Είμαστε φεμινίστριες, ή μάλλον φονταμενταλίστριες, στα όπλα

του Marcello Veneziani

Μετά τον φεμινισμό ήρθε ο φονταμενταλισμός. Η χειρότερη μετατόπιση που κάνει το φεμινιστικό κίνημα, με τους ιμπρεσάριους και τους πολιτικούς διερμηνείς του, είναι η μετάβαση από την καταγγελία της βίας, της κακοποίησης και της δολοφονίας κατά των γυναικών στη γενίκευση της ενοχής σε ολόκληρο το ανδρικό φύλο και σε όλους εκείνους που δεν συμμερίζονται την ιδεολογία τους. Δεν είναι ένας ή εκατό εγκληματίες που σκοτώνουν μία, εκατό γυναίκες, αλλά ένας ολόκληρος κόσμος, ένας πολιτισμός και μια ολόκληρη ιστορία. Ο δολοφόνος ή ο υποκινητής θα ήταν η κοινωνία, ο παραδοσιακός πολιτισμός, η λεγόμενη πατριαρχική οικογένεια. Και επομένως το αρσενικό, ή μάλλον κάθε άτομο που δεν απορρίπτει την ταυτότητα και την ιστορία του φύλου του.

Στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της δολοφονίας της Τζούλια υπήρχε μια επιγραφή που συνοψίζει τέλεια αυτό το επικίνδυνο παραλήρημα: «ο βίαιος δεν είναι άρρωστος / είναι ο υγιής γιος της πατριαρχίας». Λαμβάνοντας υπόψη ότι η κοινωνία μας προέρχεται από την πατριαρχία, η συνέπεια είναι ότι δεν πρέπει να καταδικαστούν τα μεμονωμένα άτομα που διαπράττουν βία ή φόνο, αλλά όλοι όσοι έχουν διαφορετική ιδέα για την οικογένεια, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις ζευγαριού σε σύγκριση με τη φονταμενταλιστική ιδεολογία. Σύμφωνα με αυτή τη μαχητική ερμηνεία, που θυμίζει τους παλιούς κανόνες του 1968, δεν φταίνε τα άτομα, αλλά ολόκληρη η κοινωνία είναι άρρωστη. Όσοι αρνούνται να είναι «υγιή τέκνα της πατριαρχίας» σώζονται, και άρα γίνονται «παράφρονες», «παρεκκλίνοντες», σε σύγκριση με τον κόσμο από τον οποίο προέρχονται. Βρισκόμαστε στην αντιστροφή της πραγματικότητας: οι υγιείς είναι οι αληθινά άρρωστοι, οι άρρωστοι είναι οι αληθινά υγιείς. Και το καθήκον προτεραιότητας δεν είναι να εντοπίσουμε και να επιτεθούμε σε περιπτώσεις βίας, αλλά να εξαλείψουμε και να καταστρέψουμε τα κοινωνικά και πολιτιστικά θεμέλια της οικογένειας και της κοινωνίας όπως τη γνωρίζουμε ανά τους αιώνες. Γιατί αυτή θα είναι η μήτρα αυτών των εγκληματικών πράξεων.

Πώς να ορίσουμε αυτή την ιδεολογική, ενοχική, ριζοσπαστική ανάγνωση που βασίζεται στην κατηγορία; Σαν τον φονταμενταλισμό της εποχής μας. Ένας αντεστραμμένος φονταμενταλισμός, δηλαδή, που δεν εφαρμόζεται για να υπερασπιστεί αλλά για να γκρεμίσει τα θεμελιώδη θεμέλια της κοινωνίας, που κρίθηκε άρρωστη και απορρίφθηκε ως πατριαρχία. Θα έπρεπε ίσως να οριστεί ως πρωτοποριακός ρηξικέλευθος καταποντισμός γιατί στην πραγματικότητα καταστρέφει και βυθίζει τα θεμέλια της κοινωνίας.

Χαρακτηριστικό του φονταμενταλισμού είναι ο φανατισμός, η υστερική επιθυμία να «καταστραφούν τα πάντα». Οι μόνιμες κραυγές, ο θόρυβος, ο φασισμός.

Το τελετουργικό παραλήρημα βρίσκεται σε ένα σύνθημα, το οποίο διαψεύδεται επί τόπου από την πραγματικότητα : όχι άλλη μία, ουρλιάζουν, αυτή η γυναικοκτονία θα είναι η τελευταία, ποτέ ξανά. Και ενώ το φωνάζουν, άλλες γυναικοκτονίες, άλλη βία κατά των γυναικών έρχεται στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Μια ψεύτικη κραυγή που αρνείται την πραγματικότητα αντί να την αντιμετωπίζει, που ισχυρίζεται ότι αλλάζει την πορεία των πραγμάτων απλά και μόνο με το να βάλλει εναντίον του κόσμου, του ανδρικού φύλου, ολόκληρης της κοινωνίας, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να είσαι αναποτελεσματικός είναι να ρίχνεις την ευθύνη για εγκλήματα σε ολόκληρες κοινότητες, στην ιστορία, στην ανθρώπινη φυλή. Θυμηθείτε τον Οδυσσέα που για να μην τον αναγνωρίσει ο Πολύφημος είπε ότι το όνομά του ήταν Κανένας. Έτσι ο Κύκλωπας τον υπέδειξε στην οργή των άλλων Κύκλωπων, λέγοντας ότι κανείς δεν ευθύνεται για την τύφλωση του. Ομοίως, οι φονταμενταλιστές, απαντώντας ότι το όνομα του δολοφόνου είναι "Όλοι", δεν καταφέρνουν να χτυπήσουν τους πραγματικούς ενόχους. Αυτό είναι πονηρό, αυτό είναι άνοια.

Στην πραγματικότητα, τα κακά του παρόντος δεν μπορούν να αποδοθούν στα φαντάσματα του παρελθόντος. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει ένας συλλογικός υποκινητής πίσω από εγκλήματα που σηματοδοτούν τη ρήξη με τον κόσμο, την αποσύνδεση από κάθε κοινωνικό και οικογενειακό ιστό, την εμφάνιση ενός βίαιου, βαθιά άρρωστου και εγωκεντρικού ναρκισσισμού. Μια ασθένεια που επηρεάζει τα πιο εύθραυστα μυαλά και τις πιο επιθετικές, αν και αδύναμες, ιδιοσυγκρασίες.

Το αποτέλεσμα στο οποίο οδηγεί ο νέος φονταμενταλισμός είναι το ίδιο στο οποίο οδηγεί η κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture), η ιδεολογία woke, το MeToo και οι ζωές των μαύρων. το να ντρέπεται κανείς για τον δικό του πολιτισμό, απορρίπτοντάς τον με την απλή έκφραση «πατριαρχικός», που θεωρείται συνώνυμο του βάρβαρου. Όπως σε ένα οργουελικό καθεστώς, ο πολιτισμός ταυτίζεται με τη βαρβαρότητα. Κατά συνέπεια, η αληθινή βαρβαρότητα μπορεί να τρέχει αχαλίνωτη, χωρίς φρένα ή όρια. Και όλα αυτά ενώ είμαστε ανεκτικοί απέναντι σε έναν άλλο φανατισμό, ισλαμικής καταγωγής, που εξάγει και στις κοινωνίες μας έναν οικογενειακό κώδικα που βασίζεται στην υποταγή των γυναικών και των παιδιών στον αφέντη πατέρα.

Η ζημιά που προκαλεί ο φονταμενταλισμός και το μαχητικό του σκέλος, ο φανατισμός, είναι πολλαπλή. Διαχωρίζει την κοινωνία μεταξύ μιας ιδεολογικής εθνικής ομάδας καλών και ξύπνιων ανθρώπων και μιας διαβόητης και κατώτερης φυλής «υγιών παιδιών της πατριαρχίας». Υψώνει ένα τείχος μεταξύ ανδρών και γυναικών, υπονοώντας ότι είναι προτιμότερες κοινωνίες στις οποίες τα αρσενικά μένουν με τα αρσενικά και τα θηλυκά με τα θηλυκά. Επισημαίνει ένα τεράστιο πεδίο απόλυτων εχθρών στους οποίους μπορεί να χυθεί το μίσος και να αποδοθεί η ευθύνη για αυτές τις ατασθαλίες, μετατοπίζοντας την προσοχή από τους πραγματικούς υπαίτιους μεμονωμένων εγκλημάτων σε ολόκληρες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες· ισοπεδώνει τους κανόνες, τα όρια, τις αρχές που προστατεύουν την κοινωνία και τα μέλη της από το να παρασυρθούν στη βαρβαρότητα. Η προτεινόμενη, ή μάλλον απαιτούμενη, θεραπεία για την αντιμετώπιση περιπτώσεων βίας, κακοποίησης και γυναικοκτονίας θα ήταν να διαγραφεί και να εξαλειφθεί κάθε ίχνος, κάθε κληρονομιά του πολιτισμού όπως τον έχουμε γνωρίσει. Σαν να λες ότι για να εξοντώσεις έναν τρομοκράτη που έχει κλειστεί σε μια πόλη, αποφασίζεις να ισοπεδώσεις την πόλη...

Είμαστε φεμινίστριες, ή μάλλον φονταμενταλιστές, στα όπλα - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

ΥΦΊΣΤΑΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ; ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ; ΕΧΟΥΝ ΑΠΛΩΣ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΣΑΝ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΣΑΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΙΚΟΣ ΚΡΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΟΓΜΑ. ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΑΓΙΟΜΑΧΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΣΑΝ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Κριτικός σχολιασμός του βιβλίου -Η Γερόντισσα της χαράς (μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη) της μοναχής Φιλοθέης, Ηγουμένης Ι. Ησυχαστηρίου «Παναγία των Βρυούλων». [i]

Ευαγγελία Παπανικολάου, Δρ. Θεολογίας

30 Σεπτεμβρίου 2023: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης συμμετέχει σε Οικουμενιστική Ολονυχτία Προσευχής στη Ρώμη. 3 Οκτωβρίου 2023: Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αγιοκατατάσσει τη μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη. Πολύ κοντινές οι ημερομηνίες για να μας αφήσουν αδιάφορους ως προς τον συσχετισμό τους.

Αγιοκατατάσσεται, λοιπόν, η Γερόντισσα Γαβριηλία παρά τις πάμπολλες αιρετικές πλάνες, που της αποδίδονται μέσα από τα δύο βιβλία, που γράφτηκαν γι’ αυτήν. Είναι λοιπόν αγία; Μπορεί μια πατριαρχική πράξη να τοποθετήσει κάποιον στο βάθρο των αγίων και να του βάλει φωτοστέφανο; Εμείς δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε κάποιον και να αποφανθούμε περί της σωτηρίας ή της αγιότητας κάποιου προσώπου. Αυτό μόνο ο Θεός είναι σε θέση να το κρίνει. Λογικά όμως ρωτάμε: Αποκήρυξε τις πλάνες της;

Ήδη στο 1ο βιβλίο «Ασκητική της αγάπης» της Γαβριηλίας μοναχής περνούν ήπια, μέσα από το συναίσθημα, αλλότριες με την Ορθοδοξία διδασκαλίες, τις οποίες πολύ σωστά επισημαίνει στην κριτική του ο π. Βασίλειος Σπηλιόπουλος[ii]

ΟΛΑ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΗ ΣΑΡΑΝΤΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΡΙΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΦΘΟΝΟ ΤΟΥ ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ.

[viii] Χαρακτηριστικά ο π. Σαράντης Σαράντος στα Προλεγόμενα της κριτικής του βιβλίου “Ασκητική της αγάπης” που συνέταξε ο π. Βασίλειος Σπηλιόπουλος αναφέρει: «Στο βιβλίο που ευρέως εκυκλοφόρησε, “Ἡ Ασκητική της Αγάπης”, της Γαβριηλίας μοναχής, αναφέρεται το όνομά μου ως ένας από εκείνους που γνώρισαν τη μοναχή. Πράγματι, είχαμε συναντηθεί μία φορά καί ανταλλάξαμε για λίγο κάποιες απόψεις. Τό γεγονός αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει δική μου “εγγύηση” για το βιβλίο, που μεταγενέστερα συνεγράφη από την ομώνυμη συγγραφέα».

Κριτικός σχολιασμός του βιβλίου -Η Γερόντισσα της χαράς (μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη) της μοναχής Φιλοθέης, Ηγουμένης Ι. Ησυχαστηρίου «Παναγία των Βρυούλων». [i] | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com)