Πόπερ, ωστόσο, έχει ξεκάθαρα, συνετά όρια, που τον καθιστούν ευγενή πατέρα των ενδιαφερομένων εχθρών της δυσάρεστης και ανεπιθύμητης αλήθειας, αφού, στα κανονικά ιταλικά, αυτή είναι η έννοια της «μετα-αλήθειας».

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το «The Open Society and Its Enemies» (Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της): « Η απεριόριστη ανοχή οδηγεί στην εξαφάνιση της ανεκτικότητας. Εάν επεκτείνουμε τήν απεριόριστη ανοχή ακόμη και σε αυτούς που είναι μισαλλόδοξοι, εάν δεν είμαστε πρόθυμοι να υπερασπιστούμε μια ανεκτική κοινωνία ενάντια στις επιθέσεις των μισαλλόδοξων, τότε οι ανεκτικοί θα καταστραφούν και η ανοχή μαζί τους. Σε αυτή τη διατύπωση, δεν υπονοώ, για παράδειγμα, ότι πρέπει πάντα να καταστέλλει κανείς τις εκδηλώσεις μισαλλόδοξων φιλοσοφιών. Εφόσον μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε με ορθολογικά επιχειρήματα και να τους ελέγχουμε από την κοινή γνώμη, η καταστολή θα ήταν σίγουρα η λιγότερο σοφή απόφαση. Πρέπει όμως να διακηρύξουμε το δικαίωμα να τους καταστείλουμε, αν χρειαστεί, έστω και με τη βία». Με λίγα λόγια, η ανοχή περιορίζεται σε όσους σκέφτονται σαν τους υποστηρικτές μιας ανοιχτής κοινωνίας, δηλαδή φιλελευθερισμό στην οικονομία, προοδευτισμό και σχετικισμό σε ηθικά ζητήματα, ηγεμονία της απεριόριστης ολιγαρχικής τεχνοκρατίας κ.λπ.[Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ, ΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΥΣ ΤΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΟΥ ΜΥΘΙΚΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ].

Αυτοί είναι οι σταυροφόροι ενάντια στα λαϊκά ψέματα, αποφασισμένοι να καταστείλουν δια της βίας τους «μισαλλόδοξους», μια κατηγορία στην οποία μπορεί να ενταχθεί ο καθένας και που μας ανατριχιάζει λίγο, αν αναλογιστούμε την τεράστια δύναμη της υπερτάξης χωρίς σύνορα (Ch. Lasch), καθώς και την απεραντοσύνη των «αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων» που τιμωρούνται από κάθε αυταρχικό καθεστώς. Οι υποστηρικτές της ανοιχτής κοινωνίας επιφυλάσσουν το δικαίωμα του Πόπερ να καταστείλει βίαια τους διαφωνούντες που είναι ένοχοι μισαλλοδοξίας, αλλά για καλό σκοπό, αυτή η γνώμη (η δική τους) ανυψώθηκε σε αδιαμφισβήτητη αλήθεια και υπερασπίστηκε λυσσαλέα από κοσμικούς κληρικούς υψηλού εισοδήματος. Αληθινός καθηγητής Pitruzzella, αληθινός "ανοιχτός" τιμωρός, εσύ που κλαις με πλαστικά δάκρυα πάνω από τα νεκρά παιδιά του Χαλεπίου, αλλά ξεχνάς να αναφέρεις τη σύλληψη, από τη συριακή κυβέρνηση, περίπου είκοσι ευγενικών "εκπαιδευτών" διαφόρων εθνικοτήτων του ανοιχτού Δυτικού κόσμου  και  και της ανακάλυψης πυρομαχικών από τα σημαντικότερα κράτη πρωταθλητές της ανοιχτής κοινωνίας; Και, όσον αφορά το όνομα, ποιος ξέρει γιατί ο Τζορτζ Σόρος, ο γενναιόδωρος φιλάνθρωπος που χρηματοδοτεί τις ΜΚΟ, που οργανώνουν μεταναστεύσεις από την Αφρική με τα χρήματα που έκλεψαν από τους λαούς μέσω της πιο κυνικής οικονομικής κερδοσκοπίας, το ονόμασε «Open Society», μέσω των οποίων επηρεάζει, κατευθύνει, στηρίζει και κυρίως πληρώνει τους πιο περήφανους εκφραστές της «ανεκτικότητας».

Κι όμως, όλα γίνονται, ακόμη και στον καιρό της μετα-αλήθειας, δηλαδή της αντι-αλήθειας. Από αυτή την άποψη, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τη ροή των ειδήσεων τις τελευταίες ημέρες. Πράγματι, θα μπορούσαμε να τίς ονομάσουμε τά νέα, στο λεξικό τους, που είναι καινοτομία, νέα πράγματα: είναι ακριβώς η διαδοχή, η συνεχής ροή, το πολύ γρήγορο χτύπημα και η εκτέλεση των δεδομένων της «τελευταίας ώρας» που καταστέλλει την προτελευταία, το χαρακτηριστικό στοιχείο της μοναδικής, αυθεντικής μετα-αλήθειας, δηλαδή αυτού που εξουσιοδοτεί και προωθεί η Φωτισμένη Ολιγαρχία.

Όλα πρέπει να τρέξουν, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει για περισσότερο από μια στιγμή, με συμβουλές για ψώνια, τρομοκρατία, παγκόσμια πείνα, πρωτοχρονιάτικο λαχείο, αποτελέσματα ποδοσφαίρου, τελευταία συναυλία της Madonna, θάνατος ποπ σταρ, ανεξιχνίαστη δολοφονία, τά ντεκολτέ των ηθοποιών στο κόκκινο χαλί (κόκκινο χαλί, παρακαλώ …) ενός φεστιβάλ, σεισμός της κλίμακας Ρίχτερ, η τελευταία έρευνα Αμερικανών επιστημόνων, μια νέα θεραπεία για τον καρκίνο, το ολοκαίνουργιο μοντέλο smartphone, πωλήσεις καταστημάτων, μετεωρολογικές προβλέψεις, δεδομένα για τη φτώχεια και τήν ανεργία, η διάσωση μεταναστών, η μικρή πεταλούδα της Μπελέν Ροντρίγκεζ.

Τα πάντα ρει, τα πάντα κυλούν, αλλά όχι όπως στη φιλοσοφία του Ηράκλειτου, αλλά στον τεμαχισμό των Δασκάλων του Κόσμου (Masters of the World) και στην κινούμενη λωρίδα στο κάτω μέρος του τηλεοπτικού καναλιού. Η μετα-αλήθεια, και η αληθινή εξαπάτηση, είναι να εισβάλλουν ειδήσεις και να μην μπορούμε πλέον να τις αξιολογήσουμε και να τις διακρίνουμε, όπως σε ορισμένα όνειρα στα οποία γεγονότα, τόποι, άνθρωποι, παρόν και παρελθόν συγχέονται και αναρρώνει κανείς, με δυσκολία, μόνο μετά την αφύπνιση και τα μπερδεμένα θραύσματα του ασυνείδητου μας ανακατασκευάζονται με μεγάλη μας έκπληξη.

Η αλήθεια υπάρχει και η ανθρώπινη λογική ανοιχτή στην υπέρβαση ξέρει πώς να την συλλάβει. Γεγονότα υπάρχουν επίσης και είναι διαφορετικά από τις απόψεις. Αλλά η μεταδημοκρατία (όλα είναι post, στον κόσμο μας, και ίσως είμαστε ακόμη και οι απόγονοί μας, ίσως είμαστε και εμείς μεταγενέστεροι του εαυτού μας) μπερδεύει, αναμειγνύεται, αλέθει με τη δύναμη των είκοσι μπράτσων, όπως έλεγε η διαφήμιση για μια μηχανή παρασκευής ζυμαρικών. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι το ρεπορτάζ για την πολιτική ημέρα και οι δηλώσεις πρωταγωνιστών και δευτερευόντων παραγόντων αποκαλούνται «πολτός», στη δημοσιογραφική γλώσσα. Ο στόχος δεν είναι η ενημέρωση, πολύ περισσότερο η παροχή ερμηνευτικών κλειδιών για την άσκηση κριτικής σκέψης, αλλά η σύγχυση για να θολώσουν τα όρια μεταξύ σωστού και λάθους, καλού και κακού, αληθινού και ψεύτικου.

Απόδειξη ότι όλα ενώνονται και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται; Ακολουθούν μερικές από τις πιο πρόσφατες πληροφορίες, προερχόμενες από μαζικές, mainstream πληροφορίες, αυτή που διαμορφώνει και παραμορφώνει την αντίληψη της πλειοψηφίας για την πραγματικότητα. Ιδρύονται συνεταιρισμοί και οργανώνονται μη κερδοσκοπικές οργανώσεις για να «υποδεχτούν τους ομοφυλόφιλους πρόσφυγες»: στη Μπολόνια το πρώτο ιταλικό κέντρο αυτού του είδους. Αλλά σιωπούν για το ουσιαστικό, δηλαδή ότι οι πρόσφυγες δεν είναι πρόσφυγες, ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων –οι ίδιοι σύλλογοι που μοιράζονται την πίτα το παραδέχονται– οι ψεύτικοι πρόσφυγες είναι επίσης ψεύτο-ομοφυλόφιλοι, που ενθαρρύνονται να αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι όχι όχι από τους πνεύμα της εποχής, αλλά από τη συγκεκριμένη προοπτική του να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες για διώξεις που υπέστη στη χώρα καταγωγής. Ακόμα πιο αυστηρά σιωπούν για το γεγονός ότι οι οργανώσεις της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών χρηματοδοτούνται από τους φόρους μας και σχεδόν όλες τους ανάγονται στο πολιτικό, συνεταιριστικό και πελατειακό σύστημα της πολιτικής Αριστεράς και ορισμένων καθολικών ενώσεων. Άλλωστε, ο ευσεβής και προοδευτικός Monsignor (Σεβασμιότατος) Galantino έχει ένα ευχάριστο δείπνο με τη συγγραφέα του νόμου για τα αστικά σωματεία, Monica Cirinnà, η οποία από την πλευρά της «παντρεύει» έναν νότιο δήμαρχο με τόν τρυφερούλη του, διορθώνομαι, σύντροφο.

Τα ομοφυλοφιλικά σύμφωνα συμβίωσης πολιτών αποτελούν αντικείμενο προπαγάνδας (ή μετα-αλήθειας;) στο τρίτο δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο, κοσμικό και αθεϊστικό, το οποίο όμως, στο prime time, εκπέμπει κάτι σάν θρησκευτικά προγράμματα για την "Εκκλησία που φεύγει", και αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να πούμε τη γνώμη μας για την έξοδο  και την είσοδο της ολοκαίνουργιας Καθολικής εκκλησίας τής ελεημοσύνης, τών μεταναστών και τής προσοχής στην περιφέρεια του κόσμου, αφού αφιερώθηκε τουςς τελευταίους είκοσι αιώνες σε μικροπράγματα όπως η σωτηρία τών ψυχών και η συζήτηση για μιά πεθαμένη προσωπικότητα που ονομάζεται Θεός.

Με λίγα λόγια, ψέματα ή προπαγάνδα μεταμφιεσμένα σε γεγονότα, εκτοξεύονται σαν πυροτεχνήματα. Υπάρχει έλλειψη εργασίας, αλλά τα κουπόνια για την πληρωμή τής αβέβαιης επισφαλούς εργασίας αυξάνονται κατά 27.000% τοις εκατό σε οκτώ χρόνια (είκοσι επτά χιλιάδες, δεν είναι λάθος πληκτρολόγησης), καί μάλλον φαίνεται ότι στην κρυμμένη αλήθεια υπάρχει η πληρωμή σε κουπόνια ορισμένων υπηρεσιών από τον δήμο του Τορίνο 5 Αστέρων και ότι η ίδια η CGIL, υποστηρικτής ενός δημοψηφίσματος κατάργησης, αποζημιώνει ορισμένες μικρές συνεργασίες με τά μαγικά χαρτάκια.

Στη Νάπολη, η αγανάκτηση εκτοξεύτηκε για τον τραυματισμό ενός παιδιού από έναν γκάνγκστερ που στόχος του ήταν να δώσει «μάθημα σέ» σε τρεις Αφρικανούς που πουλούσαν στην τοπική αγορά και δεν πλήρωσαν χρήματα προστασίας. Προφανώς και θλιβόμαστε για το κοριτσάκι που χτυπήθηκε, και ευχές για ανάρρωση και στους αλλοδαπούς που χτυπήθηκαν από τις σφαίρες της Καμόρα, αλλά τι γίνεται με το παράνομο καθεστώς των τριών λαθρομεταναστών, με την αδράνεια των δυνάμεων της τάξης, με την πραγματικότητα γνωστή σε όλους ότι οι μετανάστες/πρόσφυγες/πρόσφυγες/κάτοικοι /νέοι Ιταλοί/παράνομοι πωλητές παίρνουν τις προμήθειες τους απευθείας από την Καμόρα, ότι η δαντέλα είναι ντροπή από μόνη της και όχι λόγω του χρώματος του δέρματος των θυμάτων της ημέρας; Ο συνηθισμένος Ρομπέρτο ​​Σαβιάνο δήλωνε σε μια προοδευτική εφημερίδα ότι «χρειαζόμαστε Αφρικανούς δημάρχους»: δεν γράφτηκε ποτέ όμως μιά ωραία επικρότηση.

Η ισλαμική τρομοκρατία δεν αποκαλείται σχεδόν ποτέ ονομαστικά - αυτοί είναι επικίνδυνοι άνθρωποι - και, από την Προεδρία της Δημοκρατίας και κάτω, υπήρξε μια σειρά από δηλώσεις όπως ότι η τρομοκρατία και η μετανάστευση είναι ξεχωριστά φαινόμενα. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι όλοι οι «μετανάστες» τρομοκράτες, αλλά πολλοί μαχαιροβγάλτες έχουν φτάσει στην Ευρώπη ως λαθρομετανάστες και με βάρκες. Ως παιδιά μας έλεγαν ότι όσοι περιορίζονται στις μισές αλήθειες είναι κάτι παραπάνω από ψεύτες, είναι απατεώνες. Όλα γίνονται, πραγματικά, ακόμη και το έργο των γελωτοποιών της ανοιχτής κοινωνίας, των αυλικών της καταραμένης φυλής, και ιδιαίτερα τά ψέματα που είναι οι κόρες ενός αντεστραμμένου οράματος ζωής. Αλλά αλίμονο αν σταματήσουμε ή αν προβληματιστούμε, δεν πρέπει να καθυστερούμε, καταβροχθίζουμε τα πάντα όλο τό 24ωρο όπως και στις εντατικές φάρμες εκτροφής βοοειδών.

Το ιταλικό μουσικό συγκρότημα del Volo, οι νεαροί τενόροι που έχουν καθαρίσει το μπελ κάντο, δεν σκοπεύουν να εμφανιστούν στην ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ. Δήλωσαν (πηγή: δικτύοο Mediaset) ότι αποδοκιμάζουν τον «ξενοφοβικό και ρατσιστικό λαϊκισμό». Τρία αγόρια με σμόκιν ως ρούχα σκηνής, τρεις έννοιες παραμορφωμένες με ένα σμπάρο, ένα αξιοζήλευτο νήμα. Α, μια άλλη μετα-αλήθεια, η πλέον «viral» που απαγορεύει και αποκλείει όχι από τη δημόσια συζήτηση, αλλά απευθείας από την κοινοπραξία των πολιτών, εκατομμύρια ανθρώπους με λίγα, απλά, αλλά οριστικά λόγια γεμάτα περιφρόνηση και υποκίνηση μίσους: λαϊκιστής, ρατσιστής, ξενοφοβικός.

Δεν έχει σημασία αν η υπόθεση είναι αληθής ή ψευδής, ακόμη λιγότερο η αληθινή σημασία των επιχειρημάτων και των όρων. Είναι σημαντικό να χτυπήσουμε, φυσικά στο όνομα της ανεκτικότητας και μιας ανοιχτής κοινωνίας, ακόμα κι αν εκείνοι του Il Volo το αγνοούν. Ο Καρλ Πόπερ καραδοκεί και τα πολλά παιδιά του δεν ανέχονται κανέναν αντίπαλο. Η τέλεια ανατροπή που έκανε εκείνος ο ηθοποιός στον ρόλο ενός οπαδού της Λέγκας του Βορρά, ο οποίος διαβεβαίωσε: «Δεν είμαστε εμείς που είμαστε ρατσιστές, είναι αυτοί που είναι Ναπολιτάνοι!» έγινε σχολή.

Πρέπει να μείνεις σιωπηλός και να τρέξεις στήν επόμενη «είδηση», ένας αυθάδης φασαριόζος στα εγκαίνια εκπτώσεων σε γνωστό κατάστημα της βόρειας επαρχίας. Ο χαρούμενος και κομψός δημοσιογράφος μεγεθύνει τις εκπτώσεις, ο χειριστής κινηματογραφεί τους ψεύτικους δρόμους με το ψεύτικο στυλ της ψεύτικης πόλης που ξαναχτίστηκε για να ξεμείνει από αποθέματα λόγω της κρίσης υπερπαραγωγής, οι συνεντευξιαζόμενοι είναι αυστηρά πολυεθνικοί, αλλά όλοι είναι εξίσου χαρούμενοι που είναι καταναλωτές και θά ξοδέψουν εκατοντάδες ευρώ, αλλά «θα είχα ξοδέψει σχεδόν τα διπλά, χωρίς τις εκπτώσεις» και, φαίνεται να καταλαβαίνω, χωρίς το εμπορικό κέντρο. Στην πραγματικότητα είναι ολόκληρο το σύστημα που βασίζεται στη μετα-αλήθεια που δεν τολμά κανείς να την πει ως ψέμα. Η διαφήμιση είναι η αντι-αλήθεια που στηρίζεται ως δόγμα, αλλά υποστηρίζει το σύστημα τηλεόρασης και των μέσων ενημέρωσης, υποστηρίζει τον επαγγελματικό αθλητισμό και τροφοδοτεί τα λαϊκά πάθη.

Θα ήταν εκπληκτικό αν δεν προσπαθούσαν να καταστρέψουν τον ανταγωνισμό. Είναι η δουλειά τους, το λένε νόμο της αγοράς, αλλά οι χίλιες διαφορετικές και πάντα νέες αποχρώσεις που επινοούν αδυνατούν να κρύψουν εντελώς το ολοκληρωτικό εγχείρημα, μισαλλόδοξο και ανοιχτό μόνο στην έξοδο, με την έννοια ότι διώχνει, χτυπά, καταστρέφει ακόμη και με τη βία τους αντιφρονούντες, όλους τους αντιφρονούντες, αυτούς τους μισαλλόδοξους, αυτούς τους λαϊκιστές, αυτούς τους εχθρούς της επίσημης αλήθειας φωλιασμένους παντού. Αλλά θα τό πληρώσουμε ακριβά, θα πληρώσουμε για όλα, Popper dixit. Ο στρατός, τα ΜΜΕ, οι ακαδημαϊκοί, οι τεχνολογικοί και οι προπαγανδιστικοί στρατοί του πλανήτη βρίσκονται σε δράση, οι τραμπούκοι και οι ροπαλοφόροι έτοιμοι να χτυπήσουν. Οι μέρες της μετα-αλήθειας (τών άλλων ανθρώπων) είναι μετρημένες.

Al tempo della post-verità, tutto si tiene – di Roberto Pecchioli – Ricognizioni (www-ricognizioni-it.translate.goog)