Πολυπολιτισμικότητα: η νέα πολιτική θρησκεία – 1ο μέρος – Roberto Pecchioli

Παντού στο μικρό μας κομμάτι του κόσμου, πολλαπλασιάζονται γεγονότα που πιστοποιούν την ύπαρξη και το εύρος μιας εποχικής επίθεσης ενάντια στον κληρονομημένο πολιτισμό. Μια εξαγριωμένη πολυπολιτισμικότητα εξαπλώνεται, αποφασισμένη να κονιορτοποιήσει ό,τι έχει απομείνει από την παλιά Ευρώπη. Μια πραγματική πολιτική θρησκεία είναι στη μόδα που στοχεύει να εξαλείψει κάθε ίχνος του παρελθόντος για να αναδιαμορφώσει μια νέα ανθρωπότητα. Στην Ιταλία, οι βίαιες, ανισόρροπες, γεμάτες μίσος επιθέσεις στήν ζωή της οικογένειας έχουν παρατάξει εναντίον της όλα τα μέσα ενημέρωσης, την ακαδημαϊκή και την πνευματική ελίτ, με την ενίσχυση προσωπικοτήτων τής show business, αριστερών πολιτικών και, δυστυχώς, αρκετών εκφραστών της λεγόμενης μετριοπαθούς και φιλελεύθερης δεξιάς. Η Καθολική Εκκλησία σε αμήχανη σιωπή, τήν έσπασε μόνο για να αποστασιοποιηθεί και να υποτιμήσει τη «μέθοδο». Στη Γαλλία για μήνες ο αγώνας των κίτρινων γιλέκων, μια εξέγερση τόσο οικονομική όσο και γιά τήν ταυτότητα του τεράστιου επαρχιακού κόσμου, καταπιέζεται με λυσσαλέα βία και δαιμονοποιείται ως καθυστερημένη, συντηρητική, αντιμοντέρνα. Στην Ισπανία, η σοσιαλιστική κυβέρνηση θέλει να διώξει τον Φράνκο από τον τάφο του μετά από 43 χρόνια, να γκρεμίσει τον μεγάλο σταυρό της Κοιλάδας των Πεσόντων (Valle de los Caìdos) και ο νόμος τιμωρεί τις πράξεις βίας που διαπράττονται από άνδρες, που θεωρούνται συλλογικά έμφυλη βία, με πιο σοβαρές ποινικές ρήτρες. Δικαστήριο ερεύνησε τον αντιπρόεδρο του κόμματος Vox επειδή δήλωσε σε προεκλογική συγκέντρωση ότι θέλει να πολεμήσει τον εξισλαμισμό. Έγκλημα μίσους, σύμφωνα με τον δικαστή, ισοδύναμο με τον τον δικό μας νόμο Mancino.

Αν ήμασταν πολιτικοί πολεμιστές, θα λέγαμε τον προοδευτικό ολοκληρωτισμό, «προοδοκρατισμό» που με το πρόσχημα της υπεράσπισης κάθε μειονότητας, κάθε ακραίας θέσεως και κάθε μικρής ομάδας φρικιών, επιβάλλει μια ασφυκτική ιδεολογική μπούρκα στις ελεύθερες κοινωνίες. Μια καρδιά σκότους έχει κυριεύσει την Ευρώπη και τη Δύση και εξαπολύει την τελική επίθεση εναντίον του πολιτισμού μας, κάνοντας δική της την κραυγή του Κουρτς, του πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος του Κόνραντ, φρίκη, ω, η φρίκη. Ναι, βασιλεύει η φρίκη, στραμμένη ενάντια σε αιώνες και χιλιετίες κοινής ιστορίας, που επιβάλλεται από μια ένθερμη μειοψηφία ιερέων της διάλυσης. Η σιωπή όσων δεν συμμερίζονται την προοδευτική ατζέντα και κυρίως την αδυναμία του πολιτιστικού δικαιώματος να αντιτάξει αξίες, αρχές, σύμβολα και πεποιθήσεις στην επίθεση που εξαπέλυσε αυτό που πρέπει να ονομάσουμε εχθρό, είναι  ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Η πολιτική δεξιά μοίαζει χαμένη για την υπόθεση, στραμμένη στην ίντριγκα (μοχθηρία) στην υπηρεσία της νεοφιλελεύθερης οικονομικής, χρηματοπιστωτικής και τεχνολογικής εξουσίας.

Προσπαθούμε να ανασυνθέσουμε αυτό που συμβαίνει, να κατανοήσουμε τη σημασία του, να αποκαλύψουμε το ιστορικό σχέδιο αυτού που είναι μπροστά στα μάτια μας, τη γέννηση και την επιβολή μιας εντελώς νέας πολιτικής θρησκείας, της πολυπολιτισμικότητας. Ο άξονας της είναι η επιθετικότητα κατά των Ευρωπαίων, των ιδεών, των πεποιθήσεων, των παραδόσεων, των τρόπων ζωής, των θρησκευτικών, πνευματικών και πολιτιστικών ταυτοτήτων τους μέσω της έμφασης σε κάθε μειονότητα, του ανατρεπτικού μυστικισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της καταστροφικής επανερμηνείας ολόκληρης της ιστορικής, αστικής, αξιακής εμπειρίας των λαών μας. Σαν τερμίτες, πραγματοποιούν από κάτω, από όλα τά θεμέλια της κοινωνίας, μια μακροχρόνια σχεδιασμένη καταστροφή που γίνεται σε διαδοχικά στάδια. Η οριστική κατάρρευση είναι θέμα χρόνου, αλλά τι θα μείνει πέρα ​​από τα ερείπια; Μια αφηρημένη νομιμότητα στην οποία θα κυριαρχεί ο νόμος του χρήματος, ο χωρισμός σε αναρίθμητα γκέτο και τμήματα οπλισμένα το ένα εναντίον του άλλου, εν μέσω μοναξιάς, υπαρξιακής κενότητας, πνευματικής ξηρότητας, κάθε παραξενιάς και κάθε ανοησίας που περνάει ως πρωτοτυπία, η εμμονή να ξεχωρίσεις σε έναν κόσμο πανομοιότυπων αυτομάτων, η προσποιητή ουδετερότητα της εξουσίας, θεματοφύλακας της νέας επιβεβλημένης αλήθειας.

Αφήνουμε έξω δύο πτυχές, την εμφανή συμμαχία μεταξύ των ολιγαρχιών του χρήματος και της τεχνολογίας και των πολυπολιτισμικών προοδευτικών υπερπρωτοποριών, καθώς και τα μεταπολιτισμικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, την πολιτικά ορθή νεο-γλώσσα, για να επικεντρωθούμε στις ρίζες του φαινομένου, στην ιδεολογία τού μέλλοντος, στους απώτερους στόχους της. Διαφωτιστικό από αυτή την άποψη είναι το έργο ενός νεαρού Γαλλοκαναδού στοχαστή, του Mathieu Bock-Coté, συγγραφέα του θεμελιώδους δοκιμίου "Η πολυπολιτισμικότητα ως πολιτική θρησκεία", ένα κείμενο που δεν θα δούμε μεταφρασμένο στη γλώσσα μας. Εκπαιδευμένος στη Βόρεια Αμερική, ο Bock-Cotè αναγνωρίζει τον απόηχο των πολιτιστικών πολέμων που εξήγγειλαν ο Herbert Marcuse και ο Theodore Roszak, ο πατέρας του όρου αντικουλτούρα, τον οποίο καλωσόρισε το γαλλικό κίνημα του Μάη του '68 για να ορίσει μια νέα νομιμότητα, μιά πολυπολιτισμική ποικιλομορφία. Στην ουσία πρόκειται για την εξάλειψη των εθνικών πολιτισμών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής ως πηγές μετάδοσης αξιών και ιδεών. Θεματοποιημένη πριν από μισό αιώνα, η άρνηση του δυτικού πολιτισμού θριαμβεύει σήμερα, αν και το εννοιολογικό της οπλοστάσιο περιορίζεται στην αποκήρυξη των παραδόσεων που αντιτίθεται.

Ενεργεί ένας μηδενισμός του παρόντος που μας φέρνει πίσω στον αιματηρό κομμουνιστικό ουτοπισμό, αυτόν του νεαρού Μαρξ και του γέρου Μπακούνιν, που απαξιώθηκαν μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, που αναστήθηκαν με αδυσώπητη λενινιστική αγριότητα για να καταλάβουν αυτό που ο Αντόνιο Γκράμσι αποκάλεσε ιδεολογικούς μηχανισμούς. Έχουν καταλάβει, σε Ευρώπη και Αμερική, τους στρατώνες της εκπαιδευτικής εξουσίας και των ΜΜΕ, έδρες από τις οποίες μεταδίδουν το δηλητηριώδες μάθημά τους. Επιτελούν έναν υποτιμητικό ιστορικισμό, μια ημιγράμματη αποκάλυψη, μια επανάσταση χωρίς δυνατότητα διαλόγου μπροστά σε οποιαδήποτε σύγκρουση: φύλο, φυλή, θρησκεία, κοινωνική τάξη, ηλικία.Το παρελθόν, είτε ευρωπαϊκό είτε δυτικό, είναι ένοχο για όλα τα υπάρχοντα προβλήματα, η λύση είναι να σβήσουμε τον πολιτισμό μας κατηγορώντας τον για τις αποτυχίες των άλλων. Είμαστε πολύ πέρα ​​από την οικοφοβία, το μίσος για τον εαυτό μας, τής πατρίδος μας, πού θεωρητικοποιήθηκε από τον Roger Scruton. Γι' αυτό καταστρέφουν όχι μόνο ιδέες, αλλά πάνω από όλα σύμβολα: ο δικός μας είναι ο πρώτος πολιτισμός που όχι μόνο δεν θέλει, αλλά ούτε καν κατανοεί ή αναγνωρίζει τά σύμβολα. Σημαίες, εξέχουσες προσωπικότητες, ημερομηνίες που αντιπροσωπεύουν τις ενιαίες αξίες των κοινοτήτων περιφρονούνται, γελοιοποιούνται, καταδικάζονται σε λήθη ή damnatio memoriae (διαγραφή της μνήμης ενός ατόμου από την ιστορία).

Γίνεται «ρητορική μίσους», τιμωρείται με όρους ποινικού δικαίου, η αγάπη για τον εαυτό, αυτού πού είναι δικό μας, με μια σημασιολογική αντιστροφή που προκαλεί αποτροπιασμό. Απαγορεύεται η αγάπη για το κοινό παρελθόν, για τη λατρεμένη θρησκεία, για την κτισμένη πατρίδα, τους μύθους και τα σύμβολα που την υποστηρίζουν. Η πολυπολιτισμικότητα έχει έναν ακριβή στόχο: να διαλύσει όλα όσα είναι κοινά. Η ακατανίκητη παρόρμηση να απονομιμοποιηθούν στην παρανομία – ένα ανεστραμμένο παράθυρο του Overton – όλα όσα έφεραν στην ανθρωπότητα η ευρωπαική ρίζα και οι ευρωπαϊκές χώρες, είναι η μεταμοντέρνα μορφή ολοκληρωτισμού, ένας θανάσιμος κίνδυνος για έναν πολιτισμό που, χωρίς ρίζες, είναι καταδικασμένος να εξαφανιστεί. Η ανησυχία του Benjamin Constant επανέρχεται στην επιφάνεια, ενός φιλελεύθερου που ήξερε να βλέπει τον κίνδυνο της σύγχρονης ελευθερίας, στην οποία οι άνθρωποι, απορροφημένοι στην απόλαυση της ιδιωτικής ανεξαρτησίας και στην επιδίωξη ατομικών συμφερόντων, εγκαταλείπουν τη συμμετοχή σε πολιτικούς διαλόγους.

Και επίσης στο βάρος της σκέψης, να θυμόμαστε ότι η ελευθερία των αρχαίων, είναι το μάθημα του Constant, συνίστατο στην ενεργό συμμετοχή στις αποφάσεις της κοινότητας στην οποία ταυτιζόταν κανείς. Ο ανησυχητικός ορισμός που έδωσε στην πολιτική ορθότητα ο Marcello Veneziani ισχύει για την πολυπολιτισμικότητα. Ένας ιδεολογικός φακός που αλλοιώνει την άποψη των ανθρώπων, των ιδεών και των πραγμάτων σύμφωνα με μια αδιαμφισβήτητη προκατάληψη, που υποτίθεται a priori ως το κλειδί της αλήθειας, της καλοσύνης και της προόδου: ό,τι προέρχεται από το παρελθόν (από το παρελθόν μας, φυσικά) είναι ψεύτικο, ξεπερασμένο, αρνητικό.
Από τη στιγμή που ο πραγματικός μαρξισμός έχει απαξιωθεί, το όνειρο της επανάστασης εξαφανίζεται, η παλιγγενεσία είναι η ενοποίηση του πρώην κομμουνιστικού και τού νεοφιλελεύθερου πνεύματος, που συγχωνεύονται στον προοδευτικό κώδικα του οποίου οι θετικοί ήρωες είναι ο μετανάστης, ο νομάδας, η φεμινίστρια, ο ομοφυλόφιλος, ο μαύρος, ο ξένος. Είναι ένα θαυματουργό τσάι από βότανα που εμποτίζει την ευεργετική αίσθηση, για όσους προσκολλώνται, ότι είναι καλοί, δίκαιοι, μοντέρνοι, ηθικά ανώτεροι.

Η πολυπολιτισμικότητα εμφανίστηκε τη δεκαετία του '60 ως αποκάλυψη. Δεν ισχυρίζεται ότι βελτιώνει την κοινωνία, αλλά τη διαλύει για να την επαναλάβει πλήρως σύμφωνα με μια νέα ανθρωπολογία. Παρουσιάζεται με μια ασυνήθιστη εσχατολογία: από τη μια πλευρά ο κόσμος του χθες, ένοχος ανείπωτων αμαρτιών κατά της διαφορετικότητας, καί ο άλλος κόσμος του σήμερα, με στόχο τον παράδεισο της διεθνικής «διαφορετικότητας», το τελευταίο στάδιο της ανθρώπινης περιπέτειας και το μόνο δυνατό πρόσωπο της μετανεωτερικότητας. Σύμφωνα με τους πίνακες του πολυπολιτισμικού νόμου, οι παλιοί θεσμοί πρέπει να σβήσουν προς όφελος των διεκδικήσεων όλων των αποκλεισμένων της γης, περιτριγυρισμένων, ως τέτοιοι, από την χριστιανική αύρα των προς λύτρωση απόβλητων.

Από αυτό προκύπτει μια πολύ ιδιαίτερη αντίληψη της πολιτικής αντιπαράθεσης, αφού οι ιερείς της πολυπολιτισμικότητας δεν θεωρούν τη δημοκρατία το μέσο αντιπαράθεσης μεταξύ των ανταγωνιστικών αντιλήψεων για το κοινό καλό, αλλά το έδαφος από το οποίο θα εξαλείψουν το Κακό. Όποιος δεν προσηλυτίζεται στην «διαφορετική» λατρεία είναι ο ίδιος ο διάβολος και ο Σατανάς, είναι εξ ορισμού μισαλλόδοξος, ρατσιστής, ομοφοβικός, ισλαμοφοβικός, ετερόπατρος κ.λπ. Ο δημόσιος διάλογος κατασχέθηκε από έναν μειοψηφικό, προοδευτικό κλήρο που απειλεί να κάψει την αντιφρονητική σκέψη με πυρά.

Η πολυπολιτισμικότητα υψώνεται στα ερείπια του κομμουνισμού ως μεταμόρφωση του μαρξιστικού φαντασιακού. Ήδη από τη δεκαετία του 1950, ορισμένοι μαρξιστές διανοούμενοι συνειδητοποίησαν ότι η ΕΣΣΔ, η Ιερουσαλήμ τους, έμοιαζε περισσότερο με στρατόπεδο συγκέντρωσης ασθενών παρά με εργατικό παράδεισο. Ήταν η πρώτη φάση ενός μεταναστευτικού, ή τροπικού, σοσιαλισμού: πολλοί αναζητούσαν τη γη της επαγγελίας στην Κίνα, την Κούβα, την Αφρική. Αλλά μόνο από τη δεκαετία του 1960 ο προοδευτισμός αλλάζει το δέρμα του και αποσπάται από την κόκκινη ορθοδοξία. Το εξήντα οκτώ σηματοδοτεί τον θρίαμβο του «gauchisme», της αντικουλτούρας που παρακάμπτει τον κομμουνισμό στα αριστερά και επαναδιατυπώνει τον επαναστατικό μύθο. Είναι η εποχή που ο Χέρμπερτ Μαρκούζε μιλά με περιφρόνηση για τις «συντηρητικές λαϊκές τάξεις». Η ριζοσπαστική αριστερά παρατηρεί ότι το προλεταριάτο φιλοδοξεί περισσότερο να γίνει μεσαία τάξη παρά να επαναστατήσει. προετοιμάζεται να δράσει χωρίς τον λαό και, αν χρειαστεί, εναντίον του. Ο ρόλος των νέων κατηγοριών συντήρησης της επανάστασης ανατίθεται σε μειονότητες, με την ευρεία έννοια του όρου.

Η εννοιολογική αδυναμία του νέου λόγου είναι εμφανής. Γιατί να ζήσετε μαζί αν δεν μοιράζεστε την ίδια κουλτούρα, ρωτά ο Mathieu Bock-Coté; Η πολυπολιτισμικότητα, αφήνοντας αναπάντητο αυτό το θεμελιώδες ερώτημα, αντί να τηρεί τις υποσχέσεις της, δεν παράγει παρά μια άπειρη πληθώρα υπαλλήλων μέσα σε κατακερματισμένες κοινωνίες, χωρισμένες σε χίλιες κοινότητες η καθεμία με διαφορετικό πίνακα δυνητικά εχθρικών και συχνά ασυμβίβαστων αξιών. Ωστόσο, η κριτική πρέπει να υπερβαίνει τις πτυχές των κινδύνων για την πολιτική ειρήνη. Η πολυπολιτισμική ιδεολογία υπακούει σε μια λογική εξάλειψης των ριζών που βασίζεται στην διάλυση των υπαρχόντων θεσμών και ρυθμιστικών συστημάτων μέσω της αντιστροφής του καθήκοντος της ενσωμάτωσης.

Ο μετανάστης δεν πρέπει πλέον να μπαίνει στήν ουσία της κουλτούρας υποδοχής, αλλά είναι αυτή που πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτήν της εισαγωγής, χάνοντας έτσι την αναφορική της ιδιότητα. Η φυσική οικογένεια, που ορίζεται ως παραδοσιακή, για να  περικλείεται στο σκοτεινό παρελθόν, δεν αξίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη προσωρινή και έστω στιγμιαία ένωση. Οι κανόνες και οι πεποιθήσεις του χθες γίνονται στην καλύτερη περίπτωση προαιρετικοί, εκτός από το να εξιλεωθούν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά της αγιασμένης διαφορετικότητας, κάτι που οδηγεί σε ταχεία εξαφάνιση.

Κληρονόμος του αποσυντιθέμενου μαρξισμού με την ενδιαφέρουσα συνενοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, μεγάλος ωφελούμενος της κοινωνικής αποσύνθεσης, η πολυπολιτισμικότητα ανανέωσε βαθιά το προοδευτικό σχέδιο, σε σημείο να το μετατρέψει σε πολιτική θρησκεία που επιβάλλεται από τον επαναληπτικό καταναγκασμό, τον εκφοβισμό και τη δαιμονοποίηση του αντιπάλου. Η πολυπολιτισμικότητα πέτυχε μια μεγάλη ιδεολογική νίκη που συμπίπτει με την ιστορική ήττα του πραγματικού κομμουνισμού του εικοστού αιώνα, καταφέρνοντας να γίνει κυρίαρχη πνευματικά και στα μέσα ενημέρωσης ξεκινώντας από τη δεκαετία του '90, παρά τις επαναλαμβανόμενες εκλογικές ήττες όλων των παλαιών και νεοκομμουνιστικών ακρωνύμιων. Αναγνωρίζοντας την οριστική ήττα του κομμουνισμού ως οικονομική προοπτική, η νέα αριστερά, παρατηρεί ο Bock Coté, έχει καταφέρει να επιβάλει το λόγο της στο αχανές πεδίο της «διαφορετικής δημοκρατίας». Η νέα επαναστατική αυγή είχε στόχο να επιφέρει το πολυαναμενόμενο λυκόφως του άλλοτε αστικού εθνικού κράτους και δημοκρατίας.

Ο νέος Διαφωτισμός δεν ήρθε από την Ανατολή, εμβολιασμένος κατά της κομμουνιστικής μόλυνσης, αλλά από την καρδιά του δυτικού πολιτισμού, τα πανεπιστήμια. Σημειώνοντας ότι το προλεταριάτο δεν είναι πλέον η εκλεγμένη τάξη και ότι η ιστορία έχει καταδικάσει την αποτυχία του κομμουνισμού, οι τάξεις των διανοουμένων αποφάσισαν να απορρίψουν το παρελθόν στο μπλοκ και να τοποθετήσουν κάθε είδους μειονότητες στο θρόνο. Οι θεωρίες της αποδόμησης αναπτύχθηκαν σε πανεπιστημιακές δεξαμενές σκέψης, μεταμορφώθηκαν σε ένα πραγματικό αρνητικό πολιτικό πρόταγμα, τήν πολυπολιτισμικότητα, που απορρίπτει οτιδήποτε ενώνει και εξυψώνει κάθε υποκουλτούρα, παρέκκλιση και μειονότητα, μια φιλοσοφία που βασίζεται, καταλήγει ο Bock-Coté, «στην αποδυτικοποίηση και την αποεθνικοποίηση. ".

Η έξοδος είναι μια κοινωνία που προορίζεται να χωριστεί σε χίλια ρυάκια, ένα ποτάμι βυθισμένο σε ένα ελώδες δέλτα που δεν μπορεί να βρει το δρόμο του προς τη θάλασσα. Άκεντρη, εχθρική προς την ενότητα, η πολυπολιτισμικότητα που βασίζεται στην κινούμενη άμμο ορίζει το τέλος του πολιτισμού μας από κούραση. Μια αυτοκτονία χωρίς ένστικτο αυτοσυντήρησης, μια άνευ όρων παράδοση στην αδιαφορία των λόγων του. Η αγωνία είναι μεγάλη, θα κρατήσει ακόμα δεκαετίες. Ο Emil Cioran, ένας απαισιόδοξος ιδιοφυής, έγραψε ότι ένας τόσο μεγάλος και μακροχρόνιος πολιτισμός θα είχε ένα παρατεταμένο και οδυνηρό τέλος. Δεν προέβλεψε την πολυπολιτισμικότητα, αλλιώς θά ήταν ένας καλός προφήτης.

Ρόμπερτ Πεκιόλι

Multiculturalismo: la nuova religione politica – 1^ parte – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

Αφήνουμε έξω δύο πτυχές, για να επικεντρωθούμε στις ρίζες του φαινομένου, στην ιδεολογία τού μέλλοντος, στους απώτερους στόχους της.

ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΔΙΟΤΙ Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ, ΕΞ' ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ  ΚΑΙ ΔΙΟΤΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΟΠΩΣ Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΑ ΑΜΟΡΦΩΤΟ ΚΑΤ' ΕΠΙΛΟΓΗΝ ΓΚΕΤΟ.