Μια ακτή της Ιρλανδίας
Δημοσιεύουμε ένα διαφωτιστικό άρθρο που χρονολογείται πριν από δέκα χρόνια, αλλά εξαιρετικά επίκαιρο. Δείχνει πώς οι πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών εβραϊκής καταγωγής μπορούν να εργαστούν ενάντια στα συμφέροντα της χώρας τους, ενθαρρύνοντας το άνοιγμα στην αδιάκριτη μετανάστευση από χώρες του τρίτου κόσμου πάντα υπό το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή η παράξενη τάση να διαλύεται η εθνοτική, θρησκευτική και πολιτιστική συνοχή μιας χώρας φαίνεται να ανταποκρίνεται στην πεποίθηση των ευρωπαίων πολιτών εβραϊκής καταγωγής ότι οι ίδιοι θα είναι πιο ασφαλείς σε χώρες που έχουν γίνει πολυφυλετικές και πολυθρησκειακές, κατοικημένες από τις πιο διαφορετικές εθνοτικές ομάδες.
Εν ολίγοις, τουλάχιστον μερικοί από τους ανθρώπους εβραϊκής καταγωγής φαίνεται να φοβούνται τα μονολιθικά λευκά κράτη που συνδέονται σταθερά με τις αξίες και τις θρησκευτικές παραδόσεις που τους προέρχονται από την ιστορία τους. Επιπλέον, είναι πιθανό ότι μια δυτική χώρα θρυμματισμένη και εξατμισμένη σε χίλιες ομάδες που μάχονται περισσότερο ή λιγότερο μεταξύ τους φαίνεται πιο εύκολα να κυριαρχείται από μια οργανωμένη μειονότητα όπως η εβραϊκή.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα εκείνου του τμήματος της εβραϊκής μειονότητας στην Ευρώπη που αποκτά θέσεις εξουσίας είναι ότι στην εξωτερική πολιτική, πολύ συχνά, στην πραγματικότητα λειτουργεί κατάφωρα στην υπηρεσία του Ισραήλ και των ισραηλινών συμφερόντων και όχι στην υπηρεσία των συμφερόντων της χώρας στην οποία ανήκει.
Το τρίτο γεγονός που προκύπτει ακριβώς από την υπόθεση Shatter που πραγματεύεται το άρθρο είναι ότι στις ευρωπαϊκές χώρες μέλη της μειονότητας εβραϊκής καταγωγής ήταν συχνά πολύ ενεργά μέρη της ομάδας υπέρ της εισαγωγής νομικών διατάξεων που αντιτίθενται στο φυσικό δίκαιο, όπως οι υπέρ του διαζυγίου, της αντισύλληψης, της άμβλωσης, της αναγνώρισης του ομοφυλοφιλικού «γάμου».
Γιατί αυτή η υποστήριξη για κάθε πιθανή μορφή ηθικής διάλυσης; Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση η απάντηση φαίνεται απλή: λαοί χριστιανικής καταγωγής που βρίσκονται σε κατάσταση βαθιάς γνωστικής ασυμφωνίας με τις δικές τους ηθικές και θρησκευτικές παραδόσεις θα υποστούν μια ορισμένη παρακμή και δεν θα μπορούν πλέον να αμυνθούν από οποιαδήποτε καταστροφική ιδέα ή πρακτική της ταυτότητάς τους.
Στο άρθρο που επισυνάπτουμε βρίσκουμε ότι αυτό που ειπώθηκε ισχύει κυριολεκτικά σε μια χώρα με ισχυρή καθολική ταυτότητα και ισχυρή εθνική ενότητα: την Ιρλανδία. Αυτό το μικρό κράτος έπρεπε να διαλυθεί και να κομματιαστεί επίσης επειδή είχε ένα σοβαρό ελάττωμα: ήταν (και είναι) ένα από τα κράτη με τό μεγαλύτερο θάρρος και τήν σθεναρή ικανότητα να καταγγείλει τα εγκλήματα του Ισραήλ που διαπράττονται επί εβδομήντα χρόνια στα κατεχόμενα κατά των Παλαιστινίων.
Εδώ είναι το άρθρο:
Τα τελευταία δύο χρόνια η πολιτική μετανάστευσης της Ιρλανδίας βρίσκεται στα χέρια του Άλαν Σάτερ, ενός Εβραίου και ειλικρινούς υποστηρικτή του Ισραήλ. Ο Άλαν Σάτερ, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Δουβλίνο από Εβραίους μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη, έχει προσανατολίσει την ιρλανδική πολιτική προς την αύξηση της μετανάστευσης του Τρίτου Κόσμου στο Σμαραγδένιο Νησί. Ως υπουργός Δικαιοσύνης, Ισότητας και Άμυνας, ο Shatter ασκεί τη σημαντική επιρροή του για να διαστρεβλώσει την πολιτική της Δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, που προηγουμένως ήταν φιλοπαλαιστινιακή και επικριτική προς το Ισραήλ, και να την ωθήσει υπέρ των Σιωνιστικών στόχων.
Πριν από το Shatter, η ιρλανδική κυβέρνηση είχε λάβει μέτρα για τη μείωση της μη ευρωπαϊκής μετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης της αυτόματης υπηκοότητας για τα παιδιά που γεννήθηκαν από αλλοδαπούς στην Ιρλανδία και της δραματικής μείωσης της εισδοχής αιτούντων άσυλο.
Από την ανάληψη των καθηκόντων του στις αρχές του 2011, αφού το κόμμα του Fine Gael ανέτρεψε την κυβερνώσα Fianna Fail εν μέσω των συνεχιζόμενων οικονομικών προβλημάτων της Ιρλανδίας, ο Shatter εργάστηκε για να αυξήσει τον αριθμό των Αφρικανών και των Ασιατών που ζουν στην Ιρλανδία.
Η μετανάστευση στην Ιρλανδία από μη ευρωπαϊκές χώρες το 2011 ήταν διπλάσια από εκείνη του προηγούμενου έτους. Πέρυσι, η Ιρλανδική Υπηρεσία Πολιτογράφησης και Μετανάστευσης χορήγησε βίζα στο 91% των 88.000 μη Ευρωπαίων που υπέβαλαν αίτηση (οι πολίτες των άλλων είκοσι έξι κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν να ταξιδέψουν στην Ιρλανδία χωρίς να χρειάζεται να λάβουν βίζα). Το 2012, σε άλλους 115.000 μετανάστες από μη ευρωπαϊκές χώρες δόθηκε άδεια να παραμείνουν στην Ιρλανδία, με την Ινδία, την Κίνα, τη Νιγηρία, την Τουρκία και τις Φιλιππίνες μεταξύ των κορυφαίων έξι χωρών προέλευσης. Σίγουρα, ο αριθμός των ιρλανδικών αδειών παραμονής που χορηγούνται σε μη Ευρωπαίους έχει μειωθεί τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά μόνο επειδή το υπουργείο Shatter τους έχει χορηγήσει υπηκοότητα, με πολύ υψηλότερο ρυθμό από ό,τι τα προηγούμενα χρόνια.
Ο Shatter προωθεί επιθετικά νέα μέτρα για την περαιτέρω αύξηση της μη ευρωπαϊκής μετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένης της διευκόλυνσης της μετανάστευσης για τους επενδυτές, τους επιχειρηματίες και τις οικογένειές τους. Ακόμη πιο δυσοίωνο, εργάζεται σκληρά για να αντικαταστήσει την υπάρχουσα ιρλανδική νομοθεσία για την ξένη μετανάστευση, συμπεριλαμβανομένων των αιτημάτων ασύλου, με ένα νομοσχέδιο που, σύμφωνα με τις προτεραιότητες του Shatter για το τρέχον έτος, θα «μεταρρυθμίσει και θα εκσυγχρονίσει θεμελιωδώς».
Ο Shatter προσπάθησε να κρύψει τις μεταναστευτικές του πολιτικές υπό το πρόσχημα του εξορθολογισμού των διοικητικών διαδικασιών. Εξάλλου, παρά το γεγονός ότι είναι εκτεθειμένη στην ίδια παγκοσμιοποιητική προπαγάνδα και πιέσεις με την Αμερική, η Δημοκρατία της Ιρλανδίας είναι ένα μικρό και σε μεγάλο βαθμό ακόμη ομοιογενές έθνος. Είναι επίσης μια χώρα όπου η συζήτηση για «έθνος μεταναστών» δεν πουλάει: μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, η Ιρλανδία ήταν ένα έθνος μεταναστών. Και σήμερα, η ανεργία στην Ιρλανδία συνεχίζει να κυμαίνεται γύρω στο 15%, διπλάσιο από το αναφερόμενο ποσοστό στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τι έπρεπε να κάνει ο Shatter; Γιατί να μην παίξετε το ατού του Ολοκαυτώματος, φυσικά!
Τώρα, η Ιρλανδία δεν είναι γνωστή για τον ρόλο της στα αντιεβραϊκά μέτρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως οι περισσότερες χώρες της εποχής, ωστόσο, συμπεριλαμβανομένων των πιο ένθερμων αντιπάλων της Γερμανίας, η Ιρλανδία ήταν απρόθυμη να δεχτεί μεγάλο αριθμό Εβραίων μεταναστών.
Έτσι, το περασμένο φθινόπωρο, σε μια ομιλία προς τιμήν του Ραούλ Βάλενμπεργκ, του Σουηδού επιχειρηματία που πήγε στην Ουγγαρία με αμερικανική παρότρυνση το 1944 για να αποτρέψει την απέλαση Εβραίων στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ιρλανδός τσάρος γιά τήν μετανάστευση τών Εβραίων προσπάθησε να δικαιολογήσει την πλημμύρα της πατρίδας του. με μετανάστες από τον Τρίτο Κόσμο. επιτηθέμενος στη μεταναστευτική πολιτική της Ιρλανδίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου:
Πολλοί δεν έκαναν τίποτα μπροστά στη βιομηχανοποιημένη γενοκτονία και την καταστροφή του ευρωπαϊκού εβραϊκού πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, η ιρλανδική κυβέρνηση της εποχής έμεινε αδρανής. Και ακόμη και μετά την απελευθέρωση των στρατοπέδων θανάτου, η ιρλανδική κυβέρνηση αρνήθηκε στους Εβραίους να καταφύγουν στην Ιρλανδία.
Δεν θα εκπλήξει τους αναγνώστες να μάθουν ότι, παρ' όλες τις προσπάθειές του να παρουσιαστεί ως υπέρμαχος της οικουμενικής ηθικής ("Δεν αρκεί να δίνουμε μαρτυρία. Πρέπει επίσης να τιμήσουμε τη θεμελιώδη ηθική μας υποχρέωση να προστατεύσουμε την κοινή μας ανθρωπότητα από την απανθρωπιά") ο Σάτερ δεν ήταν ένας προστάτης της παλαιστινιακής ανθρωπότητας.
Αυτό που μπορεί να προκαλεί έκπληξη είναι ότι, σε ένα έθνος που ουσιαστικά στερείται Εβραίων, και το οποίο ήταν πιο φιλοπαλαιστινιακό από τις περισσότερες δυτικές χώρες, ο βαθμός στον οποίο ο Shatter υπήρξε μια έντονη φωνή για την υπεράσπιση των αδίστακτων πολιτικών του Ισραήλ, στη Λωρίδα της Γάζας ή στη δυτική όχθη.
Ως μέλος του ιρλανδικού νομοθετικού σώματος, ο Shatter υπερασπίστηκε τη βάναυση εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα το 2009. Αντιτάχθηκε στους «στολίσκους ελευθερίας» που οργανώθηκαν το 2010 και το 2011 για να παραβιάσουν τον αποκλεισμό του Ισραήλ στην ήδη φτωχή Λωρίδα της Γάζας, αν και κάθε αποστολή βοήθειας περιελάμβανε ένα σκάφος από την Ιρλανδία (αν και ο Σάτερ έκανε μια σύντομη στροφή αφού Ισραηλινοί κομάντος σκότωσαν εννέα άνδρες επιβιβαζόμενοι σε πλοίο του πρώτου στόλου). Αντιτάχθηκε στη χορήγηση βίζας για μέλη οργανώσεων που είναι εχθρικές προς τις ισραηλινές πολιτικές και καταδίκασε απερίφραστα τις εκκλήσεις προς τους Ιρλανδούς να μποϊκοτάρουν παραστάσεις στο Ισραήλ ως «πολιτιστικό φασισμό».
Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τι πιστεύει ο Ιρλανδός Υπουργός Δικαιοσύνης για τα πρόσφατα αυστηρά ισραηλινά μέτρα για τον έλεγχο και τη μείωση της μετανάστευσης στον Τρίτο Κόσμο, αλλά φαίνεται να έχει διατηρήσει μια συνετή σιωπή για το θέμα.
Ο Σάτερ δεν παπαγάλισε απλώς τις δικαιολογίες του Ισραήλ για καταπιεστικές πολιτικές που στόχευαν στη διατήρηση του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους για έναν εβραϊκό λαό, αλλά στην πραγματικότητα υπηρέτησε ως ο δεύτερος πρεσβευτής του Ισραήλ στην Ιρλανδία, λειτουργώντας χωρίς τους διπλωματικούς περιορισμούς του πρώτου.
Μπορούμε επομένως να υποθέσουμε ότι ο Ιρλανδός Εβραίος υπουργός Δικαιοσύνης υποκινείται από κάτι άλλο εκτός από μια αφηρημένη αίσθηση δικαιοσύνης, η οποία, όσο άστοχη κι αν είναι, προσκαλεί τούς «δυστυχείς αποκλεισμένους» του κόσμου (όπως τούς αποκαλούσε κάποτε ένα ισχυρό βήμα της αδιάκριτης μετανάστευσης) στην ακτή της Ιρλανδίας. Λαμβάνοντας υπόψη την αφοσίωσή του σε ένα δόγμα που κάποτε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κήρυξε ρατσιστικό, η προώθηση της μετανάστευσης από τον Τρίτο Κόσμο από τον Shatter, καθώς και η μακρά καριέρα του ως δικηγόρου που προωθεί τον έλεγχο των γεννήσεων, τις αμβλώσεις και τους γάμους ομοφυλοφίλων, αποκτά έναν πιο απαίσιο τόνο, όπως και οι πρόσφατες πρωτοβουλίες όπως η καταδίκη του εθνικού τηλεοπτικού δικτύου της Ιρλανδίας επειδή δεν εκπροσωπεί τη «διαπολιτισμική Ιρλανδία» του σήμερα παρά τον ομοιογενή Ιρλανδικό λαό των περασμένων δεκαετιών.
Με άλλα λόγια, ο Shatter έχει διπλή πίστη στην καλύτερη περίπτωση, αλλά το διπλό του μέτρο απέναντι στο Ισραήλ και την Ιρλανδία φαίνεται να δείχνει ότι η πίστη του είναι πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στο Σιωνιστικό κράτος και όχι στο Σμαραγδένιο Νησί. Ποιος παράγοντας παίζει τήν εβραϊκή του πίστη στην προώθηση της μετανάστευσης που είναι το πολύ ελάχιστα εβραϊκή, αλλά όλο και περισσότερο μη λευκή, προς την πατρίδα του, παραμένει ένα αναπάντητο, αν και προκλητικό, ερώτημα.
Ωστόσο, οι στάσεις του Shatter συμβαδίζουν πλήρως με εκείνες των οργανωμένων εβραϊκών κοινοτήτων της διασποράς σε όλη τη Δύση. Όπως σημειώνεται συχνά στο TOO (βλ. επίσης εδώ , σελ. 241 επ.), οι εβραϊκές στάσεις σχετικά με τη μετανάστευση στη Δύση εξηγούνται καλύτερα ως εβραϊκές εθνοτικές στρατηγικές που υποκινούνται από την εχθρότητα προς τους παραδοσιακούς ανθρώπους και τον πολιτισμό της Δύσης λόγω ιστορικού αντισημιτισμού (π.χ. Η οικοδόμηση του Shatter για τον ρόλο της Ιρλανδίας στο Ολοκαύτωμα), σε συνδυασμό με τον φόβο ότι εθνοτικά ομοιογενείς πληθυσμοί θα μπορούσαν τελικά να ξεσηκωθούν εναντίον των Εβραίων.
Όπως σημειώνεται, ο Άλαν Σάτερ είναι και υπουργός Άμυνας της Ιρλανδίας. Σε αυτόν τον ρόλο, ανακοίνωσε ότι η Ιρλανδία θα συνεχίσει να αγοράζει όπλα από το Ισραήλ. Όπως σημείωσε ένας από τους επικριτές του, «Δεν είναι ασυνήθιστο για έναν υπουργό Άμυνας να είναι βουτηγμένος στον εθνικισμό, αλλά το εν λόγω «έθνος» να είναι ένα ξένο κράτος, και μάλιστα ένα κράτος απατεώνας, πρέπει να είναι άνευ προηγουμένου».
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον καθρέφτη του Άλαν Σάτερ στο Ισραήλ. Φανταστείτε έναν Alan O'Slattery, αφιερωμένο στην προώθηση της μη Εβραϊκής μετανάστευσης στο Σιωνιστικό κράτος και στην τοποθέτηση των στρατιωτικών και διπλωματικών αναγκών της Ιρλανδίας πάνω από εκείνες του έθνους που υπηρετεί, έχοντας ανάλογη ισχύ στο Ισραήλ!
Αλλά δεν είναι τόσο δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Άλαν Σάτερ να βρίσκει υπουργικό ρόλο σε άλλη χώρα. Στα μάτια του John McCain και της Lindsay Graham, ο Shatter μπορεί να έχει πολύ περισσότερα προσόντα από τον Chuck Hagel για να υπηρετήσει ως Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ. Άλλωστε, ο Hagel έχει λάθος αφοσίωση και ο Shatter έχει τις σωστές.
Άρθρο από: Camillus
Ημερομηνία: 2 Μαρτίου 2013
Πηγή : https://www.theoccidentalobserver.net/2013/03/02/the-misplaced-minister-ireland-and-israels-alan-shatter/
Δημοσιεύουμε ένα διαφωτιστικό άρθρο που χρονολογείται πριν από δέκα χρόνια, αλλά εξαιρετικά επίκαιρο. Δείχνει πώς οι πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών εβραϊκής καταγωγής μπορούν να εργαστούν ενάντια στα συμφέροντα της χώρας τους, ενθαρρύνοντας το άνοιγμα στην αδιάκριτη μετανάστευση από χώρες του τρίτου κόσμου πάντα υπό το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή η παράξενη τάση να διαλύεται η εθνοτική, θρησκευτική και πολιτιστική συνοχή μιας χώρας φαίνεται να ανταποκρίνεται στην πεποίθηση των ευρωπαίων πολιτών εβραϊκής καταγωγής ότι οι ίδιοι θα είναι πιο ασφαλείς σε χώρες που έχουν γίνει πολυφυλετικές και πολυθρησκειακές, κατοικημένες από τις πιο διαφορετικές εθνοτικές ομάδες.
Εν ολίγοις, τουλάχιστον μερικοί από τους ανθρώπους εβραϊκής καταγωγής φαίνεται να φοβούνται τα μονολιθικά λευκά κράτη που συνδέονται σταθερά με τις αξίες και τις θρησκευτικές παραδόσεις που τους προέρχονται από την ιστορία τους. Επιπλέον, είναι πιθανό ότι μια δυτική χώρα θρυμματισμένη και εξατμισμένη σε χίλιες ομάδες που μάχονται περισσότερο ή λιγότερο μεταξύ τους φαίνεται πιο εύκολα να κυριαρχείται από μια οργανωμένη μειονότητα όπως η εβραϊκή.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα εκείνου του τμήματος της εβραϊκής μειονότητας στην Ευρώπη που αποκτά θέσεις εξουσίας είναι ότι στην εξωτερική πολιτική, πολύ συχνά, στην πραγματικότητα λειτουργεί κατάφωρα στην υπηρεσία του Ισραήλ και των ισραηλινών συμφερόντων και όχι στην υπηρεσία των συμφερόντων της χώρας στην οποία ανήκει.
Το τρίτο γεγονός που προκύπτει ακριβώς από την υπόθεση Shatter που πραγματεύεται το άρθρο είναι ότι στις ευρωπαϊκές χώρες μέλη της μειονότητας εβραϊκής καταγωγής ήταν συχνά πολύ ενεργά μέρη της ομάδας υπέρ της εισαγωγής νομικών διατάξεων που αντιτίθενται στο φυσικό δίκαιο, όπως οι υπέρ του διαζυγίου, της αντισύλληψης, της άμβλωσης, της αναγνώρισης του ομοφυλοφιλικού «γάμου».
Γιατί αυτή η υποστήριξη για κάθε πιθανή μορφή ηθικής διάλυσης; Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση η απάντηση φαίνεται απλή: λαοί χριστιανικής καταγωγής που βρίσκονται σε κατάσταση βαθιάς γνωστικής ασυμφωνίας με τις δικές τους ηθικές και θρησκευτικές παραδόσεις θα υποστούν μια ορισμένη παρακμή και δεν θα μπορούν πλέον να αμυνθούν από οποιαδήποτε καταστροφική ιδέα ή πρακτική της ταυτότητάς τους.
Στο άρθρο που επισυνάπτουμε βρίσκουμε ότι αυτό που ειπώθηκε ισχύει κυριολεκτικά σε μια χώρα με ισχυρή καθολική ταυτότητα και ισχυρή εθνική ενότητα: την Ιρλανδία. Αυτό το μικρό κράτος έπρεπε να διαλυθεί και να κομματιαστεί επίσης επειδή είχε ένα σοβαρό ελάττωμα: ήταν (και είναι) ένα από τα κράτη με τό μεγαλύτερο θάρρος και τήν σθεναρή ικανότητα να καταγγείλει τα εγκλήματα του Ισραήλ που διαπράττονται επί εβδομήντα χρόνια στα κατεχόμενα κατά των Παλαιστινίων.
Εδώ είναι το άρθρο:
Τα τελευταία δύο χρόνια η πολιτική μετανάστευσης της Ιρλανδίας βρίσκεται στα χέρια του Άλαν Σάτερ, ενός Εβραίου και ειλικρινούς υποστηρικτή του Ισραήλ. Ο Άλαν Σάτερ, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Δουβλίνο από Εβραίους μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη, έχει προσανατολίσει την ιρλανδική πολιτική προς την αύξηση της μετανάστευσης του Τρίτου Κόσμου στο Σμαραγδένιο Νησί. Ως υπουργός Δικαιοσύνης, Ισότητας και Άμυνας, ο Shatter ασκεί τη σημαντική επιρροή του για να διαστρεβλώσει την πολιτική της Δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, που προηγουμένως ήταν φιλοπαλαιστινιακή και επικριτική προς το Ισραήλ, και να την ωθήσει υπέρ των Σιωνιστικών στόχων.
Πριν από το Shatter, η ιρλανδική κυβέρνηση είχε λάβει μέτρα για τη μείωση της μη ευρωπαϊκής μετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης της αυτόματης υπηκοότητας για τα παιδιά που γεννήθηκαν από αλλοδαπούς στην Ιρλανδία και της δραματικής μείωσης της εισδοχής αιτούντων άσυλο.
Από την ανάληψη των καθηκόντων του στις αρχές του 2011, αφού το κόμμα του Fine Gael ανέτρεψε την κυβερνώσα Fianna Fail εν μέσω των συνεχιζόμενων οικονομικών προβλημάτων της Ιρλανδίας, ο Shatter εργάστηκε για να αυξήσει τον αριθμό των Αφρικανών και των Ασιατών που ζουν στην Ιρλανδία.
Η μετανάστευση στην Ιρλανδία από μη ευρωπαϊκές χώρες το 2011 ήταν διπλάσια από εκείνη του προηγούμενου έτους. Πέρυσι, η Ιρλανδική Υπηρεσία Πολιτογράφησης και Μετανάστευσης χορήγησε βίζα στο 91% των 88.000 μη Ευρωπαίων που υπέβαλαν αίτηση (οι πολίτες των άλλων είκοσι έξι κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν να ταξιδέψουν στην Ιρλανδία χωρίς να χρειάζεται να λάβουν βίζα). Το 2012, σε άλλους 115.000 μετανάστες από μη ευρωπαϊκές χώρες δόθηκε άδεια να παραμείνουν στην Ιρλανδία, με την Ινδία, την Κίνα, τη Νιγηρία, την Τουρκία και τις Φιλιππίνες μεταξύ των κορυφαίων έξι χωρών προέλευσης. Σίγουρα, ο αριθμός των ιρλανδικών αδειών παραμονής που χορηγούνται σε μη Ευρωπαίους έχει μειωθεί τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά μόνο επειδή το υπουργείο Shatter τους έχει χορηγήσει υπηκοότητα, με πολύ υψηλότερο ρυθμό από ό,τι τα προηγούμενα χρόνια.
Ο Shatter προωθεί επιθετικά νέα μέτρα για την περαιτέρω αύξηση της μη ευρωπαϊκής μετανάστευσης, συμπεριλαμβανομένης της διευκόλυνσης της μετανάστευσης για τους επενδυτές, τους επιχειρηματίες και τις οικογένειές τους. Ακόμη πιο δυσοίωνο, εργάζεται σκληρά για να αντικαταστήσει την υπάρχουσα ιρλανδική νομοθεσία για την ξένη μετανάστευση, συμπεριλαμβανομένων των αιτημάτων ασύλου, με ένα νομοσχέδιο που, σύμφωνα με τις προτεραιότητες του Shatter για το τρέχον έτος, θα «μεταρρυθμίσει και θα εκσυγχρονίσει θεμελιωδώς».
Ο Shatter προσπάθησε να κρύψει τις μεταναστευτικές του πολιτικές υπό το πρόσχημα του εξορθολογισμού των διοικητικών διαδικασιών. Εξάλλου, παρά το γεγονός ότι είναι εκτεθειμένη στην ίδια παγκοσμιοποιητική προπαγάνδα και πιέσεις με την Αμερική, η Δημοκρατία της Ιρλανδίας είναι ένα μικρό και σε μεγάλο βαθμό ακόμη ομοιογενές έθνος. Είναι επίσης μια χώρα όπου η συζήτηση για «έθνος μεταναστών» δεν πουλάει: μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, η Ιρλανδία ήταν ένα έθνος μεταναστών. Και σήμερα, η ανεργία στην Ιρλανδία συνεχίζει να κυμαίνεται γύρω στο 15%, διπλάσιο από το αναφερόμενο ποσοστό στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τι έπρεπε να κάνει ο Shatter; Γιατί να μην παίξετε το ατού του Ολοκαυτώματος, φυσικά!
Τώρα, η Ιρλανδία δεν είναι γνωστή για τον ρόλο της στα αντιεβραϊκά μέτρα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως οι περισσότερες χώρες της εποχής, ωστόσο, συμπεριλαμβανομένων των πιο ένθερμων αντιπάλων της Γερμανίας, η Ιρλανδία ήταν απρόθυμη να δεχτεί μεγάλο αριθμό Εβραίων μεταναστών.
Έτσι, το περασμένο φθινόπωρο, σε μια ομιλία προς τιμήν του Ραούλ Βάλενμπεργκ, του Σουηδού επιχειρηματία που πήγε στην Ουγγαρία με αμερικανική παρότρυνση το 1944 για να αποτρέψει την απέλαση Εβραίων στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ιρλανδός τσάρος γιά τήν μετανάστευση τών Εβραίων προσπάθησε να δικαιολογήσει την πλημμύρα της πατρίδας του. με μετανάστες από τον Τρίτο Κόσμο. επιτηθέμενος στη μεταναστευτική πολιτική της Ιρλανδίας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου:
Πολλοί δεν έκαναν τίποτα μπροστά στη βιομηχανοποιημένη γενοκτονία και την καταστροφή του ευρωπαϊκού εβραϊκού πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, η ιρλανδική κυβέρνηση της εποχής έμεινε αδρανής. Και ακόμη και μετά την απελευθέρωση των στρατοπέδων θανάτου, η ιρλανδική κυβέρνηση αρνήθηκε στους Εβραίους να καταφύγουν στην Ιρλανδία.
Δεν θα εκπλήξει τους αναγνώστες να μάθουν ότι, παρ' όλες τις προσπάθειές του να παρουσιαστεί ως υπέρμαχος της οικουμενικής ηθικής ("Δεν αρκεί να δίνουμε μαρτυρία. Πρέπει επίσης να τιμήσουμε τη θεμελιώδη ηθική μας υποχρέωση να προστατεύσουμε την κοινή μας ανθρωπότητα από την απανθρωπιά") ο Σάτερ δεν ήταν ένας προστάτης της παλαιστινιακής ανθρωπότητας.
Αυτό που μπορεί να προκαλεί έκπληξη είναι ότι, σε ένα έθνος που ουσιαστικά στερείται Εβραίων, και το οποίο ήταν πιο φιλοπαλαιστινιακό από τις περισσότερες δυτικές χώρες, ο βαθμός στον οποίο ο Shatter υπήρξε μια έντονη φωνή για την υπεράσπιση των αδίστακτων πολιτικών του Ισραήλ, στη Λωρίδα της Γάζας ή στη δυτική όχθη.
Ως μέλος του ιρλανδικού νομοθετικού σώματος, ο Shatter υπερασπίστηκε τη βάναυση εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα το 2009. Αντιτάχθηκε στους «στολίσκους ελευθερίας» που οργανώθηκαν το 2010 και το 2011 για να παραβιάσουν τον αποκλεισμό του Ισραήλ στην ήδη φτωχή Λωρίδα της Γάζας, αν και κάθε αποστολή βοήθειας περιελάμβανε ένα σκάφος από την Ιρλανδία (αν και ο Σάτερ έκανε μια σύντομη στροφή αφού Ισραηλινοί κομάντος σκότωσαν εννέα άνδρες επιβιβαζόμενοι σε πλοίο του πρώτου στόλου). Αντιτάχθηκε στη χορήγηση βίζας για μέλη οργανώσεων που είναι εχθρικές προς τις ισραηλινές πολιτικές και καταδίκασε απερίφραστα τις εκκλήσεις προς τους Ιρλανδούς να μποϊκοτάρουν παραστάσεις στο Ισραήλ ως «πολιτιστικό φασισμό».
Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τι πιστεύει ο Ιρλανδός Υπουργός Δικαιοσύνης για τα πρόσφατα αυστηρά ισραηλινά μέτρα για τον έλεγχο και τη μείωση της μετανάστευσης στον Τρίτο Κόσμο, αλλά φαίνεται να έχει διατηρήσει μια συνετή σιωπή για το θέμα.
Ο Σάτερ δεν παπαγάλισε απλώς τις δικαιολογίες του Ισραήλ για καταπιεστικές πολιτικές που στόχευαν στη διατήρηση του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους για έναν εβραϊκό λαό, αλλά στην πραγματικότητα υπηρέτησε ως ο δεύτερος πρεσβευτής του Ισραήλ στην Ιρλανδία, λειτουργώντας χωρίς τους διπλωματικούς περιορισμούς του πρώτου.
Μπορούμε επομένως να υποθέσουμε ότι ο Ιρλανδός Εβραίος υπουργός Δικαιοσύνης υποκινείται από κάτι άλλο εκτός από μια αφηρημένη αίσθηση δικαιοσύνης, η οποία, όσο άστοχη κι αν είναι, προσκαλεί τούς «δυστυχείς αποκλεισμένους» του κόσμου (όπως τούς αποκαλούσε κάποτε ένα ισχυρό βήμα της αδιάκριτης μετανάστευσης) στην ακτή της Ιρλανδίας. Λαμβάνοντας υπόψη την αφοσίωσή του σε ένα δόγμα που κάποτε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κήρυξε ρατσιστικό, η προώθηση της μετανάστευσης από τον Τρίτο Κόσμο από τον Shatter, καθώς και η μακρά καριέρα του ως δικηγόρου που προωθεί τον έλεγχο των γεννήσεων, τις αμβλώσεις και τους γάμους ομοφυλοφίλων, αποκτά έναν πιο απαίσιο τόνο, όπως και οι πρόσφατες πρωτοβουλίες όπως η καταδίκη του εθνικού τηλεοπτικού δικτύου της Ιρλανδίας επειδή δεν εκπροσωπεί τη «διαπολιτισμική Ιρλανδία» του σήμερα παρά τον ομοιογενή Ιρλανδικό λαό των περασμένων δεκαετιών.
Με άλλα λόγια, ο Shatter έχει διπλή πίστη στην καλύτερη περίπτωση, αλλά το διπλό του μέτρο απέναντι στο Ισραήλ και την Ιρλανδία φαίνεται να δείχνει ότι η πίστη του είναι πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στο Σιωνιστικό κράτος και όχι στο Σμαραγδένιο Νησί. Ποιος παράγοντας παίζει τήν εβραϊκή του πίστη στην προώθηση της μετανάστευσης που είναι το πολύ ελάχιστα εβραϊκή, αλλά όλο και περισσότερο μη λευκή, προς την πατρίδα του, παραμένει ένα αναπάντητο, αν και προκλητικό, ερώτημα.
Ωστόσο, οι στάσεις του Shatter συμβαδίζουν πλήρως με εκείνες των οργανωμένων εβραϊκών κοινοτήτων της διασποράς σε όλη τη Δύση. Όπως σημειώνεται συχνά στο TOO (βλ. επίσης εδώ , σελ. 241 επ.), οι εβραϊκές στάσεις σχετικά με τη μετανάστευση στη Δύση εξηγούνται καλύτερα ως εβραϊκές εθνοτικές στρατηγικές που υποκινούνται από την εχθρότητα προς τους παραδοσιακούς ανθρώπους και τον πολιτισμό της Δύσης λόγω ιστορικού αντισημιτισμού (π.χ. Η οικοδόμηση του Shatter για τον ρόλο της Ιρλανδίας στο Ολοκαύτωμα), σε συνδυασμό με τον φόβο ότι εθνοτικά ομοιογενείς πληθυσμοί θα μπορούσαν τελικά να ξεσηκωθούν εναντίον των Εβραίων.
Όπως σημειώνεται, ο Άλαν Σάτερ είναι και υπουργός Άμυνας της Ιρλανδίας. Σε αυτόν τον ρόλο, ανακοίνωσε ότι η Ιρλανδία θα συνεχίσει να αγοράζει όπλα από το Ισραήλ. Όπως σημείωσε ένας από τους επικριτές του, «Δεν είναι ασυνήθιστο για έναν υπουργό Άμυνας να είναι βουτηγμένος στον εθνικισμό, αλλά το εν λόγω «έθνος» να είναι ένα ξένο κράτος, και μάλιστα ένα κράτος απατεώνας, πρέπει να είναι άνευ προηγουμένου».
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον καθρέφτη του Άλαν Σάτερ στο Ισραήλ. Φανταστείτε έναν Alan O'Slattery, αφιερωμένο στην προώθηση της μη Εβραϊκής μετανάστευσης στο Σιωνιστικό κράτος και στην τοποθέτηση των στρατιωτικών και διπλωματικών αναγκών της Ιρλανδίας πάνω από εκείνες του έθνους που υπηρετεί, έχοντας ανάλογη ισχύ στο Ισραήλ!
Αλλά δεν είναι τόσο δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Άλαν Σάτερ να βρίσκει υπουργικό ρόλο σε άλλη χώρα. Στα μάτια του John McCain και της Lindsay Graham, ο Shatter μπορεί να έχει πολύ περισσότερα προσόντα από τον Chuck Hagel για να υπηρετήσει ως Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ. Άλλωστε, ο Hagel έχει λάθος αφοσίωση και ο Shatter έχει τις σωστές.
Άρθρο από: Camillus
Ημερομηνία: 2 Μαρτίου 2013
Πηγή : https://www.theoccidentalobserver.net/2013/03/02/the-misplaced-minister-ireland-and-israels-alan-shatter/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου