«DOSTOEVSKIJ, ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ»Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

 Το μεγαλείο του δεν βρίσκεται μόνο στην αφηγηματική του δύναμη αλλά και στο βάθος της σκέψης του

D OSTOEVSKIJ, ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΟΝ 

ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ

Η τρέχουσα χρονιά  σηματοδοτεί τη δεύτερη εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, πιθανώς του μεγαλύτερου μυθιστοριογράφου της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πέθανε σε ηλικία μόλις πενήντα εννέα ετών αφού άφησε ένα γιγάντιο έργο, το οποίο κινδύνευε να μην δει ποτέ το φως της δημοσιότητας λόγω της θανατικής ποινής που τού επιβλήθηκε για την αναπόδεικτη συμμετοχή του σε μια αντιτσαρική συνωμοσία. Η θανατική ποινή άλλαξε σε καταναγκαστική εργασία, ακριβώς τη στιγμή που ο νεαρός συγγραφέας οδηγήθηκε στην αγχόνη, μια εμπειρία που τον σημάδεψε για πάντα και ενέπνευσε αποσπάσματα από το The Idiot και το Crime and Punishment, δύο από τα αριστουργήματά του.

Το μεγαλείο του δεν βρίσκεται μόνο στην αφηγηματική του δύναμη -στο ότι ο Τολστόι ήταν ίσως ανώτερός του- αλλά και στο βάθος της σκέψης του. Διαβάζοντας τον Ντοστογιέφσκι σημαίνει να βυθίζεσαι στη φιλοσοφία, τη θεολογία, την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής και να βιώνεις ένα είδος θλιβερής αισιοδοξίας, μια θρησκεία οδύνης και αποδοχής του πεπρωμένου που μένει για πάντα αποτυπωμένη και ενεργοποιείται στις πιο δύσκολες στιγμές της προσωπικής ύπαρξης, ένα βάλσαμο. που βοηθά στην ανύψωση της ζωής σε ένα είδος ηθικού και θρησκευτικού καθήκοντος. Ο Ντοστογιέφσκι είναι ένα ισχυρό αντίδοτο στο τίποτα, στον ψυχρό μηδενισμό που διαποτίζει την εποχή που μας βρήκε, αναγνωρίζεται στο κλίμα της Ρωσίας του .

Σε όλα τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα, ξεκινώντας από το πρώτο, Poor People - που του χάρισε έπαινο από τον πολιτιστικό κόσμο της εποχής - ο συγγραφέας δείχνει ένα θεμέλιο του εσωτερικού του κόσμου, συμπόνια για τα βάσανα εκείνων που είναι εύθραυστοι, ταπεινωμένοι, παρεξηγημένοι . Η σχέση του Ντοστογιέφσκι με την πραγματικότητα είναι θρησκευτική με την έννοια ότι δεν μπορεί παρά να βυθιστεί στον πόνο των άλλων, βιώνοντάς τον ως δικό του σε πλήρη ταύτιση, με αγάπη που είναι και σαρκική και πνευματική.

Κάθε πόνος αξίζει το βλέμμα του Εσταυρωμένου, που συμμερίζεται τον πόνο μας. Ο Ντοστογιέφσκι φαίνεται να μας λέει, μέσω χαρακτήρων όπως η Σόνια – η πρώην ιερόδουλη που λυτρώνει τον Ρασκόλνικοφ στο Έγκλημα και Τιμωρία, αναγκάζοντάς τον να δεχτεί και να αγαπήσει την τιμωρία για τον αναίτιο φόνο του τοκογλύφου – ότι δεν υπάρχει πιο ανθρώπινη στάση από το να θυσιαστεί κανείς για τον πλησίον του μέχρι εξάντλησης. Ένα έργο που συνορεύει με την ιερότητα. Η αποθάρρυνση και η νωθρότητα είναι αμαρτίες με θρησκευτική και ανθρώπινη έννοια. «Είναι αμαρτία να αποθαρρύνεσαι. Η αληθινή ευτυχία συνίσταται στην υπερβολική δουλειά που γίνεται με αγάπη».

Η εξαιρετική ικανότητα ψυχολογικής διείσδυσης, η βαθιά ανασκαφή των κινήτρων και των χειρονομιών αμέτρητων χαρακτήρων, η πολύπλοκη ανθρωπιά τους, τον καθιστούν ανώτερο από τους μυθιστοριογράφους της εποχής του και άλλων, όπως ο Θερβάντες, του οποίου οι ήρωες είναι τελικά ιδανικοί τύποι, στερεότυπα. Το αντίθετο του Ντοστογιέφσκι είναι ένας σύγχρονος, ο Γάλλος Εμίλ Ζολά, με την αθεϊστική του απόγνωση, δημιουργός εντελώς εγκαταλελειμμένων χαρακτήρων, αιχμάλωτοι μιας αγωνίας που δεν παρηγορήθηκε ποτέ, δεν φωτίστηκε ποτέ από την ελπίδα.

Ο Ντοστογιέφσκι προσφέρει στον αναγνώστη το πάθος του για τον Ιησού - τον χαρακτήρα που αιωρείται σχεδόν σε κάθε σελίδα - υποστηρίζεται από την προειδοποίηση: όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει. αλλά όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη μου θα τη σώσει. (Μάρκος, 8-35). Ένας ανθρωπισμός που συνδέεται με τη σκληρή εμπειρία της φυλακής, με την εξοικείωση με την ασθένεια -υπέφερε από επιληψία όλη του τη ζωή- με τη φτώχεια που συχνά τον ανάγκαζε να γράφει απελπισμένα, εκμεταλλευόμενος από τούς εκδότες, με την άμεση εμπειρία των κατώτερων πτυχών τής ανθρώπινης ψυχής. Ήταν ένας ψυχαναγκαστικός παίκτης και περιέγραψε αυτή την εμπειρία στο The Gambler, ένα αριστούργημα που γράφτηκε σε λίγες εβδομάδες για να ξεπληρώσει τα χρέη του τζόγου.

Η ανάγνωση του ρωσικού γίγαντα είναι ένα αντίδοτο στον μηδενισμό και για την ικανότητά του να δίνει αίμα στον ουμανισμό, που εκφράζεται με ενσυναίσθηση με κάθε άνθρωπο, ακόμη και τον πιο άθλιο. Ο αιχμάλωτος του Τσάρου, μέσα στο κρύο της Σιβηρίας, είχε δικαίωμα σε ένα μόνο βιβλίο, τη Βίβλο, αλλά δεχόταν καί άλλα λαθραία. Διάβασε και βυθίστηκε στον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, τον Πλίνιο και τον Φλάβιο Ιώσηπο, μάρτυρα της ιστορικής ζωής του Ιησού, του Πλούταρχου και του Καντ. Σπούδασε πατερική και ευαγγέλια, ξαναδιαβασμένα αμέτρητες φορές. Η εμπειρία της φυλακής θα εμπνεύσει ένα από τα πιο σκληρά έργα του Ντοστογιέφσκι, τα Απομνημονεύματα του Οίκου των Νεκρών, την περιγραφή μιας οδυνηρής, ταπεινωμένης ανθρωπότητας, φυλακισμένης όχι μόνο στά σίδερα, αλλά και στίς χειρότερες ηθικές καταστροφές. Ούτε καν το σύμπαν του στρατοπέδου συγκέντρωσης, όμως, δεν σβήνει τη φλέβα της ελπίδας, ένα αντίδοτο ενάντια στον μηδενισμό όλων των εποχών.

Αρκετοί χαρακτήρες προκύπτουν από τη γεμάτη οίκτο παρατήρηση συναδέλφων κρατουμένων. Ακόμη και ανάμεσα στους χειρότερους εγκληματίες, προτείνει, μπορεί κανείς να βρει ένα συναίσθημα, μια θετική σπίθα. Τελικά, είναι το μήνυμα του Ντοστογιέφσκι: αν ο άνθρωπος είναι αυτό που είναι, είναι επειδή ο ίδιος ο Θεός τον τοποθέτησε στην άκρη της αβύσσου.

Ο Ρασκόλνικοφ, στο Έγκλημα και Τιμωρία,εξομολογείται στη Σόνια. Στον Ηλίθιο οι χαρακτήρες μιλούν για το χειρότερο αμάρτημά τους, αυτό που τους ορίζει ως ανθρώπους, αφού η φύση του κακού που έχουμε μέσα μας και μας συνιστά, μας κάνει μοναδικούς: πρόσωπα. Για να ξεφύγουμε από τον τάφο της αμαρτίας μας, για να ξεφύγουμε από την κόλαση μέσα μας, πρέπει να ομολογήσουμε. Δεν υπάρχει λύτρωση χωρίς ομολογία, η τιμωρία δεν λυτρώνει αν δεν υπάρχει αναγνώριση, οδυνηρή αναγνώριση του κακού που διαπράχθηκε. Η σωτηρία είναι μια δυνατότητα που προσφέρεται σε όλους, αλλά δεν είναι δωρεάν: περνά μέσα από την παραδοχή της ενοχής και τη σωστή εξιλέωση, την οποία η Σόνια, με τη σειρά της λυτρωμένη από τη ζωή μιας πόρνης, ζητά από τον Ρασκόλνικοφ. Στον Αιώνιο Σύζυγο, η προδοσία είναι γνωστή, αλλά ο κοροϊδευμένος σύζυγος περιμένει, απαιτεί την ομολογία του αντιπάλου.

Το νεανικό μυθιστόρημα Il sosia, ανώριμο αλλά υψηλής ψυχολογικής αξίας, πραγματεύεται το θέμα του διπλασιασμού, της τρέλας, στην ιστορία ενός ανθρώπου που συναντά το διπλό του, με το ίδιο όνομα. Σε όλα τα έργα του Ντοστογιέφσκι δεν βρίσκουμε ούτε έναν σπουδαίο άνθρωπο. Η βασιλεία των ουρανών ανήκει στους φτωχούς στο πνεύμα, στους φαινομενικά απλούς ανθρώπους. Το σύμπαν των ντοστογιέφσκιων χαρακτήρων κατοικείται από απλούς ανθρώπους. Ωστόσο, κανείς δεν είναι ο καθένας, ένα εναλλάξιμο πιόνι στο παιχνίδι της ζωής. Ο καθένας έχει ένα συγκεκριμένο ψυχολογικό προφίλ. Κανείς δεν είναι στερεότυπο, ούτε καν η βρώμικη, άπληστη τοκογλύφτρια Αλένα Ιβάνοβνα, θύμα του εγκλήματος του Ρασκόλνικοφ, ούτε καν οι χιλιάδες φιγούρες που κινούνται στην απέραντη Ρωσία.

Ο Stefan Zweig, συγγραφέας του Finis Austriae, το αποτύπωσε τέλεια. «Ξένοι στον κόσμο για την αγάπη του κόσμου, εξωπραγματικοί για το πάθος της πραγματικότητας, οι χαρακτήρες του Ντοστογιέφσκι φαίνονται στην αρχή απλοί. Δεν έχουν ακριβή κατεύθυνση, δεν έχουν ορατό προορισμό: σαν τυφλοί ή μεθυσμένοι άνθρωποι τρικλίνονται στον κόσμο. Είναι πάντα φοβισμένοι ή εκφοβισμένοι, νιώθουν πάντα ταπεινωμένοι και προσβεβλημένοι». Όπως ο τίτλος ενός μυθιστορήματος που περιγράφει την παρακμή των ευγενών και σκιαγραφεί τις ανθρώπινες δυστυχίες με σκληρό ρεαλισμό.

Ίλια Ίλιτς Ομπλόμοφ

Ο Ντοστογιέφσκι δεν πιστεύει στην ανοδική ψυχολογία, δεν καταρτίζει ταξινομήσεις, δεν γεμίζει τα κουτιά κατηγοριοποίησης, δεν βάζει τις ταμπέλες μιας γενικής επιστήμης: ενδιαφέρεται για τη μοναδικότητα κάθε ψυχής. Αυτό είναι που τον κάνει εχθρικό προς τον εκκολαπτόμενο μηδενισμό, που αναπαρίσταται στον χαρακτήρα του Μπαζάροφ στους Πατέρες και τους Υιούς του Ιβάν Τουργκένεφ, καθώς και στην νωθρότητα και την αστραφτερή αδράνεια του Ομπλόμοφ, του αεικίνητου αντιήρωα του Γκοντσάροφ.

Σύγχρονος με τη γέννηση του μαρξισμού, ο Ντοστογιέφσκι έγινε ένθερμος εχθρός από την πρώτη στιγμή. «Ο μαρξισμός έχει ήδη ροκανίσει την Ευρώπη. Αν δεν φτάσουμε εκεί έγκαιρα, θα τα καταστρέψει όλα». Εξίσου μεγάλη δυσπιστία έδειξε προς τον κενό, αδιάφορο φιλελεύθερο ατομικισμό, φορέα μιας λεπτής μετάδοσης του πνεύματος. Ο μηδενισμός των Δαιμόνων του, τελικά, είναι ευθύνη των πατέρων, της απούσας γενιάς που δεν ήξερε πώς ή δέν ήθελε να περάσει τίποτα, αφοσιωμένη στο να κυνηγάει την επιτυχία, το χρήμα, την εξουσία, τις κακίες πίσω από το παραβάν της αξιοπρέπειας.

Το έργο του πάντα κοιτάζει στο απόλυτο καλό. αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία στην ψυχή, την αίσθηση της αναζήτησης της αρετής. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι η ασυνέπεια των ανδρών και των γυναικών του Ντοστογιέφσκι. Ασυνάρτητοι ως συγκεκριμένοι άνθρωποι που ζουν και φορούν ρούχα, στα οποία συνυπάρχουν συνεχώς αντιφατικά συναισθήματα. Έχουν επίγνωση της δυαδικότητας τους, που αιωρούνται μεταξύ καλού και κακού, κακίας και αρετής. Κάνουν πράγματα χωρίς να το θέλουν πραγματικά, αρνούνται τον εαυτό τους με όλες τους τις δυνάμεις, δελεασμένοι ταυτόχρονα από τον Θεό και τον Σατανά, αδύναμοι όπως ο καθένας μας μπροστά στο κακό.

Η αλήθεια, υπερβολικά ανθρώπινη, βρίσκεται στα λόγια της Μήδειας στις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. “ Video meliora proboque, deteriora sequor ”, βλέπω τα καλά πράγματα και τα εγκρίνω, αλλά ακολουθώ τα χειρότερα. «Παρόμοιος είναι ο περιφρονητικός ισχυρισμός του Σταυρόγκιν, του κατ’ εξοχήν Δαίμονα, της κινητήριας δύναμης του πιο ανησυχητικού μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι. «Μπορώ, όπως ήξερα πάντα, να νιώσω την επιθυμία να κάνω μια καλή πράξη και είμαι επίσης ικανοποιημένος που το κάνω. Αλλά με οδηγεί εξίσου η επιθυμία να κάνω το κακό και χαίρομαι που το κάνω».

Η ενδοσκοπική ικανότητα του μεγάλου Ρώσου είναι εξαιρετική. Η αντανάκλαση του πρίγκιπα Myshkin, του Ηλίθιου που δεν είναι τέτοιος, προκαλεί ρίγη, αλλά είναι μάλλον ένας εντελώς ειλικρινής, ευαίσθητος άνθρωπος, αφοσιωμένος στο καλό και άρα ακατανόητος. Το επιφώνημα σύμφωνα με το οποίο η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο είναι πολύ διάσημο, σχεδόν μεταφυσικό, μια προειδοποίηση για εμάς, τους αιχμαλώτους μιας εποχής που η ασχήμια είναι ανεξέλεγκτη και δεν γίνεται καν αντιληπτή ως τέτοια. Η εμπειρία του επικείμενου θανάτου στα χείλη του πιο ανυπεράσπιστου από τους χαρακτήρες του είναι πολύ υψηλή και αυτοβιογραφική. «Σε αυτούς που ξέρουν ότι πρέπει να πεθάνουν, τα τελευταία πέντε λεπτά της ζωής φαίνονται ατελείωτα, ένας τεράστιος πλούτος. Εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από την αδιάκοπη σκέψη: αν δεν μπορούσα να πεθάνω, αν μπορούσα να επαναφέρω τη ζωή, τι άπειρο! Και όλα αυτά θα ήταν δικά μου! Μετά θα μεταμόρφωνα κάθε λεπτό σε έναν ολόκληρο αιώνα, δεν θα έχανα τίποτα, θα έπαιρνα κάθε λεπτό υπόψιν μου, δεν θα έχανα τίποτα!».

Ο Myshkin δεν είναι ούτε τρελός ούτε ηλίθιος: η ασθένειά του είναι η επιληψία, που παράγει ακραίες εμπειρίες, μυστικιστικές αναλαμπές. Μέσω του στόματος του πρίγκιπα, ο Ντοστογιέφσκι μιλάει στους αναγνώστες, τους κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια και εκφέρει προτάσεις κάπου ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και τη μυστικιστική εμπειρία. «Ήρθε σε μένα, ο Θεός υπάρχει. Έκλαψα και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την ευτυχία που νιώθουμε εμείς οι επιληπτικοί το δευτερόλεπτο πριν από την κρίση».

Παρόμοια είναι η πυρετώδης παραίσθηση του Ιβάν Καραμαζόφ, του πιο βασανισμένου από τους τρεις γιους (συν το κάθαρμα Σμερτζάκοφ γεμάτο φθόνο και νόμιμη αγανάκτηση) του Φιοντόρ Πάβλοβιτς, «ένας παράξενος τύπος, όπως τον συναντά κανείς αρκετά συχνά: όχι μόνο ο τύπος του άντρα. απεχθής και διαλυμένος, αλλά και παράλογος. από εκείνους τους τρελούς, όμως, που ξέρουν να χειρίζονται έξοχα τις μικρές τους υποθέσεις, αλλά προφανώς μόνο αυτές». Ο Ιβάν δέχεται να ζει χωρίς ηθικές αξίες, ένας αδέσποτος, αυτάρκης σε αμοραλισμό, στη δίνη μιας κρίσης παντοδυναμίας, ανήσυχος, αλλά ποτέ εντελώς μηδενιστής.

Δική του είναι η ονειρική αφήγηση του Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Ακριβώς όπως το σονέτο Infinity από μόνο του εξασφαλίζει την αιώνια φήμη για τον Τζάκομο Λεοπάρντι, ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής είναι ένα τεράστιο έργο λογοτεχνικής ιδιοφυΐας καθώς και μια πραγματεία για την ηθική φιλοσοφία και την ιστορία, το αποκορύφωμα του έργου του Ντοστογιέφσκι. Ο Ιησούς, ο λυτρωτής στον οποίο ο Ιβάν δεν πιστεύει, επιστρέφει στη γη, αλλά ένας γέρος καρδινάλιος, ο Ιεροεξεταστής, τον συλλαμβάνει για να τον σκοτώσει. "Είσαι εσύ? Είσαι εσύ? Μην απαντάς, σκάσε! Και μετά, τι θα μπορούσες να πεις; Ξέρω πολύ καλά τι θα έλεγες. Αλλά δεν έχετε το δικαίωμα να προσθέσετε τίποτα σε αυτό που έχετε ήδη πει κάποτε. Γιατί ήρθες να μας ενοχλήσεις; Δεν ξέρω ποιος είσαι ούτε θέλω να μάθω αν είσαι πραγματικά Αυτός ή του μοιάζεις, αλλά αύριο θα σε καταδικάσω, θα σε κάψω στην πυρά σαν τον πιο ασεβή των αιρετικών». Το λάθος του Ιησού είναι ότι ήθελε να φέρει την ελευθερία σε μια ανθρωπότητα ανίκανη να τη χρησιμοποιήσει. Γιατί ήρθες να μας ενοχλήσεις; Παραμένει το αναπάντητο ερώτημα της δύναμης όλων των εποχών μπροστά στην ελευθερία, τη σκέψη, την αλήθεια.

Ένα πολύ υποβλητικό νεανικό έργο είναι η ιστορία White Nights, η λεπτή ιστορία της συνάντησης μιας άτυχης νεαρής γυναίκας, της Nastenka - ένας από τους χίλιους ταπεινωμένους και προσβεβλημένους χαρακτήρες, ζωηρά κινούμενα ειδώλια - και ενός μοναχικού άντρα στον οποίο ξαναξυπνά την αγάπη και την επιθυμία για ΖΩΗ. Το κορίτσι τού προκαλεί την επιθυμία να ξεφύγει από έναν σκοτεινό και απατηλό κόσμο φαντασιώσεων, αλλά μετά από τέσσερις νύχτες η μαγεία τελειώνει και ο άντρας επιστρέφει στη φωλιά της μοναξιάς του.

Ο χαρακτήρας του Kirillov, του άλλου Δαίμονα, του ανθρώπου που θέλει να καταδείξει την ανυπαρξία του Θεού μέσω της αυτοκτονίας, σύμβολο του απόλυτου μηδενισμού, πέρα ​​από το καλό και το κακό, σε αφήνει με κομμένη την ανάσα και χαραγμένο στην ψυχή σου. Το παρόν έχει ξεπεράσει τους Δαίμονες: ο θάνατος οδηγεί χωρίς ιδέα, αιτία, θάνατος χωρίς αγάπη, ζωή ως παράλογη κακία. Το φάρμακο του Ντοστογιέφσκι είναι μια επίμονη ελπίδα, αφού «Το Είναι υπάρχει και μπορεί να συγχωρήσει τα πάντα και τους πάντες». Πώς να μάθετε; Με κάτι που αποκαλύπτει ο συγγραφέας, ο φιλόσοφος, στους απελπισμένους, κουφούς, τυφλούς, βουβούς ή αδιάφορους: «μια μονή λεπίδα χόρτου, μια μέλισσα με χρυσές κλωστές, μαρτυρούν ενστικτωδώς το θείο μυστήριο». Ένας ύμνος στη ζωή και την ομορφιά που σώζει.

Τι απόσταση από το αγωνιώδες ξεφάντωμα των Αναμνήσεων του Υπόγειου: «Είμαι άρρωστος άνθρωπος. Ένας κακός άνθρωπος, ένας δυσάρεστος άνθρωπος. Ίσως έχω πρόβλημα με το συκώτι». Καμία υλική ευημερία, καμία ευτυχία μεταξύ επιστήμης και λογικής, πολύ λιγότερο από θρησκευτικές θεωρίες που προτείνουν μελισμένα ιδανικά αδελφοσύνης. Αλλά υπάρχει μια διέξοδος, η ελπίδα που κάνει το δρόμο της πέρα ​​από το τίποτα: ο πόνος στο συκώτι είναι φυσικός, το πνεύμα μπορεί, αν θέλει, να παραμείνει αγνό. Είναι το μάθημα που μάθαμε στο κρύο της φυλακής της Σιβηρίας που ήταν το σπίτι του Ντοστογιέφσκι για πολύ καιρό, με δύο μοναδικούς φίλους, έναν ψωριάρη σκύλο και έναν πληγωμένο αετό.

Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

«DOSTOEVSKIJ, ANTIDOTO AL NICHILISMO» - Inchiostronero